Przejdź do zawartości

Pluton łącznikowy nr 4

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pluton łącznikowy nr 4
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1939

Rozformowanie

1939

Dowódcy
Pierwszy

por. rez. pil. Zdzisław Kulpiński

Działania zbrojne
kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacja

Kraków

Rodzaj wojsk

Lotnictwo

Podległość

Odwód Naczelnego Wodza

RWD-8 - samolot łącznikowy

Pluton łącznikowy nr 4pododdział lotnictwa łącznikowego Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.

Formowanie i walki

[edytuj | edytuj kod]

Pluton nie występował w organizacji pokojowej wojska. Był jednostką formowaną na podstawie planu mobilizacyjnego „W”, w I rzucie mobilizacji powszechnej. Jednostką mobilizującą był 2 Pułk Lotniczy w Krakowie[1][2][3]:

Formowanie jednostki plutonu rozczęto 31 sierpnia 1939 roku, pierwszego dnia mobilizacji powszechnej, na lotnisku Rakowice[4]. Pododdział został zorganizowany według „etatu” L.3085/mob.org. – organizacja wojenna plutonu łącznikowego o stanie 14 żołnierzy, w tym 1 oficera, 6 podoficerów i 7 szeregowców[5].

Na wyposażeniu plutonu znajdowały się trzy samoloty szkolne RWD-8. Dowódcą plutonu był podporucznik rezerwy pilot Zdzisław Kulpiński, a pilotami: kapral Mieczysław Illg[a] i szeregowiec Marian Ideć[4].

Zgodnie z przyjętym Ordre de Bataille lotnictwa i OPL pluton miał wejść w skład Odwodu Naczelnego Wodza[6].

1 września 1939 roku pluton odleciał na lotnisko w Dęblinie, gdzie wszedł w skład Brygady Bombowej. Tego samego dnia podczas nalotu Luftwaffe zostały zniszczone wszystkie samoloty plutonu. 3 września pluton otrzymał dwa samoloty PWS-26 i jeden RWD-8 oraz przeniósł się na lotnisko Tończa koło Węgrowa do dyspozycji dowódcy XV dywizjonu bombowego. Następnego dnia do plutonu dołączył kapral pilot Stanisław Kuropatwa z Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa Nr 1 w Dęblinie na samolocie PWS-26[b][4].

7 września trzech pilotów na samolotach PWS-26 zostało wysłanych w rejon Ostrołęki celem ewakuacji załogi z 16 eskadry obserwacyjnej, która lądowała przymusowo. W czasie lotu zostali zaatakowani przez samoloty Me 109, zmuszeni do lądowania i opuszczenia maszyn. Dwa samoloty PWS-26 zostały spalone, a trzeci uszkodzony. Piloci po trzech dniach powrócili do plutonu[4].

11 września do plutonu dołączyli absolwenci XIII promocji Szkoły Podchorążych Lotnictwa, podchorążowie Stanisław Czarnecki[c] i Eugeniusz Fiedorczuk[d]. W okresie od 11 do 18 września pluton operował z lotnisk Wielick i Wiśniowiec. 18 września 1939 z lotniska Buczacz wystartowały dwie załogi: porucznika Kulpińskiego i kaprala Kuropatwy. Lotnicy ewakuowali się do Rumunii[4].

  1. Sierżant Mieczysław Illg, pilot 305 Dywizjonu Bombowego Ziemi Wielkopolskiej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego, zmarł 28 stycznia 1944 roku.
  2. Sierżant Stanisław Kuropatwa, pilot 300 Dywizjonu Bombowego Ziemi Mazowieckiej, zginął w nocy z 18 na 19 sierpnia 1941 roku podczas startu samolotu Wellington IC do lotu bojowego na Duisburg.
  3. Stanisław Czarnecki zmarł w 1983 w Kanadzie. Był pilotem 302 Dywizjonu Myśliwskiego Poznańskiego i 308 Dywizjonu Myśliwskiego Krakowskiego.
  4. Porucznik Eugeniusz Fiedorczuk, pilot 315 Dywizjonu Myśliwskiego Dęblińskiego, zginął 15 sierpnia 1942 roku podczas lotu treningowego.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Najlepsza broń ..., s. 465.
  2. Pawlak 1991 ↓, s. 433.
  3. Pawlak 1982 ↓, s. 244-245.
  4. a b c d e Jerzy Pawlak, Polskie eskadry ..., s. 244-245.
  5. Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Najlepsza broń ..., s. 1096. Z historii polskiego lotnictwa wojskowego 1918-1939, s. 600, 604.
  6. Adam Kurowski, Lotnictwo polskie w 1939 roku, s. 65.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Ryszard Bartel, Jan Chojnacki, Tadeusz Królikiewicz, Adam Kurowski, Z historii polskiego lotnictwa wojskowego 1918-1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1978.
  • Adam Kurowski, Lotnictwo polskie w 1939 roku, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1962.
  • Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1982. ISBN 83-206-0281-5.
  • Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0795-7.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja, Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, Warszawa 2010, ISBN 978-83-86100-83-5.