Przejdź do zawartości

Nikoła Michow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nikoła Michow
Никола Михов
Ilustracja
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

11 grudnia 1891
Wielkie Tyrnowo

Data i miejsce śmierci

1 lutego 1945
Sofia

Przebieg służby
Lata służby

1912–1945

Siły zbrojne

Armia Carstwa Bułgarii

Stanowiska

minister wojny

Główne wojny i bitwy

I wojna bałkańska,
II wojna bałkańska,
I wojna światowa,
II wojna światowa

Odznaczenia
Order Waleczności I klasy (Bułgaria) Order Waleczności II klasy (Bułgaria) Kawaler Orderu Zasługi Wojskowej (Bułgaria) Order Świętego Aleksandra (Bułgaria) Krzyż Żelazny (1813) II Klasy

Nikoła Michajłow Michow (bułg. Никола Михайлов Михов, ur. 11 grudnia 1891 w Wielkim Tyrnowie, zm. 1 lutego 1945 w Sofii[1]) – bułgarski wojskowy, generał porucznik, w latach 1943–1944 minister wojny, ofiara represji komunistycznych.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Michaiła Michowa i Paraskewy. W 1911 ukończył szkołę wojskową w Sofii, jako oficer artylerii. Brał udział w wojnach bałkańskich jako dowódca baterii w 5 pułku artylerii, walcząc w rejonie Edirne. W czasie I wojny światowej pełnił funkcję inspektora artylerii, a następnie dowódcy baterii w 15 pułku artylerii[2]. Brał udział w bitwie pod Turtucaią[1]. Od 1917 dowodził 1 dywizjonem artylerii konnej[1].

W latach 20. służył jako instruktor artylerii w szkole wojskowej, a następnie oficer 4 pułku artylerii i oficer wydziału artylerii w ministerstwie wojny[1]. W latach 30. pełnił funkcję oficera inspekcyjnego w oddziałach artylerii. W latach 1933–1935 dowodził dywizjonem artylerii i redagował pismo Przegląd Artyleryjski (Артилерийски преглед)[1]. W 1936 objął dowództwo 3 dywizji piechoty. W latach 1937–1941 komendant szkoły wojskowej w Sofii. W kwietniu 1941 objął komendę 5 armii, uczestnicząc w zajęciu Macedonii przez armię bułgarską i organizując tam okupacyjne struktury władzy[1]. W 1942 objął stanowisko ministra wojny w gabinecie Bogdana Fiłowa[2]. We wrześniu 1943, po śmierci cara Borysa III wszedł wraz z Bogdanem Fiłowem i ks. Cyrylem w skład Rady Regencyjnej[1]. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Bułgarii zdymisjonowany i aresztowany[1]. W październiku 1944 wywieziony do Moskwy, gdzie był przesłuchiwany[2]. 1 lutego 1945 skazany na karę śmierci przez Trybunał Ludowy. W tym samym dniu rozstrzelany na centralnym cmentarzu w Sofii[1].

Spotkanie gen. Nikoła Michowa z Adolfem Hitlerem i Wilhelmem Keitlem w Berlinie (styczeń 1943)

28 sierpnia 1996 Sąd Najwyższy Bułgarii oczyścił Michowa ze stawianych mu zarzutów[1].

Autor dziennika opisującego rok pełnienia urzędu regenta (1943-1944), który został opublikowany pośmiertnie w 2004.

Był żonaty (żona Tinka z d. Cankowa), miał dwoje dzieci.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]
  • podporucznik (Подпоручик) (1911)
  • porucznik (Поручик) (1913)
  • kapitan (Капитан) (1917)
  • major (Майор) (1923)
  • podpułkownik (Подполковник) (1927)
  • pułkownik (Полковник) (1933)
  • generał major (Генерал-майор) (1938)
  • generał porucznik (Генерал-лейтенант) (1942)

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 295–296.
  2. a b c ДНЕВНИКЪТ НА РЕГЕНТА ГЕНЕРАЛ НИКОЛА МИХОВ – УНИКАЛНА ХРОНИКА ЗА ПОЛИТИЧЕСКАТА КРИЗА ПРЕЗ 1944 Г.. sitebulgarizaedno.com. [dostęp 2020-03-16]. (bułg.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 295–296.