Przejdź do zawartości

Ford Cortina

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Ford Cortinasamochód osobowy klasy średniej produkowany pod amerykańską marką Ford w latach 1962 – 1983.

Pierwsza generacja

[edytuj | edytuj kod]
Ford Consul Cortina
Ford Cortina I
Ilustracja
Ford Cortina I
Inne nazwy

Hyundai-Ford Cortina

Producent

Ford

Zaprezentowany

Wrzesień 1962

Okres produkcji

1962 – 1966

Miejsce produkcji

Wielka Brytania Dagenham
Holandia Amsterdam
Australia Melbourne
Nowa Zelandia Wellington
Korea Południowa Ulsan
Taoyuan
Singapur Singapur

Poprzednik

Ford Consul Classic

Następca

Ford Cortina II

Dane techniczne
Segment

D

Typy nadwozia

2 i 4-drzwiowy sedan
5-drzwiowe kombi

Skrzynia biegów

4-biegowa manualna
3-biegowa automatyczna

Napęd

tylny

Długość

4274-4280 mm

Szerokość

1588 mm

Wysokość

1435-1467 mm

Rozstaw osi

2489 mm

Masa własna

787-940 kg

Liczba miejsc

5

Dane dodatkowe
Pokrewne

Lotus Cortina

Konkurencja

Vauxhall Victor

Ford Cortina I – tył
Ford Cortina I Kombi
Lotus Cortina I

Ford Cortina I został zaprezentowany po raz pierwszy w 1962 roku.

Pierwsza generacja samochodu została zaprojektowana przez Roya Browna w ramach brytyjskiego oddziału Forda jako następca modelu Consul Classic[1]. Prezentacja pojazdu nastąpiła we wrześniu 1962 roku jako Ford Consul Cortina. Do stycznia 1963 roku wszystkie samochody były wyposażane w silnik 1,2 z Forda Anglii, po czym za dodatkową opłatą można było nabyć jednostkę 1,5 litra. Samochód był dostępny z nadwoziem dwu- lub czterodrzwiowym. Jednocześnie w 1963 roku rozpoczęto produkcję bliźniaczego Lotusa Cortiny, będącego sportową odmianą. W 1964 roku zmieniono nazwę podstawowego modelu na po prostu Ford Cortina[2].

Początkowo Ford Cortina był wystawiany w rajdach samochodowych, a później również w wyścigach samochodów turystycznych. W 1963 roku Jack Sears w Fordzie Cortina GT zdobył mistrzostwo BSCC. Rok później to samo osiągnięcie zdobył w barwach Team Lotus Lotusem Cortiną Jim Clark. Również w 1964 roku Peter Hughes w Fordzie Cortinie GT wygrał Rajd Safari. Zwykle w zawodach sportowych stosowano mocny i lekki silnik 1,6 litra[3].

Silniki

[edytuj | edytuj kod]
  • L4 1.2l Kent
  • L4 1.5l Kent
  • L4 1.6l Twin-Cam


Druga generacja

[edytuj | edytuj kod]
Ford Cortina II
Ilustracja
Ford Cortina II
Inne nazwy

Hyundai-Ford Cortina

Producent

Ford

Zaprezentowany

Październik 1966

Okres produkcji

1966 – 1970

Miejsce produkcji

Wielka Brytania Dagenham
Holandia Amsterdam
Australia Melbourne
Nowa Zelandia Wellington
Korea Południowa Ulsan
Taoyuan

Poprzednik

Ford Cortina I

Następca

Ford Cortina III

Dane techniczne
Segment

D

Typy nadwozia

2 i 4-drzwiowy sedan
5-drzwiowe kombi

Skrzynia biegów

4-biegowa manualna

Napęd

tylny

Długość

4267 mm

Szerokość

1648 mm

Wysokość

1415 mm

Rozstaw osi

2489 mm

Masa własna

857-922 kg

Liczba miejsc

5

Dane dodatkowe
Pokrewne

Ford Capri
Lotus Cortina

Konkurencja

Vauxhall Victor

Ford Cortina II – tył
Ford Cortina II Kombi
Lotus Cortina II

Ford Cortina II został zaprezentowany po raz pierwszy w 1966 roku.

Druga generacja samochodu, zaprojektowana przez Roya Haynesa, powstała na zmodernizowanej platformie poprzednika[4]. Zmieniono wygląd nadwozia, które przybrało agresywniejszy charakter. Zyskało one bardziej kanciaste i zwarte proporcje, z wyraźniej zaznaczonymi błotnikami, niżej osadzonymi reflektorami oraz kanciastymi tylnymi lampami. Zaokrąglone i wielokształtne przetłoczenia zastąpiono prostszymi liniami. Przód zdominowała duża, prostokątna atrapa chłodnicy obejmująca reflektory i zdobiona chromem.

W gamie pojawił się nowy silnik o pojemności 1,6 litra[5]. W Południowej Afryce samochód był ponadto sprzedawany z trzylitrowym silnikiem V6, rozwijanym przez Basil Green Motors[6].

Podobnie jak w przypadku poprzednika, na bazie Forda Cortiny drugiej generacji został zbudowany sportowy wariant Lotus Cortina opracowany z brytyjską marką samochodów sportowych Lotus[7].

Silniki

[edytuj | edytuj kod]
  • L4 1.2l Kent
  • L4 1.3l Kent
  • L4 1.3l Crossflow
  • L4 1.5l Kent
  • L4 1.6l Crossflow
  • L4 1.6l Twin-Cam
  • V6 3.0l Essex


Trzecia generacja

[edytuj | edytuj kod]
Ford Cortina III
Ilustracja
Ford Cortina III przed liftingiem
Inne nazwy

Ford Taunus
Hyundai-Ford Cortina

Producent

Ford

Zaprezentowany

Styczeń 1970

Okres produkcji

1970 – 1976

Miejsce produkcji

Wielka Brytania Dagenham
Holandia Amsterdam
Australia Melbourne
Nowa Zelandia Wellington
Korea Południowa Ulsan
Taoyuan

Poprzednik

Ford Cortina II
Ford Corsair

Następca

Ford Cortina IV

Dane techniczne
Segment

D

Typy nadwozia

2 i 4-drzwiowy sedan
5-drzwiowe kombi

Skrzynia biegów

4-biegowa manualna
3-biegowa automatyczna

Napęd

tylny

Długość

4361-4356 mm

Szerokość

1702 mm

Wysokość

1321 mm

Rozstaw osi

2565 mm

Liczba miejsc

5

Dane dodatkowe
Pokrewne

Ford P100

Konkurencja

Vauxhall Victor

Ford Cortina III – tył
Ford Cortina III Kombi
Ford Cortina III po liftingu

Ford Cortina III został zaprezentowany po raz pierwszy w 1970 roku.

Trzecia generacja Forda Cortiny przeszła obszerną metamorfozę. Po raz pierwszy w historii, pojazd był wynikiem współpracy konstruktorów brytyjskiego oraz niemieckiego oddziału marki Ford. W ten sposób, konstrukcja w Wielkiej Brytanii i Irlandii stała się kontynuacją linii modelowej Cortina, z kolei w Niemczech i wielu ościennych krajach Europy Zachodniej pojazd stał się szóstą generacją modelu Taunus[8].

Kształt nadwozia był inspirowany butelką Coca-Coli, charakteryzując się obłymi tylnymi błotnikami, a także wyraźnie zaznaczonymi przednimi nadkolami. Pas przedni zdobiła duża, chromowana atrapa chłodnicy obejmująca okrągłe reflektory. W podstawowej ofercie znajdowały się jednostki 1,3, 1,6 i 2,0, jednakże w Południowej Afryce sprzedawano pojazdy z silnikami 2,5 i 3,0, a w Australii oferowano modele z pochodzącymi z Forda Falcona silnikami 3,3 i 4,1[5].

Lifting

[edytuj | edytuj kod]

We wrześniu 1972 roku Cortina trzeciej generacji przeszła obszerną modernizację. Z przodu pojawił się nowy wzór atrapy chłodnicy, a także duże prostokątne reflektory, które zastąpiły dotychczasowe, okrągłe[9].

Silniki

[edytuj | edytuj kod]
  • L4 1.3l Crossflow
  • L4 1.6l Crossflow
  • L4 1.6l Pinto
  • L4 2.0l Pinto
  • L6 3.3l Falcon
  • L6 4.1l Falcon
  • V4 2.0l Essex
  • V6 2.5l Essex
  • V6 3.0l Essex


Czwarta generacja

[edytuj | edytuj kod]
Ford Cortina IV
Ilustracja
Ford Cortina IV
Inne nazwy

Ford Taunus
Hyundai-Ford Cortina

Producent

Ford

Zaprezentowany

Wrzesień 1976

Okres produkcji

1976 – 1979

Miejsce produkcji

Wielka Brytania Dagenham
Australia Melbourne
Nowa Zelandia Wellington
Korea Południowa Ulsan
Taoyuan

Poprzednik

Ford Cortina III

Następca

Ford Cortina IV

Dane techniczne
Segment

D

Typy nadwozia

2 i 4-drzwiowy sedan
5-drzwiowe kombi

Skrzynia biegów

4-biegowa manualna
3-biegowa automatyczna

Napęd

tylny

Długość

4341-4440 mm

Szerokość

1699 mm

Wysokość

1367 mm

Rozstaw osi

2576 mm

Liczba miejsc

5

Dane dodatkowe
Pokrewne

Ford P100

Konkurencja

Vauxhall Cavalier

Ford Cortina IV – tył
Ford Cortina IV Kombi

Ford Cortina IV został zaprezentowany po raz pierwszy w 1976 roku.

Czwarta generacja Cortiny została gruntownie zmodernizowana, powstając od podstaw jako nowy model. Podobnie jak poprzednik, pojazd powstał w ramach współpracy brytyjskiego i niemieckiego oddziału Forda, dzięki której pojawiła się też kolejna, siódma generacja modelu Taunus[10].

Pas przedni wyróżniał się dużymi, kanciastymi reflektorami, a także czarną, znajdującą się między nimi atrapą chłodnicy w prostokątnym kształcie. Z tyłu z kolei znalazły się wielokształtne, znajdujące się na narożnikach błotników lampy, a nadwozie zyskało łagodniejsze przetłoczenia[11].

Silniki

[edytuj | edytuj kod]
  • L4 1.3l Crossflow
  • L4 1.6l Crossflow
  • L4 1.6l Pinto
  • L4 2.0l Pinto
  • L6 3.3l Falcon
  • L6 4.1l Falcon
  • V6 2.0l Essex
  • V6 2.3l Essex
  • V6 3.0l Essex


Piąta generacja

[edytuj | edytuj kod]
Ford Cortina V
Ilustracja
Ford Cortina V
Inne nazwy

Ford Taunus
Hyundai-Ford Cortina

Producent

Ford

Zaprezentowany

Sierpień 1979

Okres produkcji

1979 – 1983

Miejsce produkcji

Wielka Brytania Dagenham
Australia Melbourne
Nowa Zelandia Wellington
Południowa Afryka Port Elizabeth
Korea Południowa Ulsan
Taoyuan

Poprzednik

Ford Cortina IV

Następca

Ford Sierra (Europa)
Ford Telstar (Australia)

Dane techniczne
Segment

D

Typy nadwozia

2 i 4-drzwiowy sedan
5-drzwiowe kombi

Skrzynia biegów

4-biegowa manualna
3-biegowa automatyczna

Napęd

tylny

Długość

4341-4440 mm

Szerokość

1707-1712 mm

Wysokość

1321 mm

Rozstaw osi

2578 mm

Liczba miejsc

5

Dane dodatkowe
Pokrewne

Ford P100

Konkurencja

Vauxhall Cavalier

Ford Cortina V – tył
Ford Cortina V Kombi

Ford Cortina V został zaprezentowany po raz pierwszy w 1979 roku.

Piąta i ostatnia generacja Forda Cortiny była de facto głęboko zmodernizowanym poprzednikiem, zyskując nowocześniejsze rozwiązania techniczne, a także obszernie zmodernizowane nadwozie[12]. Z przodu pojawiły się dwuczęściowe, dwubarwne reflektory obejmujące tym razem także krawędzie przednich błotników, z kolei z tyłu zamontowano znacznie większe, prostokątne lampy. Poza tym, kształt drzwi czy przetłoczenia na błotnikach pozostały bez zmian[13].

Restylizacja, firmowana jako nowa generacja, nie dotyczyła bliźniaczego Forda Taunusa – ten był produkowany w tej samej formie od 1976 roku.

Koniec produkcji i następca

[edytuj | edytuj kod]

W 1983 roku Ford zakończył produkcję Cortiny, zastępując ją na rynku europejskim zupełnie nowym modelem Sierra. Na rynku australijskim i nowozelandzkim następcą został z kolei inny model – Telstar.

Łącznie sprzedano 4,3 miliona egzemplarzy Cortiny wszystkich generacji, w większości w Wielkiej Brytanii. Był to najlepiej sprzedający się samochód w Wielkiej Brytanii przez wiele lat, głównie w latach 70. XX wieku[3].

Silniki

[edytuj | edytuj kod]
  • L4 1.3l Crossflow
  • L4 1.6l Crossflow
  • L4 1.6l Pinto
  • L4 2.0l Pinto
  • L6 3.3l Falcon
  • L6 4.1l Falcon
  • V4 2.0l Essex
  • V6 2.3l Cologne
  • V6 3.0l Essex


Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Roy Brown. telegraph.co.uk. [dostęp 2020-03-18]. (ang.).
  2. Cortina History. fordcortina.co.uk. [dostęp 2020-03-18]. (ang.).
  3. a b Ford Cortina celebrates 50th on BBC’s One Show. ford.co.uk, 2012-09-21. [dostęp 2020-03-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-09)]. (ang.).
  4. New Ford Cortina with more room. news.google.com. [dostęp 2020-03-18]. (ang.).
  5. a b Marcin Lewandowski: Ford Cortina – 50 lat minęło. moto.pl, 2012-09-13. [dostęp 2020-03-18]. (pol.).
  6. Cortina Perana Mk 2. africanmusclecars.com. [dostęp 2020-03-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-25)]. (ang.).
  7. Beautifully restored 1966 Lotus Cortina looking for a new home. [dostęp 2020-04-11]. (ang.).
  8. Historia Ford Taunus/Cortina 1970-1982. [dostęp 2020-04-11]. (pol.).
  9. FORD Cortina 1970 – 1976. [dostęp 2020-04-11]. (ang.).
  10. Ford Cortina. [dostęp 2020-04-11]. (pol.).
  11. FORD Cortina 1976 – 1979. [dostęp 2020-04-11]. (ang.).
  12. Ford Cortina (1962 – 1982) used car review. [dostęp 2020-04-11]. (ang.).
  13. History of the Ford Cortina – picture special. [dostęp 2020-04-11]. (ang.).