Przejdź do zawartości

Andrzej Krzeczunowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Krzeczunowicz
Data i miejsce urodzenia

20 listopada 1930
Lwów

Data i miejsce śmierci

17 listopada 2020
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarz,
dyplomata

Alma Mater

University of St Andrews

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

Andrzej Krzeczunowicz (ur. 20 listopada 1930 we Lwowie, zm. 17 listopada 2020 w Warszawie[1]) – polski dziennikarz i dyplomata, wieloletni pracownik Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa (1954–1988), ambasador RP w Belgii i Luksemburgu, przy NATO i Unii Zachodnioeuropejskiej (1992–1997), prezes Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie (od 2010).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jest synem Kornela Krzeczunowicza (1894–1988) i Heleny z d. Lubienieckiej, wnukiem Aleksandra (1863–1922), prawnukiem Kornela (1815–1881), praprawnukiem Waleriana (1790–1866); spadkobiercą po dawnym majątku rodzinnym w Bołszowcach na kresach.

Po wybuchu II wojny światowej znalazł się z rodzicami na emigracji. W 1952 ukończył studia historyczne na Uniwersytecie St. Andrews. W 1954 podjął pracę w Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa, najpierw jako tłumacz, od 1956 w redakcji dziennika radiowego, następnie jego kierownik, wreszcie od 1983 zastępca dyrektora Rozgłośni Polskiej RWE. Pracę w Rozgłośni zakończył w 1988. W latach 1989–1992 był dyrektorem Biblioteki Polskiej i Muzeum Adama Mickiewicza w Paryżu. W 1992 został mianowany ambasadorem RP w Belgii i Luksemburgu oraz Stałym Przedstawicielem RP przy NATO i Unii Zachodnioeuropejskiej w randze ambasadora. Pełnił te funkcje do 1997. Był członkiem zespołu rządowego prowadzącego negocjacje w sprawie wejścia Polski do NATO. Procesowi negocjacji poświęcił książkę Krok po kroku – polska droga do NATO (wyd. 1999). Jest członkiem Związku Polskich Kawalerów Maltańskich (w latach 1997-2002 był jego II wiceprezydentem) i Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie (którym kieruje od 2010).

W 2014 opublikował książkę Bołszowce. Wspomnienie z dzieciństwa na Kresach.

W 1997 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Autoportret zbiorowy. Wspomnienia dziennikarzy polskich na emigracji z lat 1945-2002, red. Wiesława Piątkowska-Stepaniak, wyd. Opole 2003