Naar inhoud springen

TT Assen 1976

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Nederland TT Assen 1976
Officiële naam Grote Prijs van Nederland der KNMV
Land Vlag van Nederland Nederland
Datum 26 juni 1976
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Tweede Vlag van Verenigde Staten Pat Hennen
Derde Vlag van Nederland Wil Hartog
350 cc
Poleposition Vlag van Japan Takazumi Katayama
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Frankrijk Patrick Pons
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer
250 cc
Poleposition Vlag van Italië Walter Villa
Snelste ronde Vlag van Italië Walter Villa
Eerste Vlag van Italië Walter Villa
Tweede Vlag van Japan Takazumi Katayama
Derde Vlag van Australië John Dodds
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Snelste ronde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Eerste Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Tweede Vlag van Italië Paolo Pileri
Derde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
50 cc
Poleposition Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Ulrich Graf
Eerste Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Zwitserland Ulrich Graf
Derde Vlag van Duitsland Herbert Rittberger
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams
Snelste ronde Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Eerste Vlag van Zwitserland Hermann Schmid/Vlag van Zwitserland Martial Jean-Petit-Matile
Tweede Vlag van Nederland Martin Kooy/Vlag van Nederland Rob Vader
Derde Vlag van Duitsland Gustav Pape/Vlag van Duitsland Franz Kallenberg

De TT van Assen 1976 was de zesde race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1976. De race werd verreden op 26 juni 1976 op het TT-Circuit Assen nabij Assen, Nederland.

Na het opheffen van het fabrieksteam van Yamaha was Giacomo Agostini teruggekeerd bij MV Agusta, maar het team had grote problemen met de nieuwe geluidseisen., waar de viertaktmotor niet aan kon voldoen zonder vermogen in te leveren. Agostini had de MV Agusta 500 4C al na twee wedstrijden ingeruild voor een Suzuki RG 500 productieracer en met de MV Agusta 350 4C bereikte hij in Assen ongewild een mijlpaal: hij scoorde de laatste overwinning voor een viertaktmotor in de 350cc-klasse maar ook zijn eigen laatste overwinning in het wereldkampioenschap wegrace. Het was de enige keer dat de MV Agusta 350 4C de finish haalde in 1976.

Toen de eerste GP's gereden werden wist eigenlijk niemand waar Kent Andersson gebleven was. Hij had kennelijk in België gewerkt en er gingen geruchten dat hij zijn "oude" 125cc-Yamaha verbeterd had. Hij verscheen echter pas in Assen weer aan de start met zijn zelfbouw Yamaha. Na de Grand Prix van België maakte hij bekend te zullen stoppen met racen. In die race stond hij zijn machine al af aan Leif Gustafsson. Hij ging voor Yamaha Motor NV in Amsterdam werken.

De TT werd geteisterd door temperaturen van meer dan 30 °C. Dat was zwaar voor het publiek, voor de coureurs en ook voor de motoren, die vaak veel te warm werden. Ook de races werden er niet spannender van, want toen de rijders de uitputting nabij waren zakten de rondetijden in en werden de gevechten ook minder. Alex George schreef later in zijn column dat hij zijn enkels verbrand had aan het frame dat door de uitlaten warm gestookt was en dat Philippe Coulon een black-out gehad had, waardoor hij voor de S-bocht remde, de rem weer losliet en net op tijd bij kennis kwam om voor de strobalen langs te sturen. Hij werd in de pitstraat door het team van Alex George opgevangen net voordat hij weer een flauwte kreeg. Ook Christian Estrosi werd bevangen door de hitte en zag tijdens de 500cc-race af en toe dubbel. Zijspancoureur Hermann Schmid won de zijspanrace maar kreeg na de finish een hartstilstand. Hij werd gered door hartmassage en zuurstof en naar het ziekenhuis van Assen vervoerd. Een groot aantal rijders moesten hun race door de hitte bevangen afbreken.

In de 500cc-klasse stond Barry Sheene op poleposition. Giacomo Agostini was tweede maar naast hem stonden Wil Hartog en Marcel Ankoné. Marco Lucchinelli, net hersteld van een botbreuk, brak in Assen in de training zijn sleutelbeen en was weer uitgeschakeld. Na zijn slechte beurt in de 350cc-klasse verscheen Johnny Cecotto in de 500cc-race helemaal niet aan de start. Hartog was intussen bekend als goede starter en dat deed hij in zijn thuisrace ook. Hij was als snelste weg, achtervolgd door Teuvo Länsivuori, Alex George, John Newbold, Pat Hennen en Bernard Fau. Sheene was slecht gestart, maar begon moeiteloos terrein goed te maken en in de vijfde ronde nam hij de leiding over. De eerste coureurs begonnen toen al verkoeling te zoeken in de pits. Na tien ronden reed Sheene aan de leiding, gevolgd door Agostini (nog steeds op de Suzuki) en Hartog. De derde plaats werd in de slotfase overgenomen door Pat Hennen, die het gat met Agostini niet meer kon dichten maar geholpen werd toen Ago in de laatste ronde een vastloper kreeg. Daardoor werd Hennen tweede en Hartog derde. Slechts twaalf rijders haalden de finish.

Uitslag 500 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki 48' 44" 9 15
2 Vlag van Verenigde Staten Pat Hennen Suzuki +45" 6 12
3 Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki +1' 05" 4 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha +1' 13" 4 8
5 Vlag van Australië Jack Findlay Suzuki 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Suzuki 5
7 Vlag van Frankrijk Bernard Fau Yamaha 4
8 Vlag van Nederland Rob Bron Yamaha 3
9 Vlag van Duitsland Helmut Kassner Suzuki 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Potter Yamaha 1
11 Vlag van Nederland Piet van der Wal Yamaha
12 Vlag van Oostenrijk Hans Braumandl Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki hitteflauwte
DNF Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Suzuki hitteflauwte
DNF Vlag van Nederland Kees van der Kruijs Yamaha ontsteking
DNF Vlag van Nederland Dick Alblas König bougies
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Suzuki ontsteking
DNF Vlag van Nederland Marcel Ankoné Suzuki ontsteking
DNF Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha hitteflauwte
DNF Vlag van Italië Giacomo Agostini Suzuki vastloper
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Newbold Suzuki
DNF Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Suzuki
DNF Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha
DNF Vlag van België Jean-Philippe Orban Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Paul Boinet Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Suzuki
DNF Vlag van Italië Gianfranco Bonera Harley-Davidson
DNS Vlag van Italië Marco Lucchinelli Harley-Davidson blessure[1]
DNS Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha

De zo onbetrouwbare en lawaaierige (132 dB(A)) MV Agusta 350 4C bleef juist in de hitte van Assen voor het eerst heel en was ook de snelste van het hele 350cc-veld. Giacomo Agostini pakte dan ook meteen de leiding en na twee ronden had hij al acht seconden voorsprong. Achter hem vochten Patrick Pons en Víctor Palomo om de tweede plaats, terwijl steeds meer coureurs er de brui aan gaven. Dieter Braun gaf het op en kon met emmers water niet voldoende afgekoeld worden, en dat gold ook voor de oververhitte motor van Takazumi Katayama. Slechts 15 van de 30 starters haalden de finish. Het optreden van Johnny Cecotto viel erg tegen: als 8e gestart viel hij zelfs even terug naar de 15e plaats, waarna hij weer naar de 8e plaats terugkwam. Uiteindelijk won Agostini ruim en tweede man Patrick Pons had ook weer 18 seconden voorsprong op Chas Mortimer.

Uitslag 350 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 49' 30" 4 15
2 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha +24" 1 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha +46" 3 10
4 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha +50" 7 8
5 Vlag van Australië John Dodds Yamaha 6
6 Vlag van Italië Franco Uncini Yamaha 5
7 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha 4
8 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha 3
9 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha 2
10 Vlag van Frankrijk Philippe Bouzanne Yamaha 1
11 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha
12 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Yamaha
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha
14 Vlag van Nederland Piet van der Wal Yamaha
15 Vlag van Nederland Bert Struyk Yamaha
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha val
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha
DNF Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha val
DNF Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha uitlaat
DNF Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson
DNF Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha hitteflauwte
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Yamaha hitteflauwte
DNF Vlag van Italië Gianfranco Bonera Harley-Davidson
DNF Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Gérard Choukroun Yamaha val
DNF Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo Yamaha val
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Yamaha vastloper
DNQ Vlag van Nederland Rob Bron Yamaha

Walter Villa trainde in Assen 2 seconden sneller dan de concurrentie. Morbidelli gebruikte nu eindelijk het lang verwachte Bimota-frame en daarmee kwam Paolo Pileri op de derde startplaats terecht, achter Takazumi Katayama. In de race startte Villa ongeveer als laatste, mogelijk nog vermoeid van zijn inspanningen in de 350cc-race. Pileri was als snelste weg, gevolgd door John Dodds en Takazumi Katayama. In de vijfde ronde liep de Morbidelli van Pileri te warm en moest hij opgeven. Villa vocht zich intussen door het veld naar de derde plaats, waar hij al in de vijfde ronde arriveerde. In de 7e ronde lag hij al aan de leiding. De warmte sloeg nu toe: veel motoren vielen uit met warmteverschijnselen en halverwege de race bezette iedereen de positie die hij tot het einde zou vasthouden. Dat betekende dat Walter Villa won vóór Katayama en John Dodds.

Uitslag 250 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson 47' 31" 4 15
2 Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha +16" 2 12
3 Vlag van Australië John Dodds Yamaha +37" 8 10
4 Vlag van Italië Gianfranco Bonera Harley-Davidson +44" 2 8
5 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo Yamaha 6
6 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 5
7 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha 4
8 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha 3
9 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha 2
10 Vlag van Italië Franco Uncini Yamaha 1
11 Vlag van Frankrijk Bernard Fau Yamaha
12 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha
13 Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha
14 Vlag van Nederland Marcel Ankoné Yamaha
15 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha
16 Vlag van Nederland Henk van Kessel Yamaha
17 Vlag van Duitsland Rolf Minhoff Yamaha
18 Vlag van Sovjet-Unie Matti Rainup MZ
DNF Vlag van Finland Tapio Virtanen MZ val
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha hitteflauwte
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha hitteflauwte
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
DNF Vlag van Nederland Jan Hardonk Harley-Davidson
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Yamaha bougies
DNF Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Yamaha hitteflauwte
DNF Vlag van Frankrijk Philippe Bouzanne Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha blessure
DNF Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli motor oververhit
DNS Vlag van Zwitserland Hans Stadelmann Yamaha geblesseerd[2]

In Assen verscheen zowaar Kent Andersson met zijn zelfbouw Yamaha voor het eerst aan de start. Paolo Pileri had de beste start, maar zijn teamgenoot Pier Paolo Bianchi vertrok als voorlaatste, terwijl ook Ángel Nieto slecht weg kwam. Daardoor reden Claudio Lusuardi (Malanca[3]) en Henk van Kessel achter Pileri. Van Kessel rukte zelfs even op naar de tweede plaats, maar zijn Condor kwam toch wat vermogen tekort. In de tweede ronde zat Nieto al aan het wiel van Van Kessel in de nieuwe S-bocht (tegenwoordig de GT-bocht) en met meer vermogen nam hij de tweede plaats over. In de derde ronde werd Van Kessel ook ingehaald door Bianchi, die Lusuardi in zijn slipstream meenam. Toen de hitte een rol begon te spelen moest Lusuardi met koelproblemen stoppen. Pileri maakte een fout en viel even terug waardoor Bianchi aan de leiding kwam voor Nieto en Van Kessel. Kent Andersson gaf op met schakelproblemen. In de twaalfde ronde viel Van Kessel door een losgeschoten aanzuigrubber van een carburateur ook uit. De race werd gewonnen door Bianchi, voor Pileri en Nieto.

Uitslag 125 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Morbidelli 46' 38" 15
2 Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli +47" 2 12
3 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Bultaco +1' 01" 3 10
4 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Morbidelli 8
5 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Morbidelli 6
6 Vlag van Duitsland Toni Mang Morbidelli 5
7 Vlag van Nederland Cees van Dongen Morbidelli 4
8 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Morbidelli 3
9 Vlag van Zwitserland Xaver Tschannen Maico 2
10 Vlag van Frankrijk Pierre-Jean Cecchini Maico 1
11 Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha
12 Vlag van Nederland Piet van Niel Yamaha
13 Vlag van Finland Pentti Salonen Yamaha
14 Vlag van Zweden Hans Hallberg Yamaha
15 Vlag van Nederland Bert Klaassens Yamaha
16 Vlag van België Julien van Zeebroeck Morbidelli
DNF Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Yamaha hitteflauwte
DNF Vlag van Zwitserland Ulrich Graf Yamaha hitteflauwte
DNF Vlag van Duitsland Horst Seel Seel
DNF Vlag van Finland Matti Kinnunen Maico
DNF Vlag van Italië Claudio Lusuardi Malanca motor oververhit
DNF Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha versnellingsbak
DNF Vlag van Duitsland Peter Frohmeyer NAVA- DRS
DNF Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Morbidelli
DNF Vlag van Nederland Henk van Kessel Condor carburateur
DNF Vlag van Nederland Jan Ubels Buton
DNF Vlag van Duitsland Gert Bender Bender val

In Assen verscheen het Van Veen-Kreidler-team met monteurs Jan de Vries en Jaap Voskamp, die steun verleenden aan Nico Polane en Herbert Rittberger. Rittberger was bij de start als eerste weg, maar Ángel Nieto hing meteen aan zijn achterwiel. Eugenio Lazzarini had nu ook een Kreidler en hij wist dit tweetal zelfs te passeren. Nu sloot Nieto achter hém aan en liet Rittberger achter zich. Drie ronden lang kwam Nieto rechtop zittend met opgestoken duim naar zijn team langs de pits, maar toen vond hij het welletjes en gaf hij echt gas. Lazzarini verloor ook wat snelheid door koppelingsproblemen. Intussen was Ulrich Graf na een zeer slechte start naar voren aan het rijden en aan het einde van de race werd hij achter Nieto tweede. Rittberger werd derde omdat Lazzarini steeds verder terugviel.

Uitslag 50 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Bultaco 33' 10" 4 15
2 Vlag van Zwitserland Ulrich Graf Kreidler +18" 4 12
3 Vlag van Duitsland Herbert Rittberger Van Veen-Kreidler +21" 3 10
4 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini UFO-Morbidelli 8
5 Vlag van Nederland Theo van Geffen Kreidler 6
6 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler 5
7 Vlag van Nederland Gerrit Strikker Kreidler 4
8 Vlag van Nederland Engelbert Kip Kreidler 3
9 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Kreidler 2
10 Vlag van Italië Aldo Pero Kreidler 1
11 Vlag van Nederland Theo Timmer Kreidler
12 Vlag van Nederland Ton Kooyman Hemeyla
13 Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler
14 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Kreidler
15 Vlag van België Julien van Zeebroeck Kreidler
16 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Joaquín Galí Derbi
17 Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Kreidler
18 Vlag van Frankrijk Yves Le Tourmelin Scrab-Tyl
19 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Galí Derbi
20 Vlag van België Guido de Lys Kreidler
21 Vlag van Nederland Wim van Beek DRM
22 Vlag van Verenigd Koninkrijk Terence Keane Kreidler
DNF Vlag van Nederland Nico Polane Kreidler
DNF Vlag van België Patrick de Wulf Kreidler
DNF Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler
DNF Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Kreidler
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Bruce Brady Kreidler
DNF Vlag van Nederland Adri de Korte Kreidler

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

De Nederlandse combinatie Cees en Jan Smit had als zesde getraind in Assen, maar coureur Cees werd bij de duwstart al getorpedeerd door een andere combinatie en Jan kon niet meer doen dan de zijspancombinatie naast de baan duwen. Rolf Biland/Kenneth Williams startten als snelsten, maar vielen al snel uit door een gebroken zuiger. Werner Schwärzel nam de leiding over, gevolgd door Siegfried Schauzu en Schmid. De Nederlandse combinatie Martin Kooy/Rob Vader (Kova-König) lag toen op de vijfde plaats achter Gustav Pape/Franz Kallenberg (König). De race verliep tamelijk chaotisch omdat de hitte zowel de motoren als de coureurs en bakkenisten parten speelde. Schauzu nam vier ronden lang de leiding van Schwärzel over maar viel terug met een slecht lopende motor. Schmid kwam even op kop, maar verdween achterstevoren van de baan, wat hem terug bracht naar de tweede plaats. Schwärzel kreeg ook technische problemen en zo kwam de Nederlandse combinatie Kooy/Vader op de tweede plaats terecht. Ze finishten slechts 2 seconden achter Hermann Schmid/Martial Jean-Petit-Matile en voor Pape/Kallenberg. Voor Hermann Schmid was er na de race niets te vieren: hij kreeg een hartstilstand, werd geranimeerd en naar het ziekenhuis afgevoerd.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Hermann Schmid Vlag van Zwitserland Martial Jean-Petit-Matile Schmid-Yamaha 48' 35" 8 15
2 Vlag van Nederland Martin Kooij Vlag van Nederland Rob Vader Kova-König +2" 1 12
3 Vlag van Duitsland Gustav Pape Vlag van Duitsland Franz Kallenberg König +36" 7 10
4 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber König 8
5 Vlag van Duitsland Helmut Schilling Vlag van Duitsland Rainer Gundel Schmid-Fath 6
6 Vlag van Duitsland Otto Haller Vlag van Duitsland Erich Haselbeck Krauser-BMW 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Greasley Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Holland Windle-Yamaha 4
8 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Josef Huber Busch-König 3
9 Vlag van Nederland Jaap Geerts Vlag van Nederland Jan van Veen König 2
10 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch Schmid-Fath 1
11 Vlag van Italië Amedeo Zini Vlag van Italië Andrea Fornaro König
DNF Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams Seymaz-Yamaha gebroken zuiger
DNF Vlag van Nederland Cees Smit Vlag van Nederland Jan Smit König aanrijding
Vorige race:
Isle of Man TT 1976
FIM wereldkampioenschap wegrace
28e seizoen (1976)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1976

Vorige race:
TT Assen 1975
TT Assen Volgende race:
TT Assen 1977