Wikipedysta:MastiBot/miasteczko 1

Ostatnia aktualizacja: 2024-02-22 14:46.

Wszelkie uwagi proszę zgłaszać w dyskusji operatora.

regex: '(?m)^.*miasteczk.*$'

Nr	Artykuł	Wyniki
1001.	Bonda	Aby dotrzeć do Bondów należy najpierw dojechać do będącego na trasie kolejowej Kalkuta – Ćennaj (Madras) Visakhapatnam i dalej poprzez Vizianagaram pociągiem lub autobusem do odległego o 202 km Koraput. Najlepiej planować podróż na listopad, gdyż w tym miesiącu odbywa się w Koraput festiwal plemion, podczas którego ma się przegląd wszystkich „pierwszych mieszkańców Indii” zamieszkałych w okręgu Koraput. Będąc już w tym miasteczku, warto zajrzeć do Tribal Museum mieszczącego się tuż za Shri Jagannath Temple. Ta współcześnie zbudowana świątynia, nawiązująca wyraźnie do tutejszych korzeni boga Jagannth, jest umiejscowiona na górującym nad miasteczkiem wzgórzu. Co niedziela w Koraput odbywa się targ, na który przychodzą również Bondowie z odległej o 15 km wioski Mudulipada, uważanej za stolicę Bondów. Inną opcją jest wyjazd do odległego o 22 km Jeypore, będącego handlowym centrum dystryktu, i w czwartek wcześnie rano wybrać się taksówką lub autobusem do wsi Onkundeli, gdzie również raz w tygodniu (właśnie w czwartki) odbywa się targ z udziałem Bondów. Trudniej jest dotrzeć do wiosek Bondów. Przede wszystkim trzeba wynająć miejscowego przewodnika, który najpierw pomoże uzyskać pozwolenie na odwiedzenie wioski (aby je uzyskać należy zobowiązać się do zaniechania robienia zdjęć w wioskach), a następnie zaprowadzi i będzie służył za tłumacza i ewentualną ochronę. Najłatwiej z Koraput dostać się do wspomnianej już wcześniej Madulipady, pokonując 15 km drogi gruntowej.
1002.	Bonifacio	Bonifacio jest atrakcyjnie położonym nad Cieśniną Świętego Bonifacego miasteczkiem, składającym się z dwóch części Dolnego Bonifacio i Górnego Bonifacio (położonego na skalistym południowym brzegu Korsyki). Roztacza się stąd (przy dobrej pogodzie) panoramiczny widok na pobliską Sardynię. W Górnym Bonifacio znajduje się mała forteca obronna i cmentarz z czasów napoleońskich. Znajduje się tu kilka tawern serwujących lokalne korsykańskie specjalności (w szczycie sezonu lipiec/sierpień zaleca się uprzednią rezerwację).
1003.	Bonnie i Clyde (film)	Fabuła filmu została oparta na prawdziwych wydarzeniach. Bonnie Parker (Dunaway) jest kelnerką w małym miasteczku. Poznaje Clyde'a Barrowa (Beatty), drobnego przestępcę, tuż po jego wyjściu z więzienia. Wspólnie ruszają w podróż przez pogrążone w kryzysie Południe Stanów Zjednoczonych. Napadają na sklepy, rabują banki. Wkrótce dołącza do nich C.W. Moss (Pollard), a następnie brat Clyde'a Buck (Hackman) z żoną Blanche (Parsons). Gang staje się sławny, pobudza masową wyobraźnię, coraz mocniej ściga go policja.
1004.	Boom kauczukowy	Pod koniec lat 20. XX wieku Henry Ford założył plantację drzew kauczukowych w Amazonii, a co za tym idzie miasteczko Fordlândia na zachodzie stanu Pará, jednak drzewa zostały zaatakowane przez zarazę i całe przedsięwzięcie upadło. Plantacja miała dostarczać kauczuk na potrzeby amerykańskiego koncernu motoryzacyjnego Ford Motor Company.
1005.	Bordertown	opis zdjęcia = Centrum miasteczka
1006.	Bordighera	Miasto Bordighera styka się swoimi granicami z kilkoma innymi miasteczkami o podobnym charakterze.
1007.	Borgiowie	Etymologia nazwiska Borja wywodzi się z położonego obok Saragossy miasteczka Borja, od którego członkowie rodu wzięli swoje nazwisko, co było wówczas dosyć częstą praktyką, chociaż istnieje również hipoteza aragońskiego pochodzenia Borgiów.
1008.	Boris Bułat	Po ukończeniu 8 klas pracował jako monter telegrafista, od 1933 w Armii Czerwonej, 1936 ukończył szkołę wojskową im. Wszechrosyjskiego Centralnego Komitetu Wykonawczego, a 1940 Wojskową Akademię im. Frunzego w Moskwie. Służył w okupowanym przez Armię Czerwoną Białymstoku, gdzie zastał go atak Niemiec na ZSRR. Ranny i wzięty do niewoli, zbiegł z obozu jenieckiego, przez pewien czas ukrywał się u chłopa, po czym podjął działalność partyzancką, wraz z kilkoma innymi zbiegłymi jeńcami wykolejając niemieckie pociągi, później także atakując niemieckie samochody i mniejsze oddziały. Wiosną 1942 został wybrany dowódcą nowo powstałego oddziału partyzanckiego w Puszczy Lipiczańskiej, który 20 maja 1942 rozbił garnizon w miasteczku Hołynka, w czerwcu 1942 zdemontował szyny na odcinku kolejowym Słonim-Zelwa-Białystok, a 18 lipca 1942 zetknął się z sowieckimi zrzutkami spadochronowymi wysłanymi w celu wywołania wojny partyzanckiej. Wspólnie z tym oddziałem rozbił wzmocniony garnizon w Dereczynie, gdzie znajdował się sztab rejonowej żandarmerii, 25 października 1942 zaatakował wieś Ruda Jaworska, gdzie stoczył walkę z niemiecką ekspedycją karną, w końcu listopada 1942 w tym samym miejscu zaatakowali niemiecki konwój. Od wiosny 1943 zgodnie z instrukcjami podziemnego Komitetu Obwodowego Komunistycznej Partii (bolszewików) Białorusi w Baranowiczach, partyzanci Bułata prowadzili "wojnę kolejową", niszcząc tory i wykolejając pociągi, m.in. 26 września 1943 na dużym odcinku kolejowym Baranowicze-Lida. W grudniu 1943 został dowódcą Brygady Partyzanckiej "Wpieriod"; oddziały z tej brygady wykonywały akcje antyniemieckie, jednak toczyły również walki z oddziałami AK działającymi na tamym terenie. Uchwałą Prezydium Rady Najwyższej ZSRR "za wzorowe wykonywanie zadań dowodząc na froncie walki przeciw niemiecko-faszystowskim najeźdźcom na tyłach przeciwnika i przejawianie przy tym odwagi i bohaterstwa" otrzymał tytuł Bohatera ZSRR. Od 1944 w rezerwie w stopniu majora, 1944-1946 zastępca przewodniczącego Rady Miejskiej Mińska, od 1947 zastępca dyrektora fabryki, a 1951-1973 dyrektor fabryki cukierniczej "Kommunarka" w Mińsku. 1956 ukończył Wyższą Szkołę Przemysłu Spożywczego. Pochowany na Cmentarzu Wschodnim w Mińsku.
1009.	Boris Smysłow	Wychowanek klubu Zenit w miasteczku Kalininskij w obwodzie moskiewskim. W latach 1936-1938 grał w składzie drużyny zakładowej im. Kalinina w Kalininskim. W 1939 rozpoczął profesjonalną karierę zawodową w klubie Zenit Leningrad, skąd przeszedł do Torpeda Moskwa. W 1941 roku zasilił skład Stachanowca Stalino, a po rozpoczęciu wielkiej wojny ojczyźnianej powrócił do Moskwy, gdzie został piłkarzem Krylji Sowietow Moskwa. W 1942 przeszedł do Spartaka Moskwa, w którym występował przez 7 lat. W 1949 roku przeniósł się do Krylji Sowietow Kujbyszew, w którym w 1952 zakończył karierę piłkarską.
1010.	Boris Własienko	Po ataku wojsk niemieckich na ZSRR 22 czerwca 1941 r., został zmobilizowany do Armii Czerwonej. Otrzymał stopień podporucznika. Dostał się do niewoli niemieckiej. Na pocz. 1942 r. podjął współpracę z Niemcami. W Berlinie zaprzyjaźnił się z pułkownikiem Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej (ROA) Konstantinem G. Kromiadim. Po ukończeniu kursu tłumaczy wraz z płk. K. G. Kromiadim wiosną 1942 r. został w stopniu Sonderführera wysłany na front wschodni. Wstąpił do Rosyjskiej Narodowej Armii Wyzwoleńczej (RNNA). Służył w 4 batalionie płk. A. N. Wysockiego (Kobzewa). Po rozformowaniu RNNA na pocz. 1943 r., został tłumaczem i oficerem łącznikowym szkoły oficerskiej przy 1 Wschodnim Pułku Zapasowym "Środek" w Bobrujsku. W maju 1943 r. przeszedł do nowo utworzonej szkoły wojsk wschodnich w Mariampolu. Jesienią 1943 r. w stopniu podporucznika został adiutantem gen. Wiktora I. Malcewa. W lutym 1945 r. awansował na porucznika. W ostatnich tygodniach wojny na prośbę gen. W. I. Malcewa przewiózł jego żonę na obszary zajęte przez wojska amerykańskie. Uniknął deportacji do ZSRR. Zamieszkał w zachodnich Niemczech. Następnie wyjechał do Brazylii, a potem do USA. W 1963 r. ukończył seminarium duchowne Św. Włodzimierza, zostając duchownym Kościoła Prawosławnego w Ameryce. Został protojerejem. W latach 1968-1970 był proboszczem cerkwi Zaśnięcia Matki Bożej w Binghamton. Uczył języka rosyjskiego w miejscowych szkołach średnich i na uniwersytecie stanowym. Od 1977 r. działał w Kongresie Rosyjskich Amerykanów. Przewodniczył oddziałowi na Florydzie. W 1981 r. wybrano go członkiem Rady Dyrektorów Kongresu. Współuczestniczył w ufundowaniu pomnika A. P. Dementiewa-Demensu, założyciela miasteczka Saint-Pitersburg. W latach 80. był proboszczem soboru Przemienienia Pańskiego w dzielnicy Brooklyn w Nowym Jorku. Organizował miejscowe uroczystości 1000-lecia chrztu Rusi. Od 1995 r. mieszkał w Mainland w stanie New Jersey, zaś od 2000 r. w Palm Harbor na Florydzie.
1011.	Borków (przystanek kolejowy)	Borków – dawny kolejowy wąskotorowy przystanek osobowy w Borkowie Starym, w gminie Żelazków, w powiecie kaliskim, w województwie wielkopolskim, w Polsce. Został zbudowany w latach 1914-1917 razem z linią do Turku. Należał do Kaliskiej Kolei Dojazdowej. W 1991 roku został zawieszony ruch pasażerski na tej linii.
1012.	Bormes-les-Mimosas	Plik:Bormes village 1.jpg|Widok na fragment miasteczka
1013.	Borne Sulinowo	W latach 1933–1939 rząd III Rzeszy wykupił część terenów i wysiedlił z nich ludność w celu budowy bazy wojskowej i utworzenia poligonu (okolice wsi Linde). W latach 1934–1937 utworzono Wał Pomorski. W 1936 zakończono budowę miasteczka militarnego dla szkoły artylerii Wehrmachtu, którego otwarcia dokonał 18 sierpnia 1938 Adolf Hitler. Ponownie przebywał tu w dniach 5-8 września 1939. W garnizonie Groß Born stacjonowały jednostki dywizji pancernej Heinza Guderiana przed atakiem na Polskę w 1939. Na poligonie ćwiczyły oddziały Afrika Korps dowodzone przez gen. Rommla (drugim poligonem Afrika Korps była Pustynia Błędowska).
1014.	Borodzianka	* Borodzianka, miasteczko nad Zdwiżem, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 207 .
1015.	Borotín (powiat Tabor)	Borotín – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Tabor, w kraju południowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 610 mieszkańców.
1016.	Borough	Zasada działania borough była następnie powielana (częstokroć zupełnie odmiennie) w innych krajach. W dzisiejszych czasach borough to najczęściej miasto lub miasteczko posiadające własne władze. Jednak w niektórych dużych miastach (na przykład w Londynie, Nowym Jorku, Montrealu czy Tokio) jest to przeważnie dzielnica będąca częścią większego organizmu. W takich przypadkach borough posiada tylko ograniczone uprawnienia samorządowe lub nie posiada ich wcale. W Londynie, gdzie przez długi czas nie było centralnych władz miejskich, borough było jedynym zarządem lokalnym znanym mieszkańcom; w Tokio nazywane są wardami lub posiadającymi prawa samorządowe miastami, ale mimo to będąc jedynie częściami składowymi większego organizmu, który stanowi odpowiednik prefektury.
1017.	Borris	W miasteczku znajduje się jedno z najstarszych pól golfowych w Irlandii.
1018.	Borys Bormaczenko	Wychowanek zespołu Kryła Rad Zaporoże. W wieku 17 lat został skierowany na budownictwo Kombinatu Górniczego Wzbogacenia Rud Uranu w Żółtych Wodach. Razem z młodymi pracownikami założył zakładową drużynę piłkarską, która w 1953 została pierwszym w historii mistrzem miasteczka. Młody piłkarz został zaproszony do reprezentacji m. Żółte Wody, która startowała w mistrzostwach obwodu dniepropetrowskiego. W 1955 został powołany do wojska, gdzie przez 3 lata służył i grał w reprezentacji dywizji wojskowej. W 1958 po zwolnieniu z wojska wrócił do Żółtych Wod, ale w składzie Awanhard Żółte Wody grali już bardziej doświadczone piłkarze. Potem pracował w kombinacie oraz w wolne chwile grał w amatorskich zespołach kopalni "Kapitalna" i "Nowa".
1019.	Borys Pimonow	Uczył się w szkole średniej w Orenburgu. Ukończył gimnazjum w Warszawie. Następnie ukończył Wydział Sztuk Pięknych i Architektury Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie i Wydział Budowlany Politechniki Warszawskiej, otrzymując dyplom architekta-inżyniera. Jednocześnie od 1919 r. pełnił funkcję sekretarza, zaś od 1927 r. zastępcy przewodniczącego Wileńskiej Gminy Wyznaniowej Staroobrzędowców. W 1925 r. współorganizował 1 Wszechpolski Zjazd Staroobrzędowców w Wilnie, na którym wybrano go zastępcą przewodniczącego Rady Naczelnej Kościoła Staroobrzędowego w RP. Do 1928 r. był członkiem specjalnej komisji przy Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, mającej sformalizować prawnie działalność staroobrzędowców w Polsce. W 1930 r. został przewodniczącym Rady Naczelnej Kościoła Staroobrzędowego w RP. W latach 30. organizował kursy pedagogiczne dla nauczycieli – staroobrzędowców. Udzielał się też w życiu społecznym i kulturalnym mniejszości rosyjskiej w II Rzeczypospolitej. Pod koniec czerwca 1931 r. uczestniczył w 1 Wszechpolskim Zjeździe Rosyjskich Organizacji Mniejszościowych w Polsce, na którym został wybrany przewodniczącym Rady Związku Rosyjskich Organizacji Mniejszościowych w Polsce. W sierpniu tego roku reprezentował emigrację rosyjską w II RP w VII Międzynarodowym Kongresie Mniejszości Narodowych w Genewie. W grudniu 1932 r. we Lwowie wszedł w skład Rady Rosyjskiego Zjednoczenia Narodowego. W listopadzie 1933 r. brał udział w IX Kongresie Zjednoczonych Narodów Europy w Bernie. Występował tam m.in. w obronie praw Żydów w Niemczech. W 1930, 1935 i 1938 r. z ramienia BBWR wybierano go na posła III, IV i V kadencji Sejmu RP z okręgów Święciany i Brasław. Wchodził w skład kilku komisji sejmowych. Był autorem licznych artykułów o charakterze kościelnym i społeczno-kulturalnym, publikowanych m.in. w wileńskiej gazecie rosyjskiej „Наше Время" (potem „Русское Слово”). Po ataku wojsk niemieckich, a następnie Armii Czerwonej na Polskę we wrześniu 1939 r., zbiegł do Kowna, gdzie wszedł w skład Centralnej Rady Staroobrzędowców Litwy. Po zajęciu tego kraju przez Sowietów latem 1940 r., przedostał się do Wiednia. Pod koniec 1941 r. rozpoczął współpracę z władzami III Rzeszy, angażując się w negocjacje ze społecznością rosyjską odnośnie stworzenia proniemieckiego rządu antykomunistycznego, zakończonych fiaskiem. Jesienią 1943 r. powrócił na okupowaną Litwę, gdzie w Kownie wybrano go przewodniczącym Rady Naczelnej Staroobrzędowców na Litwie. W poł. 1944 r. ewakuował się do Niemiec. Po zakończeniu wojny przebywał w obozie dla dipisów w miasteczku Bludenz w Austrii. Pracował jako tłumacz w służbie społecznej uchodźców cywilnych. Następnie zamieszkał we Francji. W 1949 r. wyemigrował do USA. W latach 1950-1962 działał w Rosyjskim Stowarzyszeniu Samopomocy. Uczestniczył w zjazdach staroobrzędowców.
1020.	Boryspol	Od 1569 Boryspol leżał w granicach województwa kijowskiego prowincji małopolskiej Korony Królestwa Polskiego. W 1607 roku własność rodu Żółkiewskich, a od 1620 roku Daniłowiczów. W tym okresie osada otrzymała magdeburskie prawa miejskie z rąk króla Zygmunta III Wazy. Od 1629 roku dzierżawcą był Paweł Łochowski. Miasto było w tym czasie ufortyfikowane i miało dwie bramy: Kijowską i Perejasłowską. Polska utraciła miasto wraz z Ukrainą Lewobrzeżną w 1686 r. na rzecz Rosji mocą postanowień pokoju Grzymułtowskiego. W XVIII wieku miasteczko rozwinęło się dzięki położeniu na drodze Kijów-Połtawa.
1021.	Borów (powiat strzeliński)	Przed II wojną światową Borów posiadał cechy małomiasteczkowego układu urbanistycznego z podłużnym placem targowym, w postaci rozszerzonej ulicy głównej. W roku 1945 układ ten uległ częściowemu zniszczeniu i nie został odbudowany. Zniszczenia nastąpiły po zajęciu miejscowości przez wojska radzieckie. 20 lutego 1945 we wsi pochowano poetę ukraińskiego Herasyma Sokolenkę (Szmyhelskiego), który poległ służąc w kompanii karnej Armii Czerwonej. Borów włączono następnie do Polski, a jego dotychczasową ludność wysiedlono do Niemiec.
1022.	Borżawa (rzeka)	Źródła Borżawy znajdują się na południowych stokach szczytu Stohy w paśmie Połoniny Borżawy. W górnym odcinku rzeka przecina to pasmo, płynąc na południowy wschód V-kształtną doliną o szerokości 40-900 m. Kolejny odcinek Borżawy wyznacza granicę między Połoniną Borżawą a pasmem Bużory. W okolicy wsi Dołhe Borżawa skręca na południowy zachód. Na tym odcinku jej dolina znacznie się poszerza i rozdziela pasma Bużory i Tupego. Dalej rzeka wypływa na Nizinę Zakarpacką, gdzie nabiera charakteru nizinnego. Przepływa kilka kilometrów na południe od miasteczka Irszawa, po czym przyjmuje swój największy dopływ o tej samej nazwie. Uchodzi do Cisy koło wsi Wary, niedaleko miasta Berehowo.
1023.	BosWash	Jean Gottmann oparł swoją najbardziej znaną książkę „Megalopolis: The Urbanized Northeastern Seaboard of the United States” na teorii zakładającej iż miasta znajdujące się pomiędzy Waszyngtonem i Bostonem razem tworzą zintegrowane i spójne „supermiasto”. Sam termin „Megalopolis” został przez niego zaczerpnięty od małego miasteczka, założonego w Grecji w okresie klasycznym. Greckie Megalopolis miało być miastem, które rozpoczęłoby proces znany dzisiaj jako eksurbanizacja, mimo iż istnieje ono do dzisiaj, pozostaje jedynie malutkim miasteczkiem rolniczym. Gottmann twierdzi jednak iż marzenie założycieli Megalopolis zaczęło być realizowane w północno-wschodniej części Stanów Zjednoczonych.
1024.	Botoki	Botoki (lit. Batakiai) – miasteczko na Litwie, położone w okręgu tauroskim w rejonie tauroskim, 19 km na północny wschód od Taurogów, 380 mieszkańców (2001). Siedziba starostwa Botoki. Litewski pomnik urbanistyki.
1025.	Boulaide	Boulaide − gmina i małe miasteczko w zachodnim Luksemburgu, w dystrykcie Diekirch, w kantonie Wiltz.
1026.	Boulogne-Billancourt	Od X w. na terenie późniejszego miasta istniała wioska Menuls-lès-Saint-Cloud. Nazwa Boulogne zaczęła być używana wraz z ukończeniem w 1330 gotyckiego kościoła pod wezwaniem Notre-Dame de Boulogne (N.M.P. z Boulogne). Przez długi czas Boulogne pozostawało miasteczkiem rolniczym. W XVIII i XIX w. zaczęły powstawać bogate rezydencje. Równolegle rozwijała się manufaktura i później przemysł. W XVII w. pojawiły się farbiarnie i pralnie. Pod koniec XIX w. w Boulogne rozwijał się przemysł lotniczy (Voisin, Kapferer, Farman), samochodowy (Renault skonstruował tam swoje pierwsze auto w 1898), filmowy (Abel Gance, Jean Renoir). W 1925 Boulogne zostało połączone z miejscowością Billancourt i oficjalnie zmieniło nazwę na Boulogne-Billancourt. W latach 30. Boulogne-Billancourt stało się swoistym laboratorium architektury francuskiej, przede wszystkim modernistycznej, w której dominowała funkcjonalność i racjonalność.
1027.	Bous (Luksemburg)	Bous − gmina i małe miasteczko w południowo-wschodnim Luksemburgu, w dystrykcie Grevenmacher, w kantonie Remich.
1028.	Bouzov	Bouzov – miasteczko w Czechach, na Morawach, w kraju ołomunieckim, do 2003 roku w powiecie Ołomuniec, obecnie siedziba gminy z rozszerzonymi uprawnieniami (zob. podział administracyjny Czech). Miejscowość ma 1531 mieszkańców (2016).
1029.	Bovec	W miasteczku nie ma nazw ulic, nazwę nosi jedynie główny plac miasta Trg golobarskih žrtev, pozostałe adresy tworzone są od nazw dawnych przysiółków: Rupa, Ledina, Kaninska Vas, Mala Vas, Brdo, Dvor.
1030.	Bovenden	Bovenden – miasto (niem. Flecken) i jednocześnie gmina samodzielna (niem. Einheitsgemeinde) w Niemczech w kraju związkowym Dolna Saksonia, w powiecie Getynga.
1031.	Bovillae	Bovillae - starożytne miasteczko w Lacjum przy via Appia, położone około 10 mil od Rzymu. W roku 52 p.n.e. zginął tam Klodiusz w potyczce z bandami Milona.
1032.	Bowmore	Destylarnia powstała w roku 1779 i jest najstarszą gorzelnią zarówno na wyspie jak i w całej Szkocji. Leży nad zatoką Loch Indaal, w Bowmore – największym miasteczku na wyspie.
1033.	Boćki	* W 1794 z polecenia władz powstańczych z dóbr boćkowskich insurekcję kościuszkowską zasiliło 9 konnych kantonistów z bronią. A oto w jaki sposób w swych pamiętnikach opisuje Boćki Hipolit Kownacki – historyk i bibliotekarz wilanowski: Sierpień 1798 – Dnia 16 sierpnia po obiedzie wyjechaliśmy do Rybot, zanocowaliśmy w domu J. P. Popławskiego sekretarza Pani Krakowskiej. Nazajutrz po obiedzie do Boćków pojechalim. Miejsce to nie ma nic szczególniejszego i owszem smutne jest dlatego, iż nie miało tego szczęścia być dokończonem i utrzymywanem. Pałac nie skończony, ogród zaniedbany, inne budynki rujnują się, a miasteczko niszczeje. Jeden kościół z klasztorem reformatów jest budowlą piękną i skończoną. Właściciel tych dóbr podczaszy Potocki emulował z hetmanem Branickim w tej mierze, że chciał Boćki nad Białystok wystawić, lecz nie miał tyle szczęścia, stałości, gustu i czasu co drugi i teraz to już jest w ręku wnuków jego, starościców szczerzeckich pod dożywociem ojca.
1034.	Bołszowce	Pierwsza pisemna wzmianka pochodzi z 8 marca 1408 roku, a miejscowość występuje pod nazwą Mały Bowszów. Rozwój miejscowości rozpoczął się po jej przejściu na własność Kazanowskich: wojewody i hetmana koronnego wojska polskiego Marcina (1566–1636), później do jego syna Dominika Aleksandra (zmarł w 1648), a następnie do rodziny Jabłonowskich. Na początku XIX w. miasteczko przeszło do rodziny Maleckich. W 1830 roku spadkobiercą po Józefie Maleckim został Walerian Krzeczunowicz (1790–1866) po nim jego syn Kornel (1815–1881), wnuk Aleksander (1863–1922), prawnuk Kornel (1894–1988), który posiadał majątek Bołszowce do momentu odebrania Polsce tych ziem po zakończeniu II wojny światowej. Kornel Krzeczunowicz był polskim pisarzem emigracyjnym i ziemianinem, podpułkownikiem Wojska Polskiego, posłem na Sejm IV kadencji w II RP. Jego synem jest Andrzej Krzeczunowicz, dyplomata i dziennikarz.
1035.	Boże skrawki	Większość scen do filmu nagrywano w Zbyszycach i okolicach Jeziora Rożnowskiego.
1036.	Bożejewiczki	W latach 1950-1998 miejscowość należała do województwa bydgoskiego, wcześniej - do województwa poznańskiego. Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyła 539 mieszkańców. Jest trzecią co do wielkości miejscowością gminy Żnin. We wsi znajduje się miasteczko kowbojskie Silverado City.
1037.	Bracia Karamazow	Dymitr rozpaczliwie poszukuje pieniędzy, które umożliwią mu ucieczkę z Gruszeńką. Karamazow pragnie też zwrócić przejęte od Katarzyny Iwanowny pieniądze, ponieważ nie chce uchodzić za złodzieja. W szaleńczym poszukiwaniu funduszy Dymitr udaje się po pomoc do różnych, nawet niezbyt mu znajomych osób. Omamiony możliwością zdobycia pieniędzy udaje się nawet do sąsiedniego miasteczka.
1038.	Bracia Seidenbeutlowie	* Ulica w miasteczku z dorożką i stołem przed domem/ Kobieta z owocami na paterze
1039.	Bracia Witmanowie	Akcja filmu rozgrywa się w małym węgierskim miasteczku tuż przed wybuchem I wojny światowej. Dwaj bracia, János i Ernő są zdani tylko na siebie po śmierci ojca, gdyż ich matka zajęta jest szukaniem nowego partnera życiowego. Pewnego dnia jeden z braci poznaje młodą prostytutkę, zafascynowany jej urodą i pierwszymi doznaniami seksualnymi gotowy jest spełnić jej każde życzenie.
1040.	Bracia koala	Bracia koala (ang. Koala Brothers, 2003–2004) – angielski serial animowany dla dzieci wyprodukowany przez Spellbound Entertainment. Opowiada o mieszkających w małym miasteczku w australijskim interiorze braciach koala, którzy pomagają swoim przyjaciołom w tarapatach. Serial był emitowany w Polsce przez kanały TVP1 (premiera: 8 stycznia 2005 roku), MiniMini oraz BBC CBeebies. Obecnie jest emitowany przez kanał TVP ABC.
1041.	Bracia szkolni	Po likwidacji nowicjatu w Częstochowie w 1937 r., otwarto tam w roku następnym szkołę powszechną z internatem. Zakład ten z przerwami działał do 1948 r., po zamknięciu szkoły w okresie okupacji, bracia wystarali się u władz okupacyjnych o pozwolenie na nauczanie indywidualne, które przekształciło się w tajne. Przewidując utratę domu przy ul. Pułaskiego 71, zakonnicy zwrócili się z prośbą do burmistrza Stanisława Rybickiego, by przydzielił im cztery pokoje przy ul. Sułkowskiego 9. Przewidywania się spełniły i w kwietniu 1942 r. zabrano braciom dom na potrzeby armii niemieckiej. Bracia przenieśli się do pokoi przyznanych przez burmistrza, gdzie mieszkali razem z 12 wychowankami do czasu, kiedy przystąpili do organizacji Domu Dziecka. Inicjatywa powołania tego typu placówki wyszła z Polskiego Komitetu Opiekuńczego (PKOp), który wystąpił z prośbą do braci, aby otworzyli Dom Dziecka dla dzieci, których ojcowie zaginęli w czasie wojny. Dom Dziecka otwarto w 1941 r. i był on prowadzony do momentu upaństwowienia tegoż zakładu w 1949 r. W tym czasie bracia otoczyli opieką od 40 do 60 chłopców. Po zakończeniu wojny część chłopców z Domu Dziecka w Częstochowie została przeniesiona do Dusznik-Zdroju z inicjatywy Państwowego Urzędu Repatriacyjnego (PUR) w Katowicach. W tym uzdrowiskowym miasteczku dolnośląskim braciom powierzono organizację domu dziecka i szkoły powszechnej, które to placówki istniały do 1949 r.
1042.	Bractwo Włościan Białorusinów	W nocy z 28 na 29 kwietnia partyzanci zaatakowali miasteczko Kleszczele. Zajęli posterunek policji, zabijając przy tym dwóch funkcjonariuszy. Napastnicy zabrali „7 karabinów z amunicją, umundurowanie, stemple, część korespondencji, pieniądze i prywatne rzeczy policjantów”. Następnie ograbili restaurację Onufrego Sawickiego, mordując przy tym właściciela i jego matkę. W restauracji zrabowano „500 tysięcy marek, złote pieniądze, dwa srebrne zegarki, złoty łańcuszek, ubranie, bieliznę, około 100 butelek wódki, likier i jedzenie”. Przebrani za policjantów próbowali bezskutecznie włamać się na plebanię rzymskokatolicką. Opuścili Kleszczele na zrabowanej furmance.
1043.	Bracław	Po kolejnych zniszczeniach podczas wojny północnej starosta bracławski Kalikst Poniński (1735-1785) sprowadził do miasteczka coraz później liczniejszą kolonię żydowską. W 1773 znaczną część miasta spalił pożar.
1044.	Brad Gillingham	Mieszka w miasteczku Minneota, w stanie Minnesota.
1045.	Brad Watson	Ukończył studia licencjackie na Mississippi State University (1978) i magisterskie na University of Alabama (1985). Otrzymał nagrody literackie: Sue Kaufman Prize for First Fiction (za zbiór opowiadań The Last Days of the Dog-men), Southern Book Award (za powieść Niebiosa miasteczka Mercury), PEN/O. Henry Award (za opowiadanie Alamo Plaza) i dwukrotnie Mississippi Institute of Arts and Letters Award (za powieść Niebiosa miasteczka Mercury oraz Aliens in the Prime of Their Lives). W 2011 został laureatem stypendium Guggenheima.
1046.	Brahin	Po rozbiorach Rzeczypospolitej znaczącą częścią populacji miasteczka stała się ludność pochodzenia żydowskiego. Do końca XIX wieku, 2254 osoby z 4311 mieszkańców były Żydami. Wielu Żydów z okolic zostało zabitych przez wojska niemieckie podczas trwania II wojny światowej:
1047.	Brandenburgia	** miasteczko filmowe Babelsberg
1048.	Brandon Teena	Brandon, będący transseksualistą, pomimo urodzenia w żeńskim ciele żył jak mężczyzna. Przeniósł się z rodzinnego Lincoln do niewielkiego miasteczka Falls City w stanie Nebraska, gdzie poznał miejscową dziewczynę Lanę Tisdel, w której z wzajemnością się zakochał, oraz jej przyjaciół – recydywistów Johna Lottera i Toma Nissena. W Boże Narodzenie 1993 Lotter i Nissen odkryli, że Brandon jest biologicznie osobą płci żeńskiej i zgwałcili go na odludziu niedaleko miasta. Brandon zgłosił gwałt miejscowemu szeryfowi, Charlesowi B. Laux, który jednak odrzucił zgłoszenie i nie podjął żadnych działań. Gdy Lotter i Nissen odkryli, że Brandon poszedł na policję, zamordowali go, a także kobietę, u której mieszkał oraz jej chłopaka. Miało to miejsce 31 grudnia 1993 roku.
1049.	Brandýs nad Labem-Stará Boleslav	Starszą częścią dwumiasta jest Stará Boleslav. Już w IX wieku powstał tu gród obronny w celu ochrony brodu na Łabie leżącego na tzw. drodze żytawskiej. Według tradycji w 935 r. (w starszej literaturze podaje się także rok 929) został zamordowany, uznany potem świętym, czeski książę Wacław I. Po roku 1039 Brzetysław I wzniósł w tym miejscu bazylikę św. Wacława. Zapoczątkowało to rozwój miasteczka jako ośrodka pielgrzymkowego. Ponadto od XVII wieku rozwijał się tu kult maryjny. Obecnie jest to jedno z najważniejszych miejsc świętych w Czechach.
1050.	Branná	Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1325. W przeszłości posiadała prawa miejskie - od 1436 miała statut miasteczka, a od 1897 aż do połowy XX wieku miasta - utraciła je po wyludnieniu wsi, które nastąpiło w wyniku wysiedlenia miejscowych Niemców. Właścicielami wsi i zamku byli arystokraci z rodów Wustenhube, Waldstein, Zierotin (Žerotín, od ich herbu rodowego pochodzi herb gminy), a w XIX wieku Liechtensteinowie.
1051.	Brasław	W okresie międzywojennym miasteczko w granicach Polski, siedziba wiejskiej gminy Brasław, stolica powiatu brasławskiego (od 1927). W tym okresie powstało w mieście osiedle urzędnicze zaprojektowane przez polskiego inżyniera z Wilna Juliusza Kłosa. Osiedle zostało zabudowane kilkurodzinnymi domkami w stylu zakopiańskim pośród zieleni na wzór miasta-ogrodu.
1052.	Bratnia Pomoc im. Gustawa Adolfa	Patronem Bratniej Pomocy jest król Szwecji Gustaw II Adolf Waza (1594–1632), brał on udział w wojnie trzydziestoletniej po stronie protestantów niemieckich, odniósł w trakcie jej trwania kilkanaście zwycięstw. Zginął 16 września 1632 roku na polu bitwy pod miasteczkiem Lützen koło Lipska. W 200. rocznicę śmierci króla, ewangelicy wystawili na miejscu jego śmierci pomnik, i wówczas postanowili gromadzić fundusze dla wspomagania diasporycznych parafii, które własnymi siłami nie są w stanie utrzymać swoich miejsc kultu. Tego samego roku powołano do życia Gustav-Adolf-Werk (GAW).
1053.	Brattahlid	Brattahlid (isl. Brattahlíð) – średniowieczna osada założona pod koniec X wieku przez wikińskiego wodza Eryka Rudego. Znajdowała się w tak zwanym Osiedlu Wschodnim, które założył na południowo-zachodnim wybrzeżu Grenlandii. Obecnie znajduje się tam wioska Qassiarsuk, a niedaleko niej miasteczko Narsarsuaq. Osada była zamieszkana do około XV wieku. Nazwa Brattahlíð oznacza „strome zbocze”.
1054.	Brava	Opady deszczu pochodzą z chmur pasatowych. Wyspy pokryte są chmurami zawietrznymi, więc parowanie jest ograniczone i roślinność jest bardziej obfita. Głównym zamieszkanym miejscem jest miasteczko Vila Nova Sintra. Port handlowy znajduje się w miasteczku Furna.
1055.	Bravados	Samotny jeździec Jim Douglass (Gregory Peck) przybywa do małego miasteczka Rio Arriba. Tajemniczy mężczyzna zjawił się tu, by zobaczyć egzekucję czterech bandytów. Oskarża ich o gwałt i morderstwo jego żony. Mordercy uciekają z więzienia. Teraz Jimowi nie pozostaje nic innego, jak wziąć sprawiedliwość we własne ręce. Mężczyzna staje na czele pościgu.
1056.	Brazzaville	Brazzaville zostało założone w 1880 r. w miejscu miasteczka zwanego Nkuna, przez francuskiego odkrywcę Pierre’a Savorgnana de Brazzę, od którego nazwiska pochodzi nazwa miasta. Lokalny lider plemienia Bateke podpisał z Brazzą porozumienie o ochronie włączając te tereny do francuskich koloni. Miasto zostało zbudowane w cztery lata później jako przeciwwaga dla Kinszasy należącej do kolonii belgijskiej. Od października 1880 do maja 1882 przed przejęciem terenu przez Belgów strzegł mały oddział senegalskiego sierżanta Malamina Camary. Na Konferencji berlińskiej w 1884 tereny te zostały oficjalnie uznane za własność Francji. Miasto stało się stolicą Kongo Francuskiego, a następnie Francuskiej Afryki Równikowej obejmującej swym zasięgiem Gabon, Republikę Środkowoafrykańską oraz Czad. W 1924 oddano do użytku linię kolejową Congo-Océan łączącą miasto z Pointe-Noire.
1057.	Brańczyce	W 1820 roku (albo 1840) niejaki Bystram ufundował tu drewnianą cerkiew św. Jerzego. W latach 30. XX wieku cerkiew przystosowano na potrzeby lokalnego klubu. W latach 90. XX wieku świątynia została przeniesiona do agromiasteczka Hock i została przemianowana na cerkiew pod wezwaniem św. Paraskewy.
1058.	Brdów	</timeline>.
1059.	Break Dance (karuzela)	Pierwszy egzemplarz tej owej karuzeli został zaprezentowany w Heide-Parku w 1989 roku podczas otwarcia sezonu w parku rozrywki. Mimo iż karuzela być może pojawiała się wcześniej, to trzeba przyznać iż pierworodna karuzela tego typu została otwarta w Heide-Parku. W kolejnych latach karuzela pojawiała się ale tylko w tych największych parkach rozrywki świata. Natomiast rok 2003 rok stał się prawdziwym żniwem jeśli chodzi o produkcję tej karuzeli. Istniało wtedy bardzo wiele firm, np. sławna firma Müller czy Schneider, którzy byli wtedy największymi wzorami w produkowaniu karuzel. Firmy te również jak co roku na terenie Niemiec organizują tzw. Kermisy. Wtedy też po raz pierwszy Break Dance pojawił się w przyjezdnym lunaparku. Na chwilę obecną Break Dance ma wiele "bliźniaków", który każdy został stworzony w innej firmie. Natomiast w Polsce karuzela jest raczej rzadko spotykana jeśli chodzi o przyjezdne i stacjonarne wesołe miasteczka.
1060.	Bregowo	Pierwsza wzmianka o mieście pochodzi z 1560 roku. Nazwa miasteczka pochodzi ot słowa breg - brzeg.
1061.	Breitling	Historia Breitliga rozpoczyna się w roku 1884 kiedy to León Breitling założył w szwajcarskim miasteczku St. Imier manufakturę zajmującą się produkcją czasomierzy i precyzyjnych urządzeń mierniczych. W 1892 r. Breitling przenosi się do La Chaux-de-Fonds. 1914 r. wybucha I wojna światowa, ale dla manufaktury ta data ma inne znaczenie, w wieku 54 lat umiera założyciel firmy León Breitling. Firmę przejmuje syn Gaston, który przyczynia się do powstania zegarka naręcznego z chronografem, przeznaczonego dla pilotów.
1062.	Brenda Boykin	Zaczynała śpiewać w chórze przy North Oakland Missionary Baptist Church. W okresie szkoły średniej uczyła się gry na klarnecie, a podczas studiów na University of California (Berkeley), gdzie studiowała psychologię, zainteresowała się zespołami jazzowymi, które działały w miasteczku akademickim. Występowała m.in. na Monterey Jazz Festival, Monterey Bay Blues Festival czy San Francisco Blues Festival, DuMaurier Jazz Festival w Vancouver, Umbria Jazz Festival, gdzie zdobywała uznanie publiczności i krytyków. Przez wiele lat współpracowała z gitarzystą Erikiem Swindermanem. Do 2004 r. mieszkała w San Francisco, potem przeniosła się do Europy, do miasta Wuppertal w Niemczech. Od 2005 r. jest zaangażowana we współpracę z niemieckim projektem nu jazzowym – Club Des Belugas. Artystka kilkukrotnie wystąpiła w Polsce, m.in. podczas Ladies' Jazz Festival w Gdyni w 2011 r.
1063.	Brenna	Działalność gospodarcza w Brennej jest zróżnicowana. Głównymi źródłami dochodu mieszkańców są turystyka, rolnictwo, handel, ale też przemysł. Działają tutaj kamieniołomy pozyskujące piaskowiec godulski oraz kilka tartaków obrabiających drewno. Rolnictwo powoli zanika, głównie z powodu wyprzedaży działek i słabej opłacalności. Większych gospodarstw pozostało niewiele, wiele osób uprawia ziemię na własne potrzeby. Brenna staje się wsią letniskową, baza noclegowa liczy niemal 3000 łóżek w kwaterach prywatnych i pensjonatach, w okolicznych dolinach znajduje się wiele domów letniskowych należących do mieszkańców Górnego Śląska. W Brennej znajdują się m.in.: stadnina koni, wyciągi narciarskie (Centrum i Węgierski), przystań kajakowa (zalew na potoku Leśnica), hala sportowa. Na terenie wsi w czasie lata działa kino letnie (Amfiteatr Brenna). Funkcjonuje także okresowo wesołe miasteczko.
1064.	Bretton Woods (New Hampshire)	Bretton Woods – obszar niemunicypalny wchodzące w skład miasteczka Carroll, w stanie New Hampshire, w USA.
1065.	Brewer & Shipley	Ścieżki Brewera i Shipleya przecinały się wielokrotnie podczas różnych lokalnych występów, lecz dopiero w 1968 w Los Angeles muzycy postanowili działać wspólnie. Wydali tam 2 albumy – Down in L.A. i Weeds, po czym, w 1969 postanowili przenieść się do Kansas City, z którego regionu oboje pochodzili. Początkowo prowadzili tam skromne życie, grając koncerty w miasteczkach studenckich. Przygotowywali także materiał na nową płytę.
1066.	Brezno	W XIX wieku Brezno było jednym z ośrodków słowackiego odrodzenia narodowego. W 1895 r. wybudowano linię kolejową do Bańskiej Bystrzycy. W 1910 miasto liczyło 4,2 tys. mieszkańców, z czego 3,1 tys. Słowaków i 1,0 tys. Węgrów. W okresie międzywojennym Brezno było małym rzemieślniczo-rolniczym miasteczkiem. W latach 1932, 1933 i 1936 miały tu miejsce głośne strajki robotników leśnych. Po II wojnie światowej w mieście rozwinięto przemysł budowlany, drzewny i włókienniczy.
1067.	Brian Drummond	Brian Drummond (ur. 10 sierpnia 1969) - kanadyjski aktor głosowy, urodzony w miasteczku Salmon Arm w Kolumbii Brytyjskiej. Jego żona Laura Drummond, oraz syn Aidan również są aktorkami głosowymi. Ukończył szkołę teatralną Studio 58 i rozpoczął swoją karierę jako aktor teatralny. Później jednak całkowicie przeniósł się na aktorstwo głosowe. Jego najbardziej znaną rolą jest Vegeta w angielskim dubbingu stworzonym przez studio Ocean Productions.
1068.	Brian Lumley	** Horror w wesołym miasteczku (The Fairground Horror)
1069.	Brian Schoonveld	Mieszka w miasteczku Demotte (stan Indiana).
1070.	Brian Shaw	Mieszka w miasteczku Fort Lupton, na północy stanu Kolorado.
1071.	Bridel	Bridel (luks. Briddel) – małe miasteczko w centralnym Luksemburgu, w gminie Kopstal. Miasto zamieszkują 2404 osoby.
1072.	Bridgeport (Kalifornia)	Z danych uzyskanych ze spisu wynika, że w miasteczku Bridgeport znajduje się 357 budynków mieszkalnych (średnia gęstość to 6,3 budynku/km²), z czego:
1073.	Bridgeville (Kalifornia)	Miejscowość założona w 1865 jako Robinson's Crossing przez trapera Williama Slaughtera Robinsona, trudniącego się przeprawą podróżnych przez rzekę Van Duzen. Mieszkaniec tej osady - William Drinkwater był ostatnim białym osadnikiem zabitym przez Indian w trakcie wojen prowadzonych przez Indian Północno-Zachodniego Wybrzeża Pacyfiku w 1871. W 1875 wybudowano drewniany most na rzece Van Duzen i zmieniono nazwę miejscowości na Bridgeport. Ostateczną nazwę Bridgeville miejscowość uzyskała w 1877 wraz z otwarciem w niej urzędu pocztowego. W tym samym okresie założono też w miasteczku szkołę a w 1879 wybudowano drugi most na rzece Van Duzen.
1074.	Bridport	Bridport - miasteczko w południowej Anglii, położone w hrabstwie Dorset. Ok. 13 tysięcy mieszkańców.
1075.	Brie de Meaux	Brie de Meaux - rodzaj francuskiego sera podpuszczkowego wytwarzanego z krowiego mleka. Jest on najbardziej znanym przedstawicielem serów z rodziny Brie. Ser ma bardzo łagodny smak, przez co jest wyjątkowo ceniony. Ma on intensywny zapach, przypominający pieczarki. Gatunek ten produkuje się we francuskim miasteczku o nazwie Meaux, skąd wzięła się nazwa sera. Pochodzi z VIII w. z czasów Karola I, który skosztował go po raz pierwszy w klasztorze Reuil-en-Brie.
1076.	Brienz	Jest dobrze rozwinięta turstyka a także rzeźbiarstwo w drewnie. W miasteczku tym znaleziono dowody na obecność Alamanów w VII wieku n.e.
1077.	Brienzersee	Brienzersee (fr. Lac de Brienz) – jezioro w południowej Szwajcarii, w Alpach Berneńskich o powierzchni 30 km² oraz maksymalnej głębokości - 261 m. Nazwa jeziora pochodzi od miasteczka Brienz znajdującego się na północnym brzegu jeziora.
1078.	Brievengat	Brievengat (ˈbri.və(ŋ).ˌɣɑt) – miasteczko położone na północnym wschodzie Curaçao. Znajduje się 6 km na północ od stolicy, Willemstad i ok. 15 na wschód od lotniska Curaçao.
1079.	Brigg	Brigg (Glanford Brigg) – miasteczko w środkowej Anglii (Wielka Brytania), w obrębie North Lincolnshire (unitary authority), dla potrzeb ceremonialnych w hrabstwie Lincolnshire, nad rzeką Ancholme. Liczy ok. 5 tys. mieszkańców. Najstarsze źródła wspominające o Brigg pochodzą z XII wieku, nazwa pochodzi ze staronordyjskiego słowa "briggja" oznaczającego pirs.
1080.	Brighton Palace Pier	Brighton Pier (pierwotnie The Marine Palace i Brighton Pier, znane też jako Palace Pier) – molo położone w Brighton, mieście na południu Wielkiej Brytanii o łącznej długości 524 metrów. Zaprojektowana przez R. ST Georgie Moore budowla otwarta została w maju 1899 roku. Obiekt ten jest często odwiedzany przez turystów i stanowi centrum rozrywki dla przyjezdnych rodzin, wyposażony jest w restauracje, bary, arkadowe sale oraz wesołe miasteczko.
1081.	Brighton	* Kemp Town – eleganckie miasteczko i jedne z najlepszych założeń budowlanych w stylu regencji, zaprojektował je Thomas Read Kemp (1782-1840)
1082.	Brigitte Bardot	Aby wypromować młodą aktorkę, Vadim zrealizował w 1956 film I Bóg stworzył kobietę z Bardot i Jeanem-Louisem Trintignantem. Film o niezbyt moralnej nastolatce, prowokującej społeczność niewielkiego miasteczka odniósł światowy sukces. Charles de Gaulle mówił, że Bardot była „francuskim artykułem eksportowym równie ważnym, jak samochody Renault”. Do postrzegania Brigitte Bardot jako symbolu seksu i zmysłowości w dużym stopniu przyczyniły się, poza filmami, zdjęcia, które jej robił fotograf Sam Levin. Wiele zdjęć aktorki z lat 50. i 60. wykonał również brytyjski fotograf Cornel Lucas.
1083.	Brisbane (ujednoznacznienie)	* Brisbane (Kalifornia), miasteczko w USA
1084.	Brist	Nazwa Brist pochodzi od chorwackiej nazwy wiązu (chor. brijest), a pierwsza o niej wzmianka datuje się na 1571 rok. Choć miasteczko rozciąga się dziś wzdłuż samego wybrzeża, historyczny Brist znajdował się znacznie bliżej Biokowa. Ze starej osady ludność zaczęła przesiedlać się w kierunku dzisiejszego Brista, w końcu XIX wieku. W starej wsi można znaleźć pomniki nagrobne jeszcze z epoki brązu i żelaza, a znany jest również średniowieczny grobowiec, wśród miejscowej ludności zwany tureckim gróbem.
1085.	British Columbia Highway 5	Centrum miasteczka Valemount widziane z zachodniej części Autostrady 5.
1086.	Broadchurch	Akcja serialu rozgrywa się w fikcyjnym nadmorskim miasteczku Broadchurch na południu Anglii. Na plaży zostają znalezione zwłoki 11-letniego Danny'ego Latimera. Śledztwo w tej sprawie prowadzi lokalna policjantka Ellie Miller i przydzielony jej przyjezdny partner Alec Hardy. W kręgu podejrzanych znajduje się wiele osób, jednak prawda okazuje się wyjątkowo wstrząsająca – zabójcą okazuje się mąż Ellie, Joe, który zabił Danny'ego, by zatuszować swój pedofilski romans z chłopcem.
1087.	Brochów (Wrocław)	W 2002 r. podjęto decyzję o zachowaniu małomiasteczkowego charakteru Brochowa, a w 2004 r. Rada Miejska Wrocławia uchwaliła w związku z tym plany zagospodarowania przestrzennego dla większości obszaru osiedla, nawiązujący w części do przedwojennej koncepcji rozbudowy osiedla. W 2009 r. oddano do użytku na południu osiedla pierwszą część zespołu wielorodzinnych domów – „osiedle parkowe”, a w 2010 – pierwszą część wielorodzinnych bloków mieszkalnych TBS.
1088.	Brodce	Brodce – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Mladá Boleslav, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 1 055 mieszkańców.
1089.	Brodek u Prostějova	Brodek u Prostějova (niem. Prödlitz) – miasteczko w Czechach, w powiecie Prościejów, w kraju ołomunieckim. Według danych z dnia 1 stycznia 2012 liczyło 1517 mieszkańców.
1090.	Brodek u Přerova	Brodek u Přerova – miasteczko w Czechach w powiecie Przerów w kraju ołomunieckim. Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z roku 1301.
1091.	Brodek	* Brodek u Přerova – miasteczko w Czechach, w kraju ołomunieckim, w powiecie Przerów
1092.	Brodzic (herb szlachecki)	* Początki tego herbu zdaniem Paprockiego sięgają rządów Króla Polski Kazimierza Mnicha, gdy wiódł wojnę z tyranem Maslauem sprzymieżonym z Jadźwingami, jeden Polski Junak dał wielkie dowody męstwa swego. Mężnie się we wszystkich okazjach wsławił Pańskiego boku strzegąc. Za te zasługi został obdarowany licznymi dobrami na Mazowszu i herbem Brodzic. Wydarzenia zdaniem ks. Rutki miały miejsce w 1038 r. Paprocki wspomina, że widział na liście fundacji Kościoła Płockiego w r. 1106 trzech braci rodzonych hrabiów de Brody – Wszebora, Swentosława i Krystyna, którzy to dziesięcinę z dóbr swoich temu kościołowi zapisali. Dawniej wokół miasteczka Płońsko, a wcześniej wsi, liczne mieli posesje Brodzicowie. Brodziców cechowała również nienawiść do Prusów.
1093.	Brome (Niemcy)	Brome – miasto (niem. Flecken) w Niemczech, w kraju związkowym Dolna Saksonia, w powiecie Gifhorn, siedziba gminy zbiorowej Brome.
1094.	Bronisław Dzikiewicz	Podczas kampanii wrześniowej, w stopniu kapitana, brał udział w obronie Lwowa. Następnie został internowany w ZSRR, gdzie pracował w obozie pracy w miasteczku Tajga. Po zwolnieniu 27 maja 1942 roku wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych, ewakuując się wraz z nimi do przez Iran, Irak i Palestynę. Służył w 12 Kompanii Geograficznej 2 korpusu, gdzie m.in. prowadził kursy z tematyki geodezji i geodezji wyższej. We Włoszech był dowódcą oddziałów pomiarowych służby geodezyjnej 2 Korpusu Polskiego. Brał m.in. udział w bitwie o Monte Cassino, wyzwalaniu Bolonii. Do jego zadań należały głównie pomiary sieci triangulacyjnej i obliczanie współrzędnych dla artylerii.
1095.	Brooke Haven	Urodziła się w Tempe w stanie Arizona. Wychowywała się w niewielkim miasteczku Sonora w stanie Kalifornia. W wieku 19 lat wyjechała do San Francisco, gdzie rozpoczęła pracę striptizerki w jednym z nocnych klubów. Pracowała przez trzy i pół roku w klubie Deja Vu, po czym przeprowadziła się do Phoenix w stanie Arizona.
1096.	Browar Pomorski w Podgórzu	Browar w miasteczku Podgórz został założony w 1861 roku przez Georga Thomsa (lub Thomasa), Niemca ze Skępego. W pierwszym roku istnienia wyprodukował jedynie 1000 hl piwa. Od 1889 roku kierował nim Karl Ernest Thoms, prawdopodobnie syn Georga. W 1903 roku w browarze Thomsa zatrudnionych było 31 pracowników, w tym 25 robotników. Pod rządami Ernesta Thomsa w latach 1905–1906 powstał nowy budynek browaru, którego fasada zajmowała większą część tak zwanego Rynku Podgórza. W latach 1909–1920 przed zakładem stał pomnik Wojaka Pruskiego upamiętniający żołnierzy niemieckich poległych w latach 1866 i 1870–1871.
1097.	Browar w Prószkowie	Browar w Prószkowie − nieistniejący już browar, działający w przeszłości w niewielkim górnośląskim miasteczku Prószków (wówczas Proskau).
1098.	Brown Deer	Miejscowość została założona w 1955 roku jako fragment wydzielony z nieistniejącego już miasteczka Granville, którego reszta terenów została włączona w granice miasta Milwaukee.
1099.	Broń pancerna Polskich Sił Zbrojnych	Ostatnim bojowym akordem działania brygady było zdobycie w nocy z 16 na 17 czerwca miasteczka Montbard nad Kanałem Burgundzkim. Po zwycięstwie brygada ruszyła dalej w kierunku Dijon. Wieczorem 18 czerwca znalazła się w całkowitym okrążeniu pod wsią Moloy. Tego samego dnia przechwycono kapitulacyjny radiogram Pétaina o kapitulacji.
1100.	Bruce Trail	Szlak zaczyna się na samym szczycie Kuesty Niagary w Queenston (dzielnica miasta Niagara-on-the-Lake), na zachodnim brzegu rzeki Niagara, u wylotu mostu Queenston-Lewiston Bridge prowadzącego na amerykańską stronę rzeki i ok. 11 km od słynnych wodospadów. Kamień, wyznaczający jego początek, znajduje się po wschodniej stronie parku Queenston Heigst Park, ok. 150 m od pomnika angielskiego generała Isaaca Brocka, bohatera wojny brytyjsko-amerykańskiej z 1812 r. – a dziś bohatera narodowego Kanady. Stąd szlak biegnie na zachód przez osiedla miasta St. Catharines u wylotu Kanału Wellandzkiego, a następnie przez region winiarski Short Hills Bench, znany z upraw rieslinga i produkcji wina lodowego. Za hutniczym Hamilton powoli skręca – wraz z przebiegiem Skarpy Niagary – ku północy. Biegnie przez kolejne jednostki administracyjne: Burlington, Milton, Halton Hills, a także Walters Falls ze znanym wodospadem na rzece Bighead River oraz Mono Cliffs Provincial Park. W portowym Owen Sound, słynnym dawniej ze swojej stoczni i elewatorów zbożowych, szlak dochodzi na brzeg wielkiej zatoki jeziora Huron – Georgian Bay. Stąd wiedzie generalnie wzdłuż wysokiego, klifowego brzegu wspomnianej zatoki w głąb Półwyspu Bruce’a. Biegnie m. in. przez Wiarton (słynne z kanadyjskiej wersji obchodów Dnia Świstaka) i Lion’s Head, znane z utworu skalnego w formie głowy lwa. Następnie wiedzie przez tereny Parku Narodowego Bruce Peninsula z kolejnymi interesującymi formacjami skalnymi w urwiskach Kuesty Niagary, by ostatecznie dotrzeć na północny cypel Półwyspu Bruce’a w miasteczku Tobermory. Tu, już na terenie kolejnego parku - Fathom Five - szlak mija Visitors Centre - ośrodek administracyjno-dydaktyczny obu wspomnianych parków. Przed jego budynkiem w oznaczonym miejscu znajdują się dwie płaskie płyty dolomitowe, pochodzące odpowiednio z południowego i północnego krańca szlaku. Stając na nich można w sposób symboliczny objąć jednym krokiem cały szlak. Szlak kończy się na samym brzegu kanału portowego w Tobermory. W roku obchodów Stulecia Kanady (1967) odsłonięto w tym miejscu pamiątkowy obelisk, wykonany z miejscowego dolomitu, wyznaczający północny koniec szlaku.
1101.	Bruchhausen-Vilsen	Bruchhausen-Vilsen (dolnoniem. Brooksen-Vilsen) – miasto (niem. Flecken) w Niemczech, w kraju związkowym Dolna Saksonia, w powiecie Diepholz, siedziba gminy zbiorowej Bruchhausen-Vilsen.
1102.	Bruchnal	Po Herburtach wieś przechodzi we władanie Mikołaja Stogniewskiego (de Stogniewo), wielkiego oboźnego koronnego i starostę chmielnickiego. W 1645 Stogniewski funduje w Bruchnalu murowany parafialny kościół (zapewne zbór kalwiński). W 1710 erygowany jako świątynia rzymskokatolicka pw. Św. Trójcy. Własność Aksmanickich herbu Leliwa. Podczas nawały rosyjsko-tatarskiej pod Bruchnalem bronił się Stanisław Rewera Potocki. W okresie II Rzeczypospolitej miejscowość posiadała charakter małomiasteczkowy. Pod koniec XIX wieku wieś była własnością hr. Jana Kantego Szeptyckiego.
1103.	Bruno Pelletier	W 1983 roku wraz z przyjaciółmi rozpoczął występy z anglojęzycznymi grupami o nazwie Amanite i Sneak Preview, a następnie w języku francuskim z zespołem Pëll. Mając 23 lata wyjechał do Montrealu, gdzie śpiewał w barach. W 1989 roku uczestniczył w rockowym festiwalu Envol, gdzie przyznano mu wyróżnienie za wysoką jakość muzyki. Wystąpił w musicalu Vu d'en haut (1991) prezentowanym na festiwalu Montgolfières w miasteczku Saint-Jean-sur-Richelieu, w prowincji Quebec, czterdzieści razy zagrał w spektaklu muzycznym Les fous du rockn'roll (1992], odtwarzał rolę Jimmy’ego w operze rockowej La Légende de Jimmy (1992).
1104.	Bruno Schulz	Cykle opowiadań Sklepy cynamonowe i Sanatorium pod Klepsydrą to swoisty opis życia małomiasteczkowych polskich Żydów i autobiografia pisarza utrzymana w poetyce snu. Zaciera się tu granica między rzeczywistością a mitem. Autor podróżuje po krainie dzieciństwa, które widzi jako najważniejszy okres w życiu człowieka. Czas wydaje się zataczać koła, powtarzalność pór roku i dnia ma pierwszeństwo przed linearnym następstwem zdarzeń.
1105.	Brygada Świętokrzyska	* 1 września patrol aprowizacyjny Brygady pod dowództwem sierż. Aleksandra Wilczyńskiego ps. „Wilk” natknął się w Radoszycach na ok. 50-osobowy niemiecki oddział ekspedycyjny, ostrzelano Niemców, którzy wycofali się z miasteczka, po kilkugodzinnej walce oddział NSZ wycofał się, walkę z Niemcami dokończyły oddziały 2. batalionu 3 Pułku Piechoty AK, ogółem Niemcy stracili 19 zabitych. Źródła AK negują udział NSZ w tej walce i rzekome „dokończenie” kilkugodzinnej walki NSZ przez AK.
1106.	Brynica (Miasteczko Śląskie)	liczba ludności = 367
1107.	Brytyjski czołg w akcji (obraz Daniela Sherrina)	Scena uwieczniona na obrazie przedstawia atak brytyjskiego czołgu na pozycje niemieckiej artylerii w zrujnowanym miasteczku. Ogromny „tank” będący głównym bohaterem płótna, brutalnie i bezwzględnie – niczym dzikie zwierzę – ostrzeliwuje wroga i niszczy jego umocnienia swoimi wielkimi gąsienicami. Przerażeni żołnierze kajzerowskiej armii giną miażdżeni przez kolosa bądź trafiani są z jego broni maszynowej i działa umieszczonego w sponsonie. Dodatkowo Niemców atakuje brytyjska piechota w hełmach Brodiego uzbrojona w karabiny.
1108.	Brzeg Dolny	Do tragicznych wydarzeń doszło w Brzegu Dolnym w czasie II wojny światowej. Władze niemieckie wybrały otoczone lasami miasteczko do budowy zakładów chemicznych, których produkcja miała służyć potrzebom frontu. W 1938 bądź 1939 r. budowę zakładów rozpoczął koncern IG Farbenindustrie. Kosztem pół mld marek 15 firm budowlanych pod generalnym nadzorem firmy „LURANIL” z Ludwigshafen am Rhein wzniosło 130 budynków fabrycznych. Zakłady o nazwie „ANORGANA” GmbH produkowały bojowe środki chemiczne, takie jak tabun i sarin, którymi napełniano bomby lotnicze i pociski artyleryjskie. Przy pracy zatrudniano więźniów obozów koncentracyjnych. Na terenie Brzegu Dolnego znajdowały się dwa podobozy obozu koncentracyjnego Groß-Rosen - Dyhernfurth I i Dyhernfurth II. Więźniowie Dyhernfurth I zatrudnieni byli w fabryce chemicznej przy produkcji gazów bojowych i napełnianiu pocisków i bomb płynnym gazem, natomiast więźniowie z Dyhernfurth II pracowali przy rozbudowie fabryki.
1109.	Brzeziny (powiat biłgorajski)	Miejscowość położona jest na granicy Roztocza, otaczają ją lasy Puszczy Solskiej i bagna. Przebiega tędy droga powiatowa biegnąca ze wsi Górecko Stare do drogi wojewódzkiej nr 853, z którą się łączy ok. 2 km na zachód od siedziby gminy - miasteczka Józefów.
1110.	Brzeziny	Od XVII wieku rozpoczął się okres upadku gospodarczego i kulturalnego miasta, na co złożyły się kolejne wojny ze Szwecją a później okres panowania saskiego. Mimo napływu kolejnych osadników, w tym Żydów (pierwsza wiadomość z 1736 r.) oraz kolonistów niemieckich (od 1752 r.) w czasach rozbiorów Brzeziny wiodły żywot podupadającego miasteczka. Gdy w latach 20. XIX wieku rozpoczął się dynamiczny okres rozwoju Łodzi, równoczesne próby przekształcenia Brzezin w znaczny ośrodek włókienniczy nie powiodły się i miasto na kolejną szansę rozwoju musiało czekać aż do lat 70. XIX wieku. Wtedy rozwój miasta doznał istotnego przyspieszenia. Dzięki ówczesnej, korzystnej koniunkturze gospodarczej Brzeziny stały się dużym ośrodkiem produkcji odzieżowej, największym w Królestwie Polskim ośrodkiem chałupnictwa krawieckiego. W mieście powstawały m.in. pasiaki dla Księżaków Łowickich. Produkowane w Brzezinach tanie wyroby przeznaczone były dla uboższych warstw społecznych Królestwa Polskiego. Dużą część produkcji odzieżowej eksportowano na rynki rosyjskie. Liczba ludności Brzezin wzrosła w 1885 roku do 6 tys. a w przeddzień wybuchu I wojny światowej miasto liczyło już 18 tys. mieszkańców.
1111.	Brzostek	Od XIV wieku miejscowość rozwinęła się jako osada targowa. W 1367 benedyktyni tynieccy założyli miasto Brzostek. Historia miasteczka obfituje w ciekawe wydarzenia: w XVI wieku Brzostek został całkowicie spalony przez wojska węgierskie, zaś w XVII wieku przez wojska księcia siedmiogrodzkiego Jerzego Rakoczego.
1112.	Brzostowica Mała	Brzostowica Mała (biał. Малая Бераставіца, Małaja Bierastawica, ros. Малая Берестовица, Małaja Bieriestowica) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie brzostowickim, centrum administracyjne sielsowietu Brzostowica Mała.
1113.	Brzostowica Wielka	* 1613: na mapie Tomasza Makowskiego zaznaczona jako miasteczko powiatu grodzieńskiego;
1114.	Brzozdowce	Brzozdowce (ukr. Берездівці, trb. Berezdiwci) – wieś w Ukrainie, dawniej miasteczko, w rejonie mikołajowskim obwodu lwowskiego. Obecnie wieś liczy 1658 mieszkańców.
1115.	Brójce (województwo lubuskie)	Podstawą gospodarki miasteczka było rzemiosło i w mniejszym stopniu rolnictwo. W XVIII w. szczególnie rozwinęło się sukiennictwo, istniały też cechy szewców, garncarzy, młynarzy, piekarzy, krawców i browarników, regularnie odbywały się targi i jarmarki. Pod koniec XVIII w. tylko 3 domy były kryte dachówką. Dawną, drewnianą zabudowę Brójec zniszczyły dwa wielkie pożary w latach 1657 i 1807. Od początku XIX w. następuje upadek rzemiosła spowodowany odcięciem miasta od tradycyjnych rynków zbytu po rozbiorach Polski. W 1871 roku większość mieszkańców zajmowała się rolnictwem, nieliczni rzemieślnicy to szewcy, młynarze i sukiennicy. Na przełomie XIX i XX planowano budowę linii kolejowej łączącej Trzciel ze Świebodzinem, jednak nigdy nie doszło do realizacji tej inwestycji.
1116.	Bu'ejne Nudżejdat	Natomiast wioska Nudżejdat została utworzona na przełomie XII i XIII wieku przez arabskich żołnierzy Saladyna. Później osiedliło się tutaj beduińskie plemię al-Nudżejdat pochodzące z regionu Nadżd w Arabii Saudyjskiej. Obie wioski istniały obok siebie i na przestrzeni wieków powoli się rozwijały. Pod koniec I wojny światowej w 1918 roku cała Palestyna przeszła pod panowanie Brytyjczyków, którzy w 1922 roku formalnie utworzyli Brytyjski Mandat Palestyny. W poszukiwaniu skutecznego rozwiązania narastającego konfliktu izraelsko-arabskiego w dniu 29 listopada 1947 roku została przyjęta Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181. Zakładała ona między innymi, że tutejsze wioski Bu'ejne i Nudżejdat miały znaleźć się w granicach nowo utworzonego państwa żydowskiego. Arabowie odrzucili tę Rezolucję i dzień później doprowadzili do wybuchu wojny domowej w Mandacie Palestyny. W trakcie jej trwania okolice wiosek zajęły siły Arabskiej Armii Wyzwoleńczej, które paraliżowały żydowską komunikację w rejonie. Dopiero podczas I wojny izraelsko-arabskiej w październiku 1948 roku wojska izraelskie przeprowadziły operację „Hiram”, w trakcie której zajęły obie wioski. W odróżnieniu od wielu innych arabskich osad w Galilei, ich mieszkańcy nie zostali wysiedleni. Dzięki temu zachowały one swój arabski charakter. Stopniowo rozrastały się, i w 1980 roku Bu'ejne otrzymała status samorządu lokalnego. Następnie, w 1987 roku dołączono do niej sąsiednią wioskę Nudżejdat. Równocześnie zmieniono nazwę miejscowości na Bu'ejne Nudżejdat. W kolejnych latach nastąpiła gwałtowna rozbudowa miasteczka, które z dwóch odrębnych wiosek utworzyło jednolity obszar zabudowany.
1117.	Buariki (atol Aranuka)	Buariki - największa wyspa i miasteczko w Kiribati w atolu Aranuka w archipelagu Wysp Gilberta na Oceanie Spokojnym. Znajduje się tu port lotniczy Aranuka.
1118.	Buchlovice	Buchlovice (niem. Buchlowitz) – miasteczko w Czechach, w powiecie Uherské Hradiště, w kraju zlińskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2012 liczyło 2487 mieszkańców.
1119.	Buchowicze	Buchowicze (biał. Буховічы, Buchowiczy) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie kobryńskim obwodu brzeskiego. Miejscowość jest siedzibą sielsowietu Buchowicze.
1120.	Buckhead (Georgia)	opis zdjęcia = Położenie miasteczka w hrabstwie Morgan oraz w stanie Georgia
1121.	Bucniów	Bucniów (także Buczniów), dawniej miasteczko w ziemi halickiej, był ośrodkiem starostwa niegrodowego obejmującego Bucniów, wioski Poczapińce, Chodaczków, Zabójki, Domamaryńce, Dłużanka, Łośniów, Ostalce, Kleszczowa, Sławcze, utworzonego z części starostwa trembowelskiego.
1122.	Budalin (township)	Teren township dzieli się na miasteczko Budalin oraz jednostek administracyjnych czwartego rzędu (village tract), obejmujących następujące wsie:
1123.	Budalin	Budalin (birm. ဘုတလင်) – miasteczko w Mjanmie, w prowincji Sikong, dystrykcie Munywa i township Budalin.
1124.	Budapest Honvéd FC	Klub został założony 10 sierpnia 1908 r. jako Kispesti Athlétikai Club przez Dr. Balinta Varge, nauczyciela. Pierwsi członkowie klubu nie zgadzali się z jego „konstytucją”, aż do 3 sierpnia 1909 r., stąd też rok 1909 często pojawia się jako data założenia klubu (wtedy wszyscy się pod nią podpisali). Kispest był wówczas miasteczkiem w pobliżu Budapesztu. KAC był popularny w Kispescie i stale się rozwijał. W 1913 r. dzięki zaangażowaniu kibiców i miejscowej społeczności na Sárkány Utca (ul. Smocza) został wybudowany klubowy stadion i kompleks sportowy. Drużyny przyjezdne nazywały obiekt „Jaskinią Smoka”. W 1927 r. zmodernizowano stadion. Przez pierwsze 30 lat istnienia zespół był trochę więcej niż klubem małego miasteczka. Grał w I lidze węgierskiej od 1916 r. Poważny sukces przytrafił się mu w 1926 r. Było to zdobycie Pucharu Węgier. W latach 30. w drużynie grali Rezső Rozgonyi, Rezső Somlai (reprezentanci na MŚ 1934) i Ferenc Puskás I, ojciec Ferenca Puskása, a później trener drużyny, w latach 40. W 1935 r. spłonęły drewniane trybuny, jednak obrotny prezes Józef Molnár ochronił klub przed kryzysem i jeszcze w tym samym roku powstały nowe betonowe. Kispesti AC przenieśli się na nowy kompleks w styczniu 1938 r., który znajdował się niedaleko od dawnej „jaskini smoka”. Stadion mieścił 8000 miejsc, po meczu zawodnicy mogli wziąć nie tylko prysznic, ale i ciepłą kąpiel, co było wówczas sporym osiągnięciem. Modernizacja trwała nadal i 12 lutego 1939 r. stadion piłkarski był częściowo zadaszony i miał już 15 000 miejsc.
1125.	Buddy Guy	George "Buddy" Guy (ur. 30 lipca 1936) – sześciokrotny laureat nagrody Grammy, amerykański gitarzysta i wokalista bluesowy i rockowy. Przedstawiciel bluesa chicagowskiego. Historia jego sukcesu rozpoczęła się w małym miasteczku Lettsworth w Luizjanie. George "Buddy" Guy był jednym z kilkorga dzieci Sama i Sabel Guyów. Na gitarze nauczył się grać samodzielnie. Wybrał bluesa, muzykę, w której ideą jest improwizacja.
1126.	Bude	opis zdjęcia = Kornwalijskie miasteczko
1127.	Budowla sportowa	** wesołe miasteczka lub parki wypoczynkowe oraz inne obiekty na wolnym powietrzu, np. trasy i szlaki narciarskie, wyciągi orczykowe, krzesełkowe i kabinowe – zainstalowane na stale
1128.	Budsław	Budsław (biał. Будслаў) – dawne miasteczko, obecnie wieś na Białorusi w rejonie miadziolskim, leży na wysokości 172 m n.p.m., nad rzeką Serwecz (dopływem Wilii). W 1996 r. liczyło 718 mieszkańców.
1129.	Budva	Podczas trzęsienia ziemi w kwietniu 1979 r. miasteczko zostało poważnie uszkodzone, a wstęp do starej części miasta był przez pewien czas zabroniony. Zniszczenia z czasem odbudowano i dziś nie ma po nich śladu.
1130.	Buffalo	W 1816 roku Buffalo otrzymało prawa miasteczka. Dynamiczny rozwój miasta rozpoczął się wraz z budową kanału Erie w 1825, który w Buffalo dochodził do jeziora Erie i dawał miastu połączenie do rzeki Hudson i dalej do Nowego Jorku i Atlantyku. Port w Buffalo stał się ważnym punktem przeładunkowym między dużymi statkami Wielkich Jezior i mniejszymi barkami pływającymi kanałem. W 1833 roku 11 parostatków kursowało między Buffalo i Chicago. Podróż zajmowała 17 dni. W 1832 roku Buffalo otrzymało prawa miejskie i miało w tym czasie 10 tys. mieszkańców.
1131.	Bujwidze	Kiedy przejechali strumień, pełen wijących się jak piskorze wodorostów, droga znowu wspięła się na piaszczysty pagór, las rozstąpił się ukazując tuż przed sobą zaczajone miasteczko Bujwidze. Zobaczyli kościół śród drzew na wzgórzu okolony murkiem z kamieni polnych, pochyły plac przed kościołem, na którym stały bryczki, powoziki i zwykłe chłopskie wozy, parę kramów z obwarzankami i piernikami, a to wszystko otoczone kilkoma domami, co stanowiło sedno tego zagubionego w borach miasteczka.
1132.	Bukovno	Bukovno – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Mladá Boleslav, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 671 mieszkańców.
1133.	Bukowina (kraina historyczna)	Historia Czerniowiec była trochę odmienna, bardziej kupiecka. Czerniowce też później staną się stolicą austriackiej Bukowiny. Z 1408 roku pochodzi pierwsze pisemne świadectwo istnienia tego sporego już wówczas miasteczka, z dwiema prawosławnymi cerkwiami parafialnymi, zamieszkanego głównie przez Rusinów i Wołochów. Leżące przy większym szlaku handlowym niż Suczawa czerpały z tego korzyści i ponosiły straty. W latach 1497–1537 Polacy aż trzy razy palili Czerniowce podczas swoich wypraw. Ziemie te były terenem nieudanej wyprawy króla polskiego Jana Olbrachta w 1497 r., którego wojska zostały zmuszone do odstąpienia od obleganej Suczawy, a następnie rozbite w lasach mołdawskich („Za króla Olbrachta wyginęła szlachta”).
1134.	Bukowsko (gmina)	* Gmina Dolne Bukowsko (Bukovsko Horne ) miasteczko w okręgu Czeskie Budziejowice, Czechy
1135.	Bukowsko	Od 1477 wieś znalazła się w dobrach które dzierżawili Jan Herburt z Felsztyna i Odnowa, następnie jego syn Piotr Herburt Felsztyński, a następnie wnuk Mikołaj Herburt Odnowski z Felsztyna wojewoda sandomierski. We wsi zamieszkiwała w XV wieku ludność w przewadze polska. W okresie reformacji Bukowsko sprzyjało arianom i było jednym ze znaczniejszych ośrodków reformacji w regionie. W XVIII i XIX wieku było niewielkim miasteczkiem.
1136.	Bully (gra komputerowa)	Bully – gra komputerowa wyprodukowana przez Rockstar Games, w Europie wydana jako Canis Canem Edit. Akcja gry rozgrywa się w szkole z internatem w Nowej Anglii i przyległych do niej miasteczkach, zaś jej głównym bohaterem jest 15-letni chłopak, który musi radzić sobie z atakami ze strony rówieśników. Słowo „bully” w kontekście tytułu gry oznacza osobę, która znęca się nad słabszymi od siebie.
1137.	Bundeena	Bundeena – australijskie miasteczko położone w stanie Nowa Południowa Walia, w aglomeracji Sydney, w otoczeniu Królewskiego Parku Narodowego. W pobliżu znajduje się również piaszczysta plaża ciągnąca się na długości ok. 700 m, pozostałe wybrzeże – klifowe. Posiada połączenie promowe z Cronullą.
1138.	Bungotakada	Miasto zostało założone 31 maja 1954 roku. 31 marca 2005 roku miasteczka Kakaji i Matama, oba z powiatu Nishikunisaki, zostały włączone do miasta.
1139.	Bunty i Babli	Rakesh Trivedi (Abhishek Bachchan) to jedyny syn konduktora (Raj Babbar). Żyje w małym miasteczku Fursatganj w Uttar Pradesh. Vimmi Saluja (Rani Mukerji) mieszka w małym miasteczku Pankhipur w Pendżabie w rodzinie Sikhów. Obydwoje ambitni, z marzeniami o sławie, wielkich pieniądzach i życiu na wysokiej stopie. On marzy o interesie, który w ciągu nocy zrobi z niego milionera. Ona śni sen o byciu super modelką i aktorką uwielbianą przez tłumy. Tymczasem jego rodzice naciskają na niego, aby poszedł w ślady ojca i zabezpieczył swoją przyszłość podejmując się pewnej pracy konduktora na kolei. Jej rodzice zdecydowali wydać ją za mąż za mężczyznę z sąsiedniego miasteczka. Oboje nie znając się, w tym samym czasie postanawiają walczyć o spełnienie swych marzeń. Uciekają z domu kierując się w stronę Mumbaju – miasta nadziei, szansy na karierę. Wkrótce okazuje się, że nie można wybić się i szybko i uczciwie. Spotkawszy się na stacji kolejowej w Lucknow zawierają układ. Postanawiają zdobyć wielkie pieniądze oszustwami. Przebrani za przewodników turystycznych, kapłanów, inspektorów uzyskują coraz większy mir w całym kraju. Zmieniwszy imiona na Bunty i Babli stają się sławioną w gazetach parą uroczych oszustów, którym udaje się np. naiwnemu milionerowi "sprzedać" Tadź Mahal. Z czasem łączy ich nie tylko biznes, ale i przyjaźń, w potem miłość ukoronowana małżeństwem zawartym w Agrze. Bez kapłana i świadków obiecują sobie wieczną miłość. Gdy okazuje się, że Babli spodziewa się dziecka, stają przed wyborem. Dalej włóczyć się po kraju od oszustwa do oszustwa obawiając się wciąż złapania, czy osiąść gdzieś, aby w spokoju bez przygód wychowywać dziecko i cieszyć się rodziną. Zanim podejmą decyzję co do przyszłości, będą musieli skonfrontować się ze ścigającym ich zawzięcie oficerem policji Dashrathem Singhem (Amitabh Bachchan).
1140.	Burgenland	Burgenland stał się jednym z krajów związkowych nowo powstałej federacyjnej Republiki Austrii. Stolicą landu stało się miasto Bad Sauerbrunn. W 1925 przeniesiono ją do miasteczka Eisenstadt. Po Anschlussie land został zlikwidowany, a jego ziemie zostały włączone do okręgów Rzeszy Niederdonau i Steiermark.
1141.	Burke (Nowy Jork)	Liczące niespełna 1,5 tys. mieszkańców miasteczko, leży w północno-wschodniej części hrabstwa i zostało nazwane na cześć filozofa; Edmunda Burke. Zamieszkana przez około 200 osób wioska znajduje się w tej chwili w granicach miasta.
1142.	Burleska (film)	Ali, dziewczyna z małego miasteczka obdarzona wspaniałym głosem, decyduje się na ucieczkę od codziennych trudów i niepewnej przyszłości i podąża za swoimi marzeniami do Los Angeles. Po serii niepowodzeń, natyka się przypadkiem na The Burlesque Lounge, majestatyczny, ale podupadający teatr, wystawiający rewię. Szokujące kostiumy i śmiała choreografia zachwycają Ali. Zdeterminowana i nieugięta dziewczyna dostaje pracę kelnerki od Tess, właścicielki klubu i gwiazdy burleski. Wkrótce potem bohaterka zaprzyjaźnia się z jedną z tancerek, znajduje wroga w zazdrosnej o jej talent gwiazdce, a także zdobywa uczucie przystojnego Jacka.
1143.	Burmerange	Burmerange − gmina i małe miasteczko w południowo-wschodnim Luksemburgu, w dystrykcie Grevenmacher, w kantonie Remich.
1144.	Burning Spear	Urodził się i dorastał w miasteczku Saint Ann's Bay, stolicy regionu Saint Ann. Jego ojciec był farmerem, matka zaś sprzedawała posiłki okolicznym robotnikom. Młody Winston dorabiał podejmując się różnych prac dorywczych, jednocześnie marząc o karierze muzycznej. W roku 1969 spotkał na wiejskiej drodze swojego rówieśnika, a jednocześnie jednego z największych idoli, Boba Marleya. Będący już wtedy u progu wielkiej kariery Marley doradził mu przenosiny do stolicy kraju i pomógł nawiązać znajomość z Clementem „Coxsonem” Doddem, producentem i założycielem legendarnego Studia One. Zgodnie z tą radą Winston udał się do Coxsone’a, wraz z Rupertem Willingtonem, przyjacielem z rodzinnego miasta. Ich nieprzeciętne umiejętności wokalne pozwoliły im wówczas pokonać rzesze konkurentów również starających się o angaż u znanego producenta. Dodatkowo, Winston przekonał do siebie Coxsone’a swoim nietypowym jak na tamte czasy podejściem do tworzenia reggae – swoje utwory inspirował nie soulowymi przebojami, ale natchnionymi pieśniami religijnymi znanymi mu z rastafariańskich spotkań modlitewnych. W ten sposób stał się jednym z tych, którzy tworzyli podwaliny nowego nurtu w muzyce jamajskiej – „korzennego” roots reggae.
1145.	Burrel	W kwietniu 2008 r. Carla Del Ponte, w latach 1999-2007 główna prokurator Międzynarodowego Trybunału Karnego dla byłej Jugosławii, opublikowała wspomnienia, w których oskarżyła UÇK o uprowadzenie do północnej Albanii ok. 300 kosowskich Serbów. Według Del Ponte, ludzi tych zabito, a ich narządy wewnętrzne usunięto i sprzedano na przeszczepy. Makabryczne sceny działy się jakoby w pomalowanym na żółto domu, na końcu ulicy we wsi Rribe, niedaleko miasteczka Burrel. Serge Brammertz, który zastąpił Del Ponte na stanowisku głównego prokuratora, uznał zgromadzone przez nią informacje na ten temat za mało wiarygodne. Publikacja Del Ponte spowodowała jednak, że Rada Europy wysłała do Albanii swojego przedstawiciela Dicka Marty'ego w celu zweryfikowania przytoczonych twierdzeń. Po dwuletnim dochodzeniu Marty skorygował relacje Del Ponte. Według niego bezpośrednio po zakończeniu działań wojennych bojownicy UÇK uprowadzili z Kosowa do północnej Albanii ok. 500 osób, przeważnie Serbów, lecz także opozycyjnie nastawionych Albańczyków. W tajnych więzieniach poddano ich upokarzającym i nieludzkim praktykom, niektórych zabito, a z ciał pewnej liczby więźniów pobrano organy. W żółtym (obecnie białym) domu tylko przetrzymywano jeńców, transplantacji dokonywano natomiast w prowizorycznej klinice w pobliżu lotniska w Tiranie (Fushë-Krujë).
1146.	Burza (telenowela)	Marina Reverte (Jimena Navarrete) – młoda, piękna, odważna i szlachetna dziewczyna traci posadę kierownika hotelu, bo staje w obronie pokojówek molestowanych przez bogatego gościa Ernesto Contrerasa . Gdy dziewczyna zostaje zwolniona, z pomocą przychodzi jej Mercedes Artigas (Daniela Romo), która proponuje posadę dyrektora przetwórni rybnej w nadmorskim miasteczku. Marian przenosi się tam ze schorowaną matką. Tam też poznaje kapitana Damiana Fabre (William Levy), młodego, przystojnego dowódcę kutra, który przysparza jej problemów, nie chcąc się podporządkować nowej szefowej. Między Mariną a Damianem zaczyna rodzić się uczucie…
1147.	Burzenin	Duża wieś letniskowa o charakterze miasteczka, położona nad Wartą w odległości 17 km od Sieradza w kierunku pd.-wsch. Siedziba Urzędu Gminy.
1148.	Bushey (stacja kolejowa)	Bushey – stacja kolejowa w hrabstwie Hertfordshire w południowej Anglii, w granicach administracyjnych gminy Watford. Swoją nazwę czerpie od miasteczka Bushey, jednak w rzeczywistości położona jest w sąsiedniej miejscowości o nazwie Oxhey, którą od Bushey dzieli około półtora kilometra. Przewoźnikiem zarządzającym stacją jest London Overground, obsługujący ją jako część Watford DC Line. Ponadto zatrzymują się na niej pociągi firmy London Midland. W roku statystycznym 2007/08 ze stacji skorzystało ok. 723 tysiące pasażerów.
1149.	Busovača	Busovača - miasteczko i gmina w centralnej części Bośni i Hercegowiny, w Kantonie Centralnej Bośni, w Federacji Bośni i Hercegowiny. Oddalone jest 60 km od Sarajewa, 21 km od Zenicy i 30 km od Travnika.
1150.	Busztyno	Miasteczko leży w w miejscu, gdzie łączą się rzeki Terebla oraz Cisa, w odległości 8 km od siedziby władz rejonowych miasteczka Tiacziw.
1151.	Butch Cassidy	13 sierpnia 1896 r. Parker, Lay i nieznana trzecia osoba obrabowali bank w Montpelier w stanie Idaho, zabrali stamtąd 7 tys. $. Niedługo potem do grupy Cassidy’ego dołączył Harry Alonzo Longabaugh (alias Sundance Kid). 21 kwietnia 1897 r. w górniczym miasteczku Castle Gate (Utah) Parker i Lay zastawili zasadzkę na małą grupę ludzi przewożących pieniądze na wypłaty dla pracowników kopalni węgla. Tym razem w ich rękach znowu znalazła się suma 7 tys. $. Rabusie uciekli do Robbber's Roost. 11 lipca 1899 r. Lay i inni uczestniczyli w napadzie na pociąg w Folsom (stan Nowy Meksyk). Do końca nie wiadomo czy Parker planował ten atak oraz czy uczestniczył w nim bezpośrednio. W każdym razie w czasie tej akcji wywiązała się strzelanina, w której Lay, najlepszy przyjaciel i najbardziej zaufany współpracownik Cassidy’ego zastrzelił szeryfa (Edward Farr) i jego pomocnika (Henry Love). Za ten czyn Lay został później skazany na dożywocie i osadzony w więzieniu w Nowym Meksyku.
1152.	Butlins	Pierwszy ośrodek wybudowano w 1936 w Skegness. Ośrodek z miejsca uzyskał popularność, już w pierwszym tygodniu odmówiono realizacji 1400 zamówień. Wczasy w Butlin były tanie: przy tygodniowym zarobku pracownika fizycznego wynoszącym 2 funty, tydzień w ośrodku kosztował 45 szylingów (2,25 funta). Ośrodek w Skagness oprócz zakwaterowania miał wesołe miasteczko, kąpielisko i inne możliwości rozrywki. Podczas wojny ośrodki Butlin były używane przez Ministerstwo Obrony do szkolenia żołnierzy.
1153.	Butrymańce (okręg olicki)	Butrymańce (lit. Butrimonys) – miasteczko na Litwie w okręgu olickim w rejonie Olita, położone ok. 21 km na północny wschód od Olity, siedziba starostwa. Znajduje się tu poczta, szkoła, siedziba parafii i kościół. Miasteczko jest zabytkiem urbanistyki - zachowany został radialny układ urbanistyczny.
1154.	Butrymańce	**Butrymańce (Butrimonys) – miasteczko w okręgu olickim, w rejonie olickim
1155.	Buttevant	Buttevant (irl. Cill na Mullach) – miasteczko w Irlandii, w prowincji Munster, w hrabstwie Cork. Miejscowość w 2011 roku liczyła 1706 mieszkańców. Buttevant jest oddalone o 28 km od Cork. Miejscowość pochodzi z średniowiecza.
1156.	Buštěhrad	W miasteczku znajduje się muzeum pisarza Oty Pavla, który spędził tam lata wojny.
1157.	Bużek	Według Słownika geograficznego Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich: Bużek to wieś w powiecie złoczowskim, właściwie przedmieście miasteczka Biały Kamień, leżąca nad Bugiem, położona 1,2 km na zachód od Białego Kamienia, o 1,5 mili na północ od Złoczowa i o 1 milę na południe od Oleska.
1158.	Bużeńscy herbu Poraj	Niesiecki sugeruje czeskie pochodzenie rodziny wspominając o historii powstania miasteczka Bużenin, nazwę któremu nadano ponoć „na pamiątkę Bużenina Czeskiego” z którego mieli pochodzić fundatorzy. Bużeńscy byli rodem „starym i możnym”. Oprócz Bużenina posiadali również inne miejscowości, w tym wieś Pstrokonie z której wywodzą się Pstrokońscy herbu Poraj, początkowo tworzący z Bużeńskimi jedną rodzinę.
1159.	Bużok	Rzeka stanowi historyczną granicę pomiędzy Podolem a Wołyniem. Przy jej ujściu do Bohu leży miasteczko Międzyboż.
1160.	Bydgoszcz	Do początku XIX w. Bydgoszcz obejmowała miasto lokacyjne w obrębie murów miejskich oraz trzy przedmieścia: Gdańskie, Kujawskie i Poznańskie. Od czasów Księstwa Warszawskiego (pocz. XIX w.) zaludniło się kolejne przedmieście: Okole, gdzie zbudowano Kanał Bydgoski. Pierwsze administracyjne poszerzenie granic miasta nastąpiło w 1851 roku i związane było z urbanizacją terenów przylegających do dworca kolejowego. Kolejnego poszerzenia dokonano w 1867, a na włączonym wówczas terenie powstało nowe centrum administracyjno-oświatowo-kulturalne miasta. Do 1907 obszar miasta wzrósł pięciokrotnie (względem stanu z 1800 r.), obejmując głównie obszary położone na północ od Starego Miasta. Na obszarze tym rozbudowało się dzisiejsze eklektyczne Śródmieście. Kolejne, ośmiokrotne powiększenie terytorium miasta nastąpiło w 1920 roku, kiedy włączono większość ówczesnych gmin podmiejskich. Granice miasta oparły się wówczas, a nawet przekroczyły Wisłę (tzw. Zawiśle w latach 1920–1954). W okresie międzywojennym Bydgoszcz zaliczała się do siedmiu miast polskich o największej powierzchni i liczbie ludności. Po II wojnie światowej w roku 1954 w obręb miasta włączono m.in. Prądy, Opławiec oraz położone w Puszczy Bydgoskiej tereny DAG Fabrik Bromberg (fabryki amunicji z czasów wojny). Kolejne korekty granic miały miejsce w latach: 1959 (Osowa Góra) i 1961 (Janowo, okolice ul. Grunwaldzkiej i Szubińskiej). W latach 60. XX w. wobec kurczących się obszarów budownictwa mieszkaniowego i ograniczeń stwarzanych przez sąsiadujące z Bydgoszczą lasy, zdecydowano o poszerzeniu miasta na wschód w kierunku Wisły. W 1973 przyłączono ponad 800 ha terenów wraz z miastem Fordon, a cztery lata później większość terenów łączących macierzysty rdzeń miasta z Fordonem. Fordon z około 8-tysięcznego miasteczka rozwinął się w ciągu 35 lat w prawie 70-tysięczną dzielnicę mieszkaniową, charakteryzującą się pewną odrębnością przestrzenno-krajobrazową względem obszaru macierzystego miasta. W 1977 r. w obręb miasta wcielono również Łęgnowo i Wypaleniska w zamierzeniu ulokowania tamże miejskich obiektów komunalnych (oczyszczalnia ścieków, wysypisko śmieci).
1161.	Byki z Durham	Akcja rozgrywa się w tytułowym Durham, niewielkim miasteczku w Karolinie Północnej, gdzie największą atrakcją są mecze „Byków”, drugoligowej drużyny baseballu. Ich najwierniejszą fanką jest nauczycielka angielskiego Annie Savoy, była cheerleaderka a obecnie maskotka drużyny. Co więcej, Annie co roku oddaje swe wdzięki jednemu z graczy, lecz teraz ma duży dylemat: wybrać doświadczonego Crasha Davisa, czy też może młodego, dobrze się zapowiadającego Nuke'a LaLoosha.
1162.	Bystry Bill	Bill to mały i sympatyczny miś koala ubrany w czerwone spodenki, ogrodniczki zapinane na jedno ramię, który wraz z przyjaciółmi mieszka w wielkim lesie. Pewnej nocy wykarczowano las ze wszystkich dużych i pięknych drzew. Od tej pory Bill jest obrońcą lasu przed złymi ludźmi. Wraz z grupką przyjaciół: kangurem, dziobakiem, myszką, zieloną jaszczurką oraz misią koala, postanawia odbudować leśne miasteczko i posadzić mnóstwo nowych drzewek. Młodym obrońcom pomaga doświadczony wombat.
1163.	Bystré (Czechy)	opis zdjęcia = Widok na miasteczko od strony Hartmanic
1164.	Byszów (obwód kijowski)	* Byszów, miasteczko nad rzeką Łupą, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 515 .
1165.	Byteń	Byteń (biał. Быцень, Bycień ros. Бытень, Bytień) – wieś (dawniej miasteczko) na Białorusi na południe od Słonimia nad rzeką Szczarą, siedziba sielsowietu w rejonie iwacewickim obwodu brzeskiego. Za II RP siedziba gminy Byteń.
1166.	Bytnica	Wieś znana od 1308 roku jako Bitenisz, następnie w 1329 jako Butnicz kiedy to jest po raz pierwszy wzmiankowana. Henryk żagański w tym czasie oddał swoje ziemie na których leżała Bytnica w lenno Janowi Luksemburskiemu. Zapewne wtedy była ona dużą miejscowością z zamkiem położonym na przesmyku między dwoma jeziorami. Książę śląski Wacław w 1429 roku nadał Bartuschowi von Wessinburgowi i Ottonowi von Landsbergowi lenno obejmujące Bobrowice (Bobirsberg) i Bytnicę (Bewtenicz) wraz z zamkami. W dokumentach z 1500 roku pojawia się nazwisko rodziny z Bytnicy Grunberg. Rodzina ta przysięgała obowiązek lenny księciu Joachimowi I. Rycerz Hans Grunenberg z Zeditz otrzymał w 1519 roku od księcia potwierdzenie lenna obejmującego dobra bytnickie. Część wsi należała również w 1501 roku do Rothenburgów, którzy w ciągu XVII wieku znacznie powiększyli tutaj swój stan posiadania. W pierwszej połowie XVI wieku z inicjatywy przedstawicieli tego rodu założono obok wsi miasteczko Nowa Bytnica (Neu-Beutnitz). Miasteczko nie rozwinęło się jednak pod względem gospodarczym. W ciągu XVI wieku w dokumentach określone jest mianem miasta, później występuje już tylko jako wieś. Bytnica uległa spaleniu w 1747 roku, ale z inicjatywy Johanna Sigismunda von Rothenburga na nowo wybudowano kościół, plebanię i szkołę. W 1786 roku po śmierci hrabiego von Rothenburga jego dobra zostały zakupione przez księcia Piotra Birona. W 1800 roku zostały przejęte przez jego zięcia księcia von Hohenzollern Hechingen. Własność spadkobierców księcia została tu odnotowana jeszcze w 1879 roku. W tym czasie we wsi pracowała gorzelnia.
1167.	Byšice	Byšice – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Mielnik, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 1 237 mieszkańców.
1168.	Bácum	Bácum – niewielkie miasto w południowo-zachodniej części meksykańskiego stanu Sonora, siedziba władz gminy Bácum. Miasto jest położone w głębokiej dolinie na wysokości 50 m n.p.m., około 50 km do wybrzeża Zatoki Kalifornijskiej. Bácum leży około 230 km na południowy-wschód od stolicy stanu Hermosillo, 15 km od miasta Ciudad Obregón. W 2010 roku ludność miasteczka liczyła 4 227 mieszkańców. Miasteczko założyli w 1617 roku hiszpańscy Jezuici
1169.	Béla Kun	Urodził się 20 lutego 1886 roku w wielodzietnej rodzinie mieszczańskiej pochodzenia żydowskiego. Wychowywał się w małym miasteczku Szilágy w Transylwanii. Rodzina Kuna była uboga, a jego ojciec alkoholik znęcał się nad rodziną, w tym nad małym Bélą. Część ich rodziny wyznawała kalwinizm i nie przywiązywała większej wagi do tradycji narodu żydowskiego, stanowiąc warstwę zasymilowanych Żydów. Po ukończeniu szkoły podstawowej rodzina wysłała go do Zalău, gdzie kontynuował naukę. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął studia prawnicze, które jednak porzucił, zdając sobie sprawę, że jego pochodzenie utrudnia mu zalezienie pracy w zawodzie.
1170.	Bücken (Dolna Saksonia)	Bücken – miasto (niem. Flecken) w Niemczech w kraju związkowym Dolna Saksonia, w powiecie Nienburg (Weser), wchodzi w skład gminy zbiorowej Grafschaft Hoya.
1171.	Büzmeýin FK	W 2003 miasteczko zmieniło nazwę na Abadan, a w 2013 roku zostało wydzielone z wilajetu achalskiego i włączone do Aszchabadu jako etrap (jednostka administracyjna drugiego rzędu).
1172.	Bănel Nicoliță	Jest jednym z sześciorga dzieci Martiy Nicolita. Wychował się w małej mieścinie - Faurei w południowo-wschodniej Rumunii. W jego domu się nie przelewało dlatego piłka nożna była dla Banela jedyna szansą na wybicie się z nizin społecznych. Pierwsze buty piłkarskie dostał dopiero w wieku 14 lat w prezencie od trenera Unirei. Jako ciekawostkę można przytoczyć fakt, iż mimo bycia zawodowym piłkarzem nie ominęły go kibicowskie pojedynki. Podczas powrotu z jednego z meczów trafił na sympatyków przeciwnej drużyny. Skończyło się na kilkutygodniowej przerwie w treningach. Obecnie jak na rumuńskie realia jest krezusem, jednak nie zapomniał o swoich korzeniach i regularnie wspomaga mieszkańców miasteczka, w którym się wychował. Zafundował miejscowym dzieciom między innymi bilety na mecz ćwierćfinałowy Pucharu UEFA z Rapidem Bukareszt.
1173.	Bękarty z południa	Po 40 latach nieobecności Earl Tubb wraca do Alabamy, aby dopilnować sprzedaży rodzinnego domu. Odkrywa, że w jego miasteczku rządy sprawuje gang Eulessa Bossa, trenera drużyny futbolowej. Bez wsparcia policji Tubb wydaje wojnę przestępcy.
1174.	Błażkowa (województwo podkarpackie)	Osada wzmiankowana w 1429 r. W 1624 r. wymieniana jako miasteczko. Posiadało ono gorzelnię, browar i tartak oraz rozwinięte tkactwo. Przez Błażkową przebiega potok Idżwinka. Nad nim przy polnej drodze starsi mieszkańcy wskazują miejsce, w którym wykopywano ludzkie kości. Tradycja utrzymuje, że był tu cmentarz - pozostałość wojen szwedzkich. Według przekazów stoczono tu w czasie potopu szwedzkiego, w grudniu w 1655 r. jedną z większych bitew ze Szwedami. Znaczniejszy rozwój dopiero w XIX w.
1175.	Błonianka Błonie	W latach 60. została oddana do użytku płyta główna stadionu (jedna z lepszych w późniejszych latach w okręgu warszawskim), oraz trybuna na 1000 miejsc siedzących. W roku jubileuszu 50-lecia klubu, RKS Błonie został odznaczony medalem „100-lecia SPORTU POLSKIEGO”. W 1971 r. piłkarze z Błonia uzyskali upragniony awans do Ligi Okręgowej. Czwartoligowy beniaminek uplasował się na drugim miejscu za płocką Wisłą, tracąc ledwie jeden punkt do rywala. Runda jesienna kolejnego sezonu to popis gry RKS na tle przeciwników. 23 punkty, bilans bramkowy 45-18 i pierwsze miejsce po 15 kolejkach mówią same za siebie. Wiosną piłkarze z Błonia potwierdzili, że są gotowi do gry w III lidze, wygrywając bezapelacyjnie ligę. Niestety piłkarska centrala postanowiła zlikwidować ówczesną ligę międzywojewódzką. Awansu nie było, a piłkarze nadal musieli biegać na czwartoligowych boiskach. Mimo, iż Błonie znacznie przewyższało umiejętnościami swoich przeciwników to w ostatecznym rozrachunku zajęli dopiero czwarte miejsce. Środek lat 70. to ciągłe zmiany systemu rozgrywek piłkarskich. Choć w sezonie 1974/75 RKS Błonie nadal uczestniczył w rozgrywkach Ligi Okręgowej, to stała się ona najwyższą klasą okręgową województwa, czyli III ligą. RKS prowadził na półmetku rozgrywek, wyprzedzając o 3 punkty Wisłę Płock, jednak to płocczanie, jako mistrzowie, mogli uczestniczyć w eliminacjach o II ligę (przegranych), a piłkarze z Błonia na pocieszenie zostają mistrzem WOZPN (pokonując Żyrardowiankę, Znicza Pruszków i Drukarza). W roku 1976 spełniają się marzenia piłkarzy, włodarzy i kibiców błońskiej drużyny. Do samego końca toczyła się zacięta rywalizacja pomiędzy Błoniem a płocką Wisłą. RKS mając ledwie punkt przewagi na rywalem zostaje mistrzem ligi okręgowej (ówczesna III liga) i uczestniczy w eliminacjach o awans do II ligi. Grupowi konkurenci nie dają jednak szans na zaistnienie podwarszawskiemu miasteczku na piłkarskiej mapie Polski. RKS Błonie plasuje się na czwartym miejscu za Stilonem Gorzów (remis i porażka) i Concordią Piotrków (remis i porażka). Wygrywa konińskie Zagłębie, które dwukrotnie pokonuje błońską drużynę. To jednak nie cała historia tego sezonu. Afera ze sprzedaniem meczu RKS Błonie – Zagłębie Konin ma finał w sądzie, a kluby zostają zdegradowane karnie do klasy A (IV liga). Z klubu odeszło kilku piłkarzy, działaczy i trenerów. Ci co zostali, zmobilizowali swoje siły i po roku cieszyli się z powrotu na trzecioligowe boiska. Jednak ówczesna Liga międzywojewódzka była wtedy bardzo silna i RKS, zajmując 11 miejsce, żegna się bezpowrotnie z trzecią ligą.
1176.	Błoń	Błoń (błr. i ros. Блонь) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie puchowickim obwodu mińskiego, około 58 km na południowy wschód od Mińska, nad rzeką Citewką (dopływem Świsłoczy).
1177.	Březno (powiat Mladá Boleslav)	Březno – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Mladá Boleslav, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 927 mieszkańców.
1178.	Březno	* Březno – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Mladá Boleslav, w kraju środkowoczeskim
1179.	Břežany (powiat Znojmo)	Břežany – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Znojmo, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 929 mieszkańców.
1180.	C.C. Catch	Urodziła się 31 lipca 1964 roku w Holandii w małym miasteczku Oss jako Caroline Catherine Müller. Jej rodzice byli obywatelami państw sąsiednich. Jej ojciec Yurgen, Niemiec mieszkał w Niemczech, a jej matka Corry, obywatelka Holandii, mieszkała w Holandii wraz z córką. Po ukończeniu sześcioletniej holenderskiej szkoły podstawowej, wstąpiła do szkoły sprzątania, gdzie uczniowie m.in. rozbierali odkurzacze, gotowali i myli. Kształciła się też w zawodzie sprzedawcy.
1181.	C.K. Dezerterzy (film)	Po zdobyciu odpowiednich dokumentów przyjaciele wsiadają do pociągu jadącego do Koszyc. Po krótkim pobycie w miasteczku Kania, Benedek, Haber, Baldini i Czech Chudej wyruszają do Budapesztu. Po licznych perypetiach zostają aresztowani przez żandarmerię i postawieni przed sądem wojennym. Rozprawę przerywa wiadomość o końcu wojny. Oznacza to kres monarchii austro-węgierskiej. Wszyscy żołnierze mogą opuścić koszary i stają się wolni.
1182.	C.S. Lewis	Kilka tygodni po śmierci matki Jack i Warren zostali wysłani do szkoły z internatem o nazwie Wynard School w mieście Watford. Jest to najgorsze wspomnienie z dzieciństwa Lewisa: szkoła znajdowała się w surowym budynku, nie posiadała ani biblioteki, ani boiska, była nazbyt wymagająca, a jej dyrektor lubił znęcać się fizycznie i psychicznie nad uczniami. Dwa lata po ukończeniu w niej nauki przez Lewisów, Wynard School zbankrutowała, a jej dyrektor został uznany oficjalnie za osobę niepoczytalną. Albert Lewis zapisał wtedy Jacka do Campbell College w samym Belfaście. Rozpoczął zajęcia w październiku, ale już w listopadzie, ze względu na problemy zdrowotne, musiał przerwać edukację. Rok później wrócił do szkoły, tym razem do prywatnego gimnazjum o nazwie Cherbourg House w Malven i przez kolejne dwa lata prowadził spokojne, ciche życie. Ostatnie wydarzenia sprawiły, że chłopiec porzucił wiarę chrześcijańską i stał się ateistą. Interesował się wówczas mitologią i okultyzmem. Po ukończeniu gimnazjum Lewis podjął naukę w Malvern College. Nie czuł się tam szczęśliwy, nie cierpiał zajęć, ani nie mógł znaleźć sobie przyjaciół. Po dwóch latach ojciec znalazł mu prywatnego nauczyciela w miasteczku Great Bookham w hrabstwie Surrey. Był nim William Kirkpatrick, elokwentny ateista, który ugruntował sceptycyzm młodego Lewisa. Pomimo to nigdy nie zatracił on swojej fascynacji światem czarów. Jego ulubionym utworem stał się wówczas Phantastes George’a MacDonalda,oniryczna powieść łącząca liczne alegorie z mistycyzmem o przygodach chłopca Andosa (Andos - dosł. zabłąkany), który po śmierci matki opuścił dom, aby odkrywać zaczarowany las.
1183.	CALL	Pierwszymi komputerami używanymi do nauki języków były w latach 50 komputery klasy mainframe, które były jedynie dostępne w pracowniach badawczych na kampusach uniwersyteckich. Wiązało się to z problemami organizacyjnymi, gdyż studenci musieli podróżować z klasy do komputerów, w celu uzyskania instrukcji. To wraz z wysokimi kosztami wczesnych maszyn znacząco ograniczało czas, który poświęcano na nauczanie i naukę. Niemniej, szukanie efektywnej i naukowej drogi nauczania języków postrzegano za warte poświęceniu czasu i pieniędzy. Równolegle prowadzone były badania na inne tematy, takie jak tłumaczenie za pomocą maszyn, które też miało istotny wpływ na CALL. Wiele z tych projektów było intensywnie prowadzone w Stanach Zjednoczonych z powodu zimnej wojny i zagrożeń wynikających z postępów technologicznych Związku Radzieckiego, a w szczególności nasiliło się to po wystrzeleniu Sputnika. W wyniku tego, pierwsze programy związane z CALL były tworzone przez trzy pionierskie instytucje: Stanford University, Dartmouth College i Uniwersytet Essex, które były skupione na nauczaniu języka rosyjskiego.
1184.	Cairns	* Kuranda Scenic Railway (zbudowana ponad 100 lat temu niezwykle kręta linia kolejowa z Cairns do pobliskiego miasteczka Kuranda - 15 tuneli, liczne mosty i wodospady, 300-metrowa przepaść )
1185.	Cajamarca	Pod koniec roku zatrzymał się pod miasteczkiem Cajamarca. Tam dowiedział się o przybyciu hiszpańskich wojsk. Atahualpa zadecydował o wyjściu naprzeciw grupie przybyszów. Dowodzący konkwistadorami Francisco Pizarro wyznaczył na miejsce spotkania główny plac w Cajamarce. Miało to miejsce 16 listopada. Inkaski przywódca wjechał do miasta w złotej lektyce z kilkutysięczną świtą dostojników w odświętnych strojach. Pizarro ukrył swoje wojska w budynkach wokół placu. Według kronik, było ich 168. Jak pisał giermek i kuzyn Pizarra – Pedro Pizarro, "wielu zmoczyło się z wielkiej grozy, ani o tym wiedząc", gdy zobaczyło potęgę inkaskiej armii. Hiszpański ksiądz wręczył Atahualpie brewiarz. Ten jednak, nieświadomy jego roli, odrzucił go w piach, uznając za zupełnie bezużyteczny. Ten gest dał pretekst Hiszpanom do zaatakowania. Na salwę z broni palnej Inkowie wpadli w panikę i próbowali uciekać, ale bez skutku.
1186.	Calcata	* Strona miasteczka: http://www.comunecalcata.it/index.html
1187.	Caleb Carr	Obecnie mieszka w miasteczku Berlin (stan Nowy Jork), w posiadłości nazwanej „Mistery Mountain”. W 2005 z ramienia demokratów startował w wyborach do legislatury hrabstwa Rensselaer, lecz spośród czterech kandydatów zebrał najmniej głosów.
1188.	Calico (Kalifornia)	Calico – opuszczone miasteczko na pustyni Mojave w południowej Kalifornii (USA). Założone w 1881 roku zasłynęło jako kopalnia srebra. Od 1907 r. całkowicie opuszczone. Od 1942 r. zasłynęło ponownie z powodu kontrowersyjnych odkryć na stanowisku archeologicznym nazwanym Calico Early Man Site.
1189.	Call of Cthulhu: Mroczne zakątki świata	Po czterech miesiącach detektyw wychodzi ze szpitala i wraca do swojej pracy, nie mogąc się pogodzić i przypomnieć sobie tego, co działo się w domu kultystów w Bostonie. Otrzymał nowego klienta, który prosi detektywa o to, aby odnalazł on pracownika jego sklepu wielobranżowego „First National”, Briana Burnhama w tajemniczej osadzie w Innsmouth. Gdy trafia na miejsce, odkrywa dziwny wygląd i zachowanie, a przede wszystkim znaczne wyludnienie miasteczka. W owym miasteczku, były policjant trafia na wiele przeszkód i pułapek podczas prowadzenia śledztwa, ale udaje mu się nawiązać kontakt z kilkoma mieszkańcami, dzięki czemu udaje mu się kontynuować śledztwo. Mieszkańcom Innsmouth nie podobała się obecność Jacka w mieście, wobec tego podczas jego snu w hotelu zostaje przez nich zaatakowany, ale cudem udaje mu się uciec. Był zdany tylko na siebie i musiał uciekać przed „rybostworami” przez różne, ciemne miejsca, a co gorsza – kanały. Dzięki wskazówkom wielu osób, z którymi Jack mógł w Innsmouth porozmawiać, udaje mu się dotrzeć do więzienia i uwolnić Briana. Wraz z nim i jego kochanką ucieka z Innsmouth, zabierając z niego księgę Zakonu Dagona i broszkę ukochanej Briana. Jednak pod koniec drogi, samochód ulega wypadkowi i dachuje. Udaje się przeżyć tylko Jackowi. Na miejscu wypadku przebywali agenci FBI, którzy zabrali detektywa do szpitala, gdzie zostaje on przesłuchany przez dwóch agentów. Okazuje się, że nie widzą oni nic o Innsmouth. Mimo to, co Jack powiedział na przesłuchaniu, musi on pomóc agentom w odbiciu Rafinerii Marshów. Z wielką niechęcią, ale pod groźbą powrotu do psychiatryka, udaje się na miejsce wraz z agentami.
1190.	Call of Duty 3	Gra rozpoczyna się w momencie, gdy szeregowiec Nichols wraz ze swoją drużyną bierze udział w zdobywaniu Saint-Lô. Następnie Amerykanie zostają oddelegowani do Saint-Germain-sur-Sèves, gdzie w ciężkich walkach o tereny obsadzone żywopłotami pokonują garnizon niemiecki. Potem drużyna atakuje miasteczko Mayenne, wysadzając mimo strat most silnie broniony przez niemieckie wojska.
1191.	Call of Duty	26 stycznia sierżant Woronin przejmuje dowództwo nad czołgiem T-34. Sowieckie czołgi nad rzeką Odrą niszczą niemieckie siły pancerne. Czołg Woronina wkracza do miasteczka nad rzeką, dokonując destrukcji wrogich działek przeciwlotniczych i dział 88 mm.
1192.	Call of Juarez	Billy "Świeca" wraca do rodzinnego miasteczka, Hope, w którym roi się od złodziei i złoczyńców (powodem jego wyjazdu był fakt, iż ojczym, Thomas McCall, nie uważał Billy'ego za prawdziwego mężczyznę, wyruszył więc w poszukiwaniu słynnego złota Juarez). W rodzinnym domu, okazuje się, że zarówno jego matka, Marisa, jak i ojczym, Thomas, zostali zamordowani. Stojącego nad zwłokami zauważa jego wuj, pastor Ray McCall (brat Thomasa). Ray posądza Billy'ego o zabójstwo i zaczyna go ścigać. W grze na zmianę sterujemy Billym i Rayem.
1193.	Calvillo	Calvillo – niewielka miejscowość w środkowym Meksyku, w zachodniej części stanu Aguascalientes, siedziba władz gminy Calvillo. Miejscowość jest położona na płaskowyżu, w górach Sierra Madre Wschodnia na wysokości 1 637 m n.p.m.. Calvillo leży około 52 km na zachód od stolicy stanu Aguascalientes. W 2010 roku ludność miasteczka liczyła 19 742 mieszkańców. Miasto powstało dekretem gubernatora Manuel Colón de Larreategui w 1771 roku ze wsi założonej jeszcze w XVI wieku przez Don José Calvillo.
1194.	Camilla Läckberg	Fjällbacka – kiedyś osada rybacka, obecnie miasteczko turystyczne
1195.	Camp Bondsteel	Baza Camp Bondsteel została zbudowana przez 94 Engineer Construction Battalion przy współudziale prywatnych przedsiębiorstw Kellogg, Brown and Root Corporation (KBR) pod kierunkiem Army Corps of Engineers. Wkrótce po nalotach, w czerwcu 1999 r. siły USA zajęły 400 hektarów ziemi rolnej koło Uroszewaca nad granicą z Macedonią i rozpoczęły budowę bazy. Z miasteczka namiotowego powstała baza na 7 tysięcy (75 %) żołnierzy USA w Kosowie. Ponad 300 budynków w sieci 25 km dróg otoczono 14 km wałów ziemnych i zapór betonowych. Powstałą bazę zabezpieczono 84 km drutu żyletkowego i 11 wieżami strażniczymi. Wewnątrz bazy znajdują się sklepy, całodobowe sale gimnastyczne, kaplica, biblioteka oraz nowoczesny szpital. Całkowita powierzchnia bazy wynosi ponad 955 akrów, otoczona jest 2,5 m. murem.
1196.	Campus novel	Campus novel (pol. powieść uniwersytecka, powieść kampusowa) – odmiana powieści współczesnej, popularna szczególnie w literaturze angielskiej i amerykańskiej, wyróżniająca się tym, że jej akcja dzieje się w środowisku akademickim, w miasteczku uniwersyteckim (ang. campus).
1197.	Canton (Missouri)	W miasteczku znajduje się szkoła średnia Culver-Stockton College założona w 1853, w której uczy się ponad 800 osób.
1198.	Cap Ferrat	Cały półwysep obiega dobrze utrzymana ścieżka turystyczna długości 11 km, zwana le sentier du littoral, prowadząca od plaży Passable po stronie zatoki Rade de Villefranche aż do niewielkiego portu miasteczka Saint-Jean-Cap-Ferrat.
1199.	Cap-Haïtien	Miasto zostało założone w 1670 r. i przez niemal stulecie jako Cap-Français było stolicą francuskiej kolonii Haiti. Na początku XIX w. w pobliskim miasteczku Milot była stolica północnohaitańskiego państwa, rządzonego przez Henri Christophe. W sąsiedniej miejscowości Laferrière wzniesiono podówczas cytadelę obronną, będącą dziś jednym z najważniejszych obiektów turystycznych w północnej części Haiti. Od 1861 r. miasto jest siedzibą arcybiskupstwa.
1200.	Cape Breton	* Twierdza Louisbourg to największy w Kanadzie Pomnik Dziedzictwa Historycznego i jednocześnie największa w Ameryce rekonstrukcja – przedstawiająca XVIII-wieczne miasteczko portowe Louisbourg.
1201.	Capraia Isola	Położone na skalistym cyplu miasteczko Capraia może się pochwalić takimi zabytkami, jak Fortezza di San Giorgio (XI-XII wiek, zbudowany przez pizańczyków i przebudowany w XV-XVI wieku przez genueńczyków), kościół Assunta z XI-XII wieku czy fragmenty drogi z czasów rzymskich. Nie zachowała się potężna wieża z 1510 roku, strzegąca dawniej wejścia do tutejszego portu.
1202.	Capri	Niewielka, o wydłużonym kształcie, górzysta wyspa zbudowana jest ze skał wapiennych (pobliska Ischia jest pochodzenia wulkanicznego). Jej powierzchnia wynosi 10,4 km² a obwód 17,0 km, najwyższe wzniesienie to Monte Solaro (596 m n.p.m.), na którym znajdują się ruiny zamku. Na wierzchołek ów można wjechać wyciągiem krzesełkowym z miasteczka Anacapri.
1203.	Captain Beefheart	W wieku 13 lat Don wygrał 3-letni wyjazd na studia rzeźbiarskie w Europie. Miał udać się do Europy po skończeniu 16 roku życia. Jednak do wyjazdu nie doszło z dwóch przyczyn: sam Don był temu niechętny, gdyż musiałby oglądać te wszystkie kościelne obrazy, a z kolei jego rodzice będąc przekonani, że wszyscy artyści to homoseksualiści, nie zgodzili się na wyjazd. Równocześnie postanowili przerwać kontakty syna z Rodriguezem i przenieśli się do miasteczka Lancaster na pustyni Mojave, w pobliżu Bazy Lotniczej Edwards.
1204.	Caradog Prichard	Urodził się w górniczym miasteczku w hrabstwie Gwynedd na północy Walii. Jego ojciec zginął w wypadku w kamieniołomie, gdy Prichard był jeszcze niemowlakiem. Jego i dwóch braci wychowywała samotnie matka. Jako młody dziennikarz pracował w walijskojęzycznych gazetach w Caernarfon, Llanrwst i Cardiff, później przeniósł się do Londynu, gdzie mieszkał przez większość życia. Odnosił sukcesy jako poeta (zwyciężał w konkursach Eisteddfod, w tym również w Narodowych), jednak za szczytowe osiągniecie w jego twórczości uchodzi opublikowana w 1961 powieść Jedna księżycowa noc (Un Nos Ola Leuad). Częściowo autobiograficzny utwór rozgrywa się w czasach I wojny światowej i opowiada o dorastaniu narratora, nastoletniego chłopca w górniczej społeczności. W 1991 powieść została sfilmowana.
1205.	Carewo	Pierwsze wzmianki o osadzie pochodzą z XII w. od arabskiego geografa Muhammada al-Idrisi. W czasach panowania tureckiego miasteczko znane było ze swoich winnic, uprawy zbóż, rybołówstwa i przemysłu stoczniowego. W pierwszej połowie XX w. Wasiliko posiadało flotę złożoną z 42 łodzi. Traktat w Adrianopolu, kończący wojnę rosyjsko-turecką, podpisany 2 września 1829 r. znacząco wpłynął na życie miasteczka. W 1882 r. miał miejsce pożar, w którym spłonęła stara osada. Nowa osada została wybudowana w południowej części zatoki. Po wyzwoleniu znalazło się ono na peryferiach Imperium Osmańskiego. Ostateczne wyzwolenie przyszło po I wojnie bałkańskiej w 1912 r.
1206.	Carhenge	Carhenge – replika angielskiego Stonehenge znajdująca się w pobliżu miasteczka Alliance w Nebrasce na High Plains (USA). Wykonana jest z amerykańskich samochodów pomalowanych sprayem na szaro. Została skonstruowana przez Jima Reindersa w 1987.
1207.	Carl Barks	Carl Barks urodził się 27 marca 1901 roku w miasteczku Merrill w Oregonie jako drugie dziecko drobnego farmera Williama Barksa i jego żony Arminty (z domu Johnson). Pierwsze lata życia przyszły artysta spędził w samotności: jego rodzice byli wiecznie zajęci pracą w gospodarstwie, zaś ze starszym bratem, Clyde'em, nigdy nie miał zbyt dobrego kontaktu. Dodatkowo siedziba Barksów położona była z dala od osad ludzkich; najbliżsi sąsiedzi mieszkali w odległości ok. 800 metrów od ich domu, zaś aby dotrzeć do małej, lokalnej szkoły (w której uczyło się zaledwie kilkoro dzieci), mały Carl musiał codziennie pokonywać pieszo prawie 3 kilometry.
1208.	Carl Johnson (postać fikcyjna)	Dochodzi do strzelaniny pod węzłem autostradowym w dzielnicy Mulholland. W jej wyniku Sweet zostaje ranny i trafia do więzienia, a Carl zostaje wywieziony przez Tenpenny’ego i Pulaskiego do miasteczka Angel Pine, gdzie przez krótki okres wykonuje dla nich zlecenia. W tym samym czasie poznaje m.in. Catalinę, która zostaje jego dziewczyną. Związek rozpada się przez niewierność Cataliny, która w końcu wiąże się z Claude’em Speedem i wyjeżdża z nim do Liberty City, CJ zaś w prezencie od Claude’a otrzymuje garaż i starą stację benzynową w San Fierro, w dzielnicy Doherty. Tam tworzy pierwszy w życiu interes – otwiera warsztat samochodowy i tuningowy wraz z Cesarem, Kendl, Zero, Jethro i Dwaine’em. Zaprzyjaźnia się również z Wu Zi Mu, z którym niszczy konkurencyjny Syndykat Loco oraz otwiera drugi interes – Kasyno Czterech Smoków w Las Venturas. Poza tym w czasie pobytu w San Fierro CJ zabija Rydera w akcie zemsty.
1209.	Carlo Collodi	Pseudonim Collodi używany od 1856, jest nazwą toskańskiego miasteczka, w którym urodziła się jego matka Angela Orzali.
1210.	Carnivale	W miarę rozwoju fabuły, wesołe miasteczko podróżuje na zachód, w kierunku Kalifornii, a konfrontacja wydaje się nieunikniona. Podróż na zachód symbolizuje migrację wędrownych robotników z Oklahomy do Kalifornii podczas wielkiej katastrofy erozji gleby (dust bowl).
1211.	Carpino	Głównymi dziedzinami gospodarki gminy są małe fabryki makaronu prowadzone przez rodowitych mieszkańców, przemysł tłuszczowy (oliwa) oraz małe rodzinne bary. Carpino należy do związku gmin górskich Gargano. W miasteczku znajdują się 2 kościoły oraz plac otoczony typowymi dla tego miejsca kamieniczkami. Na liście światowego dziedzictwa kulturowego UNESCO znajduje się tutejszy festiwal folklorystyczny, który co roku odbywa się tu w sierpniu.
1212.	Carrefour	* Globi – sklepy znajdujące się na wsiach i małych miasteczkach.
1213.	Carrie Ingalls	Carrie Ingalls urodziła się w okresie, gdy jej rodzina zamieszkiwała na preriach Terytorium Indian (stan Kansas), w pobliżu miasteczka Independence. Gdy miała zaledwie kilka tygodni, jej rodzina przeniosła się w lasy stanu Wisconsin, w niedalekiej odległości od miasta Pepin i osady Lund. W 1874, Ingallsowie z córkami ruszyli w kolejną podróż i osiedli nad Śliwkowym Strumieniem (ang. Plum Creek), kilka mil od Walnut Grove w Minnesocie. Po kolejnych dwóch latach, przenieśli się do South Troy (Minnesota) i Burr Oak w Iowa, a w 1877 - powrócili do Walnut Grove, by w 1879 zamieszkać ostatecznie w De Smet na Terytorium Dakoty (dzisiejsza Dakota Południowa).
1214.	Carthage (Teksas)	Miasto stało się "sławne" po ukazaniu się w 2011 r. filmu "Bernie" w reżyserii Richarda Linklatera. Jest to sfilmowana wersja wydarzeń, jakie miały miejsce w tym miasteczku w 1996r - zabójstwa bogatej wdowy - Mariory Nugent - przez pomocnika przedsiębiorcy pogrzebowego - Bernarda Tiede. Ciekawostką jest, że w filmie biorą udział (wypowiadają się) autentyczni mieszkańcy Carthage.
1215.	Casamassima	Był to szpital na 1200 łóżek, w którym pracowało 106 sióstr i 160 ochotniczek. Podczas walk na Monte Cassino do szpitala przywożono tylu rannych, że główna droga w miasteczku bywała całkowicie zablokowana ciężarówkami.
1216.	Cascais	Cascais – miejscowość w Portugalii, leżąca w dystrykcie Lizbona, w regionie Lizbona w podregionie Grande Lizbona nad Oceanem Atlantyckim. Położona jest około 30 kilometrów na zachód od Lizbony i jest jedną z najbogatszych miejscowości w Portugalii. Cascais było pierwotnie miasteczkiem rybackim, jednak pod koniec XIX wieku stało się znane jako miejsce wypoczynku portugalskiej rodziny królewskiej. Podczas II wojny światowej Portugalia była neutralna i wiele innych europejskich rodzin królewskich, m.in. włoska, hiszpańska i bułgarska, osiadło w Cascais.
1217.	Casino Royale (film 2006)	007, który niedawno otrzymał swój status agenta z dwoma zerami, swoją pierwszą misję odbywa na wyspie Madagaskar, gdzie ma schwytać terrorystę Mollakę (Sébastien Foucan). Nie wszystko idzie zgodnie z planem, jednak Bond decyduje się na dalsze prowadzenie dochodzenia, niezależnie od decyzji MI6. Dzięki telefonowi komórkowemu Molakki namierza na Bahamach terrorystę Dimitriosa (Simon Abkarian), przez którego dociera do niejakiego Le Chiffre'a (Mads Mikkelsen), swojego głównego antagonisty w filmie. Le Chiffre jest bankierem różnej maści terrorystów światowych, pieniędzmi których spekuluje na giełdzie. Kontaktuje go z nimi tajemniczy pan White (Jesper Christensen). Rozpracowawszy Dimitriosa, Bond udaremnia w Miami próbę zniszczenia nowo powstałego prototypu największego pasażerskiego samolotu świata „Skyfleet”. Dzięki fiasku tego zamachu Le Chiffre traci olbrzymią sumę pieniędzy terrorystów, którą źle ulokował. Musi więc zdobyć je z powrotem i organizuje w tym celu turniej pokera w Casino Royale w Czarnogórze (sceny turnieju kręcone były w Grandhotel Pupp w Karlowych Warach, natomiast sceny z Czarnogóry w miasteczku Loket).
1218.	Caspar David Friedrich	Urodził się 5 września 1774 w miasteczku Greifswald. Jego rodzicami byli wytwórca mydła i świec, Adolph Gottlieb Friedrich i jego żona, Sophie Dorothei Bechly, pochodzący z Neubrandenburga. Caspar miał dziewięcioro rodzeństwa. Urodził się jako szóste dziecko Friedrichów. Rodzina mieszkała w dużym domu przy ulicy Langen Gasse 28. Friedrich od najwcześniejszych lat życia był nieśmiały i małomówny. W dzieciństwie przeżył rodzinną tragedię. Gdy miał 7 lat, zmarła jego matka. 6 lat później zginął jeden z jego braci, ratując go po wypadku w czasie jazdy na łyżwach. Chłopiec otrzymał od ojca surowe wychowanie, oparte na zasadach protestantyzmu. Te wydarzenia mocno wpłynęły na jego osobowość, a także na zainteresowaniem tematyką śmierci, Boga i natury. Wielki wpływ na ukształtowanie się jego charakteru wywarły także nauki zaczerpnięte z pism religijnych teologa, Gottharda Ludwiga Kosegartena.
1219.	Castel Sant’Elia	W Castel Sant’Elia znajduje się jedna szkołą elementarna a główna ulica to Via Umberto I. W centrum miasteczka znajduje się zamek/ratusz, pod którym co roku organizuje się festyn typu dni miasta.
1220.	Castine (Maine)	opis zdjęcia = Centrum miasteczka
1221.	Castle Combe	W 1993 roku miasteczko liczyło 75 mieszkańców.
1222.	Castlerea	Castlerea (irl. An Caisleán Riabhach) – miasto w zachodniej Irlandii, w hrabstwie Roscommon, w prowincji Connacht. Drugie pod względem liczby ludności miasteczko w hrabstwie. Nazwa miasta z języka irlandzkiego znaczy "pręgowany zamek". Zamieszkuje je 1985 mieszkańców (2011).
1223.	Catamarca (prowincja)	Są dwie wersje pochodzenia nazwy "Catamarca". Pierwsza wywodzi ją z języka keczua, w którym "cata" (skarpa) oraz "marca" (forteca) układają się w "Forteca na skarpie". Druga wersja wywodzi nazwę prowincji z języka ajmara, w którym "Catán" ("małe") i "marca" ("miasteczko") w połączeniu dają "Małe miasteczko".
1224.	Cavtat	* barokowy kościół św. Mikołaja z 1732 roku,
1225.	Cała naprzód: Dziewczęta do dzieła	Władze podupadającego kurortu gdzieś na angielskim wybrzeżu zastanawiają się, jak rozreklamować swoje miasteczko, aby odwiedzało je więcej turystów. Jeden z radnych wpada na pomysł, aby zorganizować konkurs piękności i zainteresować nim media. Pomysłowi temu stanowczo sprzeciwia się inna radna, przywódczyni miejscowych feministek. Wątpliwości mają również narzeczone zaangażowanych w przedsięwzięcie panów, obawiając się z ich strony niewierności, gdy będą przebywać wśród seksownych uczestniczek.
1226.	Całun z Manoppello	Całun z Manoppello (wł. Volto Santo di Manoppello) – relikwia chrześcijańska, która znajduje się w sanktuarium w miasteczku Manoppello we Włoszech. Na tkaninie uwieczniony jest wizerunek, który jest uważany za twarz Jezusa Chrystusa.
1227.	Cały smutek Belgii	Belgia, 1939 rok. Dziesięcioletni Louis Seynaeve uczy się w szkole z internatem prowadzonej przez zakonnice w Haarbeke, fikcyjnym miasteczku niedaleko Kortrijk. Ma różne fantazje. Z kolegami nazywają siebie "czterema apostołami" i posiadają siedem zakazanych książek. Przyjeżdża ojciec i mówi mu, że matka spadła ze schodów, co w rzeczywistości znaczy, że jest ona w ciąży. Kilka miesięcy później dziecko rodzi się martwe.
1228.	Cedros	Wyspa Cedros zajmuje powierzchnię 347 km², według danych spisowych z 2005 roku zamieszkuje ją 1350 osób. Główną miejscowością na wyspie i jej ośrodkiem administracyjnym jest miasteczko Cedros (hiszp. Puerto Cedros), leżące na południowo-wschodnim wybrzeżu. Pozostałe 3 miejscowości to Puerto Morro Redondo (południowy wschód wyspy), San Augustín (ok. 20 domów, południowy zachód) i La Colorada (ok. 10 domów, południowy zachód).
1229.	Cefn Druids A.F.C.	Ruabon Druids F.C. (wal. – CP Derwyddon) – walijski klub piłkarski z miasteczka Ruabon, położonym niedaleko Wrexham.
1230.	Cegłów (powiat miński)	Dawne miasto, prawa miejskie w 1621 zostały nadane przez Zygmunta III Wazę. Po upadku powstania styczniowego, w 1869 Cegłów utracił prawa miejskie. Pierwotna nazwa miejscowości brzmiała Cebrowo zaś dzisiejsza nazwa Cegłów wzięła się stąd iż w Cegłowie były wyrabiane cegły , o tym że miasteczko wzbogaciło się na tym świadczy zabytkowy kościół rzymskokatolicki z 1525 roku , czyli prawie pół wieku . Należała ona do dóbr, którymi książęta mazowieccy uposażyli kościół augustianów w Warszawie, później zaś kapitułę kolegiacką św. Jana Chrzciciela w Warszawie.
1231.	Celestun	Celestún – miasteczko rybackie na półwyspie Jukatan w Meksyku położone nad Zatoką Meksykańską. Miasto liczy 6 tys. stałych mieszkańców, ale wzrasta do 10 tysięcy w okresie połowów ośmiornic. Wokół miasteczka rozciąga się Rezerwat Biosfery Celestún o powierzchni 600 km², słynący głównie ze stad flamingów, pelikanów, czapli, kormoranów i wielu gatunków ptaków wędrownych. Tutejsze plaże są też miejscem lęgowym żółwi morskich.
1232.	Cena strachu (film 1977)	Szyb naftowy staje w płomieniach. Jedyną możliwością ugaszenia pożaru jest wywołanie bardzo silnej eksplozji, która zdmuchnie ogień. Kompania wydobywcza dysponuje sporym zapasem dynamitu. Jednak sytuacja komplikuje się, gdyż pozbawione dozoru laski dynamitu leżały zbyt długo nieruchomo i wypłynęła z nich nitrogliceryna. Na dnie każdej ze skrzynek zebrała się warstwa śmiertelnie wybuchowej cieczy, jeden nieostrożny ruch może spowodować katastrofę. Skrzynki muszą zostać przetransportowane do płonącego szybu przez ponad 200 mil pełnej niebezpieczeństw dżungli. W miasteczku zostaje zorganizowany nabór kandydatów do niebezpiecznej misji. Jedynym warunkiem jest umiejętność profesjonalnego kierowania ciężarówką. Przedstawiciele firmy naftowej po selekcji wybierają czterech mężczyzn, którzy przewiozą dwiema ciężarówkami ładunek, który przy większym wstrząsie może eksplodować. Po wielu kilometrach, bardzo blisko celu, jedna z ciężarówek wylatuje w powietrze. Na miejsce docelowe dociera druga i tylko jeden żywy człowiek.
1233.	Centrum Konferencyjne Tel Awiwu	W 1959 Centrum zostało przeniesione na swoje obecne miejsce, na północ od Parku Jarkon. Od 1970 istnieje tutaj wesołe miasteczko Luna Park Tel Awiw. W 1983 otworzono duże Centrum Kongresowe, a pod koniec 2003 otworzono „Pawilon nr 1”. Posiada on 20 000 m² powierzchni wystawienniczej. Jest to największy tego rodzaju obiekt w Izraelu i we wschodnim basenie Morza Śródziemnego.
1234.	Centrum Medyczne Doliny	W grudniu 1925 roku za sprawą Icchaka Kaneva pojawiła się koncepcja przeniesienia szpitala do nowego budynku. Sprawę przekazano do konsultacji z mieszkańcami Doliny Jezreel, którzy mieli wybrać najbardziej dogodną lokalizację pod budowę budynków szpitalnych. W styczniu 1926 roku do dyskusji dołączył się dr Ben-Zion Harel, który podkreślił, że szpital w Hajfie nie jest w stanie zapewnić wystarczającej opieki medycznej mieszkańcom Doliny Jezreel. Wskazał on także na narastający problem przeciążenia istniejącego dotychczas szpitalu w dolinie, który również nie spełniał wymagań medycznych. Brak środków finansowych okazał się jednak najtrudniejszą przeszkodą w budowie szpitala. Na szczęście pomysł poparła Henrietta Szold, która przekonała American Jewish Joint Distribution Committee do zaangażowania się w budowę szpitala. Wraz z innymi organizacjami syjonistycznymi zebrano wymaganą sumę pieniędzy i w sierpniu 1926 roku podpisano umowę o budowie. Jako jego lokalizację wybrano miasteczko Afula, które ze swoim dworcem kolejowym i węzłem utwardzonych dróg służyło za regionalne centrum Doliny Jezreel.
1235.	Centrum Myśli Jana Pawła II	W latach kolejnych impreza została powtórzona. W maju 2010 Miasto Miłosierdzia odbyło się na Krakowskim Przedmieściu. Podczas Festiwalu Dobroczynności swój finał miał także Marsz dla Życia i Rodziny. 30 września 2012 miejscem namiotowego miasteczka stał się Plac Piłsudskiego. Edycja pod hasłem "Pomogę , bo mogę" została poprzedzona tygodniowymi debatami społecznymi. Na scenie wystąpili Antek Smykiewicz i Ściana Wschodnia, Hotrot i Najlepszy Przekaz w Mieście.
1236.	Centrum Spotkania Kultur w Lublinie	22 listopada 2015 odbyło się uroczyste zakończenie budowy połączone z widowiskiem multimedialnym „Upadek Muru Lubelskiego” i odsłonięciem tablicy z nazwą Placu Teatralnego. Plac powstały po rozbiórce ogrodzenia budowy ma ok. 2,5 tys. m², oddziela centrum Lublina od miasteczka akademickiego i ma pełnić te same funkcje, co CSK.
1237.	Ceremonia pogrzebowa	Z Warszawy do prowincjonalnego, sennego miasteczka, na rodzinny pogrzeb ojca, przyjeżdża malarz Stefan. Zmarły - głowa rodu - był profesorem etyki, a jego silna, apodyktyczna osobowość odcisnęła piętno na wszystkich członkach rodziny. Dla świata zewnętrznego ojciec był autorytetem moralnym. Domem rodzinnym jest odizolowana willa z gosposią na odludziu. Stefan w młodości uciekł z domu, wybierając studia malarskie i sprzeciwiając się tym woli ojca. Stał się człowiekiem cynicznym. Młodszy Jan jest zakompleksionym nauczycielem historii w lokalnym liceum, człowiekiem pozostającym pod głębokim wpływem żony. Gdy Jan poznaje nową kobietę, buntuje się. Jednak tylko na chwilę.
1238.	Cerhovice	Cerhovice – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Beroun, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 1 095 mieszkańców.
1239.	Cerkiew Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” w Druskienikach	Pierwsza cerkiew prawosławna w Druskiennikach powstała w 1865 z inicjatywy wicegubernatora Grodna Jakowa Rożnowa, na potrzeby przyjeżdżających do miasteczka kuracjuszy. Ikonostas dla świątyni ufundowała Jekatierina Kutuzowa, wnuczka Michaiła Kutuzowa. Do 1895 przy cerkwi istniała szkoła.
1240.	Cerkiew Kazańskiej Ikony Matki Bożej i św. Proroka Eliasza w Wojsławicach	Pierwsza cerkiew w Wojsławicach została odnotowana już w akcie lokacyjnym Wojsławic ok. 1440. Nosiła wezwanie św. Eliasza. Była to świątynia drewniana, została najprawdopodobniej zniszczona w czasie najazdu tatarskiego. Kolejna cerkiew pod tym samym wezwaniem powstała przed 1508. W XVI w. w miejscowości istniały trzy prawosławne świątynie, do których uczęszczało 2600 osób. Według Janczykowskiego przy cerkwi św. Eliasza funkcjonował prawosławny klasztor.
1241.	Cerkiew Narodzenia Matki Bożej w Rogowie	Cerkiew w Rogowie została wzniesiona w związku z pojawieniem się w okolicach Rogowa osadników narodowości rosyjskiej w latach 60. i 70. XIX wieku. Została zaprojektowana dla 150 wiernych i poświęcona 16 lutego 1875. Pozostawała czynna do 1915, kiedy ludność prawosławna okolic miasteczka udała się w większości na bieżeństwo. Kolejne nabożeństwo w niej odbyło się dopiero w 1921. Z powodu znacznego spadku liczby wiernych (z 243 do 85 osób) cerkiew straciła wówczas status parafialnej, odzyskany pod koniec lat 20. stulecia i utracony ponownie w czasie II wojny światowej.
1242.	Cerkiew Przemienienia Pańskiego w Rudominie	W czasie I wojny światowej cerkiew została zdewastowana. Nigdy nie przywrócono jej do pierwotnego stanu, gdyż wobec poważnego spadku liczby prawosławnych w miasteczku mogli oni korzystać tylko z cerkwi św. Mikołaja. Ostatecznie budynek został spalony w 1944. Do dnia dzisiejszego zachowały się jedynie jego ruiny, pierwotne rozplanowanie budynku jest czytelne.
1243.	Cerkiew Zaśnięcia Najświętszej Bogurodzicy w Brzostowicy Wielkiej	Świątynia została zaprojektowana w 1858 przez architekta Fardona. Murowaną cerkiew wzniesiono w latach 1860–1868 na miejscu zniszczonej, drewnianej, dawnej cerkwi. W 1882 zbudowano dzwonnicę.
1244.	Cerkiew Zaśnięcia Najświętszej Bogurodzicy w Szarkowszczyźnie	== Architektura ==
1245.	Cerkiew św. Dymitra Priłuckiego w Moskwie (Chamowniki)	Cerkiew (początkowo jedynie czasownia) została wzniesiona w końcu XIX w. W zamyśle twórców razem z cerkwią św. Michała Archanioła tworzyła jeden kompleks świątynny towarzyszący zabudowaniom uniwersyteckich klinik wydziału medycznego Uniwersytetu Moskiewskiego. Cerkiew św. Michała Archanioła była świątynią parafii przeznaczonej dla lekarzy, personelu medycznego i studentów, tam też odbywały się chrzty dzieci urodzonych w akademickim szpitalu. Z kolei kaplica św. Dymitra Priłuckiego była zwyczajowym miejscem nabożeństw żałobnych w intencji zmarłych w tejże placówce. Obie cerkwie znajdowały się na dwóch krańcach alei w miasteczku uniwersyteckim, która ze względu na ich funkcje była określana potocznie „aleją życia”.
1246.	Cerkiew św. Mikołaja Cudotwórcy w Postawach	W 1522 w tym miejscu wzniesiono drewniany kościół parafialny. Ufundował go właściciel miejscowych dóbr marszałek oszmiański Jan Zenowicz herbu Deszpot. Kościół spłonął podczas pożaru miasteczka ok. 1660 (w czasie wojny polsko-rosyjskiej). Kościół został odbudowany w 1760 przez potomków fundatora, a 20 lat później odnowiony za pieniądze Konstantego hr Tyzenhauza. Przy świątyni pw. Opieki Maryi Panny, św. Mikołaja i św. Jerzego istniał szpital. Kościół został rozebrany przez władze carskie w ramach represji po powstaniu styczniowym.
1247.	Cerkiew św. Mikołaja w Rudominie	Cerkiew została wzniesiona w latach 1874–1876 jako kaplica cmentarna przypisana parafii Przemienienia Pańskiego, której siedzibą była druga cerkiew w Rudominie. W czasie I wojny światowej cerkiew ta została zdewastowana, a poważny spadek liczby prawosławnych zamieszkujących miasteczko sprawił, że nie podjęto w niej prac renowacyjnych. Cerkiew św. Mikołaja była wtedy obiektem pomocniczym parafii Zaśnięcia Matki Bożej w Wilnie. W 1947 zyskała status parafialnej.
1248.	Cerkiew św. Mikołaja w Siemieliszkach	Cerkiew została wzniesiona w 1895 na potrzeby żyjących w okolicy rosyjskich chłopów wyznania prawosławnego. Jej budowa była częścią szerzej zakrojonej akcji budowy nowych cerkwi na zachodzie i północy Imperium Rosyjskiego po klęsce powstania styczniowego. W 1868 mieszkańcy Siemieliszek zwrócili się do eparchii wileńskiej i litewskiej z prośbą o zgodę na założenie w ich miasteczku parafii z wolnostojącą cerkwią. Arcybiskup Józef (Siemaszko) nakazał jednak ograniczyć się do przyłączenia Siemieliszek do nowo powstałej parafii w sąsiedniej miejscowości Kietawiszki, gdzie na cerkiew zmieniono dawny kościół rzymskokatolicki.
1249.	Cerkiew św. Pantelejmona w Druskienikach	Cerkiew powstała w związku z popularnością Druskienik wśród rosyjskich kuracjuszy wyznania prawosławnego. Pierwsza cerkiew w uzdrowisku, pod wezwaniem Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”, nie mogła pomieścić wszystkich uczestników nabożeństw. Władze miejskie podjęły w związku z tym w 1893 zbiórkę pieniędzy na budowę nowej świątyni. Sygnałem do jej rozpoczęcia był występ aktorki Marii Sawiny w miasteczku, dochód z którego (463 ruble) został przeznaczony na wzniesienie cerkwi. Proboszcz parafii w Druskienikach apelował do Rady Eparchialnej o szczególne wsparcie budowy. Poparł go arcybiskup wileński i litewski Nikander (Mołczanow), decydując o udzieleniu przez eparchię bezzwrotnej pomocy w wysokości 1500 rubli. 100 rubli na złocenie kopuł cerkwi przekazał oberprokurator Świętego Synodu Konstantin Pobiedonoscew. Cerkiew była połączona z budynkiem szkół dla dziewcząt i chłopców. Była również, w odróżnieniu od starszej cerkwi w mieście, ocieplana. Dlatego od momentu powstania tylko w niej odprawiane były nabożeństwa w okresie zimowym. Jej uroczystego poświęcenia dokonał 28 maja 1895 biskup brzeski Józef (Drozdow).
1250.	Cezarea (Izrael)	Leży na równinie Szaron na wybrzeżu Morza Śródziemnego na północ od miasta Hadera, w otoczeniu miasta Or Akiwa, miasteczka Dżisr az-Zarka, kibucu Sedot Jam, oraz moszawu Bet Chananja. W wiosce zamieszkuje wielu izraelskich i międzynarodowych biznesmenów. Dlatego są tutaj osiedla luksusowych rezydencji, w tym rodziny Rotschildów, Arcadi Gaydamaka i innych.
1251.	Ch'angdo	Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej, tereny należące do powiatu wchodziły w skład powiatu Kimhwa (wówczas nosił on nazwę Kŭmhwa). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Ch'angdo, Wŏlbuk, Kŭmsŏng, T'onggu, Imnam (11 wsi), Kŭmbuk (5 wsi), Wŏldong (1 wieś – wszystkie powiat Kŭmhwa), Suip (13 wsi – powiat Yanggu). Nowo powstały powiat Ch'angdo składał się wówczas z jednego miasteczka (Ch'angdo-ŭp) oraz 36 wsi (kor. ri). W marcu 1987 roku do powiatu przyłączono również 7 wsi należących wcześniej do powiatu Hoeyang, a także 2 wsie z powiatu Kŭmgang.
1252.	Ch'angsŏng	Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej powiat składał się z 9 miejscowości (kor. myŏn) oraz 51 wsi (kor. ri). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Ch'angsŏng i Sinch'ang (obie uprzednio w powiecie Ch'angsŏng). Powiat Ch'angsŏng składał się wówczas z jednego miasteczka (Ch'angsŏng-ŭp) oraz 18 wsi. W listopadzie 1963 roku wsie Kan'am oraz Jung połączyły się, tworząc istniejącą do dziś wieś Yaksu.
1253.	Ch'ŏlsan	Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej powiat składał się z 8 miejscowości (kor. myŏn) oraz 101 wsi (kor. ri). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Ch'ŏlsan, Yŏhan, Pusŏ i Paekyang. Powiat Ch'ŏlsan składał się wówczas z jednego miasteczka (Ch'ŏlsan-ŭp) i 28 wsi.
1254.	Ch'ŏngdan	Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej, tereny należące do powiatu wchodziły w skład powiatów Pyŏksŏng oraz Yŏnbaek. W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Yŏngch'ŏn, Hwayang, Tong'un, Kŭmsan (6 wsi; wszystkie miejscowości uprzednio w powiecie Pyŏksŏng), Raesŏng, Ch'ŏngryong, Ilsin i Ch'uhwa (7 wsi – wszystkie cztery miejscowości wcześniej w powiecie Namyŏnbaek). Powiat Ch'ŏngdan składał się wówczas z jednego miasteczka (Ch'ŏngdan-ŭp) oraz 18 wsi (kor. ri). W maju 1974 roku powiat powiększył się o wsie Hŭngsan, Ch'ŏngjŏng i Simp'yŏng.
1255.	Ch'ŏnma	Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej, tereny należące do powiatu wchodziły w skład powiatu Kusŏng. W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Sagi, Ch'ŏnma, Kwansŏ (wszystkie uprzednio w powiecie Kusŏng), a także Konyŏngsak (powiat Ŭiju). Powiat Ch'ŏnma składał się wówczas z jednego miasteczka (Ch'ŏnma-ŭp) i 24 wsi (kor. ri).
1256.	Ch'ŏnnae	Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej, tereny należące do powiatu wchodziły w skład powiatu Munch'ŏn, wówczas znajdującego się w prowincji Hamgyŏng Południowy (we wrześniu 1946 roku przesunięty w granice prowincji Kangwŏn). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Ch'ŏnnae, Myŏnggu (20 wsi) i Ullim (13 wsi – wszystkie w powiecie Munch'ŏn). Powiat Ch'ŏnnae składał się wówczas z jednego miasteczka (Ch'ŏnnae-ŭp) oraz 20 wsi (kor. ri).
1257.	Ch'ŏrwŏn (powiat w Korei Północnej)	Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej powiat składał się z 10 miejscowości (kor. myŏn) oraz 60 wsi (kor. ri). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Majang, Inmok, Naemun, Ŏun (12 wsi), Puk (13 wsi – wszystkie powiat Ch'ŏrwŏn), Sangnyŏng i Sŏnam (4 wsie – powiat Yŏnch'ŏn), Tong, Anhyŏp i Sŏ (2 wsie – wszystkie powiat Ich'ŏn), Sŏ (1 wieś – powiat P'yŏnggang), T'osan (3 wsie – powiat Kŭmch'ŏn). Powiat Ch'ŏrwŏn składał się wówczas z miasteczka (Ch'ŏrwŏn-ŭp) oraz 41 wsi.
1258.	Chaceżyn	Chaceżyn (biał. Хацежына, ros. Хатежино) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie mińskim, w sielsowiecie Chaceżyn.
1259.	Chacor ha-Gelilit	W zachodniej części miasteczka jest położona strefa przemysłowa. Tutejsze firmy to drobny przemysł oraz zakłady spożywcze przetwarzające owoce okolicznych rolników i produkujące konserwy. Działalność strefy jest ułatwiona dzięki bliskiemu sąsiedztwu portu lotniczego i ważnych drogowych węzłów komunikacyjnych.
1260.	Chad Kroeger	Urodził się i wychowywał w małym miasteczku Hanna położonym w prowincji Alberta, 215 km, na północny wschód od Calgary. Gdy miał 2 lata, rodzinę opuścił ojciec. Na gitarze zaczął grać w wieku 13 lat, za namową swojej matki. Jego pierwszą gitarą był czarny model Flying V o nazwie „Hurricane”. W młodości był niepokornym dzieckiem. Kiedy miał 14 lat trafił do zakładu dla nieletnich, za włamanie się do swojej szkoły. Gdy miał 18 lat, dowiedział się, że on i jego brat Mike Kroeger mają różnych ojców. Swój żal opisał później w utworach „Too Bad”, oraz „Should've Listened”. Od najmłodszych lat swego życia kochał muzykę. Na pierwszy koncert wybrał się gdy miał 13 lat, był to występ grupy Metallica oraz The Cult. Po skończeniu szkoły, postanowił założyć własny zespół. W młodości, aby się móc utrzymać, przez krótki okres zajmował się sprzedażą narkotyków, o czym wspomniał później w piosence „Worthy to Say”. Do jego ulubionych wykonawców muzycznych należą m.in.: Big Wreck, Metallica, Rage Against The Machine, Alice in Chains, The Beatles.
1261.	Chaeryŏng	Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej powiat składał się z 16 miejscowości (kor. myŏn) oraz 134 wsi (kor. ri). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Pungnyul, Namnyul, Chaeryŏng, Ch'ŏngch'ŏn, Jangsu, Sŏho (7 wsi), Samjigang (7 wsi) oraz Ŭllyul (5 wsi). Powiat Jaeryŏng składał się wówczas z jednego miasteczka (Jaeryŏng-ŭp) i 27 wsi.
1262.	Chafec Chajjim	Kibuc oferuje szczególnie wiele atrakcji, w tym ogród drzew oliwnych, wesołe miasteczko i aquapark. Istnieje tutaj możliwość wynajęcia pokojów w hotelu lub zamieszkania w domkach wypoczynkowych. W parku wodnym znajduje się olimpijski basen pływacki, basen kąpielowy z falami morskimi, poskręcane zjeżdżalnie i inne liczne atrakcje.
1263.	Chagor	Wzdłuż południowej i wschodniej granicy moszawu przebiegają autostrada nr 5 i autostrada nr 6, brak jednak możliwości bezpośredniego wjazdu na nie. Z moszawu wyjeżdża się na zachód na drogę nr 444 , którą jadąc na południe dojeżdża się do węzła drogowego autostrad nr 5 i nr 6 oraz miasta Rosz ha-Ajin, natomiast jadąc na północ dojeżdża się do drogi nr 531 i miasteczka Dżaldżulja. Droga nr 531 przebiega wzdłuż północnej granicy moszawu. Jadąc nią na wschód dojeżdża się do autostrady nr 6, a jadąc na zachód dojeżdża się do miasta Kefar Sawa. Droga nr 5233 prowadzi na wschód do miasteczka Kafr Bara i kibucu Choraszim.
1264.	Chaim Soutine	Urodził się jako dziesiąte dziecko w ubogiej żydowskiej rodzinie krawca w miasteczku Smiłowicze niedaleko Mińska. W 1913 wyemigrował do Paryża i blisko związał się z grupą malarzy, nazwaną później École de Paris, do której należeli m.in. Marc Chagall i Amedeo Modigliani. Główny przedstawiciel ekspresjonizmu. Wypracował własny styl, wyróżniający się jaskrawymi kolorami, energicznymi ruchami pędzla, smugami impastów. Jego obrazy nasycone są gorączkowymi emocjami. W latach 20. malował groteskowe postacie z wykrzywionymi twarzami i zdeformowanymi ciałami. Od 1925 coraz częściej w jego twórczości pojawiała się martwa natura, m.in. oskubane ptactwo i zabite zwierzęta obdarte ze skóry. Anegdota głosi, że wraz ze znajomymi malarzami wyniósł z rzeźni ubitego woła, którego później przez wiele dni trzymał w mieszkaniu. Czekał aż mięso nabierze „właściwych barw”, by móc je namalować. Lokatorzy kamienicy wezwali straż miejską z powodu roznoszącego się smrodu.
1265.	Chaim Weizmann	Chaim urodził się w 1874 roku niewielkim miasteczku Motol w Imperium Rosyjskim (obecnie terytorium Białorusi). Był trzecim z dwanaściorga dzieci w ubogiej żydowskiej rodzinie. Ich ojciec był handlarzem drewna. Młody Chaim otrzymał tradycyjne religijne żydowskie wychowanie, uczęszczając do 11. roku życia do chederu. Następnie kontynuował naukę w gimnazjum w pobliskim mieście Pińsk. Wykazywał szczególne uzdolnienia w nauce chemii. W wieku 15 lat założył żydowskie stowarzyszenie młodzieżowe Jasny Język (hebr. שפה ברורה), którego celem była promocja odrodzenia języka hebrajskiego. Był jednym z najaktywniejszych uczniów w klasie i szkole.
1266.	Chalcz (rejon wietecki)	Stanisław (zm. w 1805 roku) był ostatnim właścicielem Chalcza, należącym do rodziny Chaleckich, którzy w II połowie XVII wieku zbudowali tu m.in. kościół i klasztor jezuitów. W 1764 roku Chalcz miał prawa miasteczka.
1267.	Chan (buddyzm)	Dla chanu ideałem był bodhisattwa i mistrzowie chan utożsamiali się z nim. Wszelkie zapiski szkoły chan z tego okresu ukazują mistrzów działających na wiele sposobów. Niektórzy byli nauczycielami, a inni nie. Jedni żyli w odosobnieniu od świata i niewiele o nich wiadomo. Inni stali się sławni i przyciągali uczniów. Niektórzy odeszli z buddyjskich instytucji tych czasów, a inni działali właśnie w nich. Część z nich starała się je zreformować. Niektórzy byli elokwentnymi intelektualistami, a inni - małomównymi wieśniakami. Niektórzy unikali spraw publicznych podczas gdy inni mieszali się w politykę. Jedni żyli w górskich miejscach odosobnień, inni działali w miastach i miasteczkach. Niektórzy gardzili zapisanymi słowami, inni zbierali i publikowali teksty buddyjskie. Jedni wypowiadali się przeciwko rytuałom, inni prowadzili ośrodki, w których rytuały odgrywały główną rolę.
1268.	Chan Junus	W jego otoczeniu znajdują się miasta Bani Suhajla, Abasan al-Kabira i Rafah, miasteczko Al-Karara, oraz wioska al-Fukhari.
1269.	Chang i Eng Bunker	Korzystając z zaproszenia Chang i Eng odwiedzili Mount Airy w Północnej Karolinie. W 1839 r. osiedlili się niedaleko miasteczka, tam też kupili ziemię i zajęli się uprawianiem tytoniu. Wraz z otrzymaniem obywatelstwa amerykańskiego przyjęli nazwisko Bunker. W 1843 r. poślubili siostry Adelajdę (żona Changa) i Sarę (żona Enga) Yates. Po 14 latach życia we czwórkę bracia wybudowali dla siebie i swoich rodzin osobne domy i ustalili, że co trzy dni będą zmieniać miejsce pobytu.
1270.	Chang'yŏn	Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej powiat składał się z 11 miejscowości (kor. myŏn) oraz 127 wsi (kor. ri). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Sunt'aek, Sinhwa, Chang'yŏn, Rakdo, Ryong'yŏn (2 wsie – wszystkie uprzednio w powiecie Chang'yŏn), Ryŏnjŏng (2 wsie) i Unyu (1 wieś – obie z powiatu Songhwa). Powiat Chang'yŏn składał się wówczas z jednego miasteczka (Chang'yŏn-ŭp) i 20 wsi.
1271.	Changp'ung	miasteczko
1272.	Changwon	podział miasta = 1 miasteczko (eup) 2 dystrykty (myeon) 12 osiedli (dong)
1273.	Channaton	Kibuc Channaton jest położony na wysokości od 170 do 205 metrów n.p.m. na wzgórzu stanowiącym zachodnią krawędź Doliny Bejt Netofa w Dolnej Galilei, na północy Izraela. Na wschód od kibucu znajduje się wzgórze Tel Channaton (196 m n.p.m.). Po stronie północno-wschodniej teren wznosi się ku wzgórzom Channaton (334 m n.p.m.) i Giw’at Michman (288 m n.p.m.). W jego otoczeniu znajdują się miasteczka Bir al-Maksur i Kefar Maneda, kibuc ha-Solelim, moszawy Cippori i Allon ha-Galil, wioska komunalna Hosza’aja oraz arabska wioska Rummat al-Hajb.
1274.	Channel Zero	Alice przeprowadza się do małego miasteczka, gdzie znikają tajemniczo ludzie. Krąży plotka ze związane jest to z dziwnymi schodami. Alice i jej siostra odkrywają, że coś poluje na ludzi.
1275.	Chapelloise	We Francji pojawił się w latach 30. XX wieku, wprowadzony przez Alick-Maud Pledge. W latach 70. na nowo spopularyzowany przez André Dufresne. Aktualną nazwę przyjął wtedy od miejsca prowadzenia warsztatów tanecznych, miasteczka Chapelle-des-Bois (w regionie Franche-Comté).
1276.	Chapinería	Chapinería – miasto w Hiszpanii w zachodniej części wspólnoty autonomicznej Madryt, w odległości ok. 50 km od Madryt, w pobliżu autostrady M-501. W miejscowości znajdują się charakterystyczne zabudowania i budowle wykonane z granitu, co nadaje jej typowo górski charakter. Nazwa miasteczka pochodzi od hiszpańskiego słowa chapín, co dosłownie oznacza zatykać, sklejać tym samym nazwa nawiązuje do posklepianych z kostki graniowej chodników czy charakterystycznych budowli.
1277.	Charles August Lindbergh	Charles August, zwany powszechnie C.A., pobierał pierwsze nauki w rodzinnym miasteczku. Od mn. w 1878 do 1883 studiował prawo na uniwersytecie w Michigan. Studia finansował częściowo jako robotnik kolejowy, częściowo ze sprzedaży futer ze złowionych w lesie koło domu rodziców zwierząt (głównie minków i skunksów). W 1884 rozpoczął praktykę w sądownictwie, później od 1891 do 1893 był prokuratorem hrabstwa Morrison County w stanie Minnesota.
1278.	Charles Daniélou	Daniélou czas dzielił między Locronan i Paryż. Zbliżony do kręgów artystycznych, prowadził działalność na rzecz objęcia ochroną zabytkowych budynków prywatnych. 11 listopada 1911 wygłosił w izbie przemówienie w obronie projektu ustawy o ochronie zabytków. Podawał przykład Locronan gdzie "wszystkie domy pochodzą z XVII wieku, wraz z katedrą stanowią cud sztuki architektonicznej". Sprzeciwiał się wyburzaniu historycznych budynków i wytyczaniu nowych, prostych dróg w zabytkowych miasteczkach, czego domagali się ówcześni automobiliści. Ustawa pozwalająca na objęcie ochroną budowli historycznych, za zgodą ich właścicieli, została przyjęta 31 grudnia 1913.
1279.	Charles J. Krebs	Dorastał w małym miasteczku Illinois w pobliżu Saint Louis, pod silnym wpływem swojego dziadka. Wspominał później wspólne połowy ryb w lokalnych rzekach oraz opowieści dziadka o jego podróżach (m.in. do Kanadyjskiej Arktyki) i o dzikiej naturze. W wieku ośmiu lat chciał zostać strażnikiem leśnym. Już wtedy czytał książki o podstawach ekologii i fascynował się zwyczajami dzikich zwierząt północy, np. lemingów. Jako uczeń liceum nietypowo spędzał letnie wakacje, pracując w firmach pozyskujących futra fok z Morza Beringa. Jeździł w tym celu pociągiem do Seattle, a stamtąd łodzią do północnych wysp zachodniego wybrzeża Kanady, gdzie obserwował ich przyrodę.
1280.	Charles Loyseau	Odziedziczył stanowisko w parlamencie paryskim, które piastował poprzednio jego ojciec Renaud Loyseau, słynnego prawnika, którego protegowała Diana de Poitiers i Klaudiusz de Guise. Sześć lat później był urzędnikiem w Sens, następnie był bajlifem Châteaudun, na której to placówce zdecydowanie się wyróżnił. Pewnego razu omal nie stracił życia gdy zawalił się jeden z budynków miasteczka, co uważał za cud. Potem był adwokatem w Paryżu, gdzie zmarł 27 października 1627 roku.
1281.	Charles Watkin Williams-Wynn	Był drugim synem sir Watkina Williamsa-Wynna, 4. baroneta, i Charliotte Grenville, córki premiera Wielkiej Brytanii George’a Grenville’a. Kształcił się prywatnie, a następnie uczęszczał do Westminster School i Christ Church na Uniwersytecie Oksfordzkim. W 1798 r. został powołany do korporacji prawniczej Lincoln’s Inn. W 1797 r. został wybrany do Izby Gmin ze zgniłego okręgu Old Sarum. Już w 1799 r. zmienił okręg wyborczy na Montgomeryshire, który reprezentował aż do swojej śmierci.
1282.	Charlie i Lola	Moje miasteczko
1283.	Charlottenburg-Wilmersdorf	Pomiędzy AVUS’em i Grunewaldem leży Schmargendorf, który do dziś utrzymał swój małomiasteczkowy charakter i zachował historyczne centrum. Szczególnie młode pary upodobały sobie to miejsce i chętnie dochodzi do ślubów w starym ratuszu. Na ulicy Friedrichshaller Straße 23 mieszkała Elisabeth (Lilly) Wust, lepiej znana jako Aimée z filmu i powieści Aimée & Jaguar, który opowiada o jej miłości do żydowskiej dziennikarki Felice Schragenheim. Duża część akcji filmu i książki odbywa się w dokładnie w tym mieszkaniu.
1284.	Charro!	Rok 1870. Do małego miasteczka położonego przy granicy z Meksykiem przybywa Jess Wade, niegdyś wyjęty spod prawa bandyta i członek groźnej szajki. Ma się tam spotkać ze swoją dawną miłością Tracy Winters. Okazuje się jednak, że wezwanie jest pułapką zastawioną przez byłych kompanów z gangu, którzy zabierają go do swojej kryjówki w górach. Tam ujawniają, że ukradli słynną pozłacaną Armatę Zwycięstwa należącą do Meksykańskich Sił Rewolucyjnych. Ponieważ listy gończe poszukują człowieka podobnego do Jessa, Vince Hackett, przywódca bandy chce wrobić go w kradzież działa. Rani go więc w szyję i mówi, że taką szramę miał ścigany przestępca, który pomógł im w kradzieży. Później puszcza go wolno. Wade postanawia nie dać się wrobić i udaje się do pobliskiego miasteczka Rio Seco, w którym szeryfem jest jego stary znajomy Dan Ramsey. Wieczorem w saloonie zjawia się Billy Roy, młodszy brat Vince’a, który rani szeryfa. Jess go obezwładnia i zamyka w więzieniu, ale szajka postanawia go uwolnić przy pomocy skradzionego działa. W wyniku ostrzału, pod gruzami domu ginie ranny szeryf a mieszkańcy wpadają w panikę. Mimo to Jess nie chce uwolnić przestępcy i postanawia sam rozprawić się z bandytami.
1285.	Charters Towers	opis zdjęcia = Centrum miasteczka
1286.	Chasydyzm polski	Działał on głównie na Podolu, gdzie z czasem osiedlił się w miasteczku – Międzybóż. BeSzT był zauroczony żydowskim mistycyzmem (kabałą), ale w swoich poglądach nie lekceważył tradycji talmudycznej. Jego nauka była próbą syntezy tradycjonalizmu żydowskiego z mistycyzmem, wyrażoną prostym językiem i wymierzoną w ortodoksję żydowską, jej skostnienie i formalizm.
1287.	Chata	Ostatnia a zarazem najstarsza kurna chata pod miasteczkiem Porozowem w pow. Wołkowyskim (gubernia Grodzieńska, 1907); zdjęcie Zygmunta Glogera
1288.	Chaty kryte strzechą pod wzgórzem	Van Gogh spędził kilka ostatnich miesięcy swego życia w Auvers-sur-Oise, małym miasteczku położonym na północ od Paryża. Przyjechał tam z Saint-Rémy w maju 1890. Na początku czerwca pisał do siostry Willeminy: jest [tu] kilka dachów pokrytych omszałymi strzechami, które są wspaniałe i z którymi na pewno coś zrobię. Miejscami widoczne jest surowe płótno, co wskazuje, iż artysta nie ukończył obrazu przed swoją śmiercią 29 lipca.
1289.	Chavín de Huántar	W okresie powstawania i istnienia miasta zaczęto uprawiać kukurydzę i wiele innych nowych roślin. Ludność zaczęła skupiać się w miasteczkach. Wysoki rozwój osiągnęła architektura sakralna. Główną postacią kultową Chavin, było bóstwo znane jako Bóg opiekuńczy, będący rodzajem boga niebios. Z tego okresu znany jest również najwyższy bóg hybrydalny Onkoy. Był obojnakiem o wyglądzie w połowie kota a w połowie gada.
1290.	Chemia śmierci	Małe miasteczko Manham. To tu po stracie rodziny postanawia uciec dr David Hunter – wybitny antropolog sądowy. Znajduje zatrudnienie jako lekarz rodzinny u Henry'ego Maitlanda, miejscowego lekarza. Miasto jest spokojne i ciche przez 3 lata, do czasu gdy dzieci znajdują zmasakrowane zwłoki Sally Palmer. Policja od razu podejrzewa zabójstwo i prosi Huntera o pomoc. Ten jednak nie chce się zgodzić. Zmienia jednak zdanie, gdy zostają znalezione kolejne zwłoki i podejmuje współpracę z inspektorem Mackenziem.
1291.	Chemins de fer Orientaux	Najkrótsza droga łącząca obie stolice wiodła przez Belgrad. Jednak jako że Serbia od 1829 była na wpół niepodległym państwem, władze tureckie zdecydowały o przesunięciu linii w taki sposób, by omijała terytorium serbskie. Z kolei władze Austro-Węgier liczyły na to, że nowa linia kolejowa pomoże im w zwiększeniu kontroli nad Bośnią. Ostatecznie nowa koncesja objęła wybudowanie głównej linii z Konstantynopola przez Adrianopol (Edirne), Filippopolis (Płowdiw), Sofię, Nisz, Prisztinę i Sisak do granicy Austro-Węgier w miasteczku Dobrljin, gdzie łączyłaby się z Austriacką Koleją Południową (niem. Österreichische Südbahn). Koncesja zakładała również budowę czterech regionalnych odnóg linii: z Adrianopola do Dedeagas nad Morzem Egejskim, z Filippopolis do Burgas nad Morzem Czarnym, z Niszu do granicy z Serbią oraz z Prisztiny do Salonik. W sumie główna linia kolejowa wraz z odnogami miała mieć długość około 2500 kilometrów. Koszty budowy linii miał pokryć baron Hirsch, a w zamian za każdy kilometr miał otrzymywać 14 tysięcy franków rocznie od rządu Turcji i 8 tysięcy od przewoźnika kolejowego.
1292.	Cheongwon	podział miasta = 1 miasteczko (eup) 13 dystryktów (myeon)
1293.	Cherew le-Et	Leży na równinie Szaron w otoczeniu miasta Hadera, miasteczka Eljachin, moszawów Chogla i Chibbat Cijjon, oraz kibuców Giwat Chajjim (Ichud) i Giwat Chajjim (Me’uchad).
1294.	Cherut (moszaw)	Leży na równinie Szaron, w otoczeniu miasta Tira, miasteczka Tel Mond, moszawów Miszmeret, Bacra, Bene Cijjon i Kefar Hess, kibucu Tel Jicchak, oraz wioski Charucim.
1295.	Chełmiec	- miasteczko rowerowe.
1296.	Chełmsko Śląskie	W 2. połowie XVII w. miasto ożywiło się dzięki tkactwu chałupniczemu, którego produkty były sprzedawane w całej Europie, a nawet w Ameryce. W tym okresie powstały mieszczańskie kamienice w rynku oraz zespoły drewnianych domów („Dwunastu Apostołów” i „Siedmiu Braci”) przy drogach wyjazdowych. W 1793 r. doszło do buntu tkaczy sprowokowanych przez kupców kamiennogórskich. Na wieść o zamieszkach w Chełmsku doszło do starć w Lubawce, Kamiennej Górze, a nawet w dość odległym Bolkowie. Bunt rozprzestrzenił się na obszar całych Sudetów Środkowych i Pogórza. Dopiero po interwencji władz został przywrócony spokój. Rozwój tkactwa mechanicznego doprowadził do upadku tradycyjnych rzemieślników. Około połowy XIX w. miasto podupada i daje się zauważyć odpływ ludności. Sytuację pogarszają kolejne pożary w 1829 i 1848 r. Po nieurodzajnych latach dochodzi do zamieszek na tle głodowym. Władze chcąc poprawić sytuację tkaczy rozpoczynają budowę dróg, dając zatrudnienie głodującym tkaczom (tzw. „drogi głodu”). Pewne ożywienie nastąpiło pod koniec XIX w., kiedy to powstały pierwsze tkalnie mechaniczne. W roku 1887 uruchomiono szkołę tkacką. W 1896 r. doprowadzono z Kamiennej Góry prywatną linię kolejową, którą to w roku 1899 przedłużono do Okrzeszyna. Budowa kolei wpłynęła aktywizująco na rozwój przemysłu i miasteczka, w tym czasie mieszkańcy mogli już korzystać z elektryczności i wodociągów. W XIX w. i w 1. połowie XX w. zaczęła się rozwijać turystyka. Od lat 80. XIX wieku Chełmsko Śląskie stało się popularnym letniskiem, działało kilka gospód i hotelików, a miasteczko cieszyło się sławą pięknie położonej, malowniczej miejscowości. Ruch turystyczny był dość znaczny, gdyż Chełmsko leżało na uczęszczanej trasie pomiędzy Kamienną Górą, Krzeszowem i czeskim Adršpachem.
1297.	Chiara Lubich	W 1964 powstała pierwsza cittadella (pol. miasteczko) na wzgórzach w Valdarno pod Florencją. Był to typ wspólnoty, której członkowie żyli duchowością jedności we wszystkich aspektach życia codziennego. Cittadelle powstawały później w różnych częściach świata. Forma ruchu, w którym mieli skupiać się ludzie młodzi, powstała w 1966 – było to Movimento Gen.
1298.	Chibbat Cijjon	Wzdłuż południowej granicy moszawu przebiega droga nr 581, którą jadąc na zachód dojeżdża się do drogi ekspresowej nr 4 (Erez-Kefar Rosz ha-Nikra) i moszawu Ge’ule Teman, lub jadąc na wschód dojeżdża się do kibuców Giwat Chajjim (Ichud) i Giwat Chajjim (Me’uchad). Droga nr 581 graniczy z położonym na południu moszawem Kefar ha-Ro’e. Lokalna droga prowadzi na północ do moszawu Cherew Le’et, a ze wschodniej części moszawu wychodzi droga nr 5812, która prowadzi na północ do miasteczka Eljachin.
1299.	Chicago	12 sierpnia 1833 roku Chicago, które miało wtedy 350 mieszkańców, otrzymało prawa miasteczka. Siedem lat później miasto miało już 4000 mieszkańców. 4 marca 1837 roku Chicago otrzymało prawa miejskie. W roku 1848 otwarto kanał łączący Jezioro Michigan z rzeką Missisipi, który miał swój początek w Chicago. W roku 1853 otwarto pierwszą linię kolejową między Chicago i miastem Freeport w Illinois. W następnych latach szybki rozwój kolei stworzył w Chicago jeden z najważniejszych węzłów kolejowych w Stanach Zjednoczonych. Ze swoimi doskonałymi połączeniami transportu wodnego, kolejowego, a potem lotniczego, miasto stało się i jest do dzisiaj jednym z najważniejszych węzłów komunikacyjnych i transportowych w Stanach Zjednoczonych.
1300.	Chichiriviche	Chichiriviche – miasteczko w zachodniej Wenezueli, w stanie Falcón, w gminie Monseñor Iturriza.
1301.	Chigasaki	Obszar w obrębie Chigasaki jest zamieszkiwany od czasów prehistorycznych. W 1889 roku, wraz z wprowadzeniem nowego podziału administracyjnego, powstała wioska Chigasaki. 1 października 1908 roku, w wyniku połączenia z wioskami Tsurugamine (jap. 鶴嶺村) i Shōrin (jap. 松林村), Chigasaki zdobyło status miasteczka (chō). Status miasta uzyskało 1 października 1947 roku.
1302.	Chikusa (Nagoja)	Chikusa (jap. 瑞穂区 Chikusa-ku) – jedna z 16 dzielnic Nagoi, stolicy prefektury Aichi. Dzielnica została założona 1 października 1937 roku przez wydzielenie części dzielnicy Higashi (terenów byłego miasteczka Chikusa i wsi Higashiyama). Położona w północno-wschodniej części miasta. Graniczy z dzielnicami: Naka, Higashi, Moriyama, Meitō, Tempaku i Shōwa.
1303.	Chimamanda Ngozi Adichie	Adichie urodziła się w mieście Enugu jako piąta z szóstki dzieci Grace Ifeoma i Jamesa Nwoye Adichie, dorastała jednak w miasteczku uniwersyteckim Nsukka, w południowo-wschodniej Nigerii, gdzie usytuowany jest Uniwersytet Nigerii. Gdy dorastała, jej ojciec pracował tam jako profesor statystyki, matka była zaś sekretarzem placówki.
1304.	Chip i Dale: Brygada RR	Rocky otrzymuje list z Hiszpanii: grupa wieśniaków, którym niegdyś pomógł, prosi go o pomoc i uratowanie ich miasteczka przed terroryzującym je bykiem. Fabuła filmu nawiązuje do arcydzieła Kurosawy Siedmiu samurajów, natomiast pojawiająca się na początku hiszpańskiej części odcinka melodia na trąbce to aluzja do słynnej płyty Milesa Davisa Sketches Of Spain.
1305.	Chip ’n Dale Rescue Rangers 2	Po złapaniu złych dusz, zamykają Urnę Faraona i wysyłają ją z powrotem na miejsce, jednakże, Spaślak rzuca wyzwanie Brygadzie RR. Mają udać się do wesołego miasteczka, gdzie czekają na nich atrakcje jak Wieża Zegarowa, Świat Westernu czy Nowy Świat. Chip i Dale odblokowują wejście do pokoju. Tam zastają Spaślaka, który atakuje swoim gigantycznym robotem podobnym do niego. Po pokonaniu robota, Chip i Dale postanawiają znaleźć Spaślaka, który ucieka z miejsca zdarzenia. Brygada RR po raz kolejny postanawiają dać Spaślakowi solidną nauczkę.
1306.	Chirurdzy (seria 2)	Izzie zajmuje się nastolatką w ciąży, z którą ma dużo wspólnego. Nie tylko pochodzą z tego samego małego miasteczka, ale okazuje się też, że Izzie, że urodziła dziecko jako nastolatka. Przekonuje pacjentkę do rozważenia adopcji, czym wywołuje kłótnię z matką dziewczyny.
1307.	Chiryū	W 1889 roku powstał współczesny układ miejski, w efekcie tego powstało miasteczko Chiryū. 1 grudnia 1970 roku miasteczko Chiryū zdobyło status miasta.
1308.	Chita	1 kwietnia 1955 roku miasteczko Chita powstało przez połączenie miasteczek Okada, Asahi i Yawata. 1 kwietnia 1970 roku Chita zdobyło status miasta.
1309.	Chińska Wioska (Carskie Sioło)	Prawdopodobnie inspiracją był podobny projekt w Drottningholm. Katarzyna rozkazała Antoniemu Rinaldi i Karolowi Cameronowi wybudować miasteczko na wzór ówczesnej sztuki chińskiej z jej osobistej kolekcji. Wioska miała składać się z osiemnastu stylizowanych na chińskie domków (ukończonych zostało tylko dziesięć) rozmieszczonych na kształt ośmiokąta wokół obserwatorium (nigdy całkowicie nieukończonego). Po tym jak Katarzynie nie udało się zatrudnić prawdziwego chińskiego architekta, rosyjski ambasador w Londynie zdobył plany pagody Wilhelma Chambersa znajdującej się w Królewskich Ogrodach Botanicznych w Kew. Pagoda miała powstać w Chińskiej Wiosce, która miała stać się ikoną całego stylu Chinoiserie.
1310.	Chlum u Třeboně	Chlum u Třeboně – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Jindřichův Hradec, w kraju południowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 2 030 mieszkańców.
1311.	Chocianów	Gwałtowny rozwój miasta zaczął się w połowie XIX wieku. W dwóch pożarach (maj i wrzesień) 1847 spłonęło prawie całe miasteczko i nastąpiła całkowita odbudowa. Jednocześnie w 1854 Anton Schlittgen i Hasse zbudowali hutę żelaza „Maria”, bazującą początkowo na miejscowych, bardzo ubogich i niedużych złożach rud darniowych, a następnie na importowanych ze Szwecji wysokoprocentowych magnetytowych rudach żelaza. Wkrótce potem, dzięki obecności huty, powstało kilka innych zakładów wytwarzających produkty z żeliwa i otworzono linię kolejową. W 1894 Chocianów odzyskał prawa miejskie i w 1899 zbudowano ratusz miejski. Na początku XX wieku miasto zgazyfikowano (1906) i zelektryfikowano (1924). W okresie międzywojennym w miejskiej hucie pracował chemik Carl Bosch, laureat nagrody Nobla z 1931, który również wynajmował mieszkanie w budynku nr 2 w rynku. Powstał też wtedy duży tor motocyklowy, gdzie odbywały się ogólnoniemieckie wyścigi motocykli. W czasie wielkiego kryzysu huta została zamknięta w 1931 i nie działała do 1936.
1312.	Chocisław	Chocisław (biał. Хаціслаў, ros. Хотислав) – wieś (agromiasteczko) na Białorusi w rejonie małoryckim obwodu brzeskiego, centrum administracyjne sielsowietu.
1313.	Chocz	Za pośrednictwem Oleśnickich miasto przeszło w ręce Ostrorogów herbu Nałęcz. W 1556 r. Chocz przeszedł w ręce Marszewskich herbu Rogala, którzy byli innowiercami i odebrali parafię katolikom, oddając ją w ręce braci czeskich. W 1575 r. właściciel miasta, Jan Marszewski, syn Wojciecha, potwierdził nadania dokonane przez ojca dla braci czeskich. Pod koniec XVI wieku właścicielami zostali Trąpczyńscy. 13 czerwca 1592 r. spisali oni umowę dzierżawy na miejscowości Chocz i Kwilenie, wymieniając w treści nazwy miejscowości, w których mieszkali chłopi pa W Kaliszu, 13 czerwca 1592 r. spisali oni kontrakt dzierżawny na majętności „Chocz i Kwilenie”. W treści kontraktu występują następujące nazwy okolicznych terenów. Z początkiem wieku XVII miasto przeszło na własność innowierczej rodziny Mycielskich herbu Dołęga. W 1612 r. Krzysztof Mycielski potwierdził przywileje braci czeskich. Zofia i Krzysztof Mycielscy w 1619 r. zastawili miasteczko Chocz i wieś Kwilenie z przyległościami Dobrogostowi i Zofii Brzechwom. Kontrakt jest źródłem informacji dotyczących majątku Mycielskich. Dobrami przyległymi były wsie Olesiec i Mycielinko. W puszczy stacjonowali strzelcy, po jednym w Kwileniu i Mycielinku. W mieście prowadzili działalność piekarze, piwowarzy, wytwarzający wódkę oraz jazowi rybacy.
1314.	Chodel	* Kościół Matki Boskiej Loretańskiej (w ruinie) wzniesiony dla zakonu jezuitów w latach 1736-1750 roku w stylu późnego baroku. Założenie powstało na wyspie stawu. Położona na południowy wschód od miasteczka świątynia powstała z inicjatywy kanonika krakowskiego Denhoffa. Po kasacie zakonu jezuitów, kościół został opuszczony i pozostaje w ruinie od początku XIX wieku. Zachowały się dekoracje fasady oraz fragmenty polichromii. Ruina kościoła jest chroniona prawem i wpisana do rejestru zabytków pod numerem A/130 z 15.12.1966.
1315.	Chodorków	Chodorków (ukr. Ходорків) – miasteczko (1371 mieszkańców; 0,7037 km²) w obwodzie żytomierskim, w rejonie popilniańskim nad rzeką Irpień.
1316.	Chodosy (rejon kamieniecki)	Chodosy (biał. Хадасы, Chadasy) – wieś (agromiasteczko) położona na Białorusi, w rejonie kamienieckim obwodu brzeskiego, wchodząca w skład sielsowietu Dmitrowicze.
1317.	Chodź!	Akcja filmu rozgrywa się w małym miasteczku, w którym odbywa praktykę grupa studentów medycyny. Vjosana, jedna ze studentek, dowiaduje się przypadkiem, że była owocem nieszczęśliwej miłości i po raz pierwszy słyszy prawdziwą historię swojego życia.
1318.	Chojniki (Białoruś)	Po II rozbiorze Rzeczypospolitej (1793) Chojniki znalazły się pod zaborem rosyjskim. W XIX w. dobra ziemskie i miasteczko znajdowały się w gminie (wołości) Chojniki w powiecie (ujeździe) rzeczyckim guberni mińskiej. Funkcjonowały tu urząd pocztowy i szkółka wiejska.
1319.	Chojrak – tchórzliwy pies	Akcja serialu toczy się na przedmieściach fikcyjnego miasteczka Nigdzie (ang. Nowhere), w stanie Kansas, w USA. W niektórych odcinkach miasteczko jest nazywane Pustkowie. W rodzinnym mieście bohatera grasują duchy. Tylko pies może uratować wszystkich.
1320.	Choltice	Choltice – miasteczko w regionie Pardubice w Czechach.
1321.	Chomsk	Chomsk (biał. Хомск) – wieś (dawniej miasteczko) na Białorusi, w obwodzie brzeskim, w rejonie drohiczyńskim.
1322.	Choreszim	Na zachód od kibucu przebiega autostrada nr 6, brak jednak możliwości bezpośredniego wjazdu na nią. Z kibucu wyjeżdża się na zachód na drogę nr 5233, którą jadąc na południe dojeżdża się do miejscowości Kafr Bara, na północ do moszawu Jarchiw, lub na zachód do miasteczka Dżaldżulja i drogi nr 531 .
1323.	Chorley	Chorley – miasteczko w Lancashire, w dystrykcie Chorley, w północno-zachodniej Anglii. Leży 12,5 km od miasta Preston, 45,5 km od miasta Lancaster i 293,9 km na północny zachód od Londynu. W 2001 roku miasto liczyło 33 424 mieszkańców. Dawny ośrodek górniczy i wydobywczy. W okresie rewolucji przemysłowej Chorley stało się ośrodkiem przetwórstwa bawełny, a później przemysłu zbrojeniowego i motoryzacyjnego.
1324.	Chorostków	Chorostków pierwszy raz wzmiankowano w 1564 roku jako wieś nadaną Jakubowi i Jerzemu Strusom. Jeden z późniejszych właścicieli, Marcin Kalinowski, wybudował tu zamek i w 1632 roku podniósł miejscowość do rangi miasteczka. Następnymi właścicielami Chorostkowa byli Sanguszkowie, a po nich Lewiccy. W XVIII wieku corocznie odbywało się tu 18 targów i jarmarków.
1325.	Choroszcz	Po śmierci księżnej Branickiej dobra choroskie w części nabyła rodzina Komarów, a część włączono do posiadłości Potockich, którzy wkrótce sprzedali je Tadeuszowi Mostowskiemu. Zalążek manufaktury tekstylnej w majątku hrabiny Mostowskiej dał w 1840 początek największej w regionie fabryce sukienniczo – kapeluszniczej i przemysłowej karierze miasteczka. Wraz z rozwojem fabryki zmieniła się również struktura narodowa i wyznaniowa Choroszczy. W 1886 z ogólnej liczby 1512 mieszkańców 765 było wyznania mojżeszowego, ponad 300 katolików, ok. 200 ewangelików (specjalistów niemieckich pracujących w fabryce) i ok. 200 prawosławnych. Miasteczko fabryczne, funkcjonujące niezależnie od miasta posiadło 20 budynków produkcyjnych, 11 budynków mieszkalnych, szkołę, piekarnię, 2 sklepy, aptekę i zbór ewangelicki.
1326.	Chorzów	* Górnośląski Park Etnograficzny – skansen prezentujący blisko 70 zabytkowych drewnianych obiektów architektury wiejskiej i małomiasteczkowej
1327.	Chorągiew Dolnośląska ZHP	* 16 sierpnia 1966 – po raz pierwszy odbywa się akcja "Srebrna Góra" przeznaczona dla młodzieży starszej. Jej celem było zainteresowania władz i społeczeństwa tym górskim miasteczkiem, upowszechnianie aktywizacji małych miast, pracę harcerzy na rzecz środowiska, rozwój turystyki.
1328.	Choszczno	Stowarzyszenie Choszczno Plus – Operacja kultura zainicjowało w raz z Odyssey projekt Arnswalde VR. Rekonstrukcja miasta sprzed wojny stworzona w technologi wirtualnej rzeczywistości pozwalająca przenieść się do nieistniejącej zabudowy przedwojennego miasteczka Arnswalde, które w czasie wojny w 1945 roku zostało zniszczone w 83% przez atak wojsk radzieckich. 14 marca 2015 r., za pomocą technologi Oculus Rift DK2, podczas premiery projektu, można było obejrzeć z dokładnością do detali przedwojenny rynek budynki, kościół, postać zaginionego pomnika Żniwiarki. Zobaczyć przechodzących mieszkańców ubranych w stroje z tamtej epoki. Krótki filmik przedstawiający ww. projekt Arnswalde 1920 VR – Odyssey w którym można zobaczyć Choszczno z tamtych czasów.
1329.	Chotětov	Chotětov – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Mladá Boleslav, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 886 mieszkańców.
1330.	Chowańscy	Książę Andriej Chowański był wojewodą Astrachania (1615-1620), Niżnego Nowogrodu (1620-1628) i Tobolska (od 1628 aż do swojej śmierci w 1639 r.). Jego syn Iwan Chowański zwany „Tararuj” (pleciuga) był stolnikiem carskim, służył za czterech Romanowów (od Michała I, poprzez Aleksego, Fiodora III aż po regentkę Zofię). Po pokonaniu Tatarów krymskich w 1650 r. został wojewodą Tuły, w latach 1651-1656 był wojewodą Wiaźmy, od 1657 r. był wojewodą w Pskowie. Brał udział w wojnie rosyjsko-szwedzkiej w 1657 r., podczas której pokonał pod Gdowem szwedzkiego marszałka Magnusa De la Gardie. W 1659 r. walczył z Polakami. W okolicy miasteczka Druj rozbił niewielki oddział Wołowicza, a w 1660 r. zajął Brześć nad Bugiem. W tym samym roku poniósł klęskę w pobliżu Lachowicz (nad rzeką Basią) z rąk hetmana Pawła Jana Sapiehy i Stefana Czarnieckiego. W 1661 r. wziął do niewoli płk. Lisowskiego, jednak niedługo po tym płk. Żeromski unicestwił 20-tysięczną armię Tararuja. Za tę nieudolność Chowański został odwołany z Pskowa do jamskiego prikazu. W 1666 r. został wojewodą w Nowogrodzie Wielkim, gdzie zlikwidował większość zastanych swobód wolnego miasta (wybieralny sąd, wolność handlu, bezkoncesyjna sprzedaż importowanego wina do innych miast Rosji). W 1678 r. w przeddzień wojny z Turcją, Chowańskiego posłano do obrony południowej granicy przed Tatarami. W 1680 r. wrócił do Moskwy, gdzie jego aspiracją stało się podnieść jak najwyżej znaczenie własnego rodu.
1331.	Chołojów	Chołojów (obecnie Wuzłowe; ukr. Вузлове, Узловое) – wieś (dawniej miasteczko) na Ukrainie w obwodzie lwowskim (rejon radziechowski).
1332.	Chołopienicze	W Rzeczypospolitej Obojga Narodów w województwie mińskim w powiecie mińskim położonym na ziemiach ruskich Wielkiego Księstwa Litewskiego. Dawne miasteczko, które rozwinęło się w XVIII w. W 1703 r. właściciel Marcjan Chalecki ufundował tu drewniany kościół i murowany klasztor dominikanów. Utworzyli oni „szkołę akademicką podwydziałową o trzech klasach”. Po I rozbiorze odbywały się tu sejmiki szlachty z pozostałej przy Rzeczypospolitej części powiatu orszańskiego województwa witebskiego. Po rozbiorach wcielone do Imperium Rosyjskiego, znalazło się w powiecie borysowskim w guberni mińskiej. Później w granicach BSRR w ramach ZSRR, nie weszło w skład II Rzeczypospolitej.
1333.	Chris Carter (reżyser)	Christopher C. Carter (ur. 13 października 1956 w miasteczku Bellflower, na przedmieściach Los Angeles) - amerykański reżyser, scenarzysta, producent.
1334.	Christ Church w Oksfordzie	W 1524 roku Thomas Wolsey, ówczesny Lord Kanclerz Anglii, Arcybiskup Yorku i główny doradca króla Henryka VIII, rozwiązał położony na terenie Oksfordu klasztor (Priory of St Frideswide) i zastąpił go założonym przez siebie Cardinal College. Położony tuż przy miasteczku uniwersyteckim klasztor wydawał się idealną lokalizacją - w 1520 roku mieszkało w nim tylko dziewięć osób. Budując kolegium, Wolsey chciał wykorzystać bogactwo Kościoła w praktycznym celu i potwierdzić swój status humanistycznego intelektualisty.
1335.	Christiaan Barnard	Christiaan Barnard urodził się 8 listopada 1922 w miasteczku Beaufort West w Południowej Afryce. Jego ojciec, Adam Barnard, był pastorem, a matka, Maria, grała w kościele na organach. Miał 4 braci. Jeden z nich – Abraham – zmarł w wieku 5 lat na serce, co mogło mieć wpływ na dalszą drogę życia Christiaana.
1336.	Christian Dior	Christian Dior urodził się w Granville, nadmorskim miasteczku na wybrzeżu Normandii (Francja). Był drugim z pięciorga dzieci Maurice'a Diora, zamożnego producenta nawozów (rodzinna firma nazywała się Dior Frères), oraz jego żony, dawniej Isabelle Cardamone. Miał czworo rodzeństwa: Raymond (ojciec Françoise Dior), Jacqueline, Bernard oraz Catherine Dior. Kiedy Christian miał około pięciu lat cała rodzina przeniosła się do Paryża, lecz wciąż wracali na wybrzeże Normandii w trakcie letnich wakacji.
1337.	Christian Høgni Jacobsen	Jacobsen pochodzi z małego miasteczka Runavík. Tam też zaczynał piłkarską karierę w klubie NSÍ Runavík. W jego barwach zadebiutował w Formuladeildin w wieku 17 lat, w 1997 roku. Był to wówczas jego jedyny występ w tamtym sezonie. W 1998 roku grał już częściej i powoli dostawał więcej szans występów w pierwszej jedenastce. Drużyna ta jednak nie osiągała większych sukcesów w lidze i najwyższe miejsce jakie Christian zajął z NSÍ to 4. miejsce w 2000 roku. Był to także zresztą jego najlepszy indywidualny występ - zdobył 9 bramek w 11 meczach i był najskuteczniejszym zawodnikiem swojego klubu.
1338.	Christian Manfredini	Manfredini urodził się w malutkim miasteczku na Wybrzeżu Kości Słoniowej, o nazwie Port Bouet. Niedługo po urodzeniu, kiedy miał trzy lata, jego rodzice zginęli w wypadku samochodowym. W wieku pięciu lat, małego Christiana przygarnęła pewna włoska rodzina, przy której stawiał pierwsze kroki. To właśnie przybrany ojciec nauczył go grać w piłkę i zapisał do szkółki Juventusu. Jednak w Turynie, nawet w drużynach juniorskich, była za duża konkurencja i piłkarz był zmuszony zmienić klub. Najpierw odszedł do Pistoiese, później grał w Viterbese, Avezzano, Fermanie, Cosenzie, aż w końcu trafił do profesjonalnego klubu, jakim była FC Genoa. Grał tam przez sezon, na tyle dobrze, że sięgnęli po niego działacze Chievo. Następnie, po dwóch sezonach gry w ekipie Mussi Volanti przeniósł się do rzymskiego Lazio, gdzie pograł tylko rundę, a później zdecydował się na opuszczenie Italii i wyjazd do Hiszpanii, do CA Osasuna. Latem powrócił do Włoch, tym razem wybrał Fiorentine, gdzie również grał tylko pół roku. Od 2004 do 2011 Christian Manfredini po raz kolejny występował na Stadio Olimpico, w biało-niebieskiej koszulce Lazio. W 2011 roku odszedł do AC Sambonifacese.
1339.	Christian Sinding	Christian August Sinding urodził się 11 stycznia w Kongsbergu, miasteczku położonym 70 kilometrów na zachód od Oslo (wtedy jeszcze nazywanym Kristiania), w rodzinie inżyniera górnictwa Matthiasa Wilhelma Sindinga i Marii Cecilie, interesującej się sztuką. Większą część dzieciństwa spędził w Lillehammer. W roku 1860 zmarł ojciec przyszłego kompozytora, a rodzina przeprowadziła się do Oslo. Starsi bracia Christiana Augusta początkowo planowali karierę prawniczą, ale z czasem skłonili się ku malarstwu i dramaturgii (Otto Sinding) oraz rzeźbie (Stephan Sinding) osiągając na tych polach sukcesy. Christian Sinding przejawiał zaś talent muzyczny. W wieku 11 lat wstąpił do szkoły katedralnej, ale nauka w niej szła mu na tyle słabo, że wuj zasugerował mu naukę choćby szewstwa. Ostatecznie rozpoczął naukę rzemiosła w fabryce fortepianów braci Hals i regularnie pobierał naukę gry na różnych instrumentach.
1340.	Christina Aguilera	Aguilera urodziła się na Staten Island, dzielnicy Nowego Jorku, jako córka Fausto Wagnera Xaviera Aguilery, ówczesnego sierżanta U.S. Army, z pochodzenia Ekwadorczyka, oraz Shelly Loraine (z domu Fidler), nauczycielki języka hiszpańskiego (artystka poznała ten język, ponieważ posługiwano się nim w domu). Babcia ze strony matki, Delcie Mabel Dunfee, pochodzi z Irlandii, dziadek zaś posiada korzenie niemieckie, walijskie i holenderskie, co zapewnia wokalistce wielonarodowe pochodzenie. Ponieważ ojciec Aguilery był wojskowym, rodzina często się przeprowadzała. Razem z sierżantem rodzina Aguilery stacjonowała w Earnest Harmon Air Force Base w kanadyjskim miasteczku Stephenville oraz przez pewien okres zamieszkiwała w Japonii. Christina wychowywała się z obojgiem rodziców przez siedem pierwszych lat swojego życia, następnie Fausto i Shelly Loraine rozwiedli się. Matka przeprowadziła się z Aguilerą i jej młodszą siostrą Rachel do domu swej babki w Rochester, miejscowości położonej czterdzieści kilometrów od Pittsburgha, w stanie Pensylwania. Według Aguilery i jej matki, Fausto był agresywnym, nadpobudliwym ojcem i mężem oraz stosował w domu przemoc. W 2009 roku na łamach telewizji E! wokalistka udzieliła na ten temat wywiadu: „(...) Doświadczyłam mnóstwa nieprzyjemności, popychania, bicia, kłótni. Dorastając, nie czułam się bezpiecznie. Bezsilność to najgorsze uczucie na świecie (...)”. Tematykę trudnego dzieciństwa podjęła w dwóch ze swoich utworów: „I’m OK” z albumu Stripped (2002) oraz „Oh Mother” z albumu Back to Basics (2006). Pomimo iż ojciec kilkukrotnie kontaktował się z córką listownie, ta nie wykazała dotąd chęci pojednania się z nim.
1341.	Christoph Clark	W 1991 roku podjął współpracę z amerykańskim producentem i reżyserem Johnem Stagliano, pojawiając się w jego studyjnych filmach pornograficznych, ale także w europejskich produkcjach Diva Futura, Vidéo Marc Dorcel, Mario Salieri Productions, VTO (Verlag Teresa Orlowski), Luca Damiano Entertainment, DBM Video, Videorama Harry S. Morgan, Magma Film czy Private Media Group. Walter Molitor (Moli) powierzył mu rolę kowboja Victora McHammera, który odwiedza miasteczko Cock w niemieckim westernie Wystrzałowe kolty (Spritzende Colts, 1991) i parodii Mad Max z gatunku science-fiction Mad Sex (1994) jako Loth, lider Breastless Ones. U Mario Salieriego był SS-Mannem w Podróżach w czasie 2-3 (Viaggio nel tempo 3, 1991). Dino wybrał go jako tytułowego protagonistę Wolfganga Amadeusa Mozarta w niemieckim filmie Sekrety Mozarta (Secrets of Mozart, 1992). W erotycznej wersji operetki Franciszka Lehára Wesoła wdówka (Vedova Allegra, 1995) w reż. Mario Bianchi (Nicholas Moore) był hrabią Daniło.
1342.	Christoph Hein	Christoph Hein dorastał w małym miasteczku Bad Düben koło Lipska. Jako syn pastora nie zakwalifikował się do liceum o rozszerzonym profilu, zamiast tego, aż do powstania muru berlińskiego uczęszczał do [[{{{1}}}|liceum]]{{Link-interwiki}} Brakujące pola: 1 oraz Q. Nieznane pola: "tam", "pl" oraz "lang". w zachodnim Berlinie.
1343.	Christopher Richard Stringini	Został adoptowany przez Kathleen i Roberta Stringini. Jego biologiczny ojciec jest z pochodzenia Amerykaninem o kanadyjskich korzeniach, a matka – Polką. Richie mieszka w miasteczku Wheaton w stanie Illinois.
1344.	Chropaczów	W obszarze dworskim powstała kolonia familoków potocznie nazywana Guzbycyrkiem (od niem. "Gutsbezirk" - obszar dworski) i szereg domów dla dozoru i urzędników hrabiowskich, a także tzw. domy sypialne sukcesywnie przerabiane były na wielorodzinne. Powstał także nieistniejący już, ale uznawany za jeden z piękniejszych, dom urzędowy Amtsbezirk przy obecnej ul. Łagiewnickiej. Tak więc już na początku XX wieku ukształtowało się małe miasteczko. Księga adresowa z lat 20. wymienia, że Chropaczów miał jednego lekarza, trzy akuszerki, trzech blacharzy, handlarzy bydłem, trzy cukiernie, dwie drogerie, zakład fotograficzny, pięć zakładów fryzjerskich, palarnię kawy, dwie kuźnie, ponad 20 różnych sklepów, dziewięć zakładów krawieckich, księgarnię, osiem piekarni, czterech szewców oraz osiem lokali gastronomicznych w tym trzy restauracje.
1345.	Chroustovice	Chroustovice – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Chrudim, w kraju pardubickim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 1 250 mieszkańców.
1346.	Chuck (serial telewizyjny)	Poranek w spokojnym miasteczku w stanie Kalifornia pachnie słońcem i napawa optymizmem. Dla Chucka Bartowskiego (Zachary Levi), wstając w Burbank, cuchnie on monotonią i napawa uczuciem skrajnego znudzenia.
1347.	Chulda (Izrael)	Leży w Szefeli, w otoczeniu miasteczka Mazkeret Batja, moszawów Jacic, Pedaja i Jesodot, kibucu Miszmar Dawid, oraz wioski Karme Josef. Na zachód od kibucu znajduje się Baza lotnicza Tel Nof, należąca do Sił Powietrznych Izraela. Członek Ruchu Kibuców (Ha-Tenu’a ha-Kibbucit).
1348.	Chunghwa	miasteczko
1349.	Chungju	podział miasta = 1 miasteczko (eup) 12 dystryktów (myeon) 12 osiedli (dong)
1350.	Chura	Przy miasteczku przebiega droga ekspresowa nr 31 (Eszel ha-Nasi-Newe Zohar).
1351.	Church Stretton	Church Stretton – miasteczko w Anglii, w hrabstwie ceremonialnym i jednolitej jednostce administracyjnej (unitary authority) Shropshire, w dawnym dystrykcie South Shropshire.
1352.	Churfeisz	Miasteczko posiada typową arabską architekturę, charakteryzującą się ciasną zabudową i wąskimi, krętymi uliczkami. Zabudowa powstawała bardzo chaotycznie, bez zachowania jakiegokolwiek wspólnego stylu architektonicznego. Górskie położenie powoduje rozproszenie zabudowy i utrudnia stworzenie jednolitej infrastruktury. Większość miasteczka ma zabudowę typowo wiejską, jedynie w południowo zachodniej części wybudowano nowoczesne osiedle mieszkaniowe Szchunat Chajalim Meszuhrarim, w którym mieszkają rodziny funkcjonariuszy izraelskiej armii i policji.
1353.	Chwaliszewo (Poznań)	Chwaliszewo (wówczas nazywane Groblą Kapitulną) powstało jako osada na grobli kapitulnej, będącej jedyną drogą łączącą Ostrów Tumski z lewobrzeżnym Poznaniem w XV wieku. W 1444 roku przedstawiciele osady i kapituły poznańskiej niemal w miejscowości Wielki Waradyn otrzymali od króla Władysława przywilej lokacyjny. Powstało miasteczko liczące około 100 mieszkańców i będące własnością kapituły poznańskiej, lokowane na prawie magdeburskim. Miasto miało swoje władze: wójta, radę, burmistrza i ich siedzibę ratusz, wybudowany przy głównej ulicy.
1354.	Chyrów	Od rozbiorów Polski w 1772 r. należał do powiatu starosamborskiego w Królestwie Galicji i Lodomerii. W 1867 r. odnowiono miejscowy kościół, a od 1872 przez miasto prowadzi ważna linia kolejowa łączącą Lwów z Budapesztem, tzw. Pierwsza Węgiersko-Galicyjska Kolej Żelazna; w mieście wybudowano dworzec kolejowy. W latach osiemdziesiątych powstało miejscowe Collegium. W XIX wieku powstała druga synagoga. W 1913 r. miasteczko liczyło 3400 mieszkańców, a w tej liczbie około 1000 Polaków i ponad 2000 Żydów.
1355.	Chór Czejanda	* W chińskim miasteczku
1356.	Chłodnica Górska	Chłodnica Górska (ang. Radiator Springs) - małe miasteczko występujące w amerykańskim pełnometrażowym filmie animowanym pt. Auta. Chłodnica Górska znajduje się na drodze 66, tak jak miasto Peach Springs położone w hrabstwie Mohave, w północno-zachodniej części Arizony w Stanach Zjednoczonych. Dzięki miastu Peach Springs powstał pomysł stworzenia filmu Auta. Oba miasta dawniej były miejscem turystycznym, lecz gdy zbudowano autostradę miasta straciły na popularności. Aczkolwiek dzięki filmowi Auta Peach Springs znów stało się popularne.
1357.	Chłopak rzeźnika	Akcja toczy się w latach 60. w irlandzkim miasteczku gdzie mieszka dwunastoletni Francie. Jego ojciec jest alkoholikiem, a matka pod wpływem trudnej sytuacji domowej powoli popada w obłęd. Francie ucieka od prawdziwego życia w świat fantazji. Wraz ze swoim przyjacielem Joem żyją w wyimaginowanej rzeczywistości pełnej przygód i kowbojów. Chłopcy inspirację do swoich zabaw czerpią z komiksów i telewizji. Po serii napadów agresji Francie zostaje wysłany do szkoły z internatem prowadzonej przez księży, udaje mu się jednak stamtąd wydostać i powrócić do domu. W rodzinnym miasteczku sprawy nie układają się po jego myśli – przyjaciel odwraca się od niego, a sąsiedzi źle patrzą na jego nową posadę pomocnika rzeźnika. W wyniku tych przeżyć chłopcu coraz bardziej miesza się świat rzeczywisty i wyobrażony, nasilają się ataki agresji i szaleństwa.
1358.	Chłopek (Masyw Śnieżnika)	Wzniesienie, położone w Sudetach Wschodnich, w północno-wschodniej części Masywu Śnieżnika, w grzbiecie Krowiarek odchodzącym ku północnemu wschodowi od Przełęczy Puchaczówka, około 2,8 km na południowy zachód od miasteczka Stronie Śląskie. Na południu, przez Przełęcz pod Chłopkiem łączy się z Wilczyńcem. Od Chłopka grzbiet biegnie ku północy
1359.	Chłopiec z zatoki	Główny bohater, Donald Campbell (Kiefer Sutherland) to chłopiec z katolickiej rodziny mieszkającej w Nowej Szkocji lat 30. Film opowiada o problemach i dylematach dorastania, z którymi bohater musi się zmierzyć. W górniczej osadzie panuje głód i bieda, a Donald musi zrezygnować z wielu rzeczy by pomagać swoim rodzicom. Jego życie zmienia się diametralnie, gdy poznaje pewnego homoseksualistę. Staje się świadkiem morderstwa dwojga starszych ludzi. W zabójcy rozpoznaje wysoko postawionego członka społeczności miasteczka.
1360.	Chŭngsan	Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej, tereny należące do powiatu wchodziły w skład powiatu Kangsŏ, obecnie stanowiącego dzielnicę miasta Namp'o. W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Hamjong, Sinjŏng, Jŭngsan, Chŏksong, Sŏngdae i Pansŏk (9 wsi – wszystkie miejscowości uprzednio w powiecie Kangsŏ). Powiat Jŭngsan składał się wówczas z jednego miasteczka (Chŭngsan-ŭp) i 23 wsi (kor. ri). W czerwcu 1958 powiat zmniejszył się, gdy wsie Ansŏk i Chang'an przeszły w granice powiatu Onch'ŏn. Ponadto, we wrześniu 1959 roku wsie Masan, Sŏngch'ŏl, Sŏngsam, Yŏngok i Kajang znalazły się w powiecie Taedong.
1361.	Ciała niebieskie z uniwersum Gwiezdnych wojen	Apatros posiada niewiele miejsc, gdzie można by się udać – kopalnie, kolonia i nagie równiny pomiędzy nimi to wszystko co znajduje się na powierzchni. Kopalnie stanowią potężny kompleks obejmujący jaskinie i tunele wykopane przez KGZR – Korporację Górniczą Zewnętrznych Rubieży – jak również linie wzbogacania i przetwarzania urobku. Niedaleko kolonii znajduje się również port kosmiczny. Frachtowce codziennie opuszczają go z ładunkiem cortosis, który wydobywany jest w kopalniach, kierując się ku innym, bogatszym światom, znajdującym się bliżej Coruscant i Jądra Galaktyki. Co drugi dzień lądują tu inne okręty, przywożące do kopalni sprzęt i zapasy potrzebne do eksploatacji. Kolonia jest tylko nędznym zbiorowiskiem tymczasowych baraków ustawionych tam przez KGZR dla kilkuset robotników, którzy utrzymują kopalnię w ruchu. Wszystkie domy są w kolorze szarej, matowej durastali, a ściany zewnętrzne są zniszczone i przeżarte przez warunki atmosferyczne. Wnętrza budynków praktycznie nie różnią się od siebie. Każdy barak zawiera cztery oddzielne pokoje przewidziane dla dwóch osób, chociaż czasem mieszkają w nim trzy lub cztery osoby. Niekiedy jednak zdarza się, że w jednej izbie zamieszkują całe rodziny, jeśli nie stać ich na wysokie czynsze. W każdym pokoju znajdują się wbudowane w ścianę prycze a przy niewielkim oknie ustawiony jest stół. Jedne drzwi wychodzące na wąski korytarz, prowadzą do wyjścia na zewnątrz lub do pomieszczenia gdzie znajduje się wspólna łazienka i prysznic. Cała kolonia ma kształt kwadratu o boku liczącym mniej niż kilometr, dzięki czemu można się dostać do każdego budynku w czasie krótszym niż dwadzieścia minut standardowych. Pomimo monotonicznej architektury poruszanie się po kolonii jest proste. Baraki ustawione w równych szeregach, tworzą sieć wygodnych uliczek. Ulice nie są zbytnio zaśmiecone: KGZR usuwała śmieci i odpadki wystarczająco często, aby zachować podstawowe warunki sanitarne, ponieważ wszelkie epidemie mogłyby źle wpłynąć na produkcję kopalni. Nikomu jednak nie przeszkadzają stosy złomu, które nieuchronnie gromadzą się w miasteczku. Wąskie uliczki między barakami zawalone więc są zepsutymi generatorami, przerdzewiałymi maszynami, skorodowanymi kawałkami metalu i zużytymi, zbędnymi narzędziami. Na całej powierzchni jedynie dwie budowle odróżniają się wyraźnie od całej reszty. Jedną z nich jest market KGZR – jedyny sklep w całej kolonii z przywieszonym na zewnętrznej ścianie niewielkim, czarnobiałym szyldem podającym godziny pracy. Drugim zaś jest kantyna. W porównaniu z przeraźliwie jednostajną resztą kolonii stanowi swoiste dzieło sztuki i triumf poczucia estetyki. Kantyna zbudowana jest kilkaset metrów za obrzeżami miasta, w odpowiedniej odległości od szarej siatki baraków. Ma trzy piętra, ale ponieważ wszystkie inne domy kończą się na parterze, dominuje nad całym krajobrazem. Wewnątrz kantyny wszystko znajduje się na parterze, a górne piętra stanowią jedynie fasadę, zbudowaną na pokaz przez Groshika – neimoidianina – właściciela i barmana. Nad sklepieniem parteru pierwsze i drugie piętro nie istnieją – są to tylko ściany i kopuła wykonana z fioletowego szkła, oświetlona od środka.
1362.	Ciboure	Malownicze miasteczko położone przy ujściu rzeki Nivelle oraz kąpielisko nad Zatoką Biskajską; posiada wspólny port rybacki z sąsiadującym Saint-Jean-de-Luz. Zachowany ciekawy XVI-wieczny kościół. W dawnych źródłach wymieniane jako Subiboure (XIII w.), Siboure bądź Siboro (XVII w.). Znane jako przystań korsarzy baskijskich działających w służbie królów Francji.
1363.	Cicha Orlica	Źródło rzeki znajduje się na czesko-morawskiej granicy u północno-zachodniego podnóża Jerzabu (czes. Jeřábu, na wysokości ok. 760 m n.p.m.) w Hanušovicke vrchovinie. Płynie na zachód przez Górne Orlice (czes. Horní Orlice), Dolne Orlice (czes. Dolní Orlice), skręca na północny zachód, mijając od południowego zachodu Králíky, z powrotem skręca na zachód, przyjmuje z prawej strony Lipkovský potok, płynie przez Lichkov do Mladkova. W Mladkovie skręca na południe. Mija Těchonín i Jablonné nad Orlicí, oddzielając masyw Bukovohorske hornatiny od Mladkovske vrchoviny w czeskiej części Gór Orlickich oraz od Žamberske pahorkatiny na Pogórzu Orlickim (czes. Podorlická pahorkatina). Oddziela najwyższą górę w Bukowogórskiej Wysoczyźnie (czes. Bukovohorska Hornatina) Suchy Wierch (czes. Suchý Vrch) od właściwego grzbietu Gór Orlickich. Przebiegała tędy historyczna ziemska granica pomiędzy Czechami i Morawami. Odcinek w okolicy Jablonné nad Orlicí ma większe katarakty z falami, koryto rzeki jest kamieniste. Z lewej strony przyjmuje Těchonínský potok, Černovický potok, Jamnenský potok, Orličský potok, Čenkovičkę i Čermną. Z Jablonného nad Orlicí do Chocně rzeka pomału spływa na północny zachód, przez głęboką, zalesioną i miejscami rozszerzającą się dolinę. Koryto rzeki jest, miejscami, kamieniste. Rzeka płynie przez Verměřovice i Letohrad, gdzie wpada doń z prawej Lukavický potok. W Letohradzie znów skręca na południowy zachód i wpływa na obszar Płyty Orlickiej (czes. Orlická tabule). Płynie przez miejscowości: Červená, Dolní Dobrouč, Lanšperk, Černovír, Dolní Libchavy, Ústí nad Orlicí. Z lewej strony wpada Dobroučka, a z prawej Libchavský potok. W Ústí nad Orlicí z lewej strony wpływa doń lewy dopływ Třebovka, a sama Cicha Orlica płynie odtąd na zachód krętą i przeważnie głęboko wciętą doliną. Mija Brandýs nad Orlicí i Choceň. Za tym ostatnim miastem rzeka wypływa z gór, zmienia kierunek na północno-zachodni, jej dolina rozszerza się, a ona sama płynie szeroką równiną wśród łąk. Rzeka tworzy wiele zakrętów, a dno rzeki zmienia się z kamienistego w gliniaste i piaszczyste koryto. Miejscami występują przybrzeżne plaże zalecane do kąpania i opalania się. Mija kilka mniejszych wsi i przysiółków, miasteczko Borohrádek i na wysokości miejscowości Albrechtice nad Orlicí łączy się z Dziką Orlicą (czes. Divoká Orlice) w drugą co do wielkości rzekę wschodnich Czech – Orlicę (czes. Orlice).
1364.	Cicho sza!	Jeetu (Shahid Kapoor) nie ma szczęścia w interesach. Czego się dotknie to nie zamienia się w złoto, ale w długi. Przemyka się ulicami miasteczka uciekając od wierzycieli. Aby oszczędzić wstydu sobie, ojcu (Anupam Kher) i narzeczonej Pooji szuka ucieczki w śmierci rzucajac się na oczach wierzycieli w morze. Nieprzytomnego wyławiają rybacy daleko od domu koło Kalkuty. Uznany przez swoją rodzinę za nieżyjącego zamieszkuje w domu bogacza z Gudźaratu Prabhata Singha Chauhana (Om Puri). Służąc jemu i jego rodzinie. Przypadek sprawia, że zostaje uznany za głuchoniemego. Jeetu nie prostuje pomyłki. Udaje głuchoniemego, czym zwraca na siebie uwagę córki pana domu rzeczywiście niemej Shruti (Kareena Kapoor). Przez nią i jej siostrę Meenakshi Jeetu zostaje wciągnięty w intrygę. Ma zadzwonić do rodziny, z którą Shruti ma połączyć wkrótce niechciane aranżowane małżeństwo i przeczytać niezrozumiały dla niego tekst w języku gudżarati. Jeetu nie wie, że oświadcza właśnie, że jest kochankiem Shruti, która liczy, iż w ten sposób uniknie ślubu z kochającym nie ją, ale jej pieniądze mężczyzną.
1365.	Cichostów	12.V.1553 r. komisarze królewscy rozgraniczają dobra królewskie: miasteczko Parczów, przedmieście Koczergi oraz wsie: Cichostów, Okalew, Żminne, Miłków od wsi Glinny Stok – dziedziczonej (prywatnej) Jana Ryszkowskiego. Król zatwierdził to rozgraniczenie 20 III 1554 r. w Lublinie. W 1565 r. – dzierżawca parczewska dóbr królewskich składała się z 5 folwarków.
1366.	Cichy (województwo warmińsko-mazurskie)	W Cichym po II wojnie światowej powstał PGR, który upadł na początku lat 90. W związku z tym w Cichym panowało duże bezrobocie. Obecnie część mieszkańców pracuje w pobliskim miasteczku – Olecku.
1367.	Cicindela nigrior	Trzyszcz ten jest endemitem wschodnich Stanów Zjednoczonych. Występuje u wschodnich i południowych podnóży Appalachów. Podawany z Alabamy, Florydy, Georgii, Karoliny Północnej, Karoliny Południowej i Missisipi. Na Florydzie notowany z hrabstw: Okaloosa i Walton, gdzie zasiedla teren bazy lotniczej Eglin. W Georgii znany z okolic miasteczka Kite.
1368.	Cidade Velha	Kres świetności Ribeira Grande jako portu dostawczego i ośrodka portugalskiego handlu niewolnikami położył w 1712 roku Francuz Jaques Cassart, który splądrował i zniszczył miasto. Dzisiaj Cidade Velha jest małym miasteczkiem rybackim, a dawna dolina niewolników wykorzystywana jest rolniczo pod uprawę trzciny cukrowej, orzechów kokosowych i mango.
1369.	Ciecierki
1370.	Cieciszew	W roku 2007 znaleziono na polach Cieciszewa wareski skarb srebrnych siekańców, pokawałkowanych dirhemów pochodzących z mennicy emira Samarkandy, Nasr-ibn-Ahmeda, datowanych na rok 913 do 942. Historia wsi sięga XIII wieku, w czasach staropolskich jako nadwiślańskie miasteczko lokowane zostało przez Pierzchałów herbu Roch.
1371.	Ciemności kryją ziemię	Pewnego dnia, w połowie września 1485 roku do miasteczka Villa-Réal przybywa Wielki Inkwizytor Tomas Torquemada w otoczeniu dwustu kilkudziesięciu konnych i pieszych familiantów, czyli domowników Świętej Inkwizycji (zwanych również Milicją Chrystusową). Wywołuje to popłoch mieszkańców. Na jego powitanie nie zjawiają się przedstawiciele władz świeckich (don Juan de Santangel - dowódca, kapitan królewskiego regimentu, który jednak posyła Manuela de Hojeda. Wysłannik usprawiedliwia swego dowódcę chorobą). Podczas modlitwy w kościele Torquemada spotyka młodego dominikanina Diego Manente, przeciwnika Inkwizycji, który zwierza mu się ze swoich poglądów, myśląc, że rozmawia z kimś innym. Gdy zakonnik dowiaduje się, z kim ma do czynienia podnosi rękę, by zabić inkwizytora, lecz powstrzymuje się. Spotkanie kończy się wspólną modlitwą. Wielki Inkwizytor widząc bunt i szczerość Diega decyduje się wziąć go pod opiekę i nazajutrz niespodziewanie mianuje go swoim osobistym sekretarzem. Po objęciu tego stanowiska Diego przechodzi gwałtowną przemianę – z przeciwnika staje się fanatycznym zwolennikiem Inkwizycji. Zostaje mianowany sekretarzem Królewskiej Rady Inkwizycyjnej. Ofiarami jego donosów staje się dowódca straży Torquemady - don Carlos de Sigura (umiera pijąc zatrute przez Torquemadę wino) oraz przyjaciel Diego - Mateo Dara, któremu w przeszłości zwierzał się z wrogości wobec inkwizycji.
1372.	Cienfuegos	22 kwietnia 1819 miasto obecnie znane jako Cienfuegos, mimo że znajdujące się na terytorium hiszpańskim, zostało założone przez imigrantów w większości pochodzenia francuskiego, pod przywództwem Don Louisa de Clouet'a. Osadnicy nazwali miasto Fernandina de Jagua na cześć króla Hiszpanii Ferdynanda VII. Osada z czasem w 1829 stała się miasteczkiem (hiszp: villa) a w 1880 miastem. Nadano mu nową nazwę Cienfuegos, odnoszącą się do nazwiska generała kapitana pełniącego służbę na wyspie w tamtym czasie, Don Joségo Cienfuegosa Jovellanosa. Wiele nazw ulic w starym mieście ma francuskie pochodzenie, np. Bouyón, D'Clouet, Hourruitiner, Gacel, i Griffo.
1373.	Cienie Calendy	Do miasteczka Calenda przybywa sędzia Sara Cruz (Belén Rueda) wraz z córką Leirą (Lucía Guerrero) oraz mężem Davidem (Leonardo Sbaraglia), aby odmienić swoje dotychczasowe życie. Tej samej nocy, w której zamieszkali w swoim nowym domu, jej mąż, kapitan Gwardii Cywilnej, opuszcza dom bez żadnego znaku życia. Jego ciało odnalezione w lesie rozpoczyna dochodzenie. Kolejne dni przynoszą jednak więcj pytań niż odpowiedzi.
1374.	Cieśnina Kunaszyrska	Rosyjskie oraz zachodnie mapy i źródła używają nazw Kunaszyrskij proliw i Nemuro dla zwężenia powierzchni wodnej między wyspami Kunaszyr i Hokkaido, od wyjścia cieśniny na Morze Ochockie do połączenia z cieśniną zwaną po rosyjsku proliw Izmieny (jap. Notsuke-suidō), która dzieli obie wyspy na wysokości miasteczka portowego Shibetsu i półwyspu Notsuke oraz południowego wybrzeża wyspy Kunaszyr (wieś Gołownino i półwysep Wiesłowskij). Odcinek ten ma długość 74 km. Szerokość cieśniny wzrasta stopniowo ku północy, od 24 km do 43 km. Podobnie wzrasta głębokość − na południu, w okolicach proliwu Izmieny wynosi 17-20 m, na północy natomiast sięga do 2500 m.
1375.	Cinecittà (stacja metra)	Swoją nazwę wzięła od znajdującego się w pobliżu miasteczka filmowego Cinecittà.
1376.	Cinecittà	Obecnie studio zajmuje obszar 40 hektarów gruntów. Na terenie „miasteczka filmowego” znajdują się m.in.:
1377.	Cinque Terre	Przez wieki miasteczka Cinque Terre były niemalże odcięte od świata. Sytuacja zmieniła się pod koniec XIX wieku, gdy rozpoczęto budowę linii kolejowej - biegnącej wzdłuż wybrzeża Riwiery Włoskiej - łączącej ze sobą poszczególne miejscowości oraz duże, portowe miasto La Spezia. Dziś to właśnie pociągami regionalnymi dociera tu przeważająca część turystów.
1378.	Circuit de Nevers Magny-Cours	Circuit de Nevers Magny-Cours – tor wyścigowy we Francji, nieopodal miasteczka Magny-Cours. Znany z rozgrywania wyścigów Formuły 1 o Grand Prix Francji, które odbywały się tutaj w latach 1991 – 2008, oraz wyścigów motocyklowych Bol d'Or.
1379.	Cisa	Cisa powstaje 4 km na północ od miasteczka Rachów w Beskidach Połonińskich na Zakarpaciu z połączenia dwóch źródłowych potoków: Czarnej Cisy, biorącej początek w Gorganach i Białej Cisy, wypływającej w Czarnohorze. Cisa początkowo płynie przez góry na południe, a u ujścia Vișeu ostro skręca na zachód. Na tym odcinku stanowi granicę ukraińsko-rumuńską (62 km). Dalej koło Sihotu Marmaroskiego Cisa wkracza do Kotliny Marmaroskiej.
1380.	Cisco (Teksas)	Conrad Hilton w 1919 przybył do tego miasteczka by kupić bank, który okazał się zbyt drogi więc kupił hotel "Mobley Hotel" rozpoczynając tym samym sieć hotelową Hilton. Obecnie "Mobley Hotel" jest muzeum.
1381.	Cisco (ujednoznacznienie)	* Cisco – miasteczko w stanie Kalifornia, położone wzdłuż międzystanowej drogi Interstate 80
1382.	Cittàslow	W 1999 Paolo Saturnini - burmistrz Greve w Chianti - wymyślił Cittàslow jako ruch „miast powolnych” czy „niespiesznych”, propagujący koncepcję dobrego i spokojnego (a więc bezstresowego) życia codziennego w niewielkich miasteczkach jako przeciwieństwo pośpiechu i stresu wielkich aglomeracji, promowanie lokalnych produktów i usług oraz rezygnację z turystyki masowej na rzecz turystyki wyciszonej. Nie oznacza to powolnego rozwoju czy pozostawania w tyle, a używanie nowych technologii dla polepszenia standardu życia w miasteczkach, mających stać się idealnym miejscem do życia. Każdy element życia miasta powinien być modyfikowany zgodnie z zasadami prymatu przyjemności nad zyskiem, jednostki nad urzędem, powolności nad szybkością. Zakłada się przy tym dbałość o środowisko naturalne (używanie energii odnawialnych, ograniczanie hałasu), funkcjonalność i dostępność infrastruktury miejskiej oraz przestrzeni publicznej (ze szczególnym naciskiem na tereny zielone oraz strefy ruchu pieszego), dbałość o oryginalną historyczną zabudowę oraz skomunikowanie ze światem za pośrednictwem dobrze oznakowanych tras turystycznych zamiast autostrad. Równocześnie promowane są ekologiczne i lokalne produkty spożywcze, rzemiosło bazujące na lokalnej tradycji, drobne firmy rodzinne, ekologiczne budownictwo, a także krzewienie ducha gościnności i wspólnoty sąsiedzkiej itp. W niektórych miastach zakazuje się np. lokalizacji supermarketów lub stosowania jaskrawych neonów. Przyjmuje się, że przyjęcie takiej postawy przyczynia się do zwiększania dochodów z turystyki, ponieważ coraz więcej osób ucieka od zgiełku cywilizacyjnego, szukając po prostu spokoju, miłych widoków oraz przyjaznej atmosfery, którą można chłonąć z dala od ludzkich tłumów. W rezultacie pozwala to na zmniejszenie bezrobocia i ożywienie lokalnej gospodarki.
1383.	Ciudad del Carmen	W połowie lat 70. Ciudad del Carmen przekształcił się z miasteczka trudniącego się połowem ryb i krewetek w węzeł firmy olejowej PEMEX (Pétroleos Mexicanos), która odkryła na niedalekiej odległości w Zatoce Meksykańskiej pokłady ropy naftowej. Od tego czasu miasto stało się domem dla całej rzeszy robotników z platform wydobywczych.
1384.	Ciutadilla	Ciutadilla – mała miejscowość (220 mieszkańców w r. 2001) w powiecie Urgel, prowincji Lleida, w Katalonii w Hiszpanii. Znajduje się przy lokalnej drodze nr C14, ok. 10 km na południe od miasta Tàrrega i od zjazdu nr 504 z drogi szybkiego ruchu Lleida-Barcelona. Powierzchnia miasteczka i okolicznej gminy wynosi 17 km².
1385.	Cividale del Friuli	Cividale del Friuli (friul. Cividât, słń. Čedad) – miejscowość i gmina w północnych Włoszech, w regionie Friuli-Wenecja Julijska, w prowincji Udine. Miasto usytuowane jest u stóp wschodnich Alp, niedaleko granicy Słowenii, 135m n.p.m. W przeszłości miało duże znaczenie polityczne w regionie, obecnie spokojne, małe miasteczko przyciągające turystów średniowiecznym centrum.
1386.	Claire Bloom	* Drugie morderstwo w miasteczku (1999) jako Emma Sachs
1387.	Claire Lacombe	Lacombe urodziła się w prowincjonalnym miasteczku Pamiers w południowo-zachodniej Francji. W młodości była aktorką. Grała w różnych sztukach teatralnych na prowincji do roku 1792, gdy przeniosła się do Paryża. W teatrze nie odniosła wybitnych osiągnięć, a jej życie nie układało się szczęśliwie. Trupa teatralna, z którą współpracowała Lacombe wędrowała od miasta do miasta. Czasem występowała w zamkach oraz wiejskich dworach arystokratów. Prawdopodobnie doświadczenia z tego okresu miały wpływ na jej decyzję o odejściu z trupy i dołączeniu do rewolucjonistów.
1388.	Clamp Gakuen tanteidan	Clamp School mieści się w Tokio i ma rozmiary małego miasteczka. Ponad 10 tysięcy uczniów, nauczycieli, pracowników i ich rodzin żyje tu, pracuje i uczy się. Clamp School zbudowany na bazie pentagramu, a każdy z pięciu kątów budynku mieści inny szkolny oddział, od przedszkola przez podstawówkę, szkołę średnią do uniwersytetu. Została zbudowana przez rodzinę Imonoyama, by mogły uczyć się w niej najlepsze i najbardziej światłe umysły Japonii bez względu na pochodzenie i zamożność. Oprócz szkoły, znajduje się tam m.in. osobisty bank, szpital i węzeł transportowy. Trójka młodych uczniów wyznacza sobie ambitny cel – aby żadna młoda dama na świecie (a przynajmniej w obrębie szkoły) nie była niczym niepokojona.
1389.	Clara Viebig	Po dojściu nazistów do władzy 1933 Clara Viebig ograniczyła swoją działalność literacką, głównie z powodu prześladowania pary małżonków za „zdradę rasową”. Cohn zmarł w 1936 roku. W latach 1940–1946 słynna niemiecka powieściopisarka mieszkała w Sudetach w miasteczku Mittelwalde, pozostając jak gdyby na przymusowym zesłaniu. Sześć lat po śmierci męża Clara Viebig podjęła pracę z nazistami i otrzymała zgodę na publikowanie („Śląsk w dół” 1942).
1390.	Clarens (Południowa Afryka)	Clarens — miasteczko w Wolnym Państwie Orania położone przy granicy z Lesotho, na pogórzu gór Maluti.
1391.	Clarksville (Missouri)	Clarksville to małe miasteczko w Missouri, w Stanach Zjednoczonych.
1392.	Clemency	Clemency – dawna gmina i miasteczko w południowo-zachodnim Luksemburgu, w dystrykcie Luksemburg, w kantonie Capellen. Graniczy z Belgią. Obecnie jest częścią gminy Käerjeng, która została utworzona z połączenia gmin Clemency i Bascharage.
1393.	Clenze	Clenze – miasto (niem. Flecken) położone w niemieckim kraju związkowym Dolna Saksonia, w powiecie Lüchow-Dannenberg, wchodzi w skład gminy zbiorowej (niem. Samtgemeinde) Lüchow (Wendland).
1394.	Clo-Clo	Bohaterka opowieści jest francuską kokotą, którą wielbi - podczas wypadów do Paryża - pan Severin, burmistrz miasteczka Perpignan. Po jednej z takich "służbowych" podróży do Paryża, żona burmistrza, pani Meluzyna, znajduje w kieszni jego żakietu bilecik od Clo-Clo: Kochany Papciu przyślij mi szybko trochę forsy. Pani Meluzyna jest przekonana, że mąż ukrywa przed nią swą nieślubną córkę, grzech młodości, i podąża jego śladem do Paryża. Tam odnajduje oboje i domaga się, by biedne dziecko zabrać do ojcowskiego domu do Perpignan.
1395.	Cloyes-sur-le-Loir	W 1883 we miasteczku zamieszkał Émile Zola, który studiował tam obyczajowość regionu Beauce przed napisaniem swej niezwykle brutalnej powieści naturalistycznej pt. Ziemia – 15. części cyklu Rougon-Macquartowie, której akcja rozgrywa się w Cloyes-sur-le-Loir oraz w Romilly-sur-Aigre (w powieści nazwanej Rognes).
1396.	Club Atlético Peñarol	Nazwa Peñarol pochodzi od nazwy dzielnicy, w której znajduje się siedziba klubu, a sama dzielnica swą nazwę zawdzięcza włoskiemu miasteczku Pinerolo. Barwy klubu, żółto-czarne, pochodzą od kolorów znaków kolejowych i szlabanów.
1397.	Club Universidad de Chile	Po złotym wieku Niebieskiego Baletu klub nie zdobył żadnego trofeum aż przez 25 lat, a w 1988 spadł nawet do drugiej ligi (którą wygrali i po roku absencji wrócili do pierwszej ligi). W 1994 klub wreszcie sięgnął po kolejny tytuł mistrza Chile po spektakularnym końcowym meczu, na który do małego miasteczka górniczego El Salvador liczącego 5000 mieszkańców przybyło aż 25000 kibiców "La U"
1398.	Cmentarz Brochowski	Pierwsza informacja o cmentarzu pochodzi z roku 1914, prawdopodobnie powstał on nieco wcześniej. Od początku był administrowany przez parafię ewangelicką i służył mieszkańcom Brochowa, który był wówczas podwrocławskim miasteczkiem. Po roku 1945 opiekę nad cmentarzem przejęła katolicka parafia św. Jerzego. Cmentarz składa się z kilkunastu prostokątnych kwater rozmieszczonym regularnie w obrębie prostokątnego pola grzebalnego. Dwie główne aleje cmentarza biegnące ze wschodu na zachód są obsadzone drzewami - północna lipami a południowa kasztanowcami. Na cmentarzu zachowały się pojedyncze poniemieckie groby oraz kamień pamiątkowy poświęcony żołnierzom poległym w I Wojnie Światowej pochodzącym z Brochowa.
1399.	Cmentarz wojenny w Jaśliskach	*
1400.	Cmentarz żydowski w Chełmie	* Historia odnowienia i restauracji cmentarza żydowskiego w Chełmie, www.miasteczko.org
1401.	Cmentarz żydowski w Dąbrównie	Cmentarz żydowski w Dąbrównie – kirkut powstał na południe od miasteczka, za Bramą Polską, we wschodniej części dużego wzniesienia, którego ten właśnie rejon był nazywany Górą Jerozolimską – Jerusalemberg – Jeruzalem (nazwa znana była zapewne od 1704 roku), przy obecnej ul. Ogrodowej. Cmentarz zajmował powierzchnię ponad 0,5 ha. Miał kształt zbliżony do trapezu. W czasie II wojny światowej Niemcy zdewastowali nekropolię. Nie zachowała się żadna macewa. Obecnie teren nekropolii jest częściowo zabudowany. O dawnym terenie kirkutu świadczą częściowo zachowane stare drzewa, rosnące na krawędzi nekropolii.
1402.	Cmentarz żydowski w Knyszynie	W XVI-XVII w. niewielka jeszcze społeczność żydowska w Knyszynie należała do gminy wyznaniowej w Tykocinie i tam chowała swoich zmarłych. Kahał powstał w miasteczku dopiero około 1705 i prawdopodobnie zaraz potem starozakonni zaczęli dokonywać pochówków na terenie zniszczonego już założenia dworskiego króla Zygmunta II Augusta. Początkowo robiono to bez oficjalnego przyzwolenia — być może traktowano królewszczyznę jako grunty „niczyje”.
1403.	Cmentarz żydowski w Kórniku	Cmentarz żydowski w Kórniku – znajdował się u zbiegu obecnych ulic Średzkiej i Parkowej, został zniszczony przez nazistów w 1941 roku. Po wojnie na jego terenie zorganizowano arboretum Instytutu Dendrologii Polskiej Akademii Nauk. W latach 60 zburzono znajdujący się na jego terenie dawny dom przedpogrzebowy. W 1984 roku wybudowano w pobliżu synagogi lapidarium z odnalezionych nagrobków.
1404.	Cmentarz żydowski w Lubyczy Królewskiej	* M. Koper, Zapomniane sztetl - Lubycza Królewska. Śladami nieistniejącego miasteczka, [w:] Żydzi w Zamościu i na Zamojszczyźnie. Historia - kultura - literatura, red. W. Litwin, M. Szabłowska-Zaremba, S. Żurek, Lublin 2012, s. 233-253
1405.	Cmentarz żydowski w Miasteczku Śląskim	* Cmentarz żydowski w Miasteczku Śląskim na portalu Wirtualny Sztetl
1406.	Cmentarz żydowski w Niebylcu	Cmentarz żydowski w Niebylcu – powstał prawdopodobnie w drugiej połowie XVIII wieku lub na początku XIX wieku dla kahału w Niebylcu. Cmentarz znajdował się niecały kilometr na północ od centrum miasteczka i synagogi. Do II wojny światowej kirkut otoczony był murem, znajdował się na nim również dom przedpogrzebowy. W czasie wojny cmentarz został całkowicie zniszczony, a macew używano m.in. do budowy dróg.
1407.	Cmentarz żydowski w Polichnowie	Cmentarz żydowski w Polichnowie – kirkut służący społeczności żydowskiej niegdyś zamieszkującej pobliskie miasteczko Bobrowniki. Data jego powstania nie jest znana lecz już w latach 20 XIX w. gmina żydowska płaciła do kasy miejskiej roczną opłatę za dzierżawienie pola cmentarnego. Opuszczony i zniszczony zapewne jeszcze przed II wojną światową. Zajmuje powierzchnię 0,4 ha, na której nie zachowały się żadne nagrobki.
1408.	Cmentarz żydowski w Sobieniach-Jeziorach	Cmentarz żydowski w Sobieniach-Jeziorach – kirkut służący niegdyś żydowskiej społeczności Sobień-Jezior. Nie wiadomo dokładnie kiedy powstał, być może było to w XIX wieku. Cmentarz został zniszczony podczas II wojny światowej, kiedy to Niemcy nagrobkami z cmentarza wyłożyli dojazd do miejscowej plebanii, gdzie w tym czasie urządzono siedzibę Gestapo. Nagrobki były wykorzystywane jako materiał do utwardzania dróg i podwórek również po zakończeniu wojny. W pierwszej dekadzie XXI wieku przeniesiono macewy znajdujące się na terenie miasteczka na cmentarz. W lipcu 2003 przeniesiono macewy z terenu otaczającego plebanię. Inicjatorem przeniesienia macew był miejscowy proboszcz Roman Karwacki. W marcu 2009 z inicjatywy mieszkańca Sobieni Adama Banasiewicza przeniesiono kolejne 150 nagrobków, które znajdowały się na nabytej przez niego posesji. Obecnie macewy zgromadzone w lesie są przedmiotem aktów wandalizmu. Gmina Wyznaniowa w Warszawie planuje uporządkowanie terenu i wzniesienie pomnika.
1409.	Cmentarz żydowski w Wyśmierzycach	Kirkut powstał podczas II wojny światowej, prawdopodobnie wiosną 1943. Data powstania cmentarza wiąże się bezpośrednio z istniejącym w Wyśmierzycach podczas niemieckiej okupacji gettem dla ludności żydowskiej. Przed wybuchem wojny wyśmierzyccy Żydzi grzebali swych zmarłych na kirkucie w Przytyku. Śmiertelność w getcie sięgająca kilkunastu osób dziennie zmusiła władze okupacyjne do wyznaczenia miejsca na pochówki w pobliżu miasteczka. Cmentarz znajduje się w lesie na południe od Wyśmierzyc, na zachód od drogi wiodącej do Paprotna. Cmentarz zakończył funkcjonowanie wraz z kresem istnienia getta we wrześniu 1943. Liczba pochowanych, powierzchnia i dokładne położenie cmentarza są trudne do ustalenia, gdyż Niemcy zakazywali oznaczania grobów.
1410.	Cmentarze w Krzemieńcu	* Cmentarz Żydowski położony jest na południowym stoku góry Czerczy. Jest najstarszą nekropolią krzemieniecką, której początki datowane są na wiek XVI. Po wymordowaniu żydowskiej ludności miasteczka w czasie II wojny światowej służy jako pastwisko dla bydła.
1411.	Cminda Sameba	Cminda Sameba (gruz.: წმინდა სამება, Święta Trójca) – prawosławny klasztor położony niedaleko wioski Gergeti w północnej Gruzji, w pobliżu miasteczka Stepancminda (dawniej Kazbegi). Kościół jest położony na wzgórzu, na wysokości 2170 m n.p.m., na lewym brzegu rzeki Terek, nad klasztorem góruje szczyt Kazbek.
1412.	Co gryzie Gilberta Grape’a	W małym miasteczku Endora w stanie Iowa w USA mieszka Gilbert Grape (Johnny Depp) . Od kiedy w piwnicy powiesił się jego ojciec, jest zmuszony do zarabiania i opiekowania się całą rodziną: dwiema siostrami, chorobliwie otyłą matką i upośledzonym umysłowo bratem Arnim (Leonardo DiCaprio).
1413.	Co ludzie powiedzą?	* Komandor – pojawia się w odcinku "Komandor". Jest zachwycony Hiacyntą. Żeglarz, który opłynął samotnie świat. W oryginale właściwie "Commodore" czyli "komodor"; tytuł ten wskazuje, iż wcześniej był oficerem Marynarki Wojennej. Przybywa na spotkanie z Klubem Kobiet, a Hiacynta jak zwykle oferuje swoje usługi w celu przyprowadzenia gościa ze stacji w miasteczku do klubu.
1414.	Co się dzieje w Hidden Hills?	Serial opowiada o dwóch zaprzyjaźnionych ze sobą par – Douga (Justin Louis) i Janine (Paula Marshall) oraz Zacka (Dondré Whitfield) i Sarah (Tamara Taylor), którzy mieszkają w sennym miasteczku Hidden Hills.
1415.	Cobar	opis zdjęcia = Odkrywkowa kopalnia cynku w pobliżu miasteczka
1416.	Coco Chanel	Gabrielle Bonheur Chanel urodziła się 19 sierpnia 1883 roku w małym miasteczku Samur (Saumur, Maine-et-Loire) jako druga nieślubna córka Alberta Chanel oraz Jeanne Devolle. W roku jej urodzenia rodzice wzięli ślub. Bonheur miała pięcioro rodzeństwa: dwie siostry – Julie (1882-1913) i Antoinette (ur. 1887) i trzech braci – Alphonse’a (ur. 1885), Luciena (ur. 1889) oraz Augustina (urodził się i zmarł w 1891). W roku 1895 roku osierociła ją matka, a ojciec zostawił rodzinę w krótkim czasie po tym zdarzeniu.
1417.	Codzienne przypadki wesołej gromadki	Serial opowiada o przygodach mieszkańców miasteczka Wildwood.
1418.	Cogitariat	Ignacy Fiut, Marcin Habryń: Społeczność akademicka wobec możliwości wykorzystania Internetu w procesie pracy. W: Mikrospołeczność informacyjna na przykładzie miasteczka internetowego Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Kraków: AGH, 2001, s. 158, 162. ISBN 83-88408-72-0.Sprawdź autora:1.
1419.	Coldstream (Szkocja)	opis zdjęcia = Główna ulica miasteczka
1420.	Coleshill (Buckinghamshire)	Coleshill – miasteczko w Wielkiej Brytanii, w Anglii, w regionie South East England, w hrabstwie Buckinghamshire. W 2011 roku liczyło 549 mieszkańców.
1421.	Collobrières	Na wschód od miasteczka na terenie gminy założono z inicjatywy Pierre'a Isnarda w 1170 roku kartuski klasztor
1422.	Colmar-Berg	Colmar-Berg − gmina i miasteczko w centralnym Luksemburgu, w dystrykcie Luksemburg, w kantonie Mersch.
1423.	Come as You Are	Wjazd do miasteczka Aberdeen
1424.	Commandos 2: Ludzie odwagi	Po misjach nad Pacyfikiem komandosi zostają oddelegowani do Europy na potrzeby lądowania w Normandii. Następnie bronią francuskiego miasteczka przed atakiem sił niemieckich. Wkrótce potem Toledo zostaje porwany i przewieziony do zamku w Colditz, gdzie ma zostać stracony za szpiegostwo. Komandosi jednak go odbijają i umożliwiają jeńcom wojennym ucieczkę w niemieckich mundurach. Potem żołnierze brytyjscy zdobywają tajne plany od trzech wysokich rangą oficerów niemieckich. Odkrywają niemieckie zamiary zniszczenia Paryża przed jego wyzwoleniem przez aliantów.
1425.	Commedia dell’arte	Ważnym elementem sceny renesansowej była perspektywa – element badany przez wiele tęgich umysłów szesnastego wieku, począwszy od Brunelleschiego do Leonarda da Vinci. Usiłowano nauczyć się, w jaki sposób można najbardziej realistycznie przedstawić kształty natury widziane ludzkim okiem. Pierwsze znane z opisów malowidło teatralne, w którym Pellegrino da Udine użył perspektywy znajdowało się w Ferrarze, a jego powstanie datuje się na 1508 rok. Przedstawiało ono krajobraz małego miasteczka z domami, kościołami, wieżami i ogrodami. Dekoracje teatralne były tak samo ważną dziedziną sztuki, jak każda inna jej odmiana. Szkoda, że nie poświęca im się tyle samo uwagi, chociaż przecież nawet tak wielki twórca, jak Mantegnia nie wstydził się namalować Triumfu Cesarskiego i Triumfu Petrarki wśród dekoracji sprawiającej wrażenie stałej budowli antycznej, pełnej piękna, jak na to wskazuje relacja Sigismondo Cantelino z przedstawień mantuańskich.
1426.	Company of Heroes: Kompania braci	Oba oddziały amerykańskie kierują się w stronę miasteczka Cherbourg w celu zabezpieczenia portu. Niedaleko Montebourga odpierają natarcie Dywizji Panzer Lehr, strzegąc przejazd konwoju Red Ball Express. Celebrujących sukces MacKaya i Contiego przez lornetkę zauważa kierujący natarciem kapitan Joseph Günter Schultz, który szuka okazji do zemsty. Tymczasem kompania „Able” otrzymuje rozkaz opanowania centralnej części Cherbourga. Zlikwidowawszy nadbrzeżne działa, żołnierzom amerykańskim dzięki bombardowaniu ze strony okrętu USS „Texas” udaje się zmusić obrońców niemieckich do kapitulacji. Miasto ze względu na zniszczenia nie nadaje się jako port, jednak przechwycone zostają dokumenty dotyczące położenia tajnej bazy rakiet V2 pod miejscowością Sottevast. Działania sił spadochronowych prowadzą do inwazji na bazę i zniszczenia rakiet.
1427.	Concepción de María	Concepción de María – gmina (municipio) w południowym Hondurasie, w departamencie Choluteca. W 2010 roku zamieszkana była przez ok. 26,9 tys. mieszkańców. Siedzibą administracyjną jest miasteczko Concepción de María.
1428.	Concord (Wisconsin)	Concord w stanie Wisconsin – amerykańskie miasteczko, leżące w hrabstwie Jefferson. Liczy około 2000 mieszkańców.
1429.	Concorde	25 lipca 2000 roku egzemplarz F-BTSC lotu Air France 4590 rozbił się na obrzeżach miasteczka Gonesse pod Paryżem, pochłaniając 113 ofiar: 100 pasażerów, 9 członków załogi oraz cztery osoby przebywające w hotelu (m.in. dwie Polki). Była to jedyna katastrofa w trakcie użytkowania Concorde'a.
1430.	Coney Island	Pomiędzy rokiem 1880 a końcem II wojny światowej na Coney Island znajdowało się największe w Stanach Zjednoczonych skupisko lunaparków i innych, podobnych atrakcji turystycznych, które przyciągały kilka milionów turystów rocznie. W czasie największej świetności znajdowały się tutaj trzy duże wesołe miasteczka – Luna Park, Dreamland oraz Steeplechase Park, jak również wiele mniejszych instalacji tego typu.
1431.	Consdorf	Consdorf − gmina i miasteczko we wschodnim Luksemburgu, w dystrykcie Grevenmacher, w kantonie Echternach.
1432.	Consthum	Consthum − gmina i małe miasteczko w północnym Luksemburgu, w dystrykcie Diekirch, w kantonie Clervaux.
1433.	Consuelo de Saint Exupéry	Consuelo Suncín Sandoval Zeceña urodziła się w małym salwadorskim miasteczku w zamożnej rodzinie ziemiańskiej. Studiowała sztukę za granicą w San Francisco, w Meksyku oraz we Francji. Podczas pobytu we Francji Kees van Dongen zapoznał ją z Enrique Gómezem Carrillo, gwatemalskim dyplomatą i dziennikarzem, konsulem Argentyny we Francji. Wkrótce potem go poślubiła, jednak małżeństwo nie trwało długo. Po śmierci Enrique w 1927 roku, Consuelo stała się posiadaczką rezydencji w Buenos Aires. W 1929 przeprowadziła się do Argentyny, gdzie poznała francuskiego lotnika i pisarza Antoine’a de Saint-Exupéry’ego. 22 kwietnia 1931 para zawarła ślub cywilny odbył się w ratuszu w Nicei, zaś dzień później w kościele w Agay, w gminie Saint-Raphaël odbył się ślub kościelny.
1434.	Contern	Contern − gmina i miasteczko w południowo-wschodnim Luksemburgu, w dystrykcie Luksemburg, w kantonie Luksemburg.
1435.	Control (film)	Film pokazuje siedem ostatnich lat życia Iana Curtisa wokalisty zespołu Joy Division: od czasów licealnych w robotniczym miasteczku do samobójczej śmierci w przeddzień amerykańskiego tournée zespołu. Control jest osobistą historią chłopaka chorego na epilepsję, rozdartego pomiędzy życiem rodzinnym, rosnącą sławą oraz miłością do innej kobiety. Ten trójkąt, z którego żadnego elementu Ian Curtis zrezygnować nie potrafił, stał się przyczyną jego śmierci.
1436.	Coonabarabran	Coonabarabran – australijskie miasteczko położone w stanie Nowa Południowa Walia nad rzeką Castlereagh River. Jest największym miastem hrabstwa Warrumbungle.
1437.	Cop Land	Spokojne miasteczko Garrison nazywane jest Cop Land (w wolnym tłumaczeniu: „Kraina policjantów”), ponieważ rezydują tutaj policjanci z rodzinami. Podczas patrolu oficer Murray Babitch zostaje zepchnięty z drogi. Wściekły, rusza w pościg za samochodem. Przekonany, że mierzą do niego – sam oddaje strzał. Zabija kierowcę i pasażera, doprowadzając do wypadku. Murray rzuca się z Mostu Waszyngtona. W tym samym czasie wybucha afera korupcyjna, która zatacza coraz szersze kręgi. Do Garrison przybywa podporucznik Tilden z wydziału wewnętrznego.
1438.	Coppenbrügge	Coppenbrügge - miasto (niem. Flecken) i jednocześnie gmina samodzielna (niem. Einheitsgemeinde) w Niemczech, w kraju związkowym Dolna Saksonia, w powiecie Hameln-Pyrmont.
1439.	Coppengrave	Coppengrave – dzielnica miasteczka Duingen w Niemczech, w kraju związkowym Dolna Saksonia, w powiecie Hildesheim, w gminie zbiorowej Leinebergland. Do 31 października 2016 jako samodzielna gmina wchodziła w skład gminy zbiorowej Duingen.
1440.	Copper Peak (szczyt)	Copper Peak – góra w USA, w stanie Waszyngton (Hrabstwo Chelan), położona 24 km na wschód od Glacier Peak. Z wierzchołka w kierunku wschodnim spływa duży lodowiec. Nazwa szczytu pochodzi od nieczynnej obecnie kopalni miedzi (ang. copper), leżącej u podnóża szczytu po jego północno-wschodniej stronie. Obecnie znajdują się ruiny budynków kopalni oraz miasteczka górniczego Holden oraz liczne szyby. Szczyt leży na terenie Glacier Peak Wilderness.
1441.	Copán Ruinas	Według Narodowego Instytutu Statystycznego Hondurasu na terenie gminy położone były następujące miasteczka i wsie:
1442.	Coran-Kadima	Współczesne miasteczko Coran-Kadima powstało w 2003 w wyniku połączenia ze sobą miejscowości Coran i Kadima.
1443.	Corleone	Najbardziej znanym wydarzeniem w Corleone jest aresztowanie ukrywającego się przez ponad 40 lat Bernarda Provenzano, który był "Capo di tutti capi". To wydarzenie stało się małym świętem. "Dzień oswobodzenia", obchodzony 11 kwietnia (jest to data aresztowania Provenzano w 2006 roku), a także zmiana nazwy jednej z ulic na "11 kwietnia" pokazuje, jak ważne jest to wydarzenie dla mieszkańców miasteczka.
1444.	Cornelia Neuhaus	Po rozstaniu z mężem w 2011 r. mieszka z partnerem w miasteczku położonym na skraju gór Taunus.
1445.	Corniche Beirut	Na Corniche znajduje się także wesołe miasteczko.
1446.	Cornville (Maine)	Osiedlone zostało w 1794 roku. 24 lutego 1798 roku Cornville zostało uznane za 116 miasteczko w Maine
1447.	Corquín	Według Narodowego Instytutu Statystycznego Hondurasu na terenie gminy położone były następujące miasteczka i wsie:
1448.	Corrado Alvaro	Urodził się w San Luca, niewielkim miasteczku położonym na skrajnym południu Kalabrii. Jego ojciec był nauczycielem w szkole podstawowej. Założył też szkołę wieczorową dla farmerów i pasterzy analfabetów. Alvaro kształcił się w jezuickich szkołach z internatem w Rzymie i Umbrii. W 1919 ukończył Uniwersytet Mediolański z tytułem w literaturze. Następnie zaczął pracę jako dziennikarz i krytyk literacki w dwóch dziennikach, bolońskiej Il Resto di Carlino i mediolańskiej Corriere della Sera.
1449.	Corralejo	Corralejo przeszło transformacje z malutkiej wioski rybackiej w jeden z najbardziej znanych kurortów turystycznych. W północnej części pozostało tradycyjne miasteczko rybackie z odrestaurowanym wiatrakiem stojącym w centrum. Większość zabudowań znajduje poza starą częścią miasta.
1450.	Corso Francia	Corso Francia - jedna z głównych ulic Turynu. Dwujezdniowa arteria ciągnie się równoleżnikowo. Droga powstała w 1711 z inicjatywy Wiktora Amadeusza II. Corso Francia liczy 11,6 kilometrów i jest najdłuższą biegnącą w linii prostej ulicą Europy. Arteria zaczyna się w ścisłym centrum miasta na Piazza Statuto i biegnie w kierunku zachodnim. Od tego momentu pod ulicą poprowadzona jest linia metra M1 (9 stacji). Po kilku kilometrach Corso Francia opuszcza granice administracyjne Turynu i wbiega na terytorium Collegno. Tuż przed węzłem z autostradą A55 ulica wkracza na teren Rivoli. W centrum tego miasteczka ulica kończy bieg.
1451.	Cortina (ujednoznacznienie)	* Cortina sulla Strada del Vino - włoskie miasteczko i gmina w regionie Trydent-Górna Adyga.
1452.	Cortina d’Ampezzo	Cortina d’Ampezzo uznawana jest za jeden z najbardziej luksusowych ośrodków narciarskich we Włoszech. W sezonie zimowym przyjeżdżają tu zamożni ludzie z całego świata, a także aktorzy, piosenkarze i celebryci. W ostatnich latach miasteczko upodobali sobie także rosyjscy oligarchowie i bogaci Arabowie. To wszystko sprawiło, że ceny hoteli, apartamentów i restauracji w kurcie poszybowały w górę, często nieadekwatnie do standardu. Wbrew pozorom więcej inwestuje się tutaj w rozwój i upiększanie samego miasteczka niż w budowę kolejnych wyciągów i unowocześnianie obecnych. Wśród samych Włochów kurort zyskał miano snobistycznego.
1453.	Costa Dorada	W Salou znajduje się wesołe miasteczko – Port Aventura.
1454.	Cosío	Cosío – niewielka miejscowość w środkowym Meksyku, w północnej części stanu Aguascalientes, siedziba władz gminy Cosío. Miejscowość jest położona na płaskowyżu, w górach Sierra Madre Wschodnia na wysokości 2 012 m n.p.m.. Cosío leży około 60 km na północ od stolicy stanu Aguascalientes. W 2010 roku ludność miasteczka liczyła 4 898 mieszkańców. Miasto powstało z przekształcenia rancza Cornelio Acosta w miejscowość dekretem gubernatora 1857 roku. Nazwę miastu nadano dla uczczenia gubernatora Aguascalientes Don Luisa de Cosío.
1455.	Cougar Town: Miasto kocic	* Courteney Cox jako Jules Cobb, świeżo rozwiedziona samotna matka wychowująca siedemnastoletniego syna odkrywająca prawdę o randkowaniu i starzeniu się. Jules całą swą młodość poświęciła na wychowanie syna, dopiero teraz może nadrobić stracony czas i znów poczuć się jak "dwudziestka" ponownie szukając miłości. Mieszka w małym miasteczku na Florydzie i jest odnoszącym sukcesy agentem nieruchomości .
1456.	Courchevel	Le Praz to małe miasteczko położone na płaskowyżu pod lasem Courchevel. Malowniczo położone z widokiem na szczyt Grand Bec. W miasteczku tym znajduje się skocznia olimpijska Tremplin Le Praz, na której co roku odbywa się Letnie Grand Prix w skokach narciarskich.
1457.	Cove Island	Leży na pograniczu głównego akwenu jeziora Huron i jego największej zatoki - zatoki Georgian. Wchodzi w skład liczącego kilkanaście wysp i wysepek „Archipelagu Tobermory”, leżącego u północnego cypla Półwyspu Bruce’a, wyznaczając jego północno-zachodni skraj. Położona jest ok. 5 km na północny zachód od miasteczka Tobermory. Wchodzi w skład Morskiego Parku Narodowego Fathom Five.
1458.	Coventry (Nowy Jork)	Coventry – miasteczko (town) w Stanach Zjednoczonych, w stanie Nowy Jork. W 2000 miejscowość liczyła 1 589 mieszkańców.
1459.	Craco	Craco powstało w VIII wieku lub ok. 1060 roku, kiedy władzę w regionie sprawował arcybiskup Arnaldo. Craco wybudowano na zboczu wzgórza, głównie ze względów militarnych. Okres największego rozkwitu rozpoczął się w wieku XIII, gdy powstał w Craco uniwersytet i zamek, obecne były także liczne kaplice rozsiane są po całym miasteczku.
1460.	Cracow	Po wyczerpaniu pokładów złota miasto opustoszało. Według spisu ludności z 2006 r. miasteczko liczyło 123 mieszkańców, w tym 62 mężczyzn i 61 kobiet. W tej liczbie mieściło się osiadłych tu na stałe 16 Aborygenów, stanowiących 13% wszystkich mieszkańców, co jest stosunkiem bardzo wysokim, bowiem Aborygeni stanowią nieco ponad 2% całej ludności Australii.
1461.	Craig (Alaska)	opis zdjęcia = widok z lotu ptaka na miasteczko Craig
1462.	Cranford (powieść)	W powieści są przedstawione dzieje małego miasteczka położonego obok Manchesteru.
1463.	Cricova	Cricova – miasto w Mołdawii, położone 15 kilometrów na północ od Kiszyniowa, stolicy kraju. Cricova znana jest z winnych piwnic, które stały się atrakcją turystyczna tego małego miasteczka, liczącego obecnie 8,7 tysięcy mieszkańców (1 styczeń 2014).
1464.	Crimen (serial telewizyjny)	Za plenery przy kręceniu serialu posłużyły: Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku (jako rynek fikcyjnego miasteczka Sańsk), Tarnów, Orawski Park Etnograficzny w Zubrzycy Górnej, Zamek w Pieskowej Skale, Głuchów.
1465.	Critters 2	W poprzednim filmie z serii critty podstępnie złożyły jaja w starej stodole, po czym poszybowały w galaktyczną przestrzeń. Czyn ten skutkuje narodzinami kolejnego pokolenia crittów, które ponownie równają z ziemią miasteczko Grovers Band.
1466.	Crossville (Alabama)	Crossville - miasteczko w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych, w stanie Alabama, w hrabstwie DeKalb. Według spisu powszechnego z 2010 roku, miasteczko to liczyło 1862 mieszkańców.
1467.	Crystal Mountain	Crystal Mountain – amerykański ośrodek narciarski położony w stanie Waszyngton, w górach Górach Skalistych. Leży na wysokości od 1192 do 2137 m n.p.m. Najbliżej położoną miejscowością jest oddalone o 65 km na północ miasteczko Enumclaw. Ośrodek otwarty został w 1962 r. i znajduje się w pobliżu Parku Narodowego Mount Rainier.
1468.	Crónicas (film 2004)	Akcja filmu rozgrywa się w Ekwadorze. Reporter Don Manolo wyrusza na prowincję, by razem z ekipą filmową zrealizować materiał dotyczący szeregu bestialskich morderstw dokonywanych na dzieciach. Przypadkowo dziennikarze stają się świadkami wypadku, w którym ginie potrącony przez mieszkającego w miasteczku wędrownego sprzedawcę katechizmów chłopiec. Rodzice chłopca kilka dni wcześniej przeżyli tragedię śmierci drugiego syna, zabitego przez siejącego postrach w okolicy mordercę dzieci. Mieszkańcy miasteczka chcą dokonać linczu na kierowcy. Prym w samosądzie i bijatyce bierze ojciec przejechanego chłopca – Don Lucho. Interweniuje policja. Zarówno ojciec dwóch zabitych bliźniaków jak i sprzedawca katechizmów trafiają do aresztu.
1469.	Cserehát	Cserehát jest dość gęsto zaludniony – zamieszkuje go około 100 tysięcy ludzi. Sieć osadniczą tworzą niewielkie wioski w dolinach. Nie ma tu dużych miast – najbliższy Miszkolc leży już na zachód od Sajó. Największym miasteczkiem jest Encs. Obecnie zaludnienie regionu spada wskutek jego zacofania gospodarczego.
1470.	Cthulhu	Brian Lumley wykorzystał mit o Cthulhu w swych opowiadaniach (m.in. Wynurzając się z Surtsey, Horror w wesołym miasteczku, Dzwon Dagona). W powieści Moherfucker pióra Eugeniusza Dębskiego, Cthulhu wykorzystuje ciała rosyjskich starców. Po przeobrażeniu się starcy zamieniali się w wielkie twory z olbrzymimi pazurami, które potrafiły w ciągu sekund zabić człowieka. Odwołanie do mitologii zastosował również Roger Zelazny w powieści Ciemna noc październikowa, gdzie opisuje rytuał przywołania bóstwa w wigilię święta Wszystkich Świętych. Andrzej Pilipiuk wspomina Cthulhu w dwóch z opowiadań o Jakubie Wędrowyczu (Jakub na tropach yeti) oraz w zbiorze opowiadań Rzeźnik Drzew (w opowiadaniu o tym samym tytule).
1471.	Cuautla (Jalisco)	Cuautla (Kua-utla) – miasteczko znajdujące się w zachodnio meksykańskim stanie Jalisco, blisko Oceanu Spokojnego. Położone jest 1390 metrów ponad poziomem morza, na trasie pomiędzy Puerto Vallarta a Guadalajara. W 2005 roku miało 2024 stałych mieszkańców.
1472.	Cuautla	*Cuautla - miasteczko i sedziba władz gminy w stanie Jalisco
1473.	Cuba (Nowy Jork)	W miasteczku urodził się w roku 1836 i spędził dzieciństwo Charles Ingalls – ojciec Laury Ingalls Wilder, znanej z serii książek "Domek na prerii". Aktualnie natomiast zamieszkuje tu amerykański pisarz Rictor Norton.
1474.	Cubix	Wesołe miasteczko
1475.	Cucuyagua	Według Narodowego Instytutu Statystycznego Hondurasu na terenie gminy położone były następujące miasteczka i wsie:
1476.	Cud w Bernie (film)	Rok 1954. Akcja filmu toczy się w zachodnioniemickim miasteczku w Zagłębiu Ruhry. 11-letni Matthias mieszka wraz z matką, siostrą i bratem i razem z nimi wyczekuje powrotu ojca - jeńca wojennego z Syberii. Matthias to zagorzały fan piłki nożnej. Jego idolem jest, grający w narodowej reprezentacji, Helmut Rahn, któremu chłopak pomaga w noszeniu toreb itp. Matthias traktuje go jak swojego ojca i stara się spędzać z nim jak najwięcej czasu. Nadchodzi czas piłkarskich mistrzostw świata w Szwajcarii. Niedługo przed ich rozpoczęciem wraca ojciec Matthiasa, Richard. Mężczyzna po przeżytym koszmarze nie potrafi się jednak odnaleźć w nowej rzeczywistości. Jedynym ratunkiem dla niego okazuje się syn i jego zamiłowanie - piłka nożna.
1477.	Cud w Kanie Galilejskiej	Cud w Kanie Galilejskiej − według Ewangelii św. Jana Jezus Chrystus przemienił wodę w wino podczas wesela w Kanie, galilejskim miasteczku w pobliżu Nazaretu. Przemienienie wody w wino jest pierwszym z 37 opisanych w Ewangeliach cudów Jezusa w okresie jego publicznej działalności. Świadkami cudu mieli być Apostołowie i Maryja, Matka Jezusa. Miasteczko obecnie jest identyfikowane z Kefar Kanna.
1478.	Cuijk	Cuijk – miasto i gmina w prowincji Brabancja Północna w Holandii. W 2014 roku populacja wyniosła 24 780 mieszkańców. Stolicą jest miasteczko o tej samej nazwie, położone na zachodnim brzegu Mozy 15 kilometrów na południe od Nijmegen.
1479.	Cur Jicchak	Leży w zachodniej części Samarii, w otoczeniu miast Tira i At-Tajjiba, miasteczka Kochaw Ja’ir, oraz moszawu Cur Natan. Na południowy wschód od wioski przebiega granica terytoriów Autonomii Palestyńskiej, która jest strzeżona przez mur bezpieczeństwa. Po stronie palestyńskiej znajduje się wioska Falamieh.
1480.	Cur Mosze	Wzdłuż północnej granicy moszawu przebiega droga nr 5613 , która jest jednocześnie południową granicą miasteczka Pardesijja. Jadąc tą drogą na zachód dojeżdża się do drogi ekspresowej nr 4 (Erez–Kefar Rosz ha-Nikra), a jadąc na wschód dojeżdża się do moszawu Ge’ulim.
1481.	Cyberłowcy	Serial opowiada o trójce przyjaciół z cyberprzestrzeni – Jackie, Inez i Matta, którzy rozwiązują matematyczne działania i matematyczne zagadki. Bohaterom towarzyszą cyber-ptak Digit i doktor Matemat oraz Płyta Matka. Muszą się zmagać ze złym Hakerem, który chce władać cyberprzestrzenią oraz niezdarni słudzy – Buczek i Dilit. Jackie, Matta i Inez odwiedzają miejsca takie jak: Płaskowyż Praw, Figurostrefa, wesołe miasteczko i wiele innych miejsc.
1482.	Cybulów	Cybulów (ukr. Цибулів) – osiedle typu miejskiego w rejonie monasteryszczeńskim obwodu czerkaskiego. Położony nad Cybulówką, dopływem Tykicza Uhorskiego.
1483.	Cyceron	Cyceron, będący „nowym człowiekiem” (homo novus) wspiął się z małomiasteczkowej, peryferyjnej społeczności na szczyty władzy wielkiego rzymskiego imperium. Przez wieki podziwiano upór, z jakim ten chwiejny człowiek, intelektualista obejmujący wszystkie możliwe aspekty każdej sprawy, walczył o swoje ideały, a także jego zdolność przekonywania do własnych poglądów zarówno wykształconych elit, jak i wielkich tłumów. Z jego imieniem na ustach szli mordercy Cezara, chociaż on sam w spisku ani zamachu udziału nie brał. Wokół niego skupili się w ostatnim roku jej istnienia wszyscy obrońcy republiki, mimo że Rzymianinem z urodzenia nie był. Dzięki jego pismom republikańskie, demokratyczne idee zostały przekazane średniowiecznej i nowożytnej Europie, a założyciele współczesnych demokracji często się na Cycerona powoływali.
1484.	Cypr	W czerwcu 1964 r. ogłoszono pobór na Cyprze. Dowodzenie przypadło w udziale Grivasowi. Rozpoczął on ofensywę na ważne punkty przerzutu broni dla Turków – miasteczko Mansura i Kokkina. W ramach odwetu tureckie lotnictwo rozpoczęło naloty bombowe na Cypr. Grivas zmuszony był wstrzymać ofensywę.
1485.	Cyrk Columbia	Akcja filmu rozgrywa się w Hercegowinie, w początkach lat 90., tuż po rozpadzie Jugosławii i krótko przed wybuchem wojny. Po dwudziestu latach spędzonych w Niemczech Divko Buntić powraca do małego miasteczka z "nową" narzeczoną Azrą i kotem. W miasteczku nadal mieszka jego żona i syn, a on sam próbuje zrozumieć zmiany, które zaszły w jego rodzinie, a także komplikującą się sytuację polityczną.
1486.	Cyrk Olimpia w Poznaniu	opis zdjęcia = Wesołe miasteczko z budynkiem w środku
1487.	Cyrk odjeżdża	Rok 1948. Do miasteczka trafia pierwszy cyrk. Treser Jan Kossakowski wywodzi się z rodziny z cyrkowymi tradycjami. Stale wchodzi w sprzeczki z treserem Chamroniem. Wiesi, córce przyjaciela, która chce opuścić cyrk oświadcza się. Związuje się z Haliną, byłą tancerką Teatru Wielkiego, pozwala jej nawet tańczyć w klatce wśród dzikich zwierząt. Ale pewnego razu podczas pokazu Kossakowski nie jest w stanie zapanować nad lwami. Jeden z nich rani go w głowę. Wiesia i Zasławska opuszczają cyrk. Dyrektorem zostaje Chamroń. Kossakowski początkowo chce odejść, ale decyduje się zostać.
1488.	Cyrk straceńców	Joe, Mike i Malcolm tworzą grupę skoczków spadochronowych. Przybywają do małego miasteczka, gdzie mieszkają dalecy krewni Malcolma - Elizabeth i jej mąż John. Kobieta wpada Mike'owi w oko. Podczas spaceru opowiada mu o swoim nieudanym życiu. Między nimi dochodzi do zbliżenia. Rankiem Mike próbuje ją przekonać, by porzuciła męża i związała się z nim. Ale Elizabeth odmawia. Tego samego dnia odbywają się pokazy skoków spadochronowych…
1489.	Cyrkuł sanocki	Cyrkuł sanocki wcześniej leski (1772-1782), obejmował wówczas obszar ok. 2500 km², oraz liczył ok. 200 tys. mieszkańców, mieszkających w 10 miasteczkach oraz 434 wsiach. Podział ten przetrwał do końca roku 1852, czyli kolejnej reformy.
1490.	Cyrkuł zamojski	Ponieważ na terenie Księstwa Warszawskiego miasteczka nie występowały, te doń przyłączone zostały przemienione w miasta.
1491.	Cyryn (Białoruś)	Cyryn (biał. Цырын) – wieś na Białorusi w rejonie korelickim obwodu grodzieńskiego, dawne miasteczko położone nad rzeką Serwecz na trasie Tuhanowicze–Worończa.
1492.	Cytadela w Saint-Tropez	Placówka przedstawia pięćsetletnią historię Saint-Tropez i związki miasteczka z morzem. Ekspozycja prezentuje szeroki zakres morskiej działalności człowieka, od zwyczajowych technik rybackich stosowanych w czasie połowów na śródziemnomorskim wybrzeżu, poprzez dalekie wyprawy morskie za przylądek Horn i wzdłuż wybrzeża Afryki i Indii, do podróży parowców na Daleki Wschód. W muzeum ukazane zostały również sylwetki znanych osobistości pochodzących z Prowansji i związanych z morzem, jak markiz Pierre André de Suffren, Hippolyte de Bouchard i Jean-François Allard.
1493.	Cywia Lubetkin	Cywia Lubetkin wychowała się w miasteczku Byteń w pobliżu Słonimia (obecnie Białoruś), w bardzo religijnej rodzinie. Od 1930 brała udział w działalności syjonistycznej i w ruchu kibucowym, m.in. w organizacjach Dror i He-Chaluc. W 1938 przeniosła się do Warszawy. W 1939 była delegatką na 21. Światowy Kongres Syjonistyczny w Genewie.
1494.	Czaczkowo	Czaczkowo (biał. Чачкава; ros. Чачково, Czaczkowo) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie mińskim, w sielsowiecie Horanie.
1495.	Czadosy	Czadosy (lit. Čedasai) – miasteczko na Litwie, położone w okręgu poniewieskim, w rejonie rakiszeckim, nad granicą z Łotwą. Liczy 239 mieszkańców (2001).
1496.	Czarna Białostocka	* 1937-1939 – Wybudowanie Osiedla Tartacznego w Czarnej Wsi Stacji. Miejscowość nazywana była miasteczkiem, liczyła 200 domów mieszkalnych i 2 650 mieszkańców. Posiadała 22 ulice, 12 sklepów, 2 piekarnie i restaurację.
1497.	Czarna Ręka (Palestyna)	W 1935 Jordański książę Raszed Al-Khuzai udzielił bezpośredniego poparcia dla działalności al-Kassama. Od tego momentu akcje Czarnej Ręki zaczęły być nazywane „powstaniem szejka al-Kassama”. Powstańcy mieli swoją główną bazę w górach w rejonie miasteczka Adżlun w Emiracie Transjordanii. Tutaj otrzymywali uzupełnienia i broń, a następnie wyruszali na akcje do Mandatu Palestyny. Przeprowadzono liczne akcje dywersyjne przeciwko żydowskim kibucom i moszawom, oraz brytyjskim liniom kolejowym. W listopadzie 1935 doszło do starcia z patrolem brytyjskiej policji, w którym zginął jeden policjant. Po tym incydencie Brytyjczycy zorganizowali obławę i w starciu przy wiosce Dża'bad zabili al-Kassama. Jego śmierć stała się legendą wśród palestyńskich Arabów: „Będąc otoczony powiedział do swoich ludzi, aby umarli jako męczennicy, i otworzył ogień. Jego powstanie i sposób śmierci (która oszołomiła tradycyjnych przywódców) zelektryfikowała Palestyńczyków. W pogrzebie w Hajfie uczestniczyły tysiące ludzi, a świeckie arabskie partie nacjonalistyczne przyjęły go swój symbol oporu. Było to największe zgromadzenie polityczne w Mandacie Palestyny.”
1498.	Czarna Wieś Kościelna	* 1937–1939 – Wybudowanie Osiedla Tartacznego w Czarnej Wsi Stacji. Miejscowość nazywana była miasteczkiem, liczyła 200 domów mieszkalnych i 2 650 mieszkańców. Posiadała 22 ulice, 12 sklepów, 2 piekarnie i restaurację.
1499.	Czarna Wyspa	Tintin jedzie pociągiem z Brukseli do miasteczka Eastdown, koło którego rozbił się samolot. W trakcie podróży ktoś zatrzymuje pociąg. W jednym z przedziałów reporter oraz dwaj detektywi znajdują mężczyznę, który został ogłuszony i skradziono mu portfel. O napad oskarża on Tintina, więc Tajniak i Jawniak aresztują go. Chłopak uwalnia się z kajdanek i zakuwa detektywów, gdy śpią.
1500.	Czarna seria polskiego dokumentu	Polska drugiej połowy lat pięćdziesiątych - miasta pełne ruin, ginące miasteczka, biurokracja, alkoholizm, prostytucja, bandytyzm. Czarne dokumenty wskazują, lecz nie docierają przyczyn szkodliwych zjawisk. Autorzy naiwnie wierzą w nich w opiekuńczą moc państwa.
1501.	Czarnawczyce	W XV wieku wieś Czarnawczyce była własnością Wawczkiewiczów, ale w drugiej połowie tegoż stulecia znalazła się w posiadania Iwaszki Ilinicza. Na początku XVI w. Jerzy Iwanowicz Ilinicz zgromadził w okolicach Brześcia znaczący majątek ziemski, którego centrum stały się Czarnawczyce. Prawa miejskie miejscowość otrzymała już w 1521 r. Bezdzietny wnuk Jerzego, również Jerzy Ilinicz, swój majątek zapisał w 1566 r. adoptowanemu przez siebie Mikołajowi Krzysztofowi Radziwiłłowi „Sierotce”, synowi swojego opiekuna. Czarnawczyce stały się rezydencją Radziwiłłów, centrum „hrabstwa czarnawczyckiego”, które obejmowało około 400 wsi. Dobra czarnawczyckie posiadały prawo wchodów. W miasteczku w 1583 r. wzniesiono kościół Świętej Trójcy, unikatowy zabytek renesansu na Białorusi z elementami architektury gotyckiej. Przez Czarnawczyce przebiegały ważne trakty handlowe przez Brześć z Lublina do Wilna oraz z Nieświeża do Brześcia, a dalej do Kodnia i Włodawy.
1502.	Czarne Stopy (Siksika)	Reservat Indian Blackfeet w Stanie Montana, latem 1997. Widok z pobocza szosy U.S. 2 w kierunku północnozachodnim przed miasteczkiem Browning (Góry Skaliste ze śniegiem po lewej na zachodzie). Typowa ogrodzona sucha wysoka preria.
1503.	Czarnogóra	* w 1851 Daniel II Petrowić-Niegosz za zgodą Rosji i Austrii został świeckim księciem Czarnogóry i rozpoczął walkę o wolną i niepodległą Czarnogórę (rozważał ścisły związek z Serbią). Stolicą było miasteczko Cetynia.
1504.	Czarnomorsk	Pierwsze wzmianki znane z XVIII wieku jako osiedle założone przez Ukraińców. Później w miasteczku pojawili się przesiedleńcy greccy, albańscy i niemieccy. W latach 1941–1944 miejscowość znajdowała się pod zarządem Rumunii jako część Transnistrii. Prawa miejskie od 12 kwietnia 1973.
1505.	Czarny Las-Kolonia	Miejscowość została założona w 1938 r., liczy ok. 43 mieszkańców (według danych z roku 2013). Leży przy drodze powiatowej łączącej wieś Długi Kąt z miasteczkiem Krasnobród. Od północnego zachodu sąsiaduje z wsią Stanisławów.
1506.	Czarny dzień w Black Rock	W miasteczku Black Rock zatrzymuje się pociąg po raz pierwszy od 4. lat. Wysiada z niego John J. Macreedy – jednoręki weteran wojenny. Przybył tu aż z Los Angeles by wręczyć medal przyznany za zasługi wojenne synowi Komoko, japońskiego farmera. Od tej pory mieszkańcy odnoszą się do niego z dystansem, a nawet wrogością. Gdy dojeżdża w miejsce zamieszkania Makako, zastaje szczątki spalonego domu. Macreedy odkrywa mroczną tajemnicę skrywaną przez mieszkańców miejscowości.
1507.	Czarny obelisk	Akcja rozgrywa się w Niemczech, w miasteczku Werdenbrück. Jest rok 1923, apogeum szalejącej inflacji zżerającej oszczędności i majątki tak bogatych przedsiębiorców, jak drobnych ciułaczy. Bohaterowie, których młodość upłynęła w okopach I wojny światowej, muszą teraz walczyć o chleb i godność. Głównym bohaterem jest Ludwik Bodmer, zarazem rysownik, kierownik biura i szef reklamy zakładu pogrzebowego „Henryk Kroll i Synowie”, a jednocześnie poeta amator i muzyk. Jego życie upływa między pracą z firmie, wizytami w restauracji „Walhalla”, grą na organach w kaplicy szpitala dla umysłowo chorych i na dyskusjach z różnymi ludźmi. Konwersacje te prowadzi z Geneviève vel Izabellą Terhoven, schizofreniczką i pensjonariuszką zakładu dla umysłowo chorych, wikarym Bodendiekem, George’em Krollem i innymi. Rozmowy te często są ukierunkowane na zagadnienia egzystencjalne. Padają tam pytania, na które zazwyczaj bohater nie znajduje odpowiedzi. Przyczyną pytań często jest wojna, która Ludwikowi zabrała trzy lata z życia. Tytuł powieści nawiązuje do obelisku, który stoi przed zakładem pogrzebowym, a którego nie udaje się sprzedać.
1508.	Czarodzieje z Waverly Place (seria 3)	opis = W szkolnej kozie Alex poznaje Stevie, nową uczennicę która odsiaduję karę ze starej szkoły. Justin ubiega się o przewodniczącego. Gdy w sali dyrektora ktoś oblepia ściany plakatami Justina, Alex chce się dowiedzieć kto w szkole jest tak samo chytry i przybiegły jak sama ona. Tymczasem pan Laritate sądzi, że to Justin oblepił jego gabinet własnymi plakatami. Szkolna bada łobuzów przyjmuje Justina do swojej grupy. W międzyczasie Jerry, Max i Harper wybierają się do wesołego miasteczka i utykają na szczycie diabelskiego młynu.
1509.	Czarownice z East Endu	Serial skupia się na losach Joanny Beauchamp i jej dwóch córek, Freyi oraz Ingrid. Kobieta skrywa przed nimi sekret, że jest czarownicą, a one mają tajemnicze moce. Prowadzi dość normalne życie w małym miasteczku, ucząc dzieci w szkole plastyki. Spokojne życie ulega zmianie kiedy jej córkom zagraża niebezpieczeństwo. W tej sytuacji Joanna wyznaje córkom prawdę, chcąc je nauczyć tego co sama potrafi.
1510.	Czarownice z Salem	Czarownice z Salem (ang. The Crucible) – dramat z 1952 amerykańskiego autora Arthura Millera oparty na procesach o czary, które rozegrały się w 1692 w miasteczku Salem.
1511.	Czartki (przystanek kolejowy)	Czartki - dawny kolejowy wąskotorowy przystanek osobowy w Czartkach, w gminie Żelazków, w powiecie kaliskim, w województwie wielkopolskim, w Polsce. Został zbudowany w latach 1914-1917 razem z linią do Turku. Należał do Kaliskiej Kolei Dojazdowej. W 1991 roku został zawieszony ruch pasażerski na tej linii.
1512.	Czartoria (Poznań)	Czartoria – ulica oraz nazwa małej części miasta Poznania na terenie Starego Miasta. Pierwotnie stanowiła niewielką osadę powstałą na warcianej wyspie, wśród rzecznych rozlewisk, która została z czasem wchłonięta przez położone na sąsiedniej wysepce miasteczko – Chwaliszewo, a następnie wraz z nim w 1800 roku włączona w granice Poznania.
1513.	Czartorysk	W latach 1442-1601 było to gniazdo rodzinne rodziny Czartoryskich. Następnie ród ten sprzedał miejscowe dobra Pacom. Kolejnymi właścicielami byli Leszczyńscy, Wiśniowieccy, Radziwiłłowie (po 1725 roku), a od połowy XIX wieku rząd rosyjski. W latach 1915-1916 w pobliżu miasteczka miały miejsce walki z udziałem Legionów Polskich; od tego wydarzenia pochodzi nazwa jednego ze wzgórz w okolicy, znanego jako Góra Polaków.
1514.	Czas zabijania (powieść)	W cichym amerykańskim miasteczku mała murzyńska dziewczynka zostaje porwana, zgwałcona i skatowana przez dwóch młodych, pijanych, białych zwyrodnialców. Ojciec pokrzywdzonej postanawia na własną rękę wymierzyć sprawiedliwość, zabijając oskarżonych. Jego adwokatem zostaje młody prawnik, który przed kilkoma laty wybronił jego brata oskarżonego o zabójstwo. Sprawa staje się skomplikowana, ponieważ prawnik walczy nie tylko o życie swego klienta, ale także o swoje własne.
1515.	Czehryń	Pomimo zakazu królewskiego dotyczącego przyjmowania zbiegów miasto zostało w kolejnych latach zamieszkane przez różnych uciekinierów z całej Rzeczypospolitej. Do pierwszego poważnego buntu przybyszów przeciw władzy królewskiej doszło już w roku 1593 (Powstanie Kosińskiego). Po kolejnym buncie atamana kozackiego Doroszenki miasto i zamek wzmiankowano w 1611 roku jako spustoszone. W 1622 roku opisywano, że zamek ma trzy wieże, a samo miasteczko jest otoczone palisadą, w której są dwie bramy. W 1637 roku miasto zajęli zbuntowani Kozacy Pawluka. Ze względu na swoje strategiczne położenie były (po Kudaku) najbardziej na wschód wysuniętą twierdzą Rzeczypospolitej. Czehryń był jedną z głównych siedzib Chmielnickiego podczas wznieconego przez niego powstania, tutaj też przyjmował posłów i zmarł. W 1664 roku kozacki Iwan Brzuchowiecki obległ w zamku Teterę. W 1667 roku po długim oblężeniu polska załoga twierdzy zmuszona była skapitulować przed kozackimi oddziałami Doroszenki. W 1678 roku miasto i twierdzę zdobyły wojska tureckie i całkowicie je zniszczyły. Po długich wojnach prowadzonych od 1654 roku z Rosją i Turcją, miasto powróciło do Polski w roku 1699. W 1792 roku król Stanisław August Poniatowski potwierdził miastu dawne przywileje. Miasto należało do Rzeczypospolitej do roku 1793, kiedy po II rozbiorze znalazło się w zaborze rosyjskim, od roku 1796 w powiecie czehryńskim w guberni kijowskiej. W roku 1865 liczyło 9329 mieszkańców. Parafie łacińskie w Antonówce i Złotopolu, dekanat zwenigrodzki.
1516.	Czekając na Godota	Powiedzenie "czekać na godota" (na coś, co nigdy nie nastąpi) weszło do języka potocznego. Odniesienie do tytułowego bohatera sztuki jest np. w kabarecie TEY w skeczu na granicy czy w utworze Kabaretu Starszych Panów "O Romeo" w sformułowaniu "O Godocie niewieścich pokoleń". Z nawiązaniem do Godota spotkać możemy się również w powieści Sławomira Mrożka "Ucieczka na południe", gdzie w rodzinnym miasteczku bohaterów powieści pojawiają się plakaty zapraszające mieszkańców na niezwykły pokaz i oznajmujące, że "Godot przyjechał!".
1517.	Czekając na barbarzyńców (powieść)	Czekając na barbarzyńców (ang. Waiting for the Barbarians) – powieść południowoafrykańskiego noblisty, J.M. Coetzee. Opowiada o oczekiwaniu na rzekomo planowany przez barbarzyńców najazd na peryferyjne miasteczko fikcyjnego Imperium. Narracja prowadzona jest z punktu widzenia bezimiennego głównego bohatera, namiestnika miasta.
1518.	Czekarzewice Pierwsze	W 1550 r. Jędrzej Tarło założył na obszarze wyżyny lesistej, o 4 w. na płd. od Szczekarzowic, miasteczko, które nazwał Tarłów. Założył on tu zbór kalwiński, który jednakże krótko istniał, gdyż jeszcze w XVI w. Małgorzata Tarłowa funduje tu parafię katolicką i uposaża kościół.
1519.	Czekiszki	Czekiszki (lit. Čekiškė) – miasteczko na Litwie, nad Dubissą, w okręgu kowieńskim, w rejonie kowieńskim, siedziba starostwa Czekiszki; kościół, szkoła, urząd pocztowy.
1520.	Czekolada (film 2000)	Czekolada (Chocolat) – film z 2000 roku oparty na powieści Joanne Harris z 1999 roku pt. Czekolada. Opowiada on historię młodej matki, Vianne Rocher (Juliette Binoche), która podróżuje po świecie, sprzedając czekoladę. W 1959 roku przybywa do francuskiego miasteczka Lansquenet-sous-Tannes z sześcioletnią córką (Anouk) i otwiera Maya, małą czekoladziarnię. Czekolada Vianne szybko zaczyna zmieniać życie mieszkańców.
1521.	Czekolada (powieść)	Powieść opowiada o matce, Vianne Rocher przybywającej wraz z córką Anouk do miasteczka Lansquenet-sous-Tannes we Francji. W pierwszą niedzielę Wielkiego Postu kobieta otwiera tam sklep z czekoladą o nazwie La Céleste Praline, czym naraża się proboszczowi Francisowi Reynaudowi. Vianne chce urządzić dla dzieci na święta "festiwal czekolady", w czym proboszcz chce jej przeszkodzić. Sprawy się komplikują, gdy do wioski przypływają na łodzi "piraci", włóczędzy. Ich kapitanem jest Roux.
1522.	Czelin	Miejscowość znajdowała się od ok. 1250 r. na terytorium powstałej Nowej Marchii, przed 1317 r. uzyskała prawa miejskie prawdopodobnie od margrabiów brandenburskich z dynastii askańskiej. Czelin był miasteczkiem otwartym bez fortyfikacji. W XIV w. w Czelinie utworzono archidiakonat i prowadzono Kancelarię Katedry Kamieńskiej. Od około 1298 r. do 1732 r. należał do rodu von Mörner, po czym został zakupiony przez Fryderyka Wilhelma I, który utworzył tutaj domenę (kompleks dóbr elektorskich) – tym samym Czelin utracił status miejski. W czasie działań wojennych w 1945 r. wieś została poważnie zniszczona. 27 lutego 1945 r. żołnierze 6 Samodzielnego Batalionu Pontonowo-Mostowego Wojska Polskiego postawili tutaj pierwszy słup graniczny na Odrze.
1523.	Czemierniki	* T. Demidowicz, Dawne miasta i miasteczka dzisiejszego woj. bialskopodlaskiego, „Podlaski Kwartalnik Kulturalny”, 1991
1524.	Czepinska reka	Czepinska reka ma źródła pod szczytem Srebren w zachodnich Rodopach. Płynie na wschód, potem na północ i wypływa w Kotlinę Czepinską. Przepływa przez miasteczko Welingrad i opuszcza kotlinę wąskim przełomem między pasmami Ałabak i Kyrkarija. Wypływa na Nizinę Górnotracką i uchodzi do Maricy wieloma drobnymi odnogami koło wsi Wetren Doł.
1525.	Czereja	Początkowo własność Druckich, potem Sapiehów. W XVIII wieku hrabstwo czerejskie zostaje rozparcelowane a miasteczko oraz dwór zostają zakupione przez Miłoszów. Czereja jest znana ze zwycięstwa Polaków nad wojskami Chowańskiego w roku 1660. W bitwie miał brać udział właściciel Czerei Paweł Jan Sapieha.
1526.	Czernie (Białoruś)	Czernie (biał. Чэрні, ros. Черни, Czerni) – wieś (agromiasteczko) w obwodzie brzeskim, w rejonie brzeskim, w sielsowiecie Czernie na Białorusi.
1527.	Czerniejewo	Drugi rozbioru Polski, w wyniku którego Czerniejewo znalazło się pod pruskim panowaniem, nie zahamował dalszego rozwoju miasteczka. W 1793 liczba ludności wynosiła 787 mieszkańców (w tym katolików: 384, ewangelików: 265, Żydów: 138). Pod koniec XVIII w Czerniejewie istniały trzy kościoły: dwa katolickie (usytuowany poza miastem kościół pw. św. Idziego rozebrano ok. 1807), jeden ewangelicki (drewniany przy ul. Miechowej-rozebrany w XIX w.), synagoga (przy ul. Wąskiej- spłonęła prawdopodobnie na pocz. XX w.), usytuowany pośrodku rynku ratusz oraz 98 domów mieszkalnych głównie drewnianych i szkieletowych, krytych gontem i 20 stodół. W mieście rozwijało się rzemiosło, przemysł i handel. Szczególnie rozwinięte było sukiennictwo (ok.30 sukienników) i rzemiosło szewskie. W Czerniejewie działała druga, co do wielkości w Wielkopolsce fabryka skór założona w 1791 przez Jana Kluga. Co roku w miasteczku odbywało się osiem targów. Na południe (po zach. stronie ul. Poznańskiej) od ówczesnego miasta, działało sześć należących do mieszczan wiatraków (zachował się jeden).
1528.	Czerników (województwo zachodniopomorskie)	* 1492 - list lenny elektora Jana dla nowomarchijskiego rodu von Strauss: Bernd, Claus, Hans i jego syn Hans z Wojcieszyc, Claus i Kurt z Krajnika, Jakub, Claus i Piotr z Różanek, otrzymują do wspólnej ręki potwierdzenie Wojcieszyc z młynem, łęgiem, lasem, Różanki, pół Janczewa, Lubno, 14 łanów w niezidentyfikowanym "Bridow" (być może koło Gorzowa), opuszczone wsie Pniów, Damerow, całe Nawrocko, ¼ miasteczka Santok z chyżą, połowę Czernikowa , Krajnik Górny, "Czaden" (Zatoń Dolna), opuszczoną wieś "Krzymów" (Kromow) i część Krzymowa (Hanseberg).
1529.	Czerniwci	Według opisu Słownika Królestwa Polskiego – Czernijowce, Czemijowce były urzędowo pisane jako Czerniowce. W XIX wieku miasteczko w ówczesnym powiecie jampolskim położone nad rzekami Murafą i Muraszką.
1530.	Czernyszewskoje	Gdy w 1860 doprowadzono kolej do wschodnich krańców Prus, miejscowość stała się miejscem przeładunku towarów z terenu Rosji na zachód Europy. Podczas I wojny światowej miasteczko zostało zajęte przez wojska rosyjskie i silnie zniszczone. W 1935 ukończono budowę nowoczesnej drogi państwowej (Reichsstraße) z Akwizgranu do Ejtkunów. Po krótkim okresie odbudowy w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku miejscowość znów ucierpiała podczas zajmowania Prus Wschodnich przez Armię Czerwoną. Większość ludności uciekła przed zbliżającymi się wojskami, a pozostałych wysiedlono po 1945 do stref okupacyjnych na terenie Niemiec, względnie w głąb ZSRR.
1531.	Czerwie z Diuny	Akcja rozpoczyna się 21 lat po ucieczki Itaki z Kapitularza przed rządami Murbelli. Wiadomo już, że tajemniczym odwiecznym wrogiem są Myślące Maszyny pod dowództwem Omniusa.
1532.	Czerwińsk nad Wisłą	Tradycyjna zabudowa małomiasteczkowa
1533.	Czerwone i czarne	W prowincjonalnym francuskim miasteczku, w rodzinie drwala, żyje Julian Sorel - młody chłopak, o niezwykłej wrażliwości i doskonałej pamięci. W przeciwieństwie do swojej ograniczonej rodziny odczuwa pociąg do literatury i sztuki. Ma olbrzymie ambicje - pragnie zostać oficerem. Droga do kariery wojskowej po klęsce Napoleona została zamknięta dla plebsu. Jedynym sposobem na ucieczkę z domu, w którym jest lekceważony i bity, jest stan duchowny. W tym celu zaprzyjaźnia się z miejscowym proboszczem, księdzem Chelan. Zanim wstąpi do seminarium, zostaje zatrudniony u mera - pana de Rênal, jako guwerner, preceptor. Chłopak (19 lat) uwodzi młodą żonę urzędnika (28 lat), matkę 3 synów i po burzliwym romansie zostaje zmuszony do opuszczenia dworu, kiedy fakt ten wychodzi na jaw. Pewien czas spędza w seminarium w Besançon, gdzie zdobywa szacunek rektora, księdza Pirard, który po swoim odejściu poleci go markizowi de la Mole w charakterze sekretarza. Zdobywa zaufanie swojego chlebodawcy, jednocześnie między nim a córką markiza zawiązuje się uczucie. Kiedy Matylda zachodzi w ciążę, markiz, stając przed faktem dokonanym, zgadza się na mezalians, przeznacza zięciowi sporą rentę, tytuł szlachecki i posadę porucznika w pułku huzarów w Strasbourgu. Sukces Juliana jest krótkotrwały. Kiedy markiz dowiaduje się, że jego niedoszły zięć podobnie postąpił z panią de Rênal, cofa zgodę na ślub. Wściekły chłopak pędzi do kościoła, w którym przebywa jego była kochanka i rani ją strzałem z pistoletu. Zostaje uwięziony, a następnie ścięty. Zrozpaczona Matylda urządza głowie kochanka uroczysty pogrzeb.
1534.	Czerwone i złote	Barbara Kaczmarkowa od lat czeka na powrót swojego męża z wojny. Nagle do miasteczka przybywa mężczyzna podający się za Ignaca. Ona go przygarnia do siebie i uznaje za swego. Powoli zyskuje sympatię wszystkich mieszkańców. Tylko ksiądz proboszcz i sierżant MO nie są przekonani.
1535.	Czerwonogród	W 1692 roku Feliks Kazimierz Potocki – hetman wielki koronny i wojewoda krakowski – założył na części ziem dzisiejszego Czerwonogrodu miasteczko, które nazwał dla uczczenia swojej żony Krystyny z Lubomirskich – Krystynopolem i uczynił z niego swoją główną siedzibę (poprzednią rezydencja hetmana znajdowała się w miasteczku Tartaków). W tym samym roku Potocki ufundował też drewniany kościół katolicki św. Ducha, który wkrótce spłonął, oraz pierwszy klasztor. Z końcem XVII wieku powstał także pierwszy pałac.
1536.	Czerwony Kurdystan	Czerwony Kurdystan – gazeta ukazująca się w latach 1931-1962 w miasteczku Laçın w Azerbejdżańskiej SRR. Gazeta ukazywała się w języku azerskim.
1537.	Czerwony świt	Czerwony świt – amerykański film wojenny z 1984, w reżyserii Johna Miliusa. Opowiada o inwazji kubańskich oddziałów wojskowych na małe miasteczko w Stanach Zjednoczonych.
1538.	Czeski Raj	Czeski Raj otaczają miejscowości (najczęściej niewielkie miasteczka oraz wsie), w których przetrwała zabytkowa zabudowa m.in.: Jiczyn, Mnichovo Hradiště, Rovensko pod Troskami, Sobotka, Turnov i Železný Brod.
1539.	Czesław Gartych	Następnym miejscem jego działalności były Mońki, gdzie 2 lutego 1958 został wybrany na Przewodniczącego Prezydium Powiatowej Rady Narodowej. Miejscowość ta była wsią, którą decyzją władz planowano przekształcić w miasteczko socjalistyczne. Została także siedzibą powiatu monieckiego. Uznaje się go za osobę, której aktywność wywarła pozytywny wpływ na rozwój miejscowości i okolicy – inicjował budowę niezbędnej infrastruktury, także zachęcając do czynów społecznych. W czasie jego przewodnictwa rozpoczęto lub ukończono budowę kanalizacji i wodociągów, szpitala, szkół (w tym liceum), a także kilku przedsiębiorstw. Pełnił funkcje prezesa klubu sportowego LKS Promień Mońki. O jego popularności miało świadczyć nazywanie Moniek "Gartychowem".
1540.	Czesław Mozil	„Ucieczka z wesołego miasteczka”
1541.	Czesław Tumielewicz	Czesław Tumielewicz urodził w 1942 w Lidzie, w rodzinie ziemiańskiej. Malarstwo uprawia od 16 roku życia. Od maja 1945 roku mieszkał w małych miasteczkach Wielkopolski, od 1954 w Bydgoszczy, a od 1961 w Gdańsku, gdzie studiował architekturę i malarstwo (prof. A. Gerżabek, prof. W. Lam, doc. A. Fiszerowa), w PWSSP w Poznaniu grafikę artystyczną (litografia prof. L. Mianowski, malarstwo prof. T. Brzozowski). W 1968 ukończył Wydział Architektury Politechniki Gdańskiej, . Studiował również w Pracowni Malarstwa prof. L. Mianowskiego w PWSSP w Poznaniu (dyplom w 1978).
1542.	Czinsur	Ufundowane zostało przez Portugalczyków w 1579 r. W roku 1625 osiedlili się tutaj Holendrzy, dzięki którym miasto rozbudowało się. Rozkwitł wtedy handel opium, jedwabiem, bawełną, ryżem, cukrem. Zbudowali m.in. koszary, cmentarz, kościół, banki, ogrody, magazyny. W maju 1825 r. Holendrzy przekazali swoje prawa własności na rzecz Brytyjczyków, w zamian za Benkulen na Sumatrze i fort Marblo. W 1865 r. Czinsur połączyło się z miasteczkiem Hugly. Populacja tych połączonych miast liczyła w 2001 roku 170201 osób, w tym ok. 19% to analfabeci.
1543.	Czisztijja	Czisztijja (język perski: چشتیه) Čištiyya - tarika (zakon suficki powstały w X w.w miasteczku Cziszt pod Heratem. Za założyciela uważany jest Abu Iszaq Szami, natomiast najsławniejszym przedstawicielem tej tradycji był Moinuddin Chishti. W pierwszej połowie XX w. ruch ten propagował na Zachodzie Inayat Khan. Główne cechy tego ruchu to tolerancja, otwartość, dobroczynność i unikanie kontaktów z aparatem władzy.
1544.	Czołg (film)	Zack Carey jest sierżantem armii amerykańskiej z wieloletnim stażem służby. Właśnie otrzymał swój ostatni przed emeryturą przydział – jednostka wojskowa w niedużym prowincjonalnym miasteczku stanu Georgia, gdzie przyjeżdża wraz z żoną LaDonną, synem Billym i własnym czołgiem. Pojazd ten, to weteran II wojny światowej – Sherman, który Carey kupił i remontował przez 15 lat. W miasteczku cywilną władzę sprawuje psychopatyczny i sadystyczny szeryf Buelton. Pewnego dnia Carey staje w barze w obronie prostytutki Sary, którą napastuje jeden z ludzi szeryfa – Baker. Dochodzi do bijatyki z której zwycięsko wychodzi Carey. Szeryf nie ma zamiaru puścić płazem pobicia swojego człowieka. Kiedy armia odmawia wydania sierżanta, podrzuca w miejscowej szkole synowi Careya narkotyki i aresztuje chłopaka za ich posiadanie. Zack nie chce konfliktu i próbuje załagodzić sprawę, przeprasza szeryfa za swój "wybryk" i proponuje łapówkę za wypuszczenie syna. Buelton zgadza się na 10 000 dolarów, jednak żona Careya, samowolnie nasyła na szeryfa adwokata. Wszechwładny Buelton, który może dyktować warunki lokalnemu sędziemu (swojemu krewnemu), rozsierdzony postępowaniem żony Zacka, załatwia Billy'emu 3-letni wyrok na miejscowej farmie karnej. Zdesperowany Zack, rankiem wsiada na swój czołg, rozwala komisariat i uprowadza z farmy swojego syna. Nikt nie może go zatrzymać – czołg jest uzbrojony, a stary sierżant nie waha się przed użyciem jego armaty i km-ów. Wraz z synem i Sarą, próbuje się przedrzeć do sąsiedniego stanu, gdzie władza szeryfa nie sięga. Chce sprawiedliwego procesu dla syna. Jego żona rozpoczyna kampanię medialną w celu uzyskania przychylności gubernatora. Sam Zack, dzięki pomocy okolicznych mieszkańców, którzy całą sprawę znają z mediów, dociera w końcu nad granicę stanu. Tu jednak oczekuje go szeryf wraz ze swoimi ludźmi. Przy pomocy pancerzownicy, tuż przed linią graniczną, celnym strzałem udaje się im zatrzymać czołg. Wydaje się, że wszystko stracone – Billy zaczyna negocjować z szeryfem warunki poddania się. Jednak nieoczekiwanie, mieszkańcy sąsiedniego stanu wraz z samym gubernatorem przychodzą im z pomocą ściągając przy pomocy przerzuconej liny holowniczej i ciągnika czołg na swoją stronę.
1545.	Czterdzieści słów rozpaczy	John Cardinal, policjant pracujący w niewielkim kanadyjskim miasteczku Algonquin Bay podejmuje śledztwo w sprawie odnalezionych przypadkiem zwłok dziewczynki, która zaginęła kilka miesięcy wcześniej. Nie wie, że i przeciw niemu toczy się śledztwo prowadzone przez wydział wewnętrzny, który podejrzewa, iż Cardinal współpracuje z przestępcami. Cardinal tymczasem próbuje powiązać zaginięcie dziewczynki, z innymi zniknięciami, do których doszło w ostatnim czasie w Algonquin Bay.
1546.	Czterej pancerni i pies (serial telewizyjny)	* Bydgoszcz – Kanał Bydgoski, planty nad Brdą, Śluza Okole oraz nieistniejąca śluza przy ul. Grottgera, Poczta Główna (odc. 15 i 16), Rybi Rynek, Brda-Młynówka i zejście do niej z ul. Świętej Trójcy (odc. 15 i 16), ul. Grodzka i Malczewskiego oraz most kolejowy na Brdzie. Ogółem w mieście (grającym w filmie rolę miasteczka Ritzen) nakręcono od 19.08.1968 do końca września 1968 4 odcinki (9, 14, 15 i 16).
1547.	Cztery kobiety i pogrzeb	Przyjaciółki z austriackiego miasteczka: Henriette Caspar, Julie Zirbner, Maria Deng i Sabine Schösswender uczestniczą w każdym pogrzebie. Podejrzewają bowiem, że za zgonami kryją się przestępstwa. Starają się rozwikłać sprawy, które wzbudzają ich wątpliwości. Panie stosują przy tym niekonwencjonalne metody i kierują się intuicją.
1548.	Czudec	Czudec – wieś (dawniej miasteczko lokowane w XV w.) w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie strzyżowskim, w gminie Czudec przy drodze wojewódzkiej nr 988.
1549.	Czudzka Flotylla Wojenna (Imperium Rosyjskie)	W kwietniu 1918 r. w Gdowie nad jeziorem Pejpus została sformowana bolszewicka Flotylla Czudzka. Składała się ona z 4 płaskodennych statków parowych, z których każdy był uzbrojony w działo morskie 75 mm. W październiku 1918 r., kiedy w Pskowie biali rozpoczęli tworzenie Pskowskiego Korpusu Ochotniczego, dowódca Flotylli Czudzkiej kpt. 2 rangi Dmitrij D. Nielidow postanowił przejść ze statkami na ich stronę. Podczas spotkań z załogami zorientował się, że marynarze odnoszą się pozytywnie do tego pomysłu. W tej sytuacji zgromadził flotyllę w rejonie wsi Raskopiel, leżącej niedaleko Gdowa. Nocą 28 października 1918 r. 3 okręty wypłynęły w stronę pozycji wojsk białych, zaś czwarty pozostał na miejscu, ubezpieczając ich ucieczkę. Następnego dnia okręty przybyły do Pskowa, gdzie kpt. D. D. Nielidow podporządkował się dowództwu gen. Aleksieja J. Wandama. Natomiast czwarty okręt został opanowany przez oddział bolszewicki. Natychmiast Flotylla Czudzka rozpoczęła działania bojowe na rzecz Pskowskiego Korpusu Ochotniczego. Okręty zwalczały oddziały bolszewickie po bolszewickiej stronie jeziora, wysadzały desanty, ostrzeliwały z dział wsie i miasteczka, zajęte przez wojska bolszewickie. Jedną z ważniejszych operacji było zajęcie Wysp Tałabskich, na których znajdował się dość duży garnizon bolszewicki. Jednakże ofensywa wojsk bolszewickich w połowie listopada 1918 r. zaczęła zagrażać Pskowowi, który został ostatecznie zajęty pod koniec miesiąca. Jeden z okrętów, „Olga”, znajdujący się w mieście w remoncie, został przejęty przez bolszewików. Pozostałe przepłynęły do Jurjewa w Estonii, gdzie zostały rozbrojone i przejęte przez Estończyków. Po zajęciu Jurjewa przez wojska bolszewickie, zdobyły one też statki b. Flotylli Czudzkiej. Jednakże przy odwrocie Estończycy odzyskali statki, których później użyli na jeziorze Pejpus.
1550.	Czuryłowicze	Czuryłowicze (biał. Чурылавічы, ros. Чуриловичи) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie mińskim, w sielsowiecie Michanowicze.
1551.	Czwarta planeta	Amerykańsko-rosyjska ekspedycja kosmiczna ląduje na Marsie. Jednak ku zdziwieniu jej członków, wkrótce po lądowaniu okazuje się, że kosmonauci znajdują się na Ziemi w niedużym radzieckim miasteczku – miejscu skąd pochodzi dowódca załogi – tyle, że dwadzieścia lat wcześniej. Witający ich żarliwie mieszkańcy wyjaśniają im, że właśnie wrócili z udanej ekspedycji na Marsa i zgodnie z teorią względności Einsteina wylądowali na Ziemi dwadzieścia lat wcześniej. Początkowo niedowierzający wszystkiemu kosmonauci z czasem coraz bardziej przekonują się do tego co widzą. Osnowa akcji filmu toczy się wokół nieszczęśliwego zdarzenia z młodości dowódcy załogi Siergieja – jego dziewczyna i wielka miłość z czasów gdy był jeszcze nieśmiałym i nieporadnym młokosem została zadźgana nożem przez miejscowego pijaka. Teraz, znając przyszłość i będąc już dojrzałym, silnym mężczyzną, kosmonauta postanawia zapobiec nieszczęściu. Bardzo imponuje Tani, która zakochuje się w nim od pierwszego wejrzenia. Siergiej wkrótce wyjawia jej kim jest. Jednak pokładowy komputer rakiety którą przylecieli kosmonauci pokazuje, że wcale nie powrócili oni na Ziemię i wciąż są na Marsie. Bystry i inteligentny Siergiej dochodzi do wniosku, że wszystko co widzą i przeżywają to złudzenie, które Marsjanie stworzyli ziemskim przybyszom wykorzystując ich podświadomość, aby uśpić ich czujność i w odpowiednim momencie obezwładnić „najeźdźców”. Ziemianie postanawiają wracać do rakiety i natychmiast starować. Jednak sam Siergiej decyduje się zostać i ratować Tanię przed śmiercią, która ma nastąpić tego samego wieczora. W ostatniej scenie filmu Siergiej i Tania wraz z orszakiem weselnym obserwują odlot jego współtowarzyszy.
1552.	Czwartki ubogich	Do Puszczańska, małego mazurskiego miasteczka, przybywa młody chirurg Jerzy. W miasteczku styka się on ze swego rodzaju wrogością mieszkańców i układami. Niespodziewanie zakochuje się w miejscowej kobiecie, Krystynie, z którą pragnie toczyć dalsze życie na przekór wszystkim ludziom.
1553.	Czwarty stopień	Film przedstawia wydarzenia mające miejsce w (istniejącym faktycznie) małym miasteczku na Alasce, Nome w którym dochodziło do tajemniczych zniknięć mieszkańców przez ostatnie 40 lat. Pomimo licznych zapewnień i sugestii zawartych w treści filmu, nie można z całą pewnością stwierdzić czy jest on oparty na faktach.
1554.	Czysta krew	Czysta krew (oryg. True Blood) – amerykański serial telewizyjny wyprodukowany przez Alana Balla, nakręcony na podstawie serii powieści Charlaine Harris, The Southern Vampire Mysteries, opowiadających o koegzystencji wampirów i ludzi w Bon Temps, fikcyjnym miasteczku w stanie Luizjana. Serial skupia się wokół Sookie Stackhouse (Anna Paquin), telepatycznej kelnerce, która zakochuje się w wampirze Billu Comptonie (Stephen Moyer).
1555.	Czysta robota	W 1939 r. irlandzki sędzia jedzie pociągiem do miasteczka, gdzie ma przewodniczyć rozprawie, w której oskarżony jest zawodowy szuler. Podczas podróży rozgrywa z współpodróżującym księdzem i jeszcze jednym mężczyzną kilka partii pokera; we wszystkich zwycięzcą jest ksiądz. Podczas rozprawy okazuje się, że drugi mężczyzna z pociągu to właśnie oskarżony. Okazuje się, że kiedyś grał on w pokera ze świadkiem oskarżenia i skromnym niezbyt rozgarniętym farmerem; wszystkie partie wygrał ów farmer. Sędzia uniewinnia oskarżonego stwierdzając, że nie może on być oszustem, skoro przegrał w karty jeszcze więcej niż świadek. Po rozprawie okazuje się, że ów farmer i ksiądz z pociągu to jedna osoba oraz wspólnik oskarżonego.
1556.	Czystka etniczna w Małopolsce Wschodniej	W marcu 1944 ataki na polskie wsie były kontynuowane. 9 marca 1944 r. w Szerokim Polu spalono 24 domy i zabito 58 osób (według Sz. Siekierki 110 osób). Również w marcu UPA czterokrotnie napadała na wieś Huta Wierchobuzka, gdzie zginęło około 100 mieszkańców, pozostali przy życiu ewakuowali się. W nocy z 24 na 25 marca w Białych zamordowano 80 osób. W nocy z 30 na 31 marca 102 osoby zginęły w Szeszorach, a 28 marca 140 osób w Wołczkowie. W bestialski sposób – rozpruwając brzuchy, obcinając głowy – rozprawiono się ze 112 Polakami w Płauczy Wielkiej. Fala ataków zaczęła przesuwać się na zachód, na tereny województwa lwowskiego. 25 marca sotnia „Jahody”, współdziałając z ukraińską policją pomocniczą, zamordowała 141 Polaków w Wasylowie (pow. Rawa Ruska). Ponad 100 osób zginęło także w Bełzie (pow. Sokal), gdy oddziały UPA wycofujące się z Wołynia napadły na miasteczko.
1557.	Człowiek w futerale	Treścią utworu jest historia, którą opowiada nauczyciel gimnazjalny Burkin. Bohaterem tej historii jest inny nauczyciel, nazwiskiem Bielikow - ów tytułowy "człowiek w futerale". W miasteczku w którym pracował, pokazywał się zawsze zalękniony i starannie pozapinany, starając się nie przekroczyć swoim postępowaniem granic zakreślonych przez "zwierzchność". Specyficznie pojmowaną lojalnością wobec władzy Bielikow motywuje rozstanie z ukochaną. Niedoszła narzeczona jeździ bowiem na rowerze, co zdaniem Bielikowa narusza przyjęte normy postępowania. Kiedy społeczność miasteczka wykpiwa argumenty Bielikowa, ten zamyka się w domu i w samotności umiera.
1558.	Człowiek z Cold Rock	W miasteczku Cold Rock w tajemniczych okolicznościach giną dzieci. Mieszkańcy sądzą, że porywa je istota nazywana Wysokim. Pewnego dnia znika syn pielęgniarki Julii Denning (Jessica Biel). Zrozpaczona kobieta rozpoczyna prywatne śledztwo.
1559.	Człowiek, który zabił Liberty Valance’a	Do małego miasteczka przybywa senator Ransom Stoddard. Celem wizyty jest pogrzeb ranczera Tom Doniphona. Wywołuje to wielkie zdziwienie, ponieważ Tom nie miał przyjaciół. Ransom opowiada pewną historię sprzed kilku lat. Wtedy miasteczko terroryzował Liberty Valance - sadystyczny bandyta. Ransom - wówczas młody prawnik - postanowił się z nim rozprawić. Osobą, która zgadza się pomóc jest Tom Doniphon - świetny rewolwerowiec. Uczy go strzelania, ale efekty są marne. Pewnej nocy Ransom musiał zmierzyć się z Libertym. Stoddard strzelił i wydawało się, że zabił Valance’a!
1560.	Cédric Tornay	Cédric Tornay pochodził z małego miasteczka w Szwajcarii i był na służbie w Watykanie od 1995.
1561.	Córki McLeoda	Serial był nagrywany na przedmieściach miasteczka Gawler, niedaleko słynnych Południowo-Australijskich winnic Barossa Valley, 65 km od miasta Adelaide.
1562.	Córy szczęścia	Koniec lat 90. XX wieku. Natasza, mieszkająca w małym rosyjskim miasteczku, utrzymuje męża i dwójkę dzieci z nauczycielskiej pensji. Za namową przyjaciółki Wiery, jedzie do Polski, by handlować na Stadionie Dziesięciolecia. Zabiera ze sobą jedną z córek, Maszę. Okazuje się, że praca jest bardzo ciężka. Wkrótce Wiera zostaje zabita. W momencie kiedy Nataszy zaczyna brakować środków do życia, zostaje prostytutką.
1563.	Dabburijja	opis zdjęcia = Panorama miasteczka Dabburijja
1564.	Daemonica	Wydarzenia opisane w grze mają miejsce w głębokim średniowieczu. Do miasteczka Cavorn przybywa na specjalne zaproszenie burmistrza Łowca Bestii, który jako jeden z nielicznych posiada dar porozumiewania się ze zmarłymi. Bohater nazywa się Nicholas Farepoynt i ma przeprowadzić śledztwo dotyczące młodej mieszkanki Cavorn zamordowanej przez jej narzeczonego, na którym został już wykonany wyrok.
1565.	Daft Punk's Electroma	Główni bohaterowie filmu, w napisach końcowych nazwani odpowiednio "Hero Robot No. 1" i "Hero Robot No. 2", są robotami, przypominającymi muzyków duetu w ich scenicznej stylizacji. Na głowach mają kaski, ubrani są w skórzane kombinezony z napisem "DAFT PUNK" na plecach. Otwierająca film scena ukazuje ich jadących samochodem (Ferrari 412 rocznik 87 z tablicą rejestracyjną "HUMAN"). Po podróży przez południowo-zachodni krajobraz Stanów, bohaterowie wjeżdżają do miasteczka w hrabstwie Inyo w stanie Kalifornia. Wszyscy mieszkańcy są robotami przypominającymi bohaterów, ale zróżnicowanymi pod względem wieku, ubrań i płci. Przejeżdżając przez miasto samochód mija m.in. parę nowożeńców, matkę z dzieckiem i pielęgnujących ogródek przydomowy staruszków.
1566.	Dagny Juel Przybyszewska	Dagny Juel przyszła na świat w norweskim miasteczku Kongsvinger jako druga córka lekarza Hansa Lemmicha Juella i Mindy z Blehrów. Miała czworo rodzeństwa, trzy siostry i brata, który zmarł jako dziecko — Gudrun (ur. 1866, zamężną Westrup), Hansa Lemmicha (ur. 1868), Astrid (ur. 1869) i Ragnhild (ur. 1871, zamężną Bäckström). Rodowe nazwisko Juell zmieniła na Juel około 1890 roku. Po wyjściu za mąż podpisywała się Dagny Przybyszewska.
1567.	Dahlenburg	Dahlenburg – miasto (niem. Flecken) i gmina w niemieckim kraju związkowym Dolna Saksonia, w powiecie Lüneburg. Jest siedzibą gminy zbiorowej (niem. Samtgemeinde) Dahlenburg.
1568.	Dajr Tarif	Na gruntach należących do Dajr Tarif powstał w 1951 moszaw Bet Arif, a następnie w 1991 miasteczko Szoham.
1569.	Dale Chihuly	W 1967 ukończył studia magisterskie, otrzymując stopień Master of Science w rzeźbie na centralnym naukowo-badawczym uniwersytecie w stanie Wisconsin, University of Wisconsin-Madison, gdzie uczył się techniki i tradycji szklanych pod kierunkiem artysty w szkle, Harvey Littletona. W 1968 kolejno otrzymał stopień magistra sztuki Master of Fine Arts po ukończeniu studiów w instytucie architektury i sztuk plastycznych oraz teatralnych Rhode Island School of Design, gdzie później pomógł założyć nowy kierunek studiów – sztuki w szkle i wykładał w pełnym wymiarze godzin przez jedenaście lat. W 1968 został nagrodzony Stypendium Fulbrighta i jako pierwszy w historii szklarz amerykański (aczkolwiek nie pierwszy amerykański artysta/projektant tamże) został zaangażowany przez prestiżową włoską firmę artystyczno-wyrobniczą specjalizującą się w szkle weneckim, Venini Fabrica na wyspie Murano. W 1971, z poparciem finansowym osób trzecich, Chihuly założył Pilchuck Glass School z siedzibą w miasteczku Stanwood.
1570.	Dale Cooper	Cooper jest agentem FBI, który przyjeżdża do Twin Peaks, by przeprowadzić śledztwo w związku z morderstwem nastolatki z tamtejszego liceum, siedemnastoletniej Laury Palmer. Od samego początku zakochuje się w małym miasteczku i zyskuje sympatię tamtejszych mieszkańców (a nawet coś więcej niż sympatię w przypadku Audrey Horne). Jest niezwykle uprzejmy i zawsze zadowolony. Jego poczucie humoru jest równie dziwne jak mieszkańców Twin Peaks. Uwielbia rzucać mądre powiedzenia oraz ich wysłuchiwać. Jego ulubionym daniem staje się placek wiśniowy i „cholernie dobra kawa”. Ma zwyczaj nagrywania swych przemyśleń na dyktafon, do którego mówiąc, zwraca się do tajemniczej Diane. Cooper jest wykształcony i jego wiedza na temat tajemnych nauk tybetańskich mnichów czy mitologii Indian często pomaga w śledztwie. Ma 35 lat.
1571.	Dalfsen	opis zdjęcia = Widok na miasteczko Dalfsen
1572.	Dalheim (Luksemburg)	Dalheim – gmina i miasteczko w południowo-wschodnim Luksemburgu, w dystrykcie Grevenmacher, w kantonie Remich.
1573.	Daliowa	Daliowa należy do najstarszych osad w okolicy. 25 lutego 1363 król Kazimierz Wielki w dokumencie lokacyjnym zezwala Hryćce Zarowiczowi na założenie wsi na prawie niemieckim nad rzeką Jasiołką (Yassel). Ziemia, na której lokowano wieś należała do zamku sanockiego. W maju 1434 król Władysław Jagiełło przekazał swoją królewszczyznę razem z wsiami, Królik, Lubatowa, Jasionka i miasteczkiem Jaśliska rzymskokatolickiemu biskupstwu przemyskiemu. Mieszkańcy Daliowej płacili jedynie podatek kościołowi rzymskokatolickiemu nie odrabiając pańszczyzny. W dokumencie z 20 stycznia 1527 istnieje zapis, iż sołtysem nowo powstałej wsi Szklary został Andrzej Fala z Daliowej. Około 1560 biskup przemyski zmienił lokację wsi z niemieckiej na wołoską. W 1589 powierzchnia wsi wynosiła 4 ½ łana, zamieszkana przez 6 komorników. W 1657 miejscowość jak i Jaśliska została spalona przez wojska Rakoczego. W latach 1768-1772. wielokrotnie przechodziły przez wieś oddziały Konfederatów Barskich wspierane przez miejscową ludność. We wsi zdecydowaną większość mieszkańców stanowili Łemkowie. W 1880 wieś liczyła 760 osób: 710 grekokatolików i 50 katolików rzymskich. Miejscowość znacznie ucierpiała w czasie I wojny światowej, prawie wcale w drugiej. W latach 1945-47 ludność łemkowską wysiedlono do okręgu lwowskiego i tarnopolskiego w ZSRR oraz do województw koszalińskiego i szczecińskiego.
1574.	Daltonowie tracą pamięć	Bracia Dalton przebywają w więzieniu w Yumie w stanie Arizona. Joe Dalton wpada na pomysł, że aby się z niego wydostać będzie wraz z braćmi udawał, że stracili pamięć. Sąd, aby przywrócić im pamięć, postanawia zaaranżować sytuacje, które będą im przypominać bandycką przeszłość. Opiekę nad nimi w tym czasie będzie pełnił Lucky Luke. Pomóc w tym ma im napad na bank w Just Joint Juction, rabunek dyliżansu, napad na pociąg, odwiedziny u kochanej matki, rabunek banku w Keepsake City. Podczas pobytu u mamy Dalton, podmienia ona Lucky Luke’owi oficjalne zezwolenie na popełnianie wszelkich przestępstw na wyznanie, iż Lucky Luke jest bandytą z jego podrobionym podpisem. Na tej podstawie podczas napadu na bank w Keepseke City szeryf tego miasteczka wraz z pomocnikami aresztują Lucky Luke a uwalnia Daltonów. Joe Dalton wykorzystując sytuacje wymusza siła rezygnacje burmistrza miasteczka na swoja rzecz, a następnie aresztuje go wraz z sędzia i szeryfem. Jako burmistrz przygotowuje się wraz z braćmi do osadzenie i powieszenia Lucky Luke’a. Proces rozpoczyna tego samego dnia wieczorem. Wyznaczony na obrońcę Averell Dalton po wcześniejszej namowie Lucky Luke wygłasza taką mowę, iż ława przysięgłych uniewinnia Lucky Luke. Joe wraz z Jackiem i Williamem próbują strzelać do Lucky Luke’a, lecz ten jest szybszy i udaremnia ich wysiłki. Przybyły na proces gubernator poleca odprowadzenie Lucky Luke’owi braci Dalton z powrotem do więzienia w Yumie.
1575.	Daly Waters	Daly Waters położona jest przy skrzyżowaniu dróg północ-południe Stuart Highway i wschód-zachód Highway 1. Miejsce funkcjonuje jako przystanek odpoczynkowy dla podróżujących turystów. Najbardziej znanym miejscem w miasteczku, jest pub założony w 1930 roku.
1576.	Dame Edna Everage	Według autobiografii Dame Edny oraz jej własnych słów urodziła się ona pod nazwiskiem Edna May Beazley w miasteczku Wagga Wagga. Ma siostrę, matkę Barry’ego McKenziego. Swoją karierę rozpoczęła 19 grudnia 1955 jako Mrs. Norm Everage – „przeciętna australijska gospodyni domowa” z Moonee Ponds na przedmieściach Melbourne.
1577.	Damian Lewis	Jeden z trzech synów i czworga dzieci Watcyna Lewisa i Charlotte, ma starszą siostrę Amandę oraz dwóch braci - starszego Williama i młodszego Garetha. Uczył się w Ashdown House School w hrabstwie Sussex, w południowej Anglii. Występował w szkolnych przedstawieniach, a po rozpoczęciu nauki w Eton College w miasteczku Windsor grał w piłkę nożną, krykieta, golfa i tenisa. W 1993 roku ukończył Guildhall School of Music and Drama w londyńskim Barbican Centre i rozpoczął współpracę z Royal Shakespeare Company, występując m.in. w Romeo i Julia przy Birmingham Rep, Horacy (1993), Hamlet (1995) z Almeida Theatre w Londynie i na nowojorskim Broadwayu.
1578.	Dampier	U wejścia do miasta znajduje się pomnik "Czerwonego Psa", czerwonego kelpie (australijski pies pasterski), znanego odkąd przybłąkał się tu w latach 70. XX w. i włóczył się po okolicznych miasteczkach. Na pomniku można przeczytać inskrypcję: "Wzniesiony przez wielu przyjaciół, których pozyskał w trakcie swej włóczęgi". Rozwój Dampier dobiegł końca w latach 70., gdy pobliskie miasto Karratha zostało w pełni przygotowane do przyjęcia odpływu mieszkańców z przeludnionego Dampier.
1579.	Daniel Boone (traper)	Był szóstym z jedenaściorga dzieci w kwakerskiej rodzinie Boone’ów. Ojciec, Squire Boone (1696–1765), przybył do Pensylwanii z małego miasteczka w hrabstwie Devon w Anglii w roku 1713. Rodzice Squire’a Boone’a – George i Mary – przyjechali za synem w 1717. W roku 1720, Squire, który pracował jako tkacz i kowal, ożenił się z Sarą Morgan (1700–1777), pochodzącą z kwakierskiej rodziny z Walii, i osiadł w miejscowości Towamencin. W roku 1731 Boone’owie zbudowali swój pierwszy drewniany dom w dolinie Oley w dzisiejszym hrabstwie Berks. Tam właśnie urodził się Daniel.
1580.	Daniel Kac	Urodził się w rodzinie żydowskiej. Działalność publicystyczną rozpoczął w okresie dwudziestolecia międzywojennego, pisząc artykuły, eseje, reportaże i opowiadania w lewicowej prasie żydowskiej. W początkach lat trzydziestych publikował w miesięczniku Onhejb (jid. ‏אָנהייב‎, Początek) wydawanym przez lwowską grupę literacką o tej samej nazwie. W 1933 roku ukazała się we Lwowie jego pierwsza książka (w języku jidysz) pt. Między granicami, która jest cyklem reportaży o życiu chłopów i biedoty żydowskiej w miasteczkach między Wołyniem a Polesiem.
1581.	Daniel Kessler	Jego matka jest Angielką, a ojciec Amerykaninem. Urodził się w Londynie, gdzie mieszkał do 6 roku życia. W 1980 przeniósł się do małego miasteczka we Francji, godzinę drogi od Paryża. Gdy miał 11 lat rodzina przeniosła się do USA. W szkole średniej zaczął uczyć się gry na gitarze. Później mieszkał w Waszyngtonie, a od 1994 w Nowym Jorku.
1582.	Daniel Odija	Jego pierwszą książką która się ukazała to "Ulica". W swoich utworach pisarz maluje realistyczny obraz tzw. Polski B przełomu tysiącleci. Akcja jego powieści i opowiadań rozgrywa się w podupadłych miasteczkach (Ulica) oraz na popegeerowskiej wsi (Tartak). Bohaterami Odiji są przegrani transformacji ustrojowej - bezrobotni, bezdomni, podupadli intelektualiści, robotnicy oraz drobni kombinatorzy, złodzieje i oszuści, ale także młodzi ludzie dopiero wkraczający w dorosłość. Wszyscy z trudem utrzymują się na powierzchni, żyjąc z dnia na dzień bez większej nadziei na poprawę losu. Powieść Tartak w 2004 znalazła się wśród finalistów Nagrody Literackiej Nike a Kronika umarłych była nominowana do Nagrody Literackiej Nike w 2011. Od 2012 felietony Daniela Odiji czytać można w magazynie Pragnienie Piękna. Przez pewien czas był felietonistą tygodnika społecznego Ozon.
1583.	Daniela Kapitáňová	Zadebiutowała w 2000 roku powieścią Samka Tale księga o cmentarzu (org. Kniha o cintoríne), opublikowaną pod pseudonimem Samko Tale. Książka od razu stała się sukcesem. Narratorem powieści jest upośledzony zbieracz makulatury, opisujący życie w Komárno. Jego specyficzny język i naiwny sposób rozumowania były na tyle sugestywne, że niektórzy krytycy uznali, że Tale naprawdę istnieje, a książka jest rzeczywiście jego dziełem. Rodziło to pretensje do wydawcy, który rzekomo opublikować miał zapiski osoby niepełnosprawnej umysłowo. Pojawiło się jednak także wiele pozytywnych recenzji – powieść chwalono za oryginalny temat, poczucie humoru, autentyczność głównego bohatera i jego języka, zdolność do obserwowania psychologicznych szczegółów i sportretowanie życie małego miasteczka, z całym bogactwem typów i środowisk społecznych. Sama Tele przyrównywano do Forresta Gumpa, Oscara z Blaszanego bębenka oraz Szwejka. Powieść przetłumaczono na kilka języków, w tym na angielski (2010, tłum. Julia Sherwood), polski (2007, tłum. Izabela Zając i Miłosz Waligórski), czeski (2004), szwedzki (2006), francuski (2006), rosyjski (2007), arabski (2008), niemiecki (2010) i turecki (2011). The Guardian uznał angielski przekład powieści za jedną z najważniejszych książek 2010 roku.
1584.	Danuta Gellnerowa	* Cukrowe miasteczko
1585.	Danville (Kalifornia)	Miasto leży u podnóża góry Diablo, od której swoją nazwę wzięła gra komputerowa. Jest protoplastą znajdującego się w niej miasteczka Tristam, także leżącego u podnóża góry.
1586.	Danyang (Korea Południowa)	podział miasta = 2 miasteczka (eup) 6 dystryktów (myeon)
1587.	Danzigerhof (Gdańsk)	W wyniku walk o Gdańsk w marcu 1945 hotel (podobnie jak duża część zabudowy historycznego centrum) został zrujnowany. Po rozbiórce ruin powstał pusty plac, na którym po pewnym czasie zainstalowało się wesołe miasteczko. W 1961 na miejscu zburzonego hotelu wybudowano budynek mieszczący pawilon meblowy, który w 1972 zaadaptowano na potrzeby biura miejskiego PLL LOT. W 2018 przewidywane jest wyburzenie tego budynku i zastąpienie nowym, nie nawiązującym do historycznego otoczenia obiektem zaprojektowanym przez pracownię KD Kozikowski Design.
1588.	Darda (Chorwacja)	Darda (serb. Дарда, niem. Lanzenau, węg. Dárda) – miasteczko i gmina w Chorwacji, w żupanii osijecko-barańskiej.
1589.	Dariał	W 1983 roku została rozpoczęta budowa radaru w Kraju Krasnojarskim. Początkowo planowano zlokalizować instalację w Norylsku lub Jakucku lecz zrezygnowano ze względu na wysokie koszty i niewystarczające źródła energii. Ostatecznie wybrano okolice Krasnojarska nieopodal wsi Szapkino. Nową miejscowość zbudowaną dla personelu stacji nazwano Jenisejsk-15. Instalacja radaru w Jenisejsku-15 naruszała postanowienia traktatu ABM pomiędzy USA i ZSRR z 1972 roku, który zabraniał budowy tego typu instalacji w głębi kraju. Przez ukończeniem, budowa została wstrzymana w 1987 roku, a w 1989 roku podjęto decyzję o demontażu stacji. Poniesione koszty budowy wyniosły na 1 stycznia 1987 ponad 300 mln rubli. Obecnie Jenisejsk-15 zamieszkują kobiety opuszczone przez mężów, którzy zostali przeniesieni w wyniku likwidacji stacji do odległych jednostek wojskowych. W 2011 radar całkowicie zdemontowano
1590.	Dariusz Błażejewski	** Szeryf miasteczka (odc. 27),
1591.	Darrell S. Cole	Urodził się 20 lipca 1920 r. w miasteczku Flat River(dziś część Park Hills) w stanie Missouri. Gdy w 1938 r. ukończył szkołę, wstąpił do paramilitarnej organizacji Civilian Conservation Corps (CCC).
1592.	Darrell Winfield	Darrell Hugh Winfield urodził się 30 lipca 1929 roku w Little Kansas w Oklahomie jako najstarszy z sześciorga dzieci Marion i Dapaleana Winfieldów. Rodzina Winfieldów przeniosła się z Oklahomy do Kalifornii, gdy miał sześć lat. Winfield dorastał w miasteczku Hanford.
1593.	Darów	Historyczny zasięg parafii rzymskokatolickiej w Nowotańcu: Nowotaniec, Nadolany, Wygnanka, Nagórzany, Pielnia, Bukowsko wieś i miasteczko, Bełchówka, Kamienne, Karlików, Płonna, Przybyszów, Wisłok, Moszczaniec, Darów, Puławy, Wola Sękowa, Wola Jaworowa, Radoszyce, Wolica.
1594.	Darłowo	* „Przejście Pana w miasteczku Darłowo” ks. Andrzej Kowalczyk wyd. Katolickie stowarzyszenie „Jezus Żyje” Gdańsk 1999
1595.	Datnów	Datnów (lit. Dotnuva) – miasteczko na Litwie, na Auksztocie, nad Datnówką, w okręgu kowieńskim, w rejonie kiejdańskim, przy drodze Kiejdany – Szawle.
1596.	Daugiele	Daugiele (lit. Daugailiai) – miasteczko na Litwie, położone w okręgu uciańskim w rejonie uciańskim, siedziba starostwa Daugiele, 19 km na północny wschód od Uciany przy drodze Uciana-Jeziorosy, 351 mieszkańców (2001).
1597.	Dauksze	Dauksze (lit. Daukšiai) – miasteczko na Litwie w okręgu mariampolskim w rejonie Mariampol, położone nad rzeką Dawiną wypływającą z jeziora Żuwinta (dopływem Szeszupy), ok. 19 km na południowy wschód od Mariampola. Znajduje się tu dom kultury, punkt medyczny, poczta i biblioteka.
1598.	Dave Annable	Wychował się w Walden, małym miasteczku w stanie Nowy Jork, gdzie grał w baseball, rugby i hokeja. Stał się zapalonym fanem sportu. Dorastał z dwiema siostrami: Rebeccą i przyrodnią Stacey. Swojego aktorskiego talentu nauczył się w Neighborhood Playhouse w Nowym Jorku.
1599.	David A.R. White	Urodził się w małym miasteczku Dodge City w stanie Kansas jako syn pastora mennonitów. Dorastał w Meade. Gdy miał 19 lat, przeprowadził się do Los Angeles, aby rozpocząć karierę aktorską. Sześć miesięcy po przeprowadzce, zagrał postać Andrew Phillpota, najlepszego przyjaciela Burta Reynoldsa, w sitcomie CBS Miasteczko Evening Shade (Evening Shade, 1991-93).
1600.	David Bowie	Bowie urodził się w Brixton w Londynie, ale większość dzieciństwa spędził w miasteczku Bromley (obecnie także część Londynu). Jego matką była Margaret Mary Burns, ojcem – Hayward Stenton Jones. Miał chorego psychicznie przyrodniego brata Terry’ego, który zmarł w 1985 roku.
1601.	David Bushnell	Urodzony w niewielkim miasteczku Saybrook, w 1775 ukończył Uniwersytet Yale. Podczas studiów, pracował nad koncepcją jednoosobowego okrętu podwodnego, który zbudował w 1775 i nazwał "Turtle" (żółw). W tym czasie trwała wojna amerykańsko-brytyjska i okręt podwodny miał być użyty według Bushnella do walki z brytyjskimi okrętami blokującymi Nowy Jork.
1602.	David Croft	Trzeci serial duetu Croft-Lloyd, opowiadał o członkach orkiestry dętej z małego miasteczka, walczącej przeciw budowie w pobliżu lotniska. Przyjęty bez entuzjazmu, został zamknięty po jednej serii, a dziś pozostaje właściwie zupełnie niedostępny – nie jest powtarzany, nie wydano go też na żadnym nośniku.
1603.	David Farragut	Choć przez kilkanaście ostatnich przedwojennych lat mieszkał w Wirginii, Farragut nie taił swych poglądów, mówiąc wszystkim wokół, że secesję uważa za zdradę. Niedługo przed wybuchem wojny zabrał swą wirginijską żonę i przeprowadził się do miasteczka Hastings-on-Hudson pod Nowym Jorkiem. Zaoferował swą służbę Unii, ale kierownictwo marynarki − ze względu na jego i jego żony miejsce urodzenia − nie ufało mu, oferując podrzędne stanowisko na tyłach. Jednak ujął się za nim jego przyrodni brat, komandor porucznik David Dixon Porter, dzięki któremu otrzymał zadanie specjalne, jakim miało być zajęcie od strony morza Nowego Orleanu, miasta, w którym spędził dzieciństwo.
1604.	David Gray (piosenkarz)	Urodził się 13 czerwca 1968 roku w Sale, w Anglii. Dorastał w Altrincham. W wieku 9 lat przeprowadził się wraz z całą rodziną do Walii. Wychowywał się w małym nadbrzeżnym miasteczku Solva w Pembrokeshire, gdzie ukończył Carmarthenshire College of Art. Następnie przeniósł się do Liverpoolu, aby rozpocząć studia na tamtejszym uniwersytecie. W czasach studenckich zaczął grywać w różnych grupach punkowych i rockowych. Próbował również swoich sił w pisaniu poezji. Po studiach przeniósł się z Liverpoolu do Londynu. W stolicy chciał poznać bliżej świat muzyki.
1605.	David Guterson	Jedna z kolejnych powieści Amerykanina, Madonna z Lasu z 2003, opowiada o objawieniu do jakiego miało dojść w małym amerykańskim miasteczku.
1606.	David Morrissey	Wzbudził sensację swoją decyzją, kiedy zagrał postać zatrudnionego przez Scotland Yard psychiatry, dr. Michaela Glassa, który pada ofiarą intryg pisarki i niebezpiecznej uwodzicielki w kontynuacji thrillera erotycznego Nagi instynkt 2 (2006) z Sharon Stone. Jest jedną z ważniejszych postaci w serialu Żywe trupy, w którym w 3. sezonie zagrał „Gubernatora” – psychopatycznego i despotycznego przywódcę miasteczka Woodbury w postapokaliptycznym świecie.
1607.	David Nolan (Dawno, dawno temu)	Do miasteczka wróciła magia. Pan Gold wysłał przeciw Reginie Zjawę, przed którą trzeba było ochronić kobietę, która uczyniła tyle zła. Gdy otworzyli portal w kapeluszu Jeffersona „Szalonego Kapelusznika”, Zjawa pociągnęła za sobą Mary Margaret i Emmę do post-apokaliptycznego Zaczarowanego Lasu. David obwinił za to Reginę, która sama wkrótce odzyskała pełnię magii. Sam w Storybrooke, stał się szeryfem miasteczka. Udało mu się przekonać mieszkańców by nie wyjeżdżali z miasteczka. Natomiast Regina oddała Henry'ego pod opiekę dziadka by sama mogła popracować nad sobą. W międzyczasie, David pomógł ocalić panu Gold jego Belle z ręki jej ojca. Następnie uratował wnuka przed wskrzeszonym przez lekarza dawnym ukochanym Reginy, Danielem. Szeryf zmierzył się też z Albertem Spencer, wrogiem jeszcze z Zaczarowanego Lasu. Oczyścił z zarzutu o morderstwo swoją przyjaciółkę Ruby, gdy znaleźli wraz z Babcią Lucas jej zaczarowaną pelerynę w aucie Alberta. W międzyczasie Henry zaczął mieć sny w płonącym pokoju, w którym była też inna osoba. Była nią Aurora, która zapewniła go, że jego babcia i matka są póki co bezpieczne, ale muszą walczyć z Corą, „Królową Kier”. David zgłosił się na ochotnika do poddania się klątwie snu i przekazał im jak pokonać Corę. Następnie został obudzony pocałunkiem od żony, gdy Emma i Mary Margaret wróciły do miasteczka.
1608.	David Toscana	Z wykształcenia jest inżynierem, ukończył Instituto de Estudios y Tecnológico superiores de Monterrey. Debiutował w 1992 utworem Las bicicletas. Jest tłumaczony na wiele języków, w tym na polski – Ostatni czytelnik rozgrywa się współcześnie w małym miasteczku trapionym długoletnią suszą. Głównym bohaterem książki jest bibliotekarz, żyjący w świecie swoich książek, który niespodziewanie musi się zmierzyć z morderstwem dokonanym na nastoletniej dziewczynce.
1609.	Davle	Davle – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Praga-Zachód, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 1 367 mieszkańców.
1610.	Dawerat	Kibuc Dawerat jest położony na wysokości 167 metrów n.p.m. we wschodniej części intensywnie użytkowanej rolniczo Doliny Jezreel w Dolnej Galilei, na północy Izraela. Osada leży u podnóża północnych zboczy masywu góry Giwat ha-More (515 m n.p.m.). Okoliczny teren łagodnie opada w kierunku północnym i północno-wschodnim. W jego otoczeniu znajdują się miasto Afula, miasteczka Iksal, Dabburijja i Szibli-Umm al-Ganam, kibuc En Dor, moszaw Tel Adaszim, wieś komunalna Achuzzat Barak, oraz arabskie wioski Kafr Misr, Tamra i Na’in. Na południowy wschód od kibucu jest strefa przemysłowa Alon Tawor oraz baza wojskowa Na’ura.
1611.	Dawid Wolffsohn	Dawid urodził się w 1855 roku w miasteczku Dorbiany w Imperium Rosyjskim (obecnie terytorium Litwy). Jego rodzice Isaac i Feiga Wolffsohn, byli religijnymi Żydami. Młody Dawid otrzymał od nich tradycyjne religijne wychowanie żydowskie. W 1872 roku, aby uniknąć zaciągu do armii carskiej, został wysłany do Cesarstwa Niemieckiego. Zamieszkał w mieście Kłajpeda w Prusach Wschodnich, gdzie spotkał rabina Izaaka Rülfa, który przyjął go jako swojego ucznia. Nauczył się języka niemieckiego i matematyki. Bardzo szybko Wolffsohn zapoznał się z wczesnymi ideami ruchu syjonistycznego.
1612.	Dawidgródek	Po odzyskaniu niepodległości i wojnie polsko-bolszewickiej miasteczko znajdowało się w składzie II Rzeczypospolitej. Leżało zaledwie 30 km od polskiej granicy z ZSRR. W okresie międzywojennym na terenie ordynacji Dawidgródeckiej książąt Radziwiłłów z Mankiewicz organizowano największe w Polsce i ówczesnej Europie polowania na dziki z zastosowaniem tzw. czerty (forma nagonki z udziałem 800-1000 naganiaczy). Podczas pamiętnych łowów w 1931 roku ten sposób polowania dał pokot 72 dzików. Do 17 września 1939 miasto znajdowało się w ówczesnym pow. stolińskim w dawnym województwie poleskim i stanowiło garnizon macierzysty Batalionu KOP „Dawidgródek”. W 1939 włączone w składzie Białoruskiej SRR jako siedziba rejonu. W 1941 roku miasto opanowali Niemcy, którzy wywieźli z niego, a następnie zamordowali prawie wszystkich miejscowych Żydów. W 1944 roku miejscowość została zagarnięta ponownie przez Armię Czerwoną.
1613.	Dawne miasta Polski w zestawieniu alfabetycznym	* Babice (1484-1934; w latach 1880-1934 status miasteczka; podkarpackie)
1614.	Dawne opactwo benedyktyńskie w Płocku	W XIV klasztor uzyskał wieś Opatowiec w ziemi płockie po 1329 a także wieś Szczpankowo pod Łomżą. Ponadto dobra zambskie nad Narwią powyżej Pułtuska. W skład wchodziło Zambski z kościołem parafialnym oraz wieś Chmielewo i Ceryno. Pierwotnie należały do biskupstwa płockiego a klasztor przejął w XIV i zagospodarował pod koniec tego wieku. W 1428 klasztor otrzymał zezwolenie książęce na lokację miejską Zambski, lecz miasteczko tu nie powstało. Według tradycji z XVII wieś Mokówko w ziemi dobrzyńskiej otrzymali od księcia dobrzyńskiego w zamian za Tolibowo.
1615.	Dawno, dawno temu	Pewnego dnia „Zła Królowa” Regina rzuciła klątwę na większość mieszkańców Zaczarowanego Świata. Zrobiła to głównie z powodu szczęścia, jakie Śnieżka zaznała przy boku swego męża, Księcia z Bajki. Także dawnej zdrady, jakiej królewna dopuściła się wobec macochy. Klątwa ta nie została przez Reginę stworzona, lecz tylko użyta. Przeniosła swe ofiary do kolejnej rzeczywistości, zamieszkanej przez Nas-widzów, zwanej Krainą Pozbawioną Magii. Utworzyła miasteczko Storybrooke pośrodku lasu, w stanie Maine i umieściła w nim swe ofiary. Tam nie pamiętali kim tak naprawdę są, czas się zatrzymał, magia przestała działać a nikt z zewnątrz nie miał pojęcia o miasteczku.
1616.	De Bornholmske Jernbaner	Inicjatywa budowy kolei żelaznej na Bornholmie pojawiła się po raz pierwszy w 1875 r. Od początku budziła kontrowersje, czy jest sens ekonomiczny budowy sieci kolejowej na tej niewielkiej wyspie (588 km kw.). Mimo sprzeciwu wielu mieszkańców, w 1890 r. z inicjatywy lekarza P. V. E. Hansena i inżyniera J. Fagerlunda rozpoczęto zbiórkę pieniędzy na ten cel, która zakończyła się sukcesem. 13 grudnia 1900 r. Bornholmskie Kolejowe Towarzystwo Akcyjne (Det bornholmske Jernbaneselskab A/S) otworzyło pierwszą 37 km linię pomiędzy Rønne, Åkirkeby i Nexø – największymi miasteczkami Bornholmu. Budynki stacyjne w stylu funkcjonalizmu zaprojektował bornholmski architekt Mathias Bidstrup. Mimo że linia kolejowa była bardzo kręta i nierówna, kolej już w pierwszym roku eksploatacji przyniosła zysk, przewożąc ok. 150 000 osób oraz ok. 35.000 ton towarów. W początkowym okresie używano lokomotyw parowych, w 1930 r. wprowadzono lokomotywy spalinowe, a w 1949 r. autobusy szynowe. Maksymalna prędkość wynosiła: pociągów osobowych – 45 km/godz., towarowych – 30 km/godz. Ze względu na wzrastające zapotrzebowanie na usługi transportowe, mimo dużych trudności technicznych (zwłaszcza w północnej części wyspy), rozbudowa sieci dróg kolejowych oraz ich bocznic trwała do 1916 r. Budynki stacyjne na kolejnych liniach projektowali architekci: Kay Fisker, Aage Rafn i Ove Funch–Espersen. W 1934 r. linie kolejowe Bornholmu połączono organizacyjne w jedną spółkę De Bornholmske Jernbaner, która zajmowała się także transportem drogowym oraz komunikacją morską pomiędzy portami i przystaniami wyspy. W szczytowym okresie rozwoju łączna długość sieci kolejowej na Bornholmie wynosiła ponad 90 km i składała się z następujących odcinków:
1617.	De Smet (Dakota Południowa)	DeSmet – amerykańskie miasteczko w hrabstwie Kingsbury, w Dakocie Południowej, założone w latach 70. XIX wieku. Nazwa miejscowości pochodzi o jezuickiego misjonarza; Pierre'a De Smet.
1618.	De Smet	* De Smet - miasteczko w hrabstwie Kingsbury,
1619.	Dead Rising	Gracz wciela się w dziennikarza Franka Westa, który w pogoni za sławą udaje się do fikcyjnego, niewielkiego miasteczka Willamette położonego w stanie Kolorado. Miasto objęte jest kwarantanną z powodu infekcji przemieniającej ludzi w zombie. Pomimo tego reporterowi udaje się przedostać przez blokadę i wylądować w centrum handlowym. Frank próbuje rozwikłać zagadkę rozprzestrzeniającej się zarazy oraz uratować jak najwięcej ocalałych.
1620.	Deadly Intruder	Seryjny zabójca ucieka ze szpitala psychiatrycznego i ukrywa się w małym miasteczku. Lokalny policjant musi schwytać niebezpiecznego zbiega, nim dojdzie do krwawej masakry.
1621.	Deadly Premonition	W Deadly Premonition gracz wciela się w agenta FBI, który przybywa do małego, amerykańskiego miasteczka z zadaniem wyjaśnienia tajemniczych morderstw tam występujących. Produkcję cechuje nieliniowa rozgrywka w otwartym świecie i komediowe podejście do survival horrorów. Została różnie przyjęta przez krytyków, za co uzyskała rekord Guinnessa. Osiągnęła średnie ocen na poziomie około 70 punktów na 100 w agregatorach GameRankings i Metacritic.
1622.	Deadwood (Dakota Południowa)	Gdy gorączka złota minęła i nastał okres regularnego wydobycia, Deadwood zatraciło swój kresowy charakter i przekształciło się w spokojne, ciche miasteczko górnicze. W roku 1876 epidemia ospy powaliła tak wielu mieszkańców, że dziesiątki trzeba było poddać kwarantannie. W tym samym roku generał George Crook, ścigający Indian po bitwie nad Little Big Horn, dotarł do Deadwood po marszu, który zyskał miano Horsemeat March.
1623.	Deadwood (serial telewizyjny)	Jest to western rozgrywający się w rzeczywistym miasteczku Deadwood przed i po aneksacji do terytorium Dakoty Południowej w latach 1875-1876. W tamtych czasach Deadwood był niewiele większy od obozowiska, ale był popularnym miejscem pobytu dla poszukujących złota w Black Hills. Serial pokazuje rozwój Deadwood od obozu do małego miasta na tle takich wydarzeń jak formowanie zrzeszeń i zachodni kapitalizm.
1624.	Dean Koontz	* 1980 Tunel strachu (Wesołe miasteczko, The Funhouse; wydanie polskie 1997, jako Owen West)
1625.	Debiut (album)	Pierwszym singlem promującym płytę była kompozycja "Maszynka do świerkania" do której został zrealizowany także teledysk. Zdjęcia do obrazu zostały wykonane w barze Kulkafeen w centrum Kopenhagi, którego współwłaścicielem był Mozil, który po powrocie do Polski jednak zdecydował się na jego sprzedanie. Kolejne teledyski zostały zrealizowane do utworów "Mieszko i Dobrawa jako początek Państwa Polskiego" i "Ucieczka z wesołego miasteczka".
1626.	Deblín	Deblín – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Brno, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 1 030 mieszkańców.
1627.	Debora Vogel	Pochodziła z galicyjskiej inteligenckiej rodziny żydowskiej. Urodziła się w niewielkim miasteczku Bursztyn, gdzie jej ojciec sprawował funkcję dyrektora szkoły żydowskiej. Podczas I wojny światowej rodzina Voglów przebywała w Wiedniu, zaś po jej zakończeniu osiadła we Lwowie. Debora ukończyła niemieckie gimnazjum jeszcze w Wiedniu. W 1919 podjęła studia w zakresie filozofii, psychologii i polonistyki na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, które od 1924 kontynuowała na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie w 1926 obroniła pracę doktorską Znaczenie poznawcze sztuki u Hegla i jego modyfikacji u Józefa Kremera. Po studiach została wykładowcą psychologii i literatury polskiej w seminarium hebrajskim we Lwowie. Podczas okupacji sowieckiej uczelnia została przekształcona w seminarium dla nauczycieli jidysz i Vogel wykładała tam także literaturę żydowską.
1628.	Deborah Moggach	Pierwszym mężem Deborah Moggach był Tony Moggach. Przez dziesięć lat jej partnerem był malarz Mel Calman. Później mieszkała z węgierskim malarzem Csabą Pasztorem. Jej obecnym mężem jest Mark Williams - dziennikarz i wydawca magazynu. Mieszkają w walijskim miasteczku przygranicznym Presteigne. Ma dwoje dorosłych dzieci: Toma i Lottie. Jest patronką godności w dobie śmierci i kampanii o zmianie ustawy o samobójstwie wspomaganym.
1629.	Deborah	Rok 1939. W małym, prowincjonalnym miasteczku mieszka znany malarz Marek Wawrowski wraz z rodziną. Ponieważ jest zniechęcony do wielkomiejskiego życia, postanawia pracować nad renowacją renesansowych fresków w pobliskim kościele. Kiedy w willi Wawrowskich zjawia się Jakub Burstein, znany aktor i przywozi ze sobą dwie kuzynki, okazuje się, że jest on kochankiem Anny, żony Marka. Marek jest zafascynowany jedną z nich, Deborą nawiązuje z nią romans. Marek zachowuje pozory dobrego męża i ojca. Razem z Deborą mogą się coraz częściej widywać, gdy Anna wraz z synem wyjeżdża do Zakopanego.
1630.	Debra Messing	Ma pochodzenie rosyjskie. Córka żydowskich Amerykanów, szefa sprzedaży w firmie zajmującej się produkcją biżuterii Briana Messinga i piosenkarki, bankierki, podróżniczki i brokerki Sandry Simons. Kiedy miała trzy lata wraz z rodzicami i starszym bratem Brettem przeniosła się do Wschodniego Greenwich, małego miasteczka w Providence, na Rhode Island. W 1986 roku została wybrana „Rhode Island Junior Miss”. W 1990 roku otrzymała licencjat na kierunku sztuk teatralnych na Brandeis University w Waltham w stanie Massachusetts, a w 1993 roku tytuł magistra na wydziale dramatu na Uniwersytecie Nowojorskim. Studiowała także aktorstwo w Royal Academy of Dramatic Art w Londynie.
1631.	Debreczyn	Po walkach wolnościowych Debreczyn na nowo zaczął rozkwitać. W 1857 roku wybudowano linię kolejową, która łączyła Debreczyn z dzisiejszym Budapesztem i szybko zmieniła się w węzeł kolejowy. W mieście wybudowano nowe szkoły, szpitale, fabryki, młyny, swoje siedziby otwarły także banki i towarzystwa ubezpieczeniowe. Powstały bardziej okazałe budynki, unowocześniono parki, dzięki temu miastu udało się pozbyć małomiasteczkowego wyglądu. W 1884, jako pierwszy w kraju wyruszył miejski parowóz (zastąpiony w 1911 tramwajem, który do dzisiejszego dnia jeździ w większości dawną trasą parowozu).
1632.	Dedham (Massachusetts)	Dedham (wymowa: /ˈdɛdəm/) – miasteczko (town) w USA, w stanie Massachusetts, w hrabstwie Norfolk. Według danych z 2010 roku Dedham zamieszkiwało niemal 25 tys. osób.
1633.	Defiance (serial telewizyjny)	W 2046 roku Ziemia jest wyniszczona przez wojnę z obcymi, zwanymi Wotanami, którzy przybyli 30 lat wcześniej w poszukiwaniu nowego domu, po tym jak ich układ słoneczny został zniszczony w wyniku gwiezdnej kolizji. Byli wśród nich Iratjanie, Indogeni, Kastitjanie, Liberaci, Sensotowie, Gulanowie i Wolganie. Obecnie planeta jest zamieszkiwana przez wszystkich. W położonym przy granicy miasteczku Defiance Wotanie koegzystują z ludźmi. Osadą rządzi burmistrz Amanda Rosewater (Julie Benz), a pomaga jej przybyły niedawno do miasta Joshua Nolan (Grant Bowler), były żołnierz, który podczas wojny stracił rodzinę. Towarzyszy mu adoptowana córka, Iratjanka Irisa (Stephanie Leonidas), którą uratował przed śmiercią z rąk własnych rodziców. Jako nowo przybyli, muszą nauczyć się zasad panujących w mieście i poznać jego najbardziej wpływowych członków, a wśród nich właściciela największej w okolicy kopalni Rafe'a McCawleya (Graham Greene) i ambitną kastitjańską rodzinę Tarrów (Tony Curran i Jaime Murray).
1634.	Dejr Channa	W jego otoczeniu znajdują się miasteczka Arraba, Sachnin, Maghar i Ajlabun, kibuce Lotem i Jachad, moszaw Tefachot, wioski komunalne Massad i Hararit, oraz arabskie wioski Hamdon i Sallama.
1635.	Dejr al-Asad	Z miejscowości wyjeżdża się na południe drogą nr 8534 przez miejscowość Bi’ina na drogę ekspresową nr 85, którą jadąc na wschód dojeżdża się do miasta Karmiel i dalej do miasteczka Nachf, lub jadąc na zachód dojeżdża się do miejscowości Madżd al-Krum. Lokalna droga prowadzi na północny zachód do skrzyżowania z drogą nr 8544, łączącą kibuce Tuwal i Kiszor.
1636.	Dekanat Novljanski	Swoim terytorium dekanat novljanski obejmuje chorwackie miasteczko Novska i jego okolice.
1637.	Dekanat Pleternički	Swoim terytorium dekanat pleternički obejmuje chorwackie miasteczko Pleternica i jego okolice.
1638.	Delamar Ghost Town	Złoto w kopalniach Delamar było osadzone w kwarcycie. W procesie wydobywania złota z kwarcytu wydobywał się również w dużych ilościach pył zawierający cząsteczki podobnej do szkła skały. Ten niebezpieczny materiał (nazywany Dagger Dust) wywoływał pylicę płuc. Dagger Dust w krótkim czasie tworzył mikroskopijne dziury w pęcherzykach płuc. W ciągu kilku miesięcy ofiary umierały z uduszenia się z powodu okaleczeń podobnych do tych powodowanych przez rozedmę płuc. Z powodu występowania szkodliwego pyłu w pewnym momencie w Delamar żyło ok. 400 wdów (ang. widow), dlatego miasteczko zyskało przydomek The Widowmaker.
1639.	Delatycze	Delatycze (biał. Дзяляцічы, ros. Делятичи) – wieś (dawniej miasteczko) na Białorusi, w possowiecie Lubcz, w rejonie nowogródzkim obwodu grodzieńskiego.
1640.	Delaware Route 1	Na północ od węzła drogowego, na którym po raz pierwszy spotykają się drogi Delaware Route 1 i U.S. Route 13, DE 1 biegnie w sąsiedztwie drogi U.S. Route 13 na północnych obrzeżach miasta Dover. Kolejny węzeł dróg Delaware Route 1 i U.S. Route 13 znajduje się na południe od miasta Smyrna. Na wschód od Smyrna droga wjeżdża na obszar hrabstwa New Castle. Na trzecim węźle drogowym dróg Delaware Route 1 i U.S. Route 13 (przy którym w latach 1992-2003 kończyła się Delaware Route 1) magistrala biegnie nad U.S. Route 13, a następnie za pomocą 13-kilometrowego odcinka omija miasteczko Townsend. W drodze do miast Odessa i Middletown Delaware Route 1 przekracza rzekę Appoquinimink, a następnie spotyka się z drogą stanową Delaware Route 299. Po oddaleniu się od Delaware Route 299 droga po raz kolejny przecina u.S. Route 13 oraz rzekę Drawyer, po czym spotyka się z drogą stanową Delaware Route 896 w miejscowości Boyds Corner.
1641.	Delikatesy (film)	Delikatesy (org. Delicatessen) – film francuski Marca Caro i Jean-Pierre’a Jeuneta z 1991. Jest to czarna komedia opisująca życie francuskiego miasteczka po globalnym kataklizmie.
1642.	Delligsen	Delligsen – miasto (niem. Flecken) oraz gmina samodzielna (niem. Einheitsgemeinde) w Niemczech, w kraju związkowym Dolna Saksonia. W roku 2008 liczba mieszkańców wynosiła 8 460.
1643.	Deltana	W 1904 roku, siły US Army Signal Corps zbudowały stację McCarty Telegraph na placu zlokalizowanym u zbiegu rzek Tanana i Delta, gdzie obecnie znajduje się miasteczko Deltana.
1644.	Demidówka	Do 1942 roku Demidówka była zamieszkana głównie przez Żydów. W maju 1942 roku Niemcy utworzyli w miasteczku getto. Zlikwidowano je 8 października 1942 rozstrzeliwując około 600 Żydów. Zbrodni dokonało SD z Równego przy współudziale niemieckiej żandarmerii i ukraińskiej policji. Około 100 osób zdołało zbiec podczas egzekucji, jednak większość z nich została później schwytana i zabita.
1645.	Demokracja	Siła parlamentu wzrastała stopniowo przez wieki. W 1689 ustanowiono Deklaracje praw, która skodyfikowała najważniejsze prawa i doprowadziła do wzrostu znaczenia parlamentu. Prawo wyborcze powoli zyskiwało na sile w związku z czym parlament uzyskiwał coraz większą władzę, aż w końcu monarcha zaczął pełnić tylko rolę reprezentacyjną. Prawo wyborcze uczyniono bardziej jednolitym. Ustawą Reform Act 1832 zlikwidowano tzw. zgniłe miasteczka, które dawały nielicznym mieszkańcom duży wpływ na wybór członków parlamentu.
1646.	Demon (film)	Piotr zwany Pytonem przyjeżdża do Polski, gdzie w małym miasteczku zamierza ożenić się z Żanetą, siostrą swojego przyjaciela, z którym wspólnie pracował w Londynie i przebudować stary dom, odziedziczony po jej dziadku. W przeddzień ślubu koparka odkrywa leżący w ziemi szkielet młodej kobiety. W czasie wesela duch zmarłej Hany pojawia się wśród gości i wchodzi w ciało Pana Młodego. Piotr doznaje ataku epilepsji i zaczyna opowiadać historię dziewczyny w języku jidysz. Obecny na wesele stary nauczyciel wspomina żydowską przeszłość miasteczka i zniszczone budynki należące do Żydów. Kiedy Piotr znika i nikt nie potrafi go odnaleźć, wesele dobiega końca. Żaneta opuszcza rodzinną miejscowość, a Ronaldo spycha do zalewu samochód, którym przyjechał Piotr.
1647.	Demonstracje w Gruzji (2009)	13 kwietnia 2009 w protestach wzięło udział ponownie 20 tysięcy osób. Zablokowali oni Aleję Rustawelego i spod parlamentu przemaszerowali pod siedzibę prezydenta. Opozycja utworzyła tam "miasteczko namiotowe". W rozstawionych namiotach, nazywanych celami, działacze opozycyjni protestowali przeciw represyjnej polityce rządu. Opozycja wyraziła gotowość do rozmów z prezydentem, podkreślając jednocześnie że jedynym sposobem rozwiązania konfliktu są nowe wybory prezydenckie.
1648.	Denbigh	Denbigh (wal. Dinbych) – miasteczko w Denbighshire w Walii położone ok. 13 km na północny zachód od Ruthin i tuż na południe od St Asaph. Według spisu powszechnego z 2001 w miasteczku mieszkało 8783 osób.
1649.	Denise Richards	Za rolę pilota wojennego statku kosmicznego Carmen Ibanez – pełnej entuzjazmu idealistki w filmie sci-fi Paula VerhoevenaŻołnierze kosmosu (Starship Troopers, 1997) była nominowana do nagrody Blockbuster Entertainment. Rola uwodzicielskiej uczennicy college’u w thrillerze Dzikie żądze (1998) u boku Neve Campbell, Kevina Bacona i Matta Dillona przyniosła jej nominację do nagrody MTV Movie Award. W czarnej komedii Zabójcza piękność (1999) Richards zagrała małomiasteczkową kandydatkę do tytułu Miss Nastolatek, córkę zepsutej i owładniętej żądzą zwycięstwa matki (w tej roli Kirstie Alley).
1650.	Deraźne	We wrześniu 1939 roku zajęte przez Armię Czerwoną. 28 czerwca 1941 roku rozpoczęła się w Deraźnem okupacja niemiecka. Niemcy założyli w Deraźnem posterunek ukraińskiej policji, który stosował wobec żydowskich i polskich mieszkańców miasteczka różne szykany. 5 października 1941 roku okupant zorganizował dla Żydów w Deraźnem getto, które następnie zlikwidował 24 sierpnia 1942 roku. Niemcy i policja ukraińska rozstrzelały Żydów w lasach pod Kostopolem
1651.	Dereczyn	Dereczyn (biał. Дзярэчын) – wieś (niegdyś miasteczko) w rejonie zelwieńskim obwodu grodzieńskiego Białorusi, położona na północ od Różany nad rzeką Zelwą.
1652.	Derewno	}}Derewno, Derewna (błr. Дзераўная, Dzieraunaja; ros. Деревная, Dieriewnaja) – agromiasteczko na Białorusi, obwodzie mińskim, w rejonie stołpeckim, nad rzeczką Kiszelówką, w okolicy Naliboków.
1653.	Des Plaines (rzeka)	Wolno płynąca Des Plaines ma swe źródła w południowym Wisconsin na zachód od miasta Kenosha, skąd kieruje się na południe, poprzez bagniste obszary na granicy stanu Illinois. Tam zmienia kierunek na zachodni przepływając przez zalesione obszary pasa ochronnego hrabstw Lake i Cook, a także przez miasteczko Des Plaines na północny zachód od Chicago. Następnie rzeka skręca na południowy zachód, by (jako kanał sanitarny metropolii chicagowskiej) w pobliżu miejscowości Joliet połączyć się z rzeką Kankakee, tworząc wraz z nią rzekę Illinois.
1654.	Desant pod Utrią	Operacja rozpoczęła się 17 stycznia 1919 roku. „Lennuk” ostrzelał baterię nieprzyjaciela w Merikiule ze swoich dział kalibru 102 mm, na co bolszewicy odpowiedzieli strzelając szrapnelami. Mniejsze jednostki rozpoczęły wysadzanie desantu, w czym jednak przeszkadzało wzburzone morze. W związku z tym udało się wysadzić jedynie 200 ludzi. „Lennuk” prowadził ostrzał Narva-Jõesuu, dopóki zdesantowani żołnierze nie poinformowali go o ucieczce bolszewików z miasteczka. Niszczyciel ostrzelał następnie stację kolejową Korf oraz folwark Laagna. Siły desantu posuwały się w stronę Narwy, 20 rannych żołnierzy powróciło na okręty. O godzinie 10 rano 18 stycznia wylądowało pozostałych 800 ludzi. W wyniku zajęcia przez desant wsi Utria i folwarku Laagna siły czerwonych w rejonie Vaivary zostały okrążone. Do niewoli dostało się 630 bolszewików.
1655.	Desperacja (powieść)	Akcja powieści dzieje się w małym, pustynnym miasteczku Desperacja oraz na drodze stanowej w pobliżu. Wielki, szalony policjant zatrzymuje przejeżdżające osoby pod pozorami przestępstw, które sam upozorował, a następnie aresztuje je i zamyka w swoim więzieniu lub morduje. Porywa w ten sposób Petera i Mary Jackson, rodzinę Carver oraz pisarza Johnna Marinville'a. W areszcie przebywa także mieszkaniec miasta Tom Billingsley, a w późniejszym czasie dołącza do nich ocalała mieszkanka miasta Audrey.
1656.	Desperado	Na jego nieszczęście, Bucho wypowiada mu otwartą wojnę. W tym celu każe swym ludziom strzelać do wszystkich obcych ludzi w miasteczku i zatrudnia seryjnego mordercę Navajasa (Danny Trejo). Ten jednak zabija przyjaciela El Mariachiego. Zaś jego celowi udaje się uciec do księgarni Caroliny. Jednak mordercy nie udaje się wypełnić zadania, gdyż przez przypadek zostaje zabity przez ludzi Bucha. Zdenerwowany boss podpala księgarnię, z której w ostatniej chwili uciekają kochankowie. El Mariachi, po rozmowie z ukochaną, postanawia zadzwonić po swych dawnych przyjaciół, uprzedzając, by wzięli ze sobą „gitary”. Po ich przyjeździe, następuje krwawa bitwa, w której giną przyjaciele El Mariachiego i prawie wszyscy obecni tam ludzie mafiosa. Zostaje również ranny mały chłopiec, którego Carolina odwozi do szpitala. Kochankowie postanawiają iść do domu Bucha, by ostatecznie zakończyć wojnę. Tam boss we wrogu poznaje swojego młodszego brata – jednak pomimo tego, że są braćmi, dochodzi pomiędzy nimi do ostatecznej strzelaniny, z której cało wychodzą tylko El Mariachi i Carolina. Kochankowie postanawiają wyjechać z miasta, lecz futerał zabierają ze sobą.
1657.	Destry znowu w siodle	Film został oparty na powieści Maxa Branda pod tym samym tytułem z 1930 roku. W głównych rolach obsadzeni zostali Marlena Dietrich i James Stewart. Akcja filmu rozgrywa się na Dzikim Zachodzie, w fikcyjnym miasteczku Bottleneck, dokąd zostaje wysłany pacyfistyczny Destry (Stewart). Ma on za zadanie przywrócić ład i porządek w mieście. Spotyka tam Frenchy (Dietrich), piosenkarkę występującą w saloonie. Parę zaczyna łączyć głębokie uczucie.
1658.	Detektyw Foyle	Tytułowy bohater, detektyw Christopher Foyle, jest policjantem pracującym w angielskim miasteczku Hastings. Jest wdowcem, ma dorosłego syna Andrew, pilota. Prowadzi śledztwa w sprawach kryminalnych, które nierzadko związane są z zawieruchą wojenną. Jego najbliżsi współpracownicy to kierowca płci żeńskiej Sam oraz sierżant Paul Milner, inwalida wojenny w kwiecie wieku. Wspólnie rozpracowują takie sprawy jak morderstwa, nielegalny handel paliwem, działalność faszystów.
1659.	Detern	Detern – miasto (niem. Flecken) w Niemczech, w kraju związkowym Dolna Saksonia, w powiecie Leer, wchodzi w skład gminy zbiorowej Jümme.
1660.	Detva	Wieś powstała w latach 1636–1638. Z biegiem lat poszerzała swój kataster poprzez przyłączanie powstających w szerokiej okolicy przysiółków i samotnych gospodarstw, nazywanych tu „łazami” (słow. lazy). Mieszkańcy zajmowali się rolnictwem, hodowlą i pracą w lesie. W 1787 r. powstała tu pierwsza przemysłowa serowarnia produkująca bryndzę (słow. bryndziareň) na terenie dzisiejszej Słowacji. W 1811 r. stała się miasteczkiem z prawem urządzania dorocznych jarmarków. W latach międzywojennych panowało tu znaczne bezrobocie, a wielu mieszkańców emigrowało w poszukiwaniu pracy. Status miasta uzyskała w 1965 r., a stolicą powiatu stała się w roku 1996.
1661.	Devil May Cry 4	Gra zaczyna się w dniu Festiwalu Miecza. Twierdzę nawiedza potężny wojownik Dante, który zabija mistrza Zakonu. Morduje także próbujących go zatrzymać wojowników. Brat Kyrie - Credo (zarazem generał zakonu) nakazuje Nero by powstrzymał zamachowca na czas przybycia wsparcia. Dante i Nero toczą zaciekłą walkę (jest to początek właściwej rozgrywki, która umożliwia graczowi zapoznanie się ze sterowaniem postaci). Podczas opuszczania zawalającego się po walce budynku, miasto atakują demony. Nero dostaje zadanie odszukania Dante. Po pokonaniu demonów w mieście Nero trafia do opuszczonego miasteczka górniczego, gdzie spotyka wielkiego ognistego demona Beriala i pokonuje go. Po walce trafia do lodowej Twierdzy Fortuna. W trakcie wędrówki spotyka wojowniczkę Zakonu Glorię. W twierdzy odnajduje sztuczną duszę - Anima Mercury i przy jej udziale aktywuje pradawne "Ostrza Gyro". Z ich pomocą rozbija wielki obraz Jego Świętobliwości. Znajduje za nim ukryty tunel prowadzący do podziemnej części twierdzy. Okazuje się, że rezyduje tam szalony naukowiec - Agnus, który na życzenie Jego Świętobliwości zmienia członków zakonu w demony i hoduje własne za sprawą Yamato (katany brata Dante). Głównym celem jest ożywienie gigantycznego posągu i stworzenie Superdemona - "Zbawcy". W czasie walki z Kapłanem Nero zostaje wchłonięty przez Zbawcę, próbując ratować Kyrie. Dante musi wrócić tą samą drogą, którą przybył Nero, by zniszczyć demona. Po walce ze Zbawcą bohaterowi udaje się uwolnić Nero, który rusza na spotkanie z Sanktusem przemienionym w demona. Po długim pojedynku Nero zabija Sanktusa cięciem Yamato oraz uwalnia Kyrie. Po wyjściu bohatera z posągu okazuje się że ożył on ponownie po wchłonięciu ciała Sanktusa. Sytuacje ratuje Nero, który używając ramienia diabła miażdży posągowi głowę. Po pokonaniu bossa, oboje głównych bohaterów spotyka się na głównym placu, gdzie zaczynała się gra.
1662.	Devín	Devín (niem. Theben, węg. Dévény) – dawniej samodzielne miasteczko, obecnie dzielnica Bratysławy, położona w powiecie Bratysława IV na zachód od centrum miasta, przy granicy z Austrią.
1663.	Devínska Nová Ves	Po I wojnie światowej, 31 grudnia 1918, w miasteczku miała miejsce bitwa między armią czechosłowacką (właściwie czeską) a węgierską, którą Węgrzy przegrali. Ostatecznie miejscowość przyłączono do Czechosłowacji, a w 1928 wcielono do powiatu bratysławskiego.
1664.	Dewetsdorp	Dewetsdorp – miasteczko w Wolnym Państwie położone niedaleko granicy z Lesotho.
1665.	Dewnja	Dewnja spływa z południowych stoków Płaskowyżu Dobrudży koło wsi Czernewo. Płynie na południe, przecina miasteczko Dewnja i uchodzi do Jeziora Biełosławskiego wraz z Prowadijską reką.
1666.	Dezercja ukraińskich policjantów na Wołyniu w 1943 roku	Dezercje rozpoczęły się w połowie marca i zakończyły w kwietniu 1943. Policjanci dezerterowali zarówno z posterunków we wsiach i miasteczkach, jak i z dużych miast – Łucka i Kowla. Opuszczając posterunki, policjanci uwalniali więźniów i likwidowali niemieckie dowództwo. W Dubnie, Krzemieńcu i Kowlu wypuszczono przed ucieczką wszystkich więźniów, w tym Polaków (sic!). Często pretekst stanowił atak na posterunek czy więzienie oddziału OUN-B. Część dezerterujących policjantów zasiliła oddziały OUN-B, OUN-M i UPA (mimo zachęt wstąpienia do ich oddziałów ze strony radzieckich partyzantów), część po prostu udała się do domów. Dezerterujący policjanci dopuszczali się także zbrodni na wybranych Polakach, prawdopodobnie znajdujących się na czarnych listach OUN.
1667.	Dešenice	Dešenice – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Klatovy, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 669 mieszkańców.
1668.	Di Goldene Kejt	Ukazanie się kwartalnika było wielkim wydarzeniem, a gazeta szybko uzyskała miano centrum literatury żydowskiej. Nowojorski miesięcznik żydowski „Jidysze Kultur” nazwał „Di Goldene Kejt” małym Jabne (od nazwy miasteczka, w którym po zburzeniu Jerozolimy powstała z inicjatywy Jochanana Ben Zakaja słynna uczelnia).
1669.	Diabelski młyn	Największym diabelskim młynem w Polsce jest Gwiazda Duża w Śląskim Wesołym Miasteczku na granicy Katowic i Chorzowa. Powstał w 1982. Gondole są ośmioosobowe i wynoszą zwiedzających na wysokość ok. 40 m.
1670.	Diabeł z New Jersey	Potem potwór pokazywał się znacznie rzadziej, aż do 1951 r. kiedy znowu wywołał panikę w miasteczku Gibbstown w stanie New Jersey. Ostatnia relacja pochodzi z 2005|data=2013-01}}.
1671.	Diabły, diabły	Do pewnego miasteczka przyjeżdżają Cyganie. Trzynastoletnia dziewczyna zakochuje się w cygańskim chłopcu, jednak miejscowa społeczność postanawia wypędzić obcych.
1672.	Diecezja Baker	Diecezja została kanonicznie erygowana 19 czerwca 1903 roku przez papieża Leona XIII jako diecezja Baker City (nazwa zmieniona została 16 lutego 1952). Wyodrębniono ją z archidiecezji Oregon City (obecnie siedziba znajduje się w Portland). Pierwszym ordynariuszem został dotychczasowy kapłan archidiecezji Oregon City Charles Joseph O’Reilly. Katedra diecezjalna znajduje się w miasteczku Baker City, lecz władze diecezjalne i siedziba kurii zlokalizowane są w Bend (od 7 października 1985).
1673.	Diecezja Norwich	W 1781 roku w miasteczku Lebanon, na północny wschód od Norwich, została odprawiona pierwsza katolicka msza w granicach stanu Connecticut. Trwało to przez dłuższy czas.
1674.	Diecezja Parramatta	Diecezja Parramatta – diecezja Kościoła rzymskokatolickiego w metropolii Sydney. Powstała w 1986 w wyniku wyłączenia części terytorium z archidiecezji Sydney. Siedzibą biskupów jest Parramatta, formalnie będąca niezależnym miasteczkiem, faktycznie zaś stanowiąca jedną z zachodnich dzielnic Sydney.
1675.	Diecezja Wilcannia-Forbes	Kuria biskupia znajduje się w miasteczku Forbes, natomiast katedra diecezjalna zlokalizowana jest w odległym o ok. 750 km Broken Hill.
1676.	Diecezja chełmińska	W VIII punkcie II pokoju toruńskim stwierdzono: Również, aby można było rozwiać zupełnie poszczególne chmurki nienawiści i uraz przez zjednoczenie niniejszego pokoju i przymierza, doszliśmy dla dobra pokoju i zgodziliśmy się między sobą ze wspomnianym najjaśniejszym panem Kazimierzem królem i Królestwem jego Polskim, że biskupstwo chełmińskie wróci do kościoła gnieźnieńskiego, a odtąd i nadal będzie wspomnianemu kościołowi polskiemu i gnieźnieńskiemu jako prymasowskiemu we wszystkim posłuszne i poddane, a z zakonnego na świeckie z łaski i władzą papieża ma być przemienione, na co zarówno my Ludwik mistrz, (jak) i komturowie nasi wyraźną daliśmy i dajemy zgodę: (Biskupstwo to), ze swoją diecezją i wszystkimi grodami, miastami, miasteczkami i twierdzami, mianowicie Chełmżą, Lubawą, Kurzętnikiem, Wąbrzeźnem i wszystkimi okręgami, szlachtą, wasalami, wsiami i przynależnościami wszystkimi, pozostanie pod władzą, opieką i obroną wspomnianego pana Kazimierza króla, i Królestwa jego Polskiego. Nie zostało to jednak zrealizowane.
1677.	Diecezja sejneńska	Diecezja augustowska, zwana sejneńską powstała w związku z reorganizacją terytorialną Kościoła katolickiego po utworzeniu Królestwa Polskiego. Papież Pius VII bullą z 30 kwietnia 1818 roku zniósł diecezję wigierską, tworząc na jej miejsce diecezję augustowską, czyli sejneńską. Stolicą biskupią zostało ustanowione miasteczko Sejny, a katedrą - kościół Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny.
1678.	Diecezja żmudzka	* zatwierdzona 31 maja 1421 bullą papieża Marcina V (pierwotnie wchodziła w skład metropolii lwowskiej, później podlegała bezpośrednio Stolicy Apostolskiej, od 1427 była sufraganią metropolii gnieźnieńskiej. Siedzibą biskupstwa było miasteczko Wornie (Miedniki), skąd przeniesiono ją ukazem carskim do Kowna w 1864.
1679.	Diego de la Vega	Diego de la Vega - fikcyjna postać znana z filmu Zorro. Według scenariusza mężczyzna studiował w Hiszpanii, nie dokończył jednak studiów i udał się do Los Angeles, wezwany listownie przez ojca obawiającego się o losy mieszkańców miasteczka, nad którymi sprawował władzę, będący wówczas komendantem, kapitan Monastario. De la Vegowie to najbogatszy i najbardziej wpływowy ród w mieście.
1680.	Diemen	Diemen – gmina oraz miasteczko w Holandii z liczbą mieszkańców wahającą się wokół 27000. Znajduje się w Holandii Północnej na wschód od Amsterdamu.
1681.	Diepenau	Diepenau – miasto (niem. Flecken) w Niemczech w kraju związkowym Dolna Saksonia, w powiecie Nienburg (Weser), wchodzi w skład gminy zbiorowej Uchte.
1682.	Diesdorf (Saksonia-Anhalt)	Diesdorf – miasto (niem. Flecken) w Niemczech, w kraju związkowym Saksonia-Anhalt w powiecie Altmarkkreis Salzwedel, wchodzi w skład gminy związkowej Beetzendorf-Diesdorf.
1683.	Digitariat	Ignacy Fiut, Marcin Habryń: Społeczność akademicka wobec możliwości wykorzystania Internetu w procesie pracy. W: Mikrospołeczność informacyjna na przykładzie miasteczka internetowego Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Kraków: AGH, 2001, s. 158, 162. ISBN 83-88408-72-0.Sprawdź autora:1.
1684.	Dil Maange More	Student college'u i pasjonat futbolu Nikhil Mathur (Shahid Kapoor) żyje w malowniczym miasteczku Samarpur w górach w Uttaranchal. Jego serce bije najżywiej dla piłki i dwóch kobiet, które kocha – matki (Smitha Jaykar) i dziewczyny Nehy (Soha Ali Khan). Beztroski, pogodny, pełen radości życia swój pierwszy dramat przeżywa, gdy w trakcie oświadczyn okazuje się, że Neha woli pracę stewardesy w Mumbaju od spokoju małżeństwa z Nikhilem i życia dalej w małym górskim miasteczku w trosce o starzejących się rodziców i rosnące dzieci. Mimo błagań Nikhila wyjeżdża do Mumbaju. Stęskniony Nikhil wyrusza z miasteczka, aby namówić Nehę do powrotu. Na stacji koledzy z dzieciństwa żegnają go słowami: "W dwóch sytuacjach się nie wraca – umierając i wyjeżdżając do Bombaju". Próbując przekonać Nehę do powrotu Nikhil żyje życiem wielkiego miasta, w którym czuje się zagubiony. Gdy Neha ostatecznie zrywając z nim wybiera wielki świat, podróże i pracę, poczucie osamotnienia pogłębia się. Spragniony miłości angażuje się w kolejny związek z Sarą, która wykorzystuje go, by wzbudzić zazdrość w mężczyźnie, na którym jej zależy. Odrzucony kolejno przez dwie kobiety Nikhil odkrywa, że naprawdę jest kochany przez kogoś po kim się tego nie spodziewał.
1685.	Dilip Kumar	Był piątym dzieckiem z trzynastu rodzeństwa; jego ojciec był sprzedawcą owoców, który wyemigrował z Bombaju do Nashik, małego miasteczka w stanie Maharashtra. Khan po podstawowej edukacji, pomagał ojcu w prowadzeniu firmy i przygotowywał się do jej przejęcia. Podczas podróży służbowej do Naini Tal spotkał aktorkę Devikę Rani i ekipę poszukującą plenerów filmowych. Spotkanie zaowocowało angażem w filmie. Khan wyjechał do Bombaju, w tajemnicy przed ojcem, i już jako Dilip Kumar, zadebiutował w 1944 roku w filmie pt. Jwar Bhata. Jako aktor został zauwazony w filmie Noor Jehanw w 1947 roku, a prawdziwą sławę przyniósł mu rola w filmie dramatycznym Bimala Roya z 1951 roku "Do Bigha Zamin" (Dwa hektary ziemi). W ciągu kolejnych sześciu dekadach wystąpił w 57 filmach, w tym w dwóch w języku bengalskim. We wszystkich filmach partnerowało mu jedenaście aktorek, z trzema była związany prywatnie. Był pięciokrotnie żonaty.
1686.	Dillingham	Teren wokół dzisiejszego miasteczka Dillingham był zamieszkany przez ludzi eskimoskiego plemienia Yup'ik od tysiącleci.
1687.	Dimitrios Roussopoulos	25 grudnia 1959, Roussopoulos zorganizował studencką demonstrację w Ottawie, która przerodziła się w Uniwersytecką Kampanię na Rzecz Rozbrojenia Nuklearnego (ang. Combined Universities Campaign for Nuclear Disarmament, CUCND). CUCND przyciągało coraz więcej członków i wkrótce było obecne już w 22 miasteczkach akademickich w całym kraju. Roussopoulos pełnił funkcję Prezesa Federalnego do 1964 roku. Zorganizował także 64-godzinne czuwanie przed Izbą Gmin, podczas którego zebrano 150 tys. podpisów pod petycją do Premiera Lestera B. Pearsona, w której wzywano rząd kanadyjski do wstrzymania zakupów broni nuklearnej. Liberalny rząd Pearsona nabył głowice nuklearne do pocisków Bomarc B, które jednak wraz z inną bronią zostały usunięte z terytorium Kanady pod rządami premiera Pierre Trudeau.
1688.	Dimityr Talew	W szerokiej panoramie dziewiętnastowiecznego miasteczka z terenów Macedonii, ukazane zostały losy rodu Głauszewów. W perypetiach bohaterów ukazane zostały charakterystyczne procesy i zjawiska przebiegające w okresie bułgarskiego odrodzenia narodowego. Jak pisze Teresa Dąbek-Wirgowa: Poszukując w swych bohaterach witalizmu, sił duchowych i umiłowania piękna, pisarz zabarwił społecznie konfliktowy obraz dawnego świata wzruszeniem, jakie ruch odrodzeniowy budził u potomnych, i stworzył klimat liryczny.
1689.	Dinner Plain	Dinner Plain to miejscowość położona w Alpach Australijskich w stanie Wiktoria w Australii przy Great Alpine Road, około 10 km od Mount Hotham i 375 km od Melbourne. W miasteczku mieszka na stałe około 50 osób, znajduje się tam ponad 200 domków wynajmowanych dla turystów i narciarzy.
1690.	Diomede Falconio	Dnia 27 listopada 1911 podniesiony do rangi kardynała prezbitera Santa Maria in Ara coeli przez papieża Piusa X. W maju 1914 awansowany na kardynała biskupa Velletri. Brał udział w konklawe 1914 roku. 26 lutego 1916 został prefektem Świętej Kongregacji Zakonów. Zmarł niespełna rok później. Pochowany we franciszkańskim kościele w rodzinnym miasteczku.
1691.	Dionizy Czachowski	Mianowany przez Rząd Narodowy naczelnikiem wojennym województwa sandomierskiego, powołał pod swoje rozkazy wszystkie oddziały operujące na tym obszarze. Nadciągnęły więc oddziały Władysława Kononowicza, Grylińskiego oraz oddział galicyjski pod Łopackim i oddzialiki Wiszniewskiego, Figietty’ego i Stamirowskiego. Władysław Eminowicz, były oficer austriacki, mianowany został szefem sztabu a Stanisław Dobrogojski, były oficer armii rosyjskiej, który sprawował funkcję instruktora, podjął się szkolenia nie obeznanych ze służbą wojskową powstańców. Czachowski przemaszerował w kierunku Iłży na czele zjednoczonych oddziałów liczących w sumie 540 ludzi, demonstrując okolicznym załogom rosyjskim swoją siłę. Wieczorem 15 kwietnia jego oddziały zajęły miasteczko Grabowiec i okolicę. Na wiadomość jednak o dośrodkowym ruchu oddziałów rosyjskich z Radomia, Opatowa i Staszowa Czachowski wyszedł z Grabowca, pragnąc ocalić miasto przed zemstą wrogów. Gryliński, niezadowolony z tego kroku polskiego dowódcy, odłączył się ze swoim oddziałem i już nazajutrz został przez Klewcowa rozbity. Pozbywszy się niektórych oddziałów na skutek rozkazu Czachowskiego, odłączył się również Kononowicz. Czachowski manewrował w Puszczy Iłżeckiej, a wyszedłszy stamtąd, natknął się pod Stefankowem (22 kwietnia) na silny oddział rosyjski Dońca-Chmielnickiego, którego pobił na głowę odwodząc do Szydłowca, gdzie oddziały partyzanckie wybiły resztki rosyjskich żołnierzy. Mimo zwycięstwa stracił w boju znakomitego oficera i instruktora Grzmota-Dobrogojskiego. Po wykonaniu kilku wyroków śmierci na szpiegach, co było następstwem odwetu za gwałty, mordy i rabunki Rosjan, Czachowski wymknął się przed pościgiem i uszedł w lasy radoszyckie. Z oddziałem swoim i Łopackiego pod Markowskim poszedł teraz Czachowski na Zwoleń, Tarłów, Ożarów, stąd ruszył w kierunku północno-zachodnim, gdzie pod Borią i Jeziórkiem w pobliżu Ostrowca (4-5 maja) stoczył zwycięską bitwę z Klewcowem.
1692.	Diplodo	Wesołe miasteczko
1693.	Dippach (Luksemburg)	Dippach − gmina i małe miasteczko w południowo-zachodnim Luksemburgu, w dystrykcie Luksemburg, w kantonie Capellen. Stolicą administracyjną gminy jest Schouweiler.
1694.	Dirge of Cerberus: Final Fantasy VII	Mieszkańcy Kalm mają zamiar świętować Dzień Ponownego Odżycia. Z tej okazji Vincent zostaje zaproszony do miasteczka przez Reeva. Gdy tam przybywa, widzi zniszczone miasto i tych, którzy je zrujnowali – Deep Ground Soldiers (DG). Dla Vincenta zaczyna się nowa przygoda.
1695.	Disneyland Resort Paris	Główna Ulica - to amerykańska ulica małego miasteczka z początku XX wieku. Dominują tu wiktoriański styl i słodkie kolory. To pierwsza część Parku, tuż za wejściem, główna droga łącząca wszystkie krainy. Tędy przebiegają trasy wielu parad.
1696.	Diukowie Hazzardu (film)	Bo (Seann William Scott) i jego kuzyn Luke (Johnny Knoxville) Diukowie mieszkają w Hazzard County. Wiodą niezwykle rozrywkowe życie i często podpadają miejscowemu szeryfowi. Pewnego dnia okazuje się, że miasteczko, w tym ich farmę, chce wykupić skorumpowany delegat rządowy Hogg (Burt Reynolds). Bo i Luke postanawiają działać. W walce o rodzinne dobro pomagają im kuzynka Daisy (Jessica Simpson) i wuj Jesse (Willie Nelson).
1697.	Diukowie Hazzardu: Początek	Nastoletni Bo (Jonathan Bennett) i Luke (Randy Wayne) Diukowie zostają za karę wysłani do miasteczka Hazzard Country. Przez całe lato mają się tam opiekować swoim wujem bimbrownikiem, Jessem (Willie Nelson). Okazuje się, że wspierany przez przekupnego burmistrza bezwzględny Boss Hogg (Christopher McDonald) zamierza zagrabić farmę Diuków. Bo i Luke nie namyślają się długo. Razem ze swoją atrakcyjną kuzynką Daisy (April Scott) stają w obronie rodzinnej posiadłości.
1698.	Divertical	Divertical – najwyższa na świecie stalowa wodna kolejka górska (ang. water coaster) o wysokości 50 m, zbudowana w parku rozrywki Mirabilandia we Włoszech przez firmę Intamin.
1699.	Diváky	Diváky - miasteczko na Morawach, w Czechach, w kraju południowomorawskim. Miejscowość liczy 470 mieszkańców.
1700.	Divín (powiat Łuczeniec)	Po 1686, kiedy właścicielem Divína został Stefan I Zichy, nastały dla miasteczka spokojniejsze czasy, przerwane dopiero w 1708 powstaniem Rakoczego. Dwukrotnie kościół był zniszczony w wielkich pożarach: W 1722 i 1773.
1701.	Dixit Dominus	Händel zaczął komponować Dixit Dominus we Florencji pod koniec 1706 roku. Dzieło zostało ukończone w kwietniu 1707 roku, na rękopisie można przeczytać: „S.D.G. G. F. Hendel, 1707 li d’Aprile. Roma”. Kompozycja została wykonana po raz pierwszy 16 lipca 1707 z okazji nabożeństwa Nieszporów Karmelitów w Santa Maria in Monte Santo w Rzymie przy Piazza del Popolo ku czci Marii Dziewicy (być może z okazji upamiętnienia ofiar silnego trzęsienia ziemi, jakie nawiedziło środkowe Włochy w 1703 roku) razem z Haec est regina virginum HWV 235, Laudate pueri dominum HWV 237, Saeviat tellus HWV 240 oraz Te decus virginum HWV 243. Z dużym prawdopodobieństwem cztery ostatnie utwory mogły zostać skomponowane specjalnie na tę okazję. Dixit Dominus został jednak skomponowany kilka miesięcy wcześniej, być może na inną okazję, i nie można łączyć tej kompozycji z tym wydarzeniem. Jedynym utworem, który można wiązać wydarzeniem upamiętnienia trzęsienia ziemi, jest kantata Donna, che in ciel HWV 233, wykonana 1 (lub 2) lutego 1708 roku w bazylice Matki Bożej Ołtarza Niebiańskiego w Rzymie. Ciekawym pomysłem wydaje się umieszczenie Nieszporów G.F. Händla pomiędzy Vespro Della Beata Vergine Claudia Monteverdiego z 1610 roku a Vesperae Solennes de Confessore KV 339 Wolfganga Amadeusa Mozarta z 1780 roku. Z pewnością nabożeństwo Nieszporów z 1707 roku, które celebrował kardynał C. Colonna, było znakomitą okazją dla prezentacji talentu przez 22-letniego kompozytora. Inna teoria głosi, że Dixit Dominus został skomponowany jako psalmus in tempore belli (psalm na czas wojny) podczas obecności hiszpańskiego ambasadora Juana Francisco Pacheco, książę de Uceda w miasteczku Frascati na północ od Rzymu Również i w tym przypadku nie ma na to wystarczających dowodów.
1702.	Django (film 1966)	Django – włoski western filmowy z 1966 roku w reżyserii Sergia Corbucciego. Głównym bohaterem filmu jest tytułowy tajemniczy rewolwerowiec (Franco Nero), który po utracie ukochanej przemierza Dziki Zachód z trumną zawierającą karabin maszynowy. Wdaje się on w krwawy konflikt pomiędzy członkami Ku Klux Klanu a meksykańskimi rewolucjonistami, rujnujący pobliskie opuszczone miasteczko.
1703.	Djurgården	Położone są tu licznie odwiedzane atrakcje m.in. skansen z popularnym ZOO z ekspozycją zwierząt Szwecji, Muzeum Vasa, Muzeum Nordyckie oraz wesołe miasteczko Gröna Lund. Niewielką zabudowę mieszkalną Djurgården, stanowią w większości ekskluzywne rezydencje.
1704.	Djúpivogur	Djúpivogur – niewielka miejscowość na wschodnim wybrzeżu Islandii u wylotu Berufjörður przy drodze nr 1. Administracyjnie leży w okręgu Suður-Múlasýsla, w gminie Djúpavogshreppur, której jest siedzibą. W miasteczku znajduje się jeden z ważniejszych portów rybackich, który wykorzystywany był już w XVI wieku, z początku przez Niemców a później Duńczyków. W 1627 na Djúpivogur napadli piraci z Afryki Północnej, okradając okoliczne farmy i uprowadzając wielu niewolników. Obecnie mieszka tu około 400 osób. Jedynie stąd można dotrzeć na niezamieszkaną wyspę Papey.
1705.	Dlaczego nie Evans?	Napastnikiem okazuje się Roger Bassington-ffrench. Wraz z Moirą Nicholson od lat współpracowali przy przemycie narkotyków z Kanady; praca męża Moiry, całkowicie nieświadomego całej sprawy, ułatwiała im zadanie. Wspólnie zaplanowali też zamordowanie Johna Savage; Moira udawała panią Templeton, a Roger podszył się pod niego w czasie spisywania testamentu. Alan Carstairs zginął, ponieważ usiłował nawiązać kontakt z Gladys Evans, pokojówką zatrudnioną przez "panią Templeton". Zaniepokoił go fakt, że pokojówki nie poproszono jako świadka podpisywania testamentu ("Dlaczego nie Evans?") i wysnuł z tego wniosek, że Gladys mogłaby dostrzec, że osoba sporządzająca testament nie jest Johnem Savage. Roger zamordował Carstairsa, spychając go z urwiska; sfingował też samobójstwo brata, by odziedziczyć jego pieniądze (pozostało mu tylko usunięcie małoletniego bratanka). Teraz zamierza pozbyć się także Frankie i Bobby'ego. Na szczęście z odsieczą przychodzi przyjaciel Bobby'ego, Badger. Roger Bassington-ffrench ucieka. Frankie i Bobby odkrywają, że Gladys Evans nazywa się obecnie Roberts i jest służącą na plebanii Thomasa Jonesa, ojca Bobby'ego. Wracają pospiesznie do rodzinnego miasteczka i udaje im się zatrzymać Moirę, która zamierzała uciszyć niewygodnego świadka. Po zakończeniu sprawy Frankie i Bobby zaręczają się, a Bobby dzięki przyszłemu teściowi otrzymuje posadę w Kenii.
1706.	Dlouhá Ves (powiat Havlíčkův Brod)	Dlouhá Ves – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Havlíčkův Brod, w kraju Wysoczyna.
1707.	Dlouhá Ves	* Dlouhá Ves – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Havlíčkův Brod, w kraju Wysoczyna
1708.	Dmitrij Wiertiepow	Dmitrij Piotrowicz Wiertiepow, ros. Дмитрий Петрович Вертепов (ur. 17 grudnia 1897 r. w miasteczku Ołty w obwodu karpackiego, zm. 28 lutego 1976 r. w Nowym Jorku) – rosyjski wojskowy, oficer jugosłowiańskiej straży pogranicznej, oficer Rosyjskiego Korpusu Ochronnego podczas II wojny światowej, emigracyjny działacz kombatancki, pisarz i publicysta
1709.	Dobejki	Dobejki (lit. Debeikiai) – miasteczko na Litwie, na Auksztocie, nad Oknistą, w okręgu uciańskim, w rejonie oniksztyńskim, 17 km na północny wschód od Onikszt; siedziba gminy Dobejki; 452 mieszk. (2001); kościół, szkoła, urząd pocztowy.
1710.	Dobra pani	W niewielkim, prowincjonalnym miasteczku, Ongrodzie, mieszka bogata, bezdzietna wdowa. Wszyscy chwalą ją za okazaną dobroć wobec pięcioletniej dziewczynki sieroty - Helenki, którą wzięła pod opiekę. Przez kilka lat pani Ewelina uwielbia swoją podopieczną i nie rozstaje się z nią, obsypuje pieszczotami i podarunkami, zachwyca się jej urodą. Po pewnym czasie Krzycka zmienia swój stosunek do Heli, zaczyna ją nudzić dorastająca dziewczyna, która nie jest już taka słodka i śliczna jak kiedyś. Coraz częściej spędzają czas oddzielnie. Dziewczyna w końcu zmuszona zostaje do opuszczenia domu wdowy i przeniesienia się pod dach biednej rodziny. W nowej dla niej sytuacji czuje się jednak całkowicie zagubiona.
1711.	Dobre (województwo mazowieckie)	W 1530 w kancelarii króla Zygmunta Starego panowie Ossowińscy otrzymali zezwolenie na lokację miasta Dobre. Rejestr poborowy z 1563 pozwala stwierdzić, że w początkach drugiej połowy XVI w. istniały już prywatne miasteczka o nazwie Dobre Stare i Dobre Nowe. Każde z nich płaciło łanowe z 20 włók zagospodarowanych przez mieszczan. Rozległością gruntów miejskich Dobre dorównywało więc Mińskowi Mazowieckiemu. Z rejestru czytamy również, że miało ono znaczną liczbę rzemieślników i przekupniów.
1712.	Dobroszyce	* historyczny układ przestrzenny miejscowości, z XV-XVII w., XIX w. Śladem miejskiej przeszłości Dobroszyc jest zwarty układ urbanistyczny z rynkiem i częściowo zachowaną zabudową o charakterze małomiasteczkowym
1713.	Dobrotwór	Dobrotwór (ukr. Добротвір) – osiedle typu miejskiego (dawniej miasteczko) na Ukrainie w obwodzie lwowskim (rejon kamionecki). Liczy niecałe 7000 mieszkańców.
1714.	Dobrowola (Białoruś)	Dobrowola (biał. Дабраволя, Dabrawolia) – wieś (agromiasteczko) położona na Białorusi w obwodzie grodzieńskim w rejonie świsłockim w sielsowiecie Dobrowola, w Puszczy Białowieskiej tuż przy granicy polsko-białoruskiej.
1715.	Dobry, zły i brzydki	Właściwa akcja filmu rozpoczyna się, gdy Tuco zostaje schwytany przez łowców nagród, którzy zamierzają sprzedać go miejscowym władzom. Wtedy do akcji wkracza Blondas, który zabija ich i z kolei sam odprowadza Tuco do miejscowego miasteczka, gdzie oddaje go szeryfowi. Jednak gdy ma dojść do egzekucji poprzez powieszenie, Blondas odstrzeliwuje sznur, na którym zwisa Tuco, i wywołując panikę wśród mieszkańców, umożliwia mu ucieczkę. Od tej pory dwaj rewolwerowcy współpracują ze sobą, uznając tę metodę za znakomity sposób zarobku. Ostatecznie jednak Blondas zostawia Tuco na pustyni, uznając zawartą umowę za skończoną. Uratowany przez towarzyszy z bandy Tuco poprzysięga zemstę wiarołomcy i dąży do zabicia go.
1716.	Dobryłówka	Dobryłówka opisana w Słowniku MastiBot/miasteczko 1, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 82 . to przysiółek Szczurowic, miasteczka w powiecie brodzkim. Mylnie identyfikowana z opisywaną miejscowością.
1717.	Dobrzany	W styczniu 1606 miasto spotkało się z dużymi zniszczeniami wskutek pożaru – spłonęły 22 domy, prawie sto izb, a także około połowy bydła i pozostałego inwentarza. Ze względu na straty duża część mieszkańców postanowiła opuścić miasto i osiedlić się w sąsiednich wioskach. Pozostali skorzystali z pomocy księcia – 20 gospodarzy otrzymało prawo do wyrębu lasu. Wybudowano także nową karczmę. W 1618 roku Dobrzany musiały być na tyle odbudowane, by znaleźć się na pierwszej mapie Pomorza, autorstwa kartografa Eilharda Lubinusa z 1618 jako liczące się miasteczko.
1718.	Dobrzyca	Położona na Wysoczyźnie Kaliskiej, nad rzeczką Potoka (do XVI wieku nosiła nazwę Dobrzyca), która wpływa do Lutynki. 11 km na wschód od Koźmina Wielkopolskiego, 17 km na południowy wschód od Jarocina, 12 km na południowy zachód od Pleszewa. Leży na skrzyżowaniu dróg powiatowych z Ostrowa Wlkp. do Jarocina i z Pleszewa do Krotoszyna i Koźmina Wlkp. W miasteczku znajdowała się stacja Dobrzyca rozebranego odcinka Krotoszyn – Pleszew Krotoszyńskiej Kolei Dojazdowej. Pociągi skończyły kursować 12 stycznia 1986 r. Połączenia z innymi miejscowościami zapewniają Jarocińskie Linie Autobusowe, Pleszewskie Linie Autobusowe i MZK Ostrów Wlkp.
1719.	Dobšice (powiat Znojmo)	Dobšice – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Znojmo, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 2 545 mieszkańców.
1720.	Dogonić tęczę	(ang. Standing in the rainbow) Książka Fannie Flagg , opowiadająca o dziejach mieszkańców miasteczka Elmwood Springs,
1721.	Dogville	Akcja filmu rozgrywa się w małym miasteczku położonym w Górach Skalistych, przy porzuconej kopalni srebra, na początku lat 30. Niespodziewanie zjawia się Grace, kobieta, która ucieka przed gangsterami i szuka schronienia. Mieszkańcy Dogville decydują ją przyjąć, ale pod warunkiem, że będzie robiła coś pożytecznego dla każdego z nich. Początkowo wszystko idealnie się układa, pracy nie jest zbyt wiele, a Grace dostaje niewielkie wynagrodzenie. Wkrótce jednak zaczynają ją wykorzystywać na wszelkie sposoby. Grace zaczyna być traktowana jak niewolnica. Sytuacja staje się coraz bardziej napięta i trudna do wytrzymania, aż w końcu dochodzi do nieoczekiwanego rozwiązania akcji.
1722.	Dojlidy (gmina Butrymańce)	Dojlidy (lit. Dailidės) − miasteczko na Litwie, w gminie rejonowej Soleczniki, 4 km na południowy zachód od Butrymańców, zamieszkana przez 224 ludzi. Przed II wojną światową w Polsce, w powiecie lidzkim województwa nowogródzkiego.
1723.	Dokiszki	Dokiszki (lit. Duokiškis) – miasteczko na Litwie, położone w okręgu poniewieskim, w rejonie rakiszeckim. Liczy 248 mieszkańców (2001).
1724.	Dokszyce	W 1708 roku miasteczko zostało spalone przez Szwedów. W 1793 roku znalazły się w zaborze rosyjskim.
1725.	Doktor Hart	* Rachel Bilson – dr Zoe Hart, która chce zostać kardiochirurgiem jak jej ojciec. Po czterech latach stażu w szpitalu w Nowym Jorku nie dostaje stypendium na kardiochirurgii. Zoe przyjmuje ofertę pracy od dr Harley Wilkes. Przeprowadza się do małego miasteczka Bluebell w Albamie. Odkrywa, że Wilkes był jej biologicznym ojcem. Postanawia zostać i poznać swojego biologicznego ojca. W Zoe powoli zakochuje się George.
1726.	Doktor Martin	Serial opowiada historię doktora Martina Ellinghama (Martin Clunes), znakomitego chirurga naczyniowego. Niestety zapada on na hemofobię, lęk przed krwią. Ta przypadłość zmusza go do porzucenia błyskotliwej kariery w Londynie. Wraca do małego miasteczka Portwenn w Kornwalii, gdzie często bywał w dzieciństwie na farmie swej ciotki Joan (Stephanie Cole). Obejmuje tam posadę lekarza pierwszego kontaktu. Do pomocy ma recepcjonistkę, często o wątpliwych kompetencjach. Doktor Ellingham jest człowiekiem rzeczowym, wszelkie uprzejmości uważa za zbędne. Dlatego jego praca okazuje się niezwykle trudna. Tym bardziej, że mieszkańcy mają skłonność do ulegania wypadkom zmuszającym doktora do przezwyciężania swojej fobii, a także, cytując samego Ellinghama, „potrafią oni ściągnąć wirusa z odległości 5 mil”. Obserwujemy też trudny związek doktora z Louisą Glasson (Caroline Catz). Zdjęcia do serialu zostały zrealizowane w malowniczym Port Isaac w Kornwalii.
1727.	Doktor Quinn	Doktor Quinn (Dr. Quinn, Medicine Woman, 1993-1998) – amerykański serial telewizyjny utrzymany w konwencji westernu, którego akcja rozgrywa się krótko po zakończeniu wojny secesyjnej. Opowiada o przygodach młodej lekarki, która zdecydowała się otworzyć własną praktykę w miasteczku Colorado Springs na Dzikim Zachodzie.
1728.	Doktor Sen	Doktor Sen – powieść Stephena Kinga z 2013 roku. Jest kontynuacją powieści Lśnienie z 1977 roku i opowiada dalsze losy Dana Torrance, który dręczony koszmarami hotelu Panorama błąka się po Ameryce, aż w końcu osiada w małym miasteczku New Hampshire. Tam dzięki swojej mocy niesie ulgę umierającym ludziom, dzięki czemu zdobywa pseudonim "Doktora Sen". Nie wie jednak, iż wkrótce na jego drodze stanie Prawdziwy Węzeł, organizacja prawie nieśmiertelnych istot polujących na dzieci obdarzone tym samym darem co Dan. Powieść zdobyła w 2013 Nagrodę Brama Stokera.
1729.	Doktor Who – seria 1 (1963–1964)	opis = TARDIS ląduje na planecie Skaro. Na tej planecie załoga TARDIS odkrywa pierwszy problem jakim jest silne promieniowanie. By móc przeżyć załoga bierze leki neutralizujące. Doktor i towarzysze zauważają opuszczone miasteczko w dolinie. Doktor chcąc zbadać miasteczko oszukuje swoich towarzyszy, że żeby ruszyć dalej potrzebuje rtęci, który może znajdować się w tamtejszych laboratoriach. Wówczas zniechęceni Ian i Barbara, dla których priorytetem jest powrót na Ziemię, zgadzają się na zejście do doliny. Tam załoga TARDISa rozdziela się. Tymczasem złowrogo nastawiona rasa zamieszująca Skaro, Dalekowie postanawiają ich złapać. Cała czwórka zostaje uwięziona. Na pomoc przychodzą Thalowie, rasa zamieszkująca Skaro podobna do ludzi. Jak się okazuje, Thalowie oraz Dalekowie są odwiecznymi wrogami mi prowadzą pomiędzy sobą wojnę. Doktor i towarzysze po uwolnieniu pomagają Thalom w wojnie po czym opuszczają Skaro.
1730.	Doktor Who – seria 7 (2012–2013)	opis = TARDIS przypadkowo ląduje w miasteczku o nazwie Mercy (pol. litość) około 1870 roku, znajdującym się na amerykańskim Dzikim Zachodzie. Załoga TARDIS odkrywa że lokalny lekarz o imieniu Jex jest kosmitą, na którego poluje cyborg Gunslinger. Doktor odkrywa, że Jex był naukowcem uczestniczącym w projekcie tworzenia cyborgów-superżołnierzy, a Gunslinger, jeden z tworów projektu, pragnie zemsty za to, co mu zrobiono.
1731.	Doktor z alpejskiej wioski	Serial powstał na podstawie serii książek "Der Bergdoktor", która w latach 80-tych cieszyła się w Niemczech ogromną popularnością. Głównym bohaterem w wersji literackiej był Dr. Michael Burger. Główne miejsce kręcenia zdjęć i akcji serialu to Wildermieming, miasteczko znajdujące się około 40 km od Innsbrucka. Emisja odcinka pilotażowego miała miejsce 20 października 1992 roku, w stacji Sat.1. Oficjalnie emisja serialu zaczęła się w poniedziałkowy wieczór 25 stycznia 1993 roku o godz. 20.15 na Sat.1.
1732.	Doktor Żywago (film)	W połowie marca 1965 roku obsada i ekipa filmowa przeniosły się do Finlandii, do miasteczka Joensuu, leżącego około 370 km na północny wschód od Helsinek i ok. 60 km od granicy ze Związkiem Sowieckim. „Byliśmy najbliżej Rosji, jak było to możliwe”, wspominał Lean. Powstały tam panoramiczne ujęcia ukazujące rosyjską zimę, sekwencję dezercji Jurija Żywagi z czerwonej partyzantki i jego drogi powrotnej do domu. Fińskie koleje państwowe użyczyły filmowcom 32 wagony i 2 lokomotywy, które udekorowano na rosyjskie parowozy z początku XX wieku. Tory kolejowe, na których poruszały się te pojazdy, zostały położone w 1940 roku podczas wojny zimowej. Zdjęcia nagrywano na zamarzniętym jeziorze Pyhäselkä, w temperaturze sięgającej około -40 °C. Z tego powodu, a także ze względu na krótką w zimie widoczność Słońca na nieboskłonie, można było tam pracować jedynie od 4 do 6 godzin dziennie, co spowalniało postęp prac. 28 marca ekipa filmowa powróciła do Hiszpanii, do studia CEA, aby kontynuować zdjęcia. Równocześnie Lean wysłał drugi zespół do Kanady, aby nakręcił tam pewne ujęcia plenerowe, bez udziału członków głównej obsady. Sceny z prologu i epilogu filmu zrealizowano w pobliżu elektrowni zaporowej Aldeadávila koło Salamanki.
1733.	Dokudowo	Dokudowo (biał. Дакудава) – wieś (dawniej miasteczko) na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie lidzkim.
1734.	Dolcetto	* Dolcetto di Dogliani wyższej klasy DOCG. Mieszkańcy Dogliani uważają, że ich miasteczko jest ojczyzną odmiany. Po raz pierwszy nazwa została wymieniona w tamtejszych dokumentach w 1593
1735.	Dolice (gmina Dolice)	W 1847 roku doprowadzono do Dolic linię kolejową. Obok dworca kolejowego, w którym mieściła się także spedycja pocztowa, urządzono bocznicę przeładunkową towarów, z której korzystała okoliczna ludność. Pod koniec lat dwudziestych XX wieku Dolice stanowiły dużą osadę typu małomiasteczkowego z kościołem parafialnym i plebanią. Folwark domenalny złożony był z dwóch podwórzy i kilku budynkowej kolonii mieszkalnej oraz gorzelni, cegielni i stadniny koni. W Dolicach mieściło się kilka urzędów, instytucji i zakładów pracy, takich jak: leśnictwo państwowe, urząd pocztowy i celny, szkoła, ośrodek zdrowia (z dwoma lekarzami), apteka, posterunek policji, dom dziecka, dworzec kolejowy ze stacją przeładunkową towarów. Osiedle pracowników kolejowych (z lat dwudziestych XX wieku), złożone z kilku segmentów dwukondygnacyjnych domów mieszkalnych, połączonych parterowymi budynkami gospodarczymi z poddaszem użytkowym. W Dolicach istniał także drugi zespół młyński (od lat dwudziestych XX wieku) u wylotu obecnej ul. Wojska Polskiego, składający się z budynku młyńskiego, magazynu oraz domu mieszkalnego z zapleczem gospodarczym. Działała także olejarnia, wiatrak, tartak, rozlewnia napoi, karczma, 5 zajazdów, 3 piekarnie, zakład fotograficzny i inne. Wykonywane były prawie wszystkie zawody ręczne: kowalstwo, murarstwo, stolarstwo, szewstwo, krawiectwo, fryzjerstwo i inne. Łącznie mieszkało w Dolicach w tym czasie 1669 ludzi.
1736.	Dolina Aosty	Panorama Ayasa (miasteczko Antagnod)
1737.	Dolina Barossa	Historia Barossa to nie tylko historia rolnictwa i wina. Już w 1849 roku znaleziono złoto w okolicach rzeki South Para. Kiedy w 1867 roku znaleziono złoto w pobliżu Spike Gully zjechało się tam ponad 4.000 poszukiwaczy. W okolicy powstały aż trzy górnicze miasteczka, z których największe, Barossa, miało pod koniec 1868 roku siedem sklepów kolonialnych, siedem hoteli, a także kilka rzeźników, piekarni, kowali i pubów. Do końca wieku wyeksploatowano jednak całe znalezione zasoby złota i większość górników powróciła do domów, a miasteczka które powstały dla ich potrzeb, straciły rację bytu.
1738.	Dolina Górnej Narwi	Dno Doliny Górnej Narwi jest zabagnione przy czym Narew tworzy (szczególnie w końcowym odcinku) liczne meandry. Takie położenie skutkuje brakiem miast — jedynym ośrodkiem miejskim w regionie jest miasteczko Suraż.
1739.	Dolina Sachnin	opis grafiki = Widok na miasteczko Arraba w Dolinie Sachnin
1740.	Dolina środkowego Renu	Pokój podpisany w 1648 nie trwał długo, Rzesza przystąpiła do wojny z Francją w 1689. Wojska francuskie systematycznie niszczyły kościoły, zamki i całe miasteczka. Zniszczone budowle Koblencji odbudowano w nowym, wczesnoklasycystycznym stylu.
1741.	Dolna Nawarra	Głównymi miastami są Saint-Jean-Pied-de-Port (uważane za nieoficjalną stolicę regionu) i Saint-Palais. Na północnych krańcach Dolnej Nawarry znajduje się miasteczko Bidache, dawniej (XVI–XIX wiek) będące niezależnym księstwem. Największe rzeki to Nive i Bidouze.
1742.	Dolne Miasto OST	Stylistyka kompozycji muzycznych jest również dopasowana do koncepcji albumu - obejmuje m.in. klasyczne brzmienie rockowe („Skorpion”), gitarowy ambient („Mężczyzna w pustym mieszkaniu”), aranżację dansingową („Dziewczyna z Hotelu Grand”) i katarynkową melodyjkę („Smutne miasteczko”).
1743.	Dolní Bukovsko	Dolní Bukovsko (pol. Bukowsko Dolne) – miasteczko w kraju południowoczeskim, w powiecie Czeskie Budziejowice, położone 25 km na północ od Czeskich Budziejowic. Miejscowość liczy około 1500 mieszkańców. W styczniu 2006 odnotowano 1491 mieszkańców, w tym 736 mężczyzn i 755 kobiet. Średnia wieku dla ogółu mieszkańców wynosiła 39,3 lat (mężczyźni 37,7 lat, kobiety 41 lat).
1744.	Dolní Cerekev	Dolní Cerekev – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Igława, w kraju Wysoczyna. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 1 217 mieszkańców.
1745.	Dolní Krupá (powiat Havlíčkův Brod)	Dolní Krupá – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Havlíčkův Brod, w kraju Wysoczyna.
1746.	Dolní Krupá	* Dolní Krupá – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Havlíčkův Brod, w kraju Wysoczyna
1747.	Dolní Čermná	Dolní Čermná (niem. Nieder Böhmisch Rothwasser) – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Uście nad Orlicą, w kraju pardubickim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 1 302 mieszkańców.
1748.	Dolný Kubín	Po powstaniu Czechosłowacji w mieście powstała rada narodowa, w której skład wszedł między innymi słowacki wieszcz Pavol Országh Hviezdoslav. Dolny Kubin pozostał nadal prowincjonalnym miasteczkiem ze słabo rozwiniętym przemysłem (elektrownia, tartak, młyn), nękanym bezrobociem zwiększanym przez przybyszów z okolicznych wsi i strajkami (w sierpniu 1939 strajk robotników pracujących przy budowie drogi Królewiany – Krivá). Tym niemniej powstawały w nim kolejne słowackie organizacje społeczne i kulturalne.
1749.	Dolores Huerta	Dolores Huerta urodziła się 10 kwietnia 1930 roku w małym miasteczku Dawson w górach północnej części Nowego Meksyku. Jej ojciec Juan Fernandez z zawodu był rolnikiem i górnikiem. Wraz z Cesarem Chavezem założyła Narodowe Zrzeszenie Pracowników Rolnych National Farm Workers Association (NFWA). Za swoją działalność otrzymała wiele nagród między innymi nagrodę Eleanory Roosevelt Praw Człowieka, a także została odznaczona przez prezydenta Baracka Obamę Medalem Wolności.
1750.	Dolsk	Miasto położone jest na przesmyku między Jeziorem Dolskim Wielkim a Jeziorem Dolskim Małym, przy drodze wojewódzkiej nr 434. Jest tu prawdziwa mozaika form terenowych ukształtowanych przez lodowiec, ozdobiona jeziorami zgrupowanymi wokół miasteczka (lasy i jeziora zajmują aż 2950 ha powierzchni całej gminy). O atrakcyjności tych terenów decyduje też klimat (miejscami zbliżony do klimatu rabczańskiego) oraz udokumentowane złoża torfu – borowin o znaczeniu leczniczym.
1751.	Dom Alba	Dom Albów (hiszp.: La Casa de Alba), jeden z najstarszych rodów szlacheckich w Hiszpanii. Tytuł książęcy (duque de Alba de Tormes) w XV wieku nadał król Henryk IV Bezsilny hrabiemu Garcii Alvarezowi z miasteczka Alba de Tormes (prowincja Salamanca).
1752.	Dom Burmistrza w Olsztynie	Dom Burmistrza stoi po wschodniej stronie Rynku, w ciągu arkadowych kamienic. Wyróżnia się gotyckimi ostrymi łukami arkad, w odróżnieniu od pozostałych kamienic Starego Miasta zbudowanych w stylu barokowym lub późniejszym. Po znacznym zniszczeniu w 1945 roku, w latach 50-tych do kamienicy dobudowano II piętro lecz z zachowaniem barokowego charakteru pięter i formy szczytu, jaki istniał co najmniej od okresu międzywojennego. Przestrzenie między oknami wypełniono kamiennymi płaskorzeźbami. Częściowo zrekonstruowane arkady pozostawiono nieotynkowane, dzięki czemu widoczne są fragmenty oryginalnych gotyckich murów z laskami węgarkowymi.
1753.	Dom Studencki Mrowisko w Opolu	Pole uprawne z widocznym kościołem NSPJ w Opolu, na którym powstało miasteczko akademickie
1754.	Dom marzeń	Akcja powieści rozgrywa się w Niemczech, zapewne przed pierwszą wojną światową. Opowiada o losach Fritza Schramma – malarza i poety, który po stracie swojej ukochanej – Lu – maluje obraz przedstawiający złamanego artystę i ideał kobiety. Modelkę znajduje we wrażliwej dziewczynie o urodzie anioła, którą nazywa Mignon. A tymczasem jego przyjaciel – Ernst, zakochany w niej, wyjeżdża na studia do Lipska i poznaje operową diwę, która pociąga go w swe zmysłowe ramiona i w wir światowego życia. Jednak w miasteczku Fritz ciężko chory umiera. Ernsta ściąga do miasta dopiero wiadomość o jego śmierci. Załamany płacze nad losem przyjaciela i komponuje utwór ku jego pamięci.
1755.	Dom na końcu ulicy	Akcja filmu rozgrywa się w Kanadzie. Po niedawnym rozwodzie Sarah Cassidy (Elisabeth Shue) wraz z nastoletnią córką Elissą (Jennifer Lawrence) przenosi się do niewielkiego miasteczka. Okazuje się, że cztery lata wcześniej doszło tu do tragedii – małżeństwo Jacobsonów zostało brutalnie zamordowane przez własną córkę.
1756.	Dom o Zielonych Progach (album)	10	3:06|
1757.	Dom przy placu Batorego 1 w Czerwińsku nad Wisłą	Obiekt należy do najstarszych zachowanych budynków na terenie Czerwińska. Pochodzi z około połowy XIX wieku i jest charakterystycznym przykładem małomiasteczkowego budownictwa drobnomieszczańskiego na Mazowszu.
1758.	Dom przysłupowy	Domy (I. poł. XIX) o konstrukcji przysłupowej ustawione szczytem do placu we wsi (dawniej miasteczko) Jaćmierz
1759.	Dom wariatów (obraz Goi)	Obraz należy do serii czterech namalowanych na desce dzieł gabinetowych o niewielkich rozmiarach, w skład której wchodzą także: Walka byków w miasteczku, Trybunał Inkwizycji i Procesja biczowników. Przedstawiają one niektóre aspekty życia w Hiszpanii początków XIX wieku, które zwolennicy oświecenia i liberałowie próbowali zreformować. Według inwentarza dzieł Goi przeprowadzonego w 1928 roku ta seria nie została nigdy sprzedana; nie wiadomo czy malarz postanowił zatrzymać ją dla siebie czy też nie znalazł kupca.
1760.	Dom woskowych ciał	Dom woskowych ciał (ang. House of Wax) – horror z 2005 roku, koprodukcja amerykańsko-australijska, reżyserem którego jest Jaume Collet-Serra. Stanowi remake Gabinetu figur woskowych z 1953 roku. Opowiada o grupie młodych ludzi, którzy wybierają się na mecz footballu, ale wskutek zbiegu okoliczności trafiają do miasteczka, w którym znajdują ludzi z wosku. Przyjaciele myślą, że figury są sztuczne, kiedy tak naprawdę znaleźli ludzi, których żywcem zalano woskiem.
1761.	Dom wygranych	Nastoletnia córka Scotta (Will Ferrell) i Kate (Amy Poehler) Johansenów – Alex kończy szkołę i dostaje się na studia do college’u. Rodzice wierzą, że Alex – najlepsza uczennica w miasteczku – dostanie stypendium. Rada miasta decyduje jednak przeznaczyć fundusz stypendialny na co innego. Johansenowie próbują więc zdobyć pieniądze na edukację córki. Kiedy ich wysiłki spełzają na niczym, z pomocą przychodzi im Frank Theodorakis – uzależniony od hazardu, zadłużony po uszy sąsiad, którego niedawno zostawiła żona Raina. Trójka desperatów organizuje w jego domu nielegalne kasyno.
1762.	Dom zrębowy	Dom zrębowy – charakterystyczny dla obszarów wiejskich sposób budowania domów, czasem stodół występujący na obszarach wiejskich oraz w małych miasteczkach. W większości przypadków są one trójdzielne, złożone z części mieszkalnej, sieni i spiżarni lub chlewu. Mają kamienne podmurówki, których konstrukcja oparta jest na kamieniach granitowych ociosanych do graniastosłupów. Przestrzenie pomiędzy nimi były wypełniane mchem i łupkiem kamiennym oraz gliną i bielone. Charakterystyczną cechą tych budowli są luki dachowe (świetliki), którymi podawano siano bezpośrednio na poddasze. Inną cechą jest rozmieszczenie okien i drzwi w taki sposób, aby dobrze chroniły dom przed śniegiem i wiatrem.
1763.	Domaczewo	Domaczewo do II wojny światowej zamieszkane było przez Żydów. W centrum miasteczka usytuowana jest prawosławna cerkiew św. Łukasza Apostoła, ciesząca oko swoją formą. W miejscowej szkole znajduje się Muzeum Chwały Wojennej (музей боевой славы) i Muzeum Literackie (литературный музей).
1764.	Domejkowo	Domejkowo (lit. Domeikava) – miasteczko na Litwie, położone w okręgu kowieńskim i w rejonie kowieńskim. Do 1850 własność Jana Kudrewicza, następnie przeszła w ręce Martusewicza. Liczy 4 704 mieszkańców (2001). Posiada gimnazjum założone w latach 20. XX w.
1765.	Domek na prerii (powieść)	Akcja utworu rozgrywa się w połowie lat lat 70., XIX wieku. Rodzina Ingallsów – Charles i Caroline, z córkami – Mary, Laurą i Carrie, opuszcza dom w rejonie miasteczka Pepin w stanie Wisconsin i rusza w podróż, osiedlając się na prerii, niedaleko Independence w Kansas. Charles buduje dom, zakłada farmę. Procesowi temu czytelnik ma możliwość przyjrzeć się w najdrobniejszych szczegółach.
1766.	Domek na prerii (serial telewizyjny)	Osią serialu są losy rodziny amerykańskich pionierów, która osiedla się w miasteczku Walnut Grove. Charles - głowa rodziny - buduje dom i zajmuje się gospodarstwem, a dodatkowo - pracuje w tartaku. W prowadzeniu farmy pomaga mu żona Caroline oraz cztery córki - Laura, Mary, Carrie i Grace, który jednocześnie chodzą do szkoły i przeżywają mnóstwo towarzyszących temu perypetii.
1767.	Domek z obrazu American Gothic	Latem 1930 roku Edward Rowan, młody dyrektor galerii z Cedar Rapids, dużego miasta znajdującego się o jakieś 130 kilometrów na północny wschód od Eldon, podjął się zadania rozpropagowania sztuk pięknych w tym wiejskim miasteczku. W tym celu otworzył w Eldon bibliotekę i galerię oraz prowadził zajęcia ze sztuki. Działania Rowana zakończyły się sukcesem — Eldon Forum nazwał te wystawy „niezwykłą ucztą duchową”. To uznanie oraz dług wdzięczności, jaki miał Wood wobec Rowana, spowodowały, że malarz (pochodzący z Anamosy w stanie Iowa) przyjechał do Eldon.
1768.	Domenico Ferrata	Na konsystorzu z czerwca 1896 kreowany kardynałem. Od 1899 do 1900 pełnił funkcję Kamerlinga Świętego Kolegium Kardynałów. Od 1899 był prefektem Świętej Kongregacji Odpustów i Relikwii. Od października 1900 stał na czele Świętej kongregacji Obrzędów. Urząd ten pełnił do 1902 roku, kiedy to został prefektem kolejnej kongregacji, tym razem Kongregacji Biskupów. W 1908 papież Pius X powołał do istnienia Kongregację ds. Dyscypliny Sakramentów i na jej czele stanął właśnie Ferrata. W 1913 został archiprezbiterem Patriarchalnej Bazyliki Laterańskiej. Brał udział w konklawe 1903 i 1914, na którym wybrano Benedykta XV. Nowy papież mianował go Sekretarzem Stanu, lecz ten zmarł niespełna miesiąc po nominacji. Pochowany został w rodzinnym miasteczku.
1769.	Dominique Strauss-Kahn	Początkowo działał w Związku Studentów Komunistycznych (UEC). Zaangażował się następnie w działalność Partii Socjalistycznej. W latach 1986–1991, w 1999, a także w latach 2001–2007 sprawował mandat posła do Zgromadzenia Narodowego z departamentu Val-d’Oise. Od 1998 do 2001 zasiadał w radzie regionu Île-de-France. W okresie 1995–1997 pełnił funkcję mera podparyskiego miasteczka Sarcelles, później do 2007 był wiceburmistrzem tej miejscowości.
1770.	Domy w Auvers	20 maja 1890 Vincent van Gogh przyjechał do Auvers-sur-Oise, małego miasteczka położonego nad rzeką Oise, niedaleko granic Paryża. Auvers miało nadal wiejski charakter, który artysta zetknął się na południu Francji. Miejscowość wywarła na nim pozytywne wrażenie. Szczególnie przypadły mu do gustu stare domy, które wkrótce miały stać się tematem kilku jego obrazów.
1771.	Don Camillo prałatem	Jest rok 1960. Don Camillo zostaje prałatem i mieszka w Rzymie. Peppone zostaje senatorem. Obaj przyjeżdżają do Brescello. Relacje między nimi znów stają się gorące, gdy wybucha konflikt w związku z budową domu dla seniorów. Władze miasteczka planują zburzenie starej kaplicy. Syn senatora planuje ślub cywilny, czemu przeciwna jest żona Peppone. Peppone wygrywa na loterii. Don Camillo pomaga mu w odebraniu sumy.
1772.	Don Camillo	W serii czarno-białych filmów, kręconych w latach 1952-1965, w roli Don Camilla występował francuski aktor Fernandel. W 1983 powstał kolorowy remake tamtych obrazów, a w rolę Don Camilla wcielił się gwiazdor włoskich westernów i komedii, Terence Hill. W filmach akcja dzieje się w gminnym miasteczku Brescello (i jego okolicy). Natomiast w opowiadaniach Guareschiego jest to anonimowa duża wieś lub miasteczko na Nizinie Padańskiej.
1773.	Don Carlos Buell	W tym okresie Buell popadł w tarapaty natury politycznej. Niektórzy oficjele unijni podejrzewali go – jako jednego z niewielu oficerów będących w przeszłości właścicielami niewolników (chociaż odziedziczył niewolników po rodzinie żony) – o sprzyjanie konfederatom. Podejrzenia te potwierdzać miało zdecydowane stanowisko Buella, który podczas operacji w Tennessee i Alabamie forsował politykę niewtrącania się wojska w sprawy cywilnych mieszkańców Południa. 2 maja 1862 roku doszło do spięcia, gdy żołnierze Unii przystąpili do plądrowania miasteczka Athens. Buell, znany z utrzymywania żelaznej dyscypliny, wpadł w złość i postawił w stan oskarżenia Johna Turchina, jednego z podwładnych odpowiedzialnych za zajścia. Prezydent Abraham Lincoln uległ naciskom polityków z Tennessee i 30 września rozkazał gen.-mjr. George’owi Thomasowi zastąpić Buella jako dowódca armii. Thomas odmówił i Lincoln – nie mając innego wyjścia – pozostawił Buella na stanowisku. Turchin został postawiony przed sądem wojskowym, ale – wbrew oczekiwaniom Buella – nie został ukarany, a wręcz przeciwnie, awansowany na stopień generała-brygadiera.
1774.	Don Kichot (powieść)	Nazajutrz Sancho udaje się do otoczonego murem miasteczka, gdzie ma objąć rzekome gubernatorstwo. Tymczasem Don Kichot słyszy nocą serenadę pod swoim oknem, śpiewa ją za namową księżnej pokojówka Altisidora; bohater sądzi, że pieśń pochodzi od jakiejś zakochanej w nim damy dworu, która obawia się wyjawić swoje uczucia. Następnego dnia natomiast znajduje u siebie w pokoju lutnię. Kiedy zaczyna na niej grać, książę i księżna spuszczają na niego z balkonu stado kotów. Don Kichot podejmuje walkę ze zwierzętami i wychodzi z niej silnie podrapany. Kiedy zdrowieje w łóżku, odwiedza go święcie wierząca w niego ochmistrzyni, pani Rodriguez, skarżąca się, że rolnik uwiódł jej córkę i nie chce się z nią ożenić; prosi rycerza o pomoc w tej sprawie. Sancho tymczasem sądzi, że sprawuje rządy gubernatora, wydaje wyroki i sądzi sprawy, obniża ceny na buty, karze rozpustne pieśni i nakazuje strażnikom sprawdzać, czy biedni rzeczywiście są ubodzy, a nie jedynie udają niedostatek. Wymienia też listy z żoną, podekscytowaną jego nowym stanowiskiem. Księstwo organizują rzekomy napad na wyspę, w czasie którego Sancho zostaje poturbowany. Rezygnuje wtedy z gubernatorstwa i wyrusza w podróż. Po drodze wpada w jamę. Ratuje go Don Kichot, trenujący w pobliżu do pojedynku z rolnikiem, który uwiódł córkę ochmistrzyni. Nie wie, że młynarz ten wyjechał, a księstwo podstawili w jego miejsce lokaja, Gaskończyka Tosilosa, który ma się pojedynkować z rycerzem. Jeśli Tosilos przegra walkę, ma ożenić się z córką ochmistrzyni, jeśli wygra, zostanie zwolniony z danego jej słowa. Tuż przed pojedynkiem Gaskończyk widzi Altistidorę, która bardzo mu się podoba, w zamyśleniu nie reaguje na atak Don Kichota. Rycerz z Manchy wygrywa i małżeństwo dochodzi do skutku, pomimo protestów ochmistrzyni, wynikających z zamiany rolnika na Gaskończyka. Bohaterowie opuszczają dwór. Docierają do karczmy, gdzie słyszą o księdze noszącej tytuł Druga część Don Kichota. Zdumieni przeglądają ją i uznają za pełną błędów i kłamstw. Aby udowodnić kłamstwo księgi, bohaterowie decydują się zmienić trasę i zamiast do Saragossy (w której według Drugiej części Don Kichota mieli przebywać), kierują się w stronę Barcelony. Eskortuje ich tam bandyta Roque Guinart. Roque oddaje Don Kichota pod opiekę Don Antonia Moreno, który postanawia zażartować z rycerza. Udaje, że wierzy w jego historie i stroi sobie z niego żarty. W Barcelonie tymczasem pojawia się Karrasko, przebrany tym razem za Rycerza Białego Księżyca. Ponownie wyzywa na pojedynek Don Kichota i tym razem wygrywa. Za zwycięstwo żąda, aby Don Kichot wrócił do domu i zrezygnował na dłuższy czas z przygód rycerskich. W drodze do domu bohaterowie zostają porwani przez służbę książęcą i przywiedzeni na zamek. Tam widzą Alistidorę, udającą martwą. Warunkiem przywrócenia jej do życia ma być wymierzenie Sanchowi uszczypnięć, prztyczków i ukłuć szpilką. Giermek pozwala na to, dokonuje się rzekome wskrzeszenie. Bohaterowie udają się w dalszą podróż. Spotykają w niej jedną z postaci z fałszywej drugiej części książki, autorstwa Avellanedy i zmuszają ją do podpisania oświadczenia, że rzekoma druga część jest fałszem. Po tym wydarzeniu Don Kichot wraca do domu, aby dopełnić przyrzeczenia danego Rycerzowi Białego Księżyca. Czuje się niezdrów i kładzie do łóżka. Choruje ciężko. Przed śmiercią odzyskuje jasność umysłu i dostrzega, że nie był nigdy błędnym rycerzem, a romanse, które czytał wpędziły go w szaleństwo. Po przyjęciu ostatniego sakramentu umiera spokojnie, w pełni zdrowia psychicznego.
1775.	Don Milani – Proboszcz z Barbiany	W dwóch częściach opowiedziana została historia ks. Milaniego, który przybył do Barbiany w Toskanii 6 grudnia 1954. W ubogim miasteczku zorganizował szkołę dla dzieci swoich parafian.
1776.	Donauwörth	O mieście Donauwörth zrobiło się głośno w roku 1607. Miasto to należało do miast Rzeszy, w których gwarantem tolerancji religijnej był sam cesarz (ponadto w miastach Rzeszy nie obowiązywała zasada cuius regio, eius religio). Zdecydowana większość mieszkańców była wyznania luterańskiego i rada miasta prowadziła wrogą politykę wobec mniejszości katolickiej. W święto Bożego Ciała protestanci napadli na katolików biorących udział w procesji związanej z tym świętem, zniszczyli monstrancję, podarli sztandary. Cesarz Rudolf II nakazał władcy Bawarii – Maksymilianowi Wittelsbachowi zająć się sytuacją, ale jego komisarze zostali przepędzeni z Donauwörth. W wyniku tego zdarzenia Rudolf II wydał na miasto dekret o banicji (1607), a wykonawcą tego dekretu został Maksymilian. Miasto zostało zdobyte i podporządkowane katolickiemu władcy Bawarii. Zostali tam wprowadzeni jezuici, którzy w ciągu 20 lat spowodowali rekatolizację miasteczka. Sprawa tego miasta miała wielkie znaczenie, to właśnie po tych wydarzeniach powstała Unia Protestancka - jedna ze stron w nadchodzącej wojnie trzydziestoletniej.
1777.	Dookoła świata z Willym Foggiem	colspan=3 style="text-align:left;"|Willy, Fog, generał Corn, Tico i Rigodon jadą pociągiem do Kalkuty, gdzie mają nadzieję zdążyć na statek do Singapuru, a potem do Hongkongu. Podczas zakupów w miasteczku, kiedy Tico proponuje Rigodonowi nowy kapelusz, Francuz odmawia, twierdząc że obiecał sobie, że już nigdy nie kupi kapelusza, gdyż swój zostawił w Bombaju. Podczas podróży podróżnicy dowiadują się, że linia łącząca Bombaj i Kalkutę nie została w pełni ukończona, więc pasażerowie pociągu zapewniają sobie podróż na własną rękę. Chcąc nie chcąc, Willy Fog postanawia znaleźć transport do Allahabad, gdzie czeka na nich pociąg do Kalkuty. Spotykają przewodnika i słonia i choć proponują mu sporą sumkę pieniędzy, to przewodnik nie zgadza się na podróż, twierdząc że jego słoń Koa zbyt długo podróżował i potrzebuje odpoczynku. Podstępny Transfer oszałamia przewodnika i sam się za niego przebiera i proponuje Fogowi i przyjaciołom podróż do Allahabadu. Tymczasem Dicks i Bully budzą się zaskoczeni, że Fog im się wymknął i sprzymierzają się z prawdziwym właścicielem słonia, który chce za wszelką cenę odszukać Koa. Tymczasem Willy Fog, Rigodon, Corn i Tico jadą do Allahabadu, nieświadomi, że ich przewodnik jest tak naprawdę fałszywym przebierańcem...
1778.	Doolin	Doolin (irl. Dúlainn) – niewielkie miasteczko turystyczne położone w hrabstwie Clare na zachodnim wybrzeżu Irlandii. Doolin uznawany jest przez wielu za jedno z najważniejszych centrów prawdziwej, tradycyjnej muzyki irlandzkiej. Gra się ją co wieczór w każdym pubie, których jest jednak w mieście niewiele.
1779.	Dora Kacnelson	Pracę naukową od zamieszkania w Drohobyczu łączyła z pracą społeczną i charytatywną, utrzymując żywe kontakty z polskimi i żydowskimi ośrodkami na Ziemi Lwowskiej, a odwiedzając po wsiach i miasteczkach polskie rodziny i samotnie mieszkających Polaków, zdobywała dla nich tylko sobie znanymi środkami pomoc materialną. Równocześnie prowadziła nad polską diasporą badania, usiłując w życiorysach jej członków znaleźć odpowiedź na nurtujące ją podstawowe pytanie: dlaczego nie wyjechali do Ojczyzny i czy wyboru dokonali świadomie? Niestety, wyników tych badań już nie poznamy.
1780.	Dora Rawska-Kon	* Życie w miasteczku, olej na płótnie, link
1781.	Dorbiany (Litwa)	Dorbiany (lit. Darbėnai) - miasteczko na Litwie, położone w okręgu kłajpedzkim w rejonie kretyngańskim, 14 km na północ od Kretyngi w pobliżu granicy z Łotwą, 1 598 mieszkańców (2001). Siedziba starostwa Dorbiany.
1782.	Dorota Gardias (pielęgniarka)	W czerwcu 2007 w imieniu OZZPiP stanęła na czele protestu pielęgniarek i położnych przed Kancelarią Prezesa Rady Ministrów w Alejach Ujazdowskich w Warszawie. Pielęgniarki domagały się zwiększenia wynagrodzeń oraz nakładów na służbę zdrowia. Wraz z trzema innymi działaczkami związkowymi – Longiną Kaczmarską, Janiną Zaraś i Iwoną Borchulską przez siedem dni okupowała kancelarię premiera, jednocześnie nie uczestnicząc z pozostałymi koleżankami w głodówce z powodu cukrzycy. Z ramienia związku prowadziła negocjacje z reprezentującym stronę rządową ministrem zdrowia Zbigniewem Religą.
1783.	Dorota Gellner	* Bajeczki z miasteczka – ilustracje Anna i Lech Stefaniakowie, Wydawnictwo SARA, Warszawa 2004
1784.	Dorwać gringo	Po nieudanym skoku w Stanach Zjednoczonych, kierowca (Mel Gibson) zostaje zesłany do meksykańskiego więzienia, które tak naprawdę jest ogrodzonym miasteczkiem. 10-letni chłopiec (Kevin Hernandez) uczy go jak przetrwać w takim miejscu. Kierowca stara się ocalić chłopca przed bezwzględnymi bandytami.
1785.	Doryda (Azja Mniejsza)	W Dorydzie istniały też mniejsze greckie ośrodki. Na półwyspie (z gr. Chersonez) stanowiącym południowo-zachodni skraj Karii, leżącym naprzeciw Rodos, znajdowały się małe osady oraz ośrodki wyznawców kultów o charakterze uzdrowicielskim (np. świątynia Hemiteji w Kastabos). Od IV wieku p.n.e. rejon ten należał do polis Rodos, wcześniej być może do Knidos. Halikarnas otaczały do IV wieku p.n.e. małe miasteczka, lecz zamieszkane przez ludność nie-grecką - Lelegów. Kiedy około 360 p.n.e. Mauzolos zmuszał Karyjczyków do osiedlania się w miastach, powstały tu dwa ośrodki o charakterze greckich polis - nowe Myndos i Theangela (zwana też Syangelą, które zostały przez Trojzenę w Argolidzie (według tradycji miasto macierzyste pobliskiego Halikarnasu) uznane za jej kolonie. Dalej na wschód od Halikarnasu znajdowało się kilka ośrodków, lecz były to prawdopodobnie głównie osady karyjskie, które częściowo przejmowały kulturę grecką (być może za pośrednictwem osiedlających się w nich grup Greków).
1786.	Doskonała próżnia	* Kuno Mlatje: "Odys z Itaki" – książka opowiada o Homerze Marii Odysie (tytułowa Itaka to miasteczko w stanie Massachusetts), który zaproponował sposób na wykrywanie osób genialnych, jako motorów cywilizacji. Stworzył on ich klasyfikację oraz Towarzystwo Opieki nad Geniuszami Pierwszej Klasy (których losem jest najczęściej trwałe zapomnienie), które zajęło się poszukiwaniem ich dzieł.
1787.	Dotknięcie anioła	Henryk Schönker ujawnia mało znaną historię szansy emigracji Żydów. Zanim zrodziła się idea obozu Auschwitz-Birkenau – jesienią 1939 roku powstało w Oświęcimiu Biuro Emigracji Żydów do Palestyny. Założył je na rozkaz niemieckich władz wojskowych Leon Schönker. Tysiące ludzi w nadziei na ratunek ściągały ze Śląska do zwykłego miasteczka Oświęcim.
1788.	Dotknięcie nocy	Akcja toczy się w prowincjonalnym miasteczku. Fotograf Jacenko pragnie się wyrwać z szarej rzeczywistości. By zrealizować swe marzenia planuje napad na konwój z banku wiozący wypłatę do kombinatu. Jacenko zatrzymuje konwój i z zimną krwią strzela z pistoletu do osób konwojujących pieniądze. Ciężko ranna zostaje również Beata – dziewczyna fotografa, która nie znając jego planów przekazywała mu informacje o pracy banku. Jacenko ukrywa łup na wysypisku śmieci.
1789.	Dotyk (powieść)	Autor przedstawia dzieje wyimaginowanej osady Sawgamet, ukrytej głęboko w leśnych ostępach na północnym zachodzie Kanady. Narratorem jest pastor Stephen, który po latach wraca do swojego rodzinnego miasteczka, aby objąć anglikańską parafię i doglądać konającej matki. Podczas prac nad mową pogrzebową sięga pamięcią do młodości spędzonej w odciętej od świata mieścinie.
1790.	Doubravník	Doubravník – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Brno, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 808 mieszkańców.
1791.	Doug Zabawny (film)	Doug i jego przyjaciele odnajdują potwora, który żyje w lesie koło ich miasteczka Bluffington. Okazuje się, że potwór jest bardzo miły i zaprzyjaźnia się z Dougiem i jego przyjaciółmi. Dzieci postanawiają chronić przyjaciela przed złymi ludźmi, którzy pragną go schwytać.
1792.	Doupov	Początki miasta związane są z rodem Doupovców, do których należał zamek obronny na pobliskim szczycie Hradiště/Burgstadtl. Pojawia się kilka dat powstania twierdzy, od 1012 przez 1119 po 1281, pewne jest natomiast, że miasteczko założono początkiem XIV wieku. Prosperowało ono dzięki położeniu na skrzyżowaniu dróg handlowych. W 1421 Doupov stał się ofiarą wypraw zakonu krzyżackiego, tracąc na blisko sto lat (do 1514) prawa miejskie.
1793.	Dowiany	Dowiany (lit. Daujėnai) – miasteczko na Litwie, położone w okręgu poniewieskim, w rejonie pozwolskim, nad rzeką Orią. Liczy 479 mieszkańców (2001).
1794.	Dowile	Dowile lub Dawile (lit. Dovilai) – miasteczko na Litwie, położone w okręgu kłajpedzkim i w rejonie kłajpedzkim. Liczy 1 100 mieszkańców (2001).
1795.	Dołapdere	Dołapdere bierze początek na północnym skraju Wzgórz Razgradzkich we wschodniej części Niziny Naddunajskiej, na południe od wsi Ezercze. Płynie na północny zachód, przecina miasteczko Car Kałojan i uchodzi do Białego Łomu koło wsi Pisanec.
1796.	Dołbizna	Dołbizna (biał. Доўбізна, Doubizna) – wieś położona na Białorusi, w rejonie kamienieckim obwodu brzeskiego. Miejscowość wchodzi w skład sielsowietu Wierzchowice.
1797.	Dołbysz	W 1925 władze Ukraińskiej SRR zmieniły nazwę miasteczka Dołbysz na Marchlewsk (na cześć Juliana Marchlewskiego), ustanawiając je stolicą polskiego rejonu autonomicznego – tzw. Marchlewszczyzny. W tym czasie ponad 75% mieszkańców stanowili Polacy.
1798.	Dołhinów	W 1643 r. Dołhinów wspominany jest jako miasteczko.
1799.	Dołna banja	Dołna banja to niewielkie, ale tętniące życiem miasteczko. Na rynku znajduje się stragan z warzywami, piekarnia i 2 bary. W mieście znajduje się zabytkowa cerkiew z malowidłami ściennymi i cmentarz. Tutejszy stadion nosi nazwę "Wasił Lewski", podobnie jak stadion w Sofii, jest to hołd złożony bohaterowi narodowemu.
1800.	Doły (Karwina)	W 1869 we wsi żyło 3384 osób, lecz w następnych dekadach liczba ta gwałtownie rosła. Według austriackiego spisu ludności z 1910 roku miasteczko Karwina (bez Solcy) miała już 15761 mieszkańców, z czego 15 402 było zameldowanych na stałe, 12 727 (82,6%) było polsko-, 1815 (11,9%) niemiecko-, 823 (5,3%) czesko- i 37 (0,2%) innojęzycznymi, 13 754 (87,3%) było katolikami, 1682 (10,7%) ewangelikami, 8 (0,1%) kalwinistami, 171 (1,1%) wyznawcami judaizmu oraz 146 (1,1%) innej religii lub wyznania.
1801.	Dołyna (obwód tarnopolski)	Dołyna (ukr. Долина; do roku 1960 Janów, ukr. Янів) – wieś na Ukrainie (dawniej miasteczko) w rejonie trembowelskim obwodu tarnopolskiego. W II Rzeczypospolitej miejscowość była siedzibą gminy wiejskiej Janów w powiecie trembowelskim województwa tarnopolskiego.
1802.	Dr. Aloysius X. L. Pendergast	* Karmazynowy Brzeg(Crismon Shore) - Pendergast przyjmuje rolę prywatnego detektywa i udaje się z Constance do miasteczka na wybrzeżu Nowej Anglii w celu zbadania kradzieży wina, po jakimś czasie dochodzi do morderstwa na bagnach, w sprawę wydaje się być wmieszany kult czarownic i czarowników z Salem.
1803.	Dr. Jekyll and Mr. Hyde (film 1912)	Szanowany prawnik, doktor Jekyll tworzy eliksir, który przemienia go w jego mroczną połowę nazywaną Pana Hyde'a, w której wyzwala swoje złe emocje. Z czasem uzależnia się od narkotyku i postać Hyde'a przejmuje nad nim większą kontrolę niż jego własna, doktora Jekylla. W miasteczku dochodzi do tajemniczych zbrodni, dokonywanych przez owe uosobienie zła. W finale, nie mogąc pogodzić się ze swoją podwójną osobowością, Doktor Jekyll popełnia samobójstwo pod postacią pana Hyde'a, połykając truciznę.
1804.	Drabinianka	Na terenie dzielnicy powstało miasteczko domów studenckich Uniwersytetu Rzeszowskiego przy ul. Cichej, a na początku lat 70. planowano tutaj rozmieszczenie także budynków dydaktycznych Uniwersytetu (wówczas Wyższej Szkole Pedagogicznej), ale plany te zarzucono m.in. ze względu na rozpoczęte w dzielnicy poszukiwania ropy naftowej i gazu ziemnego. Dziś działa tu jedna z dwóch w Rzeszowie (druga na Przybyszówce) kopalnia gazu ziemnego „Zalesie” – na terenie Drabinianki znajduje się 9 z 10 czynnych odwiertów. Szacowane zasoby to 10 mld metrów sześciennych gazu. Gaz z Drabinianki zasila sieć rzeszowską i prawobrzeżne miejscowości na południe od Rzeszowa – eksploatacja przewidziana jest jeszcze na 35-50 lat.
1805.	Draganowa	Draganowa jest wsią zwartą, ciągnącą się po obydwu stronach asfaltowej drogi powiatowej, biegnącej z południa na północ. Droga łączy Draganową z sąsiadującymi od południa Głojscami, a dalej biegnie do drogi wojewódzkiej nr 993 Dukla -Nowy Żmigród. Na północ biegnie przez wieś Sulistrowa w kierunku wschodnim do Wietrzna, zachodnim do Toków i na północ do Chorkówki. Odległość od najbliższego miasteczka - Dukli wynosi 9 km, a od miasta powiatowego Krosna, przez Chorkówkę 18 km.
1806.	Drahany	Drahany (niem. Drahan) – miasteczko w Czechach, w powiecie Prościejów, w kraju ołomunieckim. Według danych z dnia 1 stycznia 2012 liczyło 533 mieszkańców.
1807.	Drakenburg	Drakenburg – miasto (niem. Flecken) w Niemczech w kraju związkowym Dolna Saksonia, w powiecie Nienburg (Weser), wchodzi w skład gminy zbiorowej Heemsen.
1808.	Drakula (powieść)	Tymczasem Lucy Westenra otrzymuje oświadczyny trzech mężczyzn – dr Sewarda, Quincey Morrisa i Arthura Holmwooda. Wszyscy trzej są przyjaciółmi i kiedy Lucy przyjmuje propozycję Arthura, pozostają w zażyłych stosunkach. Lucy wyrusza ze swą przyjaciółką Miną, narzeczoną Jonathana, na wakacje do nadmorskiego miasteczka Whitby. Tam powraca do swojego dawnego zwyczaju lunatykowania. Pewnej nocy, podczas sztormu do portu w Whitby zawija szkuner „Demeter”, pozbawiony załogi, jedynie u steru tkwi przywiązany trup. Z pokładu statku, pod postacią ogromnego wilka, schodzi Drakula. Następnej nocy Lucy lunatykując wychodzi z domu. Mina znajduje ją na ławce na cmentarzu, gdzie z daleka widzi pochyloną nad nią czarną postać o czerwonych oczach. Od tamtego czasu Lucy zaczyna chorować. Jest blada i wyczerpana. Mina, otrzymując wiadomość o pobycie Jonathana w szpitalu, wyrusza, by go odwiedzić, następnie biorą ślub. Zmartwiony stanem Lucy Arthur wzywa na pomoc dr. Sewarda, który – nie znajdując przyczyn choroby – sprowadza z Holandii swego mistrza, wielkiego uczonego i lekarza profesora Van Helsinga.
1809.	Drapacz chmur (film)	Niewidoma od urodzenia Edith (Marta Holm Peschcke-Køedt), córka sklepikarza, nie tylko nie odróżnia kolorów, nie dostrzega również drwiących uśmiechów rówieśników. Ma tylko jedno marzenie – stracić dziewictwo. Jon (Lukas Schwarz Thorsteinsson) ma 17 lat i jest zakałą sennego miasteczka. Jego ojciec miał kiedyś duży zakład i rządził okolicą. Jednak wypadek, do którego przyczynił się Jon, pozbawił go zarówno władzy, jak i męskości. Matka Jona jest fatalnym weterynarzem i opróżniając kolejne butelki, jeszcze gorszą panią domu. Ona także uważa, że wszystkiemu winien jest Jon. Pewnego dnia Jon i Edith postanawiają ukradkiem zasmakować dorosłego życia.
1810.	Dream Theater	Krótko po wydaniu dema grupa musiała zrezygnować z dotychczasowej nazwy, gdyż zespół jazzowy z Las Vegas, który również nazywał się Majesty, zagroził podjęciem kroków prawnych w związku z naruszeniem praw autorskich. Jednymi z nowych nazw branych pod uwagę były: "Glasser", "M2", "Magus", "Ytse Jam". Ostateczna nazwa – Dream Theater – została nadana, gdy Mike Portnoy dostał wiadomość od swojego ojca – Howarda – który opisywał mu kino w miasteczku Monterey w Kalifornii nazywające się Dream Theater.
1811.	Drimmelen	Drimmelen - gmina w prowincji Brabancja Północna w Holandii. W 2014 roku populacja wyniosła 26 705 mieszkańców. Stolicą jest miasteczko Made.
1812.	Drnholec	Drnholec (niem. Dürnholz) - miasteczko na Morawach, w Czechach, w kraju południowomorawskim. Według danych z 4 lutego 2011 liczba jego mieszkańców wyniosła 1671 osób.
1813.	Droga I/27 (Czechy)	Droga krajowa 27 (cz. Silnice I/27) - droga krajowa w Czechach. Arteria biegnie od miejscowości Dubi, gdzie krzyżuje się z drogą krajową nr 8 przez Most, Pilzno i Klatovy do dawnego czesko-niemieckiego przejścia granicznego w miasteczku Železná Ruda. Na południe od Pilzna trasa stanowi element trasy europejskiej E53. Na kilku kilometrowym odcinku w rejonie Mostu droga biegnie wspólnym śladem z drogą krajową nr 13. Arteria jest jedną z ważniejszych dróg zachodnich Czech. Na całej swej długości jest jedno-jezdniowa. Wyjątek stanowi wylot z Pilzna w kierunku węzła z autostradą D5.
1814.	Droga I/36 (Czechy)	Droga krajowa 36 (cz. Silnice I/36) - droga krajowa w Czechach. Arteria łączy Pardubice z autostradą D11 w rejonie miasteczka Chlumec nad Cidlinou. Między Pardubicami, a Lázně Bohdaneč drogą biegnie linia trolejbusowa.
1815.	Droga I/40 (Czechy)	Droga krajowa 40 (cz. Silnice I/40) – droga krajowa w południowych Czechach. Łączy drogę krajową 52 z miasteczkiem Poštorná oraz za pośrednictwem drogi krajowej 55 z Autostradą D2.
1816.	Droga I/66 (Słowacja)	Droga I/66 (słow. Cesta I/66) - droga krajowa I kategorii na Słowacji biegnąca od położonego w środkowej części kraju miasta Zvolen na południe do leżącego przy granicy z Węgrami miasteczka Šahy. W przyszłości jedno-jezdniowa arteria - na odcinku między Zvolenem a Węgrami - zostanie zastąpiona nowoczesną drogą ekspresową R3. Południowy odcinek trasy jest częścią trasy europejskiej E77.
1817.	Droga I/66	* Droga I/66 – droga krajowa I kategorii na Słowacji biegnąca od położonego w środkowej części kraju miasta Zvolen na południe do leżącego przy granicy z Węgrami miasteczka Šahy
1818.	Droga I/74 (Słowacja)	Droga I/74 (słow. Cesta I/74) – droga krajowa I kategorii we wschodniej Słowacji. Arteria zaczyna się na skrzyżowaniu z drogą nr 18 w miasteczku Strážske. Jedno-jezdniowa trasa prowadzi dalej przez Humenné i miasto Snina do przejścia granicznego z Ukrainą.
1819.	Droga I/77 (Słowacja)	Droga I/77 (słow. Cesta I/77) - droga krajowa I kategorii w północnej Słowacji. Droga zaczyna się w miasteczku Spišská Belá na skrzyżowaniu z drogą nr 67. Arteria biegnie wzdłuż granicy z Polską aż do Svidnika, gdzie krzyżuje się z I/21. Na odcinku Stará Ľubovňa - L'ubotin biegnie wspólnym śladem z drogą krajową nr 68.
1820.	Droga N984 (Holandia)	-	miasteczko Eenrum
1821.	Droga Panamerykańska	Z Monterrey, drogą Mex 85, przez Ciudad Victoria, Pachuca, do miasta Meksyk. Dalej autostradą Mex 150D na południe przez Puebla, Mex 135D do Oaxaca. Z Oaxaca na wschód drogą Mex 190 przez Tuxtla Gutiérrez i San Cristóbal de las Casas w Chiapas, do granicy z Gwatemalą. Tuż za granicą, w miasteczku La Mesilla rozpoczyna się Central America Highway 1 [1]. Dalej na południowy wschód, przez Huehuetenango, miasto Gwatemalę, Jutiapę, do granicy z Salwadorem w San Cristobal Frontera.
1822.	Droga bez powrotu 5	W małym miasteczku Fair Lakes w Zachodniej Wirginii odbywa się góralski festiwal „Człowieka z gór”. Przebrani mieszkańcy miasteczka i przybyli goście, chcą się dobrze bawić na festiwalu. Pięciu przyjaciół, Billy (Simon Ginty), jego dziewczyna Cruz (Amy Lennox), Lita (Roxanne McKee), jej chłopak Gus (Paul Luebke) i Julian (Oliver Hoare). W drodze do Fair Lakes, mają wypadek samochodowy spowodowany przez Maynarda który ich atakuje. Billy, Gus i Julian bronią się przed jego atakiem, jednak wszystkich zatrzymuje policjantka Angela (Camilla Arfwedson) i jej zastępca Biggs (Kyle Redmond Jones). Policjantka zabiera wszystkich na komisariat, jej zastępca Biggs czekający na lawetę zostaje zamordowany przez trzech kanibali. Na komisariacie policji Billy tłumaczy policjantce, że narkotyki są jego. Cruz, Lita, Gus i Julian zostają zwolnieni i idą do motelu. Tymczasem kanibale jadą do miasta, zabijają strażnika w elektrowni i odłączają elektryczności w całym mieście. Podczas drogi na komisariat Cruz zostaje zaatakowana przez Trzypalczastego i ginie. W motelu kanibale przejmują Gusa, Lita jest atakowana przez jednego z nich, ale udaje jej się uciec. Gus zostaje związany, a kanibale łamią mu nogi. Policjantka widzi Gusa wyrzuconego z ciężarówki kanibali, Angela próbuje go ratować, ale kanibale rozjeżdżają go. Reszta ocalałych próbuje wezwać wsparcie i uratować się przez zabójcami, trwa walka o przetrwanie.
1823.	Droga do Nhill	Akcja filmu rozgrywa się w małym, zagubionym wśród pustkowi miasteczku. Pewnego popołudnia senną atmosferę miasteczka przerywa niespodziewana wiadomość: na zakręcie drogi jadące samochodem na zawody cztery członkinie miejscowego klubu kręglarskiego uległy wypadkowi.
1824.	Droga do raju	Trzydziestoparoletnia Ela (Ilona Ostrowska) mieszka w małym miasteczku w Sudetach, otoczonym górami i oddalonym od problemów „wielkiego świata”. Pracuje w miejscowej rzeźni, samotnie wychowuje 9-letniego synka, Damiana (Przemysław Łaba), i opiekuje się schorowaną matką. Codziennie stawia czoło wszelkim przeciwnościom losu i wbrew otaczającej ją szarej codzienności uważa się za szczęśliwą osobę. Kiedy matka umiera, postanawia rozpocząć walkę o lepsze życie dla siebie i syna.
1825.	Droga do zatracenia	Tytuł jest grą słów – Zatracenie (Perdition) to miasteczko do którego zmierzają bohaterowie.
1826.	Droga ekspresowa 60 (Izrael)	W obszarze arabskiego miasta Hebron droga nr 60 spełnia funkcję południowej i wschodniej obwodnicy dla żydowskiej komunikacji. W okresach arabskich zamieszek na tym odcinku nie mogą poruszać się palestyńskie samochody z zielonymi tablicami. Wówczas do ruchu dopuszczone są tylko samochody zarejestrowane w Izraelu (żółte tablice). W normalnej sytuacji Palestyńczycy mogą korzystać z tej drogi. Przy osiedlu żydowskim Bet Chaggaj odchodzi droga na północ do centrum Hebronu, natomiast droga nr 60 wykręca na wschód, omijając miasto. Po ponad 2 km mija się położona na południe od drogi wioskę Kalqas i dojeżdża do skrzyżowania z drogą prowadzącą na północ do Grobowca Patriarchów (Makpela) w Hebronie. Kawałek dalej jest skrzyżowanie z drogą nr 356, która prowadzi na południe do wioski Hureiz. Droga nr 60 w miejscu tym wykręca na północ i po kilometrze dociera do skrzyżowania z drogą prowadzącą na wschód do miasta Bani Naim. Następnie dojeżdża się do zjazdów do położonego na zachodzie miasteczka Kirjat Arba. Po stronie wschodniej mijane są wioski al-Uddeisa i Ad-Duwwara. Potem droga wykręca łukiem na zachód i dociera do skrzyżowania z drogą nr 35 prowadzącą na zachód do miasta Halhul i północnych dzielnic Hebronu.
1827.	Droga ekspresowa 65 (Izrael)	Przy wjeździe do Doliny Jezreel droga nr 65 mija położony po stronie południowej Zakład Karny Megiddo i dociera do skrzyżowania Megiddo z drogą nr 66. Jadąc nią na północny zachód dojeżdża się do kibucu Megiddo, lub na południowy wschód do kibucu Giwat Oz. Natomiast droga nr 65 wjeżdża w głąb Doliny Jezreel i po 2 km dociera do położonego po stronie północnej portu lotniczego Megiddo. Zaraz dalej jest skrzyżowanie z drogą nr 675 prowadzącą na południowy wschód do wioski Nir Jafe. Następnie mijana jest baza wojskowa Amos i droga dociera do pierwszego skrzyżowania miasta Afula. Nie wjeżdża się jednak do centrum miasta, ponieważ droga nr 65 pełni funkcję zachodniej obwodnicy Afuli (do centrum można dotrzeć ulicą ha-Banim). Po stronie północnej droga dociera do skrzyżowania drogą ekspresową nr 60, która prowadzi na północ do miasta Nazaret. W tym miejscu droga nr 65 skręca na południe i razem z drogą nr 60 wraca do Afuli, aby po około 200 metrów skręcić na wschód na kolejny fragment obwodnicy, którą dojeżdża się do ulicy Icchaka Rabina. Następnie droga kieruje się w kierunku północno-wschodnim, mija Park Afula i szpital Centrum Medyczne Doliny. Droga w tym rejonie jedzie przez podnóże masywu góry Giwat ha-More i dociera do dzielnicy Afula Illit. Na skrzyżowaniu z ulicą Eleazara Dado można skręcić na północ i dojechać do stadionu Afula Illit. Od Afula Illit droga jest dalej już jednojezdniowa. Po wyjechaniu z miasta dociera się do skrzyżowania z lokalną drogą prowadzącą na południowy wschód do arabskiej wioski Na’in. Kilometr dalej jest skrzyżowanie z lokalną drogą prowadzącą do położonych na północy kibucu Dawerat i wioski Achuzzat Barak. Tuż zaraz dalej jest zjazd do położonej na południu strefy przemysłowej Alon Tavor. Po minięciu tego zurbanizowanego obszaru jest skrzyżowanie z drogą nr 716, prowadzącą na południe do wioski Tamra i bazy wojskowej Na’ura. Droga nr 65 dojeżdża tutaj do wschodniej krawędzi Doliny Jezreel i u podnóża Góry Tabor dociera do skrzyżowania z drogą nr 7266, która prowadzi na północ do miasteczka Dabburijja.
1828.	Droga ekspresowa 70 (Izrael)	Swój początek bierze na węźle drogowym Zichron Ja’akow z autostradą nr 2 na równinie nadmorskiej. Kieruje się jako dwupasmowa droga na zachód i po 2 km dociera do skrzyżowania z przy arabskim miasteczku Furajdis.
1829.	Droga ekspresowa 77 (Izrael)	Droga ekspresowa 77 (hebr. כביש 77) – droga krajowa biegnąca od położonego w Dolinie Jezreel miasteczka Ramat Jiszaj do miasta Tyberiada na północy Izraela.
1830.	Droga ekspresowa 79 (Izrael)	Droga nr 79 biegnie równoleżnikowo z zachodu na wschód, od nadmorskiego miasta Kirjat Bialik do położonego w okręgu metropolitalnym Nazaretu miasteczka Maszhad.
1831.	Droga ekspresowa 85 (Izrael)	W rejonie moszawu Achihud droga nr 85 zaczyna wić się między wzgórzami Zachodniej Galilei. Około 2 km za moszawem Achihud, na południe od drogi jest położona strefa przemysłowa Ba Lev. Następnie droga przejeżdża między położonym na północy wzgórzem Har Gamal (324 m n.p.m.) a położonym na południu Har Gillon (367 m n.p.m.), i dociera do Doliny Bet ha-Kerem, która wyznacza granicę między Dolną a Górną Galileą. U wlotu do doliny jest skrzyżowanie Gilon z drogą nr 8512, która prowadzi na północ do bazy wojskowej Jarka i na południe do wiosek komunalnych Gilon oraz Curit. Następnie mija się położone na północy miasteczko Madżd al-Krum (dwa zjazdy), i kilometr dalej skrzyżowanie z drogą prowadzącą na północ do miejscowości Bina i Dejr al-Asad. Przez kilka kolejnych kilometrów droga mija położone na południu miasto Karmiel (dwa zjazdy). Droga nr 784 odchodzi tutaj na południe do wioski komunalnej Szoraszim, a droga nr 854 na północ do wioski komunalnej Lawon. Potem droga mija strefę przemysłową Karmiel i dociera do skrzyżowania z drogą prowadzącą na północ do miejscowości Nachf. Około 2 km dalej mija się moszaw Szezor i dociera do skrzyżowania z drogą nr 8566 prowadzącą na północny zachód do miejscowości Sadżur i Rama. Dalej droga wjeżdża do Doliny Chananja i po około 1 km dociera do położonego na północy miasteczka Rama. W kierunku północnym odchodzi tutaj droga nr 864 do wioski komunalnej Haraszim, oraz miejscowości Bet Dżan i Peki’in. Natomiast droga nr 804 prowadzi na południe do wiosek Ras al-Ajn i Sallama. Za tym ostatnim skrzyżowaniem droga nr 85 przechodzi w jednojezdniową i po 2,5 km dojeżdża do skrzyżowania z drogą prowadzącą na południe do kibucu Moran. Kilometr dalej jest skrzyżowanie z drogą nr 866, która prowadzi na północ do kibucu Parod i wioski En al-Asad. Kawałek dalej jest skrzyżowanie z prowadzącą na południe drogą nr 806, którą dojeżdża się do wioski komunalnej Kefar Chananja i miejscowości Maghar. Odcinek drogi z Karmiel do Kefar Chananja należy do dziesięciu najbardziej niebezpiecznych dróg Izraela.
1832.	Droga ekspresowa 89 (Izrael)	Na wschód od kibucu Kabri droga nr 89 jedzie wzdłuż wadi strumienia Nachal Gaton i wspina się na zbocza wzgórz Górnej Galilei. Ponad 1 km dalej jest skrzyżowanie z drogą nr 8833, która prowadzi na południowy wschód do kibuców Gaton i Jechi’am. Następne skrzyżowanie umożliwia zjechanie do położonej na północy wioski komunalnej Newe Ziw. Po 7 km dojeżdża się do położonej na północ od drogi miejscowości Mi’ilja. Kawałek dalej jest skrzyżowanie z drogą nr 8833, która prowadzi na południowy zachód do moszawów Me’ona i En Ja’akow. Potem mija się położoną na północy strefę przemysłową Ma’alot i dojeżdża do miasta Ma’alot-Tarszicha. Droga nr 854 umożliwia dojazd do położonej na południowym wschodzie strefy przemysłowej Tefen. Przy wyjeździe z miasta na północ od drogi leży Jezioro HaMonfort i skrzyżowanie Tafen z drogą nr 864 prowadzącą na południe do moszawu Chosen. Około 1,5 km dalej jest zjazd do położonego na południu moszawu Curi’el i po kolejnych 2 km jest skrzyżowanie z drogą nr 8944, która prowadzi na północny zachód do moszawu Elkosz. Dalej droga dojeżdża do położonego u północno-zachodnich podnóży masywu góry Meron (1208 m n.p.m.) miasteczka Churfeisz. Odcinek drogi od Elkosz do Churfeisz przeszedł w latach 2010-2012 gruntowną przebudowę. Droga nr 89 przechodzi tutaj w jednojezdniową i po wyjechaniu z miasta dociera do skrzyżowania prowadzącego na szczyt góry Meron. Kawałek dalej dociera się do kibucu Sasa i skrzyżowania z drogą nr 899 prowadzącą na północny zachód do wioski komunalnej Mattat i na północny wschód do moszawu Dowew. Kilometr dalej jest skrzyżowanie z drogą prowadzącą na północ do kibucu Ciwon. Potem droga dociera do miejscowości Dżisz, w której wykręca na południe omijając od wschodu górę Meron. Po drodze mija się położony na zachodzie moszaw Kefar Choszen, na wschodzie wioskę komunalną Bar Jochaj. W moszawie Meron jest skrzyżowanie z drogą nr 866, prowadzącą dalej na południe do moszawu Kefar Szammaj. Natomiast droga nr 89 wykręca tutaj na wschód o po 5 km dociera do skrzyżowania z drogą nr 886 przy bazie wojskowej Ein Zeitim – jest tu zjazd do położonego na północy moszawu Dalton. Tuż za skrzyżowaniem od drogi nr 886 odbija w kierunku południowo-wschodnim droga nr 8900 prowadząca do wioski komunalnej Birijja. Droga nr 89 wykręca dalej na południe i dociera do miasta Safed. Przy wyjeździe z miasta droga wykręca na południowy wschód i przejeżdża przez most nad wadi strumienia Akbara.
1833.	Droga ekspresowa 90 (Izrael)	Powyżej jeziora Tyberiadzkiego droga nr 90 serpentynami wspina się w górę, by po 2 km dojechać do skrzyżowania z drogą nr 8177 prowadzącą na południowy wschód na Górę Błogosławieństw. Po dalszych 4 km dociera się do wioski Korazim, przy której jest skrzyżowanie z drogą nr 8277 prowadzącą na wschód do moszawu Amnun. Kilometr dalej droga nr 90 dojeżdża do skrzyżowania Ammi’ad z drogą nr 85, która prowadzi na południowy zachód do bazy wojskowej Ammi’ad i moszawu Kachal. Natomiast droga nr 90 prowadzi dalej na północ jako dwujezdniowa droga i po 2 km dojeżdża do kibucu Ammi’ad. Po kolejnych 2 km dociera się do skrzyżowania z lokalną drogą prowadzącą na wschód do moszawu Elifelet i bazy wojskowej Mechane Jiftach. Kilometr dalej jest węzeł drogowy Elifelet z drogą nr 89, która prowadzi na zachód do miasta Safed. Na węźle tym można także zjechać do położonej na wschodzie bazy wojskowej Filon. Następnie droga nr 90 dojeżdża do miejscowości Rosz Pina, w której w kierunku zachodnim odbija droga nr 8900 prowadząca do miasta Safed. Trzysta metrów dalej w kierunku wschodnim odbija droga nr 8677, prowadząca do strefy przemysłowej i portu lotniczego Rosz Pina. Jadąc dalej na północ, wjeżdża się do tzw. Palca Galilei. Po kolejnym kilometrze dociera się do położonego na zachód od drogi miasteczka Chacor ha-Gelilit, a następnie do skrzyżowania Machanajim z drogą nr 91, która prowadzi na wschód do kibucu Machanajim i moszawu Miszmar ha-Jarden. Natomiast w kierunku zachodnim odbija lokalna droga prowadząca do wioski Amukka. Droga nr 90 kieruje się dalej na północ, po minięciu położonej na zachodzie bazy wojskowej Merot wykręca łagodnie na wschód, omijając w ten sposób teren Parku Narodowego Chasor. Kawałek dalej jest możliwość zjechania na wschód do kibucu Ajjelet ha-Szachar. Dalej droga ponownie wykręca na północ i po 2 km dociera do moszawu Sede Eli’ezer. W kierunku wschodnim odbija tutaj droga nr 9119 prowadząca do miejscowości Jesud ha-Ma’ala i kibucu Chulata. Droga nr 90 po kolejnych 3 km dociera do skrzyżowania z lokalną drogą, która prowadzi na zachód do Rezerwatu Przyrody Doliny Hula i miejscowości Jesud ha-Ma’ala. Następnie biegnie u podnóża gór Naftali i dociera do siedziby władz administracyjnych Samorządu Regionu Mewo’ot ha-Chermon za którymi jest skrzyżowanie z drogą nr 899 prowadzącą na zachód do kibucu Jiftach i moszawu Ramot Naftali. Po kolejnych 5 km droga nr 90 dociera do skrzyżowania Gome z drogą nr 977, która prowadzi na wschód do kibuców Ne’ot Mordechaj i Kefar Blum. Następnie dojeżdża się do miasta Kirjat Szemona, z którego w kierunku zachodnim odchodzi droga nr 9779 do kibuców Amir i Sede Nechemja. U wylotu z miasta jest skrzyżowanie z drogą nr 99, która prowadzi na zachód do północnej strefy przemysłowej oraz portu lotniczego Kirjat Szemona. Natomiast droga nr 90 dalej prowadzi na północ, mija strefę przemysłową Tel Chaj i przy Tel Chaj dociera do skrzyżowania z drogą nr 9977, która prowadzi na zachód do kibucu Kefar Giladi. Około kilometra dalej znajduje się skrzyżowanie z lokalną drogą prowadzącą na wschód do moszawu Juwal. Następnie droga wykręca na północny zachód i wjeżdża po stokach gór Naftali do przygranicznej miejscowości Metulla.
1834.	Droga ekspresowa S3 (Polska)	23 sierpnia 2013 ogłoszono przetargi ograniczone a 19 grudnia 2014 podpisano umowę na realizację odcinków:
1835.	Droga główna nr 27 (Szwajcaria)	Droga główna nr 27 (niem. Hauptstrasse 27) - droga krajowa we wschodniej Szwajcarii. Droga zaczyna się w miejscowości Silvaplana i biegnie w kierunku północnym do Sankt Moritz. Następnie - doliną rzeki Inn - arteria prowadzi do Zernez i dalej do przejścia granicznego z Austrią. Na całej długości droga jest jedno-jezdniowa. Między Sankt Moritz, a miasteczkiem Scuol wzdłuż trasy prowadzi linia kolejowa.
1836.	Droga główna nr 28 (Szwajcaria)	Droga główna nr 28 (niem. Hauptstrasse 28) - droga krajowa przebiegająca przez terytorium Księstwa Liechtenstein oraz Szwajcarii wchodząca w skład szwajcarskiej sieci dróg głównych. Arteria zaczyna się na północ od Vaduz w miasteczku Schaan. Pierwszy etap trasy prowadzi przez Liechtenstein na południe do granicy ze Szwajcarią i miasta Landquart. Stąd droga biegnie na wschód doliną rzeki Landquart do zbudowanego w 2005 roku Gotschnatunnel stanowiącego obwodnicę miasta Klosters. Z Klosters trasa kieruje się do Davos i dalej na zachód przez Flüelpass do Susch (odcinek ten można ominąć korzystając z przewozu auta pociągiem przez Vereinatunnel z Klosters do Suchs). Ostatni fragment arterii od Zernez prowadzi na Ofenpass i dalej do granicy z Włochami gdzie droga nr 28 spotyka się z trasą SS41. Na krótkim odcinku między Susch a Zernez biegnie wspólnym śladem z Hauptstrasse 27.
1837.	Droga krajowa B10 (Niemcy)	W kraju Saary B10 nie gości długo. Swój bieg rozpoczyna na północno-zachodnim obrzeżu Eppelborn, na skrzyżowaniu z B269. Następnie zmierza do centrum miasteczka by po 5 km opuścić je na północnym wschodzie, przenosząc się na autostradę A1. Po niecałych 9 km zamienia ją na A8 i tuż przed Zweibrücken opuszcza kraj Saary.
1838.	Droga krajowa B119 (Austria)	Droga krajowa B119 (Greiner Straße) – droga krajowa Austrii. Trasa zaczyna się na przedmieściach miasteczka Amstetten i prowadzi w kierunku północnym. Po przekroczeniu Dunaju arteria biegnie przez kilka kilometrów wspólnym śladem z B3. B64 kończy się w pobliżu granicy z Czechami na kolizyjnym skrzyżowaniu z Gmündner Straße w miejscowości Weitra.
1839.	Droga krajowa B2 (Austria)	Droga krajowa B2 (Waldviertler Straße) - droga krajowa w północnej Austrii. Droga zaczyna się w leżącym w powiecie Hollabrunn miasteczka Grabern. Arteria prowadzi stamtąd w kierunku zachodnim przez Horn i Schrems dociera do dawnego przejścia granicznego z Czechami gdzie łączy się z tamtejszą drogą I/24. Między miastem Horn, a granicą jest fragmentem trasy europejskiej E49. Arteria stanowi - wraz z drogą B4 - ważny szlak z Wiednia do Czeskich Budziejowic i Pragi.
1840.	Droga krajowa B2 (Niemcy)	Do Schwabach droga wjeżdża przez dzielnicę Nasbach leżącą na północy. Zmieżając na południe, tuż przed centrum miasteczka, łagodnym łukiem zwraca się na południowy wschód i jako Nördliche Ringstr. po około 500 m. dojedzie do Ludwigstr., która odbija w lewo. Ludwigstr. po ok. 150 m robi łagodny zwrot na południowy wschód i jako Bahnhofstraβe dociera do czteropasmowej Rother Straβe, która doprowadza B2 do autostrady A6. Tu droga przenosi się na autostradę. Na węźle 56 Schwabach-Süd, B2 opuszcza Schwabach i autostradą A6 w kierunku północno-wschodnim zmierza ku zjazdowi 57 Schwabach-Roth. Po niespełna 1400 m droga opuszcza autostradę i czteropasmową jezdnią kieruje się na południe. Mija wyjazdy Schwabach-Penzendorf, Rednitzhembach, Roth/Allersberg, Roth/Hilpoltstein i osiągając wyjazd Roth-Kiliansdorf dociera do końca czteropasmowej drogi.
1841.	Droga krajowa B21 (Austria)	Droga krajowa B21 (Gutensteiner Straße) - droga krajowa w Austrii położona na południe od Wiednia. Jedno-jezdniowa arteria zaczyna się na północ od Wiener Neustadt i prowadzi w kierunku zachodnim by przez przełęcz Roher dotrzeć do skrzyżowania z Höllental Straße. Dalej droga prowadzi na przełęcz Ochsattel i do miasteczka St. Aegyd am Neuwalde. Później trasa kieruje się do skrzyżowania z B23 i następnie do Mariazell gdzie krzyżuje się z B20.
1842.	Droga krajowa B26 (Austria)	Droga krajowa B26 (Puchberger Straße) - droga krajowa w Austrii położona na południe od Wiednia. Jedno-jezdniowa arteria zaczyna się w miasteczku Wiener Neustadt i biegnie w kierunku zachodnim. W rejonie miasteczka Puchberg am Schneeberg trasa zmienia kierunek i prowadzi na wschód do Neunkirchen gdzie krzyżuje się z Wiener Neustädter Straße.
1843.	Droga krajowa B36 (Austria)	Droga krajowa B36 (Zwettler Straße) – droga krajowa w Austrii. Arteria zaczyna się na przedmieściach leżącego nad Dunajem miasteczka Ybbs an der Donau i prowadzi w kierunku północnym przez Zwettl i Waidhofen an der Thaya do dawnego przejścia granicznego z Czechami. Arteria na całej swej długości jest jedno-jezdniowa. Trasa stanowi przedłużenie prowadzącej ze Styrii Erlauftal Straße.
1844.	Droga krajowa B4 (Austria)	Droga krajowa B4 (Horner Straße) – droga krajowa w północnej Austrii. Arteria łączy położony przy autostradzie A22 Stockerau z miastem Horn i leżącym w sąsiedztwie czeskiej granicy miasteczkiem Geras. Na odcinku Stocerau – Horn arteria jest elementem trasy europejskiej E49. Droga jest stopniowo modernizowana. W ostatnich latach powstały obwodnice m.in. Mörtersdorfu i Ziersdorfu. W Maissau biegnie wspólnym śladem z B35.
1845.	Droga krajowa B48 (Austria)	Droga krajowa B48 (Erdöl Straße) - droga krajowa we wschodniej Austrii. Arteria zaczyna się na skrzyżowaniu z B47 i prowadzi do leżącego tuż przy granicy ze Słowacją miasteczka Hohenau an der March gdzie spotyka się z Bernstein Straße.
1846.	Droga krajowa B50 (Austria)	Droga krajowa B50 (Burgenland Straße) – droga krajowa we wschodniej Austrii. Arteria zaczyna tuż przy granicy austriacko-słowackiej na skrzyżowaniu z Preßburger Straße i dalej prowadzi w kierunku południowym. Pierwszy etap drogi biegnie równolegle do wybudowanej w 2007 autostrady A6. Na południe od Gattendorfu B50 prowadzi wzdłuż Jeziora Nezyderskiego do Eisenstadt. Z tego miasta trasa kieruje się równolegle do ekspresowej S31 w kierunku Oberpullendorf, z którego Burgenland Straße prowadzi do Oberwart i Autostrady Południowej. B50 kończy się na skrzyżowaniu z B54 w miasteczku Hartberg. 4-kilometrowy odcinek B50 pokonuje wspólnym śladem z A2.
1847.	Droga krajowa B54 (Austria)	Droga krajowa B54 (Wechsel Straße) – droga krajowa we wschodniej Austrii biegnąca równolegle do Autostrady Południowej. Arteria zaczyna się na południe od Wiednia w miasteczku Wiener Neustadt. Jedno-jezdniowa szosa kieruje się z niej w kierunku południowym do Hartberg gdzie krzyżuje się z Burgenland Straße. Od Hartberg droga prowadzi na południowy zachód do Gleisdorf gdzie kończy swój bieg.
1848.	Droga krajowa B56 (Austria)	Droga krajowa B56 (Geschriebenstein Straße) - droga krajowa we wschodniej Austrii. Arteria zaczyna się na skrzyżowaniu z B55 na obrzeżach miasta Lockenhaus. Dalej trasa biegnie w kierunku południowym równolegle do granicy z Węgrami. Geschriebenstein Straße kończy się na skrzyżowaniu z B57 w miasteczku Güssing.
1849.	Droga krajowa B6 (Austria)	Droga krajowa B6 (Laaer Straße) – droga krajowa w północno-wschodniej Austrii. Arteria zaczyna się w leżącym w aglomeracji Wiednia miasteczku Korneuburg i biegnie na północ do leżącego przy granicy z Czechami miasta Laa an der Thaya. Według wyników badań z 2004 roku w ciągu doby z trasy korzysta blisko 10000 samochodów.
1850.	Droga krajowa B63 (Austria)	Droga krajowa B63 (Steinamangerer Straße) - droga krajowa we wschodniej Austrii. Arteria zaczyna się na skrzyżowaniu z B54 w rejonie miasteczka Pinggau. Trasa prowadzi dalej w kierunku wschodnim przez Oberwart do dawnego przejścia granicznego z Węgrami. Kontynuacją B63 jest węgierska droga nr 89.
1851.	Droga krajowa B94 (Austria)	Droga krajowa B94 (Ossiacher Straße) - droga krajowa w południowej części Austrii. Trasa na całej swej - 52,5 kilometrowej - długości biegnie przez terytorium kraju związkowego Karyntia. Droga B94 bierze początek w miasteczku Sankt Veit an der Glan na skrzyżowaniu z Seeberg Straße oraz z drogą krajową B317. Wzdłuż rzeki Glan trasa biegnie na zachód do miasta Feldkirchen in Kärnten gdzie spotyka się z Gurktal Straße oraz Turracher Straße. Dalej B94 prowadzi do miasta Villach gdzie kończy bieg na skrzyżowaniu z drogą B83. Na całej długości równolegle do szosy prowadzi linia kolejowa.
1852.	Droga krajowa N09 (Ukraina)	W październiku 2014 odcinki drogi koło dawnego miasteczka Bolszowce oraz w Rohatynie byli w bardzo złym stanie. 11 marca 2016 odbyły się uroczystości z powodu zakończenia renowacji drogi na odcinku Lwów – Iwano-Frankiwsk.
1853.	Droga krajowa SS37 (Włochy)	Droga krajowa SS37 (wł. Strada Statale 37 del Maloja) – droga krajowa w północnych Włoszech. Jedno-jezdniowa arteria łączy miasteczko Chiavenna z przejściem granicznym ze Szwajcarią w miejscowości Castasegna. Droga jest częścią trasy prowadzącej na Przełęcz Maloja.
1854.	Droga krajowa SS39 (Włochy)	Droga krajowa SS39 (wł. Strada Statale 39 del Passo di Aprica) - droga krajowa w północnych Włoszech. Jedno-jezdniowa arteria łączy miasteczko Tresenda przez położone 1176 m n.p.m. Aprico z Edolo gdzie spotyka się z SS42. Droga prowadzi przez malownicze tereny Dolomitów. Trasa niejednokrotnie stanowiła fragment górskich etapów podczas wyścigu Giro d'Italia.
1855.	Droga nr 672 (Izrael)	Po wyjechaniu z obszaru miasta Hajfa, droga nr 672 prowadzi na południowy wschód przez zalesiony obszar Parku Narodowego Góry Karmel. Po około 1 km dojeżdża do skrzyżowania z drogą nr 7212 prowadzącą na północ do miasta Neszer. Dalej droga prowadzi przez niezwykle malowniczą okolicę i po około 2 km dociera do skrzyżowania Damon z drogą nr 721, która prowadzi na zachód do Zakładu Karnego Damon i dalej do kibucu Bet Oren. Droga nr 672 prowadzi dalej na południowy wschód i dociera do miejscowości Isfija. W jej obrębie droga wykręca na południe i dojeżdża do następnego miasteczka Dalijat al-Karmel. W samym centrum tej miejscowości droga wykręca na południowy wschód. Po wyjechaniu z miejscowości wykręca na południe i zjeżdża na wysokość 200 m n.p.m. do doliny strumienia Jokne’am.
1856.	Droga nr 785 (Izrael)	Swój początek bierze w arabskiej miejscowości Bu'ejne Nudżejdat, która leży na północnych stokach masywu górskiego Har Turan w Dolnej Galilei. Droga wyjeżdża z miasteczka w kierunku wschodnim i prowadzi wzdłuż krawędzi Doliny Bejt Netofa, by po około 0,7 km dotrzeć do niewielkiej strefy przemysłowej Bu'ejne Nudżejdat. Około 400 metrów dalej kończy swój bieg na skrzyżowaniu z drogą nr 65. Jadąc drogą nr 65 na południe dociera się do zjazdu do położonej na zachodzie wioski Micpe Netofa, bazy wojskowej Netafim i skrzyżowania z drogą nr 77, lub na północ do bazy wojskowej Ajlabun i skrzyżowania z drogą nr 806 prowadzącą na północny zachód do miejscowości Ajlabun.
1857.	Droga wojewódzka nr 863	Droga prowadzi prastarym traktem handlowym z Torunia przez Sandomierz, Krzeszów, do Lwowa i dalej na Ruś.
1858.	Droga śmierci Berezwecz-Taklinowo	28 czerwca nastąpił punkt kulminacyjny „marszu śmierci”. Tego dnia kolumna dotarła do miasteczka Ułła. Dwaj ocalali z masakry Polacy wspominali, że tamtejsi mieszkańcy odnieśli się do więźniów bardzo nieprzyjaźnie, ubliżając im, a nawet zachęcając eskortę do ich rozstrzelania („Towarzysze, dokąd prowadzicie tych bandytów, te polskie świnie. Bić ich na miejscu!”). Zdaniem Bogdana Musiała owo wydarzenie mogło mieć wpływ na późniejsze postępowanie enkawudzistów. W międzyczasie kolumna przeszła przez most nad Dźwiną. Gdy więźniowie i eskorta znaleźli się w okolicach kołchozu Taklinowo (ob. Mikałajewa), nadleciał niemiecki samolot, który zbombardował wspomniany most. Nalot wywołał panikę wśród więźniów. Prijomyszew wydał wówczas rozkaz wymordowania całej kolumny. W ciągu kilkunastu minut konwojenci ogniem broni maszynowej rozstrzelali kilkuset więźniów. Rannych dobijano strzałem pistoletu, bagnetem lub ciosem kolby karabinowej.
1859.	Droga żelazna	Głównym bohaterem powieści jest Erwin Siegelbaum – syn radykalnego komunisty żydowskiego z Czerniowiec. Ojciec, wraz z matką, zabici zostali w obozie koncentracyjnym Wirblbahn przez nazistę austriackiego – pułkownika Nachtigala. Erwin od czterdziestu lat przemierza pociągami Austrię w celu znalezienia zbrodniarza i zabicia go. Podróże te są także źródłem utrzymania bohatera – odwiedza on jarmarki i targi na swojej trasie i skupuje na nich, celem dalszej odsprzedaży, różnego rodzaju żydowskie pamiątki, jakie zachowały się w małych miasteczkach.
1860.	Drohiczyn (Białoruś)	Drohiczyn, w latach 1919–1945 Drohiczyn Poleski (biał. Драгічын, Drahiczyn, ros. Дрогичин, Drogiczin) – miasto na Białorusi, w obwodzie brzeskim, siedziba rejonu drohiczyńskiego; do 1945 miasteczko w Polsce, w województwie poleskim, siedziba powiatu drohickiego i gminy Drohiczyn; około 14,6 tys. mieszkańców (2010).
1861.	Drohiczyn (województwo podlaskie)	XIX wiek to okres upadku miasta. Dawna stolica województwa, do której zjeżdżano do szkół, na sejmiki i sądy, przekształciła się w prowincjonalne miasteczko bez perspektyw rozwoju, oddalone od nowych szlaków komunikacyjnych. W 1839 zaborcy rosyjscy zlikwidowali kościół unicki, w związku z tym drohiczyńskie świątynie unickie zamieniono w prawosławne cerkwie. W latach 1808–1842 miasto było siedzibą włączonego do Imperium Rosyjskiego powiatu w obwodzie białostockim, co jednak oznaczało w tamtym czasie siedzibę gminy zbiorowej. Liczba mieszkańców zmniejszyła się z około 2000 w 1775 do 835 w 1857. Całkowicie zaniknęła Ruska Strona, lewobrzeżna część Drohiczyna leżąca w Królestwie Polskim. Na początku XX w. napływ ludności żydowskiej spowodował, że liczba ludności wzrosła ponownie do 2000. Podczas dwóch wojen światowych miasto ponownie zostało zniszczone, a potem ponownie odbudowane, jednak pozycji sprzed rozbiorów już nie odzyskało.
1862.	Drohobuż	Drohobuż, Dorohobuż (ukr. Дорогобуж, Dorohobuż) – wieś na Ukrainie w rejonie hoszczańskim obwodu rówieńskiego, w silskiej radzie Horbaków. Niegdyś staroruski gród, ośrodek księstwa udzielnego i prywatne miasteczko Ostrogskich.
1863.	Dromolaksia	Dromolaksia (gr. Δρομολαξιά) – miasteczko na Cyprze, w dystrykcie Larnaka.
1864.	Druciarz (operetka)	Libretto dało Lehárowi możliwość pełnego wykorzystania talentu i zdobytej wiedzy. W swoich wędrówkach po monarchii austro-węgierskiej doskonale poznał małe miasteczka i typy jakimi Léon zaludnił scenę. Znał też koloryt przedmieść wiedeńskich. Wszystko to przełożył na język muzyczny z naturalnością i prostotą, a jednocześnie ze znakomitą znajomością warsztatu muzycznego, łagodnie balansując między tonacjami durowymi a molowymi, wrażliwy na każdą zmianę nastroju, niemal na każde drgnienie serca głównych bohaterów. Przy tym wypełnił utwór bogactwem rytmów i melodii. Publiczność gorąco oklaskiwała walce, marsze, polki i kadryle oraz największe przeboje operetki: Gdy dwoje się kocha, Czyś nie widział jej i Rachunek to przecież prosty.
1865.	Druja	Druja (biał. Друя) – wieś w obwodzie witebskim, w rejonie brasławskim Białorusi, do 1945 miasteczko w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie brasławskim, siedziba gminy Druja.
1866.	Drukarstwo polskie		Mińkowce (pow. kamieniecki)	od końca XVIII w. działała tu prywatna drukarnia właściciela miasteczka, szlachcica-oryginała Ignacego Marchockiego. Wytwarzała głównie księgi rachunkowe, papiery herbowe i ogłoszenia (pierwsze znane druki datowane: 1797). Od 1824 r. jej kierownikiem był Józef Wagner, były pracownik drukarni uniwersyteckiej w Warszawie, który po śmierci Marchockiego (1829) odkupił oficynę i wywiózł ją do Dunajowca lub Kamieńca Podolskiego.
1867.	Drużkopol	Drużkopol (ukr. Журавники) – dawne miasteczko na Ukrainie na terenie rejonu horochowskiego w obwodzie wołyńskim. Obecnie stanowi część wsi Żurawniki.
1868.	Drvengrad	Drvengrad (serb. Дрвенград/Drvengrad = drewniane miasto, lub Küstendorf) – miejscowość w regionie Zlatibor w Serbii położona ok. 200 km od Belgradu i 10 km od granicy z Bośnią, niedaleko Mokrej Góry i Wiszegradu, znanego po dziele Most na Drinie, za które Ivo Andrić otrzymał nagrodę Nobla. Do miasteczka można dojechać Ósemką Szargańską, zabytkową koleją wąskotorową.
1869.	Drvenik	Największe znaczenie dla gospodarki miasteczka ma turystyka i rybołówstwo. Połączenia promowe umożliwiają dotarcie na wyspy Hvar i Korčula. Ich mieszkańcy osadzili się w dwie osady: Gornja Vala i Donja Vala, w których dzisiaj żyje 480 mieszkańców.
1870.	Dryświaty (miejscowość)	Dryświaty (biał. Дрысвяты) – wieś na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie brasławskim, do 1945 miasteczko w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie brasławskim, siedziba gminy Dryświaty.
1871.	Drzewica (województwo łódzkie)	Przez miasteczko przepływa rzeka Drzewiczka, prawy dopływ Pilicy, o naturalnym, meandrowym brzegu. Jej wody zasilają Zalew Drzewicki, spełniający funkcje retencyjno-rekreacyjne, o powierzchni 82 ha. Przez Drzewicę przepływa także rzeka Brzuśnia o pierwszej klasie czystości wody.
1872.	Drzewo powieszonych	Małe miasteczko gdzieś na granicy Montany. Tam mieszka Joseph Frail, były rewolwerowiec opiekuje się niewidomą Elizabeth. W okolicy pojawia się Frenchy Plante, były partner kobiety, który rości prawa do niej. Zdesperowany Frail robi wszystko, by nie dopuścić mężczyzny do Elizabeth...
1873.	Drzewo z Tule	Drzewo z Tule (hiszp.: Árbol del Tule) – drzewo rosnące w miasteczku Santa María del Tule w meksykańskim stanie Oaxaca, ok. 13 km od miasta Oaxaca). Należy do gatunku cypryśnik meksykański (Taxodium mucronatum).
1874.	Drzewo życia (film 1999)	Film opowiada o losach 10-letniego chłopca, który bardzo lubi przychodzić pod pewien stary dąb. Pewnego dnia dowiaduje się, że na miejscu tego drzewa ma powstać fabryka, mająca wyciągnąć małe miasteczko z kryzysu finansowego. Organizuje akcję protestacyjną. Na początku nikt nie zwraca na niego uwagi, lecz gdy do akcji włącza się poważany w mieście weteran wojenny, całe miasteczko postanawia uratować stary dąb.
1875.	Drásov (powiat Brno)	Drásov – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Brno, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 1 561 mieszkańców.
1876.	Drøbak	Drøbak ma dobrze rozwiniętą sieć dróg rowerowych prowadzących wzdłuż wybrzeża oraz park miejski. W miasteczku znajduje się też kilka miejsc wartych odwiedzenia:
1877.	Dub nad Moravou	Dub nad Moravou (niem. Dub an der March) – miasteczko w Czechach w powiecie Ołomuniec nad rzeką Morawą.
1878.	Dubaje	Przed rozbiorami Duboja leżała w województwie brzeskolitewskim Rzeczypospolitej. Po II rozbiorze Polski w 1793 roku znalazła się na terenie Imperium Rosyjskiego. W 1830 roku pod miasteczkiem odbyła się bitwa między wojskami powstańczymi Tadeusza Pusłowskiego w wojskami carskimi.
1879.	Dubinki	Dubinki (lit. Dubingiai) – miasteczko na Litwie w rejonie malackim, na Pojezierzu Malackim, nad Jeziorem Oświe (Dubińskim) (lit. Asveja), siedziba dyrekcji Oświańskiego Parku Regionalnego, 50 km na północny wschód od Wilna. W XVI i XVII wieku jedna z głównych posiadłości linii kalwińskiej rodu Radziwiłłów. Prawdopodobne miejsce urodzenia Barbary Radziwiłłówny.
1880.	Dubna (ujednoznacznienie)	* Dubna – miasteczko naukowe w centralnej Rosji, na północ od Moskwy,
1881.	Dubna	Dubna jest znana najbardziej z powodu mieszczącego się w niej Zjednoczonego Instytutu Badań Jądrowych (ZIBJ), zajmującego się badaniami naukowymi w zakresie fizyki, informatyki i radiobiologii. W 2001 uzyskało status „miasteczka naukowego” ((ros.) naukograd)). Obecnie liczy ponad 60 tys. mieszkańców.
1882.	Dubrowna	Miasto od XVI wieku. Spustoszona przez wojska moskiewskie w 1535, 1562 i 1580. W czasach przynależności do Rzeczypospolitej istniał tu zamek obronny. W 1630 roku wojewoda Mikołaj Hlebowicz wzniósł w mieście kościół i klasztor bernardynów. W XVIII wieku w ich miejsce osadzono pijarów wypędzonych z Witebska. Po Hlebowiczach właścicielami miejscowości był ród Sapiehów. Po I rozbiorze Rzeczypospolitej w 1772 roku miasteczko włączono do Rosji. W 1777 roku Rosjanie pozbawili ją statusu stolicy powiatu. W XIX wieku własność rodu Lubomirskich. W 1813 roku podczas odwrotu spod Moskwy w miasteczku zatrzymał się Napoleon Bonaparte.
1883.	Ducati 1199 Panigale	Ducati 1199 Panigale − motocykl sportowy firmy Ducati, zaprezentowany na targach EICMA. Nazwa pochodzi od miasteczka produkcyjnego Borgo Panigale. W chwili zaprezentowania motocykl miał najmocniejszy na świecie, seryjnie produkowany dwucylindrowy silnik osiągający 195 KM przy 10,750 rpm i 132 Nm momentu obrotowego przy 9000 obr/min. Ducati 1199 ma najwyższy stosunek mocy do masy i momentu obrotowego do masy wśród obecnie produkowanych motocykli. Silnik jest głównym elementem struktury nośnej motocykla – przymocowane są do niego m.in.: wahacz, tylny amortyzator, rama pomocnicza, osprzęt, wydech oraz podnóżki pasażera.
1884.	Duello nel Texas	W miasteczku położonym w pobliżu granicy amerykańsko-meksykańskiej, trzech zamaskowanych mężczyzn zabija starego Meksykanina kradnąc złoto, które posiadał. Ricardo zwany Gringo, który przed laty został adoptowany przez starca, postanawia odszukać bandytów.
1885.	Duga	Instalacja koło Czarnobyla wymagała około 1000 osób obsługi. W rejonie kompleksu zbudowano dla personelu i ich rodzin zamknięte miasteczko Czarnobyl-2. Personel stacji nadawczej mieszkał w specjalnie wybudowanym miasteczku Lubecz-1, które dzisiaj stoi opuszczone.
1886.	Duingen	Duingen – miasteczko (niem. Flecken) w Niemczech, w kraju związkowym Dolna Saksonia, w powiecie Hildesheim, wchodzi w skład gminy zbiorowej Leinebergland. Do 31 października 2016 siedziba gminy zbiorowej Duingen, która dzień później została połączona z gminą zbiorową Gronau (Leine) tworząc nową gminę zbiorową Leinebergland. Dawne cztery gminy: Coppengrave, Hoyershausen, Marienhagen oraz Weenzen stały się dzielnicami miasteczka.
1887.	Dukla	Po przeniesieniu stolicy cyrkułu do Jasła, prześladowane pożarami miasteczko podupadło i straciło ostatecznie na znaczeniu, gdyż ośrodki życia gospodarczego przeniosły się w pobliże nowo wybudowanych linii kolejowych.
1888.	Dukora	W wyniku II rozbioru Polski Dukora znalazła się w 1793 roku w Imperium Rosyjskim. W 1800 roku miała status miasteczka. Znajdowała się tu unicka cerkiew, murowany kościół katolicki, szkoła. W 1864 roku, w ramach represji popowstaniowych obie świątynie zostały cerkwiami prawosławnymi. Około 1880 roku miasteczko liczyło 2380 mieszkańców płci męskiej.
1889.	Dulce Nombre	Według Narodowego Instytutu Statystycznego Hondurasu na terenie gminy położone były następujące miasteczka i wsie:
1890.	Duma i uprzedzenie	* Pan Bennet – właściciel położonego niedaleko miasteczka Meryton majątku Longbourn w hrabstwie Hertfordshire, przynoszącego roczny dochód 2 tysiące funtów. Ojciec pięciu dorosłych już córek, niemający jednak męskiego potomka. Jest to istotne, ponieważ Longbourn jest objęte majoratem, a brak skłonności do oszczędzania sprawił, że pan Bennet nie jest w stanie zapewnić swoim córkom znacznego posagu, co mocno ogranicza ich szanse na dobre zamążpójście, a tym samym ich dostatni byt. Pan Bennet jest człowiekiem inteligentnym i wykształconym, ale jednocześnie stroniącym od rodziny i znajomych, sarkastycznym, szukającym w swoim otoczeniu raczej pola do ironicznych obserwacji niż przyjaźni i uczucia. Te więzi łączą go jedynie z dwiema najstarszymi córkami, szczególnie z Elżbietą.
1891.	Dunajská Streda	Przez większość swojego istnienia Dunajská Streda była niewielkim miasteczkiem, pozostającym w cieniu Pozsony (dzisiejszej Bratysławy). Położone było w południowej części komitatu Pozsony (Pozsony vármegye). Od 1574 miasto królewskie, a od 1600 do 1848 należała do rodziny Pálffy. W XVIII wieku zaczęła się tutaj osiedlać liczna społeczność żydowska (z tego też powodu w XIX wieku nazywano ją Małą Jerozolimą). W 1880 na 4182 mieszkańców 3531 posługiwało się językiem węgierskim, a 416 niemieckim (spis nie wyróżniał narodowości, lecz używane języki, przy czym liczebność społeczności żydowskiej szacowano na 1,5-2 tysiące). W 1910 w spisie 4679 zadeklarowało język węgierski jako ojczysty, na ogólną liczbę 4762. Po traktacie w Trianon miasto znalazło się w granicach Czechosłowacji. Spis z 1930 podawał, że na 5076 mieszkańców 2944 było Węgrami, 2186 Żydami (głównie węgierskojęzycznymi), 503 Słowakami, a 73 Niemcami. Na krótko, w latach 1938–1945 powróciło do Węgier. Pod koniec II wojny światowej społeczność żydowska została przewieziona do obozów koncentracyjnych i wymordowana, natomiast synagoga uległa zniszczeniu podczas bombardowań, a ruiny usunięto w latach 50.
1892.	Duniłowicze	Duniłowicze (biał. Дунілавічы) – agromiasteczko na Białorusi w obwodzie witebskim w rejonie postawskim. Leży nad jeziorem Bladym i Świdno. Przez miejscowość biegnie droga R110, a na południe od niej droga R45.
1893.	Dunlavin	Dunlavin (irl. Dún Luain) – miasteczko w Irlandii, w prowincji Leinster, w hrabstwie Wicklow położone około 48 km na zachód od Dublina.
1894.	Dureń (film)	Bohaterem filmu jest Dima Nikitin (Artiom Bystrow) z zawodu hydraulik. Pewnej nocy w małym miasteczku, w hotelu robotniczym dochodzi z pozoru do niegroźnej awarii, bowiem pękają rury. Na miejscu Nikitin odkrywa, że budynek grozi zawaleniem. Powiadamia służby o tym fakcie, ale z powodu zamieszkiwania przez pijaków i włóczęgów, oficjele unikają odpowiedzialności za skomplikowaną logistycznie operację. Zdesperowany Dima sam postanawia uratować mieszkańców budynku.
1895.	Durham (Karolina Północna)	W 1924 książę James Buchanan Duke założył fundację dobroczynną na cześć swojego ojca Waszyngtona Duke'a, która miała na celu wsparcie Trinity College (College Trójcy) w Durham. College zmienił swoją nazwę na Uniwersytet Duke'a i zbudował duże miasteczko uniwersyteckie oraz szpital położony milę na zachód od College'u (oryginalna siedziba Trinity College jest teraz znana jako Duke East Campus).
1896.	Dursleyowie	Nazwisko Dursley pochodzi od nazwy małego miasteczka w Gloucestershire, blisko miejsca urodzenia autorki serii.
1897.	Duszniki-Zdrój	Na przełomie X i XI wieku w rejonie miasteczka wzniesiono drewnianą warownię, siedzibę właścicieli okolicznych dóbr, rodu Panowiców. Później drewnianą budowlę zastąpiono murowanym zamkiem z wysoką wieżą. Pierwsze wzmianki o samym mieście pochodzą z 1324 r. W 1346 r. Duszniki otrzymały prawa miejskie w wyniku lokacji na prawie niemieckim. Zyski czerpało głównie z handlu i prawa składu towarów przewożonych szlakiem z Czech na Śląsk. W 1477 r. miasto zostało włączone w obręb hrabstwa kłodzkiego.
1898.	Duszpasterstwo Akademickie „Węzeł”	W czasie każdego roku akademickiego w pierwszych tygodniach października odprawiana jest msza inauguracyjna, w czasie trwania roku odprawiane są dwie msze w intencji sesji – przed zimową i przed letnią sesją egzaminacyjną. W każdą środę odprawiana jest msza w intencjach podanych przez studentów (osobiście, za pomocą strony duszpasterstwa bądź drogą mailową). Średnio dwa razy w roku organizowany jest przez duszpasterstwo turniej koszykówki ulicznej Trio basket. Dla par przygotowujących się do zawarcia sakramentu małżeństwa duszpasterze prowadzą kursy przedmałżeński Przed nami małżeństwo. Organizowane są wyjazdy na doroczne spotkanie młodych w Taizé oraz na spotkania na polach lednickich Duszpasterze DA „Węzeł” razem ze studentami organizują akademickie rekolekcje adwentowe oraz wielkopostne. Co roku w okresie wielkiego postu duszpasterstwo akademickie „Węzeł” organizuje również nabożeństwo drogi krzyżowej dla studentów, zaś w jeden z piątków organizowana jest droga krzyżowa przechodząca między akademikami na terenie miasteczka akademickiego.
1899.	Duwisib Castle	Duwisib Castle (także Duwiseb, Duweseb) − neogotycka (w stylu wczesnego gotyku) twierdza na wzgórzach w półpustynnej południowej Namibii, w pobliżu miasteczka Maltahöhe.
1900.	Dušan Basta	Basta urodził się w stolicy Serbii, Belgradzie. Od dziecka był kibicem Crvenej Zvezdy Belgrad, toteż mając 16 lat trafił do szkółki piłkarskiej tego klubu. Przez 2 lata grał w juniorskiej drużynie będącej zapleczem pierwszego składu Crvenej Zvezdy. Do pierwszego zespołu został włączony w sezonie 2002/2003 i wtedy też, 18 sierpnia 2002 zadebiutował w pierwszej lidze, w przegranym 0:1 meczu z Sutjeska Nikšić. W całej rundzie jesiennej rozegrał 12 meczów, po czym zdecydowano się go wypożyczyć do zespołu z niższej klasy. I tak Basta trafił do trzecioligowego klubu, grającego w okręgu Timok, Jedinstvo Paraćin. Tam rozegrał jeden mecz, w którym zdobył 2 bramki i latem wrócił do Belgradu. Jednak trenerzy stwierdzili, że wypożyczą go jeszcze na rok i Basta znów trafił do klubu z miasteczka Paraćin, który rok wcześniej spadł do 4. ligi. Basta okazał się niezwykle bramkostrzelnym obrońcą i w okręgu Pomoravska Zona zdobył 7 bramek w 26 meczach, a jego klub zajmując 1. miejsce w tabeli powrócił do 3. ligi. Latem 2004 Basta wrócił do Crvenej Zvezdy i udało mu się wywalczyć miejsce w podstawowym składzie, na prawym skrzydle. Rozegrał 23 mecze, w których zdobył 2 bramki. W klubie pozostał jednak mały niedosyt, gdyż "Czerwona Gwiazda" przegrała rywalizację o mistrzostwo Serbii i Czarnogóry z odwiecznym rywalem, Partizanem Belgrad. Jednak w sezonie 2005/2006 Dušan wraz z kolegami klubowymi mógł cieszyć się z wywalczonego dubletu – mistrzostwa kraju jak i zdobycia Pucharu Serbii i Czarnogóry. Sam rozegrał 25 meczów i coraz bardziej zaczął potwierdzać swoją klasę, a prasa od tego czasu uważa go za jednego z najlepszych serbskich obrońców młodego pokolenia. W lipcu 2006 do RC Lens odszedł Nenad Kovačević, kapitan Crvenej Zvezdy, a piłkarze nowym kapitanem wybrali właśnie Bastę. Latem 2008 roku Basta za 3,5 miliona euro odszedł do Udinese Calcio, lecz jeszcze przed debiutem został wypożyczony do US Lecce. Do Udinese powrócił latem 2009 roku.
1901.	Dušan Jurkovič	Do dziesiątego roku życia mieszkał w domu rodzinnym, potem uczęszczał do szkoły w węgierskim miasteczku Šamorín. Następnie zapisał się do niższego gimnazjum w mieście Sopron. Studiował w Wiedniu architekturę – był absolwentem wiedeńskiej Kunstgewerbeschule.
1902.	Dwa Teatry	* Małgorzata Peczyńska – za rolę Rzeźnikowej w spektaklu Wesołe miasteczko w reżyserii Sławomira Fabickiego
1903.	Dwa księżyce (film)	Nostalgiczny, poetycko-malarski obraz miasteczka nad Wisłą (Kazimierz Dolny) w latach 30., złożony z 17 epizodów, w których łącznie wystąpiło 107 aktorów (w tym 40 w rolach istotnych). Ponad dwugodzinna wielowątkowa panorama dwóch światów okresu międzywojennego: inteligenckich przybyszów-letników, spędzających swobodnie czas i prowadzących nieskrępowane życie towarzyskie, oraz niezamożnych miejscowych – zajętych niewdzięczną pracą codzienną i trapionych powszednimi troskami. Tym dwu społecznościom, żyjącym osobno, choć tuż obok siebie, przyświecają w letnie noce dwa różne księżyce, zaznaczając i w ten sposób dzielącą ich przestrzeń.
1904.	Dwa księżyce (opowiadania)	W tym rozwinięciu tematyki kazimierskiej zawartej w twórczości Lucjana Rudnickiego i Hanny Mortkowicz-Olczakowej, pisarka stworzyła swoisty dokument egzotycznej przeszłości miasteczka, już wtedy popularnego wśród artystycznej elity i letników z miejskiej socjety. W oderwanych szkicach układających się mimo to w spójną całość, z umiejętnością wrażliwego obserwatora przedstawiła wakacyjną koegzystencję barwnego żywiołu artystów oraz miejscowej szarzyzny polsko-żydowskiej.
1905.	Dwa złote colty	Niewielkie miasteczko Warlock jest terroryzowane przez bandę Abe’a McQuowna. Mieszkańcy postanawiają sprowadzić na pomoc słynnego rewolwerowca Claya Blaisedella i uczynić go nowym szeryfem. Niebawem mężczyzna przybywa do Warlock w towarzystwie swego wiernego przyjaciela Toma Morgana. Obaj mają za sobą burzliwą przeszłość, które niebawem da o sobie znać...
1906.	Dwaj zgryźliwi tetrycy	W miasteczku w Minnesocie mieszkają John (Jack Lemmon) i Max (Walter Matthau). Mężczyźni kłócą się ze sobą od ponad 50 lat. Czas upływa im na wymianie złośliwości. Nikomu do tej pory nie udało się ich pogodzić. Gdy do miasta przybywa atrakcyjna wdowa, Ariel (Ann-Margret), starsi panowie rozpoczynają rywalizację o jej względy.
1907.	Dwanaście krzeseł	opis grafiki = Pomnik Bendera w otoczeniu 12 krzeseł
1908.	Dwie strony medalu	Akcja rozgrywa się w małym miasteczku o nazwie Szczelin. Życie mieszkańców koncentruje się wokół klubu sportowego Gamrat. Jego prezes – Janusz Wysocki (Sławomir Orzechowski) nie potrafi podnieść na nogi podupadającego klubu. Wtedy sprawę w swoje ręce przejmuje wychowanek miejscowego domu dziecka – Adam Zalewski (Tomasz Karolak). To za jego sprawę budynek zaczyna odżywać. Mieszkańcy ufają mu, jednak nie wiedzą, że skrywa on swój sekret.
1909.	Dworska Góra (Masyw Śnieżnika)	Wzniesienie, położone w Sudetach Wschodnich, w północno-wschodniej części Masywu Śnieżnika, w grzbiecie Krowiarek odchodzącym ku północnemu wschodowi od Przełęczy Puchaczówka, około 1 km na północny zachód od centrum miasteczka Stronie Śląskie. Leży w grzbiecie Krowiarek ciągnącym się od Chłopka ku północnemu wschodowi. Dalszy ciąg tego grzbietu nosi nazwę Kuźniczych Gór.
1910.	Dworzec (Białoruś)	Dworzec (biał. Дварэц, Dwarec) – wieś (dawniej miasteczko) w rejonie zdzięcielskim obwodu grodzieńskiego Białorusi. Miejscowość położona jest na południowy zachód od Nowogródka nad rzeką Mołczadzią przy linii kolejowej Baranowicze-Lida.
1911.	Dwór w Strzałkowie	Dwór w Strzałkowie – zrujnowany zabytek na terenie agromiasteczka Janowicze na Białorusi, w rejonie kleckim obwodu mińskiego.
1912.	Dybuk (film 1937)	Film jest melodramatem nawiązującym do mistyki i obrzędowości żydowskiej. Akcja dzieje się w małych kresowych miasteczkach: Brynicy i Miropolu. Dwaj Żydzi (Nisan i Sender) przysięgają sobie, że ich przyszłe dzieci zostaną sobie poślubione. Nisanowi, który ginie w nurtach wzburzonej rzeki, rodzi się syn – Chonen, jego przyjacielowi – córka Lea. Po upływie osiemnastu lat nieświadomy dawnych przysiąg Chonen przybywa do domu Sendera i zakochuje się w Lei. Ojciec jej jednak przeznaczył ją na żonę bogacza z sąsiedztwa. Chonen, pilny student kabały, zwraca się o pomoc do ciemnych mocy, po czym pada martwy. Nieszczęśliwa Lea w dniu zaaranżowanego przez ojca ślubu idzie na cmentarz i zaprasza na uroczystość nie tylko swoją zmarłą matkę (tego wymaga obyczaj), ale także ukochanego Chonena. Ten wstępuje w ciało dziewczyny jako dybuk. Sender wyznaje rabinowi prawdę o przysiędze sprzed lat. Zostają odprawione obrzędy, mające na celu skłonienie zmarłego Nisana do wybaczenia wiarołomstwa. Duch Nisana jednak uparcie milczy, a wygnany z Lei dybuk zabiera ze sobą jej duszę. Dziewczyna umiera, by na zawsze połączyć się z Chonenem.
1913.	Dylan Neal	Pierwszą poważną rolę otrzymał w roku 1989, występując w Balu maturalnym III: Ostatnim pocałunku (Prom Night III: The Last Kiss), trzeciej części kultowego horroru. Przez pięć sezonów występował w serialu The WB Jezioro marzeń (Dawson's Creek, 1998–2003) Kevina Williamsona jako homoseksualny policjant z prowincjonalnego miasteczka Doug Witter. W operze mydlanej CBS Moda na sukces (The Bold and the Beautiful, 1994-97) grał postać Dylana Shawa, stażysty pracującego w Forrester Creations.
1914.	Dylan Thomas	Kolejny wyjazd do Ameryki w połowie 1953 roku był związany z promocją Collected Poems. W tym czasie wystawiono także po raz pierwszy sztukę Thomasa Under Milk Wood (Pod Mlecznym Lasem), której powstanie było zainspirowane małomiasteczkowym życiem Laugharne.
1915.	Dyliżans (film)	Film rozpoczyna się w momencie, kiedy grupka bohaterów wyrusza podróż dyliżansem z małego miasteczka Tonto w Arizonie do Lordsburga w Nowym Meksyku. Jeszcze przed wyruszeniem pasażerowie dowiadują się, że z rezerwatu zbiegł słynny przywódca Apaczów, Geronimo, który zmobilizował swoich ziomków i grasuje w okolicy. W każdej chwili spodziewać się można jego ataku. Nie zrażeni tą wiadomością bohaterowie decydują się jechać. Wśród podróżnych znajduje się Lucy Mallory, żona oficera, spodziewająca się dziecka, która jedzie do fortu, położonego na drodze do Lordsburga, gdzie spotkać się ze swoim mężem. Drugim pasażem jest stateczny bankier Gatewood, a trzecim sprzedawca napojów alkoholowych, pan Peacock. Oprócz tego w dyliżansie jedzie też lekarz, doktor Boone, który dawno stracił prawo do wykonywania zawodu z powodu alkoholizmu. Kolejnym pasażerem jest Hatfield, zawodowy szuler. Tym samym dyliżansem podróżuje też panna Dallas, dziewczyna lekkich obyczajów, wyrzucona z miasteczka przez zgorszonych jej profesją mieszkańców. Szeryf Wilcox zasiada na koźle, obok woźnicy. Udaje się w podróż, gdyż sądzi, że uda mu się ująć zbiegłego z więzienia Ringo Kida, który poprzysiągł zemstę nad mordercami swego ojca i brata, braćmi Plummerami. Przewidywania stróża prawa sprawdzają się: rzeczywiście na drodze jadącego dyliżansu pojawia się Ringo Kid we własnej osobie.
1916.	Dymer (Ukraina)	* Dymir, miasteczko, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 459 .
1917.	Dymitr z Goraja	Był opiekunem młodej królowej Jadwigi. Za udział w powstrzymaniu jej od ślubu z Wilhelmem Habsburgiem (fakt ten uwiecznił Jan Matejko) otrzymał miasteczko Szczebrzeszyn i okolice. W 1386 r. Jagiełło wysłał Dymitra z Goraja jako posła do Prus w celu zaproszenia wielkiego mistrza krzyżackiego Zollera na swój ślub Jadwigą. W 1390 został marszałkiem Królestwa. Około 1390 ożenił się z Beatą z Bożego Daru (córką Mścigniewa Awdańca wojewody krakowskiego). Boży Dar stał się nową rezydencją rodziny. Z Beatą miał trzy córki: Annę, Elżbietę i Katarzynę. Córkę Katarzynę wydano w 1413 r. za mąż za Dobiesława z Oleśnicy h.Dębno (zm. 1440)- wojewodę sandomierskiego, uczestnika bitwy pod Grunwaldem i dowódcę oblężenia Malborka, potem budowniczego nowego zamku w Rymanowie. Pisała się ona także Sienieńska z Rymanowa.
1918.	Dymitrowicze	}}Dymitrowicze (biał. Дзмітровічы, ros. Дмитровичи) – agromiasteczko na Białorusi w rejonie kamienieckim obwodu brzeskiego. Miejscowość wchodzi w skład sielsowietu Dymitrowicze i jest jego siedzibą. Centrum administratury Puszczy Kamienieckiej.
1919.	Dymitrów Mały	Dymitrów Mały leży przy prawym brzegu Wisły. Wieś położona jest na terenie równinnym. Wynikiem rozwoju osadnictwa było znaczne zagęszczeniem sieci osad co prowadziło do sporów granicznych i konieczności ścisłego rozgraniczenia wsi i całych kompleksów majątkowych. Już w roku 1515 doszło do sporu między Janem Szczepickim z Dymitrowa a Stanisławem z Kurozwęk i Borowna o 1000 grzywien wadium z powodu nieodnowienia granic między dobrami: Dymitrów, Wola Dymitrowska i Otoka a należącymi do Kurozwęckich posiadłościami: Baranów , Wojków i Skopanie.Rozgraniczenie terytorialne wiosek znacznie odbiegały od ich obecnych granic administracyjnych. Wpłynął na to przede wszystkim rozwój osadnictwa trzech stuleci. W początku XVII w. Jaślany graniczyły od zachodu z wioskami należącymi do Zbigniewa Ossolińskiego, wojewody sandomierskiego : Babichą, Młodochowem i Borkami, od północy z Nędzowem - posiadłością Tarły, wojewodzica lubelskiego, oraz lasem. Natomiast w kierunku wschodnim tereny jaślańskie rozciągały się do lasów Rafała Leszczyńskiego w kluczu baranowskim. Teren Padwi sięgał na północy do wsi szlacheckich : Wojkowa, Dymitrowa, Skopania oraz miasteczka Baranowa , a w kierunku wschodnim - do pól młynarza Knapa, poddanego szlachcica Wiślickiego . Zasięg włości koronnych wyznaczały kopce ziemne wznoszone na granicy posiadłości. Nie zapewniały one jednak trwałych rozgraniczeń z dobrami szlacheckimi. Często zachłanny sąsiad przyłączał część ziemi, lub nawet lokował nową wieś. W roku około 1569 szlachcic Jan i Jerzy Dymitrowscy też osadzili za kopcami granicznymi w Czajkowej trzech kmieci na półtora łana ziemi karczując część lasu pod zamierzone osadnictwo.Poczynania te oburzyły starostę, że "szkody się dzieją w puszczy". Lokacje nowych wsi powodowały zatargi ze starostami, którzy bardziej przeceniali straty wynikłe z powodu karczunku lasu, aniżeli korzyści gospodarcze,płynace z osadzania nowej wsi.Szczególną zachłannością terenów królewskich wyróżnił się Rafał Leszczyński z Baranowa, który naruszył zatwierdzone przez komisje lustratorskie rozgraniczenia.W okolicy Padwi "siła gruntu y lasów Króla JMci odjęto przeciwko dawnym komisjom y kopcom starym" - uskarża się starosta lustratorom królewskim w 1611 roku. Wokół Dymitrowa znajduje się kilka stawów.O stawach istniejących na tym terenie w okresie średniowiecza są wzmianki w XIV, XV i XVI -wiecznych dokumentach, i tak np. Jan Długosz wymienia w pobliżu Dymitrowa jeziora Wielkie Błoto i Graboszów
1920.	Dynastia Ming	Wiele zajęć i zawodów przechodziło z ojca na syna lub było dziedziczonych. Należeli do nich m.in. ślusarze, kowale, krawcy, szewcy, kucharze; wytwórcy makaronu, pieczęci, trumien; karczmarze, właściciele herbaciarni, winiarni, domów publicznych, lombardów; drobni handlarze oraz handlarze-bankierzy zaangażowani w proto-bankowy system obracający wekslami. W prawie każdym mieście był dom publiczny z żeńskimi i męskimi prostytutkami. Mężczyźni otrzymywali większe pieniądze niż kobiety, ponieważ związki homoseksualne z nastoletnimi chłopcami były uważane za oznakę statusu, pomimo że było to niezgodne z obowiązującymi w tym okresie normami seksualnymi. Łaźnie publiczne były o wiele bardziej rozpowszechnione niż w poprzednich epokach. W miastach sprzedawano różnorodne towary, w tym np. specjalny papier spalany w ofierze przodkom, specjalistyczne towary luksusowe, nakrycia głowy, delikatne tkaniny, różne rodzaje i gatunki herbat. Ludzie z mniejszych miejscowości, które były zbyt biedne lub miały zbyt mało ludności, by zapewnić popyt na towary oferowane przez wyspecjalizowane sklepy lub rzemieślników, nabywali je od domokrążców lub na jarmarkach. Małe miasteczka były także miejscem podstawowej edukacji, nowości i plotek, swatów, uroczystości religijnych, występów wędrownych trup teatralnych, poboru podatków, a także dystrybucji żywności w okresach głodu.
1921.	Dyneburg	Dyneburg (łot. Daugavpils) – miasto na Łotwie, w południowo-wschodniej części kraju, nad Dźwiną (nazwa w języku łotewskim oznacza zamek nad Daugavą, tj. Dźwiną), miasto wydzielone, drugie co do wielkości miasto Łotwy, stolica i centrum naukowe, przemysłowe i kulturalne Łatgalii (b. Inflant Polskich). W 1956 do miasta przyłączono położone na lewym brzegu (kurlandzkim) miasteczko Grzywa. Główny ośrodek Polaków na Łotwie; większość mieszkańców miasta stanowi ludność rosyjskojęzyczna (w tym Rosjanie, Białorusini) oraz Polacy, natomiast Łotysze to ok. 17% mieszkańców.
1922.	Dyniogłowy II: Krwawe skrzydła	Akcja filmu rozgrywa się kilka lat po wydarzeniach z części pierwszej. Do małego miasteczka przyjeżdża szeryf ze swoją córką. Młoda dziewczyna szybko nawiązuje nowe znajomości z miejscową młodzieżą. Podczas jednego ze spotkań grupy, dochodzi do wypadku, w którym zostaje poturbowana staruszka, znana również z poprzedniej części. Kobieta nagle rozpływa się bez śladu. Młodzi chcąc sprawdzić, czy nic jej nie jest, odwiedzają jej domostwo. W jej domu panuje mrok i znajdują się różne dziwne rzeczy. Na stole usytuowane są mikstury, oraz instrumenty wiedzy tajemnej. Jednym ze sprawców wypadku jest Tommy, syn miejscowego sędziego. Niespodziewanie pojawia się właścicielka, każe wszystkim odejść. Pomiędzy zebranymi dochodzi do szamotaniny, kobieta upada na podłogę zaprószając ogień. Z pożaru cudem uchodzi z życiem wiedźma żądna zemsty. Na grupę zostaje nałożona klątwa, której wykonaniem zajmie się Dyniogłowy.
1923.	Dyskografia Jacka Kaczmarskiego	Program powstawał w Australii, w której Jacek Kaczmarski osiadł w tytułowym dla cyklu miasteczku Two Rocks.
1924.	Dyskografia Nickelback	Nickelback to kanadyjska grupa muzyczna wykonująca muzykę z pogranicza rocka i hard rocka, jest zaliczana wraz z takimi zespołami jaki 3 Doors Down, Puddle of Mudd, Finger Eleven czy Daughtry do reprezentowania nurtu post grunge. Zespół został założony w 1995 roku w małym miasteczku Hanna w prowincji Alberta w Kanadzie przez wokalistę i gitarzystę Chada Kroegera, jego brata Mike Kroegera, ich kuzyna, perkusistę Brandona Kroegera oraz gitarzystę Ryana Peake.
1925.	Dyskografia Trubadurów	Moje rodzinne miasteczko – Trubadurzy śpiewają piosenki M. Lichtmana
1926.	Dywin	Dywin (biał. Дзівін, ukr. Дивин) – wieś (dawniej miasteczko) na Białorusi, na Polesiu, w obwodzie brzeskim, w rejonie kobryńskim, blisko granicy z Ukrainą.
1927.	Dywizjon Żandarmerii KOP	W dniach 20-21 stycznia 1936 roku dowódca dywizjonu przeprowadził przegląd zwyczajny Posterunku Żandarmerii przy Batalionie KOP „Słobódka”, którego dowódcą był starszy wachmistrz Władysław Turkiewicz. Dowódca dywizjonu w czasie przeglądu stwierdził, że „lokal, w którym mieści się posterunek niezły szczególnie wobec ciężkich warunków zakwaterowania w Słobódce. Położony w dobrym miejscu przy drodze prowadzącej z koszar do miasteczka. Mimo dużych możliwości, które stwarza dobry lokal, porządek koszarowy stanowczo niedostateczny, jak również niedostateczny jest stan czystości”. Podpułkownik Jagodziński zauważył, że te same uchybienia wytknął 28 grudnia 1935 roku porucznik Głowacki, pełniący obowiązki dowódcy plutonu. 28 stycznia 1936 roku odpisy protokołów zostały rozesłane wszystkim dowódcom plutonów z poleceniem przekazania ich podległym posterunkom, i „zwróceniem uwagi podkomendnym na błędy wytknięte przez Pana Dowódcę Dyonu Żand. w protokole przeglądu”. 31 stycznia 1936 roku dowódca Plutonu Żandarmerii przy Dowództwie Brygady KOP „Podole”, kapitan Stanisław Roszkiewicz przesyłając odpis protokołu zaznaczył, że „nie będę już operował słowami i wydawał całą masę rozkazów i pouczeń, ale winnych wykroczeń pociągnę do odpowiedzialności dyscyplinarnej (...)”.
1928.	Dzban miodu	Jest pierwszą powieścią cyklu Krew i wino, w której występuje smakosz, znawca języków i detektyw-amator Fredric Drum. Jest też pierwszą powieścią kryminalną Nygårdshauga. Akcja rozgrywa się we francuskim miasteczku Saint-Émilion w regionie winiarskim Bordeaux (departament Gironde). Fredric przybywa tu, by rozeznać miejscowe piwnice i dokonać zakupów win dla restauracji Kasserollen w Oslo, której jest współwłaścicielem. Zatrzymuje się w Hôtelu de Plaisance i rozmawia z licznymi właścicielami lokalnych winnic. Podczas pobytu zostaje mimowolnie wciągnięty w sprawę tajemniczych zniknięć siedmiu mieszkańców miasteczka, jakie wydarzyły się w tym czasie. Również życie Druma staje się zagrożone.
1929.	Działalność podziemia antykomunistycznego w Bielsku i Białej Krakowskiej w latach 1945-1948	Na czele jechali kpt. Henryk Flame "Bartek" i Jan Przewoźnik ps. "Ryś" na koniach. Długość idących oddziałów wynosiła około półtora kilometra. Wkrótce weszliśmy do miasteczka. W pierwszym momencie ludzie byli zaszokowani, lecz gdy dowiedzieli się, że jesteśmy partyzantami zaczęto wiwatować. Tu i ówdzie odzywały się głosy, że wybuchło powstanie. Ludność zaczęła nas częstować żywnością, obrzucać kwiatami i całować.
1930.	Działoszyce	W okresie dwudziestolecia międzywojennego w Działoszycach handlowano zbożem, drobiem oraz trzodą chlewną. Funkcjonowało tu także kilka małych zakładów przemysłowych. M.in. olejarnia, kaflarnia, garbarnia oraz 3 młyny. Liczba mieszkańców malała z powodu konkurencji większych zakładów przemysłowych położonych w sąsiednich ośrodkach, a także problemów komunikacyjnych. W 1921 miasto miało 6755 mieszkańców. Do 1939 liczba ta zmalała do 5872. W czasie okupacji hitlerowskiej zagładzie uległa cała ludność żydowska miasteczka. W 1946 Działoszyce miały już zaledwie 2506 mieszkańców.
1931.	Dzieci kukurydzy (film 1984)	Opowiada on o demonicznej sile, która opętała dzieci w małym amerykańskim miasteczku Gatlin w Nebrasce oraz sprawiła, że dokonały one masowego mordu na wszystkich dorosłych mieszkańcach. Film doczekał się siedmiu sequeli.
1932.	Dzieci kukurydzy IV: Zgromadzenie	W małym miasteczku w Nebrasce pewnej nocy dochodzi do dziwnych zdarzeń. Jednocześnie wszystkie miejscowe dzieci przechodzą dziwną metamorfozę, której towarzyszą niepokojące objawy. Dzieci, które zostały opętane przez „Tego, który kroczy między rzędami”, zabijają wszystkich napotkanych dorosłych. Podczas tych krwawych i okrutnych mordów, Grace Rhodes próbuje wyjaśnić całą sytuację, a także usiłuje powstrzymać metamorfozę, która zachodzi u jej młodszej siostry.
1933.	Dzieci z Bullerbyn	Pierwowzorem Bullerbyn jest osada Sevedstorp niedaleko miasteczka Vimmerby, w którym urodziła się Astrid Lindgren w roku 1907. Jeszcze dziś można oglądać położone obok siebie trzy domy w Sevedstorp, gdzie rodzice przyszłej pisarki przeprowadzili się krótko po jej narodzinach i gdzie spędziła dzieciństwo.
1934.	Dzieci z Izieu	Dzieci z Izieu – grupa 44 żydowskich dzieci ukrywanych przez małżeństwo Mirona i Sabine Zlatin (również Żydów) w domu w miasteczku Izieu w departamencie Ain, które zostały na rozkaz Klausa Barbie wywiezione do Auschwitz-Birkenau i Tallinna. Spośród 51 zatrzymanych osób przeżyć udało się tylko Lei Feldblum – jednej z opiekunek i współprowadzących schronisko.
1935.	Dziecko Coca-Coli	Becker (Eric Roberts), amerykański dyrektor ds. marketingu, z koncernu Coca-Cola odwiedza Australię w celu zbadania przyczyny braku zainteresowania produktami światowego potentata w maleńkim zakątku kontynentu – fikcyjnym miasteczku Anderson Valley. Biznesmen dosłownie wpada na piękną sekretarkę (Greta Scacchi), która zostaje jemu wyznaczona do pomocy. Ostatecznie Becker odkrywa, że lokalna firma produkująca napoje bezalkoholowe prowadzona przez wiekowego ekscentryka, z powodzeniem odpiera produkty amerykańskiego giganta. Delegat poprzysięga wojnę marketingową z osobliwym przedsiębiorcą, jednak ostatecznie przyjezdny rozważa jego rolę jako trybik w potężnej maszynie korporacji zza oceanu.
1936.	Dzieje Tewji Mleczarza	Na podstawie powieści stworzono musical Skrzypek na dachu, który miał premierę w 1964 roku, z muzyką Jerry’ego Bocka, słowami Sheldona Harnicka i librettem Josepha Steina. Musical zekranizowano w 1971 roku pod tym samym tytułem, a główną rolę Tewji odegrał Chaim Topol. Film nagrodzono trzema Oscarami. W musicalu i w ekranizacji filmowej miejsce akcji (fikcyjne miasteczko Kasrylewka) zostało nazwane Anatewką.
1937.	Dzielnica muzyczna w Bydgoszczy	Pośrodku nowej dzielnicy, wzdłuż al. Mickiewicza założono park im. Jana Kochanowskiego. Po zachodniej stronie parku usytuowano gmach miejskiego starostwa powiatowego (1904-1906), zaś po wschodniej budynki oświatowe, użytkowane przez szkoły średnie.
1938.	Dziembrów	Dziembrów (białorus. Дэмбрава, Dembrawa, ros. Демброво, Diembrowo) – wieś (dawniej miasteczko) na Białorusi w obwodzie grodzieńskim, centrum administracyjne miejscowego sielsowietu. Miejscowość położona jest nad rzeką Spuszą koło Szczuczyna. W latach II Rzeczypospolitej miejscowość należała do powiatu lidzkiego (do 1929 r.), a następnie do powiatu szczuczyńskiego w województwie nowogródzkim.
1939.	Dzierzbin Kaliski	Została zbudowana w latach 1914-1917 razem z linią do Turku. W lipcu 1991 roku została zamknięta dla ruchu pasażerskiego. Od czerwca 2002 roku jest używana w ruchu towarowym. Należy do Kaliskiej Kolei Dojazdowej. Obecnym jej operatorem jest Stowarzyszenie Kolejowych Przewozów Lokalnych
1940.	Dzierzbin Kolonia	Dzierzbin Kolonia − dawny kolejowy wąskotorowy przystanek osobowy w Dzierzbinie, w Polsce, w województwie wielkopolskim, w powiecie kaliskim, w gminie Mycielin. Został zbudowany w latach 1914-1917 razem z linią do Turku. W lipcu 1991 roku został zamknięty dla ruchu pasażerskiego. Od czerwca 2002 roku jest używany w ruchu towarowym. Należy do Kaliskiej Kolei Dojazdowej. Obecnym jej operatorem jest Stowarzyszenie Kolejowych Przewozów Lokalnych
1941.	Dziesiąta	Północną część dzielnicy wybudowano jako osiedle przemysłowe na przełomie wieków XIX i XX. Powstały tam ubogie kamienice skupione wokół ulicy Władysława Kunickiego, będącej główną, ruchliwą arterią dzielnicy, prowadzącą do Biłgoraja i Przemyśla. Wokół kamienic przy Kunickiego i bocznych uliczkach powstała małomiasteczkowa zabudowa, włącznie z wzniesionymi w okresie PRL-u małymi blokami przy ulicach Czeskiej, Spacerowej, Kwiatowej i Wyścigowej.
1942.	Dziewałtów	Dziewałtów (lit. Deltuva) – miasteczko na Litwie na północny zachód do Wiłkomierza, w okręgu wileńskim, w rejonie wiłkomierskim.
1943.	Dziewczyna w czerwonej pelerynie	Akcja filmu rozgrywa się w średniowiecznej wiosce. Valerie, ładna, młoda dziewczyna jest zakochana w swoim przyjacielu z dzieciństwa - Peterze. Chce go poślubić, jednak jej rodzice już wybrali dla niej męża, bogatego i uwodzicielskiego kowala Henry’ego. Zdesperowana, odmawia poślubienia go i postanawia uciec z Peterem. Dowiaduje się jednak, że jej siostra została zamordowana przez wilkołaka, który żeruje w pobliskim lesie. Mieszkańcy mają dość bestii, która od lat sieje postrach w miasteczku i postanawiają ją zabić, jednak ich wysiłki są daremne. W dodatku po wezwaniu ojca Salomona - słynnego łowcy wilkołaków - dowiadują się, iż bestia za dnia przybiera postać człowieka. W ten sposób wszyscy mieszkańcy stają się podejrzani. Wreszcie następuje tydzień czerwonego księżyca: każda ugryziona osoba zostaje przeklęta i może się stać wilkołakiem. Ojciec Salomon zgadza się na ich egzekucję. Jako że ilość zabitych wzrasta z każdym księżycem, Valerie zaczyna przypuszczać, iż wilkołak może być tuż obok niej.
1944.	Dziewczyna z Alabamy	Melanie jest dziewczyną, która pochodzi z małego miasteczka w Alabamie. Tuż po ukończeniu szkoły średniej wychodzi za mąż za swoją młodzieńczą miłość, Jake'a. Para bardzo się kocha, jednak gdy Melanie zachodzi w ciążę, a potem ją traci, okazuje się, że nie tak powinno wyglądać jej życie. Opuszcza męża i rodzinę, by odciąć się raz na zawsze od wiejskiego, prostego nudnego życia, by spróbować czegoś, co da jej satysfakcję i spełnienie. Trafia do Nowego Jorku, gdzie robi karierę projektantki mody. Po siedmiu latach staje się najbardziej obiecującą projektantką mody w Ameryce. Oprócz tego spotyka się z Andrew, synem pani burmistrz, którego oświadczyny przyjmuje i się z nim zaręcza. W związku z tym musi powrócić do rodzinnej Alabamy, by Jake podpisał dokumenty rozwodowe. On jednak nie zamierza podpisać czegokolwiek. Melanie będzie musiała stoczyć walkę ze swym mężem, a pobyt w rodzinnych stronach da się jej we znaki. W ostateczności Melanie będzie musiała zadecydować, gdzie tak naprawdę jest jej miejsce na świecie. Czy to będzie ekskluzywny Nowy Jork u boku Andrew, czy też prosta Alabama z Jake'em?
1945.	Dziewczyna z marzeniami	Dziewczyna z marzeniami (Whip It) – amerykański film z 2009r. w reżyserii Drew Barrymore. Obraz powstał na podstawie powieści Shauny Cross pt. Derby Girl (2007). Jest to filmowy debiut reżyserki aktorki. W filmie tytułową rolę zagrała Ellen Page, gdzie wcieliła się s rolę Bliss Cavendar, małomiasteczkowej nastolatki, która wchodzi w szeregi zespołu roller derby, odkrytego przezeń w teksańskim Austin.
1946.	Dziewczyny z kalendarza	Prowincjonalne miasteczko w Yorkshire. Na białaczkę umiera mąż Annie. Sąsiadki i przyjaciółki z Women's Institutes chcą uczcić jego pamięć fundując ławkę w szpitalu, lecz nie mają na to funduszy. Chris wpada na pomysł wydania kalendarza z rozebranymi koleżankami (najmłodsza z nich dobiega pięćdziesiątki). Po przełamaniu wielu oporów kalendarz powstaje i staje się oszałamiającym sukcesem wydawniczym. Grupa kobiet staje się sławna, dociera m.in. do Hollywood by wziąć udział w show Jaya Leno. Gdzieś zatraca się jednak pierwotna szlachetna idea ...
1947.	Dziewczyny, chłopaki	Niewesołe miasteczko
1948.	Dziewieniszki	Dziewieniszki (lit. Dieveniškės) – miasteczko położone w południowo-wschodniej części rejonu solecznickiego, na Litwie, nad rzeką Gawją, 27 km na południowy wschód od Solecznik, typowe pod względem zabudowy miasteczko charakterystyczne dla wielu miejscowości Litwy wschodniej i sąsiedniej Białorusi.
1949.	Dzień Marynarza	W pierwszą niedzielę czerwca obchodzony jest w Islandii Dzień Marynarza (ang. Seaman's Day) znany jako Żeglarska Niedziela (isl. Sjómannadagur) na cześć marynarzy, żeglarzy i rybaków, którzy odegrali istotną rolę w islandzkiej historii w nadmorskich miastach i miasteczkach kraju. Pierwsze obchody odbyły się 6 czerwca 1938 w Reykjavíku i Ísafjörður. Tego dnia marynarze mają dzień wolny od pracy. Odbywają się okolicznościowe imprezy, zawody w wioślarstwie i pływaniu, przeciąganiu liny oraz konkursy ratownictwa morskiego. Nieodłącznym elementem jest przyznawanie medalu za ubiegłoroczne operacje ratownicze a także oddanie hołdu tym, którzy zaginęli na morzu. Potem są parady dzieci, tańce a wieczorem organizowane są ogniska.
1950.	Dzień Ojca	Obchody zapoczątkowane zostały w Stanach Zjednoczonych, gdzie po sukcesie Dnia Matki pojawiły się głosy, by ustanowić święta również dla pozostałych członków rodziny. Dzień Ojca wydawał się naturalnym dopełnieniem. Pierwsze obchody święta odbyły się 19 czerwca 1910 roku w miasteczku Spokane w stanie Waszyngton za sprawą Sonory Smart Dodd, córki weterana wojny secesyjnej Williama Smarta. Sonora Dodd, dowiedziawszy się o ustanowieniu Dnia Matki (3 lata wcześniej, w 1907) wpadła na pomysł, by analogiczne święto wprowadzić dla uczczenia trudu opieki nad rodziną i zasług wszystkich ojców — w szczególności jej własnego, który po śmierci matki samotnie wychowywał ją oraz pięcioro młodszego rodzeństwa. Wydarzenie miało charakter lokalny, a starania o wprowadzenie go na skalę krajową nie przyjęły się przez kolejnych kilka dekad. Dopiero prezydent Nixon w 1972 roku oficjalnie ustanowił Dzień Ojca. Choć w Polsce święto to ma już kilkudziesięcioletnią tradycję, do tej pory nie dorównało popularnością Dniowi Matki – niemniej z roku na rok coraz więcej ojców może liczyć nie tylko na życzenia czy gesty, ale i drobne upominki. Wraz z przemianami społecznymi XXI wieku rola ojca w Polsce ulega stopniowemu przekształceniu. Stereotyp jedynego żywiciela rodziny przechodzi powoli do przeszłości, a coraz więcej ojców aktywnie włącza się do obowiązków domowych i wychowania dzieci.
1951.	Dzień Polskiej Niezapominajki	"Polska Niezapominajka" jest zachętą aby budować silne, głębokie więzy z najbliższymi i szczere przyjaźnie z ludźmi z otoczenia, przypomina o szacunku jaki powinniśmy żywić dla przyrody "małej" i "wielkiej Ojczyzny", przypomina o wartości jaką niosą ze sobą lokalne tradycje czy wytwory ludzkiej myśli - jakimi są np. "perełki architektury" zachowane w miastach, miasteczkach i wsiach. {{Cytat}} Brakujące pola: treść. Przestarzałe pola: 1.
1952.	Dzień wielkiej ryby	Po 30 latach nieobecności Jan, mężczyzna w średnim wieku przyjeżdża do miasteczka, żeby łowić ryby. Okazuje się, że tam przed laty poznał Irenę, która mogła odmienić jego życie, a Jan do tego nie dopuścił. Dopiero teraz uświadamia sobie, że gdyby wtedy uległ, to wszystko byłoby inaczej.
1953.	Dzień Świstaka (święto)	W miasteczku Punxsutawney (stan Pensylwania w USA) świstak wabi się Phil. W 1993 powstała komedia romantyczna pod tytułem Dzień Świstaka, której akcja wiąże się z tym świętem.
1954.	Dzień świstaka (film)	Prezenter telewizyjnej prognozy pogody, pewny siebie Phil Connors, wyjeżdża do miasteczka Punxsutawney. Ma zrelacjonować przebieg corocznego święta zapowiadającego nadejście wiosny – Dnia Świstaka. Pod koniec dnia dochodzi do wniosku, że to był najgorszy dzień w jego życiu. Kiedy budzi się następnego ranka orientuje się, że znów przeżywa to samo – zamyka się pętla czasu, a dzień 2 lutego trwa w nieskończoność. Historia powtarza się jeszcze wiele razy.
1955.	Dzika banda	Druga dekada XX wieku. Banda Pike'a Bishopa (Holden) napada na biuro kolejowe w teksańskim miasteczku San Rafael, wpada jednak w pułapkę nieporadnie przygotowaną przez łowców nagród. Ocaleli podczas brawurowej ucieczki przestępcy uciekają do Meksyku. Ich śladem rusza oddział pod dowództwem Deke'a Thorntona (Ryan), niegdyś przyjaciela Bishopa.
1956.	Dziki (film)	Johnny i jego Black Rebels Motorcycle Club jeżdżą od jednego kalifornijskiego miasteczka do następnego. Mieszkańcy miasteczek z niechęcią spoglądają na bandę głośnych motocyklistów poszukujących głównie rozróby. W Wrightsville miejscowy szeryf stara się załagodzić napięcia, jakie narastają pomiędzy mieszkańcami a grupką przybyszy, brak mu jednak stanowczości i autorytetu. Sytuacja pogarsza się wraz z przyjazdem do miasta rywalizującego gangu. Przywódca motocyklistów zakochuje się w kelnerce Kathie. Sytuacja zaczyna się stopniowo zmieniać. Mieszkańcy obarczają go winą za śmierć pewnego starego człowieka.
1957.	Dziki Bill Hickok	Hickok urodził się 27 maja 1837 w miasteczku Homer w stanie Illinois (później nazwę zmieniono na Troy Grove), w hrabstwie LaSalle. Miejsce, w którym przyszedł na świat, jest jednym z zabytków pod opieką Agencji Ochrony Zabytków Stanu Illinois. Nosi ono nazwę "Stanowy Pomnik Dzikiego Billa Hickoka". Od 29 sierpnia 1930 znajduje się tam ciosany obelisk z surowego marmuru.
1958.	Dzikie i szalone	Trzy córki byłej modelki Andrei Aarlington, które wychowały się w niewielkim miasteczku w Kalifornii, przeprowadzają się do Hollywood gdzie chcą rozkręcić swoje kariery w modelingu. Dziewczyny bywają we wszystkich najmodniejszych klubach i na najlepszych imprezach. Show ukazuje również relację z procesu Alexis, która w 2009 roku została aresztowana za uczestnictwo we włamaniach do domów gwiazd takich jak Orlando Bloom i Lindsay Lohan.
1959.	Dzikie trzciny	Prowincjonalna Francja w roku 1962, koniec lata. Francuzi prowadzą wojnę w Algierii, która tylko słabym echem odbija się w miasteczku. Czworo licealistów wchodzi w wiek dorastania, budzenia się uczuć i umysłów. Melancholijny maturzysta François (Gaël Morel) poznaje w internacie Algierczyka Serge'a (Stéphane Rideau). Między tymi dwoma zupełnie różnymi osobowościami nawiązuje się przyjaźń. François odkrywa w sobie, że przyjaźń przerodziła się w uczucie, którego wcześniej nie znał. Chłopcy spędzają noc, która jednak dla Serge'a stanowi tylko przygodę. Serge'a w rzeczywistości pociąga Maïte (Élodie Bouchez), bliska przyjaciółka François i córka hiszpańskiej nauczycielki-komunistki.
1960.	Dzmitryj Daszkiewicz	Od 2001 jest członkiem organizacji młodzieżowej Młody Front. Kierował jej mińskim oddziałem. 23 maja 2004 został wybrany przewodniczącym. Był uczestnikiem i organizatorem akcji protestu przeciwko rządom prezydenta Alaksandra Łukaszenki. W latach 2005–2006 brał udział w kampanii przedwyborczej opozycyjnego kandydata na prezydenta Białorusi Alaksandra Milinkiewicza. Po wyborach prezydenckich, które odbyły się 19 marca 2006, współorganizował demonstracje opozycji, był jednym z liderów „miasteczka namiotowego” na placu Październikowym w Mińsku.
1961.	Dzwonowo (Niedźwiedziny)	Wieś była wzmiankowana już w XIV wieku (powstała przy dawnym szlaku z Poznania do Kcyni). Pierwotna nazwa brzmiała Zwanowo (od staropolskiego dzwonu - zwan). Początkowo (do około XVI wieku) była to znacząca miejscowość, jedna z siedzib Nałęczów. Od XIV do XVIII wieku funkcjonował tutaj kościół. Dzięki nieinwazyjnym badaniom archeologicznym przeprowadzonym w 2014 udało się ustalić, że miasteczko zamieszkiwało w szczytowym okresie około 200 osób, a pierzeja rynku miała 69 metrów długości. Do upadku Dzwonowa przyczyniła się zmiana siatki traktów komunikacyjnych - po ich przesunięciu miejscowość znalazła się na śródleśnych peryferiach.
1962.	Düren	Düren posiada bezpośrednie połączenia kolejowe z dużymi miastami, takimi jak: Kolonia, Düsseldorf, Essen, Dortmund, lub Frankfurt nad Menem. W regionie miasta funkcjonuje również kolej regionalna Rurtalbahn, którą obsługują autobusy szynowe. Łączy ona pobliskie miasteczka i miejscowości (Akwizgran, Jülich i in.) z miastem.
1963.	Dürnstein (Dolna Austria)	* tuż przed średniowieczną bramą miasta, w jego obrębie, usytuowany jest jedyny cmentarz w pobliżu. Ponieważ mury miasta nie mogły być zbyt długie, zaś miasteczko położone jest na stromym zboczu góry, cmentarz posiada tylko kilkanaście grobów oraz kaplicę, do której wciąż składane są ekshumowane zwłoki z grobów, które "służą" kolejnym mieszkańcom.
1964.	Dąbie	Miejscowość wzmiankowana po raz pierwszy w 1232 r. jako własność klasztoru Norbertanek w Strzelnie. W dokumencie z 1397 r. nazwana miastem. Na prawie magdeburskim lokował Dąbie Władysław Jagiełło w 1423 r.; miasto stanowiło już wówczas własność królewską. Było niewielkim miasteczkiem, na wojnę polsko-krzyżacką wystawiło zaledwie jednego piechura. Sytuacja gospodarcza miasta pogorszyła się jeszcze bardziej w wyniku potopu szwedzkiego. W 1774 r. liczyło ono tylko 300 mieszkańców. Pomyślny rozwój miasta, związany z rozkwitem produkcji rzemieślniczej, rozpoczął się w XIX wieku. Ludność miasta wzrosła do 998 osób w 1816 r. i do 1722 – w 1825 r. Dąbie było wówczas silnym ośrodkiem rzemieślniczym, w połowie XIX wieku poważną rolę w życiu miasta odgrywał również handel. 14 kwietnia 1864 r. w pobliżu miasta miała miejsce potyczka zbrojna powstańców z wojskami rosyjskimi. W 1902 r. Dąbie liczyło 4850 mieszkańców. Czynne tutaj wówczas były dwa młyny, istniała również spółka rolniczo-handlowa "Zorza". W czasie I wojny światowej miasto zostało zniszczone w wyniku bitwy prusko-rosyjskiej. W okresie międzywojennym mieściło się tu kilka drobnych przedsiębiorstw przemysłowych, m.in.: pięć młynów, cztery wiatraki, destylarnia, browar i cegielnia. Część ludności znajdowała zatrudnienie także w rolnictwie. W roku 1939 władze niemieckie zmieniły nazwę miasta na Eichstädt. W czasie okupacji hitlerowskiej wielu mieszkańców miasta pochodzenia żydowskiego zamordowano w pobliskim obozie zagłady Kulmhof w Chełmnie nad Nerem. Ograbiono kościół parafialny i całkowicie zniszczono żydowską synagogę. Dąbie zostało wyzwolone przez wojska radzieckie 21 stycznia 1945 r. Obecnie miasto stanowi zaplecze usługowo-handlowe dla rolniczej okolicy.
1965.	Dąbrowa (kraj morawsko-śląski)	Według austriackiego spisu ludności z 1910 miasteczko Dąbrowa miała 5660 mieszkańców, z czego 5502 było zameldowanych na stałe, 3453 (62,8%) było polsko-, 1911 (34,7%) czesko- a 138 (2,5%) niemieckojęzycznymi, 5159 (91,1%) było katolikami, 354 (6,3%) ewangelikami, 134 (2,4%) wyznawcami judaizmu a 13 innej religii lub wyznania.
1966.	Dąbrowica (miasto)	Dopiero w r. 1805 wraz z Wysockiem przyłączono ją do guberni wołyńskiej. Wówczas miasteczko było dobrze zabudowane, miało fabryki i słynne szkoły pijarów. Tutejsze kolegium pijarów fundował w r. 1695 Jan Dolski, marszałek w. ks. lit. W miejsce pierwotnego drewnianego, zbudowano w r. 1740 staraniem rektora Kazimierza Pniewskiego kościół rokokowy, ozdobiony kilkunastoma obrazami pijara Łukasza Hübla z poł. XVIII w. Po kasacie kolegium w r. 1832 kościół zamieniono na farny. Uczniami tutejszych szkół pijarskich byli między innymi Cyprian Godebski, Alojzy Feliński i Łukasz Gołębiowski. Na cmentarzu kaplica murowana z r. 1767. Poza tym posiada Dąbrowica dwie cerkwie, jedną murowaną z r. 1861, fundacji hr. Ignacego Platera i drugą drewnianą z r. 1872 oraz trzy synagogi. Mieszczanie tutejsi trudnią się przeważnie szewstwem i krawiectwem. W okolicy w podkładach gliny znajduje się bursztyn.
1967.	Dębina (Poznań)	W miejscu gdzie dzisiaj stoi stacja benzynowa SHELL była Fogielka (Vogelwiese), czyli wesołe miasteczko. Często odwiedzana przez dzieci, kusiła karuzelami, strzelnicami, beczkami śmiechu. Starsi bywalcy mogli nacieszyć oko widokiem kobiet wykonujących taniec brzucha i zasięgnąć porady u wróżki. Po przeciwnej stronie drogi (obecnie tereny AWF) znajdował się stadion Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, wybudowany w 1922 roku. Z wyposażenia przetrwały tylko łazienki rzeczne stojące nad Wartą, które zaprojektował Jerzy Tuszowski. Otwarto je w 1925 roku. W głównym budynku znajdowały się kasy biletowe, pogotowie ratunkowe, restauracja i mieszkanie dozorcy, w bocznych skrzydłach kabiny i szatnia. Początkowo panowie i panie korzystali z osobnych plaż, ale dzielący je płot ustawicznie był niszczony. Wydzielono więc trzeci oddział – rodzinny, który zyskał największą popularność. Obok łazienek zbudowano w latach 1927-1928, również według projektu Tuszowskiego, dziedziniec miejski „Pod Słońcem”, nazywany potocznie ogrodem jordanowskim. Budowa tego rodzaju placówki edukacyjnej należała wówczas do nowatorskich realizacji. Obecnie znajduje się tu Młodzieżowy Dom Kultury nr 1. Na przełomie lat 50. i 60. od Ogrodu Jordanowskiego (MDK 1), prawą stroną Drogi Dębińskiej, rozpoczynała swój bieg wąskotorowa Harcerska Kolejka Dziecięca. Po około 2 km dojeżdżała do Dębiny i kończyła trasę (obecnie funkcjonuje jako Kolejka Parkowa Maltanka, wożąc pasażerów od ronda Śródka wzdłuż Jeziora Maltańskiego do Nowego ZOO).
1968.	Długa noc	Rok 1943, małe miasteczko na wschodzie Polski. Niemcy wprowadzają stan wyjątkowy - "szperę". Nie wolno nikomu opuścić domu. Jeden z mieszkańców kamienicy Piekarczyków, niejaki Korsak - ślusarz, współpracuje z partyzantami. Podczas szpery mieszkańcy dowiadują się,
1969.	Długi Kąt (województwo lubelskie)	Długi Kąt leży na skrzyżowaniu drogi wojewódzkiej nr 853 łączącej Biłgoraj z Tomaszowem Lubelskim oraz dwóch dróg powiatowych: jedna biegnie na północ do wsi Stanisławów, Wólka Husińska i miasteczka Krasnobród, druga na południe do wsi Hamernia i Susiec. Na przebiegającej tędy linii kolejowej łączącej Zwierzyniec z Bełżcem znajduje się stacja PKP. Ok. 6 km na zachód od wsi znajduje się siedziba gminy – Józefów Biłgorajski.
1970.	Dřevohostice	Dřevohostice – miasteczko w Czechach w powiecie Przerów w kraju ołomunieckim.
1971.	Dźajpalguri	Miasto Dźajpalguri (ang. Jalpaiguri Municipality) powstało w 1885 r., kiedy to istniejące wcześniej miasteczko osiągnęło populację prawie 8 tys. mieszkańców. Rozrost plantacji herbaty w okolicy oraz strategiczne położenie w pobliżu granic z Buthanem i Bangladeszem sprzyjało powstaniu efektywnej administracji lokalnej, która dbała o rozwój ekonomiczny i bezpieczeństwo okolicy. Miasto zwiększyło swoją powierzchnię w 1967 r. i 1995 r.
1972.	Dźwierzuty	Na początku XX w. Orłowicz określił Dźwierzuty jako miasteczko mazurskie z ludnością na pół niemiecką, o 1250 mieszkańcach. W tym czasie w kościele znajdowała się Biblia z 1708 r. z licznymi sztychami Sandrarta, w oprawie z rzeźbami z mosiądzu. W miejscowości, oprócz dwóch kościołów (ewangelicki i katolicki) znajdowały się dwa młyny wodne i gorzelnia. W latach 1927-28 wybudowano we wsi nowoczesny (jak na tamten okres) kompleks budynków szkolnych z domem dla nauczycieli.
1973.	Dźwinogród (rejon borszczowski)	Dźwinogród (dawniej: Zwenigród Halicki (Звенигород Галицкий), ukr. Дзвенигород) – wieś (dawniej miasteczko) na Ukrainie. Należy do rejonu borszczowskiego w obwodzie tarnopolskim i liczy 269 mieszkańców.
1974.	Dżaldżulja	Leży na granicy równiny Szaron z Szefelą, w otoczeniu miasta Kefar Sawa, miasteczka Kafr Bara, moszawów Chagor, Eliszama i Jarchiw, kibucu Choreszim, oraz wiosek Sede Chemed i Mattan. Na północny wschód od miasteczka znajduje się granica Autonomii Palestyńskiej, której strzeże mur bezpieczeństwa. Po stronie palestyńskiej jest arabskie miasto Kalkilja.
1975.	Dżinsowa rewolucja	Osoby, które pojedynczo odchodzą z placu Październikowego, często są bite lub aresztowane. Milinkiewicz mówi o 108 osobach aresztowanych w ciągu dnia. Plac jest izolowany, zatrzymuje się także próbujących dostarczyć zaopatrzenie. Milicja nie przepuszcza na plac ludzi niosących żywność dla demonstrantów na podstawie rozkazu nr 5 z dnia 19 marca ministra spraw wewnętrznych Uładzimira Naumawa. Jak tłumaczą omonowcy, zakaz dostarczania artykułów spożywczych podyktowany jest względami sanitarnymi, a sam rozkaz nie jest tajny. Istnieją obawy, iż po odejściu dziennikarzy służby chcą zlikwidować miasteczko namiotowe.
1976.	Dżisz	Miasteczko jest położone w wąskiej dolinie wciętej pomiędzy góry w Górnej Galilei, w odległości około 5 kilometrów na południe od granicy z Libanem. Jest położone w pobliżu północnych stoków masywu góry Meron. Na południowy wschód od miasteczka znajduje się zbiornik retencyjny Dalton, który przechwytuje wodę z lokalnych źródeł i opadów zimowych. Woda jest wykorzystywana do celów rolniczych. Na wschód od miasteczka znajduje się pas startowy służący Siłom Powietrznym Izraela jako baza bezzałogowych aparatów latających. W jego otoczeniu znajduje się kibuce Ciwon i Baram, moszawy Kefar Choszen, Dowew, Kerem Ben Zimra i Dalton, wioska komunalna Or ha-Ganuz, oraz arabska wioska Kaddita.
1977.	Dżudajda-Makr	opis zdjęcia = Rzeźba przy wjeździe do miasteczka
1978.	Dżuzur Karkana	Ośrodkiem administracyjnym wysp Karkana jest miasteczko Ramla (Remla).
1979.	D’Addario (producent strun)	Rodzina twórców strun D’Addario pochodzi z Salle, małego włoskiego miasteczka położonego w prowincji Pescara. Akt chrztu z roku 1680 wymienia Donato D’Addario, z zawodu cordaro (wł. twórca strun). Z innych źródeł historycznych wynika, że większość ludności zamieszkującej miasteczko zajmowała się w tym okresie albo rolnictwem, albo wytwórstwem strun. Były one wówczas wytwarzane z jelit owiec lub świń.
1980.	D’Artagnan i trzej muszkieterowie (serial animowany)	* Niebieski Sokół – groźny pirat i bandyta, za którego schwytanie wyznaczono olbrzymią nagrodę. Dowodzi bandą rzezimieszków, z którymi napada na bogate statki oraz plądruje zamożne miasteczka. Przebiegły i szaleńczo odważny, śmieje się w oczy prawu. Nie obce są mu intrygi oraz przebieranki. Był ścigany przez Dogtaniana i trzech muszkieterów oraz Rocheforta i Widii Merra, ostatecznie jednak schwytali go ci pierwsi. Występuje w trzech odcinkach serialu.
1981.	E73 (trasa europejska)	* droga krajowa nr 9 do miasteczka Opuzen (skrzyżowanie z trasą E65).
1982.	E772 (trasa europejska)	E772 zaczyna się 8 km na północ od miasteczka Jablanica, gdzie odbija od tras europejskich E83 i E79. Biegnie szlakiem drogi krajowej nr 4 przez Weliko Tyrnowo do Szumen, gdzie 5 km na północ od miasta łączy się z trasą europejską E70.
1983.	E83 (trasa europejska)	E83 zaczyna się 10 km na wschód od miasteczka Bjała, gdzie odbija od trasy europejskiej E85. Biegnie szlakami:
1984.	ETA	* 7 marca 2008 roku członek ETA zabił socjalistycznego działacza Isaiasa Carrasco. Polityk zginął w ostatnim dniu kampanii przed niedzielnymi wyborami parlamentarnymi, gdy wychodził z córką ze swego domu w baskijskim miasteczku Arrasate, od trzech strzałów oddanych w tył głowy.
1985.	EarthBound	Fabuła EarthBound (Mother 2) rozpoczyna się w 199X roku w małym miasteczku Eagleland. Podczas spokojnej nocy, naszego głównego bohatera Nessa budzi dziwny wstrząs. Ness chce sprawdzić co się wydarzyło. Dochodzi do wniosku, że źródłem owego wstrząsu jest szczyt góry i wybiera się do tego miejsca. W drodze na szczyt zauważa Pokeyego (czyt. Pokiego) swojego sąsiada. Dowiaduje się od niego, że wstrząs wywołał meteoryt oraz, żeby wrócił do domu. Później tej samej nocy słyszy denerwujące pukanie do drzwi. Kiedy je otwiera ukazuje się mu Pokey, który oświadcza, że zgubił swojego brata Pickyego (Pikjego). Przygotowani do wyprawy Ness, Pokey i King (pies Nessa) ponownie wyruszają na szczyt. Gdy podchodzą do meteorytu, spada na niego wiązka światła, z której wylatuje Bzz Bzz (ang. Buzz Buzz), pszczoła z przyszłości. Bzz Bzz opowiada chłopcom, że jest z roku 200X, w którym Giygas, galaktyczny niszczyciel chce zawładnąć światem. Podczas powrotu chłopcy natykają się na Starmana Jr., wroga Bzz Bzz z przyszłości. Po pokonaniu go chłopcy idą do domu państwa Minch (rodziców Pokyego i Pickyego). Tam po tym, jak bracia dostają karę matka Pokyego zabija Bzz Bzz myśląc, że to jakiś żuk. Bzz konając opowiada Nessowi, że będzie zdolny pokonać Giygasa wtedy, gdy jego energia złączy się z energią Ziemi, po czym daje mu Kamień Dźwięku (Sound Stone). Kamień ten będzie potrzebny Nessowi, żeby złączyć swoją energię w 8 punktach Ziemi (Sanktuariach). Już przy samej śmierci Bzz Bzz wyjawia Nessowi, że jego pierwszym celem ma być Wielki krok (Giant Step), który znajduje się blisko miasta o nazwie Onett. Ness po śmierci Bzz Bzz wyrusza na poszukiwanie tego miejsca. Po drodze, odwiedzając bibliotekę pożycza Mapę Miasta (Town Map).
1986.	Earthdawn	Ludy całego świata budowały kaery – podziemne miasta i miasteczka, których wejścia zapieczętowano therańskimi zabezpieczeniami, czekając na czas nadejścia Horrorów, nazwany Pogromem. Po czterystu latach w ukryciu gdy poziom magii przestał się obniżać (choć według zapowiedzi powinien osiągnąć niższy poziom), Dawcy Imion uznali iż Pogrom dobiegł końca i mieszkańcy kaerów powrócili do świata zniszczonego i odmienionego przez Horrory. Bohaterowie graczy maja za zadanie odkrywanie tego nowego świata, rozwiązywanie zagadek z przeszłości, walczenie z pozostałymi w tym wymiarze Horrorami oraz próby utrzymania Barsawii jako niezależnego od Theran (wciąż uznających Barsawię za swoją prowincję) podmiotu.
1987.	Ebina	1 kwietnia 1889 roku, po restauracji Meiji, obszar ten stał się częścią powiatu Kōza w prefekturze Kanagawa. Istniejące wsie podzielono na dwie wioski – Ebina i Arima. 20 grudnia 1940 roku Ebina zdobyła status miasteczka (chō). 20 lipca 1955 roku miasteczko połączyło się z wioską Arima. 1 listopada 1971 roku Ebina zdobyła prawa miejskie.
1988.	Ebino	* Rok 1966: miasteczka: Iino, Kakutō i Masaki utworzyły miasteczko Ebino.
1989.	Ebstorf	Ebstorf – miasto (niem. Flecken) w Niemczech, w kraju związkowym Dolna Saksonia, w powiecie Uelzen, wchodzi w skład gminy zbiorowej Bevensen-Ebstorf.
1990.	Ecce Homo (obraz Elíasa Garcíi Martíneza)	Fresk został namalowany w 1910 Autor, profesor szkoły sztuk pięknych w Saragossie, przekazał dzieło miasteczku, w którym spędzał wakacje. Dodał, że „jest to rezultat dwóch godzin pracy dla Dziewicy Łaski”. Potomkowie malarza nadal zamieszkujący Saragossę byli świadomi, iż kondycja obrazu zaczęła podupadać; wnuczka artysty przekazała darowiznę na cel restauracji na krótko przed próbą odnowienia Cecilii Giménez.
1991.	Echizen	Miasto powstało 1 października 2005 roku z połączenia miasta Takefu i miasteczka Imadate.
1992.	Ecsed	Największym ośrodkiem osadniczym regionu jest miasteczko Nagyecsed na brzegu Kraszny.
1993.	Ed Koch	W międzyczasie, w 1982 roku, Koch bezskutecznie ubiegał się o fotel gubernatora stanu Nowy Jork, przegrywając prawybory Partii Demokratycznej z Mario Cuomo, który pełnił wówczas funkcję zastępcy gubernatora (ang. lieutenant governor). Wielu wskazywało, że decydującym czynnikiem w porażce Kocha był wywiad jakiego udzielił magazynowi Playboy (ukazał się w wydaniu z kwietnia 1982), w którym opisał życie zarówno przedmieść jaki i północnej części Nowego Jorku jako „bezowocne” (ang. sterile) oraz ubolewał nad koniecznością rezydowania jako gubernator w „małym miasteczku” Albany. Co więcej, dodał, że mieszkanie w Albany jest „losem gorszym niż smierć”. Życie na obrzeżach według Kocha wiązało się ze „stratą czasu w pick-upie, kiedy musisz jechać 20 mil, aby kupić sukienkę w kratkę lub garnitur Sears'a”. Określił je mianem wiejskiego, po czym spuentował: „Powiem wam: to głupie.”. Po czasie oceniano, że jego uwagi spowodowały, że skutecznie zniechęcił do siebie wyborców spoza Nowego Jorku, co było bezpośrednią przyczyną jego porażki w wyborach.
1994.	Ed, Edd i Eddy: Wielkie kino	W finale filmu Edki i mieszkańcy zaułka docierają do domu brata Eddy’ego (w wesołym miasteczku). Eddy próbuje przekonać brata, by ich "zamelinował". Okazuje się jednak, że wszystko, co Eddy do tej pory mówił o swoim bracie to kłamstwa, a sam brat znęca się nad Eddym. W finale brat zostaje pobity, a Eddy przyznaje się do swoich błędów. Zaułek docenia jego przemianę i wszyscy (poza Johnnym i Deską, którzy przybywają na samym końcu) postanawiają wybaczyć Edkom i zostać ich przyjaciółmi.
1995.	Edgar Lee Masters	Publikacja tego zbioru epitafiów, będącego sprzeciwem wobec hipokryzji i wąskim horyzontom w małym miasteczku, zburzyła jego karierę prawniczą w Chicago.
1996.	Edgar Varèse	Edgar Varèse urodził się w Paryżu, lecz już kilka tygodni później został wysłany na wychowanie do rodziny stryjecznego wujka, która mieszkała w małym miasteczku Villars w Burgundii. Tam bardzo przywiązał się do swojego dziadka ze strony matki, który nazywał się Claude Cortot. Poprzez rodzinę swojej matki, Varèse był spokrewniony z pianistą Alfredem Cortotem. Jego miłość do dziadka była silniejsza niż uczucia, jakie żywił do swoich własnych rodziców. Już od najmłodszych lat stosunki Varèse’a z ojcem były niezwykle wrogie i z czasem przeobraziły się w trwałą nienawiść. W latach osiemdziesiątych XIX wieku został odebrany dziadkowi przez swoich rodziców i w 1893 roku młody Edgar został zmuszony do przeniesienia się z nimi do Turynu we Włoszech. To właśnie tam pobierał swoje pierwsze lekcje muzyczne u dyrektora Konserwatorium w Turynie, Giovanniego Bolzoni. W 1895 Varèse skomponował swoją pierwszą operę pod tytułem Martin Pas (wg J. Verne’a), która obecnie uznawana jest za zaginioną. Varèse nigdy nie czuł się dobrze we Włoszech i był nękany w domu rodzinnym. Ostre starcie z ojcem ostatecznie zadecydowało o tym, że w 1903 roku opuścił dom i wyruszył do Paryża.
1997.	Edmund Eysler	Schnitzer miał stare libretto sprzed 15 lat, przeznaczone dla Straussa, ale niewykorzystane przez niego – Hultaja z gór (Schelm von Bergen). Zmienił je nieco, dał nowy tytuł – Zwierciadło czarownic (Der Hexenspiegel) i podrzucił libretto Eyslerowi. Skontaktował go też z wydawcą Josefem Weinbergerem, a ten przyznał młodemu kompozytorowi stypendium na pracę nad operą. Eysler pracował starannie i z zapałem, ostatecznie nikt jednak nie przyjął słabego utworu. Weinberger chcąc ratować zainwestowane pieniądze, a przy tym wierząc w talent Eyslera, namówił go, by wybrał z nieudanej opery najlepsze partie i motywy i przerobił je na operetkę. Moritz West (Nitzelberger) napisał właśnie świetne libretto, a po śmierci Zellera szukał kompozytora. Wienberger polecił mu Eyslera i tak powstał Brat Straubinger (Bruder Straubinger) – historia wędrownego czeladnika szewskiego, ograbionego z dokumentów, który legitymuje się papierami swego zmarłego dziadka i jako 114-latek staje się atrakcją małomiasteczkowego jarmarku, na którym odnajduje go jego ukochana. Premiera 20 lutego 1903 roku miała spore powodzenie. Brat Straubinger osiągnął 187 przedstawień bijąc operetkowy debiut Lehára sprzed kilku miesięcy.
1998.	Edmund Harwas	Jako podporucznik rezerwy (Korpus Oficerów Rezerwy 58. PP w Poznaniu) powołany został w sierpniu 1939 roku do służby wojskowej i walczył w kampanii wrześniowej. Został otoczony przez oddział oberleutnanta Wernera. Dostawszy się do niemieckiej niewoli (30 września 1939), trafił do obozu jenieckiego dla polskich oficerów w Oflagu VII-A-Murnau, w bawarskim miasteczku Murnau am Staffelsee, skąd uwolniła go 23 kwietnia 1945 3. Armia Amerykańska gen. Pattona. Po uwolnieniu przebywał jeszcze rok we Francji, będąc oficerem w Polskich Kompaniach Wartowniczych przy armii USA w Reims. Musiał dostać od Amerykanów służbowego kierowcę, którym był jak to było w zwyczaju US Army murzyn, ponieważ próba samodzielnej jazdy jeepem skończyła się wjechaniem w szopę. Wówczas mało który polski oficer umiał dobrze prowadzić samochód.
1999.	Edmund John	Przez wiele dziesięcioleci był związany z Kazimierzem Dolnym. Prowadził tam kursy plenerowe dla studentów. Był postacią powszechnie znaną w miasteczku, jego osoba w berecie baskijskim i z fajką należała do charakterystycznych elementów krajobrazu kazimierskiego. Przyjaźnił się z malarzem Tadeuszem Pruszkowskim i pozował do jego obrazów. Jako pedagog był popularny wśród studentów warszawskiej architektury, każdą korektę kończył postawieniem wielkiej, zamaszystej litery „J” z kropką.
2000.	Eduard Budźka	Urodził się 22 marca 1882 roku w miasteczku Budsław w powiecie wilejskim guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. Uczył się w Ryskim Instytucie Politechnicznym, jednak przerwał naukę ze względu na trudności finansowe i zły stan zdrowia. Mieszkając w Rydze służył na poczcie i organizował białoruskie stowarzyszenie narodowe. Od 1906 roku publikował na łamach wydawanej w Wilnie białoruskojęzycznej gazety „Nasza Niwa”, a także w jej kalendarzach wiersze, wolne tłumaczenia rosyjskich bajek i notatki publicystyczne. Często odwiedzał redakcję tego czasopisma i był jednym z jego najaktywniejszych popularyzatorów wśród mieszkańców wsi.

Przetworzono 1258640 stron.

Kategoria:Agromiasteczka Białorusi