Przejdź do zawartości

Royal New Zealand Air Force

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Royal New Zealand Air Force
Godło
Państwo

 Nowa Zelandia

Siły zbrojne

Siły Obronne Nowej Zelandii

Nazwa skrócona

RNZAF

Data utworzenia

1 kwietnia 1937

Znak rozpoznawczy

Motto

Per ardua ad astra

Royal New Zealand Air Force (RNZAF, Maori: Te Tauaarangi o Aotearoa, z ang. Królewskie Nowozelandzkie Siły Powietrzne) – jeden z trzech rodzajów Sił Obronnych Nowej Zelandii odpowiedzialny za obronę powietrzną kraju. Od 1923 roku działały pod auspicjami Royal Air Force jako New Zealand Permanent Air Force (w 1934 przemianowane na obecną nazwę RNZAF), wykorzystując samoloty podarowane przez Wielką Brytanie z powojennych nadwyżek. W 1937 roku zreformowano je jako niezależna służba. Lotnictwo brało czynny udział w działaniach podczas II wojny światowej w Europie i na Pacyfiku. W szczytowym okresie wojny RNZAF liczyły 34 eskadry, z czego 25 służyło poza granicami kraju, a personel liczył 41 tys. osób w 1945 roku. Po wojnie angażowały się w zwalczanie zbrojnej partyzantki komunistycznej w Malezji oraz operacje pokojowe na Cyprze i w Singapurze. Na samolotach początkowo malowano symbol RAF-u, w okresie II WŚ wprowadzono nowe błękitne koło na tle białego prostokąta z białym okręgiem i złotymi krawędziami, pod koniec lat 60. symbol RAF-u zastąpiono aktualnym znakiem z ptakiem Kiwi. Z powodu przesłanek ekonomicznych i ekologicznych w 2001 roku Nowa Zelandia zaprzestała wykorzystywania samolotów bojowych, rezygnując jednocześnie z możliwości zakupu samolotów F-16 oferowanych przez USA. Do 2003 lotnictwo zostało wtedy zredukowane do około 2,5 tys. ludzi i 53 statków powietrznych. W ramach modernizacji w ostatnich latach wymiana objęła trzy typy wykorzystywanych śmigłowców.

  • Baza Ohakea (Manawatu-Wanganui)
    • No. 3 Squadron — UH-1 Iroquois
    • No. 42 Squadron — Beech King Air B200
    • Pilot Training Squadron — CT-4E Airtrainer
    • Central Flying School — CT-4E Airtrainer
  • Baza Auckland
    • No. 5 Squadron — P-3 Orion
    • No. 6 Squadron — SH-2 Seasprite
    • No. 40 Squadron — C-130 Hercules/Boeing 757
  • Baza Woodbourne (Blenheim)
    • punkt serwisu i szkolenia naziemnego

Wyposażenie

[edytuj | edytuj kod]

Obecnie

[edytuj | edytuj kod]
Zdjęcie Samolot Producent Typ Wersja Liczba sztuk[1] Uwagi
Lockheed P-3 Orion  Stany Zjednoczone morski patrolowiec P-3K 6 W służbie od 1966.
Lockheed C-130 Hercules  Stany Zjednoczone taktyczny transportowiec C-130H(NZ) 5 W służbie od 1965.
Boeing 757  Stany Zjednoczone strategiczny transportowiec 757-200 2 Transport wojska/VIP/ewakuacja medyczna. W służbie od 2003.
Beechcraft King Air  Stany Zjednoczone treningowy B200 2 W służbie od 1998.
Beechcraft T-6 Texan II  Stany Zjednoczone treningowy T-6C 11 W styczniu 2014 zamówiono 11 T-6C. Wszystkie dostarczono do końca 2015 roku[2][3].
PAC CT/4 Airtrainer  Nowa Zelandia treningowy CT-4E 12 W służbie od 1998.
Agusta A109  Włochy śmigłowiec użytkowy A109LUH(NZ) 5 Dostarczono 8. W służbie od 2011.
Kaman SH-2G Super Seasprite  Stany Zjednoczone śmigłowiec ZOP SH-2G(NZ) 5 Zamówiono osiem używanych SH-2G(I). W służbie od 2001.
NHI NH90  Francja śmigłowiec transportowy
Search and Rescue
8

W przeszłości

[edytuj | edytuj kod]
F4U-1 Corsairs w 1945.
de Havilland Vampire
A-4K Skyhawk w 1982.
PB2B-1 Catalina w 1945.
North American Harvard w 1961.
de Havilland Devon C.1 w 1971.
UH-1H

Bojowe

Patrolowe

Treningowe

Transportowe/użytkowe

  • Stany Zjednoczone Porterfield 35W – 1.
  • Wielka Brytania Airspeed Oxford – 229 w latach 1938–1954.
  • Wielka Brytania de Havilland Dragon – 2 w latach 1939–1944.
  • Wielka Brytania de Havilland Express – 3 w latach 1939–1943.
  • Wielka Brytania De Havilland Dragon Rapide – 14 w latach 1939–1953.
  • Wielka Brytania Avro Anson – 25 w latach 1942–1952.
  • Stany Zjednoczone Lockheed Model 18 Lodestar – 9.
  • Stany Zjednoczone Douglas Dakota – 49 w latach 1943–1977.
  • Wielka Brytania Miles Aerovan – 4.
  • Wielka Brytania Auster J/5 Adventurer – 7 w latach 1947–1970.
  • Wielka Brytania Airspeed Consul – 6 w latach 1948–1954.
  • Wielka Brytania de Havilland Devon – 30 w latach 1948–1981.
  • Wielka Brytania Handley Page Hastings C.3 – 4.
  • Wielka Brytania Hawker Siddeley Andover C.1 – 10 w latach 1976–1998.
  • Wielka Brytania Bristol Freighter – 12 w latach 1951–1977.
  • Stany Zjednoczone Douglas DC-6 – 3 w latach 1961–1968.
  • Nowa Zelandia AESL CT4 Airtourer – 4 w latach 1970–1993.
  • Holandia Fokker F-27-100 Friendship – 3.
  • Stany Zjednoczone Cessna 421C – 3 w latach 1981–1991.
  • Stany Zjednoczone Boeing 727 – 2 w latach 1981–2003.

Śmigłowce

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. World Air Forces 2013, 11 grudnia 2012, flightglobal.com. flightglobal.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-13)]. Dostęp: 2012-12-15.
  2. Nowa Zelandia kupiła T-6C
  3. Maksymilian Dura, Nowa Zelandia wymienia samoloty treningowe [online], defence24.pl, 30 stycznia 2014 [zarchiwizowane z adresu 2017-03-15].
  4. Bell 205 in Royal New Zealand Air Force - Helicopter Database [online], www.helis.com [dostęp 2017-11-20] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]