Przejdź do zawartości

TKh14

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
TKh14
Ilustracja
Lokomotywa „SIEMIENSKI”
Producent

Floridsdorf Austro-Węgry

Lata budowy

1891-1904[1]

Układ osi

C n2t (0-3-0)

Wymiary
Masa służbowa

32,7 t[2]

Długość

7910 mm[2]

Wysokość

4550 mm[2]

Rozstaw osi skrajnych

2630 mm[2]

Średnica kół napędnych

1086 mm[2]

Napęd
Trakcja

parowa

Ciśnienie w kotle

12 at[2]

Powierzchnia ogrzewalna kotła

72,5 m²[2]

Powierzchnia rusztu

1,25 m²[2]

Średnica cylindra

380 mm[2]

Skok tłoka

520 mm[2]

Pojemność skrzyni węglowej

2,6 t[2]

Pojemność skrzyni wodnej

4 m³

Parametry eksploatacyjne
Maksymalna siła pociągowa

5400 kg[2]

Prędkość konstrukcyjna

40 km/h[2]

TKh14 – polskie oznaczenie na PKP parowozu tendrzaka austriackiej serii kkStB 394, produkowanego w latach 1891–1904, o układzie osi C. Koleje austro-węgierskie miały ich tylko 7 sztuk, z tego po 1918 roku 3 znalazły się na PKP.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Austriackie Cesarsko-Królewskie Koleje Państwowe przejęły w latach 1895–1904 ogółem siedem małych tendrzaków o układzie osi C, wyprodukowanych przez Lokomotivfabrik Floridsdorf i zaliczonych na kkStB jako seria 394.

Dwie lokomotywy, o nazwach własnych „POTOCKI” i „SIEMIENSKI” zbudowano dla obsługi linii lokalnej Lwów – Jaworów w 1895 roku, a w 1904 roku zbudowano trzecią lokomotywę „ADAM GOŁUCHOWSKI”. Otrzymały one na kkStB numery 9441 – 9443, a od 1905 roku: 394.41 – 394.43[1].

Dodatkowo, w 1904 roku kolej kkStB przejęła Koleje Styryjskie (StLB, Steiermärkische Landesbahnen), a wraz z nimi cztery lokomotywy tego samego typu zbudowane w 1891 roku dla obsługi linii Cilli – Wöllan (CeljeVelenje w obecnej Słowenii). Nosiły one tam numery 1-4 i nazwy „AUSTRIA”, „STYRIA”, „GUNDACKER” i „THERESE”, a na kkStB otrzymały numery 394.44 – 394.47[1].

Służba po I wojnie światowej

[edytuj | edytuj kod]

Po I wojnie światowej trzy lokomotywy serii 394 z linii Lwów – Jaworów trafiły na Polskie Koleje Państwowe, gdzie otrzymały oznaczenie serii TKh14 (numery TKh14-1 do TKh14-3)[1]. Wycofano je ze służby do 1937 roku[1].

Z pozostałych lokomotyw, dwie otrzymały po wojnie koleje włoskie FS, gdzie oznaczono je numerami 826.001 i 002. Zostały one wycofane do 1924 roku[1].

Ostatnie dwie lokomotywy otrzymały koleje jugosłowiańskie, gdzie weszły do służby pod numerami JDŽ 151-020 i 151-021. Druga z tych lokomotyw została podczas II wojny światowej przejęta przez Koleje Niemieckie pod numerem DRB 98 7051. Ostatecznie obie trafiły na Kolej Jesenice w Słowenii, pod numerami N-III i N-IV[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g J. Pospichal, kkStB 394 [dostęp 2012-06-16].
  2. a b c d e f g h i j k l m J. Piwowoński, Parowozy..., s. 194, 219.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jan Piwowoński, Parowozy kolei polskich, Warszawa: WKiŁ, 1978
  • Josef Pospichal, Lokstatistik