Przejdź do zawartości

Arado Ar 77

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Arado Ar 77
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 III Rzesza

Producent

Arado Flugzeugwerke

Typ

samolot szkolno-treningowy

Konstrukcja

mieszana

Załoga

6

Historia
Data oblotu

1934

Liczba egz.

2

Dane techniczne
Napęd

2 × Argus As 10c

Moc

240 KM (176,5 kW)

Wymiary
Rozpiętość

19,2 m

Wydłużenie

7,3

Długość

12,6 m

Wysokość

3,25 m

Powierzchnia nośna

50,5 m²

Masa
Własna

1930 kg

Użyteczna

1010 kg

Startowa

2940 kg

Zapas paliwa

340 l

Osiągi
Prędkość maks.

240 km/h

Prędkość przelotowa

200 km/h

Prędkość minimalna

84 km/h

Prędkość wznoszenia

4,76 m/s

Pułap

5000 m

Zasięg

720 km

Długotrwałość lotu

3 h 36 min

Dane operacyjne
Użytkownicy
Niemcy

Arado Ar 77niemiecki dwusilnikowy samolot szkolno-treningowy z połowy lat 30. XX w.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Samolot został opracowany przez firmę Arado w 1934 r. Oferowano go Luftwaffe jako maszynę do szkolenia załóg samolotów wielosilnikowych[1], zarówno do szkolenia pilotów, radiooperatorów i nawigatorów w lotach według wskazań przyrządów. W związku z tym uczeń-pilot i instruktor zajmowali miejsca w przeszklonej kabinie, a czterech innych uczniów zajmowało miejsca w kadłubie. Zbudowano dwa egzemplarze prototypowe oznaczone jako Ar 77A i Ar 77B. W trakcie testów w Rechlinie samolot uzyskał pozytywną opinię oblatywaczy. Jednakże Luftwaffe uznała ten samolot za przestarzały (m.in. z uwagi na stałe podwozie) i nie była zainteresowana jego nabyciem. W zamian zdecydowała się na wybór Focke-Wulf Fw 58. Projekt Ar 77 nie był dalej rozwijany[2]. Była to wówczas największa konstrukcja zbudowana w zakładach Arado, ponadto w jej budowie zastosowano łączenie drewna z metalem. Nabyte doświadczenia wykorzystano przy budowie kolejnych dużych samolotów Arado[3]. Niemieckie władze przedstawiały Ar 77 jako cywilny samolot turystyczny, dostosowany do przewożenia dwóch pasażerów[4].

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Dwusilnikowy samolot w układzie wolnonośnego dolnopłatu ze stałym podwoziem.

Kadłub o konstrukcji ramowej wykonanej ze spawanych rur stalowych. W przedniej części kryty metalem, dalej płótnem. Dwuosobowa kabina załogi z miejscami dla instruktora i ucznia obok siebie, wyposażona w wolanty. W tylnej części kadłuba znajdowały się cztery miejsca dla uczniów zajmujących się łącznością i nawigacją. Kadłub był zakończony klasycznym usterzeniem krzyżowym, ze statecznikami poziomymi podpartymi zastrzałami w kształcie litery N. Skrzydło o konstrukcji drewnianej, na dolnej powierzchni kryte sklejką, na górnej płótnem, wyposażone w klapy i lotki[5]. Podwozie stałe, z kółkiem ogonowym. Golenie główne amortyzowane olejowo-pneumatycznie, wyposażone w hamulce. Koła osłonięte owiewkami. Napęd stanowiły dwa silniki widlaste Argus As 10C w układzie odwróconego V. Napędzały dwułopatowe drewniane śmigła o średnicy 2,3 m[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Georges Besançon: L'Aérophile. Paris: 1936. OCLC 918727682.
  • Jörg A. Kranzhoff: Arado : Geschichte eines Flugzeugwerks. Oberhaching: Aviatic-Verl., 1996. ISBN 3-925505-27-X. OCLC 635367128.
  • Heinz J. Nowarra: Die deutsche Luftrüstung 1933-1945. T. 1: Flugzeugtypen AEG - Dornier. Koblenz: Bernard & Graefe Verlag, 1993. ISBN 3-7637-5465-2. OCLC 722044393.
  • Helmut Schneider: Flugzeug-Typenbuch 1936 : Zusammenstellung aller wichtigen Daten und wesentlichen Merkmale der deutschen Motor- und Segelflugzeuge, der Flugmotoren und Geräte, sowie des Flugzeug- und Motorzubehörs : mit einem Bezugsquellen-Verzeichnis der Luftfahrt-Industrie. Leipzig: Herm. Beyer Verlag, 1937. OCLC 1050950018.