Instrukcja techniczna G-7
Instrukcja techniczna G-7 – obowiązujący w Polsce, na podstawie rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 marca 1999 (Dz. U. Nr 30, poz. 297)[1], zbiór wytycznych dotyczących prowadzenia Geodezyjnej Ewidencji Sieci Uzbrojenia Terenu (GESUT). Aktualnie obowiązującym wydaniem jest wydanie I z 1998 opracowane przez Zdzisława Adamczewskiego, Andrzeja Bąka, Mariolę Gilską, Edwarda Mecha, Ryszarda Staniszewskiego, Zygmunta Szumskiego oraz Wojciecha Wilkowskiego.
Instrukcja G-7 zawiera przepisy techniczne i porządkowe ustalające zasady zakładania, prowadzenia i udostępniania Geodezyjnej Ewidencji Sieci Uzbrojenia Terenu (GESUT).
Geodezyjna Ewidencja Sieci Uzbrojenia Terenu jest uporządkowanym zbiorem informacji przestrzennych i opisowych o uzbrojeniu terenu i podmiotach nim zarządzających. Przez uzbrojenie terenu, rozumie się wszelkiego rodzaju nadziemne, naziemne i podziemne przewody i urządzenia wodociągowe, kanalizacyjne, gazowe, cieplne, telekomunikacyjne, elektroenergetyczne i inne, z wyłączeniem urządzeń melioracji szczegółowych, a także podziemne budowle, jak: tunele, przejścia, parkingi, zbiorniki itp.
GESUT zakłada się i prowadzi w celu dostarczania informacji:
- dla celów inwestycyjnych, projektowych i realizacyjnych, w szczególności dla zapobieżenia kolizjom istniejących i projektowanych sieci uzbrojenia terenu
- dla uzupełnienia treści mapy zasadniczej
- dla założenia ewidencji branżowych przez podmioty zarządzające sieciami
Instrukcja G-7 zawiera, oprócz odpowiednich zaleceń, także załączniki określające m.in:
- rodzaje i typy sieci oraz kody obiektów G7
- geometrie obiektów G7
- relacje między obiektami, atrybuty obiektów
- katalog obiektów G7
- wykorzystanie obiektów mapy zasadniczej
Zobacz też
Źródła
- Instrukcja techniczna G-7. Warszawa: GUGiK, 1998.