Przejdź do zawartości

Wikipedysta:MastiBot/miasteczko 5

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Ostatnia aktualizacja: 2024-06-17 15:13.

Wszelkie uwagi proszę zgłaszać w dyskusji operatora.

regex: '(?m)^.*miasteczk.*$'

Nr Artykuł Wyniki
5001. Miasta Południowej Afryki Dla potrzeb statystycznych w kraju wprowadzono podział gmin na szereg kategorii odzwierciedlających stopień ich urbanizacji (podział ten nie jest jednak usankcjonowany prawnie). Gminy zdominowane przez zabudowę miejską są określane mianem „miast drugorzędnych” (secondary cities), natomiast gminy o mniejszym stopniu urbanizacji lecz z wyraźnie dostrzegalnym centrum zlokalizowanym na obszarze miejskim nazywane są „dużymi miasteczkami” (large towns). Pozostałe gminy przynależą do kategorii „małych miasteczek” (small towns) bądź „przeważająco wiejskich” (mostly rural)[1].
5002. Miasta Republiki Zielonego Przylądka Na Wyspach Zielonego Przylądka istnieją obecnie 24 miasta (cidade). Wcześniej istniało jedynie sześć miast (Praia, Mindelo, Assomada, Ribeira Grande de Santiago, Porto Novo i São Filipe) oraz 18 oficjalnie rozpoznanych miasteczek (tzw. vila)[2]. Najstarszą miejscowością jaka uzyskała status miasta jest Ribeira Grande de Santiago, co nastąpiło dekretem królewskim w 1533 r.[3] Podział na miasta i miasteczka odziedziczony po Portugalii został zniesiony we wrześniu 2010 r.[2]
5003. Miasta Tajlandii * miasteczka (thesaban tambon).
5004. Miasta i lata (film 1973) Akcja filmu rozgrywa się w latach 1914-1919. Tuż przed wybuchem I wojny światowej rosyjski student Andriej Starcow przyjeżdża do Niemiec. Nie może wrócić do domu i decyduje się zamieszkać w małym miasteczku Bischofsberg. Tam zaprzyjaźnia się z młodym malarzem Kurtem Wanem. Po wybuchu wojny Wan nie chce już utrzymywać kontaktów z Andriejem.
5005. Miasta na Ukrainie # W 2002 r. do obecnego miasta Dniepr włączono miasteczko Taromske (Таромське) (ludność: 15 838 osób).
5006. Miasta opuszczone * Zgniłe miasteczka
5007. Miasta w województwie wielkopolskim
Murowana Goślina, miasteczko z dwoma rynkami. Na zdjęciu Zielone Wzgórza, nowy rynek z ratuszem
5008. Miasteczka na Litwie Miasteczka na Litwie (lit. miestelis) – według litewskiego urzędu statystycznego obszary zurbanizowane o relatywnie gęstej zabudowie, o liczbie mieszkańców pomiędzy 500 a 3000, gdzie ponad 50% mieszkańców zatrudnionych jest w innych sektorach zatrudnienia niż rolnictwo[4], z uwzględnieniem tradycji miasteczek. W okresie przynależności Litwy do ZSRR, na jej terenie istniały 22 osiedla typu miejskiego (lit. Miesto tipo gyvenvietės)[5]. W 1989 r. zlikwidowano tę jednostkę osadniczą i wprowadzono podział na miasta i miasteczka. Spośród byłych osiedli typu miejskiego 13 uzyskało status miasta, 8 miasteczka, natomiast jedno wsi. Według spisu z roku 2001 na Litwie były 103 miasta, 244 miasteczka i około 24 000 wsi.
5009. Miasteczko (film) W małym, prowincjonalnym miasteczku trwa właśnie odpust. Niedawno zmarła nauczycielka, a teraz wszyscy kłócą się o to, kto dostanie po niej mieszkanie - nikt nie pamięta o jej wnuku, Jasiu. Staszek, młody żołnierz, ucieka z jednostki i przyjeżdża do swojej dziewczyny, gdyż bez niej jego życie nie ma sensu. Niespodziewanie zostaje aresztowany przez żandarmerię. Bezdomny Jasio błąka się w nocy po mieście, a Władek i Zosia postanawiają uciec z miasta.
5010. Miasteczko (urbanizacja) Obecnie w niektórych państwach istnieją obie formy administracyjne miejscowości, tj. zarówno miasta, jak i miasteczka, np. na Litwie (miestelis), w Czechach (městys lub městečko) i w Niemczech (Kleinstadt). Tego typu miejscowości nie mają jednak pełni praw i funkcji co formalne miasta. Odpowiednikiem miasteczek w tradycji angielskiej były tzw. market towns; w Norwegii do 1952 roku podobne znaczenie miało pojęcie kjøpstad, a w Szwecji (do 1971) köping.
5011. Miasteczko Akademickie w Toruniu Miasteczko Akademickie w Toruniu - miasteczko uniwersyteckie Uniwersytetu Mikołaja Kopernika otwarte 2 października 1973 roku.
5012. Miasteczko Bełz Utwór jest często błędnie kojarzony z miasteczkiem Bełz (do 15 lutego 1951 miasto w granicach Polski, obecnie należy do Ukrainy). Przyczyniła się do tego zbieżność wynikająca stąd, iż w jidysz nazwa mołdawskich Bielców brzmi Belc jid. ‏בעלץ‎. Tekst piosenki „Miasteczko Bełz” Agnieszki Osieckiej nie jest przekładem oryginalnego testu Jacob Jacobs.
5013. Miasteczko Evening Shade Wood Newton (Burt Reynolds), amerykański piłkarz przechodzący na emeryturę powraca do rodzinnego domu w małym miasteczku Evening Shade w stanie Arkansas, gdzie zostaje trenerem futbolowej drużyny w lokalnym liceum.
5014. Miasteczko Hibiskus Treść czteroczęściowego utworu oparta jest na faktycznych wydarzeniach okresu wielkiego skoku i rewolucji kulturalnej. Opowiada o losach kobiety z niewielkiego miasteczka w górach Wuling, którą uznano za kułaczkę i prześladowano na różne sposoby przez wiele lat (zasadniczo od 1963), by w końcu zrehabilitować w czasie, gdy władzę objął Deng Xiaoping (1979)[6]. Kobieta ta (Hu Yuyin) została pozbawiona nowo wybudowanego domu, własności i prawa do handlu ryżem oraz uznana za wrogi element. Jej mąż (rzeźnik), nie wytrzymawszy przesłuchań, popełnił samobójstwo. Autor opisał także bogatą gamę postaci z miasteczka, których psychika została głęboko przetworzona przez totalitarny system[7]:
5015. Miasteczko Krajeńskie (gmina) www = http://miasteczkokrajenskie.pl
5016. Miasteczko Krajeńskie www = http://www.miasteczkokrajenskie.pl
5017. Miasteczko Middlemarch Miasteczko Middlemarch (Middlemarch, A Study of Provincial Life) - powieść George Eliot wydana w latach 1871–1872. Akcja dzieje się w fikcyjnym miasteczku Middlemarch w English Midlands w latach 1829–32.[8] Powieść obejmuje kilka osobnych, ale krzyżujących się historii i dużą ilość postaci. Ważne tematy to: status kobiet, natura małżeństwa, idealizm, egoizm, hipokryzja, reformy polityczne i edukacja. Polskie wydanie ukazało się w 2002 roku (Prószyński i S-ka, tłum. Anna Trzeciakowska).[9]
5018. Miasteczko Multimedialne www = http://www.miasteczkomultimedialne.pl
5019. Miasteczko Point Pleasant W zazwyczaj spokojnym nadmorskim miasteczku Point Pleasant od czasu pewnego gwałtownego sztormu zaczynają dziać się dziwne rzeczy. W czasie owej burzy miejscowy ratownik Jesse Parker ratuje z narażeniem życia piękną Christinę Nickson z odmętów oceanu. Jesse nie wie, że jego bohaterski wyczyn to początek piekła, które wkrótce rozpęta się w miasteczku.
5020. Miasteczko Salem (film 1979) Salem jest niewielkim, prowincjonalnym miasteczkiem w Stanach Zjednoczonych. Pewnego dnia zaczynają się tam dziać rzeczy przerażające – znikają ludzie, inni umierają w dziwnych okolicznościach.
5021. Miasteczko Salem (miniserial) Pisarz Ben Mears powraca do rodzinnego miasteczka Salem, by napisać swoją nową książkę. Zaraz po tym do miasteczka przybywa handlarz antykami – Richard Straker ze wspólnikiem Kurtem Barlowem. Od tej pory w miasteczku ludzie zaczynają umierać na ostrą anemię. Okazuje się, że Kurt Barlow jest wampirem i zamierza osiedlić się w Salem na stałe. Mears może liczyć tylko na szeryfa Parkinsa, nauczyciela Matta Burke’a, miejscowego ucznia Marka Petrie, ojca Donalda Callahana oraz początkowo także kelnerkę Susan Norton...
5022. Miasteczko Salem Znany pisarz Ben Mears powraca do miejsca, gdzie spędził dzieciństwo – małego miasteczka Jeruzalem zwanego też Salem. Główny bohater jest szczególnie zainteresowany starym domostwem rodziny Marstenów, w którym przed wielu laty doszło do tragicznych wydarzeń. Okazuje się, że dom został kupiony przez 2 tajemniczych mężczyzn. Wkrótce w Salem w dziwnych okolicznościach zaczynają umierać ludzie.
5023. Miasteczko South Park Miasteczko South Park (ang. South Park) – amerykański serial animowany dla dorosłych tworzony przez Treya Parkera i Matta Stone’a dla telewizji Comedy Central. Głównymi bohaterami są czterej chłopcy – Stan Marsh, Kyle Broflovski, Eric Cartman i Kenny McCormick – miewający dziwne przygody w tytułowym miasteczku w stanie Kolorado. Mimo popularności, cieszy się niesławą ze względu na wulgarny język, czarny humor, poruszanie kontrowersyjnych tematów i ciętą satyrę na Amerykę oraz Amerykanów.
5024. Miasteczko Studenckie AGH nazwa miasteczka = Miasteczko Studenckie AGH
5025. Miasteczko Twin Peaks Nazwa serialu pochodzi od fikcyjnego waszyngtońskiego miasteczka, w którym ma miejsce akcja.
5026. Miasteczko Wayward Pines 3 listopada 2017 roku, stacja FOX ogłosiła zakończenie produkcji serialu po dwóch sezonach[10].
5027. Miasteczko Wilanów Miasteczko Wilanów – osiedle mieszkaniowe w Warszawie, w dzielnicy Wilanów, będące aktualnie w trakcie budowy. Osiedle ograniczone jest ulicami: Przyczółkową, aleją Wilanowską i projektowaną Południową Obwodnicą Warszawy. W planach firm deweloperskich jest zbudowanie na terenie osiedla, o powierzchni 169 ha[11], 20-30 tysięcy mieszkań i docelowo 20 tys. miejsc pracy. Prace budowlane rozpoczęły się w roku 2002[12], kiedy to firma Prokom Investments przejęła teren pod budowę osiedla od Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego.
5028. Miasteczko Winesburg Miasteczko Winesburg (ang. Winesburg. Ohio) – cykl opowiadań amerykańskiego pisarza Sherwooda Andersona[13], opublikowany w 1919[14]. Opowiadania te tworzą spójny obraz małomiasteczkowej społeczności, dlatego niektórzy krytycy uważają ten utwór, podobnie jak Dublińczyków Jamesa Joyce’a, za specyficzną powieść nowelową[15]. Głównym bohaterem jest George Willard[16]. Inne postacie to między innymi Wing Biddlebaum, Doctor Reefy, Elizabeth Willard, Doctor Parcival, Louise Trunnion, Jesse Bentley, Louise Bentley, David Hardy, Joe Welling, Alice Hindman, Wash Williams i Seth Richmond. Pierwowzorem fikcyjnego Winesburg było miasteczko Clyde w stanie Ohio[14].
5029. Miasteczko akademickie Uniwersytetu Opolskiego nazwa miasteczka = Miasteczko akademickie Uniwersytetu Opolskiego
5030. Miasteczko akademickie w Lublinie nazwa miasteczka = Miasteczko uniwersyteckie w Lublinie
5031. Miasteczko ruchu drogowego == Wygląd miasteczka ==
5032. Miasteczko uniwersyteckie Miasteczko uniwersyteckie, także miasteczko akademickie – część miasta, w której znajdują się budynki uniwersytetu, akademii lub innej szkoły wyższej, m.in. biblioteka, domy studenckie i in.
5033. Miasteczko w Niemczech Miasteczko w Niemczech (alternatywnie jako Małe miasteczko w Niemczech, ang. A Small Town in Germany) – to powieść Johna le Carré poświęcona obawom na temat wzrastania znaczenia nazistów w powojennych Niemczech.
5034. Miasteczko Śląskie www = http://www.miasteczko-slaskie.pl
5035. Miasteczko * miasteczko – jednostka osadnicza
5036. Miastko Miastko było starym osiedlem słowiańskim. Pierwsze wzmianki o miejscowości, określanej wówczas zarówno jako „miasteczko”, jak i „wieś”, pochodzą z dokumentów z lat 1335, 1368, 1478, 1496 i 1506. Miastko było wówczas własnością lenną niemieckiej rodziny von Massow. W latach 1616-1617 mieszkańcy wszczęli bunt przeciw Massowom. Zamieszki w Miastku trwały właściwie do wybuchu wojny trzydziestoletniej. Wymiernym efektem buntu było otrzymanie w 1617 r. po raz pierwszy przez Miastko praw miejskich. W latach 1628 (podczas wycofywania się stacjonującej przez rok w mieście armii cesarskiej) i 1657 (podczas najazdu wojsk polskich w ramach wojny polsko-szwedzkiej) dwa pożary zniszczyły ponad 1/3 budynków w mieście, zaś 26 czerwca 1719 r. trzecia pożoga zniszczyła miasto właściwie w całości (pozostają jedynie dwa ocalałe budynki). Od 1637 roku Miastko należało do Szwecji, a od 1657 r. do Brandenburgii. Mimo nadania praw miejskich rodzina von Massow w dalszym ciągu traktowała Miastko jako swoją własność, dalsze spory spowodowały nawet interwencję króla Fryderyka Wilhelma I w 1721 r. Spór został jednak ostatecznie zakończony wyrokiem sądu nadwornego w Koszalinie (1781). Po raz pierwszy w historii siedzibą powiatu zostało Miastko w 1843 r.
5037. Miastków Kościelny W 1417 r. jako zapisano "Myastkowa". 1424 – "Miastkow"; a w 1440 – "Myasthkowo". W 1482 roku nazwa została zapisana "Myestkowo". W rejestrze poborowym z 1576 r. wzmiankowano "Miastkowo Duże" i "Miastkowo Małe", oraz "Wolę Miastkowską". W lustracji z 1660 roku wzmiankowany jest pod nazwą "Miastkowo". J.Łukaszewicz podaje natomiast nazwę osady: "Miastków Duży". Nazwa wykazywała w średniowieczu wahania językowe, obok postaci Miastków, występowały formy: Miastkowo, Miastkowa, Miestkowo. Nazwa pochodzi od wyrazu Miastko, który w średniowieczu oznaczał miasteczko. Wiąże się ona również z nazwiskiem rodziny Miastkowskich, którzy założyli tę osadę.
5038. Miasto (Orłowa) W 1869 wieś liczyła 1353 mieszkańców, w 1890 3435, 10 lat później 6679[17]. W 1908 Orłowa uzyskała ograniczone prawa miejskie. Według austriackiego spisu ludności z 1910 roku miasteczko Orłowa miało 8334 mieszkańców, z czego 8207 było zameldowanych na stałe, 4799 (58,5%) było czesko-, 2805 (34,2%) polsko- a 603 (7,3%) niemieckojęzycznymi, 6140 (73,7%) było katolikami, 1792 (21,5%) ewangelikami, 9(0,1%) kalwinistami, 374 (4,5%) wyznawcami judaizmu a 19 (0,2%) było innej religii lub wyznania[18].
5039. Miasto Niwek Miasto Niwka (Niwki) – miasteczko powstałe w 1775 roku, mające prawa miejskie do 1801 roku, obecnie znajduje się na terenie miasta Sosnowca jako dzielnica miasta Niwka.
5040. Miasto królewskie W świetle ustawy o podymnym z 1775 roku miasta w Polsce podzielone były na trzy grupy: większe, mniejsze i miasteczka rolnicze. Do większych zaliczano miasta znaczne, mniejsze to liczące co najmniej 300 dymów[19], pozostałe zaś zaklasyfikowano jako rolnicze.
5041. Miasto nadziei (film 2003) Colin Ware jest brytyjskim malarzem-portrecistą. Kiedy dowiaduje się, że jego narzeczona Vera ma wyjść za innego, załamuje się. Decyduje się wyjechać do miasteczka Hope w Ameryce. Tam nadal jest w depresji i przygnębieniu. Otwiera galerię, gdzie zamierza namalować portrety wszystkich mieszkańców Hope. Tam poznaje Mandy - ona pomaga mu znaleźć modeli do portretów. Między nimi zaczyna iskrzyć.
5042. Miasto słońca (film) Firma planuje budowę kurortu na Florydzie w Sunshine State, co spotyka się ze sprzeciwem mieszkańców. W tym samym czasie do miasteczka przybywa Desiree, która wraca po długiej nieobecności. Marly kieruje hotelem i kawiarnią należącą do jej ojca, ale wkrótce musi zrezygnować...
5043. Miasto tajemnic Nat Banyon nie ma w życiu szczęścia. Właśnie wyszedł ze szpitala i bez grosza przy duszy rusza do Wyoming w poszukiwaniu pracy. Podczas trasy jest świadkiem groźnego wypadku drogowego. Pomaga kierowcy wyjść z wraku samochodu na chwilę przed uderzeniem ogromnej ciężarówki w auto. W ten sposób poznaje ekscentrycznego Hermana Fincha, właściciela podupadającego motelu w miasteczku Deepwater. Mężczyzna proponuje mu pracę. Wkrótce w prowincjonalnej mieścinie dochodzi do serii morderstw. Młodym przybyszem zaczyna interesować się policja.
5044. Miasto, o którym zapomniał święty Mikołaj Film opowiada historię Jeremiasza Potoka, 5-letniego chciwego chłopca, który jest rozpieszczany przez rodziców. Główny bohater pisze list do Świętego Mikołaja, prosząc o prezenty. Ten, w ramach nauczki, postanawia nie spełnić żadnego z jego życzeń. Niestety przez pomyłkę nie dostarcza prezentów wszystkim mieszkańcom miasteczka, które przypadkowo nosi nazwę... Jeremiasz.
5045. Miasto W Europie Wschodniej powstanie charakterystycznych, podobnych do siebie bloków mieszkalnych datuje się na lata 60., 70. i 80. XX wieku. Wówczas osiedla bloków przez lokalne władze traktowane były jako wizytówka nowoczesności. Bloki mieszkaniowe powstawały więc nie tylko w dużych miastach, gdzie ich obecność wydawała się uzasadniona, ale i w małych miasteczkach, a nawet wsiach burząc ład kompozycyjny okolicy.
5046. Micha Josef Berdyczewski Był potomkiem chasydzkich rabinów z Podola. Mieszkał we Wrocławiu, później (od 1911) w Berlinie. Od 1890 studiował filozofię w Niemczech Tworzył w języku hebrajskim, jidysz i niemieckim. W swojej twórczości przedstawiał konflikt między nowoczesnymi ideami jego epoki a tradycyjnym judaizmem. Badał żydowskie legendy, pisał eseje dotyczące judaizmu i chrześcijaństwa, opisywał także życie w żydowskich miasteczkach Europy Wschodniej w latach 90. XIX w. Jego poglądy filozoficzne znajdowały się pod wpływem Schopenhauera i Nietzschego; dążył do "przemiany wartości" w hebrajskiej literaturze. Opublikował ponad 150 opowiadań w języku hebrajskim i wiele nowel po niemiecku i w jidysz; jedno z jego najbardziej znanych dzieł to opowieść "Miriam".
5047. Michael Bergin Urodził się w Waterbury, w hrabstwie New Haven w Connecticut. Ma irlandzkie i włoskie korzenie. Dorastał w małym robotniczym miasteczku Naugatuck[20], w hrabstwie New Haven, w stanie Connecticut. Studiował marketing biznesu na University of Connecticut w Storrs, w stanie Connecticut. Pracował jako kelner i wykonywał inne prace dorywcze. Podczas swojego drugiego roku studiów, jego przyjaciel doradział mu, że powinien poważnie rozważyć karierę jako model.
5048. Michael Essien Essien urodził się w 1982 jako syn Jamesa oraz Aby Gyandoh[21]. Jego matka zajmowała się sprzedawaniem chleba[22], zaś ojciec był piłkarzem[23]. Wychowywał się w miasteczku Ewutu Bwajiase, położonym niedaleko Akry[24].
5049. Michael Gravgaard Urodził się w miasteczku Randers, w środkowej części Danii, gdzie w roku 1996 rozpoczynał karierę piłkarską w lokalnym klubie Randers Freja. W roku 1999 awansował ze swoją drużyną do pierwszej ligi. W lecie 2002 przeniósł się do drużyny Viborg FF. W trzech sezonach z drużyną Viborg FF wystąpił w 94 meczach, strzelając w nich 18 bramek. W czasie letniego okienka transferowego, w roku 2005 przeniósł się do najlepszego wtedy zespołu całej duńskiej SuperLigi – FC København. Grał tam przez trzy sezony, aż do czasu, kiedy 6 lipca 2008 odszedł do FC Nantes. Po rozegraniu czternastu spotkań w Ligue 1, wypożyczono go do niemieckiego Hamburgera SV.
5050. Michael Jackson Od 1988 do 2005 Jackson mieszkał w swojej posiadłości w Kalifornii, zwanej Neverland Ranch, gdzie zbudował wesołe miasteczko, prywatne zoo, salę kinowo-teatralno-taneczną, salę gier komputerowych, wioskę indiańską, XIX-wieczny Dziki Zachód, słynny zegar kwiatowy, stację kolejkową, często odwiedzane przez dzieci. W 1993 roku artysta został oskarżony o molestowanie seksualne nieletnich. Wątek związku Michaela Jacksona z dziećmi pojawił się ponownie w 2003 roku, po emisji dokumentu Living with Michael Jackson, jednak w 2005 roku został uniewinniony ze wszystkich zarzutów. Jackson miał troje dzieci: Michaela Josepha Jacksona Juniora (znanego jako „Prince”), Paris Michael Katherine Jackson oraz Prince’a Michaela Jacksona (znanego jako „Blanket”).
5051. Michael Jackson’s Ghosts Film opowiada historię Maestro obdarzonego nadprzyrodzonymi mocami, który jest zmuszony przez burmistrza do opuszczenia miasteczka. Broniąc się przed przymusową eksmisją Maestro próbuje nastraszyć przybyłą grupę mieszkańców, co jest zaprezentowane w formie tanecznych scen wykonywanych przez Michaela Jacksona oraz jego „rodzinkę” umarlaków. [25]
5052. Michael Moriarty * Powrót do miasteczka Salem (A Return to Salem's Lot, 1987) jako Joe Weber
5053. Michael Pacher Do najbardziej znanych dzieł należy wieloskrzydłowy rzeźbiony ołtarz w kościele św. Wolfganga w austriackim miasteczku Sankt Wolfgang. W Salzburgu wykonał wysoki na 17 metrów poliptyk (niedokończony z powodu śmierci malarza).
5054. Michael Vartan Przyszedł na świat w rodzinie amerykańskiej Żydówki polskiego pochodzenia artystki malarki Doris (z domu Pucher)[26] i Francuza bułgarskiego pochodzenia muzyka Eddiego Vartana (ur. 10 sierpnia 1937 w Sofii, zm. 19 stycznia 2001 w Paryżu)[27][28][29]. Jego ciotką ze strony ojca to francuska piosenkarka Sylvie Vartan. Kiedy miał pięć lat, jego rodzice rozwiedli się[30] i wraz z matką przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych[31]. Jako nastolatek powrócił wraz z ojcem do Francji i dorastał w Fleury, małym miasteczku w Dolnej Normandii[32]. W 1984 roku matka wyszła ponownie za mąż za Iana La Frenaisa, brytyjskiego scenarzystę odznaczonego Orderem Imperium Brytyjskiego.
5055. Michaił Gorczakow W czerwcu 1860 r. ulice Warszawy stały się miejscem pochodów i demonstracji. Rozpoczęły się od manifestacyjnego pogrzebu generałowej Sowińskiej, wdowy po legendarnym dowódcy obrony Woli w 1831 r. Potem przyszły demonstracje w czasie październikowej konferencji władców państw zaborczych, a następnie manifestacje z okazji rocznicy wybuchu powstania listopadowego i rocznic jego kolejnych wydarzeń. Wielką popularność zyskała biżuteria patriotyczna zdobiona symbolami wyrażającymi wiarę w zmartwychwstanie umęczonej Ojczyzny. Namiestnik Gorczakow początkowo nie reagował na demonstracje, dopiero pod naciskiem Petersburga wysłał na ulice Warszawy policję i wojsko. Pierwszy pochód rozpędzono 25 lutego 1861, zaś dwa dni później od salwy oddanej przez kozaków do manifestantów zginęło pięć osób. Zdeprymowany Gorczakow, z obawy, że kolejne starcia mogą przerodzić się w otwarte walki, wycofał wojsko z ulic i zgodził się by powołana w nocy z 27 na 28 lutego Delegacja Miejska wystosowała w imieniu społeczeństwa polskiego adres do cara. Adresu, pod którym podpisały się najznamienitsze osobistości Królestwa, car przyjąć nie chciał. Gorczakow dostrzegając niebezpieczeństwo wybuchu powstania, zataił fakt odrzucenia adresu, zgodził się na manifestacyjny pogrzeb ofiar starć lutowych, wycofał policję i wojsko z ulic, pilnowanie porządku powierzając straży obywatelskiej. Społeczeństwo polskie nie tylko demonstrowało: tworzyło się bowiem państwo podziemne, którego anonimowi i tajemniczy reprezentanci zdobywali coraz większy posłuch w narodzie. Ogłoszono żałobę narodową, której przestrzegać zaczęto nie tylko w miastach i miasteczkach Królestwa, lecz także na ziemiach wcielonych do Imperium. Gorczakow wzmacniał pośpiesznie armię rosyjską stacjonującą w Królestwie, prosząc jednocześnie Petersburg o podjęcie reform, które mogłyby zapobiec wybuchowi powstania. W tym momencie na scenie politycznej pojawił się margrabia Aleksander Wielopolski, lider ugodowców, wyznający ideę pracy organicznej. Wielopolski uzyskał od Gorczakowa obietnicę przekazania mu nadzoru nad systemem edukacji, reaktywacji szkolnictwa wyższego oraz utworzenia samorządu terytorialnego w Królestwie.
5056. Michaił Jermołajew Michaił Iwanowicz Jermołajew, ros. Михаил Иванович Ермолаев (ur. 4 listopada 1935 w miasteczku Bieżyca (obecnie dzielnica Briańska, w obwodzie zachodnim, Rosyjska FSRR) – rosyjski piłkarz, grający na pozycji obrońcy, trener piłkarski.
5057. Michaił Zoszczenko 9 lipca 1916 roku został mianowany na porucznika. W nocy z 19 na 20 lipca, w rejonie miasteczka Smorgonie, w wyniku niemieckiego ataku gazowego Zoszczenko został ranny i odesłany do szpitala (w późniejszych czasach zmagał z powikłaniami po tym ataku). W październiku tego roku został zwolniony i otrzymał tytuł inwalidy I stopnia w stopniu rezerwowym, co nie zmieniło faktu, że opuścił siły rezerwowe i 9 października powrócił do pułku. 10 listopada został mianowany sztabskapitanem i naczelnikiem roty, a następnego dnia tymczasowym naczelnikiem batalionu. 17 listopada został oddelegowany na stację Wilejka w celu prowadzenia kursów w tymczasowej szkole chorążych.
5058. Michaliszki Były typowym małym prywatnym miasteczkiem. Hrabia Konstanty Tyszkiewicz pisał o nich tak:
5059. Michanowicze (agromiasteczko) Michanowicze (biał. Міханавічы, ros. Михановичи) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie mińskim, w sielsowiecie Michanowicze.
5060. Michanowicze (wieś) * Michanowicze - położone nieopodal agromiasteczko
5061. Michanowicze * Michanowicze – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie mińskim, w sielsowiecie Michanowicze
5062. Michał Sopoćko W czasie wojny ksiądz Michał Sopoćko pomagał w ratowaniu około stu Żydów, czym naraził się Niemcom i został skazany na rozstrzelanie[33]. W 1942 musiał opuścić Wilno. Jeszcze przed wojną utrzymywał kontakty z Urszulą Ledóchowską, która była przełożoną zakonu urszulanek, teraz siostry pomogły mu znaleźć schronienie. Do roku 1944 przebywał w Czarnym Borze (teraz małe miasteczko w pobliżu Wilna) u Felicji Węsławowicz[34][35].
5063. Michał Szwejlich * 1972: Było niegdyś miasteczko
5064. Michał Tomaszek 21 grudnia 1987 roku na ręce prowincjała franciszkanów o. Feliksa Stasicy OFMConv. złożył prośbę o pracę na misji, na którą otrzymał zgodę w kwietniu 1989 roku[36]. 24 lipca 1989 roku wyjechał na misję do miasteczka Pariacoto w Peru w Ameryce Południowej. Mimo gróźb ze strony terrorystów nie opuścił misji i 9 sierpnia 1991 roku został wraz z o. Zbigniewem Strzałkowskim zamordowany przez bojowników z organizacji Świetlisty Szlak (hiszp. Sendero Luminoso) strzałem w tył głowy[37].
5065. Michałkowice (Ostrawa) Michałkowice (czes. Michálkovice, niem. Michalkowitz) – dawne miasteczko na historycznym Śląsku Cieszyńskim, obecnie jeden z 23 obwodów miejskich miasta statutarnego na wschodnim krańcu Ostrawy, stolicy kraju morawsko-śląskiego, we wschodnich Czechach.
5066. Micheil Saakaszwili 26 lipca 2017 prezydent Ukrainy Petro Poroszenko pozbawił go ukraińskiego obywatelstwa po otrzymaniu od gruzińskich władz dokumentów dotyczących Saakaszwilego[2]. 10 września 2017 r. Saakaszwili nielegalnie przekroczył granicę polsko-ukraińską w grupie swoich zwolenników, po czym udał się do Lwowa, gdzie w towarzystwie mera miasta zapowiedział objazd regionów kraju i spotkania ze zwolennikami[38]. Mimo ucieczki na dach kamienicy[39] został 5 grudnia zatrzymany w swoim mieszkaniu w Kijowie pod zarzutem współpracy z Rosją i przyjęcia od Rosjan pieniędzy z zamiarem obalenia władz państwowych[40]. Podczas zatrzymania wygłaszał oskarżenia pod adresem prezydenta Poroszenki[39] i wzywał do demonstracji ulicznych oraz protestów. Jeszcze tego samego dnia został uwolniony przez swoich zwolenników i razem ze zwolennikami przeszedł pod ukraiński parlament, gdzie wezwał Ukraińców do antyrządowych protestów[40]. Następnego dnia rano policja dokonała szturmu na miasteczko namiotowe jego zwolenników, by aresztować Saakaszwilego, lecz nie było go wśród protestujących[41].
5067. Michelbouch Michelbouch (luks. Méchelbuch) - małe miasteczko w centralnym Luksemburgu, w gminie Vichten. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 108 osób.
5068. Michele Marieschi * Capriccio z widokiem na miasteczko nad brzegiem rzeki (ok. 1740) - Londyn, National Gallery
5069. Mickey Rourke Niedługo potem znalazł się na planie dramatu Francisa Forda Coppoli Rumble Fish (1983), wraz z innymi, wówczas jeszcze nieznanymi aktorami – Nicolasem Cage, Mattem Dillonem, Laurence’em Fishburne i Diane Lane, gdzie zagrał rolę outsidera, którego idealizują podrostki z prowincjonalnego miasteczka. Swój występ w portrecie włosko-amerykańskiej mafii Papież Greenwich Village (The Pope of Greenwich Village, 1984), u boku Erica Robertsa i Daryl Hannah, zadedykował zmarłemu aktorowi Jamesowi Haydenowi (1953-1983)[42]. Wystąpił potem w ambitnym dramacie Nicolasa Roega Eureka (1984) z Gene Hackmanem, Rutgerem Hauerem i Theresą Russell, co nie wzbogaciło jednak jego wizerunku. Stworzył fascynujący portret ostatniego sprawiedliwego w świecie moralnego upadku, przedwcześnie posiwiałego, brutalnego i egoistycznego policjanta wywodzącego się z polskiej emigracji, samotnie walczącego w Chińskiej Dzielnicy z wszechpotężną mafią, w dramacie kryminalnym Michaela Cimino Rok smoka (Year of the Dragon, 1985). Rozgłos przyniosła mu rola eleganckiego i nowoczesnego biznesmena szukającego na próżno sensu życia w perwersji wyzbytej miłości, w kontrowersyjnym melodramacie Adriana Lyne 9 1/2 tygodnia (Nine 1/2 Weeks, 1986) z Kim Basinger o niszczącym związku erotycznym dwojga ludzi. W mrocznym thrillerze Alana Parkera Harry Angel (1987) zagrał prywatnego detektywa podejmującego się odnalezienia muzyka jazzowego, uprowadzonego z kliniki psychiatrycznej. Za kreację alkoholika-pisarza zakochanego w pijaczce (Faye Dunaway) w dramacie Ćma barowa (Barfly, 1987) był nominowany do nagrody Independent Spirit.
5070. Mickuny (gmina) Ośrodek gminy - miasteczko Mickuny (1 389 mieszkańców). Na terytorium gminy są 34 wsie, większe z nich: Gałgi (1 426 mieszkańców), Skajstery (461 mieszkańców), Viktariškės (301 mieszkańców), Osiniki (227 mieszkańców)[43].
5071. Mickuny Mickuny (lit. Mickūnai) – miasteczko na Litwie, na Wileńszczyźnie, okręg wileński, rejon wileński, siedziba gminy Mickuny. Położone blisko Wilna. Zamieszkane przez 1500 osób. Znajduje się tu kościół pw. Wniebowzięcia NM Panny, konsekrowany w 1826 r., gruntownie odremontowany i rozbudowany w roku 2000, a także lokalne urzędy oraz polskie gimnazjum.
5072. Micpe Ramon Przy miasteczku przebiega droga ekspresowa nr 40 (Kefar Sawa-Ketura).
5073. Middletown (badania społeczne) Middletown - zbiorcza nazwa dwóch studiów nad światem społecznym małego miasteczka, autorstwa amerykańskich socjologów Roberta i Helen Lyndów. Lyndowie przeprowadzili badania terenowe w mieście Muncie w Indianie w latach dwudziestych i trzydziestych, dokumentując przemiany jakim podlegała lokalna społeczność w czasie wielkiego kryzysu. Prace te weszły do kanonu amerykańskiej socjologii.
5074. Midnight, Texas Serial opowiada o miasteczku, w którym żyją wampiry, wiedźmy, zabójcy na zlecenie. Wszyscy za wszelką cenę bronią swojego miasta.
5075. Midori (Nagoja) Midori (jap. 緑区 Midori-ku) – jedna z 16 dzielnic Nagoi, stolicy prefektury Aichi. Dzielnica została założona 1 kwietnia 1963 roku[44]. Położona w wschodniej części miasta. Graniczy z dzielnicami Tempaku i Minami, miastami Tōkai, Ōbu, Nisshin i Toyoake oraz miasteczkiem Tōgō
5076. Mieczysław Bram * 1972: Było niegdyś miasteczko
5077. Mieczysław Maliński Pochodził z niewielkiego miasteczka Brzostka, leżącego pomiędzy Jasłem a Dębicą z rodziny wielodzietnej (miał troje rodzeństwa), jako syn Franciszka i Józefy z domu Godyń. Wcześnie straciwszy rodziców (matka zmarła w 1926, a ojciec w 1938), był od lat dziecinnych związany z Krakowem[45]. Tutaj na swojej drodze życiowej poznał Jana Tyranowskiego, późniejszego Sługę Bożego oraz Karola Wojtyłę, późniejszego papieża i świętego, któremu służył m.in. jako ministrant w jego wawelskiej mszy prymicyjnej 2 listopada 1946 w krypcie św. Leonarda[46]. W ich kręgu zrodziła się myśl powołania kapłańskiego. Tu w środowisku kard. Adama Stefana Sapiehy wstąpił do podziemnego Seminarium Duchownego oraz studiował teologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Święcenia kapłańskie przyjął 24 lipca 1949. Następnie z inspiracji arcybiskupa Eugeniusza Baziaka uzupełniał studia na innych uczelniach: Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie studiował filozofię, Papieskim Athenaeum Angelicum w Rzymie, gdzie studiował w latach 1963–1967, broniąc doktorat z teologii na temat: Teologia Karla Rahnera, a następnie w Monachium i Münsterze[45]. Po ukończeniu studiów zagranicznych wykładał eklezjologię w krakowskim Wyższym Seminarium Duchownym, a następnie był wykładowcą w Instytucie Liturgicznym.
5078. Mieczysław Orłowicz W związku z pracą ojca, który był notariuszem, rodzina Orłowiczów często zmieniała miejsce zamieszkania, przenosząc się kolejno do Dębicy, Jarosławia, Sambora i Rymanowa. Znaczną część swojego dzieciństwa Mieczysław spędził w miasteczku Pruchnik niedaleko Jarosławia, u swojego dziadka Jana Krasickiego. Uczęszczał do gimnazjów w Jarosławiu, Samborze i do kolegium jezuickiego w Chyrowie. Podczas pobytu rodziny Orłowiczów w Rymanowie (1895–1904) młody Mieczysław rokrocznie przyjeżdżał tam na wakacje. Na ten okres przypadły jego pierwsze spotkania z mapami (austriackie mapy wojskowe w skali 1:75 000) i przewodnikami turystycznymi („Przewodnik po austriackich kolejach państwowych”)[47], z którymi planował pierwsze samodzielne wycieczki górskie i bliższe podróże krajoznawcze. Młody Orłowicz przejawiał szczególne zainteresowanie geografią, historią, architekturą i etnografią okolic, w których aktualnie przebywał.
5079. Mieczysław Pawlikowski * Pejzaż z bohaterem (1970) – dyrektor szkoły w miasteczku
5080. Mieczysław Piprek Dorobek Mieczysława Pipreka jest związany z Warszawą. Po ukończeniu studiów został zaangażowany do zespołu projektowego pracującego nad planowaną dzielnicą rządową wzdłuż ulicy Kruczej, równolegle projektował cztery wolno stojące kina Stolica, W-Z, 1 Maj i Ochota. Ponadto zaprojektował niezrealizowane miasteczko kinowe w Komorowie koło Pruszkowa, projekt odbudowy części gmachu Teatru Narodowego z przeznaczeniem wnętrza dla Muzeum Teatralnego za którą otrzymał w 1965 nagrodę Ministerstwa Kultury i Sztuki. Poza pracą architekta zajmował się również projektowaniem wystaw i ekspozycji muzealnych związanych z architekturą.
5081. Mieczysław Rolnicki Mieczysław Rolnicki (ur. 18 kwietnia 1925 we Lwowie, zm. 24 kwietnia 2016[48]) – polski pisarz emigracyjny żydowskiego pochodzenia, mieszkający od 1957 w Izraelu.
5082. Mieczysław Skorupiński Mieczysław Skorupiński urodził się w niewielkim miasteczku Zilupe na Łotwie, tuż przy granicy z Rosją. Był synem Salomona i Soni z domu Arinu. Na początku lat dwudziestych cała rodzina Skorupińskich przyjechała do Polski i osiadła w Kaliszu, gdzie otworzyła mały zakład szewski. W 1933 roku po ukończeniu siedmioletniej szkoły powszechnej Mieczysław rozpoczął naukę w miejscowym gimnazjum państwowym. W tym samym roku, za namową ojca, który był członkiem i sympatykiem Komunistycznej Partii Polski, wstąpił do nielegalnej organizacji Pionier, a parę miesięcy później był już członkiem Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej. Po paromiesięcznej działalności w KZMP został wskazany prawdopodobnie przez informatora policji (PP) i aresztowany. Skazany przez Sąd Okręgowy w Kaliszu na pobyt w zamkniętym zakładzie poprawczym. Skorupiński wykorzystując chwilową przepustkę uciekł z kraju.
5083. Mieders Mieders leży u wylotu Doliny Stubai (Stubaital). Nad miasteczkiem wznosi się góra Serles o wysokości 2 717 m n.p.m.
5084. Miedzianka (województwo dolnośląskie) * Magda Piekarska. Dolnośląska Atlantyda - miasteczko, które zniknęło. „gazeta.pl Wrocław”, 2011-10-31. [zarchiwizowane z adresu]. 
5085. Miejsca w cyklu Opowieści z Narnii * Awra – jedna z samotnych wysp. Mieściło się na niej miasteczko Bernstead.
5086. Miejscowości w Polsce pozbawione praw miejskich * Rozwadów (1693; 1784 >> miasteczko (gmina miejska); od 1933 znów miasto; od 1973 dzielnica Stalowej Woli; podkarpackie)[49]
5087. Miejscowość borostwo, browar, cegielnia, cukrownia, domek łąkowy, domek przewozowy, domek szosowy, dwór, folwark, futor, gajówka, gorzelnia, klasztor, kolonia, kopalnia, koszary, latarnia morska, lecznica, letnisko, leśnictwo, leśniczówka, miasteczko, miasto, nadleśnictwo, obszar dworski, obóz warowny, okolica, osada, osada fabryczna, osada leśna, osada miejska, osada młyńska, osada pałacowa, osada wojskowa, osiedle, plebania, probostwo, przedmieście, przysiółek, przystanek kolejowy, pustkowie, smolarnia, stacja kolejowa, szpital epidemiczny, tartak, torfiarnia, twierdza, uzdrowisko, uroczysko, wieś, więzienie, zaścianek, zakład kąpielowy, zakład poprawczy, zakład wychowawczy[50].
5088. Mielce Mielce (ukr. Мильці) – wieś (dawniej miasteczko) na Ukrainie na terenie rejonu starowyżewskiego w obwodzie wołyńskim, niedaleko jeziora Synowo. Wieś liczy 190 mieszkańców.
5089. Mielec Działania wojny obronnej na ziemi mieleckiej związane były z odwrotem oddziałów Armii „Kraków” znad Dunajca w kierunku kolejnej linii oporu - nad Sanem. 7 września do Radomyśla Wielkiego wkroczyła 10 Brygada Kawalerii Zmotoryzowanej, pod dowództwem płk Stanisława Maczka, późniejszego generała. Zakwaterowano ich w budynku apteki Klary Appel-Brand (obecnie jest to budynek policji). Początkowo rozkazy mówiły o osłonie przeprawy przez Dunajec Grupy Operacyjnej „Boruta“ gen. Mieczysława Boruty-Spiechowicza w okolicach Radiowa. Z powodu chaosu informacji i załamania się frontu w okolicach Tarnowa, brygada rozpoczęła odwrót w kierunku Mielca, a oddziały gen. Boruty wycofywały się wzdłuż linii Szczucin – Mielec i Radomyśl – Przecław. Główne siły przemaszerowały przez Radomyśl w nocy z 7 na 8 września. Około południa 8 września do miasteczka dotarł II batalion 49 pp pod dowództwem kpt Jana Lewickiego. Zadaniem jego było, powstrzymywanie marszu oddziałów niemieckich z 2 Dywizji Pancernej XXII korpusu gen. Ewalda von Kleista. W skutkach miało to umożliwić odwrót wojsk polskich[51].
5090. Mielegiany Mielegiany (lit. Mielagėnai) – miasteczko na Litwie, w okręgu uciańskim, w rejonie ignalińskim, siedziba starostwa Mielegiany, 17 km na północny zachód od Hoduciszek i 24 km na wschód od Ignaliny, 286 mieszkańców (2001).
5091. Mielnica (obwód wołyński) Mielnica (ukr. Мельниця) – wieś (dawniej miasteczko) na Ukrainie na terenie rejonu kowelskiego w obwodzie wołyńskim. Wieś liczy 573 mieszkańców.
5092. Mierzączka Jako miasto, Mierzączka ostatni raz występuje w 1794 roku, w galicyjskim spisie "Index Locorum omnium Galiciae, Lodomeriae atque ad huius calcem adiectus Bucovinae, una Tabulam, eiusque Quadratulum docens in quo Locus quaerendus est", wydanym we Lwowie z drukarni Pillera[52].
5093. Mieszków (województwo wielkopolskie) Ze źródeł pisanych wiemy jak dotąd tylko tyle, że wieś Mieszków istniała już przed rokiem 1282[53]. W 1290 biskup poznański Jan Gerbisz ustanowił tu parafię[54]. Dziedzicami byli kolejno: Mieszkowscy, Hersztopscy i Taczanowscy. Za ks. proboszcza Jana Cieńskiego w 1654 roku podczas wojen szwedzkich kościół był całkowicie zrujnowany. Odbudował go dziedzic Stanisław Mięckowski w 1678 roku. Budowę nowego kościoła zapoczątkowaną w 1769 roku ufundował dziedzic Hersztopski. Nadanie praw miejskich aktem z 16 czerwca 1777 r. podpisanym przez dziedzica Hersztopskiego zatwierdził król Stanisław August Poniatowski 15 lutego 1781 r. Około roku 1800 w miasteczku był kościół, klasztor Franciszkanów, 8 wiatraków a miasto utrzymywało nawet stróża nocnego. Odbywało się tu 9 dorocznych jarmarków[53]. W 1818 Piotr Hersztopski założył w Mieszkowie Bractwo Strzeleckie. W 1826 miasto zostało doszczętnie zniszczone w skutek pożaru. W 1852 roku nawiedziła je epidemia cholery. Zmarło aż 208 osób. Po tych tragediach miasto nie odzyskało już dawnej świetności i utraciło prawa miejskie w 1874 roku. Ks. St. Gibasiewicz, znany ze swojej gospodarności, m.in. założył w Mieszkowie w roku 1902 Bank Ludowy, zaś jego następca ks. Jan Donat (jarociński delegat na Polski Sejm Dzielnicowy 3-5 grudnia 1918) założył w Mieszkowie chór kościelny a 3 lipca 1927 roku zorganizował tu nawet zjazd chórów kościelnych[55]. Obaj byli zresztą mocno zaangażowani w szeroko rozumianą pracę organiczną.
5094. Mieżawa (rejon orszański) Mieżawa (błr. Межава; ros. Межево; hist. Mieżów) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie orszańskim obwodu witebskiego, około 15 km na północ od Orszy, siedziba sielsowietu.
5095. Mieżyszki Mieżyszki (lit. Miežiškiai)[56] – miasteczko na Litwie, położone w okręgu poniewieskim i w rejonie poniewieskim, nad rzeką Niewiażą[57]. Liczy 780 mieszkańców (2001).
5096. Migdal ha-Emek Miasto Migdal ha-Emek leży na południowo-zachodnich zboczach masywu górskiego Hare Nacerat (około 400 m n.p.m.), stanowiącego północną granicę intensywnie użytkowanej rolniczo Doliny Jezreel w Dolnej Galilei, na północy Izraela. W jego otoczeniu znajdują się miasta Nazaret i Afula, miasteczka Jafa an-Naserije i Ilut, moszawy Tel Adaszim i Nahalal, kibuce Mizra, Ginnegar, Sarid, Jifat i Kefar ha-Choresz oraz wioski komunalne Timrat i Giwat Ela. Osady wiejskie należą do Samorządu Regionu Emek Jizre’el[58].
5097. Migdal W XII wieku krzyżowcy wybudowali tutaj kościół, który wznieść miano na miejscu domu Marii Magdaleny. Później miasteczko popadło w ruinę i brak o nim jakichkolwiek informacji[59].
5098. Mighty Morphin Power Rangers Niewesołe miasteczko
5099. Migliarino Pisano Migliarino Pisano – miasteczko we Włoszech, prowincji Piza, gminie Vecchiano.
5100. Miguel Hidalgo y Costilla Don Miguel Hidalgo wywodził się z hiszpańskiej rodziny (tzw. Kreolów). Był proboszczem parafii Dolores, noszącej obecnie nazwę Dolores Hidalgo – małego miasteczka położonego w stanie Guanajuato. Jego ojcem był Cristóbal Hidalgo y Costilla a matką Ana Maria Gallaga. Hidalgo od wczesnych lat interesował się zakazaną francuską literaturą rewolucyjną i nie poddawał się wpływom otoczenia. Władał kilkoma językami indiańskimi i otwarcie przeciwstawiał się niektórym nakazom wiary katolickiej, takim jak na przykład celibat duchowieństwa[potrzebny przypis]. W górniczo-rolniczym obszarze środkowego Meksyku Hidalgo i kilku innych wysoko postawionych Kreolów zaczęło układać plan rebelii przeciwko Hiszpanom, której główną siłą mieli być Metysi i Indianie – czyli stan chłopski.
5101. Miguel López de Legazpi Urodzony w roku 1502, Miguel López de Legazpi był najmłodszym dzieckiem Juana Martíneza López de Legazpi’ego i Elwiry z d. Gurruchategui. Niezbyt zasobna rodzina szlachecka mieszkała w małym miasteczku Zumárraga, w prowincji Guipúzcoa w hiszpańskim Kraju Basków.
5102. Miguel Mañara Miguel Mañara urodziła się w Sewilli 3 marca 1627 roku w zamożnej rodzinie szlacheckiej. Jego ojciec Tomás Mañara Leca y Colona urodził się około 1574 roku w, należącym do Genui, miasteczku Calvi na Korsyce, w zubożałej rodzinie szlacheckiej. Zbił fortunę na handlu z Ameryką, gdzie spędził swą młodość. Osiadłszy w Sewilli poślubił pod koniec 1611 lub na początku 1612 roku Jerónimę Anfriano Vincentelo, urodzoną około 1590 roku w osiadłej w Sewilli rodzinie korsykańskiej. Don Tomás piastował w Sewilli wysokie stanowiska publiczne, między innymi konsula Konsulatu Spedytorów w Indiach[a]. W 1623 roku małżonkowie kupili pałac przy ulicy Levies w dzielnicy San Bartolomé, gdzie urodził się Miguel Mañara.
5103. Miguel Otero Silva W swoich powieściach Otero Silva ukazywał polityczno-społeczną rzeczywistość Wenezueli. W wielokrotnie nagradzanych Martwych domach ukazuje zmierzch dotychczasowego, ustalonego jeszcze przez hiszpańskich zdobywców, stylu życia. Bohaterowie Nowego miasteczka (częściowo ci sami co w Martwych domach) pracują już na – nowo odkrytych – polach naftowych, stykając się z Amerykanami i szukającymi pracy przybyszami z innych państw Ameryki Środkowej. W dwóch pozostałych wydanych w Polsce książkach pisarz diagnozuje wpływ politycznej niestabilności (dyktatury) na życie jednostki.
5104. Miguel Ángel Lotina Urodził się w niewielkim hiszpańskim miasteczku Meñaka, gdzie spędził całe swoje dzieciństwo i był najmłodszy wśród ośmiorga rodzeństwa. W czasie szkolnym uczył się języka kastylijskiego, natomiast od 20 roku życia zaczął swą karierę piłkarską. Lotina jest wychowankiem Athletic Bilbao. Jego dwie siostry, Frances i Begoña są misjonarkami Najświętszego Serca i przebywają na terenie Kenii oraz Kamerunu.
5105. Mihail Sadoveanu Swemu zafascynowaniu kulturą ludową dał wyraz w opowiadaniach i powieściach, np. Bordeenii (1912), opisując życie we wsiach i małych miasteczkach Mołdawii. Napisał także m.in. powieść społeczno-obyczajową Zaginiony (1930, wydanie polskie 1960), oraz powieść dla młodzieży Wyspa Kwiatów (1951, wyd. pol. 1955).
5106. Mihara Miasto powstało 15 listopada 1936. 22 marca 2005 do miasteczka przyłączyły się Daiwa, Kui i Hongō tworząc nowe miasto Mihara.
5107. Mikael Niemi Mieszka i tworzy w Szwecji. W 2000 roku opublikował powieść Muzyka pop z Vittuli, za którą dostał Augustpriset[60][61] - prestiżową szwedzką nagrodę literacką, odpowiednik polskiej NIKE. Książka stała się międzynarodowym bestsellerem - w samej Szwecji sprzedano jej ponad 800 tys. egzemplarzy. Do miejscowości Pajala pielgrzymują czytelnicy, pragnący zobaczyć i porównać prawdziwe miasteczko z jego literackim odpowiednikiem.
5108. Mike Shinoda Shinoda pochodzi z Agoury, miasteczka w południowej Kalifornii.
5109. Mikis Theodorakis Po wcześniejszych przeprowadzkach Theodrakisowie osiedlili się na dłużej w miasteczku Argostoli na wyspie Kefalonia w 1933. Młody Mikis uczęszczał tutaj do szkoły, dzięki rodzicom i dziadkom poznawał też pierwsze religijne hymny bizantyjskie oraz piosenki ludowe. Theodorakis zafascynował się muzyką już we wczesnym dzieciństwie, samodzielnie nauczywszy się pisać piosenki nie mając dostępu do instrumentów muzycznych. Pierwsze lekcje muzyki w klasie skrzypiec oraz lekcje muzyki chóralnej pobierał w Patras i Pirgos po kolejnych przeprowadzkach. W 1939 wstąpił do Narodowej Organizacji Młodzieżowej (EON) – przybudówki partii generała Ioannisa Metaxasa, ówcześnie, nazywanej faszystowską wobec europejskiej mody i zapotrzebowania politycznego, na takie nazewnictwo. Dziś, czyli po z górą 70-leciu doświadczeń historycznych, historycy nie oceniają już dyktatora Metaxasa jako faszysty, pomimo, że on sam mówił tak o sobie. EON zaś oceniana jest, jak się to wkrótce okazało, jako zakamuflowana forma przygotowania młodzieży do obrony Ojczyzny, w nadchodzącym już (o czym generał Metaxas wiedział) konflikcie militarnym z Włochami. Na polu społecznym, EON okazała się jedyną dostępną ówcześnie formą wyrównywania szans rozwojowych młodzieży, z rodzin upośledzonych ekonomicznie. W EON nie propagowano ideologii nienawiści, koncentrując się za to na pozytywnych wzorcach, z historii Hellady[62][b].
5110. Mikołaj Czarnkowski Syn sędziego poznańskiego Jana Czarnkowskiego. W latach 1396–1401 był podczaszym kaliskim, a następnie sędzią poznańskim w latach 1401–1414. Wykonawca licznych misji dyplomatycznych Władysława Jagiełły, przede wszystkim dotyczących stosunków polsko–krzyżackich. Ze względu na posiadane majątki w Nowej Marchii (miasteczko Człopa), był osobiście zainteresowany powodzeniem starań króla Polski z lat 1402–1411 o nabycie tego terytorium. Po pokoju w Raciążu w 1404 był jednym z prowadzących negocjacje pokojowe z wójtem Nowej Marchii Baldwinem Stalą, a w dwa lata później w imieniu króla polskiego rozstrzygał o jego prawach do twierdzy i miasta Wałcza. W następnym roku, gdy między Polską a Zakonem doszło do kolejnego sporu dotyczącego Nowej Marchii, będąc już starostą wałeckim obronił tamtejszy zamek przed atakiem Baldwina Stali. W 1408 wdał się w prywatne spory na tle szkód wyrządzonych mu w Człopie, a także z Henrykiem Güntersbergiem. Uczestnik bitwy pod Grunwaldem i udanego oblężenia Nowego w 1410. Uczestnik delegacji polsko-litewskiej z grudnia 1410, pertraktującej warunki pokoju z Krzyżakami. Świadek i sygnatariusz zawartego 1 lutego 1411 pokoju toruńskiego[63]. W grudniu 1412 otrzymał od Jagiełły zadanie przejęcia postawionych w zastaw przez wielkiego mistrza Zakonu zamków w Nowej Marchii. W 1413 podjął kolejne dyplomatyczne zadanie, by wraz z wojewodą kaliskim Maciejem z Wąsoszy posłować do wielkiego mistrza w sprawie realizacji warunków pokoju z 1411. Był również świadkiem unii polsko-litewskiej, zawartej w Horodle 2 października 1413, i jako taki złożył swój podpis na jej dyplomie. Uczestnik zjazdu w Grabowie w kwietniu 1414, gdzie radzono nad sprawami polsko-krzyżackimi. Wiadomo, że żył jeszcze 30 maja 1414, a zmarł zapewne niedługo później.
5111. Mikołaj Herburt Odnowski Rodzeństwo; siostry: Katarzyna, Anna, Elżbieta i Barbara żona Stanisława Reya[64] z Nagłowic, matka Mikołaja Reja[65]
5112. Mikołaj I Petrowić-Niegosz Mikołaj urodził się we wsi nieopodal miasteczka Nieguszi. Pochodził ze starej, czarnogórskiej rodziny szlacheckiej – Petroviciów. Rodzina ta mieszkała w tych okolicach już od czasów średniowiecza oraz sprawowała władzę w Czarnogórze w okresie teokracji, gdy krajem kierował prawosławny metropolita Czarnogóry i Przymorza. Jego ojciec Mirko Petrović-Niegosz (1820-1867) był oficerem armii czarnogórskiej i weteranem wojen Czarnogóry przeciwko Imperium Osmańskiemu. Młodszym bratem ojca był Daniel, który w 1851 r. uzyskał od Austro-Węgier i Rosji uznanie państwowości czarnogórskiej oraz jawne poparcie dla sprawy zjednoczenia jej ziem.
5113. Mikołaj Iskrzycki W 1514 uczęstniczył w kampanii moskiewskiej oraz w bitwie pod Orszą. W 1518 stolnik kamieniecki Mikołaj Iskrzycki, którzy przed 29 lipca 1512 ożenił się z Katarzyną Jagielnicką, jedyną sukcesorką chorążego kamienieckiego Jana z Jagielnicy (obecnie w rejonie czortkowskim obwodu tarnopolskiego, Ukraina) oraz wdową po Andrzejowi Mianowskim, łowczym lubelskim, uzyskał konsens na lokację miasteczka we wsi Jagielnica wraz z przywilejem na tygodniowe targi w piątki. W czewrcu 1528 wraz z rotmistrzem Jerzym Jazłowieckim rozbił czambuł tatarów pod Kamieńcem na Podolu.
5114. Mikołaj Marcin Drohojowski W 1617 roku Mikołaj Marcin większą część swych dziedzicznych majętności, tj. miasteczko Rybotycze z przyległościami i zamkiem, wsie: Borysławka, Posada Rybotycka, Brzoska, Jamna, Trójca, Łomna, Grosiowa, Trzcinica, Krywe, Wojtkowa, Sienkowa, Jurkowa z wójtostwem, połowę Łodzinki i część w Sopotniach sprzedał Mikołajowi Wolskiemu- marszałkowi koronnemu. W 1620 roku sprzedał jemu cały klucz babicki.
5115. Mikołaj Michnowicz Raczkowicz Bakałarz Mikołaj Michnowicz Raczkowicz Bakałarz oraz jego brat Stanisław 15 lipca 1514 r. otrzymali w Wilnie od króla Zygmunta I Starego tereny wzdłuż rzeki Douspudy (Rospudy). Władca z naciskiem zaznaczył, że nadania te przekazano tylko dzięki Bakałarzowi. Południową część, gdzie później powstały Raczki, wziął Stanisław. Wielu badaczy przyjmuje, że już Mikołaj Bakałarz założył miasteczko Bakałarzewo i najstarszą w tych stronach parafię. Jak to już wcześniej wspomniano, Mikołaj Bakałarz posiadał oprócz okolic Bakałarzewa również Białystok i Krzemienicę pod Grodnem. Wnuczka Bakałarza, Elżbieta, wyszła później za Mikołaja Wolskiego, w wyniku czego dobra Dowspuda-Bakałarzewo przeszły w posiadanie rodziny Wolskich[66][67].
5116. Mikołaj Skrzetuski Następne źródło sądowe datowane jest na 19 maja 1663 roku, kiedy wraz ze swymi żołnierzami otrzymał pozew przed trybunał lubelski za zamordowanie hetmana. 15 czerwca podczas zaocznej rozprawy został skazany na banicję, a jego podkomendni na infamię i karę śmierci[68]. 31 marca 1664 roku ze względu na rekwizycje we wsiach królewskich został pozwany przez trybunał. Skrzetuski przebywał wtedy na froncie moskiewskim, więc nie stawił się w Lublinie. Trybunał wszystkich oskarżonych skazał na wieczną banicję[69]. 12 maja 1666 roku trybunał lubelski skazał Skrzetuskiego i czterech innych oficerów na infamię za rabunki jakich dokonali w grudniu 1665 w miasteczku Bazalia i pobliskich folwarkach[70].
5117. Mikołaj Struś (1577-1627) Mikołaj Struś posiadał miasteczka Probużnę i Strusów oraz wsie Touste i Hrynkowce w ziemi halickiej. Wsie sprzedał w 1609 r. Zofii z Zamiechowa, żonie kasztelana halickiego Jana Golskiego, późniejszej fundatorce kościoła św. Trójcy w Podhajcach.
5118. Mikołaj Wolski (zm. 1621) Mikołaj Wolski herbu Półkozic - (zm. 1621) – marszałek wołkowyski (1606), kasztelan witebski (1615)[71], właściciel dóbr Krzemienica i Bakałarzewo ("Douspuda")[72].
5119. Mikołaj z Kuzy Mikołaj, którego nazwisko rodowe brzmiało Krebs, urodził się w roku 1401[73] w miasteczku Kues (Kuza) nad Mozelą jako drugi z czwórki dzieci Johanna Krebsa i Katarzyny Roemer. Jego młodszy brat Jan przyjął święcenia i był m.in. kanonikiem w Trewirze i Moguncji. Dwie siostry wyszły za mąż za bogatych mieszczan trewirskich. Ojciec Mikołaja należał do najzamożniejszych mieszkańców Kues i czerpał dochód z handlu i przewoźnictwa.
5120. Mikołaj z Miry W pierwszej połowie IX wieku, w Konstantynopolu powstał najstarszy żywot, napisany przez archimandrytę Michała, tzw. Vita per Micheaelem. W utworze tym autor podaje nowe informacje, które na trwale wejdą do legendy o świętym[74]. Michał twierdził, że Mikołaj urodził się w niewielkim miasteczku Patara w Licji, jako jedyne dziecko szlachetnych, bogatych i pobożnych rodziców. Od dzieciństwa związane z nim były cudowne wydarzenia. Dorastając wyrzekł się kobiet, rozrywek, polityki i handlu a poświęcił pobożności. Po śmierci rodziców rozdał cały odziedziczony majątek. Stawał w obronie pokrzywdzonych, wspomagał biednych. Podczas wyborów biskupa w Mirze uradzono, że urząd obejmie pierwsza osoba, która rankiem wejdzie do kościoła, aby się pomodlić. Dzięki interwencji Boga był to Mikołaj. Jako biskup wspierał naukę o Trójcy Świętej, przeciwstawiał się zwolennikom Ariusza i zwalczał pogaństwo – doprowadził między innymi do zburzenia świątyni Artemidy. Słynął z wielu cudów, dzięki którym pomagał bliźnim w potrzebie. Michał przytacza pod koniec Vita opowieść o Stratelatis, natomiast o śmierci Mikołaja tylko krótko wspomina[75].
5121. Mikołaj z Oporowa Był synem Włodzimierza z Oporowa. Jako bliski współpracownik króla uzyskał wiele urzędów, z których najważniejszy to urząd wojewody łęczyckiego. Wokół rodzinnej wsi i lokowanego przez siebie miasteczka Oporów stworzył znaczną posiadłość ziemską, (28 wsi), która stała się podstawą materialną magnackiej pozycji tej rodziny przez 100 lat. Pozostawił sześciu synów, z których najwybitniejsi to Władysław z Oporowa - arcybiskup gnieźnieński oraz Piotr z Oporowa - wojewoda łęczycki.
5122. Mikołajewo * Mikołajewo, Mikołajów – wieś (dawniej miasteczko) w w obwodzie grodzieńskim, w rejonie iwiejskim, w sielsowiecie Leluki
5123. Mikołajewszczyzna

-

…małe miasteczko poradziwiłłowskie u zbiegu Turczanki z Niemnem, w płd. krańcu powiatu mińskiego, pomiędzy miasteczakmi Mohylno i Nowy Świerzeń, około 100 domów drewnianych, cerkiew przerobiona z kościoła parafialnego katolickiego (dekanatu nadniemeńskiego), fundacji radziwiłłowskiej, po 1866 skasowanego.
Mount Pleasant - miasteczko w hrabstwie Westmoreland w stanie Pensylwania, w Stanach Zjednoczonych. Mount Pleasant położone jest 72 km na południowy wschód od Pittsburgha. Liczba mieszkańców miasta nie przekracza 5 tysięcy.
5277. Moutfort Moutfort (luks. Mutfert) - miasteczko w południowo-wschodnim Luksemburgu, w gminie Contern. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 1 148 osób.
5278. Mozela opis zdjęcia = Mozela koło miasteczka Wolf
5279. Mołczadź (wieś) Miejscowość była w przeszłości miasteczkiem. W latach 1921-1939 była siedzibą gminy wiejskiej Mołczadź w powiecie słonimskim, a od 22 stycznia 1926 w baranowickim[116] województwa nowogródzkiego II Rzeczypospolitej[117]. W 1921 roku liczyła 1483 mieszkańców[118][119].
5280. Mołodeczno Istnieje kilka wersji pochodzenia nazwy miasta. W podaniach ludowych opowiada się o wielkim księciu litewskim, który podarował młodszemu synowi niewielkie miasteczko, nazwane z czasem Mołodecznem[120]. Późniejsza legenda opowiada o podróżującej Traktem Starowileńskim cesarzowej Katarzynie, która z zachwytu nad pięknem ziemi mołodeczańskiej zawołała Raduj się, krasna dziewico! (ros. Радуйся, красная девица!). Od jej okrzyku trzy miejscowości otrzymały swoje nazwy Radoszkowicze, Krasne i Mołodeczno[121].
5281. Mońki Układ Moniek można uważać za rozwiązanie wzorowego miasteczka socjalistycznego. Nie ma rynku, jako centralnego punktu (handel odbywa się do dziś na targowisku oddalonym od centrum). Główną ulicą miasta jest Aleja Niepodległości, w pobliżu której zlokalizowane są: Powiatowa Komenda Policji, poczta, jeden z budynków starostwa, pomniki i skwer (im. Czesława Gartycha[122]) z fontanną oraz bloki z wydzieloną przestrzenią handlowo-usługową.
5282. Mošovce Jest jedną z największych miejscowości Kotliny Turczańskiej, przypominającą swym charakterem raczej niewielkie miasteczko niż tradycyjną wieś. Jest również jednym z najstarszych punktów osadniczych, a do początku XX w. jednym z głównych ośrodków gospodarczych i oświatowych Kotliny Turczańskiej.
5283. Możejków Wielki Możejków Wielki (biał. Вялікае Мажэйкава; ros. Великое Можейково) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie szczuczyńskim obwodu grodzieńskiego, około 16 km na północny wschód od Szczuczyna.
5284. Możejków Możejków (biał. Мажэйкава; ros. Можейково; do 2002 roku – Możejków Mały) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie lidzkim obwodu grodzieńskiego, około 27 km na południowy zachód od Lidy, nad rzeką Lebioda, siedziba sielsowietu.
5285. Mroczna Wieża I: Roland W drodze Roland wspomina czasy swej młodości, gdy sprowokowany przez czarownika Martena został rewolwerowcem w rekordowo młodym wieku 14 lat. Przywołuje także znacznie bliższe wspomnienia, o pobycie w miasteczku Tull, gdzie Człowiek w Czerni zgotował mu pułapkę rękami kaznodziei Sylvii Pittstone. Roland wyszedł ze starcia tylko lekko ranny, lecz podburzeni przeciwko niemu mieszkańcy miasteczka zostali przez niego zmasakrowani.
5286. Mroczna Wieża V: Wilki z Calla Tajemnicze stwory, atakujące co dwadzieścia parę lat, zbliżają się znowu do miasteczka Calla Bryn Sturgis, znajdującego się na skraju Pogranicza. W roli obrońcy mieszkańców pojawia się Roland Deschain i jego towarzysze.
5287. Mroczna połowa Akcja powieści toczy się w małym, fikcyjnym miasteczku Castle Rock w stanie Maine w USA, ale chwilami przenosi się w inne miejscowości. Czas akcji to 1988 rok.
5288. Mrzeżyno Znajduje się tu rozwinięta baza noclegowa, m.in.: miejsca noclegowe, pensjonaty, ok. 40 ośrodków wypoczynkowych[123]. W sezonie letnim otwierana jest duża liczba sklepów, lokali gastronomicznych i usługowych. Co roku na 2 miesiące stawiane jest wesołe miasteczko. W Mrzeżynie znajdują się 2 gminne kempingi z polami namiotowymi oraz karawaningowymi – Camping Portowy o powierzchni 2,5 ha z 100 miejscami oraz Camping 193 „Rega” o powierzchni 2,5 ha z 100 miejscami[124][125][126].
5289. Mrzygłód Po najeździe tatarskim, w roku 1624[127], miasteczko zaczęło powoli podupadać.
5290. Mrągowo Zabytkowe kamienice – centrum Mrągowa składa się głównie z kamieniczek, położonych przy brukowanych ulicach, co bardzo dobrze odzwierciedla klimat dawnego mazurskiego miasteczka.
5291. Mtarfa Mtarfa (lub Imtarfa) – miasteczko położone w zachodniej części Malty, 2430 mieszkańców. Siedziba gminy o tej samej nazwie.
5292. Muhammad ibn Jakub al-Kulajni miejsce urodzenia = wioska/miasteczko w pobliżu Rej
5293. Mühlbach (Luksemburg) Mühlbach (luks. Milbech ) - małe miasteczko w południowo-wschodnim Luksemburgu, w gminie Contern. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 100 osób.
5294. Mujhse Shaadi Karogi Samir daremnie czeka na Rani na wzgórzu z widokiem na miasto, bohaterowie mijają się i spotykają nad morzem, w uliczkach miasteczka. Pułkownik brał udział w uwalnianiu Goa od Portugalczyków. Goa ze względu na 500 lat wpływów portugalskich kulturowo związane z chrześcijaństwem jest tłem także innych filmów bollywoodzkich m.in. Akele Hum Akele Tum, Bride and Prejudice, Dhoom, Dil Chahta Hai, Josh, Kabhi Haan Kabhi Naa, My Brother… Nikhil, Musafir, Shabd (film), King Uncle, Honeymoon Travels Pvt. Ltd., czy Zeher, czy Home Delivery: Aapko... Ghar Tak
5295. Mukajbila Wioska Mukajbila jest położona na wysokości od 80 do 95 metrów n.p.m. w południowo-wschodnim krańcu intensywnie użytkowanej rolniczo Doliny Jezreel, na północy Izraela. Wioska leży u podnóża zachodniego skraju Wzgórz Gilboa. Okoliczny teren jest stosunkowo płaski, opada jednak łagodnie w kierunku północno-zachodnim. Na północ od wioski są położone źródła rzeki Kiszon. W odległości 2,5 km na południowy zachód od wioski wznoszą się wzgórza Samarii. W otoczeniu wioski Mukajbila znajdują się moszawy Ram-On, Barak, Addirim, Metaw i Magen Sza’ul, oraz arabska wioska Sandala. W odległości 200 metrów na południe przebiega mur bezpieczeństwa oddzielający terytorium Izraela od Autonomii Palestyńskiej[128]. Na południowy wschód od wioski jest przejście graniczne Dżalama, umożliwiające dostanie się na obszar palestyński. Po stronie palestyńskiej jest miasto Dżanin, miasteczka Al-Jamun i Silat al-Harisijja, oraz wioski Dżalama, Dahijat Sabah al-Chajr i Kafr Dan.
5296. Mullendorf Mullendorf (luks. Mëllerëf) - miasteczko w centralnym Luksemburgu, w gminie Steinsel. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 1 005 osób.
5297. Mullerthal Mullerthal (luks. Mëllerdall, niem. Müllertal) - małe miasteczko we wschodnim Luksemburgu, w gminie Waldbillig. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 146 osób.
5298. Mumia (film 1999) Na barce jest jeszcze jedna grupa poszukująca Hamunaptry pod wodzą egiptologa Allena Chamberlaina i prowadzona przez tchórzliwego Beniego Gabora, dawnego kolegę Ricka. W nocy Evelyn wyjawia Rickowi, że w Hamunaptrze chce znaleźć złotą księgę Amon-Ra. Później w kajucie zostaje zaatakowana przez tajemniczego araba ubranego na czarno. Na szczęście Rick ją uratował. Szybko okazuje się, że jest ich więcej. Podczas strzelaniny barka staje w płomieniach. Obie grupy poszukiwaczy wskakują do wody. Gdy w końcu docierają do jakiegoś miasteczka, wyruszają w dalszą drogę.
5299. Mumia Manchesterska Hannah Beswick (1688 – luty 1758), zamożna mieszkanka rezydencji Birchin Bower w angielskim miasteczku Oldham, odczuwała paniczny strach przed pogrzebaniem żywcem[129]. Kiedy zmarła, jej ciało nie zostało pogrzebane, lecz zmumifikowane i regularnie badano je w celu wychwycenia ewentualnych oznak życia[130].
5300. Mundŏk Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej, tereny należące do powiatu wchodziły w skład powiatu Anju (konkretnie tworzyły miejscowości Ryonghwa, Taeri, Ripsŏk i Ryŏngho). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. Składał się wówczas z jednego miasteczka (Mundŏk-ŭp) i 24 wsi (kor. ri). W lutym 1980 roku powiat zmniejszył się, oddając część terytoriów dzielnicy robotniczej Anju oraz wsi Sin i Ryongbuk, które przeszły w administracyjne granice dzielnicy Ch'ŏngnam.
5301. Munsbach Munsbach (luks. Minsbech) - małe miasteczko w południowym Luksemburgu, w gminie Schuttrange. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 566 osób.
5302. Munschecker Munschecker (luks. Mënjecker) - małe miasteczko we wschodnim Luksemburgu, w gminie Manternach. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 146 osób.
5303. Munshausen Munshausen − gmina i małe miasteczko w północnym Luksemburgu, w dystrykcie Diekirch, w kantonie Clervaux.
5304. Muranów Pierwsze osiedle mieszkalne powstało na tym terenie w XVII wieku. Tereny obecnego Muranowa zajmowały jurydyki: Wielądka, Parysowska, Świętojerska, Leszno, Nowolipie oraz Szymanowska. Jurydyki posiadały własną administrację (ratusz), prawa miejskie, osadnictwo. Spełniały zadanie współczesnych przedmieść. Rozwijały się na wąskich pasach ziemi, wzdłuż działek rolnych, wytyczonych prostopadle do Wisły. Obecny przebieg ulic przypomina owe dawne prywatne miasteczka. Początkowo jurydyki zasiedlane były przez ludność niemiecką, co dało początek wielokulturowości Muranowa.
5305. Murawica Murawica – dawne miasteczko na Ukrainie na terenie rejonu młynowskiego w obwodzie rówieńskim. Obecnie stanowi część osiedla Młynów, położoną w jego północno-zachodniej części.
5306. Murayama oraz kilkoma miasteczkami.
5307. Murchison (Nowa Zelandia) 17 czerwca 1929 roku o godzinie 10:17 rano północną część Wyspy Południowej nawiedziło trzęsienie ziemi o magnitudzie 7,8. Było ono odczuwalne w całej Nowej Zelandii. W jego wyniku ucierpiały miasta Nelson, Westport czy Greymouth, jednak największe szkody zostały wyrządzone w regionie miasteczka Murchison, gdzie grunt przesunął się w górę aż do 4,5 metra wzdłuż uskoku[131].
5308. Murder Ballads # „The Curse of Millhaven” jest utworem o obłąkanej dziewczynie o imieniu Loretta której „oczy są zielone” a „włosy żółte”. Ona odkrywa przed słuchaczem kolejne morderstwa w miasteczku, podkreślając, że „wszystkie boskie stworzenia, muszą umrzeć”. W dalszym ciągu utworu, w wyniku nieudanego zabójstwa Mrs. Colgate, okazuje się, że to Lottie jest w rzeczywistości zabójczynią. Utwór rozgrywa się w fikcyjnym miasteczku Millhaven, stworzonym reką pisarza Petera Strauba i przelaną na papier w cyklu „The Blue Rose Murders”. Natomiast powieść tego pisarza The Throat jest w szczególności polecana przez Nicka.
5309. Murowana Goślina Osiedle – miasteczko powstało dla pracowników odległej o 2 km filii Zakładów Przemysłu Metalowego H. Cegielski Poznań w Bolechowie. Na potrzeby realizacji miasteczka utworzono Spółdzielnię Mieszkaniową "Zielone Wzgórza". Pejzaż osiedla przypomina architekturę XIX wieku. Wokół stylizowanego na barok ratusza rozciąga się rynek z różnorodnymi domami, zaułkami, ogródkami, placykami, wieżyczkami.
5310. Murowane * Laszki Murowane (Муроване) – wieś na Ukrainie, rejon starosamborski, obwód lwowski; za II RP w powiecie samborskim (dawniej miasteczko)
5311. Murtala Mohammed Podczas wojny domowej w Nigerii Mohammed pełnił funkcję szefa sztabu drugiej dywizji armii nigeryjskiej. Dywizji tej udało się wyprzeć armię Republiki Biafra z regionu środkowo-zachodniego oraz sforsować rzekę Niger i połączyć się z 1. dywizją, która maszerowała spod Nsukka do Enugu. W nadgranicznej miejscowości Asaba, w rejonie zamieszkanym przez ludność Igbo, Mohammed rozkazał swoim oddziałom dokonanie jednej z najokrutniejszych zbrodni w całej wojnie. Według oskarżeń świadków oraz zagranicznych dziennikarzy, powypędzał z domów wszystkich pełnosprawnych mieszkańców miasteczka płci męskiej, kazał im ustawić się w szeregu wzdłuż muru, a swoim żołnierzom wydał komendę rozstrzelania cywilów. Można przypuszczać, że zbrodnia miała na celu rozwścieczenie żołnierzy Republiki Biafra, którym celowo zezwolono na przebywanie w przygranicznych rejonach Nigerii, na terytoriach zamieszkanych przez ich rodaków. Sprawę dodatkowo skomplikowały relacje dotyczące gwałcenia i mordowania kobiet (nawet ciężarnych). W czasie trwania wojny Mohammed stanowczo odpierał zarzuty, jednak po zakończeniu działań zbrojnych przyznał, że jego żołnierze mogli dopuścić się zbrodni na ludności cywilnej. Nigdy jednak oficjalnie nie przeprosił rodzin ofiar.
5312. Murter (miasto) Murter to turystyczne miasteczko środkowej Dalmacji (żupania szybenicko-knińska), położone na wyspie o tej samej nazwie, połączonej zwodzonym mostem z lądem stałym, oddalone ok. 30 km od Szybeniku. Czyste morze, częściowo piaszczyste plaże, 100-letnie drzewa oliwne, przystanie pełne łodzi rybackich i jachtów, a także bliskość parków narodowych „Kornati” i „Krka”.
5313. Musan miasteczko
5314. Muscle Shoals Muscle Shoals położone jest na południowym brzegu rzeki Tennessee. Według agencji rządowej United States Census Bureau miasteczko ma powierzchnię 40.3 km2 , z czego 0.05 km2 to wody.
5315. Museo Cau Ferrat Museo Cau Ferrat - muzeum sztuki znajdujące się w małym miasteczku hiszpańskim Sitges. Należy do grupy regionalnych muzeów Rady Prowincji Barcelona a od 2009 roku, wraz z Biblioteca Museu Víctor Balaguer jest częścią Muzeum Sztuki Katalonii[132].
5316. Museo Parroquial de el Bonillo Museo Parroquial de el Bonillo - muzeum sztuki w małym miasteczku Albacete w regionie Kastylia-La Mancha, w Hiszpanii.
5317. Mustafa Kemal Atatürk 29 października 1923 roku ogłosił utworzenie Republiki Turcji, a jego rząd został uznany na arenie międzynarodowej. Po proklamowaniu republiki przeniósł stolicę kraju ze Stambułu do centralnie położonej Ankary, będącej wcześniej prowincjonalnym miasteczkiem[133], a sam został wybrany pierwszym prezydentem Turcji. Nowy rząd oparł się na wzorcach zachodnich, głównie na rozwiązaniach francuskich, włoskich, szwajcarskich i szwedzkich[134]. Podstawowym celem rządów Kemala było utrzymanie pełnej niezależności kraju[135] (zarówno gospodarczej, finansowej, prawnej, wojskowej, jak i kulturalnej)[136]. Natychmiast po objęciu urzędu rozpoczął wprowadzanie liberalnych i wolnościowych reform, w ramach których zwesternizował kulturę turecką w stopniu, jaki był nie do pomyślenia zarówno w dawnych czasach osmańskich, jak i podczas rewolucji młodotureckiej. Oprócz tego przeprowadził liczne reformy modernizujące gospodarkę, system prawny i socjalny[137].
5318. Muszyna (gmina) Pierwsza wzmianka o Muszynie pochodzi z 1209 roku, kiedy to król węgierski Andrzej II nadał jednemu ze swoich dworzan prawo pobierania ceł. W 1288 roku Muszyna wraz z okolicami przeszła we władanie biskupów krakowskich. Ziemie te zwane były odtąd "kluczem muszyńskim", a w jego skład wchodziły dwa miasteczka i trzydzieści pięć wsi. Około roku 1364 Muszyna została lokowana na prawie magdeburskim przez Kazimierza Wielkiego. W roku 1772 zaborca austriacki dokonał kasacji klucza muszyńskiego. W latach 1768 – 1772 w okolicy Muszyny miały miejsce walki konfederatów barskich z wojskami rosyjskimi. W XIX wieku odkryto lecznicze znaczenie źródeł wód mineralnych występujących w Muszynie i prowadzono badania ich składu. W 1928 roku Muszynę zaliczono do miejscowości o znaczeniu klimatycznym, a w 1930 roku nadano jej status uzdrowiska. W czasie II wojny światowej w gminie działały organizacje podziemne, siatka kurierska i prowadzone było tajne nauczanie.
5319. Musée de l’Annonciade Powstanie muzeum jest związane z Paulem Signaciem, który w 1892 na statku Olympia odbywał podróż wzdłuż Lazurowego Wybrzeża i przystanął w ówczesnej przystani rybackiej, jaką było Saint-Tropez. Zauroczony miasteczkiem, zakupił w nim dom, w którym urządził swą pracownię artystyczną, La Hune. Zapraszał do niej zaprzyjaźnionych malarzy, m.in. Henriego Matisse’a, Henriego Edmonda Crossa, André Deraina i Alberta Marqueta, którzy tworzyli tam swoje prace. Na bazie ich prac w 1922 powstało pierwsze muzeum sztuki nowoczesnej, przekształcone w 1937 w Museon Tropelen[138][139].
5320. Muzeum Boženy Němcovej w Červeným Kostelcu W 1837 r. Barbora Novotná wyszła za mąż za dużo starszego od siebie urzędnika celnego w Červenym Kostelcu Josefa Němca. Jesienią 1837 r. małżonkowie wynajęli małe mieszkanie w domu kupca Augustina Hůlka. Warunki życiowe okazały się trudne. Przyszła pisarska wykorzystała pobyt w Červenym Kostelcu na obserwowanie mieszkańców małego miasteczka. Wielu z nich zostało sportretowanych w opowiadaniu Chudí lidé. Znajduje się w nim także opis domu. Był biały z zielonymi okiennicami. Sklep był pełen towarów, a nad ladą wisiały dwie syreny. Za sklepem znajdowała się letnia kuchnia. W sklepie i mieszkaniu było zawsze czysto. Pan domu Augustin Hůlek należał do najważniejszych mieszczan i znany był ze swego poczucia humoru. Jego rodzina żyła skromnie nie zapominając o ubogich. Małżonkowie byli bezdzietni, ale wychowywali swoją osierocą krewną. Jej mąż otworzył później w domu urząd pocztowy. Wieczorem Božena Němcová siadała przy oknie i czekała aż z otwartych okien pobliskiego kościoła będzie słychać grającego na skrzypcach Augustina Purma, który ją uczył w szkole w Českiej Skalice.
5321. Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku Zdecydowana większość Łemków zajmowała się rolnictwem. Bardzo nieliczna była grupa ludności mieszkającej w miasteczkach Łemkowszczyzny głównie w Tyliczu, Krynicy i Grybowie. Warstwę inteligencji w tej społeczności tworzyli przede wszystkim kler i nauczyciele.
5322. Muzeum Ghibli Muzeum otwarto 1 października 2001 r. w podtokijskim miasteczku Mitaka (należącym do Wielkiego Tokio). Zaprojektował je i stworzył reżyser Hayao Miyazaki, nestor japońskiego anime.
5323. Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN * Miasteczko (1648–1772) – w tej galerii pokazane zostały dzieje polskich Żydów od powstania Chmielnickiego do okresu rozbiorów na przykładzie typowego kresowego miasteczka, w którym ludność żydowska stanowiła znaczącą część mieszkańców. Miastem-inspiracją dla tej galerii była Żółkiew należąca do Jana III Sobieskiego[140]. Jej centralnym elementem jest unikalna rekonstrukcja sklepienia drewnianej XVII-wiecznej synagogi z Gwoźdźca na Ukrainie, zniszczonej podczas I i II wojny światowej[141]. Bajkowo kolorowe sklepienie zostało odtworzone dawnymi metodami (m.in. z wykorzystaniem naturalnych barwników) na podstawie czarno-białej ikonografii[142][140]. Prace nad rekonstrukcją 30-tonowego[143] dachu trwały 2 lata, a w projekcie brało udział blisko 400 wolontariuszy z całego świata[144]. W galerii odtworzono także m.in wnętrze żydowskiego domu, oberży oraz targ[140].
5324. Muzeum Kultury Żydowskiej w Tykocinie * Dom Talmudyczny: Wśród pamiątek po prowizorach farmacji – dawna apteka w małym miasteczku,
5325. Muzeum Małego Miasta w Bieżuniu W placówce prezentowane są ekspozycje: historyczno-etnograficzne ukazująca dzieje i kulturę z terenu dawnej ziemi płockiej oraz kulturę materialną małego miasteczka z II połowy XIX w. Prezentowane są też wystawy czasowe prac lokalnych twórców oraz sztuki ludowej. Ponadto w Muzeum zdeponowana została spuścizna po Stefanie Gołębiowskim.
5326. Muzeum Narodowe w Warszawie * Maurice de Vlaminck – Widok miasteczka (1902-12)
5327. Muzeum Orderu Uśmiechu * Tatiana Wiecha: Historia wesołego miasteczka w Rabce. Fakty, zdjęcia, dokumenty. 1985-2005. Katowice: Wyd. Dom Handlowy Vita, 2005. ISBN 83-88808-13-3.
5328. Muzeum Przyrodnicze w Toruniu Muzeum Przyrodnicze mieści się na terenie miasteczka uniwersyteckiego w bliskim sąsiedztwie Collegium Humanisticum i Interdyscyplinarne Centrum Nowoczesnych Technologii. Siedzibą tego muzeum są sale Instytutu Biologii i Ochrony Środowiska.
5329. Muzeum Regionalne w Łęcznej * Akwarelowy śpiew z bożnicy – październik 2011 – wystawa prac Bartłomieja Michałowskiego, 40 obrazów przedstawiających dawne miasteczka żydowskie[145]
5330. Muzeum Rekordów i Osobliwości * Tatiana Wiecha, Historia wesołego miasteczka w Rabce. Fakty, zdjęcia, dokumenty. 1985-2005, Wyd. Dom Handlowy Vita, Katowice 2005 ISBN 83-88808-13-3
5331. Muzeum Techniki w Maleńcu „Nayiaśniejszy Pan odwiedził naprzód założony tartak o kilku piłach, (...) szedł potym do innych dwóch gmachów z murów wyprowadzonych, z których w iednym mają się ciągnąć druty, w drugim założona była fryszerka na iedenaście młotów. (...) Oglądał dalej Nayjaśniejszy Pan machiny do dźwigania w górę ciężarów i wyrywania drzew z korzenia (...) następnie dom gospodarski, w którym J. Pan Kasztelan prezentował Nayjaśniejszemu Panu rózne gatunki żelaznych naczyń gospodarczych, kuchennych i stołowych z domowego żelaza przez domowych fabrykantów sporządzonych. Zdziwiło wszystkich przytomnych to mieysce puste przed trzema laty i niedostępne, które staranna, kosztowna i pożyteczna dla kraiu czynność J. Pana Kasztelana w porządne miasteczko i tak okazałą fabrykę, tudzież stawy, groble, kanały i ogrody zamieniła”[146]
5332. Muzeum Ukraińskich Ikon Domowych Muzeum Ukraińskich Ikon Domowych XVI-XX ww. stanowi część Kompleksu Historyczno-Kulturalnego „Zamek Radomyśl”, który znajduje się w miasteczku Radomyśl (Obwód Żytomierski, Ukraina). Zbiór muzeum to prywatna kolekcja ikon zebranych przez znaną ukraińską lekarkę i działaczkę społeczną, dr med. Olhę Bohomołeć w ciągu 16 lat.
5333. Muzeum Wsi Kieleckiej w Kielcach Głównym obiektem muzeum jest Park Etnograficzny (skansen) w Tokarni koło Chęcin, położony przy drodze krajowej nr 7 z Kielc do Krakowa. Zadaniem skansenu jest zachowanie zabytków budownictwa wiejskiego i małomiasteczkowego kielecczyzny oraz prezentowanie ich w otoczeniu zbliżonym do pierwotnego i w naturalnych zespołach fragmentów wsi.
5334. Muzeum Wsi Lubelskiej w Lublinie Ze względu na gromadzone zbiory, które pochodzą z różnych krain i są wyraźnie zróżnicowane pod względem fizjograficznym i etnograficznym ekspozycja skansenowska została podzielona na siedem sektorów: Wyżyny Lubelskiej, Roztocza, Powiśla Lubelskiego, Podlasia, Nadbuża oraz sektor dworski i miasteczkowy. W sektorze Wyżyna Lubelska znajdują się następujące obiekty: 1 wiatrak, 1 kuźnia, 1 olejarnia, 1 kapliczka, 1 studnia, 1 ptaszarnia, 1 chałupa wolnostojąca i 4 zagrody chłopskie. W sektorze Roztocze zobaczymy: 1 kuźnię, 1 piwiarnię, 1 cerkiew z dzwonnicą i małym lapidarium cmentarnym, 2 kapliczki, 5 zagród i 2 chałupy wolnostojące. W sektorze dworskim zobaczymy: 2 dwory, 1 czworak, 2 spichlerze, 1 bramę, 1 krzyż i 2 figury. Sektor miasteczko to: 1 kościół z dzwonnicą, duże lapidarium cmentarne z bramą, 1 figura, 1 okólnik, 1 plebania, 1 spichlerz plebański, 1 gołębnik oraz studnia. W sektorze Powiśle zobaczymy: 2 kapliczki, 1 pień dębu z krzyżem, 6 zagród, 2 brogi na siano oraz 1 dwór, w którym mieszczą się biura muzeum. W sektorze Podlasie mamy 1 remizę.
5335. Muzeum Zegarów w Bratysławie Zbiory przedstawiają przenośne zegary słoneczne, ścienne zegary, budziki i niektóre przykłady zegarków. Zegary znajdujące się w muzeum były wytwarzane dla arystokratów i mieszczan. Jednym z najpiękniejszych eksponatów jest pozłacany zegar typu Mantel clocks lub shelf clocks słynnego zegarmistrza bratysławskiego Jacoba Guldan. Jak również przenośne zegary i zegarki o różnorodności form i motywów dekoracyjnych. Większość eksponatów jest sygnowanych przez bratysławskich zegarmistrzów. W muzeum jest również kilka zegarów znanych twórców wiedeńskich. Na wystawie jest prezentowany 18 wieczny mechanizm zegara pochodzący z wieży kościoła w dawnym samodzielnym miasteczku Devin - obecnie dzielnica Bratysławy. Bardziej rozbudowana jest kolekcja tzw. mieszczańskich szafowych zegarów typowego środkowoeuropejskiego stylu. Zegary pochodzące z 19 wieku to głównie eksponaty w imperialnym i biedermeierowskim stylu. Ekspozycja z tego okresu przedstawia wbudowane mechanizmy w obrazy oraz zegary z mechanizmami muzycznymi. W muzeum istnieje możliwość posłuchania nagrań znajdujących się tu zegarów.
5336. Muzeum Ziemi Puckiej im. Floriana Ceynowy w Pucku W Pucku (ul. Wałowa 11), prezentowane są tutaj ekspozycje etnograficzne powiązane z warstwą rzemieślników małomiasteczkowych. Odtworzono w nim wnętrza domu wiejskiego, warsztaty rzemieślnicze: krawiecki, szewski, tkacki, rogowiarski, a także sieciarnię i kuźnię. Jedna z wystaw poświęcona jest medycynie ludowej. Na wystawach można zobaczyć rzeźby takich ludowych artystów jak: Leon Golla, Izajasz Rzepa, Albin Lassin, kolekcję malarstwa na szkle Anny Basmann–Dettlaff, oraz kolekcję haftu kaszubskiego, skrzyń posagowych i mebli ludowych.
5337. Muzeum im. Antoniego Krajewskiego w Lanckoronie * Katarzyna T. Nowak: Lanckorona – miasteczko aniołów. www.wprost.pl. [dostęp 2014-02-14].
5338. Muzeum w Chrzanowie Budynek pochodzi zapewne z ostatniej ćwierci XIX stulecia i jest ciekawym przykładem małomiasteczkowego budow- nictwa willowego o wyraźnych cechach regionalnych.
5339. Muzeum Żandarmerii i Kina w Saint-Tropez Po drugie, ukazuje historię i okoliczności kręcenia w miasteczku sześcioczęściowej serii filmowej o przygodach żandarmów z Saint-Tropez w reżyserii Jeana Giraulta. Pierwsza część sagi pt. Żandarm z Saint-Tropez, z główną rolą Louisa de Funèsa jako sierżanta Cruchota, nakręcona została w 1964. Ostatnia zaś, pt. Żandarm i policjantki w 1982. Wszystkie, oprócz ostatniej, nagrywane były w budynku muzeum. Wśród eksponatów znalazły się przedmioty z planu filmowego, umundurowanie aktorów, taśma filmowa, maszynopisy scenariuszów, rekwizyty wykorzystane w filmach, rekonstrukcje pojazdów. Prezentowany jest również scenariusz siódmej, niezrealizowanej części, która miała nosić tytuł Żandarm i cesarz i przenosić żandarmów w czasy bitwy pod Waterloo[147][148][149].
5340. Muzyk (film 1962) Harold Hill przybywa do miasteczka River City, z zamiarem szybkiego wzbogacenia się. Zamierza wyłudzić od ludzi dużą sumę pieniędzy. Planuje w tym celu założyć sekcję dętą i zorganizować opłatę członkowską, po czym zniknąć z miasta, razem z pozyskanymi pieniędzmi. Wszystko układa się po jego myśli, dopóki na jego drodze nie pojawia się panna Paroo - miejscowa bibliotekarka...
5341. Muzyka od środka (...) O moim udziale w "Kronikach domowych" Leszka Wosiewicza zadecydował pewien typ wspomnień. (...) Leszek zauroczył mnie opisem pewnej, bardzo mi bliskiej, małomiasteczkowej atmosfery. Akcja filmu rozgrywa się niedaleko Nowego Sącza, gdzie mieszkałem do piątego roku życia i mimo że dotyczy czasów nieco wcześniejszych, tuż powojennych. odnajduję sporo podobieństw. A jeśli chodzi o sprawy muzyczne: najbardziej utkwiły mi w pamięci dźwięki muzyki cygańskiej, Nowy Sącz był miasteczkiem otoczonym przez tabory. Pamiętam też muzykę żydowską oraz, oczywiście, całego Beskidu Sądeckiego. (...) Gdy usłyszałem, gdzie ma się rozgrywać cała historia, dźwięki od razu zaczęły układać się w całość, jak na płycie. Co więcej, Leszek zostawił mi bardzo dużą swobodę. Muzykę - jedenaście, dwanaście niezależnych fragmentów - pisałem do scenariusza, nie znałem obsady, nie widziałem zdjęć. Z kolei Leszek opowiadał, że czuł się wręcz zmuszony do zmiany pewnych scen, świateł, ujęć pod wpływem muzyki.
5342. Muzykant Muzykant – czasem muzykus, grajek, grajcyk, dawniej także gądek; termin używany na wsiach i w małych miasteczkach (a kiedyś także w miastach) większości regionów Polski na określenie ludowego muzyka, samouka.
5343. Muśniki Muśniki (lit. Musninkai) – miasteczko na Litwie, w okręgu wileńskim, w rejonie szyrwinckim, położone ok. 12 km na południowy zachód od Szyrwint i 7 km na północ od Kiernowa, nad rzeką Mussą (dopływem Wilii). Siedziba gminy Muśniki. Znajduje się tu kościół, szkoła i poczta.
5344. My Little Pony: Przyjaźń to magia Twilight Sparkle jest młodym jednorożcem, który ma upodobanie do uczenia się o magii. Ma ku temu warunki, bowiem uczy się pod okiem księżniczki Celestii, panującej nad całą Equestrią. W wypełnianiu obowiązków młodej adeptki magii pomaga mały smok Spike. W końcu jednak przychodzi czas na poznanie najważniejszej magii, czyli magii przyjaźni. W tym celu księżniczka wysyła uczennicę do miasteczka Ponyville, gdzie Twilight ma za zadanie znaleźć sobie przyjaciół i uczyć się o przyjaźni tak, by przynajmniej raz w tygodniu (jeden odcinek) napisać w raporcie, czego się nauczyła. Od czasu do czasu staje również do walki z siłami ciemności, m.in. Nightmare Moon, Discordem, Królową Podmieńców Chrysalis, Królem Sombrą, Lordem Tirekiem, wykorzystując do tego nie tylko swoją wiedzę, ale i tzw. Klejnoty Harmonii oraz magię przyjaźni. Po dłuższym czasie nauki w Ponyville (na koniec trzeciego sezonu), Twilight w wyniku napisania swojego pierwszego zaklęcia przeobraziła się w alikorna i stała się księżniczką. W zamian za pokonanie Lorda Tireka i rozwiązanie zagadki magicznego drzewa, Twilight otrzymała nowy pałac w Ponyville i stała się księżniczką przyjaźni.
5345. MySims MySims to stworzona gra na podstawie The Sims, w której zajmujemy się symulacją codziennego ludzkiego życia. Na początku gry mamy możliwość stworzenia naszego Sima. Gra umożliwia nam wpływ na życie mieszkańców i wygląd miasteczka. Postacie w grze wzorowane zostały na bohaterach japońskich produkcji z serii Animal Crossing i Harvest Moon. Podobne zmiany zastosowano w przedstawieniu otoczenia, które jest bardziej kolorowe i mniej realistyczne.[150]
5346. Myaung (township) Teren township dzieli się na miasteczko Myaung oraz 47 jednostek administracyjnych czwartego rzędu (village tract), obejmujących następujące wsie[151]:
5347. Myaung Myaung – miasteczko w Mjanmie, w prowincji Sikong, dystrykcie Sikong i township Myaung.
5348. Mycielin Kaliski Mycielin Kaliski − dawny wąskotorowy kolejowy przystanek osobowy w Mycielinie, w Polsce, w województwie wielkopolskim, w powiecie kaliskim. Został zbudowany w latach 1914-1917 razem z linią do Turku. W lipcu 1991 roku został zamknięty dla ruchu pasażerskiego. Od czerwca 2002 roku jest używany w ruchu towarowym[152]. Należy do Kaliskiej Kolei Dojazdowej. Obecnym jej operatorem jest Stowarzyszenie Kolejowych Przewozów Lokalnych[153]
5349. Myslovitz W recenzji The Best Of kulturalno-katolicki Tygodnik Powszechny stwierdza: „[...] pochodząc z Mysłowic, grupa wkroczyła w nowy, wspaniały świat show-business'u z małomiasteczkowym kompleksem”. W wywiadzie dla „Montreal Mirror” (patrz także wyżej) gitarzysta, Przemek Myszor nazwał Mysłowice „przygnębiające [...] jak wszystkie małe miasta. W Polsce jest tylko kilka dużych miast. A przez duże rozumiem miasto, w którym jest kultura. Wiesz, miasta, które mają duże kluby. Ciągle mieszkamy w Mysłowicach, ale to jest miasto dobre do umierania, nie do życia. Nasz region Polski, na południu, jest bardzo przemysłowy, górnictwo, przemysł ciężki”. Za takie stwierdzenia członkowie grupy byli często krytykowani za „paskudzenie do własnego gniazda”; paradoksalnie jednak pomogli oni oczyścić image swojego miasta. Wypowiedź dziennikarza muzycznego Leszka Gnoińskiego (jeden z autorów Encyklopedii Polskiego Rocka): „Mysłowice jest miastem o zaludnieniu ok. 100 tys. mieszkańców. Do wczesnych lat 90. było znane co najwyżej ze swoich kopalń - dopóki tych pięciu gości z gitarami zamieniło miasto górnicze w miejsce, które każdy potrafi znaleźć na mapie Polski.”
5350. MystFest International Mystery Film Festival of Cattolica – włoski festiwal filmowy, odbywający się dorocznie w gminnym miasteczku Cattolica. Podczas imprezy wyróżniane są filmy fabularne (kryminały, thrillery, horrory), jak i współtwórcy projektu, w tym plejada aktorstka.
5351. Mystic Pizza Film opowiada o dojrzewaniu Kat, Daisy i Jojo - dwóch sióstr i ich przyjaciółki, przez pryzmat ich życia miłosnego. Cała trójka pracuje jako kelnerki w Mystic Pizza w Mystic w stanie Connecticut - miasteczku rybackim z dużą populacją pochodzenia portugalskiego.
5352. Myszka Miki i przyjaciele ** mieszkańcy miasteczka terroryzowanego przez Pete'a (47a),
5353. Myszorki na prerii * W odcinku "Wielki festyn" Ościk kupuje Bączkowi żółty balonik. Chwilę potem, kiedy zaczyna gonić Bączka po całym wesoły miasteczku widać, że balonik, który kupił, jest różowy.
5354. Mysłowice * 1241 – niewiarygodny przekaz o spaleniu miasteczka Mysłowice przez Mongołów
5355. Myŏngch'ŏn miasteczko
5356. Myŏnggan miasteczko
5357. Myślenice Kluczową datą w historii osady był rok 1342 kiedy miała miejsce lokacja miasta. Przywilej lokacyjny nadał Myślenicom król Kazimierz Wielki. Sprzedał myślenickie sołectwo dwóm mieszczanom z Wieliczki (obaj nosili imię Hynko). W tym samym roku kasztelan krakowski Spytko z Melsztyna ufundował kościół parafialny. Od tego czasu miasteczko zaczęło się prężnie rozwijać i otwierało swoje podwoje wielu zacnym gościom. Myślenice odwiedził m.in. Mikołaj Rej, który tam kończył trzecią księgę Żywota człowieka poczciwego. Oprócz niego w mieście przebywał król Władysław Jagiełło i królowa Jadwiga, a także cesarz niemiecki Zygmunt Luksemburski oraz królowie Węgier i Danii, a także liczni książęta.
5358. Mád Osada istniała już w XIV wieku. Już w najdawniejszych dokumentach figuruje jako miasteczko rolnicze. W XV wieku Mád należał do odległego o około 15 km na południowy wschód grodu Tokaj, a potem do grodu Regéc. W 1541 wspominają ją jako część włości Tállya.
5359. Máriapócs Máriapócs (niem. Pötsch, rum. Pociu) – miasteczko we wschodnich Węgrzech, w komitacie Szabolcs-Szatmár-Bereg, sanktuarium maryjne. W herbie miasta znajduje się wizerunek świątyni klasztornej. Liczy 2069 mieszkańców (styczeń 2011), jego powierzchnia wynosi 22,09 km².
5360. Máximo Gómez Gomez urodził się w miasteczku Baní w prowincji Peravia w Republice Dominikany. W latach 50. XIX w., jako nastolatek, uczestniczył w walkach przeciwko armii haitańskiej Faustine'a Soulouque'a, która dokonała inwazji na Dominikanę. Przeszkolenie oficerskie w armii hiszpańskiej odbył w Akademii Wojskowej w Saragossie. Po raz pierwszy przybył na Kubę jako oficer kawalerii – pułkownik armii hiszpańskiej. Walczył w szeregach armii hiszpańskiej na Dominikanie (1861-65), gdy Hiszpania próbowała odzyskać swoją utraconą kolonię. Gdy wojska hiszpańskie zostały pokonane i z polecenia królowej Izabeli II opuściły Dominikanę, wielu zwolenników aneksji wyspy również wyemigrowało. Maximo Gomez, wraz ze swoją rodziną, w niesławie przeniósł się na Kubę.
5361. Mírov W 1256 biskup ołomuniecki założył miejscowy zamek. Z czasem pod zamkiem rozwinęło się osada o charakterze miasteczka. Zamek podupadł w trakcie wojen husyckich, w wojnie trzydziestoletniej spalili go Szwedzi, zniszczono także podzamkową osadę.
5362. Mój kuzyn Vinny Akcja rozgrywa się w fikcyjnym Beechum County w Alabamie. Dwóch młodych mężczyzn zostaje uznanych za winnych zabójstwa sprzedawcy. Jeden z nich decyduje się na skorzystanie z usług jąkającego się adwokata z urzędu, drugi postanawia skorzystać z usług swojego kuzyna Vinniego (Joe Pesci), świeżo upieczonego adwokata po studiach wieczorowych, które udało mu się zakończyć za szóstym podejściem. Niekonwencjonalnie zdobyte wykształcenie idzie w parze z niekonwencjonalnym, zwłaszcza jak na małe miasteczko na południu Stanów, działaniem. Vinniemu w pracy i życiu towarzyszy Mona Lisa Vito (nagrodzona Oscarem Marisa Tomei), z którą ma się ożenić, gdy tylko uda się mu wygrać
5363. Mój mały kucyk * Fiołek (ang. Knight Shade) – mały koń z białą sierścią i charakterystyczną fioletową grzywą i ogonem. Piosenkarz pochodzący z miasteczka koni.
5364. Męcikał Dawne nazwy: Menczykał, Mendczikal, Męcikały. Na podstawie badań archeologicznych można wnioskować, że osada istniała już w średniowieczu być może jako strażnica – tu prowadził szlak północ-południe z przeprawą przez rzekę Brdę. W 1570 r. była tu karczma królewska, natomiast w 1648 r. mieszkańcy płacili czynsze już od czterech karczem i jednego gospodarstwa zagrodowego. W 1868 r. dawna osada karczmarska przekształciła się w dużą wieś, liczącą 212 mieszkańców, 64 budynki, w tym 24 mieszkalne. Obszar wsi wynosił 6792 morgi magdeburskie. W okresie międzywojennym część wsi po południowo-zachodniej stronie rzeki zabudowana była typowymi zagrodami chłopskimi – zabudowa drewniana, po północno-wschodniej w dużej części zabudowa murowana. Tu zachowały się również domy o charakterze małomiasteczkowym.
5365. Městys Bílá Voda Městys Bílá Voda (niem. Weißwasser Markt) – miasteczko, część gminy Bílá Voda, położona w kraju ołomunieckim, w powiecie Jesionik, w Czechach.
5366. Mġarr (Gozo) Mġarr - niewielkie miasteczko na południowym wschodzie maltańskiej wyspy Gozo, w granicach admninistracyjnych Għajnsielem. Leży 6 kilometrów od stolicy wyspy Victoria. Jego duże znaczenie wynika z faktu, że jest jedynym większym portem na wyspie, obsługującym ruch promowy na wyspę Malta (na przystań w Ċirkewwa, przeprawa trwa około 30 minut).
5367. Młody Front Podczas kampanii prezydenckiej w roku 2006 Młody Front został jednym z organizatorów masowych akcji protestu przeciwko falsyfikacji wyników głosowania, również jak i miasteczka namiotowego na placu Konstantego Kalinowskiego od 20 do 24 marca 2006 roku.
5368. Młodzi jeźdźcy Akcja serialu rozgrywa się tuż przed wybuchem wojny secesyjnej. Bohaterami są tytułowi młodzi jeźdźcy Pony Expressu w miasteczku Sweetwater w Kansas.
5369. Młyn Leśnica W miejscu tym młyn istniał już XVI wieku, a wcześniej widnieje on na spisie wójtostwa już z 1398 roku. Obecny budynek powstał w 1932 roku. Młyn funkcjonował do lat 70. XX wieku[154][155]. Jednak jego historia jest znaczenie wcześniejsza; już w 1355 roku starosta wrocławski potwierdza kolejną sprzedaż (dla Anny mieszczki wrocławskiej) młyna w Leśnicy. Księga podatkowa księstwa wrocławskiego z 1425 roku informuje, między innymi o młynie sześciokołowym. W roku 1459 Leśnica doznała zniszczeń, gdy wrocławianie okrążyli miasteczko – spalili wówczas resztę domów wraz z młynem[156].
5370. Młynary Młynary na miejscu wcześniejszej osady pruskiej w 1327 założyli Krzyżacy, w 1329 uzyskało prawa miejskie, było to miasteczko obwiedzione murowanymi fortyfikacjami. W ich skład wchodził obronny kościół. W 1945 miasto zostało zniszczone w 80% w wyniku czego utraciło prawa miejskie, które odzyskało w 1984.
5371. Młyny (województwo podkarpackie) Według tradycji, wieś Młyny powstała na terenie dawnego miasteczka Dropaty. Podczas najazdu tatarskiego w 1672 r. miejscowość została zniszczona. Ocalał tylko przysiółek Haki, położony nad rzeczką Szkło, który z czasem zaczęto nazywać Mielnikami, a później Młynami. Z pożogi ocalała również cerkiew, którą (według legendy) przeciągnięto wołami na obecne miejsce.
5372. Młynów (obwód rówieński) Obecnie w skład osiedla wchodzi dawne miasteczko Murawica.
5373. Mścibów Mścibów (biał. Мсьцібава) – wieś (dawniej miasteczko) na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie wołkowyskim.
5374. Mściciel z Laramie Will Lockhart przybywa do miasteczka Corodano w poszukiwaniu zabójcy swojego brata. Szybko popada w konflikt z młodym Dave'em Waggomanem, synem Aleca, właściciela wielkiego rancza. Ich spór próbuje załagodzić zarządca rancza Vic Hansbro. Wkrótce Will zostaje oskarżony o zamordowanie Dave'a...
5375. Mściciel Akcja powieści rozgrywa się niemal na wszystkich kontynentach (Ameryka Północna, Europa, Bliski Wschód, Ameryka Południowa). Głównym bohaterem jest Cal Dexter – prawnik z New Jersey, były żołnierz formacji „Szczurów Tunelowych” z Wietnamu. Po śmierci żony i córki prowadzi on skromną kancelarię adwokacką w sennym miasteczku w stanie New Jersey. Mimo to, jego życie jest dalekie od normalności. Na specjalne życzenie prywatnych klientów staje się on mścicielem, czyli najemnikiem, który ma za zadanie ścigać przestępców oraz zbrodniarzy wojennych i doprowadzać ich przed sąd. Oczywiście jego działania są nielegalne i bardzo kosztowne, więc kontaktuje się on ze swoimi zleceniodawcami tylko za pomocą telefonu i internetu. Jego nowym zadaniem staje się wytropienie serbskiego watażki i zbrodniarza wojennego, Zorana Żilicia. Zlecenie składa kanadyjski milioner i przemysłowiec, którego wnuk został zabity przez Żilicia, podczas gdy udzielał pomocy bośniackim uchodźcom. Dexter wyrusza na misję. Parasol ochronny nad Żiliciem rozciąga jednak CIA...
5376. N czy M? Rzecz dzieje się w roku 1940, w trakcie trwania II wojny światowej. Hitler zdołał już poczynić znaczne podboje w Europie. Aktualnie jest w stanie walki z Francją i wszystko wskazuje na to, że jest już bliski triumfu. Perspektywa ataku na Anglię staje się coraz bliższa. Angielski rząd zdaje sobie sprawę, że żeby wygrać tę wojnę powinien obawiać się przede wszystkim nie ataku z zewnątrz, ale niebezpieczeństwa wewnętrznego, czyli tak zwanej "Piątej kolumny" - szpiegów niemieckich oraz zdrajców narodowych głęboko wierzących w cele hitleryzmu i gotowych wspomóc Niemców gdy ci zaatakują Anglię. Wielu z nich znajduje się na bardzo wysokich stanowiskach i mają dostęp do poufnych informacji. Jak udało się ustalić najgroźniejszymi członkami "Piątej kolumny" są "N" (mężczyzna) i "M" (kobieta) - niestety nie wiadomo kim są ani jak wyglądają. Z badań prowadzonych przez jednego z zaufanych ludzi brytyjskiego wywiadu wynika, że "N" lub "M" może znajdować się obecnie w nadmorskim miasteczku Leahampton w pensjonacie "Sans Souci". Niestety, wywiadowca ten zostaje zamordowany zanim zdąża powiedzieć cokolwiek więcej. Oznacza to, że był on na właściwym tropie a zatem trzeba wysłać kogoś na jego miejsce by prowadził dalsze śledztwo i wykrył "N" lub "M" zanim zdążą w jakikolwiek sposób wspomóc inwazję niemiecką. Wybór pada na Tomasza Beresforda - amatora, który wsławił się jednak już wcześniej niebywałym intelektem przy wykrywaniu kilku zawiłych spraw. Zostaje on wysłany do pensjonatu "Sans Souci" jako pan Meadowes. Na pomoc natychmiast przybywa jego wierna żona - Tuppence Beresford, która również przybiera fałszywe nazwisko - Patrycja Blenkensop. To właśnie Tomasz i Tuppence są głównymi bohaterami powieści. Bardzo angażują się w sprawę, odkrywają jednak, że "Sans Souci" jest typowym nadmorskim pensjonatem pełnym typowych, zupełnie niepodejrzanych ludzi. Nie chcą jednak uwierzyć w pomyłkę, ani poddać się tak łatwo.
5377. NN Investment Partners * 1845 – w holenderskim miasteczku Zutphen dwóch kuzynów, Christiaan Marianus Henny i Gerrit Jan Dercksen zakłada firmę De Nederlanden van 1845, która ubezpiecza, a także pomaga zapobiegać zdarzeniom losowym.
5378. Na dobre i na złe Na dobre i na złe – polski serial telewizyjny, emitowany w TVP2 od 7 listopada 1999, przedstawiający losy personelu i pacjentów szpitala w fikcyjnym podwarszawskim miasteczku Leśna Góra.
5379. Na imię mi Earl Ewenementem jest rola Timothy Stacka, scenarzysty i aktora, znanego m.in. z Nagiego patrolu (parodii Słonecznego patrolu), grającego mieszkańca serialowego miasteczka Camden, Tima Stacka, zapijaczonego aktorzynę, którego życiowym sukcesem jest rola w „plażowej parodii”.
5380. Na karuzeli życia Akcja filmu rozgrywa się w latach 50. XX wieku w Stanach Zjednoczonych. Na Coney Island – półwyspie w nowojorskiej dzielnicy Brooklyn mieszka była aktorka Ginny (Kate Winslet). Sfrustrowana kobieta pracuje jako kelnerka w podrzędnej knajpie. W domu czekają na nią mąż Humpty (Jim Belushi) – operator karuzeli w wesołym miasteczku oraz synek ze skłonnościami piromańskimi. Nieszczęśliwa Ginny znajduje ukojenie w ramionach niedoszłego poety Mickeya Rubina (Justin Timberlake), który pracuje jako ratownik na jednej z pobliskich plaż. Pewnego dnia na Coney Island zjawia się córka Humpty’ego z pierwszego małżeństwa, Carolina (Juno Temple). Chce się ukryć przed ludźmi swojego męża gangstera, który wydał na nią wyrok śmierci za to, że za dużo powiedziała policji. Młoda mężatka zakochuje się w ratowniku, stając się rywalką macochy.
5381. Na każde wezwanie Akcja serialu rozgrywa się w Szkocji. Ekipa bardzo dobrze wyszkolonych ratowników ma swoją siedzibę w miasteczku Glentannoch, które znajduje się w dolinie u podnóża gór Glen Nevis. Jest to piękne ale także wyjątkowo groźne miejsce.
5382. Na krawędzi (film 1970) Tawes jest szeryfem miasteczka gdzieś w Tennessee. Jest to człowiek o niezłomnych zasadach moralnych. Jego życie zostaje wywrócone do góry nogami po wdaniu się w romans z dużo młodszą dziewczyną, Almą. Ona wplątuje szeryfa w grę na pograniczu prawa!
5383. Na obrzeżach Film odzwierciedla wydarzenia pierwszej wojny światowej w codziennych sprawach robotniczego przedmieścia. Przedstawia życie zwykłych ludzi mieszkających na krańcach prowincjonalnego miasteczka.
5384. Na pastwę płomieni Około 1950 roku w miasteczku Sambuco koło Salerno na Wybrzeżu Amalfitańskim w południowych Włoszech przebywa trzech Amerykanów z Południa – Peter Leverett, młody, dobroduszny i naiwny prawnik z Wirginii z porządnej rodziny na wakacjach, Mason Flagg, jego kolega z dzieciństwa, przystojny, cyniczny playboy i milioner, autor sztuk teatralnych, przyjaźniący się z pracującą tam hollywoodzką ekipą filmową, i Cass Kinsolving, nieokrzesany malarz-alkoholik ze skrajnie ubogiej wiejskiej rodziny w Karolinie Północnej, całkowicie zależny finansowo od Masona. Narratorem jest Peter, ale historia opowiedziana jest głównie poprzez wspomnienia Cassa, głównego bohatera.
5385. Na wschód od Edenu : Obaj mężczyźni dorastali w wiejskim środowisku. Lynch omawia jak i dlaczego wpłynęło to na ich buntowniczą naturą, a także dostrzega podobieństwa w rodzinnych relacjach. Zarówno Dean, jak i Steinbeck byli blisko swych matek, podczas gdy ich ojcowie poświęcali im niewiele uwagi i nie okazywali wsparcia. Małomiasteczkowa moralność i dewocja sąsiadów także odegrała rolę w kształtowaniu ich charakterów. Obaj buntowali się przeciwko niesprawiedliwości świata, której byli świadkami. Przez otaczających ich ludzi, postrzegani byli jako outsiderzy, jako nieposłuszni wobec ogólnie przyjętych norm społecznych[71].
5386. Naantali Niewielkie miasteczko portowe liczące 12,5 tysiąca mieszkańców, jest jednak ciekawą turystycznie miejscowością. Znajduje się tam m.in. Kultaranta – letnia rezydencja prezydenta Finlandii oraz Muumimaailma – park rozrywki poświęcony Muminkom będący jedną z najciekawszych atrakcji rodzinnych Finlandii. Na początku czerwca w Naantali odbywa się Festiwal Muzyczny, z koncertami muzyki kameralnej
5387. Nabi Samuil Tradycyjny grób proroka Samuela znajduje się w podpiwniczeniu tutejszego meczetu. Sam budynek pierwotnie był klasztorem, służącym chrześcijańskim pielgrzymom zmierzającym do Jerozolimy. Został on wzniesiony w okresie panowania Bizancjum, a następnie odrestaurowany i powiększony w VI wieku[157]. Od tego czasu miejsce jest celem pielgrzymek chrześcijan, muzułmanów i Żydów. Arabski podróżnik i geograf Al-Mukaddasi opowiadał w 985 roku historię dotyczącą Nabi Samuil, którą usłyszał od wujka. Pewien sułtan chciał wziąć w posiadanie Nabi Samuil i poprosił jej właściciela o opisanie wioski. Właściciel opisał ją, przedstawiając bolączki tego miejsca: „Praca jest ciężka, a zyski niskie. Wszędzie są chwasty, migdały są gorzkie, siejesz jeden buszel, zbierasz jeden buszel.” Po wysłuchaniu tej relacji, sułtan wykrzyknął: „Precz! Nie chcemy twojej wsi!”[158]. W czasach panowania arabskiego wioska rozwinęła się jako ośrodek garncarstwa, pracujący dla pobliskiej Jerozolimy, jak również Ramli i Cezarei[159]. Gdy w 1099 roku Krzyżowcy podbili Palestynę, z tutejszego wzgórza po raz pierwszy ujrzeli Jerozolimę. Z tego powodu miejsce to nazwali Szczęśliwa Góra. Następnie wznieśli tutaj obronny zamek Mont de Joie, który ochraniał Jerozolimę od północy[157]. W XII wieku żydowski podróżnik Beniamin z Tudeli napisał, że krzyżowcy znaleźli na cmentarzu żydowskim w mieście Ramla kości proroka Samuela i pochowali je w specjalnie wzniesionym w tym celu kościele pod wezwaniem św. Samuela położonym na wzgórzu z widokiem na Jerozolimę[160]. Król jerozolimski Baldwin II powierzył Nabi Samuil Zakonowi Cystersów, którzy wybudowali tutaj klasztor. Następnie, w latach 20. XII wieku przekazali go Zakonowi Norbertan. W latach 1141-1144 utworzyli oni tutaj opactwo, a w 1157 roku wznieśli kościół nad grobem proroka Samuela[161]. Gdy w 1187 roku Saladyn podbił większość Palestyny, tutejszy kościół został przekształcony w meczet. W jego otoczeniu rozwinęła się niewielka wioska arabska. W XIII wieku arabski geograf Jakut Ibn Abdallah al-Hamawi opisał Nabi Samuil (lub Maran Samwil) jako „małe miasteczko w pobliżu Jerozolimy. Mar w syryjskim oznacza księdza, a Samwil to nazwa Doktora Prawa”[162]. Tutejszy meczet i miejsce pochówku proroka Samuela było celem tradycyjnych pielgrzymek żydowskich, które docierały do Nabi Samuil w kwietniu i maju każdego roku. W ten sposób Nabi Samuil rozwijało się jako coraz ważniejszy ośrodek kultu religijnego muzułmańsko-judaistycznego[163]. W XV wieku Żydzi wybudowali własną synagogę w sąsiedztwie meczetu. Chociaż od czasu do czasu napotykali na trudności w odwiedzaniu sanktuarium, to władze osmańskie nakazały karać każdego, kto uniemożliwia lub utrudnia żydowską pielgrzymkę do Nabi Samuil[164]. Księgi podatkowe z 1596 roku opisują Nabi Samuil jako małą wieś, liczącą zaledwie 5. muzułmańskich gospodarstw. Mieszkańcy płacili podatki z uprawy pszenicy, jęczmienia, oliwek, winnic, drzew owocowych, kóz i pszczelarstwa[165]. W 1730 roku w wiosce wzniesiono nowy meczet, w skład którego włączono pozostałości dawnego kościoła krzyżowców[157]. W 1883 roku brytyjskie stowarzyszenie Palestine Exploration Fund opisało wieś jako mały przysiółek z glinianymi chatami, który wznosi się na szczycie grzbietu wśród pozostałości ruin krzyżowców[166].
5388. Nacajuca opis zdjęcia = Główny plac w miasteczku (Zócalo)
5389. Nacerat Illit Miasto Nacerat Illit leży we wschodniej części masywu górskiego Hare Nacerat (około 400 m n.p.m.), który stanowi północną granicę intensywnie użytkowanej rolniczo Doliny Jezreel w Dolnej Galilei, na północy Izraela. W jego otoczeniu znajduje się miasto Nazaret, miasteczka Ar-Rajna, Maszhad, Kefar Kanna, Ein Mahil, Dabburijja i Iksal. Miasto jest częścią obszaru metropolitalnego Nazaretu[58].
5390. Nachf opis zdjęcia = Panorama miasteczka Nachf
5391. Nachszolim Kibuc Nachszolim leży na równinie Szaron nad Morzem Śródziemnym na południe od masywu Góry Karmel, w otoczeniu miasteczka Furajdis, moszawów Dor, En Ajjala i Ha-Bonim.
5392. Nacza (obwód brzeski) Nacza (biał. Нача i ros. Нача, hist. Nacz, Nacz Bryndzowska) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie lachowickim obwodu brzeskiego, nad rzeką Naczą, dopływem Łani, około 11 km na wschód od Lachowicz.
5393. Nacza Agromiasteczko na Białorusi:
5394. Naczezi Naczezi byli budowniczymi kopców, pierwszymi odnotowanymi przez Francuzów. Ich główny ośrodek znajdował się - jak pisze La Salle - w okolicach kopca "Great Emerald Mound" w Mississippi, nieco na wschód od dzisiejszego miasteczka Natchez.
5395. Nad dziwną rzeką Sambation Kalman Segal urodził się w Sanoku. Książka opisuje przedwojenny Sanok oraz życie w powojennej Polsce. Na jej łamach pisarz przedstawił różne aspekty ekonomiczne, polityczne i kulturalne z życia mieszkańców. Opisano w niej m.in. małomiasteczkowe społeczeństwo żydowskie, brud i nędzę robotników oraz bogate kupiectwo i elitę miasta. Autor w namiętny, oskarżycielski i czasami przesadny sposób kreśli sylwetki przedstawicieli społeczeństwa, sadystycznych nauczycieli, robotników oraz znęcanie się podoficerów na rekrutach.
5396. Nad rzeką, której nie ma Plenery: wielkopolski Żerków (miasteczko), Mirów (ruiny zamku), okolice Tuszyna (cegielnia), Poddębice (stacja PKP), okolice Strykowa (zabawa w remizie), Ujazd koło Tomaszowa Mazowieckiego (pałacyk w parku).
5397. Nad Śliwkowym Strumieniem Akcja powieści rozgrywa się od jesieni 1874 do 24 grudnia 1876. W momencie rozpoczęcia utworu, Laura ma niespełna osiem lat. Przybywa wraz z rodziną do Minnesoty i zamieszkuje niedaleko miasteczka Walnut Grove. To tu, po raz pierwszy idzie do szkoły, pomaga rodzicom na farmie. Utwór wprowadza też postać Nellie Oleson.
5398. Nadania praw miejskich w Polsce po 1900 * Artykuł dotyczy praw miejskich, nie statusu gmin miejskich (w Galicji i na Kresach Wschodnich do 1934 roku gminami miejskimi mogły być miasteczka, a także wsie[167]). Przypadki podniesienia miejscowości do rzędu gmin miejskich bez równoczesnego nadania im praw miejskich (lub bez uprzedniego posiadania praw miejskich bez ich utraty[168]) zostały w liście uwzględnione, lecz opisano je kursywą.
5399. Nadanie prawa miejskiego Gryficom w 1262 r. * nowe, po przeciwnej stronie Regi, z uwagi na słowo (łac.) super, supra, które oznacza w jęz. polskim także - po przeciwnej stronie, np: miejsce, które jeszcze do niedawna archeologowie i historycy utożsamiali z grodem, który dał podstawę do lokacji miasta[169][170],
5400. Nadwiślański Park Etnograficzny # Dom z Chrzanowa z 1804 r., typowy dla podmiejskiej architektury małomiasteczkowej. W izbie kuchennej ekspozycja garncarska ukazująca warunki życia i pracy rodzinny garncarza w I. poł. XX w.
5401. Nagai oraz kilkoma miasteczkami.
5402. Nagakute Wioska Nagakute powstała 10 maja 1906 roku w wyniku połączenia wiosek Nagakute (jap. 長湫村), Kamigo i Iwasaku[171]. 1 kwietnia 1971 roku wieś zdobyła status miasteczka, a 4 stycznia 2012 roku Nagakute zdobyło status miastaBłąd w przypisach: Brak znacznika zamykającego </ref> po otwartym znaczniku <ref>. Jak twierdzi prof. J.L. Siemiński[172], miasta zdegradowane są "cząstką dziedzictwa kulturowego i narodowego Polski" oraz "świadectwem obcej przemocy, dawnej niesprawiedliwości i obecnego niezrozumienia" (s. 14). Postawa ta jest obecnie szeroko zauważalna w lokalnych mediach i w formalnych wnioskach o przywrócenie statusu miasta, zarówno z pozycji stowarzyszeń historyczno-kulturowych[173][174] jak i władz gminnych[175][176]. Np. jak twierdzi G. Kmita, dawny wójt gminy Szczerców[177],
5413. Naka (ujednoznacznienie) * Naka − miasteczko (chō) w prefekturze Tokushima
5414. Nakadomari Nakadomari (jap. 中泊町 Nakadomari-machi) – miasteczko w Japonii, na północnym Honsiu, w prefekturze Aomori i powiecie Kitatsugaru.
5415. Nakagawa (Nagoja) Nakagawa (jap. 中川区 Nakagawa-ku) – jedna z 16 dzielnic Nagoi, stolicy prefektury Aichi. Dzielnica została założona 1 października 1937 roku[44]. Położona we wschodniej części miasta. Graniczy z dzielnicami: Nakamura, Naka, Atsuta i Minato, miastem Ama i miasteczkami Ōharu i Kanie.
5416. Nakamura (Nagoja) Nakamura (jap. 中村区 Nakamura-ku) – jedna z 16 dzielnic Nagoi, stolicy prefektury Aichi. Dzielnica została założona 1 października 1937 roku[44]. Położona w zachodniej części miasta. Graniczy z dzielnicami: Naka, Nishi i Nakagawa, a także z miastami Kiyosu, Ama i miasteczkiem Ōharu.
5417. Naksos Główną miejscowością (tzw. chora (gr. χώρα)) na wyspie jest miasteczko portowe Naksos, które mimo swej wielkości jest siedzibą rzymskokatolickiego arcybiskupstwa i grecko-ortodoksyjnego biskupstwa.
5418. Nalajch W Nalajchu występują duże złoża jurajskiego węgla brunatnego, dzięki którym powstała i rozwinęła się osada. Pierwsze kopalnie powstały w 1915 roku, wtedy też założono miasteczko górnicze. W tym czasie rocznie wydobywano 1500–1700 ton węgla na potrzeby stolicy. W latach 1926–27 kopalnie rozbudowano, podobnie w latach 40. XX wieku. W 1963 roku produkowały one 600 tys. ton węgla, a w latach 80. do 800 tys. ton rocznie (20% ówczesnego krajowego wydobycia węgla). Do lat 60. XX wieku, kiedy otwarto kopalnie w dolinie Szaryngol koło Suche Bator, miasto Nalajch było największym zagłębiem węglowym w kraju. Wydobycie początkowo prowadzono w kopalniach podziemnych, budując szyby, co było rzadkością w Mongolii, gdzie zazwyczaj węgiel wydobywa się w kopalniach odkrywkowych. W latach 80. XX wieku stosowano w Nalajchu już wyłącznie eksploatację odkrywkową.
5419. Naliboki (obwód miński) Naliboki[178] (biał. Налібокі, ros. Налибоки) – wieś (od 30 grudnia 2009 agromiasteczko[179]) w rejonie stołpeckim obwodzie mińskim Białorusi. Wieś stanowi centrum administracyjne sielsowietu nalibockiego. Miejscowość leży na wschodnim skraju Puszczy Nalibockiej, nad rzeką Kamionką[180]. Miejscowość znana jest z mordu ludności polskiej dokonanego w 1943 przez partyzantów sowieckich[181].
5420. Naliboki * Naliboki - wieś (dawne miasteczko) w obwodzie mińskim Białorusi
5421. Naloty na Szwajcarię w czasie II wojny światowej 22 lutego 1945 Alianci przeprowadzili zakrojoną na szeroką skalę operację powietrzną, wymierzoną w węzły komunikacyjne w głębi Niemiec (kryptonim „Clarion”)[182]. Tego dnia amerykańskie samoloty omyłkowo naruszyły szwajcarską przestrzeń powietrzną i zaatakowały obiekty w północnej Szwajcarii. Ofiarą nalotów padło aż trzynaście celów – miasteczka Beringen, Hundwil, Igis, Lohn, Neiderdorf, Neuhausen, Otelfingen, Rafz, Stein am Rhein, Taegerwilen, Vals i Zizers, jak również pociąg kursujący między Neunkirch a Szafuzą[183].
5422. Namasigue Namasigue – gmina (municipio) w południowym Hondurasie, w departamencie Choluteca. W 2010 roku zamieszkana była przez ok. 31,5 tys. mieszkańców. Siedzibą administracyjną jest miasteczko Namasigue.
5423. Namhae W roku 1895 powiat stał się częścią regionu (bu) Jinju, a już rok później trafił w granice prowincji Gyeongsang Południowy. W roku 1973 wybudowano most Namhae łączący powiat z lądową częścią Korei Południowej, zaś w maju 1979 roku dystrykt Namhae został podniesiony do rangi miasteczka.
5424. Namiętność (film 2000) Dwa młodzieżowe gangi podzieliły małe nadmorskie miasteczko Goa na dwie strefy wpływów, dwa wrogie obozy. Dzieli ich różnica wyznań: „Eagles” (Orły) są chrześcijanami, a „Bichhu” (Skorpiony) to wyznawcy hinduizmu. Dzielą ich też przyzwyczajenia, uprzedzenia i wzajemna podejrzliwość oraz umowa. Jeśli ktoś z wrogiego obozu wejdzie na terytorium drugiej strony, dochodzi do bójki. Daremnie, policja siłą, a ksiądz perswazją, próbują uciszyć wrogość między młodymi. Wzajemna nienawiści nie sprzyja miłości, a jednak brat przywódcy „Bichhu” Rahul zakochuje się w Shirley, siostrze Maxa, kierującego gangiem „Eagles”.
5425. Nan Hua Cultura Park, dzielnicy miasteczka Bronkhorstpruit w Republice Południowej Afryki.
5426. Nanaimo W latach 40. XX w. wyrąb drewna stał się głównym źródłem dochodów miasta, ale mieszkańcy pobliskiego miasteczka Lantzville wciąż świętują Minetown Days.
5427. Nan’yō oraz kilkoma miasteczkami.
5428. Napad na pociąg pod Łunińcem (1924) Napad na pociąg pod Łunińcem był – obok ataku na miasteczko Stołpce – jednym z najważniejszych wydarzeń podczas sowieckiej dywersji zbrojnej prowadzonej we wschodniej części II Rzeczypospolitej po zakończeniu polsko-bolszewickiej 1919-1920. Do napadu doszło 23 września 1924 r. Dokonał go 40-osobowy oddział terrorystyczny pod dowództwem czekisty Kiryłła P. Ostrowskiego, który występował jako ataman Trofim Kalinienko. W rejonie stacji kolejowej Łowcza wysadził on tory kolejowe, a następnie ostrzelał pociąg relacji Brześć-Łuniniec, którym jechali m.in. wojewoda poleski Stanisław Downarowicz, senator PSL "Piast" Bolesław Wysłouch, biskup miński Zygmunt Łoziński, komendant okręgowy Policji Państwowej insp. Józef Mięsowicz oraz kilkunastu policjantów. Opór stawił jedynie jeden z pasażerów (żydowski kupiec, który zginął) oraz policjant Dmowski i senator B. Wysłouch (zostali ranni). Według części relacji wojewoda S. Downarowicz i insp. J. Mięsowicz zostali wychłostani. Obrabowano też wszystkich pasażerów pociągu. Wojewodzie napastnicy pozostawili kartkę z napisem: Ataman Trofim Kalinienko, Kwatera Główna Timkowicze, dnia 24.IX.1924 roku. Faktycznie celem akcji było przejęcie dużej sumy pieniędzy przewożonych w wagonie pocztowym pociągu. Oddział dywersyjny zdołał wycofać się bezpiecznie do granicy z Rosją Sowiecką, pomimo wysłanego za nim pościgu. Bezpośrednim skutkiem napadu było doprowadzenie do dymisji wojewody S. Downarowicza, który został oskarżony o "niegodną postawę".
5429. Napajedla Pierwsza pisemna wzmianka pochodzi z 1362. W XIV w. mała osada rozrosła się do miasteczka, które w XIX w. otrzymało prawa miejskie. Na rynku wznosi się neorenesansowy ratusz z 1904 (zaprojektowany przez arch. Dominika Faya). Najciekawszym obiektem jest pałac z XVIII w. z pałacowym parkiem w stylu francuskim i angielskim. W 1935 w miejscowości powstał jeden z zakładów Baty, zajmujący się produkcją wyrobów gumowych - Fatra a.s..
5430. Napaść na sowieckich kurierów dyplomatycznych (1926) 5 lutego 1926 r. w wagonie pociągu relacji Moskwa-Ryga doszło do zbrojnej napaści na 2 sowieckich kurierów dyplomatycznych: Teodora Nettego i Johanna Machmastala, udających się do Berlina. Kiedy pociąg przybył do Rygi łotewska policja odkryła, że w korytarzu wagonowym leży 2 zabitych napastników, zaś w przedziale znajdował się jeden kurier zabity i drugi ranny. Zabitym okazał się T. Nette. Johann Machmastal natomiast został trafiony 3 kulami w rękę i brzuch. Według śledztwa policyjnego zastrzelił on obu napastników, chroniąc pocztę dyplomatyczną. Przy zabitych znaleziono plany kolejnych stacji kolejowych na Łotwie i litewskie pieniądze. W śniegu koło stacji kolejowej odkryto z kolei pokrwawiony paszport, na podstawie którego ujawniono tożsamość napastników. Okazali się nimi bracia Antoni i Bronisław Gawriłowiczowie, Polacy z Litwy. W pierwszej wersji śledztwa Łotysze rozpatrywali hipotezę bandyckiego napadu związanego z chęcia zrabowania pieniędzy. Okazało się, że bracia Gawriłowiczowie w nocy z 4 na 5 lutego wyjechali z Rygi, po czym przesiedli się na stacji kolejowej Rembate do pociągu, w którym jechały ich późniejsze ofiary. Początkowo próbowali obrabować włoskiego kuriera dyplomatycznego, ale powiedział im, że nie ma żadnych pieniędzy. Następnie natknęli się na obywatela sowieckiego o nazwisku Pieczorski, któremu kazali iść przed nimi. To samo zrobili z kierownikiem wagonu Brize. Dochodząc do przedziału, w którym przebywali sowieccy kurierzy dyplomatyczni, odepchnęli ich, otworzyli drzwi i z okrzykiem „Ręce do góry!” rozpoczęli strzelaninę. Teodor Nette chwycił własny rewolwer, po czym zdążył ranić w głowę jednego z napastników, zanim sam zginął. Johann Machmastal został ranny, ale ranił w głowę drugiego z napastników. Podczas śledztwa zeznał, że w drzwiach przedziału pojawił się wówczas trzeci napastnik z zakrytą twarzą, do którego strzelił, nie trafiając. Kiedy tamten zniknął, wyjrzał na korytarz, widząc, że trzecia osoba zabija pozostałych napastników. Potem twierdził, że był jeszcze czwarty bandyta. Łotewska policja uzyskała od Litwinów informację, że Gawriłowiczowie zajmowali się dotąd jedynie kontrabandą i spekulacjami. Dlatego pojawiła się hipoteza śledcza, że ktoś musiał stać za ich napadem. 18 lutego 1926 r. do redakcji kilku łotewskich gazet przyszło anonimowe pismo, którego autor dowodził, że – przebywając w połowie stycznia w podróży handlowej w Polsce – w jednym z hoteli warszawskich podsłuchał rozmowę prowadzoną między dwoma polskimi oficerami i cywilem. Wynikało z niej, że ludzie tego cywila będą strzelać jako pierwsi, więc „ruscy” nie zdążą nawet chwycić swojej broni. Oficer powiedział, że w żadnym przypadku nie można ich zostawić żywymi, jeśli zostaną ranni. Cywilem miał być kierownik wagonu Brize. Policji wykryła, że autorem anonimu był mieszkaniec miasta Rūjiena Arnolds Ozols, ale jego dalsze losy są nieznane. Z kolei 8 marca tego roku do łotewskiego konsula w Wolnym Mieście Gdańsku zgłosili się wysłannicy Wiaczasłaua Razumowicza ps. „Chmara”, przewodniczącego Związku Strzelców Białoruskich i atamana oddziałów partyzanckich Białoruskiej Partii Chłopskiej "Zielony Dąb" Wiaczasłaua Adamowicza ps. „Dziarhacz”. Oznajmili oni, że napaść na sowieckich kurierów dyplomatycznych zorganizował polski wywiad wojskowy, czyli II Oddział Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. W tym celu Ekspozytura nr 1 w Wilnie wysłała do miasteczka Łużyki por. Lange, gdzie ten wraz z por. Hercogiem przekazał braciom Gawriłowiczom instrukcje, pieniądze i broń. Wynagrodzenie za napaść wyniosło 200 dolarów. Jednakże łotewscy śledczy nie wiedzieli, co począć z taką wersją napaści. Nie mieli możliwości przesłuchania oficerów polskiego wywiadu wojskowego, zaś pozostałych napastników – oprócz J. Machmastala – nikt nie widział. Dlatego przyjęli jako właściwą rabunkową wersję napaści. Łotewska prasa pisała wcześniej, że sowieccy kurierzy dyplomatyczni przewozili do Berlina brylanty warte około 4 milionów rubli w złocie, więc wersja ta uzyskała potwierdzenie.
5431. Napisała: Morderstwo * Angela Lansbury jako Jessica Fletcher (1984-1996) – główna bohaterka, pisarka rozwiązująca zagadki kryminalne, która mieszka w nadmorskim miasteczku Cabot Cove
5432. Napoleon Hill Napoleon Hill urodził się w ubogiej, jednoizbowej chacie w miasteczku Pound w stanie Virginia. W wieku lat 15 Hill zaczął pisać do lokalnej gazety jako "reporter z gór". Zarobki przeznaczał na naukę w szkole prawniczej, ale nie wystarczały mu i musiał zrezygnować z tej szkoły. Punktem zwrotnym w jego karierze było spotkanie z Andrew Carnegie – przemysłowcem i miliarderem, fundatorem m.in. słynnej Carnegie Hall. Hill pisał serię artykułów o sławnych ludziach i otrzymał zadanie przeprowadzenia wywiadu z Andrew Carnegie, który w tym czasie był jednym z najbogatszch w tamtych czasach ludzi świata. Carnegie uważał, iż proces osiągania sukcesu można przedstawić w jakiejś prostej formule, którą przeciętny człowiek mógłby zastosować, aby sukces osiągnąć. Carnegie zlecił Hillowi przeprowadzenie wywiadów z ponad 500 osobami, kobietami i mężczyznami, aby odkryć tę formułę sukcesu. Za tę pracę Hill nie otrzymywał wynagrodzenia; Carnegie dostarczał mu jedynie listy polecające. Jednak dzięki niej Hill poznał i rozmawiał z plejadą najbogatszych, najpotężniejszych i najsłynniejszych ludzi swoich czasów. Nazwiska wielu z nich są znane również nam dzisiaj: Thomas Edison, Alexander Graham Bell, George Eastman, Henry Ford, Elmer Gates, John D. Rockefeller, Sr., Charles M. Schwab, F.W. Woolworth, William Wrigley Jr., John Wanamaker, William Bryan, Józef Stalin, Theodore Roosevelt, William H. Taft, Woodrow Wilson, Charles Allen Ward and Jennings Randolph. Opisy spotkań z tymi ludźmi i analizę ich drogi do sukcesu można znaleźć na stronnicach książek Hilla.
5433. Napoleon Rouba Urodził się w niewielkim miasteczku w pobliżu Oszmiany, po ukończeniu gimnazjum w Wilnie wyjechał do Warszawy, aby na tamtejszym Uniwersytecie studiować na Wydziale Prawa. Nie mógł studiować w Wilnie, ponieważ zaborca zamknął Uniwersytet Wileński. W 1890 był współzałożycielem wileńskiego Tajnego Towarzystwa Oświaty Narodowej, pięć lat później powrócił do Wilna na stałe. Był stałym współpracownikiem czasopism ukazujących się w Wilnie i Warszawie, autorem recenzji teatralnych, sprawozdań, felietonów i reportaży. Od 1905 przez dziesięć lat pracował w redakcji "Kuriera Litewskiego", był redaktorem wydań i redaktorem odpowiedzialnym za całokształt publikacji. Napisał dwie powieści, w 1896 ukazała się w Wilnie "Stryjowa spuścizna", a pięć lat później w Krakowie "Żyrowisko litewskie". Był wybitnym znawcą młodości Adama Mickiewicza, dzięki dociekliwości i badaniom literackim udało mu się ustalić wiele faktów, które zawarł w napisanej w 1898 książce "Śladami Wieszcza". W 1909 napisał "Przewodnik po Litwie i Białejrusi" będący alfabetycznym wykazem obiektów geograficznych, które znajdowały się na terenie sześciu sąsiadujących ze sobą guberni, była to pierwsza tego typu publikacja.
5434. Naprawiający drogę Po kilku tygodniach artysta zaczął wychodzić poza szpital i zwiedzać okolice Saint-Remy. Towarzyszył mu przydzielony asystent, Jean-François Poulet, znający dobrze okolicę. Obaj odwiedzili razem wąwóz Les Peyroulets, a następnie, po raz pierwszy, samo miasteczko Saint-Rémy. Van Gogha zirytował tłum ludzi, więc obaj szybko wrócili do ośrodka. Później powrócili do miasta. Wówczas van Gogh namalował dwa obrazy przedstawiające Boulevard Mirabeau, wypełnione na pierwszym planie i w głębi charakterystycznymi platanami, prężnymi i lekko poskręcanymi[184].
5435. Narajów Narajów (ukr. Нараїв) - wieś (dawniej miasteczko) na Ukrainie w obwodzie tarnopolskim (rejon brzeżański). Liczy ok. 1800 mieszkańców.
5436. Narni Narni (łac. Narnia[185]) – miasto i gmina we Włoszech, w regionie Umbria, w prowincji Terni. Jest to stare, małe miasteczko umbryjskie, położone na skalistym wzniesieniu dominującym nad wybrzeżem rzeki Nera i nad równiną Terni.
5437. Narocz miasta nadbrzeżne = Kobylnik
5438. Narodowe Siły Zbrojne Pierwszy przypadek likwidacji oddziału Gwardii Ludowej miał miejsce 22 lipca 1943 na Kielecczyźnie i dotyczył złożonego głównie z Żydów oddziału GL im. Ludwika Waryńskiego znanego pod nazwą „Lwy”, od pseudonimu jego dowódcy Izraela Ajzenmana. Grupa ta była odpowiedzialna za napad na miasteczko Drzewica, rabunek i zamordowanie niewinnych cywili oraz członków NSZ (22 stycznia 1943)[186].
5439. Narodowy Uniwersytet Leśnictwa Ukrainy Uniwersytet zajmuje dziewięć budynków edukacyjnych i laboratoryjnych, z których jeden jest obiektem zabytkowym. Na terenie kampusu znajdują się domy akademickie tworząc miasteczko uniwersyteckie. Zbiory biblioteczne znajdują się w dwóch bibliotekach, które posiadają łącznie trzy czytelnie. Jeden z gmachów bibliotecznych mieści się w budynku nieukończonej cerkwi, w budowie znajdują się dwa budynki.
5440. Narsaq W pobliskiej osadzie Qassiarsuk znajdują się ślady osadnictwa wikingów z około 1000 r.n.e.[187] Osada Narsaq została założona w 1830 roku[188]. W roku 1959 Narsaq uzyskało status miasteczka[189]. W Narsaq Museum znajduje się stała ekspozycja poświęcona historii regionu[188].
5441. Narzeczona Zandy’ego Stany Zjednoczone II połowy XIX w. Mieszkający samotnie na położonym na odludziu ranczo tytułowy Zandy jest mężczyzną wchodzącym w wiek średni i zdaje sobie sprawę, że najwyższa pora założyć rodzinę. Odpowiada na zamieszczone w prasie ogłoszenie matrymonialne nieznanej kobiety. Sprowadza ją do pobliskiego miasteczka, gdzie po krótkim zapoznaniu biorą ślub. Jednak ich związek od początku nie układa się najlepiej. Zandy jest człowiekiem prostym a nawet prostackim, bywa arogancki i brutalny. Pierwszej nocy pobytu Hannah w jego domu gwałci ją, uważając, że jako jej mąż ma do tego prawo. Jest dobrym hodowcą bydła, które jest jego pasją i odważnym człowiekiem (stacza w pojedynkę walkę z niedźwiedziem, którego zabija nożem) jednak poniewiera Hannah i jej nie szanuje. Zdradza ją i traktuje przedmiotowo. W końcu kobieta mając dość poniżeń, po kolejnej awanturze, przy poparciu matki Zandy’ego, każe mu się wynosić. Zandy wyjeżdża do miasteczka, gdzie w samotności, rozmyślając nad swoim małżeństwem, postanawia zmienić swój stosunek do żony. Powraca na ranczo i próbuje z nią rozmawiać, widać, że zależy mu na utrzymaniu związku, tylko nie bardzo wie jak to zrobić, bo nikt mu nigdy tego nie pokazał – jego ojciec również zawsze pomiatał jego matką. Wiadomość o narodzinach bliźniaków podczas jego nieobecności, córki i syna, zmieniają ostatecznie jego stosunek do żony, dobrze rokując na przyszłość...
5442. Narzeczona dla geniusza W uniwersyteckim miasteczku Princeton mieszka genialny fizyk Albert Einstein. Jego siostrzenica Catherine zamierza poślubić nudnego psychologa, Jamesa. Pewnego dnia psuje się samochód Catherine i Jamesa, trafiają więc do warsztatu samochodowego. Pracujący tam mechanik Ed od pierwszego wejrzenia zakochuje się w Catherine. Przez przypadek zostawiła ona w warsztacie zegarek. Ed postanawia osobiście odnieść zgubę i ma nadzieję znów spotkać Catherine, ale spotyka samego Alberta Einsteina. Ed od razu zyskuje sympatię uczonego. Naukowiec postanawia nie dopuścić do ślubu z nudziarzem Jamesem i wyswatać siostrzenicę z Edem. Wraz z swoimi przyjaciółmi obmyśla plan jak zrobić ze zwykłego mechanika obiekt uczuć Catherine. Namawia Eda, by wziął udział w rozpoczynającym się w Princeton międzynarodowym sympozjum naukowym jako genialny fizyk samouk i przedstawił wyniki rewelacyjnych badań. Po prezentacji Ed zostaje okrzykniety geniuszem. Wszystko wskazuje na to, że plan Alberta powiedzie się. Jednak zazdrosny James nie zamierza poddać się.
5443. Nasi synowie James Grant (Hugh Grant) i Donald Barnes (Željko Ivanek) są parą z kilkuletnim stażem. James opiekuje się swoim partnerem, który ma AIDS. Stan zdrowia Donalda cały czas się pogarsza, mężczyzna domyśla się, że nie pozostało mu wiele dni. Chciałby w ostatnich chwilach swojego życia zobaczyć matkę (Ann-Margret), z którą nie utrzymuje kontaktów, ponieważ Luanne nie akceptuje homoseksualizmu syna. James, chcąc spełnić marzenie partnera, pyta swoją matkę (Julie Andrews), czy nie pojechałaby do Fayetteville, prowincjonalnego miasteczka w stanie Arkansas, z powiadomieniem o prośbie Donalda. Audrey zgadza się pomóc synowi i jego partnerowi. Kobieta odnajduje Luanne w jednym z barów, gdzie matka Donalda pracuje jako kelnerka. Spotkanie kobiet będzie pełne niespodzianek. Matka Jamesa przyzna się Luanne’ie, że ona sama miała problemy z zaakceptowaniem syna. Z Audrey połączy ją trwała przyjaźń. Luanne musi pokonać własną, jawną homofobię i nauczyć się kochać syna bezwarunkowo.
5444. Nasva Nasva – miasteczko w Estonii, w prowincji Saare, w gminie Lääne-Saare. Pod koniec 2004 roku wieś zamieszkiwały 363 osoby. Na północ od miejscowości znajduje się jeziora Mullutu laht[190] i Suurlaht[191]
5445. Nasze miasto (sztuka) Grover's Corner to fikcyjne typowe amerykańskie miasteczko (liczba ludności: 2642), gdzie wszyscy się znają, wszystko jest poukładane i skąd trudno wyjechać. Nawet po studiach ludzie tam wracają. Nie pochodzi stamtąd nikt sławny, ale na cmentarzu są groby z XVII wieku (takie nazwiska nadal funkcjonują) i żołnierzy z wojny secesyjnej.
5446. Natalia Szymańska * Miasteczko (1958) jako kobieta w miasteczku
5447. Natan Meisler * 1954: Było kiedyś miasteczk
5448. Nathan Brackett Brackett dorastał w małym miasteczku na północ od Bostonu. Ukończył University of Wisconsin-Madison, a w 1997 roku rozpoczął pracę w Rolling Stone jako krytyk muzyczny. Sześć miesięcy później stał się jednym z redaktorów sekcji recenzji.Błąd w przypisach: Brak znacznika zamykającego </ref> po otwartym znaczniku <ref>.
5459. Nazwa służebna W okolicy Wolborza, dawnego grodu książęcego, potem biskupiego, znajdują się następujące nazwy służebne o wczesnośredniowiecznej genezie (w nawiasie podano najwcześniejszą atestację osady): Komorniki (1332), Łagiewniki (1285), Młynary (1273), Psary (1273), Rudniki (1223), Świątniki (1273). Te osady służebne rozmieszczone są w najbliższym sąsiedztwie Wolborza, niejako okalając to miasteczko, występują bowiem na terenie niewielkiej gminy Wolbórz lub pobliskiej gminy Tomaszów Mazowiecki. Zostały one zarejestrowane dowodnie w XIII wieku (jedna wieś w pierwszej połowie XIV w.), czyli ich geneza średniowieczna i charakter służebny nie budzi wątpliwości.
5460. Načeradec Načeradec – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Benešov, w kraju środkowoczeskim. Według danych Czeskiego Urzędu Statystycznego z dnia 1 stycznia 2017 liczyło 1 047 mieszkańców.[192]
5461. Nea Roda Posiada własny port oraz infrastrukturę turystyczną. W 480 roku przed Chrystusem król Persji Kserkses I chciał przekopać tutaj kanał przez przylądek Athos. Skrajem miasteczka prowadzi droga krajowa nr 16 z Salonik do Uranupoli.
5462. Nebo * Nebo – starożytne biblijne miasteczko, dzisiaj stanowisko archeologiczne Khirbet el-Mukhayyet w Jordanii
5463. Nedvědice Nedvědice – miasteczko w Czechach w kraju południowomorawskim, siedziba gminy z rozszerzonymi uprawnieniami (zob. podział administracyjny Czech), żyje tu ponad 1300 mieszkańców (stan z 2005 roku). Na terenie miejscowości znajduje się zamek Pernštejn.
5464. Negril Na północnej plaży znajdują się luksusowe hotele, natomiast południowej części miasteczka znajdują się małe pensjonaty prowadzone przez mieszkańców. Na południe od centrum miejscowości znajdują się klify. Najwyższy z nich „Rick's Cafe” ma 40 m wysokości.
5465. Nehemiah Persoff W latach 80. zaczął ograniczać swoje aktorskie występy poświęcając się drugiej ze swoich pasji – malarstwu. Po raz ostatni pojawił się na ekranie w 1999. Obecnie mieszka wraz z żoną w miasteczku Cambria w stanie Kalifornia. Ma czworo dzieci.
5466. Nehvizdy Nehvizdy – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Praga-Wschód, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 1 869 mieszkańców[77].
5467. Neil Armstrong Jego ojciec był pracownikiem stanowego urzędu do spraw higieny psychicznej // SPRZECZNE Z PONIŻSZYM AKAPITEM, a matka urzędniczką w miejscowym (miasteczkoWapakoneta) biurze konserwacji gleby[193].
5468. Neil Postman Urodził się i wychował w Nowym Jorku. Jego kariera naukowa rozpoczęła się na Uniwersytecie Stanowym Nowego Yorku w małym miasteczku Fredonia, w stanie Nowy Jork. Jednak studia magisterskie i doktoranckie ukończył na Uniwersytecie Columbia w Nowym Yorku. Studia ukończył w 1955, tytuł doktora uzyskał w 1958, oba w Kolegium Nauczycielskim Uniwersytetu Columbia. Zaraz po studiach doktoranckich rozpoczął pracę Uniwersytecie Nowy Jork. Był współzałożycielem Katedry Ekologii Medialnej, której działalność została zainicjowana w 1971 roku, na stanowiącej część Steinhardt School of Education. Tytuł profesora został nadany mu w 1993 roku, zaś do 2002 roku pełnił on funkcję rektora Wydziału Kultury i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Nowojorskiego.
5469. Nelly (raper) Po przeprowadzce do miasteczka akademickiego miasta St. Louis, Nelly stworzył wraz ze swoimi przyjaciółmi grupę muzyczną St. Lunatics. Zespół odniósł lokalny sukces w roku 1996 dzięki samowyprodukowanemu utworowi „Gimme What You Got”. Po frustracji spowodowanej dużymi trudnościami podpisania przez grupę kontraktu płytowego, członkowie zespołu zdecydowali by Nelly rozpoczął solową karierę, zaś gdy odniesie sukces powróci do St. Lunatics, by wypromować swych przyjaciół[194].
5470. Neoplan N4011 W Niemczech, gdzie był produkowany, obsługiwał przede wszystkim komunikację miejską w małych miasteczkach i kurortach. Do Polski sprowadzono tylko kilkanaście sztuk tego modelu (m.in. do komunikacji miejskiej w Gnieźnie, Puławach, Tomaszowie Mazowieckim i Zielonej Górze).
5471. Netanja Leży na równinie Szaron nad Morzem Śródziemnym, w północnej części aglomeracji miejskiej Gusz Dan. Południową granicę Netanji wyznacza rzeka Poleg i Instytut Wingate, a północną granicę rzeka Avichail. W jego otoczeniu znajdują się: kibuc Jakum, moszawy Udim, Bet Jehoszua, Kefar Netter, Cur Mosze, Nordijja, Bet Jicchak-Sza’ar Chefer, Awichajil, Giwat Szappira i Chawaccelet ha-Szaron, wioski Gannot Hadar, Bat Chen, Cuki Jam i Szoszannat ha-Amakim, oraz miasteczka Ewen Jehuda, Coran-Kadima i Pardesijja.
5472. Netvořice Netvořice – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Benešov, w kraju środkowoczeskim. Według danych Czeskiego Urzędu Statystycznego z dnia 1 stycznia 2017 liczyło 1 113 mieszkańców.[195]
5473. Neuhaus (Oste) Neuhaus (Oste) – miasto (niem. Flecken) w Niemczech, w kraju związkowym Dolna Saksonia, w powiecie Cuxhaven, wchodzi w skład gminy zbiorowej Land Hadeln. Do 31 października 2016 należało do gminy zbiorowej Am Dobrock.
5474. Neuhaeusgen Neuhaeusgen (luks. Neihaischen) - małe miasteczko w południowym Luksemburgu, w gminie Schuttrange. W 2005 roku zamieszkiwało je 235 osób.
5475. Neuquén (prowincja) Główną gałęzią gospodarki prowincji jest eksploatacja złóż ropy naftowej i przetwórstwo węglowodorów, największe w Argentynie. Prowincja jest producentem większości patagońskiej energii elektrycznej, głównie z elektrowni wodnych Piedra del Águila, El Chocón, Pichi Picún Leufú, Planicie Banderita (w kompleksie Cerros Colorados) oraz Alicurá. W miasteczku Arroyito znajduje się elektrownia atomowa.
5476. Neven Subotić Neven Subotić urodził się 10 grudnia 1988 roku w Banja Luce w ówczesnej SFR Jugosławii, w rodzinie Serbów, jako syn Željka i Svietlany[196]. W 1990 roku, niedługo przed rozpadem Jugosławii, gdy Subotić miał 18 miesięcy, jego rodzina uciekła z Bośni do niemieckiego miasteczka Schömberg. Gdy w 1992 w Bośni wybuchła wojna rodzina otrzymała status uchodźców[196][197]. Zamieszkała na poddaszu siedziby lokalnego klubu piłkarskiego, do którego dołączył jego ojciec, grający w piłkę nożną już wcześniej w byłej Jugosławii. Subotić interesował się tą dyscypliną od najmłodszych lat, grając razem z ojcem bądź obserwując jego grę. W wieku 7 lat po raz pierwszy zagrał w barwach klubowych, w lokalnym TSV Schwarzenberg[196].
5477. Neverland Ranch Znajduje się w odległości ok. 13 km od miasteczka Los Olivos w stanie Kalifornia, pomiędzy miastami Santa Maria, a Santa Barbara.
5478. Nevio Passaro Wychowywał się w małym miasteczku Neustadt an der Aisch w Niemczech. Obecnie piosenkarz mieszka w Berlinie.
5479. New Hope (Georgia) New Hope - miasteczko w stanie Georgia w hrabstwie Paulding. Przez miasto prowadzi droga nr 92. W 1977 w miasteczku uległ katastrofie DC-9. Zginęły 72 osoby, 22 osoby ocalały.
5480. New Milton New Milton – miasteczko w południowym Hampshire w Anglii usytuowane na skraju Parku Narodowego New Forest, 19 km na wschód od Bournemouth.
5481. New Quay New Quay (wal. Cei Newydd) – miasteczko rybackie i kurort nadmorski nad zatoką Cardigan, w hrabstwie Ceredigion w Walii (Wielka Brytania).
5482. New Utrecht New Utrecht – dzielnica Brooklynu w Nowym Jorku. Nazwa wywodzi się od miasta Utrecht w Holandii. Zostało zasiedlone w 1652 roku przez Corneliusa van Werckhovena, który pochodził właśnie z Utrechtu. W 1657 roku New Utrecht otrzymało status miasteczka, a w 1661 roku otrzymało statut. W tamtym czasie tereny te należały do kolonii Nowa Holandia. 1 lipca 1884 miasto zostało włączone do miasta Brooklyn, które 1 stycznia 1898 roku stało się częścią Nowego Jorku.
5483. Newcastle (Australia) Newcastle jest położone nad południową częścią ujścia rzeki Huntera. Północna część jest pokryta wydmami, bagnami oraz rozwidleniami rzeki. Dlatego też infrastruktura miasta jest zogniskowana na pagórkach i wzgórzach na południe od rzeki. Pomiędzy miastem a rzeką istnieje małe miasteczko Stockton. Znaczną część miasta stanowią niewielkie doliny, w których są położone kopalnie. Natomiast na wzgórzach otaczających te doliny znajdują się osiedla mieszkalne i handlowe.
5484. Newe Ilan Leży w górach Judzkich w odległości około 7 km na zachód od Jerozolimy, w otoczeniu moszawów Sho'eva, Jad ha-Szemona i miasteczka Qiryat Je'arim.
5485. Newe Jamin Leży na równinie Szaron, w otoczeniu miast Kefar Sawa i Hod ha-Szaron, miasteczka Dżaldżulja, kibucu Nir Elijjahu, moszawów Sede Chemed i Eliszama, oraz wioski Mattan. Na północny wschód od wioski przebiega granica terytoriów Autonomii Palestyńskiej, która jest strzeżona przez mur bezpieczeństwa. Po stronie palestyńskiej znajduje się miasto Kalkilja.
5486. Newman (Australia) Newman - niewielkie miasteczko w stanie Australia Zachodnia, największe skupisko ludzkie w hrabstwie East Pilbara i zarazem jego ośrodek administracyjny. Głównym zajęciem mieszkańców jest praca w górnictwie. Powstało w latach 60. XX wieku, po odkryciu w okolicy żłóż rudy żelaza. Urobek jest transportowany na wybrzeże przy pomocy towarowej linii kolejowej łączącej Newman z Port Hedland. Jeżdżące nią pociągi składają się zwykle z bardzo wielu wagonów, a ich łączna długość przekracza 2000 m. W okolicach znajduje się także lotnisko. Miasto bierze swą nazwę od A.W. Newmana, odkrywcy badającego te tereny pod koniec XIX wieku.
5487. Newton (Georgia) Newton – miasto w USA, w południowo - zachodniej części stanu Georgia. Jest siedzibą władz Hrabstwa Baker. W 2009 roku liczyło 761 mieszkańców, co świadczy o wyludnianiu się miasteczka, z którego od 2000 roku ubyło ponad 10% ludności. Najprawdopodobniej jest to spowodowane niższym poziomem życia w porównaniu do innych miasteczek w Georgii. Średni dochód gospodarstwa domowego w 2009 roku wyniósł 25888 co wobec średniej dla całego stanu wynoszącej 47590 stanowi tylko 54%[198]. W latach 2004 - 2010 bezrobocie wzrosło od 4 do około 10%[198].
5488. Newtown St. Boswells Newtown St. Boswells (gael. Baile Ùr Chille Bhoisil) − miasto w Szkocji, ośrodek administracyjny hrabstwa Scottish Borders. Miasto znajduje się nad rzeką Tweed, około 60 km na południowy wschód od Edynburga. Pomimo swej nazwy, Newtown St Boswells jest bardzo starą osadą, pierwsze wzmianki pojawiają się w 1529 roku.Wcześniej miasteczko było znane z licznych młynów wodnych, które przetwarzały zboże w mąkę. Miasto zyskało na znaczeniu dzięki węzłowi kolejowemu na linii Waverley, który był lokalnym centrum komunikacyjnym, jednakże całą linię wraz z węzłem zamknięto w 1969 roku podczas tzw Beeching axe. Do 1929 r. ludność osady składała się głównie z pracowników kolejowych. Zmieniło się to dopiero gdy Newtown St Boswell stał się regionalnym ośrodkiem administracyjnym hrabstwa Scottish Borders. Pobliskie opactwo Dryburgh jest popularnym miejscem wśród turystów.
5489. Nez Percé Zamieszkiwali część stanu Idaho, Waszyngtonu i Oregonu. W 1860 roku, wskutek odkrycia złota w dorzeczu Snake River, na ziemie Indian Nez Percé zaczęli napierać biali. Zniszczyli jedną z wiosek plemienia, aby na jej miejscu postawić miasteczko Lewiston. Na mocy traktatów z 1855 i 1863 Nez Percé odstąpili rządowi USA większość swoich ziem, z wyjątkiem dużego rezerwatu.
5490. Nezamyslice Nezamyslice – miasteczko w Czechach, w powiecie Prościejów, w kraju ołomunieckim. Według danych z dnia 1 stycznia 2012 liczyło 1452 mieszkańców[77].
5491. Ne’ot Chowaw Przy miasteczku przebiega droga ekspresowa nr 40 (Kefar Sawa-Ketura).
5492. Ni Hao Kai Lan Wesołe miasteczko Kai Lan
5493. Niagara (wodospad) * miasteczko Niagara-on-the-Lake - pierwsza stolica Ontario, w centrum miasteczka polski cmentarz wojskowy,
5494. Niagara-on-the-Lake Niagara-on-the-Lake jest jednym z najstarszych miast w prowincji Ontario. Najpierw znane jako Butlersburg, otrzymało prawa miasteczka w 1781 pod nazwą Newark. Pierwszymi osadnikami byli Lojaliści, uchodzący ze Stanów Zjednoczonych.
5495. Niagara * Niagara-on-the-Lake (Ontario) – miasteczko w Kanadzie
5496. Niania w wielkim mieście Serial opisuje perypetie Danuty Mazurek zwanej Daną (Magdalena Lamparska), która pochodzi z prowincjonalnej Nowej Słupi, miasteczka w Górach Świętokrzyskich. Kobieta niedawno skończyła studia i bardzo chciałaby pracować jako psychoterapeutka w Warszawie. Jej próby znalezienia wymarzonej posady spełzają jednak na niczym, musi więc poszukać innego źródła utrzymania. Kiedy szczęście się do niej uśmiecha – zostaje zatrudniona w ekskluzywnej agencji niań o nazwie "Nianie na zawołanie". Wbrew swoim początkowym obawom przekonuje się, że ma wyjątkowy talent pedagogiczny. Jako opiekunka może wykorzystać swoją wiedzę psychologiczną, ale praca z dziećmi wymaga od niej także mnóstwa innych umiejętności. Pewnego wieczoru dziewczyna wybiera się na koncert, poznaje psychologa dziecięcego oraz przystojnego mężczyznę Jacka Zarembę (Przemysław Sadowski) i spędza z nim noc. Wkrótce okazuje się, że mężczyzna jest od lat związany z Moniką Rychter (Kamilla Baar-Kochańska), szefową Dany.
5497. Nibiru: Wysłannik Bogów Pod domem stali już jednak żandarmi. Martin dowiedział się, że jego wujek prawdopodobnie popełnił samobójstwo. On jednak w to nie uwierzył. Dotarł do detektywa i poprosił go o zgodę na wejście do środka. Gdy ją uzyskał, udał się do głównego pokoju. Powspominawszy radosne chwile z François, zaczął powoli przeszukiwać dom. Znalazł mapę okolic meksykańskiego miasteczka Tecolut, drugą z trzech figurek, którą François zdobył podczas swojej dawnej wyprawy i kopertę z biletem i listem do pewnego Meksykanina.
5498. Nic do stracenia (powieść) Jack Reacher postanawia przemierzyć całe Stany Zjednoczone na ukos, ruszając ze stanu Maine, a kończąc w Kalifornii. W czasie swojej wyprawy trafia do Nadziei, a następnie do Rozpaczy, niewielkich, sąsiadujących ze sobą miejscowości w Kolorado. Ulice i budynki w Rozpaczy znajdują się w znacznie gorszym stanie. Reacher zamierzał tylko napić się kawy w miejscowej knajpie, lecz nikt go nie obsługuje, a klienci patrzą na niego, jak na intruza. Po chwili na miejsce przybywają tamtejsi policjanci, przez których zostaje aresztowany, zawieziony na posterunek, a następnie wydalony z miasteczka z ostrzeżeniem, aby więcej tam nie wracać. Zaraz za granicami administracyjnymi na Reachera czeka policjantka z Nadziei, Vaughan.
5499. Niccolò Orsini Niccolò di Pitigliano urodził się w Pitigliano leżącym w regionie Maremma, jako syn Aldobrandino II, hrabiego Pitigliano i jego żony Bartolomei. Był potomkiem Romano "Romanello" Orsiniego, hrabiego Nola, który nabył własność nad małym toskańskim miasteczkiem Pitigliano w roku 1293 przez poślubienie Anastazji de Montfort, dziedziczki rodu Aldobrandeschi, który był właścicielem miasta. Jego rodzice pochodzili z dwóch różnych gałęzi rodu Orsinich.
5500. Nicholas Aylward Vigors Vigors urodził się w niewielkim miasteczku Old Leighlin w hrabstwie Carlow. Studiował na Trinity College w Oksfordzie. W latach 1808–1811 służył w armii podczas wojen napoleońskich w Hiszpanii i Portugalii. Następnie powrócił do Oksfordu, by zakończyć studia, ze stopniem bakalaureata (1817) i tytułem Master of Arts (1818). Praktykował jako adwokat i w 1832 roku uzyskał tytuł Doctor of Civil Law[199].
5501. Nick Stahl * 1994: Wypadek w miasteczku (Incident in a Small Town) jako John
5502. Nickelback Nickelback – kanadyjska grupa muzyczna[200] wykonująca muzykę z pogranicza rocka i hard rocka, ze względu na swoje brzmienie często porównywana z takimi zespołami jak 3 Doors Down, Puddle of Mudd czy Creed[201]. Zespół został założony w 1995 roku w małym miasteczku Hanna w prowincji Alberta w Kanadzie przez wokalistę i gitarzystę Chada Kroegera, basistę Mike Kroegera, gitarzystę Ryana Peake oraz kuzyna, perkusistę Brandona Kroegera[202].
5503. Nicolae Dabija 19 grudnia 1948 roku spotkał się z braćmi Macovei w celu uzgodnienia wspólnych akcji zbrojnych. 22 grudnia napadli na budynek władz lokalnych w miasteczku Teiuș, zdobywając broń, amunicję, maszynę do pisania i powielacz oraz 310 tys. lei. W 1949 roku mjr N. Dabija zamierzał zjednoczyć pod swoim dowództwem wszystkie oddziały zbrojne, operujące w Górach Zachodniorumuńskich. Latem planowano podjęcie zdecydowanych akcji zbrojnych przeciwko miejscowym komunistom. W tym czasie Front Obrony Narodowej – Korpus Hajduków liczył zaledwie 24 członków. Podjęto próby nawiązania kontaktów z placówkami dyplomatycznymi obcych państw w Bukareszcie.
5504. Nidoki Nidoki (lit. Lyduokiai) - miasteczko na Litwie w okręgu wileńskim w rejonie Wiłkomierz, położone 15 km na wschód Wiłkomierza, nad rzeką Świętą. Siedziba starostwa Nidoki. Znajduje się tu poczta, kościół, szkoła i ruiny dworu.
5505. Nie boję się (film) Michał Amitrano, 10-letni chłopiec, uczęszcza w 1978 do klasy V szkoły podstawowej i mieszka w Acqua Traverse, małym miasteczku włoskim w regionie Basilicata. Wraz z młodszą siostrą i innymi przyjaciółmi spędzają czas pośród łanów zbóż. W domu jest mama i tata, który nie zawsze jest obecny z powodu jego pracy jako kierowca ciężarówki. Bawiąc się z przyjaciółmi bohater biegnie do opuszczonego domu położonego wśród łanów zbóż. Dzieci postanawiają, że kto przybędzie ostatni, ma wykonać zadanie. Michał przyszedł ostatni, gdyż musiał pomagać siostrze w kłopotach. Jego zadaniem jest dotykać swojej przyjaciółki Barbary w miejscach intymnych. Michał ratuje dziewczynę z aktu seksualnego i postanawia wspiąć się na ścianie domu.
5506. Nie czas na łzy Nie czas na łzy (ang. Boys don’t cry) – film produkcji USA z 1999 r. w reżyserii Kimberly Peirce. Oparty jest na wydarzeniach, które miały miejsce w prowincjonalnym amerykańskim miasteczku Falls City i mordestwie Brandona Teena w 1993 r.
5507. Nie ma sprawy Głównym bohaterem serialu jest Ed - młody obiecującym prawnik, który prowadził spokojne życie. Miał wspaniałą żonę, pracę w dużej kancelarii prawniczej w Nowy Jorku. Życie te nagle mu się rozpadło. Ed zostaje zwolniony z pracy za brak przecinka w dokumencie przez co wraca wcześniej do domu gdzie przyłapał żonę w łóżku z listonoszem. Ed postanowił wrócić do rodzinnego miasteczka, Stuckeyville, gdzie wciąż mieszkali jego znajomi z liceum, oraz szkolna miłość Carol Vessey, której w czasie liceum nie miał odwagi zaprosić na randkę. Po przyjeździe Ed kupił kręgielnię Stuckey bowl gdzie otworzył swoje małe biuro prawnicze nie rezygnując z prowadzenia kręgielni, pomaga mu w tym trójka pracowników Shirley Pifko, Phil Stubbs i Kenneth Sandusky. Bohater serialu nawiązuje ponowny kontakt z przyjaciółmi z dawnych lat tworząc ponownie zgraną paczkę. Do paczki tej należy najlepszy przyjaciel Eda Mike Burton i jego żona Nancy, Carol i jej przyjaciółka Molly Hudson.
5508. Nie patrz wstecz Claudia mieszka w małym miasteczku koło Nowego Jorku. Pracuje jako kelnerka i pomaga swojej siostrze Kelly. Od 3 lat spotyka się ze swoim chłopakiem Michaelem. Oboje są szczęśliwi, wiodą spokojne życie, ale one chce opuścić miasteczko. Dlatego jeszcze nie chce wyjść za mąż. Wtedy do miasteczka przybywa Charlie - pierwsza miłość Claudii. Jemu nie udało się w Kalifornii i znowu zarabia na chleb pracując na stacji benzynowej. Początkowo dziewczyna odpiera go, lecz ostatecznie zgadza się pójść z nim na randkę. Stare uczucia odżywają, a Michael domyśla się, co jest grane. To powoduje pewne komplikacje. Ostatecznie dziewczyna zrywa z obydwoma facetami, pakuje walizki i zaczyna szukać nowego życia.
5509. Niebylec (województwo podkarpackie) Kolejnymi właścicielami Niebylca byli Pieniążkiowie i Ankiewicze. W czasie konfederacji barskiej do obrony Polski przed wojskami rosyjskimi włączyli się mieszkańcy Niebylca, którymi dowodził Kajetan Junosza Łempicki, a potem wyruszył w 1794 roku na pomoc powstaniu kościuszkowskiemu. Ludność miasteczka trudniła się rolnictwem, rzemiosłem i handlem. Niebylec miał przywilej urządzania cotygodniowego targu i dwóch jarmarków rocznie (od 1801 roku – czterech jarmarków). Miasteczko znane było ze sprzedaży wołów, koni, krów i skór.
5510. Niederanven Niederanven − gmina i miasteczko w centralnym Luksemburgu, w dystrykcie Luksemburg, w kantonie Luksemburg.
5511. Niederdonven Niederdonven (luks. Nidderdonwen) - małe miasteczko w południowo-wschodnim Luksemburgu, w gminie Flaxweiler. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 305 osób.
5512. Niederfeulen Niederfeulen (luks. Nidderfeelen) - małe miasteczko w centralnym Luksemburgu, ośrodek administracyjny gminy Feulen. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 1 092 osób.
5513. Niederkorn (Luksemburg) Niederkorn (luks. Nidderkuer) - małe miasteczko w południowo-zachodnim Luksemburgu, w gminie Differdange. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwały 3 044 osoby.
5514. Niederpallen Niederpallen (luks. Nidderpallen) - małe miasteczko w zachodnim Luksemburgu, w gminie Redange. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 351 osób.
5515. Niederwampach Niederwampach (luks. Nidderwampech) - małe miasteczko w północnym Luksemburgu, w gminie Wincrange. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 140 osób.
5516. Niedziela sprawiedliwości Deruga po rozstaniu z żoną, przybywa do małego miasteczka, gdzie pełni urząd prokuratora. W ciągu weekendu zostaje wplątany w różne intrygi. Za sprawą swojego zastępcy Kurka poznaje sprawę Markowskiego, dyrektora WPRB, który nielegalnie przewozi towary. W tym samym czasie poznaje dziewczynę Magdę, z którą połączy nić sympatii. Ona nie wie o jego pracy, on nie wie, że jest na utrzymaniu u Markowskiego. W niedziele u Markowskiego podczas brydża dochodzi do pewnego zdarzenia.
5517. Niehniewicze Niehniewicze (biał. Нягневічы) – wieś (dawniej miasteczko) na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie nowogródzkim.
5518. Niekrasów

Rozdział VI. Kościoły wyznania helweckiego w Małéj Polsce porządkiem alfabetycznym.
(...) CXXIX. Niekrasów.
Wieś w sandomirskiém niegdyś województwie, pod miasteczkiem Osiekiem, dyecezyi przedtém krakowskiéj, dekanacie pokrzywnickim; w 16tym wieku własność Turskich, herbu Gryf, którzy chwyciwszy się reformacyi za panowania Zygmunta Augusta, kościół tutejszy katolicki w zbór kalwiński przeistoczyli. Na początku 17. wieku Turscy źle się zapewne rządząc zmuszeni byli Niekrasów przedać, dostał on się jednakże w ręce rodziny kalwinskiéj, która jeszcze ku schyłkowi panowania Zygmunta III. zbór niekrasowski utrzymywała. Kiedy go Katolicy, jako niegdyś własność swoję, wraz z funduszami odzyskali, nie wiadomo mi[203].

Józef Łukaszewicz, Dzieje kościołów wyznania helweckiego w dawnéj Małéj Polsce.
5519. Niemenczyn Według spisów podskarbińskich z 1569 dobra niemenczyńskie zaliczały się już do dóbr królewskich. Około 1766 przez oddzielenie z ciwuństwa wileńskiego miasteczka Niemenczyn, wsi Niemenczyn i Giejany utworzono starostwo niegrodowe, które posiadał ciwun wileński Tyszkiewicz. Później własność biskupa wileńskiego ks. Massalskiego. Konstytucją z 1775 zabezpieczono na dobrach tych sumę komisji edukacyjnej. Od 1803 dobra niemenczyńskie stały się beneficjum edukacyjnym Uniwersytetu Wileńskiego uposażającym emerytowanych profesorów tej uczelni. Po likwidacji uniwersytetu Niemenczyn przeszedł na własność państwa rosyjskiego.
5520. Niemieckie nazwy łotewskich miejscowości W wyniku siedmiu wieków silnej niemieckiej obecności, panowania, dominiacji i osadnictwa na terenie Estonii i Łotwy, niemal wszystkie nazwy łotewskich i estońskich miast, miasteczkek i wsi posiadają niemieckie odpowiedniki. Często jest tak, że nazwa w języku estońskim lub łotewskim pochodzi od nazwy niemieckiej.
5521. Niemieckie obozy jenieckie 1939–1945 : obóz jeniecki dla oficerów (Oflag) utworzony jako pierwszy (A) w VII Okręgu Wojskowym (Bawaria) w miasteczku Murnau
5522. Niemiecko-Luksemburski Park Krajobrazowy Park obejmuje dolinę rzeki Our rozdzielającą dwa państwa i niskie góry Ardeny od Eifel, w jego południowej części znajduje się region określany mianem Małej Szwajcarii Luksemburskiej (luks. Kleng Lëtzebuerger Schwäiz, niem. Luxemburger Schweiz, fr. Petite Suisse luxembourgeoise)[204]. Do atrakcji parku zalicza się m. in. liczne zabytki (np. zamek Vianden, były klasztor w Echternach), wsie i miasteczka, doliny rzeczne z licznymi wodospadami, młynami i formacjami geologicznymi, lasy, dziedzictwo kulturowe (tańcząca procesja w Echternach jest wpisana na listę niematerialnego dziedzictwa ludzkości UNESCO)[205]. Na terenie parku powołano 25 rezerwatów przyrody oraz liczne inne formy ochrony przyrody[204].
5523. Niemież Niemież (lit. Nemėžis) – miasteczko na Litwie, w okręgu wileńskim, w rejonie wileńskim. Siedziba gminy Niemież.
5524. Niemirów (obwód lwowski) Na peryferiach miasteczka znajduje się sanatorium «Niemirów».
5525. Niemirów (sanatorium) Niemirów (ukr. Немирів) – sanatorium znajdujące się w lesie sosnowym, na peryferiach miasteczka Niemirów w obwodzie lwowskim, na Ukrainie. Działa od 1814 roku. Stężenie siarkowodoru sięga w niemirowskich wodach do 180 mg/l. Ze względu na skład chemiczny należą one do grup: siarczkowo-wapniowo-sodowych i siarkowodorowych.
5526. Niemokszty Niemokszty (lit. Nemakščiai)[206][207] – miasteczko na Litwie, położone w okręgu kowieńskim i w rejonie rosieńskim. Liczy 905 mieszkańców (2001).
5527. Niemonajcie Niemonajcie (lit. Nemunaitis) – miasteczko na Litwie w okręgu olickim w rejonie Olita, położone ok. 18 km na południe od Olity, nad rzeką Niemen. Siedziba starostwa Niemonajcie.
5528. Niepowstrzymany Pociąg AWVR 777 wymknął się spod kontroli i jedzie sam po torach południowej Pensylwanii. W blisko kilometrowym składzie jest m.in. kilka wagonów z wybuchową i łatwopalną substancją. Wykolejenie pociągnęłoby za sobą katastrofę, która mogłoby spowodować znaczne zniszczenia w centrum kilkutysięcznego miasteczka, przez które przebiega newralgiczny fragment trasy - zakręt o promieniu, którego jadący z pełną szybkością pociąg nie pokona. Doświadczony maszynista Frank Barnes wraz z młodym kierownikiem pociągu Willem Colsonem, podejmują próbę dogonienia składu i zatrzymania go za pomocą hamulców prowadzonej przez nich lokomotywy.
5529. Nierymdajcie Nierymdajcie[208] (lit. Nerimdaičiai) – miasteczko na Litwie, położone w okręgu telszańskim i w rejonie telszańskim. Liczy 349 mieszkańców (2001).
5530. Niesamowity świat Gumballa Serial opisuje przygody dwunastoletniego, psotnego, niebieskiego kota Gumballa, który mieszka w niewielkim, 20-tysięcznym miasteczku Elmore w Stanach Zjednoczonych, wzorowanym na mieście Vallejo w Kalifornii[209], które zamieszkują niezwykłe postacie. Wraz ze szkolnymi przyjaciółmi przeżywa liczne przygody.
5531. Nieuwediep Nieuwediep - miasteczko w holenderskiej prowincji Drenthe, w gminie Aa en Hunze. Leży 20 km na wschód od Assen.
5532. Niewinny (powieść Johna Grishama) Książka opowiada prawdziwą historię Ronalda Keitha Williamsona, pierwszego zawodnika ze stanu Oklahoma wybranego do Major League Baseball. Opuścił on rodzinne miasteczko, by spełnić swoje marzenia i zostać znakomitym sportowcem. Nękany kontuzjami, popadł w złe nałogi (alkohol, narkotyki) i sześć lat później powrócił do rodzinnej Ady. W 1982 roku zgwałcono i zamordowano tam młodą kobietę, Debrę Sue Carter. Prokurator Bill Peterson, bazując na wątpliwych dowodach i zeznaniach niewiarygodnych świadków, oskarżył Williamsona i jego przyjaciela Dennisa Fritza. Sąd skazał Fritza na dożywocie, a Williamsona na karę śmierci.
5533. Nieworany Nieworany[210] lub Niewierany[211][212] (lit. Nevarėnai) – miasteczko na Litwie, położone w okręgu telszańskim i w rejonie telszańskim. Liczy 659 mieszkańców (2001).
5534. Niezwyciężony (film) Film opowiada historię żydowskiego siłacza Zishe Breitbarta (Jouko Ahola), który wraz ze swą rodziną mieszka na Kresach Wschodnich. Pewnego dnia - gdy wraz z młodszym bratem przebywa w miejscowej restauracji - zostaje sprowokowany przez grupkę osób i - w wyniku bójki - demoluje część lokalu. Aby zapłacić za szkody, udaje się do cyrku, który akurat przebywa w miasteczku. Tam - wygrywa z cyrkowym siłaczem - za co otrzymuje nagrodę. Traf chce, że podczas jego "występu" w cyrku przebywa współpracownik pewnego niemieckiego iluzjonisty. Dostrzega on niespotykaną siłę tytułowego bohatera i proponuje mu pracę w Berlinie. Zishe zgadza się i wyruszy na piechotę w podróż do stolicy Niemiec.
5535. Niezwykłe przygody Berta i Erniego Małe miasteczko
5536. Nihonmatsu Nihonmatsu otrzymało status miasta 1 października 1958. Powstało z połączenia miasteczka Motomiya i wsi Shirasawa.
5537. Nikita Chruszczow Ostatnie lata Chruszczowa na Ukrainie wiązały się ze stabilizacją, ostateczną klęską UPA, odbudową przemysłu i rozwojem rolnictwa[213][214]. Dokończył proces kolektywizacji rolnictwa na Zachodzie Ukrainy[215] oraz wdrażał proces przekształcenia chłopstwa w wiejski proletariat, polegający na tworzeniu agromiasteczek, w ramach których rolnicy zyskali dostęp do mediów czy bibliotek nieobecnych dotychczas na obszarach wiejskich[216]. W trakcie jego pobytu na Ukrainie udało mu się w całości ukończyć jedynie jedno agromiasteczko, po czym w grudniu 1949, na rozkaz Stalina przeprowadził się na stałe do Moskwy[216]. W lutym 1948 r. organizując oczyszczanie wsi z „elementów szkodliwych” . Łącznie z inspiracji Chruszczowa aresztowano prawie milion ludzi, a skala i brutalność daje się porównać z wysiedleniem kułaków[217]. W swoich późniejszych wspomnieniach deklarował swoje przywiązanie do narodu ukraińskiego oraz sympatię względem tego kraju[218].
5538. Nikodem, czyli tajemnica gabinetu Opowiadanie należące również do cyklu o Niekłaju, ale jego narratorem jest Jurek Reksza, drugoplanowy bohater "Awantury"; akcja rozpoczyna się od pożaru w miasteczku i wiąże z działaniami miejscowej straży pożarnej.
5539. Nikolaus Adames Nikolaus Adames urodził się 29 grudnia 1813 w luksemburskim miasteczku Troisvierges jako jedyne dziecko rolnika Jeana Adamesa i Marii Magdaleny Wangen. Ojciec zmarł gdy Nikolaus miał 5 lat, matka zaś ponownie wyszła za mąż za wdowca, Nikolausa Köchera, pochodzącego z Basbellain, z którym doczekała się kolejnych dzieci. Po zakończeniu nauki na poziomie podstawowym chciał rozpocząć studia seminaryjne w Bastogne, jednak ostatecznie rozpoczął studia w seminarium duchownym w Namur.
5540. Nikolaus Decius W 1543 Decius wziął udział w wyprawie przeciw Turkom jako kaznodzieja polowy. Z wyprawy tej powrócił do znanego sobie miasteczka Młynary niedaleko Elbląga. Po 1546 ślad jego działalności się urywa.
5541. Nikołaj Mironowicz Od stycznia 1900 r. pomagał ojcu, który był duchownym, w cerkwi we wsi Sidzielniki. Od 1908 r. mieszkał w miasteczku Łużki, gdzie jego ojciec został proboszczem cerkwi Narodzenia Matki Bożej. W 1915 r. ukończył uczelnię duchowną w Wilnie. Następnie rozpoczął naukę w seminarium duchownym w Wilnie, ale z powodu zagrożenia miasta przez wojska niemieckie został wraz z innymi klerykami ewakuowany do Riazania. W 1917 r. po rewolucji bolszewickiej seminarium rozwiązano. Nikołaj N. Mironowicz rozpoczął studia medyczne na uniwersytecie w Białymstoku, które przerwał już wiosną 1918 r., powracając do Łużek. Stamtąd przeniósł się do wsi Koziany, gdzie jego ojciec objął probostwo cerkwi Trójcy Świętej. Do 1920 r. był nauczycielem w miejscowej szkole wiejskiej i jednocześnie organistą w cerkwi. Z powrotem powrócił na krótko do Łużek, gdzie uczył w szkole robotniczej, po czym latem 1921 r. został diakonem. Do 1925 r. posługiwał w cerkwi Narodzenia Matki Bożej w Łużkach. Do 1930 r. był nauczycielem religii w szkole we wsi Kuropolie. Następnie został protodiakonem w Smorgoniach, zaś od 1932 r. w Mołodecznie. W 1936 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Do 1939 r. posługiwał jako kapłan we wsi Teliaticzi. Po ataku wojsk niemieckich na Polskę 1 września tego roku, został zmobilizowany i skierowany do Brześcia. Po drodze został jednak ranny w wyniku bombardowania lotniczego, w wyniku czego trafił do szpitala w Wilnie. Od listopada był proboszczem cerkwi św. Katarzyny. Po zajęciu Wilna przez wojska niemieckie pod koniec czerwca 1941 r., przyjechał do okupowanej Rygi, gdzie wstąpił do Pskowskiej Misji Prawosławnej. Wyznaczono mu służbę w Ostrowiu, którą objął w sierpniu 1942 r. Posługiwał w soborze Trójcy Świętej. Wiosną 1943 r. otworzył cerkiew Kazańskiej Ikony Matki Bożej i zorganizował przy niej monaster. W czerwcu tego roku stanął na czele nowo powstałego dekanatu porchowskiego Pskowskiej Misji Prawosławnej. Jednocześnie jako protojerej objął probostwo cerkwi św. Mikołaja ojca Pawła Studentowa w Porchowie. W połowie sierpnia 1943 r. w Pskowie został odznaczony srebrnym medalem Misji. Następnie przybył do Pieczor, gdzie wstąpił na krótko do monasteru Pskowsko-Pieczerskiego. W połowie września wyjechał do Wilna, gdzie metropolita wileński i litewskie Sergiusz skierował go ponownie do Ostrowa. Od początku stycznia 1944 r. stał na czele okręgu ostrowskiego Misji. Na początku marca tego roku ewakuował się do miasta Szawle, obejmując wkrótce funkcję kierownika kancelarii Pskowskiej Misji Prawosławnej. Jednocześnie stanął na czele okręgu szawelsko-szaurogenskiego Misji. Po odzyskaniu Szawli przez Armię Czerwoną pod koniec lipca, służył do sierpnia w miejscowej cerkwi św. św. Piotra i Pawła, po czym został aresztowany przez NKWD. Krótko potem wypuszczono go na wolność, aby ponownie aresztować pod koniec października. Po procesie skazano go na karę 20 lat łagrów. Odbywał ją w Kraju Krasnojarskim. W połowie grudnia 1956 r. w wyniku amnestii wyszedł na wolność. Zaczął posługiwać w Jakucku. Służbę kapłańską zakończył w 1969 r.
5542. Nikołaj Nazarienko Jego rodzina na początku 1920 r. uciekła znad Donu na Krym. Nie udało jej się ewakuować wraz z wojskami Białych gen. Piotra N. Wrangla do Gallipoli w połowie listopada tego roku, w związku z czym przedostała się do Odessy. Ukrywała się w podmiejskich kamieniołomach, gdzie czekiści rozstrzeliwali przeciwników władzy bolszewickiej. Pod koniec 1920 r. dotarła do Dniestru, przechodząc do rumuńskiej Besarabii. Ze względu na posiadanie krewnych w Rumunii N. G. Nazarienko automatycznie otrzymał miejscowe obywatelstwo. Ukończył szkołę wojskową w Kiszyniowie, a następnie szkołę kawaleryjską w bułgarskim mieście Tyrgowiszte. Służył w stopniu podporucznika w rumuńskim 1 Pułku Husarskim. W 1931 r. został odkomenderowany do oddziału kontrwywiadu wojskowego III Korpusu Armijnego. Na początku 1933 r. awansował do stopnia porucznika. W maju tego roku, podczas wykonywania tajnego zadania wywiadowczego, przedostał się przez Dniestr na sowiecką stronę granicy. Został jednak ranny w strzelaninie z pogranicznikami i wzięty do niewoli. Do końca 1934 r. przebywał w więzieniu NKWD w Tyraspolu. 6 grudnia tego roku po procesie skazano go na karę śmierci przez rozstrzelanie, ale wyrok został wkrótce zmieniony na karę 10 lat w łagrach w Republice Komi. W 1941 r. udało mu się zbiec z jednego z obozów pracy, po czym przedostał się na północny Kaukaz, gdzie utworzył ponad 80-osobowy antysowiecki oddział partyzancki. Ze względu na miażdżącą przewagę wojsk sowieckich skierowanych do pacyfikacji powstańców rozdzielił swój oddział na kilka mniejszych grup. Na czele jednej z nich udało mu się pod koniec września 1941 r. przejść w rejon Rostowa nad Donem, gdzie wznowił walkę z Sowietami. Liczebność oddziału wzrosła do ok. 400 ludzi. 16 października zajął przeprawę na rzece Mius, zamierzając utrzymać ją do czasu nadejścia wojsk niemieckich. Z kierunku Taganrogu partyzantów zaatakował od tyłu batalion Armii Czerwonej wzmocniony tankietkami i samochodami pancernymi, ale od zagładu uratowały ich niemieckie oddziały zmechanizowane XIV Korpusu Pancernego gen. Gustava Antona von Wietersheima, które przerwały obronę sowiecką na północ od Nowonikołajewska. Po rozmowach z Niemcami oddział N. G. Nazarienki wszedł w skład korpusu jako kozacki oddział rozpoznawczy. Uczestniczył w zajęciu Taganroga i Rostowa nad Donem. Na przełomie 1941/1942 r. zajmował pozycje w rejonie miasteczka Nowyj Sanbek, wykonując wypady na sowiecką stronę frontu. Pod koniec lipca 1942 r. brał udział w ponownym zdobyciu Rostowa nad Donem, po czym został podporządkowany niemieckiej 1 Armii Pancernej, działającej na północnym Kaukazie. Podczas walk w rejonie wsi Diwnoje nad rzeką Manycz sotnik N. G. Nazarienko został ranny. Po wyleczeniu jego oddział wszedł w skład 16 Dywizji Zmotoryzowanej, atakującej w kierunku Morza Kaspijskiego. W połowie października 1942 r. spotkał się w stanicy Nowoczerkaskaja z atamanem marszowym płk. Siergiejem W. Pawłowem i oficerami jego sztabu. Następnie jego oddział został przeniesiony do Stalingradu. Kozacy brali udział m.in. w ciężkich walkach o fabrykę traktorów. Następnie walczyli w okolicach Rynok i Orłowki. 18 listopada skierowano ich w rejon styku niemieckiej 6 Armii i rumuńskiej 3 Armii, gdzie w rejonie chutora Mielo-Kletskij mieli prowadzić działania rozpoznawcze. Jednakże z powodu sowieckiej kontrofensywy Kozacy zostali zmuszeni do odwrotu pod Stalingrad, skąd z dużymi stratami udało im się w połowie grudnia wyrwać. 19 grudnia dołączyli do grupy bojowej płk. Helmutha von Pannwitza. Pod koniec lutego 1943 r. oddział przeniesiono na Ukrainę, gdzie w rejonie Chersonia został rozformowany, a jego żołnierze zasilili formowaną w Mławie 1 Kozacką Dywizję Kawalerii. Sotnik N. G. Nazarienko w maju tego roku objął dowództwo 7 Sotni 1 Pułku Kawalerii Kozaków dońskich, składającej się w większości z jego byłych podkomendnych. 1 lipca awansowano go do stopnia rotmistrza. W szeregach dywizji walczył na ziemiach jugosłowiańskich. Na początku 1945 r. został dowódcą II Dywizjonu 1 Pułku Kawalerii Kozaków dońskich, mianowany starsziną wojskowym. Po poddaniu się Brytyjczykom w południowej Austrii uniknął wydania Sowietom. We wrześniu tego roku, przebywając w jednym z obozów dla dipisów w zachodnich Niemczech, założył stowarzyszenie weteranów XV Kozackiego Korpusu Kawalerii SS i innych oddziałów kozackich. W 1949 r. wyemigrował do USA.
5543. Nikołaj Rutycz W 1939 r. ukończył historię na uniwersytecie państwowym w Leningradzie. Pracował w leningradzkiej bibliotece obwodowej. Następnie stanął na czele katedry historii ZSRR w leningradzkim instytucie pedagogicznym im. N. M. Pokrowskiego. W 1941 r. został zmobilizowany do Armii Czerwonej w stopniu podporucznika rezerwy. W sierpniu tego roku dostał się do niewoli niemieckiej. W 1942 r. wstąpił do Narodowego Związku Pracujących (NTS). Wszedł w skład Rady NTS. Z ramienia Związku został wysłany do Kirowohradu, gdzie pracował w strukturach okupacyjnej administracji niemieckiej. Jednocześnie został współpracownikiem SD w Gatczynie. Według części źródeł pod pseudonimem "Rubao" sformował 120-osobowy oddział kolaboracyjny, który pacyfikował okoliczne wioski i miasteczka. Nikołaj N. Rutycz miał brać udział w przesłuchiwaniach i rozstrzeliwaniach partyzantów i osób z nimi związanych. W styczniu 1944 r. aresztowało go Gestapo. Osadzono go w obozach koncentracyjnych w Sachsenhausen, Flossenbürg, a następnie Dachau, skąd zbiegł pod koniec wojny. Po jej zakończeniu ukrywał się w obozie dla przesiedleńców (dipisów) pod Rzymem. W latach 1946-1966 był członkiem Rady NTS. Reprezentował prawe silnie antykomunistyczne skrzydło Związku. Pod koniec lat 40. zamieszkał w Paryżu, gdzie utworzył miejscowy oddział NTS. Następnie wyjechał do Frankfurtu nad Menem. Prowadził działalność agitacyjno-propagandową skierowaną do personelu sowieckich przedstawicielstw dyplomatycznych i handlowych. Powrócił do Paryża. W 1960 r. opublikował książkę pt. "KPSS u własti", która uzyskała duży odzew na Zachodzie i uczyniła nazwisko Rutycz znanym nie tylko wśród rosyjskiej emigracji, ale też zachodnich środowiskach naukowych. Pisał artykuły do rosyjskiej prasy emigracyjnej. Stał się specjalistą od historii Rosji XX wieku, w tym szczególnie Białych podczas wojny domowej. W latach 60. pracował w Radiu "Swoboda". Był członkiem Stowarzyszenia Odnowicieli Rosyjskiej Historii. Na pocz. lat 80. został redaktorem naczelnym pisma "Grani". Opublikował w nim szereg historycznych dokumentów rosyjskich. W swoim domu utworzył prywatne archiwum materiałów dotyczących uczestników ruchu Białych. Pod koniec życia wydał książki: "Wospominanija N. W. Sawicza", "Zapiski gienierała P. S. Machrowa (w Biełoj armii gienierała Dienikina)", "Biograficzeskij sprawocznik wysszcych cziniow Dobrowolczeskoj armii i Woorużennych sił Juga Rossii (Matieriały k istorii Biełogo dwiżenija)", "Biełyj front gienierała Judienicza: Biografii czinow Siewiero-Zapadnoj armii" i zbiór wierszy "Dumskaja monarchija".
5544. Nikt nie woła Tuż po II wojnie światowej do miasteczka na Ziemiach Odzyskanych przyjeżdżają repatrianci i ludzie, którzy
5545. Niles (Illinois) Niles – miasteczko w hrabstwie Cook w stanie Illinois w Stanach Zjednoczonych, należące do aglomeracji chicagowskiej, położone nad rzeką Chicago. Najważniejszą arterią miejscowości jest Milwaukee Avenue.
5546. Nils Kreuger Nils Edvard Kreuger urodził się jako syn kupca i armatora Johana Augusta Kreugera i Christiny Elisabeth Lidman. Wychowywał się w rodzinie o zainteresowaniach muzycznych i artystycznych. Jako dziecko lubił rysować, nie zdradzając jednocześnie jakiś szczególnych plastycznych uzdolnień. W latach 1874–1877 uczęszczał do szkoły przygotowawczej do studiów na Akademii Sztuk Pięknych w Sztokholmie; wśród uczniów szkoły znaleźli się również Karl Nordström i Richard Bergh, z którymi nawiązał bliższą znajomość. W 1878 roku został słuchaczem prywatnej szkoły malarskiej Edvarda Perséusa. Jesienią 1881 roku wyjechał do Francji, zatrzymując się w Paryżu. Wynajął studio na Montparnasse, gdzie jego najbliższymi sąsiadami byli inni artyści szwedzcy, w tym Richard Bergh. Nawiązał kontakty z artystami hiszpańskimi i francuskimi, zwłaszcza z tymi, którzy zajmowali się malarstwem plenerowym. Opanował biegle język francuski. Latem 1882 roku wyjechał z Paryża do kolonii artystycznej w miasteczku Grez-sur-Loing, gdzie namalował swój pierwszy znaczący obraz, Droga do kamieniołomu, którym zadebiutował w 1883 roku na wystawie w paryskim Salonie. Latem tego samego roku odwiedził w towarzystwie kilku kolegów (w tym Bergha) Bretanię, po czym powrócił do Grez, skąd następnie wyjechał do Kalmaru. Stamtąd udał się do Kopenhagi, gdzie uczestniczył w wystawie na zamku Charlottenborg. Z Kopenhagi w towarzystwie Bergha powrócił do Paryża przejeżdżając po drodze przez Belgię i Holandię. Z Paryża wkrótce wyjechał do Grez, ale powrócił do niego wiosną 1884 roku, by wziąć udział w wystawie Salonu z dwoma obrazami: Orka i Z holenderskiego wybrzeża[219]. W Salonie pojawił się ponownie wiosną 1885 roku wystawiając obraz Śnieg w Paryżu. W tym samym roku uczestniczył w sztokholmskiej wystawie Från Seines strand. Wystawione na niej obrazy cieszyły się pewnym powodzeniem, ale nie były to te obrazy, na których organizatorom wystawy szczególnie zależało. Kreuger należał do tych artystów, których prace spotkały się z niewielkim zainteresowaniem ze strony krytyki. Karl Wåhlin na łamach Svenska Dagbladet zauważył, że rysunek Kreugera cechuje naturalność, ruch, wysmakowane przedstawienie tematu, a zarazem chorobliwa bladość, zaczerpnięta przypuszczalnie z obecnej sztuki francuskiej. Kreuger wyjechał wkrótce ze Sztokholmu w rodzinne strony, zatrzymując się latem w miejscowości Mörbylånga na Olandii, gdzie przebywał również Bergh. Zimę spędził w Paryżu, a wiosną 1886 roku powrócił do Szwecji[220]. 15 maja 1886 roku w Knapegården koło Kalmaru ożenił się z Bertą Elisabeth von Essen[221]. Po ślubie wyjechał z żoną do Francji osiedlając się na przedmieściach Paryża. W lutym 1887 roku powrócił do rodzinnego miasta, po czym na jesieni przeniósł się do Varberg. W następnych latach odwiedzał Paryż. W 1889 roku uczestniczył w prowadzonych przez związek artystów Konstnärsförbundet przygotowaniach do prezentacji sztuki szwedzkiej w ramach wystawy światowej w Paryżu. Na wystawie znalazło się 8 jego obrazów. W 1890 roku Kreuger wziął udział wiosennej wystawie Konstnärsförbundet w Sztokholmie, jednak krytyka potraktowała jego twórczość dość surowo, klasyfikując go przeważnie jako impresjonistę. Latem tego samego roku Kreuger powrócił do rodzinnego miasta[220]. Jesienią 1891 roku w Sztokholmie spotkał Nordströma i Bergha. Ich kolejne spotkanie miało miejsce jesienią 1892 roku w Kopenhadze[222]. Wiosną 1893 roku w Kopenhadze zorganizowano wystawę poświęconą van Goghowi. Choć nie ma pewności, czy Kreuger ją zwiedził, to van Gogh okazał się być tym artystą, który w nadchodzących latach wywarł na niego największy wpływ, większy niż na dwóch pozostałych jego kolegów[223]. W 1893 roku Kreuger przyjechał do Varberg, gdzie ponownie spotkał Nordströma i Bergha. Stworzył z nimi tzw. Szkołę z Varberg, która ze szwedzkiego romantyzmu uczyniła program artystyczny. Szkoła z Varberg okazała się najbardziej wpływową siłą w rozwoju narodowo-romantycznego i syntetycznego stylu w malarstwie szwedzkim w ostatniej dekadzie XIX wieku[221]. Nordström wyjechał z Varberg w 1895 roku, a po wyjeździe Kreugera i Bergha jesienia 1896 roku do Sztokholmu Szkoła ostatecznie przestała istnieć. Kolejne lata Kreuger spędzał jednak w Varberg. W 1898 roku wyjechał z Berghiem do Holandii. Sezon letni 1899 roku spędził na Olandii. Namalowane wówczas obrazy spowodowały przełom w percepcji jego sztuki przez ogol publiczności. W 1905 roku Kreuger założył studio w Sztokholmie. Kilkakrotnie wyjeżdżał za granicę (Berlin 1910 i Paryż 1914), ale wojaże te nie miały większego znaczenia dla jego sztuki. Regularnie uczestniczył w wystawach organizowanych przez Konstnärsförbundet, w latach 1905–1908 pracował też (obok Bergha i Nordströma) jako wykładowca w trzeciej szkole prowadzonej przez ten związek. W 1908 roku miał większą indywidualną wystawę swoich prac w lokalu związkowym w Sztokholmie[219].
5547. Nina Simone Urodziła się na 33 East Livingston Street w miasteczku Tryon w Karolinie Północnej, jako szóste z siedmiorga dzieci swoich rodziców. Podobnie jak wielu innych czarnych piosenkarzy, była w dzieciństwie zainspirowana sukcesami Marian Anderson i zaczęła śpiewać w swoim kościele, od wczesnych lat przejawiając też wielki talent pianistyczny. Kiedy w wieku 10 lat dała swój pierwszy publiczny koncert, jej rodzice musieli przesiąść się do tylnych rzędów w sali, żeby zrobić miejsce białym słuchaczom. Ten incydent wpłynął silnie na jej późniejszą walkę o prawa obywatelskie.
5548. Ninh Bình Znajduje się 100 km na południe od stolicy Wietnamu Hanoi. Wokół miasteczka znajdują się wioski: Hoa Lư, Tam Cốc i pływająca wioska Kênh Gà.
5549. Ninohe Miasto leży w północnej części prefektury. Graniczy z miastem Hachimantai oraz kilkoma miasteczkami.
5550. Nippon Steel Nippon Steel powstało w 1970, w wyniku fuzji dwóch hutniczych gigantów, Yawata Iron & Steel (Yawata Seitetsu) oraz Fuji Iron & Steel (Fuji Seitetsu). Od początku roku 1981 metalurgiczna kompania widząc gwałtowny spadek dochodów, zaczęła redukować produkcję, co z kolei pociągnęło za sobą typowe dla japońskich firm wstrzymanie pracy wielu zakładów oraz tymczasowe zwolnienia. Kolejnym problemem z jakim musiało się zmierzyć Nippon Steel, były wysokie ceny niezbędnych do produkcji surowców mineralnych, w efekcie czego w marcu 1983 firma poinformowała, że rok 1982 był jeszcze bardziej nieudany, a dochody zmniejszyły się w tym czasie o 39% w stosunku do słabego roku 1981. W tym czasie japoński przemysł stalowy musiał dodatkowo zmagać się z konkurencją ze strony takich krajów jak Korea Południowa, gdzie niższe koszty pracy umożliwiły przetrwanie na rynku. Sytuacja na tyle uległa pogorszeniu, że w 1986 Nippon Steel było bliskie ogłoszenie upadłości oraz niewypłacalności. W czasie gdy produkcja stali została "uśpiona", firma skierowała swoją działalność w stronę półprzewodników oraz elektroniki, a symbolem tych działań stał się założony na Kiusiu w 1990 park rozrywki Space World. Dzięki poprawie koniunktury na stal oraz redukcji kosztów pracy, w 1995 Nippon Steel wyszedł z zapaści i firma mogła zatrudnić nowych pracowników. Od 1999 Nippon Steel znów przeżywał pewne trudności, nie mnie jednak od 2002, dzięki wysokiemu popytowi na stal w Chinach, Nippon Steel notuje dobre wyniki finansowe, a sytuacja firmy jest stabilna.
5551. Nir Cewi Z centrum moszawu wychodzi droga nr 4313, która można dojechać do miast Riszon le-Cijjon i Be’er Ja’akow. Droga nr 4313 tuż przy granicy moszawu krzyżuje się z drogą ekspresową nr 44 (Holon-Eszta’ol), którą jadąc na południe dojeżdża się do miasta Ramla, a w kierunku północno-zachodnim dojeżdża się do miasteczka Bet Dagan i moszawu Miszmar ha-Sziwa.
5552. Nishi (Nagoja) Położona w północno-zachodniej części miasta. Graniczy z dzielnicami: Kita, Naka i Nakamura, a także graniczy z podmiejskimi miasteczkami: Nishibiwajima, Shinkawa, Kiyosu, Haruhi, Nishiharu i Shikatsu. Dzielnicę przedzielają rzeki Shōnai (nad którą położony jest park Shōnai Ryokuchi), Hori i Shin[44]. Przez dzielnicę przebiega linia metra Tsurumai z pięcioma przystankami zlokalizowanymi na terenie dzielnicy: Kami Otai, Shonai Ryokuchi Koen, Shonai-dori, Jōshin oraz Sengen-chō. Przez dzielnicę przebiega nowa miejska autostrada.
5553. Nishio 15 grudnia 1953 roku miasteczko Nishio połączyło się z częścią miasteczka Hirasaka zdobywając prawa miejskie.
5554. Nissaka-shuku Nissaka była początkowo małym miasteczkiem położonym pomiędzy Kanaya-juku, nad brzegiem rzeki Ōi, a Kakegawa-juku, miastem zamkowym, leżącym na starym, solnym szlaku handlowym.
5555. Nisshin Wioska Nisshin powstała 10 maja 1906 roku przez połączenie wiosek Iwasaki, Shiroyama i Kaguyama[224]. Nazwa wioski zostła wybrana po sukcesie krążownika Nisshin podczas wojny rosyjsko-japońskiej[225]. 1 stycznia 1951 roku Nisshin stało się miasteczkiem, a status miasta zdobyło 1 października 1994 roku.
5556. Nitrianske Pravno Nitrianske Pravno powstało w I połowie XIV w. jako osada górnicza przynależna do majątków zamku w Bojnicach. Po raz pierwszy wspominane było w roku 1393. Znaczną część pierwszych osadników stanowili przybysze z krain niemieckich. Wydobywano tu rudy metali, w tym także niewielkie ilości złota – zlatá baňa (słow. kopalnia złota) wspominana była tu jeszcze w 1614 r. Dzięki korzystnemu położeniu przy uczęszczanym szlaku handlowym z doliny Nitry do Turca szybko się rozwijało. Odbywały się tu cotygodniowe targi i doroczne jarmarki. Dokument króla Zygmunta Luksemburskiego z 1430 r. wspomina dzisiejsze Nitrianske Pravno jako miasteczko, które wkrótce dorównało rangą zarówno Bojnicom jak i Prievidzy. W 1489 r., decyzją króla Macieja Korwina, stało się ono wraz z całym „państwem” bojnickim własnością jego syna, Jana Korwina.
5557. Niwka (Sosnowiec) * 1775/1785 – powstanie miasta Niwek. Niepewny fakt uzyskania praw miejskich, być może miasteczko funkcjonowało wyłącznie w oparciu o prawo targowe[226] Charakter miasta: niewielkie miasteczko nadgraniczne o funkcjach miasta – wrót. Miasteczko zlokalizowane w mikro – konurbacji feudalnej o funkcjach usługowych – (Inne ośrodki zespołu miejskiego: Mysłowice, Modrzejów)[226].
5558. Nizina Zahorska Wykorzystanie terenu zależy od dominujących gleb. Piaszczysta Nizina Borska jest porośnięta lasami sosnowymi. Pokryte glebami lessowymi Pogórze Chwojnickie jest regionem rolniczym, uprawia się tu warzywa, kartofle, ryż i jęczmień. Koło miasta Skalica uprawia się winorośl i wytwarza czerwone wina. Z bogactw mineralnych na Nizinie Zahorskiej odnaleziono gaz ziemny koło wsi Vysoka pri Morave i ropę naftową koło miasteczka Gbely. Eksploatuje się również piasek. Centrum lokalnego przemysłu jest miasto Malacky, które skupia liczne drobne zakłady przemysłu spożywczego i włókienniczego. Poza tym w Rohožníku jest cementownia eksploatująca wapień z Małych Karpat, w Moravským Jánie – przetwórnia warzyw, w Holíču – zakłady elektrotechniczne i wytwórnia porcelany, a w Senicy – fabryka sztucznego jedwabiu.
5559. Niżankowice (Ukraina)
5560. Niżniów Niżniów (ukr. Нижнів / Nyżniw) – miejscowość (obecnie wieś, dawniej miasteczko) na Ukrainie nad Dniestrem, w rejonie tłumackim obwodu iwanofrankowskiego. Przez Niżniów przechodzi droga krajowa N18. Obók Niżniowa ze wschodu przepływa rzeka Dniestr.
5561. Nobeoka Miasto leży na wschodnim wybrzeżu wyspy Kiusiu nad rzeką Kokase. Miasto graniczy z Saiki i kilkoma mniejszymi miasteczkami.
5562. Noc długich noży (książka) W małym miasteczku Feldafig, w swojej willi Waldemar Wesel przygotowuje sześciu wybrańców – młodych członków SS do zadań specjalnych. Nagrodą za służbę są doskonałe warunki bytowe, wyższe stopnie służbowe, duże sumy na kontach bankowych i tylko jeden warunek: bezwzględne posłuszeństwo, każdy rozkaz musi być wykonany bez sprzeciwu.
5563. Noc i ciemność Michael Rogers, prosty chłopak, który nigdzie nie może zagrzać na dłużnej miejsca, trafia pewnego dnia do małego miasteczka Kingston Bishop, gdzie na trafia na starą, wystawioną na licytację posiadłość nazywanych przez miejscowych "Wieżą" lub częściej "Cygańskim gniazdem". Podobno posiadłość jest obłożona klątwą rzuconą przez Cygan, domniemanych dawnych właścicieli tych terenów. Michael marzy o kupieniu tego domu, lecz go na to nie stać. Gdy wraca do miasteczka napotyka miejscową wróżbitkę i cygankę Esther Lee, która każe mu się trzymać z daleka od posiadłości "Cygańskie gniazdo". Twierdzi, że nic dobrego nigdy nikogo tam nie spotka.
5564. Nocher-Route Nocher-Route (luks. Nacherstrooss, niem. Nocherstrasse) - małe miasteczko w północno-zachodnim Luksemburgu, w gminie Goesdorf. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwały 122 osoby.
5565. Nocher Nocher (luks. Nacher) - małe miasteczko w północno-zachodnim Luksemburgu, w gminie Goesdorf. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 221 osób.
5566. Nocny kowboj Joe Buck, jako dziecko został porzucony przez matkę i wychowywany najpierw przez ciotki, a potem przez babcię, która niezbyt interesowała się jego wychowaniem. Po śmierci babci, Joe nie może znaleźć miejsca w życiu. Pod wpływem dramatycznych zdarzeń decyduje się opuścić prowincjonalne miasteczko, w którym dorastał i udać się do Nowego Jorku. Przybywa tam w stroju kowboja, spodziewając się, że zrobi karierę i majątek jako żigolak. Jednak pobyt w Nowym Jorku przynosi mu nowe klęski i rozczarowania. Na swojej drodze spotyka ludzi równie samotnych i zdemoralizowanych jak on.
5567. Noddy Serial ten opowiada o drewnianej lalce, która ma głowę na sprężynce (od czego pochodzi jego nazwa), która żyje w krainie zabawek, przypominającej nieco, małe, prowincjonalne miasteczko w Anglii. Noddy pojawił się po raz pierwszy na kartach ilustrowanych książeczek o Golliwogsach – małych, szmacianych laleczkach o czarnych twarzach, gdzie jednak był postacią drugoplanową.
5568. Noerdange Noerdange (luks. Näerden, niem. Noerdingen) - małe miasteczko w zachodnim Luksemburgu, w gminie Beckerich. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 441 osób.
5569. Noertrange Noertrange (luks. Näertreg) - małe miasteczko w północno-zachodnim Luksemburgu, w gminie Winseler. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 260 osób.
5570. Noertzange Noertzange (luks. Näerzéng) - małe miasteczko w południowym Luksemburgu, w gminie Bettembourg. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 961 osób.
5571. Noheji Noheji (jap. 野辺地町 Noheji-machi) – miasteczko w Japonii, na północnym Honsiu, w prefekturze Aomori i powiecie Kamikita.
5572. Nommern Nommern − gmina i małe miasteczko w centralnym Luksemburgu, w dystrykcie Luksemburg, w kantonie Mersch.
5573. Nootdorp Po połączeniu z Holenderską Narodową Ligą Rugby powstał w miasteczku ligowy klub nazwany Panthers, przekształcony później w Nootdorp Muskieters. Działa również zespół piłkarski SV Nootdorp oraz towarzystwo sportowe RKDEO. Na pograniczu miejscowości gminnych znajduje się basen De Viergang.
5574. Norba Norba to starożytne miasto w Lacjum we Włoszech, położone ok. 480 metrów n.p.m., 1,5 kilometra na północny zachód od współczesnego miasteczka pod nazwą Norma. Miasto jest zabytkiem rzymskim.
5575. Norbit Tytułowy Norbit to dziecko z sierocińca (który był przez lata prowadzony przez ekscentrycznego Chińczyka pana Wong). W dzieciństwie Norbit poznaje Kate, lecz ich drogi rozchodzą się w momencie gdy dziewczynka zostaje adoptowana. Później Norbit poznaje Rasputię, z którą w dorosłym życiu żeni się. Cierpi ona na otyłość ekstremalną i ma dominujący charakter. Po kilkunastu latach do miasteczka wraz z narzeczonym wraca Kate, ma zamiar przejąć sierociniec po panu Wongu. Obiektem zainteresowani są również bracia Rasputii, którzy zamierzają tam urządzić nocny klub. W ten konflikt interesów zostaje wplątany Norbit. W mężczyźnie odżywa również miłość do Kate.
5576. Norma Rae Film opowiada historię kobiety z małego miasteczka na południu USA, która angażuje się w związki zawodowe w fabryce bawełny, gdzie pracuje.
5577. Norman Kirk Pochodził z robotniczej rodziny. Jako dziecko lubił czytać, ale nie przekładało się to na dobre wyniki w nauce. Przestał chodzić do szkoły jeszcze przed swoimi trzynastymi urodzinami, a następnie imał się różnych zajęć, był m.in. pomocnikiem cieśli oraz kolejarzem. W 1941 został powołany do wojska, jednak ostatecznie nie trafił do służby z powodu złego stanu zdrowia. W 1943 zapisał się do Partii Pracy. W 1951 został jej liderem w miasteczku Hurunui, gdzie wówczas mieszkał, a dwa lata później wybrano go na burmistrza tej miejscowości.
5578. Norman Mailer W 1998 ukazał się duży zbiór jego dzieł zatytułowany The Time of Our Time. W wieku 81 lat opublikował esej o sztuce pisania pt. The Spooky Art. U schyłku życia, mając za sobą sześć małżeństw, cztery filmy i ponad 40 książek, jawiący się dotychczas jako postać kontrowersyjna, zamieszkał w spokojnym miasteczku Provincetown.
5579. Norrköpings Tidningar W połowie lat 50. Norrköping miał dwie gazety o orientacji prawicowej; oprócz nich był socjaldemokratyczny Folkbladet. NT ukazywał się po południu, natomiast Östergötlands Dagblad rano. Krąg czytelników obu gazet też był różny; NT był czytany w Norrköping i miasteczkach wschodniego Östergötland, a ÖD głównie na terenach wiejskich. W latach 30. większość udziałów w ÖD przeszła w ręce Ivara Andersona, od 1917 roku głównego redaktora Östgöta Correspondenten w Linköping. Anderson prowadził ÖD przez całą dekadę lat 30. aż do roku 1940, kiedy to został głównym redaktorem Svenska Dagbladet. W roku 1941 sprzedał większość swoich udziałów w ÖD Eskilowi Ridderstadowi, właścicielowi Östgöta Correspondenten. Ridderstad nabywając udziały Andersona liczył na zyski, jakie mogłaby przynieść współpraca między Östergötlands Dagblad i Östgöta Correspondenten. Współpraca ta okazała się jednak niemożliwa. Natomiast dyskusję o możliwości współpracy między Östergötlands Dagblad a Norrköpings Tidningar podjęli na początku lat 50. ich dyrektorzy generalni: Christer Ridderstad (ÖD) i Harald Molander. (NT). Rozmowy te doprowadziły do sprzedaży w maju 1956 roku Östergötlands Dagblad w ręce Norrköpings Tidningar[227].
5580. North Berwick Po parowiekowym zastoju, w połowie XIX wieku miasto zaczęło ponownie się rozwijać, głównie za sprawą uruchomionego w 1850 roku połączenia kolejowego z Edynburgiem. Wówczas to powstał tu jeden z pierwszych ośrodków golfowych, a miasteczko stało się popularnym kierunkiem turystycznym.
5581. North Country Blues Narratorem tej smutnej piosenki jest kobieta, samotna matka trójki dzieci, mieszkająca w miasteczku, z którego już dawno ludzie się wyprowadzili, gdyż wszystko, co dało się wyeksploatować, zostało wyeksploatowane. Tego typu miejscowości nazywane są w USA "miastami duchów" (ang. ghost town).
5582. North Island Fault System Uskok Wellington rozpoczyna swój bieg w Cieśninie Cooka, ciągnie się wzdłuż miasta Wellington i kończy swój bieg w pobliżu miasteczka Woodville, gdzie rozgałęzia się na uskoki Ruahine i Mohaka. Uskok Wellington dzieli się na trzy główne segmenty: Wellington-Hutt Valley, Tararua i Pahiatua[228][229].
5583. Northern Arizona University Uniwersytet utrzymuje w całej Arizonie 39 kampusów, gdzie kształci się około jednej trzeciej wszystkich studentów. Uczelnia oferuje także alternatywne formy nauki, takie jak: studia wieczorowe, zaoczne, czy nauczanie przyśpieszone. Przyznaje też ponad 120 stopni naukowych i certyfikatów. Położone na 2 120 m n.p.m. główne miasteczko uniwersyteckie Flagstaff jest otoczone przez największy sosnowy las w Ameryce Północnej[230], a panujący tam klimat z czterema porami roku zbliżony jest do polskiego. Śnieg pada przeważnie w grudniu i styczniu, a w znajdującym się 11 km od kampusu kurorcie alpejskim można jeździć na nartach. Pod koniec 2010 r. na uniwersytecie kształciło się 25 204 studentów z czego 17 529 na Flagstaff[231].
5584. Northern Kentucky University Kampus główny, jest oddalonym od innych skupisk osiedlem dziennym (z kilkoma akademikami na uboczu) o charakterze przedmiejskim. Jest tworem architektonicznie ujednoliconym, ponieważ był wybudowany po myśli jednej grupy architektonicznej. Z tego powodu, pomimo stopniowego dodawania kompletnie na nowo zaprojektowanych budynków co rok czy dwa, jest on nadal w miarȩ spójnym, modernistycznym, betonowo-szklanym miasteczkiem otaczającym zniwelowane, uprzednio zalesione strome wzgórze, otoczone jarami.
5585. Northfield (Illinois) Northfield - miasteczko w północno-wschodniej części amerykańskiego stanu Illinois w obszarze metropolitalnym Chicago.
5586. Norweskie Muzeum Ludowe opis zdjęcia = Ulica miasteczka
5587. Nosal i Skrob Wesołe miasteczko
5588. Nosorożec (dramat) * Berenger - główny bohater dramatu, everyman. Jest pracownikiem biura wydawnictwa prawniczego na stanowisku korektora. Nudzi go monotonne życie w miasteczku. W weekendy prowadzi hulaszczy tryb życia. Przejawia skłonności do nadużywania alkoholu, przez co często bywa postrzegany jako alkoholik. Berenger z początku nie dba o swój wygląd zewnętrzny, ani o rozwój intelektualny. Jest nieśmiały. Boi się wyznać miłość swojej koleżance Daisy.
5589. Nospelt Nospelt (luks. Nouspelt) - małe miasteczko w centralnym Luksemburgu, w gminie Kehlen. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwały 754 osoby.
5590. Nostitz (ród) Panowie von Nostitz są odnotowywani od roku 1280 w swojej siedzibie rodowej Nostitz (górnołuż. Nosaćicy) - obecnie dzielnica miasteczka Weißenberg. W 1439 Nostitz zostało sprzedane przez rodzinę. Ród dzielił się na trzy gałęzie:
5591. Nostradamus Pragnął zrobić doktorat, wrócił więc do Montpellier. Jednak jego sława przyszła tam pierwsza, a zazdrosne środowisko lekarzy postanowiło uniemożliwić mu dalszą karierę naukową. Wyśmiewali jego umiejętności: leczenie ziołami i nieznanymi specyfikami nie mogło spodobać się lekarzom, którzy swoją praktykę opierali głównie na upuszczaniu krwi (Nostradamus był temu przeciwny). Mimo wszystko (głównie dzięki wstawiennictwu pacjentów oraz innych studentów) otrzymał doktorat i przez rok został na uniwersytecie jako wykładowca. W 1533 roku otworzył prywatną praktykę w Agen, małym miasteczku nad Garonną.
5592. Nosówka (Ukraina)

Wchodziła niegdyś w skład starostwa niegrodowego nossowskiego, leżącego w województwie kijowskim. Podług lustracyi z 1622 r. obejmowało ono: Nosówkę, Owrupice, Szołomki i Uhlenicę. Za przywilejem Jana Kazimierza z r. 1653 Posiadał je Stanisław Lanckoroński, w nagrodę męstwa okazanego w bitwie pod Beresteczkiem. Na sejmie z 1659 r. zamieniono je na dobra lenne i takowe wraz z dobrami Kisielówką Stany Rzplitej nadały Hrehoremu Hulanickiemu, pułkownikowi, w nagrodę za okazane męstwo w wielu bitwach.

[232]
5593. Nothum Nothum (luks. Noutem) - małe miasteczko w północno-zachodnim Luksemburgu, w gminie Lac de la Haute-Sûre. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwały 153 osoby.
5594. Nova Sintra Nova Sintra – miasto w Republice Zielonego Przylądka, główny ośrodek wyspy i okręgu administracyjnego (concelho) Brava. Zamieszkałe przez około 1,5 tysiąca mieszkańców.[233]. Nazwa miasteczka wywodzi się od miasta Sintra w Portugalii. W Nowej Sintrze znajduje się muzeum w domu rodzinnym poety E. Tavaresa[234].
5595. Novosela Novosela (alb. Novoselë) – miejscowość w południowo-zachodniej części Albanii, w okręgu Wlora i obwodzie o tej samej nazwie. Miasto zamieszkuje 10599 osób[2]. Burmistrzem jest Kanan Shakaj[2].
5596. Nové Mesto (Bratysława) Pierwsza pisemna wzmianka o dzielnicy pochodzi z XIII wieku, ale teren ten długo był obszarem bez zwartej zabudowy i osadnictwa. W średniowieczu krzyżowały się tutaj szlaki z dawnej Bratysławy do Modrej, do wioski Vajnory (dzisiaj dzielnicy) oraz Trnawy i Nitry. Dopiero w XVIII wieku zaczął nabierać miejskiego charakteru – na rogatkach miasta zaczęto pobierać myto, o czym do dzisiaj przypominają dwa skrzyżowania – Trnavské mýto oraz Račianske mýto. W XIX wieku pojawiły się pierwsze zakłady przemysłowe, m.in. browar (1872–1873, produkujący do 2007 piwo Stein), fabryka dynamitu (1873) oraz fabryka czekolady (1896). W 1840 otwarto pierwszą w Koronie Węgierskiej kolej konną do miasteczka Svätý Jur. Budynek stacji zachował się do dzisiaj.
5597. Nový Hrozenkov Nový Hrozenkov – miasteczko w Czechach, w powiecie Vsetín, w kraju zlińskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2012 liczyło 2724 mieszkańców[77].
5598. Nový Hrádek Nový Hrádek – miasteczko podgórskie, które się znajduje w północno-wschodniej części Czech u podnóża Gór Orlickich wzdłuż granicy z Polską. Miejscowość leży w pobliżu rzeki Olešenki. Jej powierzchnia wynosi 1139 hektarów. Dzieli się na następujące części: Nový Hrádek, Dlouhé, Rzy oraz Krahulčí.
5599. Nowa Brzeźnica Na przełomie XIV i XV w. Nowa Brzeźnica przeżywała krótkotrwały rozkwit gospodarczy. W 1417 r. król Władysław Jagiełło ufundował tu murowany kościół parafialny, którego relikt (w postaci gotyckiej dzwonnicy) można odnaleźć do dziś w bryle obecnej świątyni. W 1459 r. miasteczko wystawiło 15 zbrojnych na wojnę pruską.
5600. Nowa Fundlandia W Stephenville, miasteczku liczącym ok. 8000 mieszkańców, od początku lat 40. XX wieku do roku 1966 istniała baza amerykańskiej marynarki i lotnictwa. Leżała ok. 20 km od miasta, połączona z nim linią kolejową, wiodącą do leżącej na miejscu dawnej bazy miejscowości Stephenville Crossing.
5601. Nowa Góra (województwo małopolskie) W 1595 roku miasto położone w powiecie proszowskim województwa krakowskiego było własnością wojewodziców krakowskich: Gabriela, Andrzeja i Jana Magnusa Tęczyńskich[235]. Dawne miasteczko (do I wojny światowej), obecnie wieś leżąca na północny zachód od Krzeszowic.
5602. Nowa Heloiza Nowa Heloiza (pełny tytuł: Julia, Nowa Heloiza, listy dwojga kochanków, mieszkańców małego miasteczka u stóp Alp) – powieść epistolograficzna napisana przez Jeana Jacques’a Rousseau w 1761 roku.
5603. Nowa Mysz Nowa Mysz (biał. Новая Мыш) – wieś (dawniej miasteczko[236]) na Białorusi, w obwodzie brzeskim, w rejonie baranowickim.
5604. Nowa Osada (Zamość) Nowa Osada powstała w 1822 roku, jej centrum stanowił Nowy Rynek, powstały wraz z tą miejscowością. Powstanie wsi związane było z modernizacją Twierdzy Zamość i likwidacją dotychczasowych przedmieść, które leżały zbyt blisko murów fortecznych Zamościa. Autorem Nowej Osady był Jan Malletski, który wyznaczył 442 działki po obu stronach szosy lwowskiej wraz z Nowym Rynkiem. Zamieszkało tu wkrótce ok. tysiąca osób, a pod koniec 1826 roku było zajętych 250 działek. Wśród mieszkańców nowego przedmieścia, oprócz wielu mieszczan ze zlikwidowanych przedmieść, było też sporo Żydów (jednak wielu z nich osiedliło się tu nielegalnie). Podczas oblężenia w 1831 roku, a następnie wskutek pożaru (1832), prawie cała zabudowa wsi uległa zniszczeniu. W 1849 roku wieś ta staje się własnością miejską, tym samym zaczyna funkcjonować jako jedna z dużych dzielnic Zamościa. Nowa Osada w 1854 roku była zamieszkana przez 1576 osób i posiadała 25 ulic, przy których stało 9 budynków murowanych i 227 drewnianych. Powoli przedmieście to przybierało formę małego miasteczka, szczególnie gdy przeniesiono tu władze miejskie (do 1866 roku) i jarmarki, a wkrótce powstawały zespoły budynków poczty i drewniana bóżnica. Po kasacie twierdzy (1866) zezwolono na murowaną zabudowę i zaczęły powstawać zajazdy i młyny oraz nowa bóżnica i duży browar. Nowa Osada posiadała 542 ha uprawianej ziemi, w tym 131 łąk. Najlepsze czasy dla Nowej Osady przypadają na okres międzywojenny, kiedy to (po I wojnie światowej) utworzono Gminę Nowa Osada, do której należały miejscowości: Czołki, Horyszów, Chyża, Jarosławiec Mały, Kalinowice Ordynackie, Karolówka, Pniówek, Szopinek, Wólka Horyszowska i Wólka Panieńska. Nowa Osada w 1937 roku była zamieszkana przez 8,5 tysiąca osób (z czego Żydzi stanowili 70%). W 1938 roku rozpoczęto tu budowę kościoła pw. św. Krzyża. Przez wiele lat po II wojnie światowej Nowa Osada (coraz częściej określana jako Nowe Miasto) niewiele się zmienia. Stopniowo do przebudowy płn. części Nowego Miasta dochodzi dopiero na początku lat 70. Stara zabudowa (często z końca XIX wieku) zostaje zastąpiona dużymi osiedlami mieszkaniowymi, powstaje dworzec autobusowy, szkoła, dom towarowy, a nawet 2 banki.
5605. Nowa Południowa Walia W roku następnym powtórzono referendum w tych samych stanach oraz w Queenslandzie (Australia Zachodnia udziału nie brała). Wszędzie odnotowano znaczny wzrost głosów na "tak". Należało również odpowiedzieć na pytanie, gdzie ma znajdować się stolica zfederalizowanej kolonii. Nowa Południowa Walia poszła na kompromis i zgodziła się, że stolica winna znaleźć się na jej terytorium, ale nie bliżej niż 100 mil (161 km) od Sydney. W końcu ustalono, że stolicą Australii zostanie niewielkie wówczas miasteczko Canberra.
5606. Nowa Sucha (powiat węgrowski) ** drewniane budynki miasteczka z XIX wieku
5607. Nowa Słupia Po kasacji klasztoru w 1819 r. miasteczko podupadło. W 1869 r., po powstaniu styczniowym, Nowa Słupia utraciła prawa miejskie.
5608. Nowa Wieś (powiat gostyniński) W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa płockiego. Nazywana jest też Nową Wsią nad Wisłą. Wieś leży na trasie pomiędzy Płockiem, Włocławkiem, a Gostyninem. Innymi, sąsiadującymi wsiami są: Skoki Małe, Skoki Duże (znajdujące się już w województwie kujawsko-pomorskim), a także Karolewo i miasteczko Nowy Duninów.
5609. Nowa Wieś Wielka (województwo kujawsko-pomorskie) W 1946 roku we wsi istniała szkoła powszechna[237]. W 1951 r. uczyło się w niej 222 dzieci, a obsadę zapewniało 6 nauczycieli. W latach 1951-1952 zbudowano nowy budynek szkolny w Nowej Wsi Wielkiej. 28 kwietnia 1955 r. w placówce goszczono przybyłą tu z wizytą młodzież z Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej. W latach 60. szkoła nabrała charakteru zbiorczego, gdyż kierowano do niej dzieci z okolicznych wsi, gdzie likwidowano placówki szkolne. Od 1975 r. w gminie istniały już tylko 2 szkoły podstawowe: w Nowej Wsi Wielkiej i Brzozie. Placówkę rozbudowano o salę gimnastyczną, boiska, bieżnię, „miasteczko komunikacyjne” itp. 25 października 1977 r. szkole nadano imię Marii Konopnickiej, a w latach 1989-1997 placówkę rozbudowano. W 1999 r. utworzono gimnazjum, któremu w 2002 r. nadano za patrona Jana Kochanowskiego[237]. Od 1945 do lat 70. XX w. we wsi istniała również Szkoła Przysposobienia Rolniczego[237].
5610. Nowa Wilejka W okresie II wojny światowej mieszkańcy miasteczka aktywnie uczestniczyli w polskiej konspiracji niepodległościowej, działali w Armii Krajowej oraz brali udział w powstaniu wileńskim i wyzwoleniu Wilna w 1944 r. Po II wojnie światowej większość polskich mieszkańców, w tym całą miejscową inteligencję przymusowo wysiedlono w nowe granice Polski. W tym czasie miasteczko po agresji sowieckiej 17 września 1939 r. było kolejno okupowane przez ZSRR (do 26 października 1939 r.), Republikę Litewską i ponownie wraz z tym państwem przez ZSRR (do ataku Niemiec na ZSRR 22 czerwca 1941 r.), Niemcy (do 1944 r.), a później w składzie Litewskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej należało do ZSRR do 1991. W okresie II wojny światowej katolicka i żydowska ludność Nowej Wilejki była poddawana represjom ze strony zmieniających się okupantów m.in. Szaulisi z Sonderkommando SS wymordowali tu 1159 Żydów[238], a węzeł kolejowy był wykorzystywany przez Sowietów do formowania transportów Polaków na Syberię i Kazachstanu, nawet jeszcze na początku lat pięćdziesiątych. Ten tragiczny epizod upamiętnia znajdujący się na stacji parowóz ze składem wagonów.
5611. Nowa Ziemia Biełuszja Guba została założona w 1954 w związku z powstaniem poligonu atomowego. Obecnie osada przypomina inne rosyjskie miasteczka: jest tutaj cerkiew, szkoła, przedszkole, szpital (wojskowy), kilka sklepów i punktów usługowych (m.in. fryzjer i studio fotograficzne), basen, 3 hotele itd. Część z tej infrastruktury służy głównie przebywającym tutaj czasowo wojskowym. Ewenementem miasta jest nierównowaga demograficzna stałej populacji: mężczyźni stanowią aż 75,7%.
5612. Nowa szkoła króla polski tytuł = Kuzcowe miasteczko / Pracująca Malina
5613. Nowe Brzesko Historia Nowego Brzeska ściśle łączy się z historią klasztoru w Hebdowie. Za czasów Jana Długosza Nowe Brzesko miało 40 łanów miejskich, z których opłacało czynsz klasztorowi. Znajdowały się w nim dwa młyny na Wiśle, jeden należący do klasztoru, drugi do wójta miasteczka. W 1449 r. król Kazimierz Jagiellończyk potwierdził przywilej lokacyjny Nowego Brzeska. Przywileje zostały później potwierdzone jeszcze dwa razy: 17 kwietnia 1674 r. przez króla Jana Sobieskiego oraz 4 października 1767 r. przez Stanisława Augusta Poniatowskiego.
5614. Nowe Miasteczko (gmina) www = http://www.nowemiasteczko.pl/
5615. Nowe Miasteczko www = http://www.nowemiasteczko.pl
5616. Nowe Miasto (Litwa) Nowe Miasto (lit. Žemaičių Naumiestis)[239] – miasteczko na Litwie, położone w okręgu kłajpedzkim i w rejonie szyłokarczemskim. Liczy 1716 mieszkańców (2001).
5617. Nowe Miasto (okręg poniewieski) Nowe Miasto (lit. Naujamiestis) – miasteczko znajdujące się w okolicy Poniewieża, w przeszłości centrum życia kulturalnego i społecznego litewskich karaimów. Obecnie siedziba starostwa w okręgu poniewieskim, Rejon poniewieski.
5618. Nowe Miasto nad Pilicą W obecnych granicach miasta położone jest lotnisko Nowe Miasto nad Pilicą, na terenie którego do roku 2010 miało powstać miasteczko filmowe[240][241].
5619. Nowe Warpno W XVIII wieku miasto rozbudowało się w kierunku południowym, gdzie istniała dzielnica przedmiejska, obecne Karszno. Tam znajdował się m.in. młyn i waga miejska. Wielkie szwedzkie fortyfikacje rozebrano w XIX wieku. Fosa została zasypana i wyspa stała się półwyspem. W 1846 roku zapadła decyzja o wybudowaniu grobli łączącej Stare Warpno z Nowym Warpnem. Projekt ten został zatwierdzony dopiero w 1908, jednak nigdy nie został zrealizowany. Pod koniec XIX wieku miasteczko zostało połączone ze Stolcem i dalej Szczecinem linią kolejową, co przyspieszyło rozwój gospodarczy. Miasto stało się ośrodkiem rybackim i handlowym. Znajdował się tutaj m.in. dom starców, szpital, poczta, szkoła, dom towarowy prowadzony przez rodzinę żydowską, łaźnia miejska i mleczarnia. W okresie międzywojennym miasto przeżywało rozkwit jako ośrodek turystyczny. Kursowały promy do Starego Warpna, Trzebieży i Szczecina oraz rejsy po Zalewie Szczecińskim. Miasto utrzymywało sześć restauracji, sześć piekarń, dwa warsztaty złotnicze, jeden kuśnierski, cztery krawieckie, pięć szewskich, kwitło przetwórstwo rybne.
5620. Nowe przygody Calineczki W małym miasteczku mieszka dziewczynka o imieniu Mia (Maja). Pewnego razu podczas czytania bajki, strony książki zaczęły świecić jasnym blaskiem, a Mia została zamieniona w maleńką dziewczynkę wielkości 2 cali – Calineczkę[53]. Odmieniona, maleńka Maja trafia do Krainy Snów. Aby z niej wrócić musi dostać się do Południowej Krainy i odnaleźć Kryształowego Księcia. Dobra wróżka Angela pomaga dziewczynce i obdarowuje ją magicznymi czerwonymi bucikami. W tej niesamowitej podróży maleńkiej Mai towarzyszy Diamencik – cukrowy elf z Królestwa Słodyczy[242].
5621. Nowe przygody Mikołajka * Wesołe miasteczko
5622. Nowe przygody Pippi Langstrumpf Rudowłosa Pippi Langstrumpf (Tami Erin) ma zawsze dobry humor i jest pełna energii. Osierocona wcześnie musiała nauczyć się radzić sobie sama. Teraz mieszka w małym miasteczku w Willi Śmiesznotce. Jej nieodłącznymi towarzyszami są koń Alfonso i psotna małpka, Pan Nillson.
5623. Nowe życie (film) Ben Garvey (Paul Walker) żyje sobie spokojnie w Dallas u boku kochającej żony (Piper Perabo) i uroczej córeczki. Pewnego dnia jego brat, który właśnie wyszedł z więzienia, proponuje wspólny skok na laboratorium, w którym przechowywane jest 12 kg złota. Początkowo Ben odmawia, ale kiedy wkrótce potem traci pracę, decyduje się na ten desperacki krok. Niestety akcja kończy się tragicznie, giną ludzie, a Ben trafia do więzienia. Sąd skazuje go na karę śmierci i kara ta – poprzez śmiertelny zastrzyk – zostaje wykonana. Jednak ku swojemu zdziwieniu zamiast wiecznego odpoczynku Ben otrzymuje... nowe życie. Budzi się jako dozorca w małym miasteczku w stanie Oregon. Okazuje się, że dostał od losu druga szansę – będzie mógł normalnie funkcjonować, o ile nigdy nie przekroczy granic miasta, czyli pogodzi się z utratą dawnego życia i ukochanej rodziny…
5624. Nowodwór (powiat rycki) Nowodwór – wieś (XVI w.[243]-1820[244][245]Błąd w przypisach: Brak znacznika zamykającego </ref> po otwartym znaczniku <ref>, dzierżawione przez Nowosielskich starożytne miasteczko Lubcz woj. Nowogródzkim nad Niemnem posiadało ok. okolicznych 200 wiosek żydowskich, 32 sioła. Tereny te zamieszkiwało ok. 6800 włościan o pracy pańszczyźnianej. Miasta Grodno, Wsielub, Oświeja i okoliczne dobra w guberni mińska, okolicy Nowogródka były własnością kilku pokoleń. Spisy i herbarze[246] zawierają informacje o dobrach ziemskich i majątkach. Miasto i okolice Wsielub o powierzchni 7582 dziesięcin należące do rodziny Nowosielskich składały się z 52 wiosek, 595 domów, 1 miasto, 19 uroczysk, 10 folwarków. Tereny te w początkach XVIII wieku zamieszkiwało ok. 3800 katolików i żydów. Od początku XVIII wieku majątek (8283,3 ha) należał do Nowosielskich, a następnie do Radziwiłłów. W II połowie XVIII wieku Wsielub przeszedł we władanie rodziny O’Rourke.
5628. Nowosiółki (sielsowiet Nowosiółki, obwód grodzieński) Nowosiółki[247] (biał. Навасёлкі; ros. Новосёлки) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie oszmiańskim obwodu grodzieńskiego, około 8 km na wschód od Oszmiany, nad rzeką Oszmianka. Siedziba sielsowietu.
5629. Nowosiółki (sielsowiet Nowosiółki, obwód witebski) Nowosiółki (błr. Навасёлкі, Nawasiołki; ros. Новосёлки, Nowosiołki) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie postawskim. Wchodzi w skład sielsowietu Nowosiółki.
5630. Nowosiółki * Nowosiółki – agromiasteczko w grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Nowosiółki
5631. Nowosybirsk Za oficjalną datę narodzin nowoczesnego miasta uchodzi 30 kwietnia 1893 roku[248], gdy rozpoczęto kolonizację prawego brzegu rzeki. 20 lipca wmurowano kamień węgielny pod budowę mostu przez Ob[249]. Prawobrzeżne osiedle zyskało sobie wkrótce wyjątkowo złą sławę i znane było jako Diabelskie Grodzisko[250]. Do rozwoju tego terenu przyczyniło się umiejscowienie nieopodal stacji nowo zbudowanej linii Kolei Transsyberyjskiej (Stacja Ob). Początkowo projekt Magistrali Transsyberyjskiej przewidywał, że linia będzie przechodziła przez Tomsk, jednak mieszkańcy Omska utworzyli komitet na rzecz budowy kolei i ostatecznie zmieniono początkowe plany budowy[251]. Już w 1888 r. badania terenowe zlecone przez rosyjski rząd wykazały, że rejon wsi Kriwoszczekowo jest jedynym rozsądnym terenem wytyczenia trasy Transsibu[250]. 27 lutego 1893 r. imperator Aleksander III Romanow wydał zgodę poprowadzenia trasy kolejowej przez ten teren[250]. Była to kluczowa decyzja w rozwoju przyszłego Nowosybirska, która zapewniła dynamiczny rozwój i dostęp do jednej z najważniejszych linii komunikacyjnej w Imperium Rosyjskim. Magistralą kolejową napływały towary i ludzie. 18 września 1895 r. podjęto decyzję o budowie Soboru św. Aleksandra Newskiego i z tej okazji, poświęcając te tereny nowemu patronowi, postanowiono nadać osadzie nazwę Aleksandrowski (ros. Александровский), nie weszła ona jednak do powszechnego użycia[250]. Według innej wersji nowa nazwa została nadana na cześć imperatora Aleksandra III[249][252]. Już jednak w rok później Ministerstwo Spraw Wewnętrznych zasugerowało, na cześć nowego cara, Mikołaja II (ros. Николай, Nikołaj), przemianowanie Aleksandra na Nowo-Nikołajewsk[250]. W 1896 roku 1076 mieszkańców miasta podpisało petycję do władz guberni tomskiej w sprawie nadania Aleksandrowi praw miejskich. Propozycja ta spotkała się wówczas z odmową[253]. W marcu 1897 r. w miasteczku przebywał Włodzimierz Lenin[249]. Wiosną tego samego roku ukończono wreszcie budowę stałego mostu przez Ob.
5632. Nowoszachtyńsk Od 1840 do 1910 na miejscu obecnego miasta powstało miasteczko węglowe, a w 1910 roku połączone w jedną: kopalnie "Neswetaj". W tym czasie przedsiębiorcy są zintensyfikowani budową małych kopalni węgla kamiennego. W 1913, wraz z kopalnią w Paramonowa Mikołaja, syna Rostowskiego milionera, produkcja węgla znacznie się zwiększyła. On założył pierwsze pięć dużych kopalni, zbudował linię kolejową Neswetaj - Górna, zbudowany z kamienia pierwsze 48 baraków dla robotników i 4 schroniska dla administracji.
5633. Nowotaniec Do 1914 miasteczko, następnie do 1934 miasto. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie krośnieńskim.
5634. Nowy Dwór (rejon szczuczyński) Nowy Dwór (biał. Новы Двор) – wieś (dawniej miasteczko) na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie szczuczyńskim.
5635. Nowy Dwór (rejon świsłocki) Nowy Dwór (biał. Новы Двор) – wieś (dawniej miasteczko) na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie świsłockim.
5636. Nowy Dwór (sielsowiet Nowy Dwór) Nowy Dwór (biał. Новы Двор, ros. Новый Двор) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie mińskim, w sielsowiecie Nowy Dwór, którego jest siedzibą, nad Świsłoczą.
5637. Nowy Dwór Gdański W wyniku I rozbioru Polski Żuławy weszły w skład Prus. Niszczejący zamek nowodworski został przekazany przez króla Fryderyka II miejscowym luteranom i w jednej z sal utworzono kaplicę ewangelicką (1784). Miejsce to okazało się się jednak niewystarczające i w latach 1831-1834 na piwnicach rozebranego zamku wybudowano nową świątynię. W latach 1847-1851 wybudowano kościół katolicki. Po niekorzystnym dla regionu okresie wojen napoleońskich (1807-1813), kiedy to na Żuławach stacjonowały wojska francuskie, Nowy Dwór zaczął się dynamicznie rozwijać się, dzięki czemu w 1824 r. przeniesiono tu z pobliskiego Nowego Stawu pruski Sąd Królewski, w 1859 nadano mu prawa osady targowej (1859). Najważniejszym wydarzeniem było nadanie przez cesarza Wilhelma I praw miejskich w 1880. W miasteczku znajdowały się browary, tkalnia lnu, wytwórnia tytoniu, garbarnia, fabryka mydeł, cukrownia (od 1881). Wizytówką miasta była jednak produkowana od 1776 roku przez rodzinę Stobbe słynna wódka jałowcowa Stobbes Machandel. W 1886 miasteczko uzyskało połączenie kolejowe z Szymankowem, skąd można było się udać do Berlina i Królewca. Ogromne znaczenie miało otwarcie linii kolei wąskotorowej (pierwszy odcinek 1891 r.) stale rozbudowywanej do lat dwudziestych XX w. Dzięki wybrukowaniu ulic i przyłączeniu budynków do sieci wodociągowej i energetycznej, miasto stało się schludnym, nowoczesnym ośrodkiem.
5638. Nowy Jork, czwarta rano Senne, prowincjonalne miasteczko, w którym jest tylko jeden bar „Błysk”. Gdyby nie pobliskie więzienie byłoby zapomniane dla świata. A tak przybywają goście. W barze pracuje Agnieszka i marzy o Nowym Jorku. W dziewczynie kochają się Krzysiek i Józek. Józek mówi jej o milicyjnej furgonetce przewożącej pieniądze.
5639. Nowy Pohost Nowy Pohost (biał. Новы Пагост) – wieś w obwodzie witebskim, do 1945 miasteczko w Polsce, w województwie wileńskim, siedziba gminy Nowy Pohost.
5640. Nowy Witków Nowy Witków lub Witków Nowy (ukr. Новий Витків) – wieś (dawniej miasteczko) na Ukrainie w obwodzie lwowskim (rejon radziechowski). Miejscowość liczy ponad 1200 mieszkańców.
5641. Nowy cmentarz żydowski w Ciechanowcu Nowy cmentarz żydowski w Ciechanowcu – kirkut mieści na północny wschód od miasteczka. Nie wiadomo kiedy dokładnie powstał. Obecnie obszar nekropolii jest porasta las. Zachowało się około 30 macew[254]. Kirkut ma powierzchnię 1,6 ha.
5642. Nowęcin Nowęcin jest siedzibą sołectwa, w którego skład wchodzi również osada Lucin. Dynamiczny rozwój turystyczny sąsiedniej Łeby doprowadza do stopniowego przekształcania się miejscowości w południowo-wschodnie przedmieście tego nadbałtyckiego miasteczka.
5643. Nueva Arcadia Według Narodowego Instytutu Statystycznego Hondurasu na terenie gminy położone były następujące miasteczka i wsie[255]:
5644. Nur Po III rozbiorze Nur miastem rządowym w obwodzie ostrołęckim i departamencie płockim. W 1797 r. w miejscowości 72 domy i 432 mieszkańców[256]. Nur włączono do powiatu ostrołęckiego i departamentu płockiego. W 1807 roku w mieście mieszkało 10 Żydów i 597 chrześcijan[257]. W 1808 roku burmistrzem Nura został Jacenty Budziszewski[257]. W 1810 roku liczbę mieszkańców oszacowano na 435 osób[258]. W 1817 roku:

miasteczko jak uboga wieś wyglądało. Tylko bruki daleko na polach odkrywane i place na role zajęte wskazywały ślady, jak było niegdyś obszerne[259]

. W 1827 roku Nur liczył 75 domów i 514 mieszkańców[260].
5645. Nurawa Nurawa (biał. Нурава; ros. Нурово; hist Nurowo) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie wierchniedźwińskim obwodu witebskiego, nad Dźwiną, około 2 km na północ od Dzisny i 28 km na południowy wschód od Wierchniedźwińska.
5646. Nuth Nuth znajduje się we wschodniej części gminy i spełnia funkcję centrum, w tym stacji wzdłuż linii Heerlen – Sittard i dużych zakładów przemysłowych wzdłuż A76. Przez centrum miasteczka przebiega droga z prowincji Brunssum do Valkenburga, N298. W mieście jest ratusz jak i wiele różnych sklepów. Kościół parafialny św. Bavo stoi na północ od drogi w najstarszej części Nuth, droga została zbudowana w roku 1763. Kościół stoi na wzgórzu kościelnym, wokół którego wybudowano domy.
5647. Nuwajbi Nuwajbi[261] (arab. نويبع, ang. Nuweiba) („bąbelkowe źródła”) – miasteczko we wschodniej części muhafazy Synaj Południowy w Egipcie. Ten nadmorski kurort zlokalizowany jest na wybrzeżu Morza Czerwonego nad Zatoką Akaba (Riwiera Morza Czerwonego).
5648. Nyŏngbyŏn Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej powiat składał się z 14 miejscowości (kor. myŏn) oraz 114 wsi (kor. ri). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Nyŏngbyŏn, P'alwŏn, Sorim, Pongsan, Yŏnsan (13 wsi), Kosŏng (10 wsi) i Ori (13 wsi – wszystkie uprzednio były częścią powiatu Nyŏngbyŏn). Powiat Nyŏngbyŏn składał się wówczas z jednego miasteczka (Nyŏngbyŏn-ŭp) i 34 wsi.
5649. Nyŏngwŏn Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej powiat składał się z 9 miejscowości (kor. myŏn) oraz 88 wsi (kor. ri). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Nyŏngwŏn, T'aegŭk, Yŏngnak, Onhwa (1 wieś) i Tŏkhwa (3 wsie). Powiat Nyŏngwŏn składał się wówczas z jednego miasteczka (Nyŏngwŏn-ŭp) i 18 wsi. W październiku 1954 roku powiat powiększył się o wsie Ryongdae, Ch'ŏngsan, Sunho, Sinhŭng, Hoeyang i Onyang, które do tej pory znajdowały się w administracyjnych granicach powiatu Taehŭng.
5650. Náhon W 1818 została uczyniona wzmianka o domu Jana Jetela. Końcem VIII wieku i na początku XIX wieku budowano domy w novohradeckiej oraz malšovickiej części wyłącznie z drewna, nowe od końca XIX wieku pojawiają się już tylko z cegieł. Do miasteczka Nový Hradec Králové należały domy nr 229, 231-233, 236-237, 241, 248, 258, 261, 271-272, 274-278, 475-478; pozostałe domy były częścią Malšovic.
5651. Náměšť na Hané Náměšť na Hané – miasteczko w Czechach w powiecie Ołomuniec.
5652. Nördlingen Miasto powstało na dnie krateru uderzeniowego, a zbudowane zostało ze skał powstałych w wyniku uderzenia. Szkolili się tu amerykańscy astronauci uczestniczący w księżycowej misji Apollo, a w miasteczku, przy Shoemaker Platz, znajduje się muzeum krateru Nördlinger Ries[262].
5653. Nörten-Hardenberg Nörten-Hardenberg - miasto (niem. Flecken) i gmina samodzielna (niem. Einheitsgemeinde) w Niemczech w kraju związkowym Dolna Saksonia, w powiecie Northeim. Znajduje się tutaj zamek Hardenberg z 1709 r.
5654. Nędzne psy (film 2011) Scenarzysta z Los Angeles David Sumner przeprowadza się z żoną Amy do jej rodzinnego miasteczka, położonego na południu Stanów Zjednoczonych. Niestety, życie w nowym miejscu nie przypomina sielanki. Małżonkowie zaczynają się kłócić o każdy drobiazg, a ich związek przechodzi poważny kryzys. Sytuację pogarsza fakt, iż żadne z nich nie może na nikogo liczyć. Mieszkańcy okolicy zdają się nie akceptować przyjezdnych i na każdym kroku okazują im swoją wrogość, m. in. wieszając ich kota w szafie. Pewnego dnia Charlie - dawny chłopak Amy, zabiera Davida na polowanie okłamując go, iż trwa sezon łowiecki. W czasie, gdy David podejmuje trop za jeleniem, Charlie wraz ze swoimi kolegami wraca i z jednym udaje do domu Sumnerów, gdzie Amy zostaje przez nich zgwałcona.
5655. Nędznicy (miniserial 2000) Panorama społeczno-historyczna Francji 1 połowy XIX wieku. Historia życia galernika (skazanego na za kradzież kromki chleba) Jeana Valjeana oraz ścigającego go policjanta - inspektora Javerta. Po blisko 20 latach spędzonych w więzieniu Jean Valjean odzyskuje wolność. Postanawia żyć uczciwie i zgodnie z prawem, zostaje pod zmienionym nazwiskiem szanowanym biznesmenem i merem małego miasteczka na północy Francji.
5656. Nędznicy Akcja powieści rozpoczyna się w 1815 w prowansalskim miasteczku Digne opisem życia prowadzonego przez biskupa Myriel, zwanego przez mieszkańców diecezji Mile Widzianym (fr. Bienvenu[263]). Biskup ten dobrowolnie zrezygnował z mieszkania w przeznaczonym dla siebie pałacu, oddając go na szpital. Dawał przykład skromności i dobroci, wspierał dobroczynność.
5657. O psie, który jeździł koleją Akcja utworu dzieje się we Włoszech. Pewien zawiadowca znajduje na stacji kolejowej kundelka, przygarnia go i nazywa Lampo (wł. Błyskawica). Zawiadowca, mający troje dzieci (Gina, Roberto i Adele) mieszka w mieście Piombino, a pracuje w miasteczku Marittima. Lampo cały dzień spędzał na stacji, a wieczorem wracał z zawiadowcą do jego domu na kolację.
5658. OK K.O.! Po prostu walcz Akcja serialu rozgrywa się w Lakewood Plaza – miasteczku zamieszkiwanym przez chłopca o imieniu K.O. oraz innych superbohaterów. Główny bohater marzy o tym, aby stać się najlepszym herosem na świecie tak jak inni w Lakewood Plaza Turbo i każdego dnia stara się rozwijać swoje nowe nabyte umiejętności. Razem ze swoimi przyjaciółmi – Enid i Radem mają za zadanie pokonać złego Lorda Boxmana, który przepełniony jest nienawiścią i chęcią zniszczenia rywalizującego z nim sklepu.
5659. OK-KS Orbiter był wyposażony w platformę elektronicznego systemu KEI. Również był wykorzystywany do testów zjawisk elektromagnetycznych (EMI). Obiekt był rozczłonkowany i nie stanowił całości. Do 1997 r. OK-KS znajdował się w fabryce Energii w miasteczku Korolow.
5660. Oatman (Arizona) Na fali renesansu zainteresowania Route 66 i dziedzictwem historycznym USA, Oatman zyskało ponownie popularność i obecnie jest atrakcją turystyczną. Wzdłuż odrestaurowanej ulicy mieszczą się sklepy z pamiątkami, a po całym miasteczku swobodnie przechadzają się osły[potrzebny przypis].
5661. Obama (Fukui) Miasto leży w południowej części prefektury nad zatoką Wakasa (Morze Japońskie). Graniczy z miasteczkami Ōi i Wakasa oraz z miastem Takashima z prefektury Shiga.
5662. Oban opis zdjęcia = Oban – panorama miasteczka
5663. Obanazawa oraz kilkoma miasteczkami.
5664. Obcy VI Do miasteczka przybywa młody człowiek, któremu spod czarnego kapelusza wystają zakręcone pejsy. Gość mimowolnie przypomina mieszkańcom świat, który nie istnieje od dawna. Ludzie zwierzają mu się w konfidencji, jakby chcieli oczyścić mózgi ze wspomnień lub zasłyszanych opowieści.
5665. Obcy kontra Predator 2 W pewnej miejscowości w stanie Kolorado rozbija się statek kosmiczny Predatorów przewożący hybrydę Obcych i Predatorów. Na miejsce katastrofy zostaje wysłany Predator, którego celem jest zlikwidowanie hybrydy zagrażającej obu gatunkom. Rząd amerykański chcąc unicestwić obce rasy rozważa czy sięgnąć po wszelkie dostępne środki, nie wyłączając zbombardowania miasteczka. Mieszkańcy miasteczka, armia jak i oba gatunki stoczą zaciętą walkę o przetrwanie.
5666. Oberanven Oberanven (luks. Ueweraanwen) - małe miasteczko w centralnym Luksemburgu, w gminie Niederanven. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 627 osób.
5667. Oberdonven Oberdonven (luks. Uewerdonwen) - małe miasteczko w południowo-wschodnim Luksemburgu, w gminie Flaxweiler. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 155 osób.
5668. Oberfeulen Oberfeulen (luks. Uewerfeelen) - małe miasteczko w centrlnym Luksemburgu, w gminie Feulen. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 277 osób.
5669. Oberkorn Oberkorn (luks. Uewerkuer) – małe miasto w południowo-zachodnim Luksemburgu, w gminie Differdange. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwały 4 493 osoby. W 1982 zespół Depeche Mode wydał instrumentalny utwór (B-side singla "The Meaning of Love") nazwany "Oberkorn (It's a Small Town)" ("Oberkorn, to jest małe miasteczko"), który bezpośrednio odnosi się do tego miasta, w którym Depeche Mode koncertowało 30 marca 1982 roku.
5670. Oberpallen Oberpallen (luks. Uewerpallen) - małe miasteczko w zachodnim Luksemburgu, w gminie Beckerich. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 374 osób.
5671. Obiecana ziemia # Miasta, miasteczka
5672. Obiekty z listy dziedzictwa UNESCO w Brazylii Goiás jest kolonialnym miasteczkiem, które odgrywało dużą rolę w XVIII i XIX w., kiedy to rozwijał się tu przemysł wydobywczy.[264]
5673. Obietnica (film 2001) Jerry Black, policyjny detektyw w małym amerykańskim miasteczku ma właśnie odejść na zasłużoną emeryturę, kiedy dochodzi do brutalnej zbrodni na kilkuletniej dziewczynce. Przez przypadek to właśnie on ma poinformować rodziców, że ich córka została zgwałcona i zamordowana. W trakcie rozmowy Black złożył matce dziewczynki uroczystą przysięgę, że złapie mordercę.
5674. Oblężenie Badajoz 3 dyw. Pictona dotarła na szczyt drabin, łącząc się z żołnierzami 5 dyw., którym również udało się wedrzeć do miasta[53]. Od momentu zdobycia przyczółka, siły brytyjsko-portugalskie miały przewagę liczebną. Widząc, że jego siły nie są w stanie odeprzeć wroga, generał Philippon uszedł z Badajoz do pobliskiego San Cristobal; miasteczko również niebawem się poddało, a wraz z nim francuski generał[265].
5675. Oblężenie Bellegarde Oblężenie Bellegarde – oblężenie, które rozpoczęło się 23 maja 1793 roku i trwało do 24 czerwca 1793, gdy francuski garnizon pułkownika Boisbrulé poddał fort hiszpańskiej armii, dowodzonej przez Antonio Ricardosa. Zdobycie twierdzy pozwoliło Hiszpanom uzyskać kontrolę nad znaczącą drogą prowadzącą przez Pireneje. Oblężenie miało miejsce w trakcie wojny o Pireneje, która stanowiła jeden z epizodów wojny Francji z pierwszą koalicją. Fort de Bellegarde położony jest na wzgórzu, które wznosi się ponad pogranicznym miasteczkiem Perthus. Obecnie w pobliżu przebiega francuska autostrada A9 oraz hiszpańska Autovía A-7.
5676. Oblężenie Cahir Castle miejsce = w pobliżu miasteczka Cahir
5677. Oblężenie Corinthu Najbardziej zdecydowanym oficerem w Grupie Armii Hallecka był gen.-mjr John Pope, dowódca lewego skrzydła, który już 3 maja wyrwał się do przodu i zajął miasteczko Farmington odległe kilka kilometrów od Corinthu. Halleck, zamiast ruszyć w ślad za nim centrum dowodzone przez gen.-mjra Don Carlosa Buella, kazał Pope'owi wycofać się i zrównać z Buellem. Widząc zamęt w szeregach nieprzyjaciół Beauregard kazał 9 maja zaatakować najbardziej wysunięte oddziały Pope'a. Pope'owi udało się cofnąć i dołączyć do Buella, choć atakujący go gen.-mjr Earl Van Dorn (CSA) miał 25 000 ludzi, a on tylko 12 000[266].
5678. Oblężenie Dorohobuża Prawdopodobnie już 14 października wojska moskiewskie częściowo spaliły miasteczko i wymordowały znaczną część jego mieszkańców, co świadczyło, że Dorohobuż padł wcześniej. Reszta załogi broniła się w położonym na wzgórzu zamku. Część straży przedniej armii Szeina nie czekała na zdobycie zamku i ruszyła na Smoleńsk, pod który dotarła 18 października.
5679. Oblężenie Güns W roku 1532 Sulejman Wspaniały z wielką armią wyruszył w kierunku Wiednia, którego nie udało mu się zdobyć 3 lata wcześniej. W trakcie kampanii zmienił jednak plany ruszając ku terytorium Węgier przy granicy z Austrią. Po drodze wojska tureckie obległy miasteczko i zamek w Kőszeg, przemianowane przez Austriaków na Güns, którego broniło 700 obrońców Węgrów i Chorwatów pod wodzą chorwackiego dowódcy Nikoli Jurišicia (węg.: Jurisicsa Miklosa). Pomimo podłożenia kilku min i uczynienia sporych wyrw w murach, wszystkie szturmy Turków zostały odparte. Turcy dowodzeni przez wielkiego wezyra Ibrahima Paszę ostrzeliwali miasto z najcięższych dział, udało im się nawet obsadzić jeden z wyłomów. Wówczas to obawiający się o swoje życie mieszkańcy rozpoczęli przeraźliwe wycie, które Turcy wzięli za odgłosy nadciągających posiłków i wycofali się z zajętych pozycji. Na początku lipca Ibrahim Pasza zaproponował Jurisicsowi układ, na mocy którego Turcy oszczędzili załogę w zamian za poddanie miasta, przy czym do zamku wkroczył tylko niewielki oddział turecki.
5680. Oblężenie Kargowej (1735) Doszło do niego podczas powrotu wojsk wiernych Stanisławowi Leszczyńskiemu z nieudanej próby inwazji na Elektorat Saksonii. Dowódca sił polskich Adam Tarło postanowił powetować sobie nieudaną wyprawę, atakując znajdującą się w budowie siedzibę Augusta II Mocnego w nadgranicznym miasteczku Kargowa. Ponieważ pałac był siedzibą królewską (w drodze pomiędzy Saksonią a Polską), a Kargowa była siedzibą komory celnej, w mieście znajdował się 260-osobowy garnizon saski pod dowództwem majora von Watzdorffa. 5 marca 1735 oddziały polskie przybyły do Kargowej. Adam Tarło zażądał od saskiej załogi obsadzającej pałac kapitulacji. Gdy saski dowódca odrzucił żądanie, wojska polskie po południu uderzyły na pałac, jednakże atak załamał się w silnym ogniu obrońców (miało zginąć 100 atakujących, a aż 900 miało zostać rannych). W odwecie, w nocy konfederaci podpalili składy drewna i budynki koszarowe. Major Watzdorff mimo, że jego oddziały poniosły niewielkie straty, widział beznadziejność sytuacji, więc rozpoczął następnego dnia pertraktacje. W ich wyniku oddział saski mógł 6 marca odmaszerować honorowo z bronią[267]. Zgodnie z gwarancją dowódcy polskiego, wojska polskie oszczędziły pałac, jednakże po ich odejściu miejscowa ludność splądrowała i podpaliła zabudowania dworskie[268]. Był to jeden z ostatnich sukcesów Adama Tarły.
5681. Oblężenie Kinsale miejsce = miasteczko Kinsale, południowa Irlandia
5682. Oblężenie Krakowa (1657) Uwolniona od okupacji stara stolica była całkowicie zrujnowana, a okoliczne wsie, miasteczka i klasztory złupione, a następnie spalone lub zburzone. Taki sam los spotkał przedmieścia Krakowa. Na Kleparzu spośród 113 mieszkańców zostało jedynie 15, mieszkających teraz w szopach i budach. Na placu Biskupim z 51 domów zostało jedynie 5 domów i jedna buda. Na Piasku przed okupacją było kilkaset domów, z których żaden nie ocalał. Także Stradom został całkowicie zniszczony. Całkowicie splądrowano komnaty królewskie na Wawelu, skąd okupanci wywozili złoto i srebro, kosztowności ze skarbca, kobierce, obicia oraz inny wartościowy sprzęt. Ponadto Szwedzi rozbili trumnę świętego Stanisława, rabując większą część relikwii (resztkę zdołał uratować rektor Akademii). Znaczna część zrabowanych kosztowności zatonęła później w czasie transportu do Szwecji z powodu sztormów na Bałtyku.
5683. Oblężenie Limerick (1690–1691) Po bitwie nad Boyne armia Jakobitów znajdowała się w sytuacji podobnej do tej w jakiej byli irlandzcy konfederaci podczas ostatniego oblężenia Limerick 40 lat wcześniej. Kontrolowali oni jedynie mały obszar na zachód od rzeki Shannon pomiędzy miasteczkami Limerick i Galway. Główna armia jakobitów po klęsce pod Boyne wycofała się do miasta. Niektórzy z bardziej doświadczonych oficerów, przede wszystkim Richard Talbot zamierzali poddać się armii Wilhelma III, dopóki istniała jeszcze możliwość wynegocjowania korzystnych warunków kapitulacji. Jednak inni dowódcy m.in. Patrick Sarsfield (1 Earl of Lucan) zdecydowali się na dalszą walkę. W Limerick stacjonowało około 14 500 żołnierzy a w okolicach około 2500 kawalerzystów dowodzonych przez Sarsfielda. Morale armii było wysokie.
5684. Oblężenie Orleanu Największa akcja zbrojna, jaka miała miejsce pomiędzy rozpoczęciem oblężenia a przybyciem do miasta z końcem kwietnia 1429 Joanny d’Arc, to starcie w pobliżu miasteczka Rouvray. Tu właśnie, 12 lutego, kilka tysięcy francuskich i szkockich żołnierzy próbowało bezskutecznie przechwycić angielski konwój, które to starcie przeszło do historii jako Bitwa o śledzie, ze względu na ładunek ryb, jakie konwój ów przewoził.
5685. Oblężenie Petersburga Petersburg, zasobne miasteczko liczące 18 tys. mieszkańców, pełniło wobec pobliskiego Richmondu (konfedrackiej stolicy) rolę głównego centrum zaopatrzeniowego – ze względu na dogodną komunikację drogą wodną (rzekami Appomattox i James) oraz kolejową (ważny węzeł dla pięciu linii kolejowych). Wzięcie Petersburga przez siły unionistów mogło uniemożliwić Robertowi Lee dalszą obronę Richmondu.
5686. Oblężenie Trembowli Zamek w Trembowli zbudowany został w XIV wieku na wysokim wzgórzu nad rzeką Gniezną. Latem 1675 roku 30-tysięczna armia turecka wraz z Tatarami, dowodzona przez Ibrahima Szyszmana[269], wkroczyła na Ruś. Turcy 27 lipca bez walki zajęli Zamek w Zbarażu i 11 września zdobyli Zamek w Podhajcach, po czym 20 września 10 tys. Turków przystąpiło do oblężenia zamku w Trembowli. Załoga zamku składała się z 80 żołnierzy piechoty oraz z niewielkiej liczby szlachty wraz z ok. 200 chłopami i mieszczanami z miasteczka i okolicy. Wcześniej w zamku stacjonowała załoga dragonów, jednak wypędzono ją, ponieważ mieszczanie nie gwarantowali wykarmienia jej w razie oblężenia. Całością obrony dowodził kapitan Jan Samuel Chrzanowski. Załoga, zagrzewana przez żonę komendanta Annę Dorotę Chrzanowską[270], stawiła Turkom zacięty opór i odparła wszystkie szturmy armii tureckiej. W tym czasie Jan III Sobieski koncentrował siły pod Lwowem. Wobec wiszącej nad armią turecką groźby odsieczy, bojąc się starcia z Sobieskim, Ibrahim Szyszman 11 października zwinął oblężenie i wycofał się za Dniestr.
5687. Oblężenie Yorktown Oblężenie Yorktown – oblężenie, które miało miejsce od 28 września do 17 października 1781 podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych, w miasteczku Yorktown w stanie Wirginia. Zakończyło się kapitulacją armii brytyjskiej liczącej 7,5 tys. żołnierzy, obleganej przez sojusznicze siły amerykańskie (8 845 żołnierzy) i francuskie (10,8 tys. żołnierzy).
5688. Obol (Białoruś) opis zdjęcia = Budynki miasteczka
5689. Obol (ujednoznacznienie) * Obol (Białoruś) - miasteczko na Białorusi w obwodzie witebskim
5690. Obolce Obolce (biał. Абольцы, ros. Обольцы) – wieś na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie tołoczyńskim, w sielsowiecie Obolce. Dawniej miasteczko.
5691. Obozy NKWD dla jeńców polskich # jużski (Juża w obwodzie iwanowskim, Rosja) niedaleko od rzeki Klaźmy, na terenie miasteczka Talicy, 30 km od miasta Juża i 47 km od stacji kolejowej Wiazniki; komendant: mł. por. bp Aleksandr Fiłatowicz Kij, komisarz st. por. bp Grigorij Wasiljewicz Korotkow;
5692. Obraz Bogarodzicy Czuwającej nad Dzieciątkiem "Podług opowiadania O. Floriana Jaroszewicza, autora znanego dzieła „Matka Świętych Polska", obraz ten pochodzi z prywatnego domu jednego z obywateli pobliskiego miasteczka Koła. Gdy ten (tj. posiadacz obrazu) w roku 1658 znajdując się w agonii bardzo rozpaczał o swoim zbawieniu wtedy dysponując go na śmierć świątobliwy Reformat, O. Feliks Rydzyński wskazał mu naprzeciw wiszący obraz Matki Najświętszej, każąc mu zarazem powtarzać z głęboką wiarą słowa hymnu kościelnego: „Monstra Te esse Matrem"(Okaż, że jesteś Matką. Po kilkukrotnym powtórzeniu tego wołania pocieszył go Pan Bóg oczywistym znakiem, obraz, bowiem Matki Bożej ze ściany własną swą mocą przeniósł się przed oczy chorego i zawisł w powietrzu, czym pokrzepiony umierający szczęśliwie w Bogu dokonał żywota"
5693. Obraz Matki Boskiej Częstochowskiej Natomiast według legendy tradycji wschodniej wizerunek mógł powstać w Jerozolimie, w miejscu zwanym Wieczernikiem, związanym z Ostatnią Wieczerzą. W latach 66-67, w czasie ekspansji rzymskich wojsk pod przywództwem cesarzy Wespazjana i Tytusa, chrześcijanie mieli uciec do miasteczka Pella i wraz z innymi świętościami mieli ukryć w jaskini częstochowską ikonę Bogurodzicy[271]. W drugiej połowie XII wieku ikona Bogarodzicy została uroczyście przewieziona na Ruś, przebywając wcześniej, jak mówią niektóre źródła, w Bułgarii, na Morawach i w Czechach[271]. Książę halicko-wołyński Lew Daniłowicz umieścił ją pod zarządem prawosławnego duchowieństwa w zamku w Bełzie, gdzie miała zasłynąć licznymi cudami[271].
5694. Obraz Matki Boskiej Zwycięskiej z Brdowa W księdze cudów i łask, znajdującej się w sanktuarium, spisanych zostało wiele cudów, jakich doświadczyli czciciele Matki Bożej Zwycięskiej. Bardzo znamienity fakt datowany jest na 1773 rok, gdy za wstawiennictwem brdowskiej Pani miał miejsce cud wskrzeszenia 12-letniej dziewczynki z pobliskiej Kłodawy. Wieść o cudzie rozeszła się szerokim echem po okolicy, co miało niewątpliwy wpływ na ożywienie ruchu pielgrzymkowego, który przeradzał się często w masowe procesje. W ten sposób zrodziła się głośna, swego czasu, pielgrzymka z Kłodawy, zapoczątkowana w 1773 roku po cudzie uzdrowienia córki Marcjanny i Józefa Nowińskich. Innym głośnym cudem jest uchronienie mieszkańców Izbicy Kujawskiej od epidemii cholery w 1852 r. Ślubowali oni Maryi, że jeśli uchroni ich miasteczko od zarazy, wówczas każdego roku będą pielgrzymowali pieszo w hołdzie wdzięczności. Tradycja obowiązuje po dzisiejszy dzień.
5695. Obrona Bastogne Ciężkie walki które odbyły się już w nocy 19 grudnia i przez cały następny dzień na północ i wschód od Bastogne już od początku postawiły obrońców w bardzo ciężkiej pozycji. Zarówno sami żołnierze jak i wyższe dowództwo wątpiło w możliwość utrzymania miasteczka, z ich punktu widzenia przewaga niemiecka była przytłaczająca i zdobycie Bastogne było kwestią jednego, czy dwóch dni. W tym czasie Patton dopiero zaczynał bardzo trudny manewr zmiany osi ataku całej armii, a sam atak 3. Armii na skrzydło niemieckie w celu przebicia się do Bastogne miał się zacząć dopiero 22 grudnia.
5696. Obrona Przebraża Od wiosny 1943 r. liczba osób przebywających w Przebrażu stale powiększała się o napływających uciekinierów ocalałych z rzezi. Ponadto samoobrona organizowała konwoje w celu ewakuacji Polaków z zagrożonych terenów. W ten sposób ewakuowano m.in. 3 tysiące Polaków z miasteczka Kołki. W wyniku takiego zwiększenia liczby ludności w każdym gospodarstwie żyło po kilka rodzin, ponadto mieszkano w szałasach, ziemiankach i prowizorycznych barakach. Henryk Cybulski podawał liczbę 18 tys. Polaków zgromadzonych w Przebrażu pod koniec czerwca 1943 r.[272] Według Józefa Sobiesiaka miało to być nawet 20 tysięcy[273]. Władysław i Ewa Siemaszkowie kwestionują te dane uważając, że w szczytowym okresie mogło to być około 10,5 tysiąca[274]. Władysław Filar podał liczbę 12 tysięcy[275].
5697. Obrona Różana Różan w chwili wybuchu wojny liczył około 5000 mieszkańców i za jego obroną przemawiało zarówno położenie na lekkim wzniesieniu, jak i 3 forty rosyjskie z I wojny światowej[276]. W miasteczku działał też Ośrodek Wyszkolenia Rezerwy Piechoty oraz kurs Unitarny Szkoły Podchorążych. Przeprawę przez Narew zapewniał drewniany most.
5698. Obrovac Obrovac - miasto (ok. 3500 mieszkańców) i port w Chorwacji (Zadarska županija), 45 km na wschód od Zadaru, jeden z fenomenów chorwackiej przyrody w kanionie rzeki Zrmanji. Wśród miejsc godnych zwiedzenia położony nad miasteczkiem zamek książąt krbawskich z XIII wieku. W miejscu leżą ruiny kilku kościołów z XI-XIII stulecia i klasztoru templariuszów.
5699. Obrzycko * 2004 rok – emisja w TVP1 sztuki Teatru Telewizji nagranej w Obrzycku – Wesołe miasteczko – prawie bajka w reżyserii Sławomira Fabickiego
5700. Obszar Chroniony Annapurny Największe atrakcje trekkingu to widoki na szczyty Mansalu, Annapurny, Dhaulagiri, zdobycie przełęczy Thorung La, zwiedzanie świętego w kulturze hinduistycznej miasteczka Muktinath (miejsce licznych pielgrzymek) oraz powrót jednym z najgłębszych na świecie wąwozem rzeki Kali Gandaki.
5701. Obszar samorządu lokalnego (Australia) * town (miasteczko).
5702. Obszar samorządu lokalnego * town (miasteczko).
5703. Obszary metropolitalne w Stanach Zjednoczonych Amerykańskie Biuro Zarządzania i Budżetu (ang. Office of Management and Budget, OMB) sporządziło formalną definicję obszarów metropolitalnych (Metropolitan Statistical Areas - MSA), które są wyznaczone według granic hrabstw (z wyjątkiem regionu Nowej Anglii, gdzie miasta i miasteczka są ważniejszymi jednostkami niż hrabstwa). Jeżeli dane MSA jest wystarczająco duże, by podzielić je na mniejsze obszary metropolitalne, nazywane jest Consolidated Metropolitan Statistical Area (CMSA), zaś składające się na nie jednostki administracyjne - Primary Metropolitan Statistical Area (PMSA).
5704. Obuchowo (rejon grodzieński) Obuchowo[277] (biał. Аграгарадок Абухава) – wieś-agromiasteczko na Białorusi, położona w obwodzie grodzieńskim w rejonie grodzieńskim w sielsowiecie obuchowskim przy drodze z Grodna do Skidla nad rzeką Żydomlą.
5705. Obuchów * Obuchów 1) miasteczko, powiat kijowski, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 398.
5706. Obwód grodzieński Około 69% ludności obwodu żyje w miastach i miasteczkach, podczas gdy 31% ludności obwodu mieszka na wsi. Kobiety stanowią 53% populacji obwodu, a mężczyźni stanowią 47% populacji obwodu. Obwód zamieszkuje około 310 tys. dzieci w wieku poniżej 19 lat oraz 240 tys. osób powyżej 60 roku życia. Białorusini stanowią 62,3% mieszkańców obwodu grodzieńskiego. Obwód grodzieński zamieszkują także mniejszości narodowe: Polacy (24,8%), Rosjanie (10%), Ukraińcy (1,8%), Żydzi (0,4%), Tatarzy (0,2%), Litwini (0,2%) oraz inne narodowości (0,4%)[278].
5707. Obwód kirowohradzki * Położona w obwodzie Targowica, dawne przygraniczne miasteczko Polski, przeszła do historii Polski jako rzekome miejsce zawiązania konfederacji targowickiej.
5708. Obwód nowosybirski Rejon nowosybirski jest ważnym ośrodkiem naukowym zachodniej Syberii. Funkcjonuje tutaj 47 wyższych uczelni. Najważniejszymi z nich są Nowosybirski Uniwersytet Państwowy i Nowosybirski Techniczny Uniwersytet Państwowy. Ważnym ośrodkiem naukowo-edukacyjnym jest nowosybirski Akademgorodok. Na terenie obwodu, w miasteczku akademickim w mieście Kolcowo działa Państwowe Centrum Naukowe Wirusologii i Biotechnologii.
5709. Obzor Obzor (bułg.: Обзор) – miasteczko w Bułgarii, leżące na wybrzeżu Morza Czarnego, 60 km od Warny i 75 od Burgas. Miejscowość charakteryzuje się największą, w całej Bułgarii, liczbą dni słonecznych w roku oraz dużą zawartością jodu w powietrzu.
5710. Obóz koncentracyjny w Kołdyczewie * w odległości 1,5 km od obozu w uroczysku Arabowszczyzna odkryto osiem 45-metrowych mogił. Podczas ekshumacji i ekspertyzy medycznej ustalono, że pogrzebano tu 5140 osób, w tym całą ludność żydowską miasteczka Stołowicze;
5711. Obóz w Kiełbasinie Abram Lipcer w relacji złożonej w 1946 r. następująco opisał warunki w obozie:

Dawano 15 dag chleba na dzień i litr zupy z nieobranych kartofli. Za obranie kartofli zastrzelono parę ludzi. W ogóle za najmniejsze przewinienie strzelano. Za posiadanie dolarów też, więc Żydzi spalili je. Zabrano pieniądze całymi workami, masę kosztowności, zegarki, futra, ubrania, zdejmowano buty z nóg. Rano wyganiano na zbiórkę, odliczano liczbę, potem "gimnastyka", to jest zorganizowane znęcanie się nad ofiarami. Bito, kopano. Większość lekarzy i adwokatów popełniła samobójstwo. Głód okropny. L. jadł surowe kartofle i kapustę, którą znajdował na ziemi. Za mieszkanie służyły ziemianki, w których było tak ciasno, że nie można było się położyć spać; stano lub siedziano. Każde miasteczko miało dwie piwnice, ścisk i krzyk okropny. Mężczyźni, kobiety, dzieci razem. Do ustępów były kolejki, długie na 2 km. Za załatwienie się poza ustępem śmierć. Problem załatwiania się był jeszcze gorszy niż jedzenie. Wolano nie jeść by móc nie załatwiać się. Było parę wypadków zastrzelenia za załatwienie się z boku. Nad rabinami i Żydami z brodami znęcano się specjalnie, golili brody. Chłopi przywozili do obozu kartofle i drzewo, a końskie ekskrementy musieli Żydzi zbierać rękami i wrzucać do ustępu. Żadnych specjalnych robót nie było, tylko czasem wyładowywanie kartofli z kolejki, która dochodziła do obozu. Nie wolno było pić wody, za to bito. Uciec nie można było, drut kolczasty wysoki na 4 m. Naokoło gestapo, w nocy jasno jak w dzień (elektryczność i reflektory)[279]

5712. Obława (film 1966) Wiadomość o tym wydarzeniu dociera do jego rodzinnego miasteczka. Syn Vala Rogersa (E.G. Marshall), potentata naftowego, Jason „Jake” Rogers (James Fox), jest tym zaniepokojony, ponieważ ma romans z piękną żoną Charlesa Anną (Jane Fonda). Rogers przy wsparciu wielu mieszkańców oskarża Bubbera o morderstwo, którego nie popełnił. W obronie niewinnego uciekiniera staje jedynie szeryf Calder (Marlon Brando). Mieszkańcy miasteczka zamierzają zlinczować podejrzanego o morderstwo Bubbera.
5713. Ochota Niektóre budynki znajdują się na obszarze Kampusu Ochota, którego trzon stanowią wydziały lub instytuty matematyczno-przyrodnicze Uniwersytetu Warszawskiego oraz Polskiej Akademii Nauk. Budynki WUM są skupione na Kampusie Banacha. Skupienie jednostek naukowo-badawczych jest rozwinięciem międzywojennych koncepcji miasteczka akademickiego.
5714. Ochotnicza Straż Pożarna w Chojnicach Obowiązek niesienia pomocy w trakcie pożarów był regulowany przepisami policyjnymi. W dużych miastach znajdowały się zawodowe straże pożarne, które sprawnie się rozwijały. Pieniądze na utrzymanie takiej jednostki pozyskiwane były z gminy miejskiej, a jej członkami byli pracownicy gminni. W małych miasteczkach i wsiach funkcjonowały ochotnicze straże pożarne. Obok nich oraz gdy w miejscowości nie było żadnej jednostki działały straże przymusowe. Strażacy ochotnicy nie musieli należeć do straży przymusowych. Taki obowiązek mieli jednak wszyscy mieszkańcy w wieku od 18. do 55. roku życia. Wyjątek stanowili urzędnicy, żołnierze, duchowni i służba kościelna, lekarze, aptekarze, adwokaci oraz uczniowie szkół średnich i wyższych. Gminy miały obowiązek utrzymywać sikawki oraz inny sprzęt niezbędny do walki z pożarami. Gdy nie było ich stać na finansowanie wyposażenia, mogły zostać dołączone do tak zwanych „związków sikawkowych”. Każdy, kto posiadał konie, miał obowiązek dostarczyć je do akcji gaśniczej. Z obowiązku zwolnieni byli duchowni, lekarze oraz zaprzęg wojskowy. Każda jednostka posiadała swojego naczelnika oraz jego zastępców mianowanych przez zarząd gminy. Miejscowy urząd policji musiał zatwierdzić wybory. Osobom, które nie stawiły się do walki z żywiołem, groziła kara pieniężna, a nawet pozbawienie wolności. Najlepiej pożarnictwo rozwinęło się w Wielkopolsce. Straże związkowe w latach 1904-1905 istniały w siedmiu okręgach:
5715. Odbierak prądu * Odbierak prętowy – odbierak w postaci metalowej rury, którą poprowadzony jest kabel, zakończony półkoliście wygiętym drutem, który ślizga się po metalowej siatce zasilającej; ta konstrukcja jest stosowana tylko w elektrycznych samochodzikach, jeżdżących na zadaszonych terenach zamkniętych w wesołych miasteczkach.
5716. Oddychać i kochać # "Anioł w miasteczku" (J.Zieliński - J.Wojs) – 3.00
5717. Oddział Wybranieccy Dokonano wyroku śmierci na burmistrzu w Chęcinach, Baranie, który został zastrzelony przez patrol w biały dzień na rynku miasteczka. W drodze powrotnej patrol został zatrzymany przez patrol żandarmerii celem wylegitymowania. Wywiązała się strzelanina, w wyniku, której dwaj żandarmi zostali zabici. Zdobyto dwa krótkie pistolety Parabelum i oporządzenie. Ponadto dokonywano eliminacji konfidentów i szpicli (m.in. Adamczyka bliskiego współpracownika Witka).
5718. Oddział partyzancki kombriga Kolesowa Na pocz. 1921 r. do iłowlinskiego ujezdu guberni carycyńskiej został skierowany kombrig Iwan P. Kolesow, dowódca 3 Brygady 6 Dywizji Kawalerii 1 Armii Konnej, w celu zainstalowania tam struktur władzy bolszewickiej. Na pocz. marca tego roku do carycyńskich bolszewików zaczęły dochodzić coraz liczniejsze informacje o wspieraniu kałaków przez I. P. Kolesowa, a także dokonywaniu przez jego ludzi samosądów. W związku z tym do iłowlinskiego ujezdu został skierowany oddział specjalnego przeznaczenia, składający się z działaczy bolszewickich z Carycyna i wsi Iłowla. Kombrig I. P. Kolesow dowiedział się o tym, po czym z grupą swoich podkomendnych wycofał się z rodzinnego chutoru Żełtuchino-Szyriackiego. Następnie napadł na nocujący w chutorze oddział bolszewicki, zabijając część czekistów, a resztę puszczając wolno. Kolejnego dnia kolesowcy zajęli wieś Iłowla, gdzie odbywał się zjazd przedstawicieli chutorów. Kombrig I. P. Kolesow zastrzelił przewodniczącego okręgu Wasilija W. Briechowa i przewodniczącego rewkomu Andrieja I. Awiłowa. Działania te stały się impulsem do wybuchu powstania antybolszewickiego. W rejonie chutoru Żełtuchino-Szyriackiego i stacji kolejowej Lipki została przeprowadzona mobilizacja miejscowych mężczyzn w wieku od 18 do 40 lat, a także rekwizycja żywności. 11 marca w oddziale partyzanckim znalazło się ok. 150 pieszych i konnych. Hasłem powstańców było: Precz z komuną! Niech żyje władza radziecka i wolny handel! Przeprowadzili oni atak na stację kolejową Lipki, ale zostali odrzuceni, gdyż znajdował się tam bolszewicki pociąg pancerny. W tej sytuacji kolesowcy uszli na wschód w kierunku rzeki Iłowla. Wzdłuż rzeki doszli do wsi Kamiennyj Brod, którą zajęli. Następnie przeszli do wsi Olchowka, gdzie starli się z 50-osobowym bolszewickim oddziałem specjalnego przeznaczenia. Zginęło 4 powstańców, wśród nich brat I. P. Kolesowa, zaś 11 zostało rannych. Udało się jednak odrzucić bolszewików w kierunku pobliskiej wsi Gusiewka. Następnego dnia oddział bolszewicki zaatakował Olchowkę, rozbijając powstańców (ok. 50 zginęło, kilkunastu dostało się do niewoli). Ocaleli kolesowcy wycofali się na północ w górę rzeki Olchowka. Po starciu w rejonie wsi Gurowo, gdzie doznali kolejnych strat, uszli do wsi Popokowo. W rejonie chutoru Niżnije Korobki do powstańców dołączyli nowi ochotnicy. Po odpoczynku kolesowcy skierowali się na wschód w stronę Kamyszyna, zajmując po drodze wsie Korostino i Pietruszyno. 19 marca wydzielona grupa 40 powstańców przeszła po lodzie na drugi brzeg Wołgi, kierując się w kierunku Aleksandrowki. Została jednak wkrótce zniszczona. Natomiast główne siły kombriga I. P. Kolesowa pod koniec marca połączyły się z oddziałem partyzanckim Grigorija L. Nosajewa. Dowództwo objął I. P. Kolesow. Do tego czasu nosajewcy prowadzili ograniczone działania zbrojne, zwalczając mniejsze oddziałki bolszewickie lub zabijając pojedynczych działaczy partyjnych. Połączone siły powstańców zaczęły napadać na większe wsie. Pierwszy atak odbył się 3 kwietnia na wieś Staryj Elton, gdzie 60 powstańców z 2 karabinami maszynowymi rozbroiło miejscową milicję i niewielki oddział bolszewicki oraz zniszczyło kancelarię rady wiejskiej. 2 dni później powstańcy, przechodząc 110 km, zaatakowali wieś Bykowo. Zdobyli na poczcie dużą sumę pieniędzy. Następnie rozbili komunę "Правда", zabierając ze sobą bydło, żywność i odzież. 7 kwietnia do Bykowa przybyła z Carycyna 150-osobowa kompania szkolna, która podjęła pościg za powstańcami. W najbliższych dniach do oddziału I. P. Kolesowa i G. L. Nosajewa dołączyły oddziały Masłowa, Jerkina i Sołochina. Przychodzili też miejscowi chłopi. Siły powstańcze osiągnęły liczebność ok. 2 tys. ludzi. 12 kwietnia powstańcy napadli na stację kolejową Kajsackaja, zdobywając ją. Jednakże szybko wyrzucili ich miejscowi bolszewicy i pracownicy kolejowi. W tej sytuacji powstańcy uszli na południe, okrążając miasteczko Leninsk. Dołączyli do nich partyzanci z oddziału Kandałowa, operującego w ujeździe nowouzienskim. Wydzielona grupa powstańców zajęła wieś Kołobowka, zabijając dowódcę milicji z Leninska i sekretarza ispołkoma. Mniejsze grupki grabiły okoliczne sowchozy i komuny. Jednakże atak na Leninsk nie udał się. Powstańcy wycofali się w kirgiskie stepy, przechodząc na pocz. maja w rejon na wschód od Nikołajewska. Dołączyli do nich kirgiscy koczownicy. Odłączył się od nich oddział Masłowa, który skierował się nad jezioro Elton. Dalsze losy I. P. Kolesowa nie są znane. Wiadomo jedynie, że zginął do końca 1921 r.
5719. Odelsk
Bona Sforza, królowa polska, odnawia spalony przywilej króla Kazimierza IV Jagiellończyka na targ w miasteczku Odelsk 12 czerwca 1546 roku.
5720. Odhise Paskali W 1906 jego rodzina przeniosła się z greckiego miasteczka Kozani do Përmetu, gdzie Odhise ukończył grecką szkołę elementarną. W latach 20. wyjechał do Włoch, gdzie ukończył szkołę średnią i podjął studia z zakresu literatury i filozofii na Uniwersytecie Turyńskim. Tam też zaczął realizować swoją pasję plastyczną, ucząc się rzeźby pod kierunkiem Edouardo Rubino. W 1924 na wystawie w Turynie została wyróżniona jego rzeźba Głodujący i portret Avniego Rustemiego. W 1927 ukończył studia we Włoszech. Pierwszą rzeźbą, którą wykonał po powrocie do kraju było popiersie Beethovena, którego twórczością zafascynował się w okresie włoskim.
5721. Odlotowe agentki ** mieszkańcy miasteczka w Alasce chcący kupić filtr przeciwsłoneczny (odc. 32),
5722. Odlotowe wyścigi (serial animowany 1968) Etap wyścigu: Wyścig do miasteczka Idaho
5723. Odrodzenie (komiks) Utrzymana w konwencjach horroru, science fiction i kryminału[280], seria Odrodzenie opowiada historię policjantki Dany Cypress i jej siostry Em, która po śmierci powróciła do życia, podobnie jak wiele innych osób w okolicy małego miasteczka Wausau w Wisconsin. Em została wcześniej zamordowana, a Dana, która prowadzi śledztwo w sprawie odżyłych ludzi, utrzymuje w tajemnicy fakt, że siostra znowu żyje, i stara się wyjaśnić jej śmierć.
5724. Odważny Raphael mieszka wraz z żoną i dwojgiem dzieci w małym miasteczku u stóp wysypiska śmieci. Wyrzucane tu resztki pożywienia są głównym źródłem utrzymania dla miejscowej ludności. Pewnego dnia bohater wyrusza na poszukiwania dochodowej pracy. Propozycję składa mu mężczyzna imieniem McCarthy. Chce nagrania śmierci Raphaela, która zostałaby wykonana w bestialski sposób przez ludzi McCarthy’ego, w zamian za co miałby zapłacić jego rodzinie pięćdziesiąt tysięcy dolarów.
5725. Odwieczny wróg Jennifer Pailey, wraz z młodszą siostrą Lisą, wyjeżdża do małego miasteczka, w którym pierwsza z sióstr pracuje jako lekarka. Na miejscu okazuje się, że gosposia Jennifer nie żyje. Siostry Pailey szybko orientują się, że w mieście nie ma żywej duszy. Gdy zapada zmrok, dziewczyny zostają znalezione przez szeryfa Hammonda i jego parę zastępców. Niestety dwójka zostaje zamordowana przez tajemniczą siłę, a Jennifer, Hammond i Lisa pozostają odcięci od świata. Ratunkiem okazuje się dla nich doktor Timothy Flyte, twórca teorii „Odwiecznego wroga” – bestii spod Ziemi, który wybywa na powierzchnię, by polować na niewinnych ludzi.
5726. Oetrange Oetrange (luks. Éiter) - małe miasteczko w południowo-wschodnim Luksemburgu, w gminie Contern. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 769 osób.
5727. Ofensywa rebeliantów w centralnej Somalii (2009) W dniach 12-13 maja odbyła się bitwa o miejscowość Mahas. W wyniku walk zginęło 7 osób, a bojówki rządowe Unii Trybunałów Islamskich utrzymały kontrolę nad miasteczkiem. Przegrani rebelianci rozpoczęli przegrupowanie w swych szeregach[281].
5728. Ofensywa w Ardenach Atak mający wyrównać linię frontu wyznaczono na 1 stycznia. 3 Armia Pattona miała uderzyć w kierunku północnym z rejonu Bastogne, a brytyjskie siły Montgomery’ego miały posuwać się w kierunku południowym, miejsce spotkania wyznaczono w miasteczku Houffalize.
5729. Ofer Leży na południowym krańcu masywu Góry Karmel, w otoczeniu miasteczka Furajdis, moszawów En Ajjala, Cerufa, Kerem Maharal, Bat Szelomo, oraz wioski młodzieżowej Me’ir Szefeja.
5730. Off Festival Szósta edycja OFF Festivalu trwała od 4. do 7. sierpnia 2011 r. Po raz kolejny impreza zagościła w Katowicach. Koncert inaugurujący odbył się w Centrum Kultury Katowice im. Krystyny Bochenek, był to występ Current 93 supportowany przez zespół Trembling Bells. Koncerty w piątek, sobotę i niedzielę odbywały się w katowickiej Dolinie Trzech Stawów, gdzie również mieściło się miasteczko namiotowe dla festiwalowiczów.
5731. Off the Map: Klinika w tropikach Szóstka lekarzy, która pragnie uciec od codziennych problemów, przybywa do „ciudad de las Estrellas”, miasteczka w południowoamerykańskiej dżungli, które cierpi na brak personelu w szpitalu.
5732. Ofiary zabobonu Ofiary zabobonu – polska powieść obyczajowa Franciszka Tuczyńskiego (1844-1890) osadzona w XVIII-wiecznym miasteczku Kiszkowo, opowiadająca o losach miejscowego zabobonu, czarownicach i sądzie kiszkowskim posiadającym wielowiekową tradycję.
5733. Oflag XI A Osterode Oflag XI A był ulokowany nieopodal miasteczka Osterode am Harz (Osterode w górach Harz) w centralnych Niemczech. Prawdopodobnie istniał wcześniej, jeszcze przed pierwszymi transportami oficerów polskich, które przybywały tu od końca września 1939 roku. Przybyli do obozu w dniu 10 października mieli już numery ponad 1000. Po dołączeniu do obozu jeńców ze zlikwidowanego oflagu IX B, liczba wieńźniów przekroczyła 1800.
Z niemieckojęzycznych stron internetowych można wyciągnąć wnioski, że mógł tam być wcześniej obóz dla antynazistów.
5734. Ognisko Pracy Pozaszkolnej – Dom Harcerza w Toruniu
Fragment Piernikowego miasteczka, plac zabaw, przy ulicy podmurnej
5735. Ogosta Ogosta (Огоста) – rzeka w północno-zachodniej Bułgarii, prawy dopływ Dunaju. Długość – 144 km, powierzchnia zlewni – 3.157 km², średni przepływ – 23,554 m³/s (koło miasteczka Mizija kilka km przed ujściem).
5736. Ogrodnik z Edenu Adam Harris (Lukas Haas) rzuca studia i wraca do rodzinnego miasteczka. Uchodzi za nieudacznika. Pewnego dnia ratuje Monę (Erika Christensen) przed gwałcicielem i staje się lokalnym bohaterem. Od tej pory zaczyna aranżować nieszczęśliwe wypadki, by ratować ludzi.
5737. Ogród Botaniczny Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie Idea utworzenia Uniwersyteckiego Ogrodu Botanicznego w Lublinie zrodziła się w 1944 roku. Profesorowie Józef Motyka oraz Adam Paszewski utworzyli komisję, która sprawowała pieczę nad realizacją projektu jego utworzenia na terenie majątku Sławinek. Początkowo, w oczekiwaniu na akceptację lokalizacji ogrodu, w ramach Planu Wielkiego Lublina, utworzono na terenie miasteczka uniwersyteckiego „Ogród dendrologiczny” tzw. „stary botanik”, a dzisiejszy park. Intensywne starania Kazimierza Bryńskiego o uzyskanie gruntów na Sławinku zaowocowały i uczelnia w 1958 roku uzyskała prawo własności do powierzchni liczącej 13 hektarów. Jednak budowa Ogrodu Botanicznego przybrała realne kształty, dopiero kiedy Rektorem Uczelni został prof. dr Grzegorz Leopold Seidler.
5738. Ogród botaniczny Narodowego Uniwersytetu Leśnictwa Ukrainy Na terenie ogrodu znajdują się kwietniki, zasiewy naukowo-badawcze oraz niewielka szkółka leśna. Pełni on poza znaczeniem przyrodniczym funkcję dydaktyczno-naukową, pozwala studentom obserwować i przeprowadzać zabiegi konserwacji zieleni i drzewostanu, prowadzić ćwiczenia z zakresu aklimatyzacji i wprowadzania do kultury zasiewów rzadkich, cennych lub zagrożonych gatunków roślin. Ocenia się, że na terenie arboretum wprowadzono ok. 200 gatunków drzew i krzewów. Ponieważ ogród botaniczny bezpośrednio przylega do terenu uczelni i tworzonego przez nią miasteczka uniwersyteckiego toteż znajdują się tu budynki kampusu m.in. trzy budynki akademickie, muzeum drzewne, biblioteka, ambulatorium, sala sportowa, stołówka, kawiarenka oraz bursa.
5739. Ogród poetów 20 lutego 1888 van Gogh przyjechał do położonego na południu Francji, w Prowansji, miasteczka Arles. W maju dzięki finansowej pomocy brata Theo wynajął położony przy placu Lamartine "Żółty Dom", do którego wprowadził się we wrześniu tego samego roku. Z okien sypialni na piętrze miał widok na niewielki, porośnięty bujną roślinnością park publiczny, służący celom rekreacyjnym. Pierwszy z serii obrazów przedstawia południowo-wschodni fragment ogrodu wewnątrz parku, o czym świadczy widoczna w tle, wystająca ponad listowiem jasnofioletowa dzwonnica średniowiecznego kościoła św. Trofima[282].
5740. Ogólnopolski Związek Zawodowy Pielęgniarek i Położnych * 19 czerwca 2007 – 15 lipca 2007 – protest pielęgniarek OZZPiP pod gmachem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów Jarosława Kaczyńskiego w Alejach Ujazdowskich w Warszawie, który przeszedł do historii polskich protestów związkowych jako Białe miasteczko
5741. Oharewicze Oharewicze (biał. Агарэвічы, ros. Огаревичи, hist. również Ogirewicze, Aharewiczy[283]) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie hancewickim obwodu brzeskiego około 7 km na wschód od Hancewicz. Siedziba sielsowietu.
5742. Ohrdruf W XIX wieku miasteczko było znane z produkcji zabawek. Pod koniec II wojny światowej niedaleko znajdował się obóz pracy przymusowej Ohrdruf (Zwangsarbeitslager "Ohrdruf"), pierwszy z wyzwolonych przez wojska amerykańskie.
5743. Oildale (Leave Me Alone) Oildale (Leave Me Alone) – singiel[284] zespołu Korn pochodzący z albumu Korn III - Remember Who You Are. Singiel został wydany 4 maja 2010 roku.Nakręcono do niego teledysk , którego premiera odbyła się 31 maja. Klip był kręcony w rodzinnym mieście zespołu w Bakersfield oraz rzeczonym Oildale. Fabuła została oparta na historii dorastającego nastolatka - głównego bohatera, który próbuje uciec z miasteczka od swojego pełnego problemów życia.
5744. Ojczyzna (powieść) Autorka opisuje losy folwarcznej rodziny Krzysiaków – Magdy i Jaśka, a także ich dzieci – Zośki i Pawła. Akcja rozgrywa się w nieokreślonej wsi zaboru rosyjskiego, mniej więcej od początku XX wieku, do czasów współczesnych powstaniu powieści. Autorka prezentuje przede wszystkim losy mieszkańców czworaków (fornali), w kontekście skrajnej nędzy, w jakiej egzystowała ta grupa społeczna, niezależnie od warunków geopolitycznych, w jakich się znalazła. Permanentny głód, wysoka umieralność noworodków i dzieci, urągające godności ludzkiej warunki mieszkaniowe, 18-godzinny dzień pracy oraz brutalne traktowanie przez nadzorców i karbowych nie zmieniają się wraz z nadejściem niepodległości w 1918. Wielu fornali i chłopów, skuszonych obietnicą wolnej Polski, w której podstawową wartością będą równość i poszanowanie człowieka, ginie w walkach I wojny światowej – za chłopską Ojczyznę. Po nadejściu niepodległości okazuje się jednak, że sytuacja czworacznych nie ulega żadnej poprawie, a obciążenia, ucisk i nędza nawet się nasilają. Wymowna jest scena, w której dziedziczka odmawia konia do szpitala dla fornala, który nadział się na widły w trakcie szczytu prac polowych. Konie potrzebne były do zwózki plonów, zatem poszkodowany sam dotarł do miasteczka i zmarł na stole operacyjnym.
5745. Okcheon podział miasta = 1 miasteczko (eup)
8 dystryktów (myeon)
5746. Okopisko Pierwotnie było dość popularne w staropolskich, małomiasteczkowych społecznościach Galicji. Okopisko w pierwotnym znaczeniu określało miejsce, gdzie grzebano padłe z powodu różnych chorób zwierzęta.
5747. Okręg Bristol Bay == Większe miasteczka ==
5748. Okręg Denali == Większe miasteczka ==
5749. Okręg Haines == Większe miasteczka ==
5750. Okręg Nowogródek Armii Krajowej Na dużych obszarach wymienione oddziały sprawowały prawie wyłączną kontrolę nad terenem swego działania – Niemcy skupiali się na ochronie szlaków kolejowych, dróg i poszczególnych umocnionych placówek, zwłaszcza w miasteczkach. Umożliwiało to realizację jednego z głównych zadań partyzantów – ochrony ludności cywilnej. Polacy utrudniali, a na niektórych terenach całkowicie uniemożliwiali, ściąganie kontyngentów, chronili poza tym miejscową ludność przed poważnie dającą się jej we znaki partyzantką radziecką oraz bandyckimi napadami pospolitych przestępców. Podobnie jak w innych rejonach, oddziały partyzanckie na opanowanych przez siebie terenach stanowiły namiastkę nieistniejącej władzy państwowej. Przy 4. batalionie na przykład funkcjonował polski sąd, w którym zasiadała zawodowa prawniczka. Orzekał on zarówno w sprawach karnych, jak i rozstrzygał spory cywilne.
5751. Okręg Wilno Armii Krajowej OP „Kmicica” zlikwidował załogę miasteczka. Stanowiło ją ok. 50 żandarmów niemieckich i 80 policjantów litewskich. Zdobyto broń, amunicję, umundurowanie i żywność.
5752. Okręg kowieński opis zdjęcia = Rynek w miasteczku Rumszyszki
5753. Okręg poniewieski opis zdjęcia = Panorama miasteczka Krakinów
5754. Okręg wyborczy Appleby Okręg wyborczy Appleby powstał w 1295 r. jako okręg miejski, który wysyłał do angielskiej, a później brytyjskiej, Izby Gmin dwóch deputowanych. Okręg obejmował miasto Appleby w hrabstwie Westmorland. W XVIII w. Appleby stało się tzw. "zgniłym okręgiem", w którym o obsadzie mandatów w Izbie Gmin decydowali miejscowi landlordowie z rodzin Lowtherów i Tuftonów. Okręg został zniesiony w 1832 r. na mocy Great Reform Act. Ironią jest, że premierem rządu, który przeprowadził tę reformę był Charles Grey, 2. hrabia Grey, który kilka lat wcześniej, jako wicehrabia Howick, był deputowanym do Izby Gmin właśnie z okręgu Appleby. Innym premierem, który reprezentował ten okręg był William Pitt Młodszy.
5755. Okręg wyborczy Brackley Okręg wyborczy Brackley był miejskim okręgiem wyborczym wysyłającym dwóch deputowanych do Izby Gmin najpierw Anglii, później Wielkiej Brytanii a wreszcie Zjednoczonego Królestwa. Okręg powstał w 1547 r. Położone w hrabstwie Northamptonshire Brackley było miastem handlowym. W 1831 r. liczyło 378 domów. Mieszkało tam 2 107 ludzi, ale prawo głosu miało tylko 33. Byli to: burmistrz, 6 aldermanów i 26 bogatszych kupców. W tym uznawanym za "zgniły" okręgu wyborczym najwięcej do powiedzenia przy wyborach mieli miejscowi landlordowie. W połowie XVIII w. o tym, kto reprezentował Brackley w Izbie Gmin decydowali książęta Bridgewater. Na początku XIX w. wpływy w okręgu były podzielone między hrabiów Bridgawet i markizów Stafford, z których każdy nominował po jednym deputowanym. Okręg wyborczy Brackley został zniesiony w 1832 r. na podstawie Great Reform Act.
5756. Okręg wyborczy Mitchell Okręg wyborczy Mitchell zwany również St Michael, St Michael's Borough lub Michaelborough, powstał w 1547 r. i obejmował miasto Mitchell w Kornwalii. Do angielskiej, a później brytyjskiej Izby Gmin wysyłał dwóch deputowanych. Okręg ten szybko stał się tzw. "zgniłym okręgiem" i już od końca XVII w. domagano się jego zniesienia. W 1784 r. na terenie okręgu prawo głosu miało 39 elektorów, w 1831 r. ich liczba spadła do siedmiu. W samym Mitchell mieszkało wówczas ledwie 90 ludzi, co czyniło go najmniejszym ze "zgniłych okręgów". Okręg został zniesiony w 1832 r. na mocy Great Reform Act.
5757. Okręg wyborczy Old Sarum Najpóźniej w XVII w. w Old Sarum nie mieszkał już żaden człowiek[285], okręg wciąż jednak wysłał deputowanych. Kontrolowali go miejscowi landlordowie, którzy mieli prawo do nominacji dzierżawców, którzy oddawali swoje głosy. W XVIII w. okręg ten był kontrolowany przez rodzinę Pittów. W 1802 r. głowa rodziny, lord Camelford, sprzedał okręg za 60 000 funtów lordowi Caledonowi, który był "właścicielem" tego zgniłego okręgu do jego likwidacji w 1832 r.
5758. Oksa Miasto założył w 1554 r. Mikołaj Rej. Jego nazwa pochodzi od herbu Reja – Oksza. Fundator zapewnił każdemu osadnikowi działkę budowlaną. Mieszczanie otrzymali po półłanku pola, prawo wyrębu oraz prawo do wykarczowania lasu pod łąki. Ponadto przywilej zapewniał osadnikom 16 lat wolnizny. W 1573 r. w mieście było kilku rzemieślników, 10 domów oraz młyn. Andrzej Rej, syn pisarza, wzniósł w Oksie ratusz oraz jatki rzeźnicze. Jednocześnie zwiększył świadczenia pańszczyźniane co spowodowało zastój w rozwoju miasteczka.
5759. Okszów Degustacje miodu i potraw regionalnych, koncerty, konkursy z nagrodami i przede wszystkim świetna zabawa przyciągają na doroczne święto pszczelarzy tłumy mieszkańców powiatu chełmskiego i gości z całego regionu. Czekają na nich stoiska na których degustować miód pod każdą postacią, kosztować potrawy regionalne, a przede wszystkim dobrze się bawić. Amatorzy trunków znajdą także coś dla siebie, spróbować mogą miodu pitnego.Na Święto Pszczoły zjeżdżają się pszczelarze, właściciele pasiek, rzemieślnicy i wytwórcy z całego kraju, choć nie tylko, bo rokrocznie Święto Pszczoły ściąga gości z Ukrainy, Białorusi, Słowacji, a nawet Węgier. Ich stoiska tworzą miasteczko namiotowe na terenie Zespołu Szkół Centrum Kształcenia Rolniczego w Okszowie.
5760. Okuniew * Okuniew nadal posiada charakter małego miasteczka, którego środek stanowi Rynek (125m x 100m).
5761. Okuninka Miejscowość letniskowa na Pojezierzu Łęczyńsko-Włodawskim, położona nad Jeziorem Białym. Od lat sześćdziesiątych budowano w niej ośrodki wypoczynkowe, które dziś z trzech stron zajmują brzeg Jeziora Białego, ich liczba przekracza 40. Ponadto jest tam kilka dyskotek, kilkadziesiąt restauracji i barów, a w okresie letnim – wesołe miasteczko. Sama wieś położona jest na północnym brzegu jeziora, zajmuje się głównie agroturystyką. Przy Okunince znajdują się również jeziora: Lipiec, Święte, Rogoźne i Czarne, a w odległości kilkuset metrów jezioro Glinki. Jezioro Białe ma I klasę czystości i wraz z turystycznym zapleczem Okuninki co roku latem przyciąga kilkadziesiąt tysięcy ludzi.
5762. Olaudah Equiano W pewnym momencie, strudzony licznymi podróżami, Equiano zdecydował się osiedlić w Wielkiej Brytanii i założyć rodzinę. Equiano jest związany z miasteczkiem Soham w hrabstwie Cambridgeshire, gdzie 7 kwietnia 1792 r. w kościele pw. św. Andrzeja poślubił Susannę Cullen. Oryginalny rejestr ślubów zawierający wpis o ślubie Equiano z panną Culen przechowywany jest obecnie w zbiorach Biura Archiwów Hrabstwa w Cambridge.
5763. Olbramovice (powiat Benešov) Olbramovice – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Benešov, w kraju środkowoczeskim. Według danych Czeskiego Urzędu Statystycznego z dnia 1 stycznia 2017 liczyło 1 231 mieszkańców.[286]
5764. Olchowiec (rejon kamieniecki) W roku 1886 zarząd gminny Olchowca w powiecie kamienieckim obejmował miasteczko Hussiatyn[287] oraz wsie:
5765. Old Gray Książka opowiada o przygodach trapera Karola Gordona. Fabuła tej powieści przygodowej dzieje się na Dzikim Zachodzie. Doktor Jan, przyjaciel głównego bohatera, wyrusza wraz z nim na pełną niebezpieczeństw wyprawę. Po drodze napada ich młody bandyta, który okazuje się synem gospodarza farmy, na której się zatrzymują. Kolejnym przystankiem jest Ukryte Miasto - siedziba Indian Czarnych Stóp. Wraz z ich wodzem Wysokim Orłem docierają do małego miasteczka na prerii. Tam spotykają Old Graya, który opowiada im o morderstwach dokonywanych na prerii. Bohaterowie wyruszają aby znaleźć mordercę i go ukarać. Okazuje się, ze jest to osoba, którą Old Gray ścigał od bardzo dawna. Przestępca jest przebiegły i schwytany uwalnia się o mało nie uśmiercając bohaterów. Ginie jednak pod kołami pociągu podczas ucieczki.
5766. Oldřich Lajsek Lajsek osiągnął sukces w swojej artystycznej karierze stosunkowo szybko. W 1955 roku został zaakceptowany do towarzystwa Štursa, a później do VI střediska. Brał udział w konkursie na renowację Narodowego Teatru w Pradze. Od 1965 roku był członkiem Związku Czechosłowackich Artystów. W 1960 roku ustanowił własne stowarzyszenie o nazwie Grupa Ośmiu Artystów, którego był głównym przewodniczącym. Główne założenia tego związku obejmowały organizację edukacyjnych, artystycznych wydarzeń w okolicznych miasteczkach i poszukiwanie nowych miejsc do organizacji wystaw. W 1985 roku został uhonorowany przez prezydenta Republiki Czeskiej państwowym wyróżnieniem za Wybitne Osiągnięcia. Zmarł 2 października 2001 roku w Pradze w wieku 76 lat.
5767. Olechnowicze Olechnowicze (biał. Аляхновічы, ros. Олехновичи) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie mołodeczańskim, w sielsowiecie Olechnowicze.
5768. Olejów Według tradycji Olejów miał kiedyś status miasteczka. W połowie wieku XVIII właścicielem Olejowa był regimentarz Stefan Błędowski, a w latach osiemdziesiątych tegoż stulecia starosta brański Maciej Starzeński. W 1855 r. jako właściciela odnotowano wnuka tego ostatniego, Michała, który w tym samym roku sprzedał swoje dobra hr. Kazimierzowi Wodzickiemu. Majątek pozostał w rękach Wodzickich aż do II wojny światowej.
5769. Olekszyce (rejon brzostowicki) Olekszyce[288] (biał. Але́кшыцы, Alekszycy[288], ros. Олекшицы, Olekszycy) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie brzostowickim, centrum administracyjne sielsowietu olekszyckiego. Położone jest u zbiegu drogi republikańskiej R99 Grodno–Baranowicze z drogą R78, 37 km na południe od Grodna i 12 km od granicy polsko-białoruskiej.
5770. Olekszyce *Olekszyce – agromiasteczko w obwodzie grodzieńskim, w rejonie brzostowickim, w sielsowiecie Olekszyce
5771. Olešnice v Orlických horách Długie ciągnące się około 5 km przygraniczne miasteczko położone około 10 km na południowy wschód od Náchodu, u południowo-zachodniego podnóża środkowej części Gór Orlickich czes. Orlické hory przy granicy z Polską.
5772. Olga Olgina Po ślubie 30 grudnia 1936 zrezygnowała ze sceny. Osiadła z mężem, rotmistrzem kawalerii, w małym miasteczku na Wileńszczyźnie. Po wybuchu wojny i mobilizacji męża Olga Olgina wróciła do Wilna, gdzie podjęła pracę w Konserwatorium. Po wkroczeniu Niemców i zamknięciu uczelni prowadziła ożywioną działalność muzyczną w swoim domu. Współpracowała z wileńskim okręgiem Armii Krajowej, wielokrotnie przechowując u siebie łączników i oficerów AK, za co po wojnie uhonorowano ją odznaczeniem oficerskim.
5773. Olha Kobylanśka Olha Kobylanśka urodziła się w miasteczku Gura Humorului na Bukowinie w wielodzietnej rodzinie drobnego urzędnika. Miała pięciu braci, którzy zostali wykształceni na prawników, nauczyciela i wojskowego. Natomiast Olha i jej siostra miały zostać dobrymi gospodyniami i matkami. Według rodziców pisarki oraz zgodnie z niepisanymi umowami społecznymi panującymi w miasteczku, życie kobiety ograniczone było do pracy w domu i do kościoła. Dlatego Kobylanśka ukończyła tylko pierwsze cztery klasy szkoły podstawowej, a dalszą edukację musiała zdobyć sama.
5774. Oliebol Oliebollen są tradycyjnie spożywane w Holandii, podobnie jak appelbeignets, w noc sylwestrową[289]. Przez cały rok można je natomiast kupować podczas tzw. kermis, czyli imprezy będącej połączeniem idei jarmarku i wesołego miasteczka, zaś przez dwa ostatnie miesiące w roku są dostępne na specjalnych ulicznych stoiskach.
5775. Olimpia Maidalchini Urodziła się w niezamożnej rodzinie poborcy podatkowego. W 1609 roku sprzeciwiła się ojcu, który chciał, by wstąpiła do klasztoru jak jej dwie siostry. Trzy lata później wyszła za mąż za najbogatszego w miasteczku Paolę Niniego, ale po niecałych po dwóch latach została wdową. By uniknąć klasztoru szybko wyszła za mąż za dużo starszego urzędnika Pamphilio Pamphilia, który mimo braku majątku był szlachcicem. Szybko porozumiała się ze szwagrem Gian Battistą Pamphilim, który był księdzem. Maidalchini pomogła mu zyskiwać zwolenników, głównie budując jego pozycję towarzyską. W 1621 roku szwagier został powołany na nuncjusza papieskiego w Królestwie Neapolu, a kilka lat później został kardynałem[2].
5776. Olimpia de Gouges W 1765 poślubiła Louisa Aubry'ego, który przyjechał z Paryża razem z nowym intendentem miasteczka, panem de Gouges. Aubry zmarł kilka lat później, a w 1770 Olimpia razem ze swoim synem - Piotrem, przeniosła się do Paryża i zmieniła imię i nazwisko na Olympe de Gouges. W Paryżu napisała inspirowaną własną biografią powieść epistolarną pt. "Wspomnienia pani de Valmont". Prowadziła też swój salon literacki. Następnie zainteresowała się teatrem - napisała szereg sztuk, z których największy rozgłos przyniosła jej ta pt. "Zamor i Mirza, czyli szczęście zatonięcie" (poprawiona w 1792 r. i wystawiona na deskach Teatru Narodowego pt. "Niewolnictwo Murzynów, czyli szczęśliwe zatonięcie"). Sztuka ta, wzbudzająca protesty zwolenników ekspansji zamorskiej, krytykowała niewolnictwo i była pochwałą wolności i równości wszystkich ludzi bez względu na kolor skóry.
5777. Olimpiada Teatralna style="text-align:center"| Na okazję 2. edycji w japońskim industrialnym mieście Shizouka zostało wybudowane artystyczne miasteczko zaprojektowane przez wybitnego architekta Arata Isozaki oraz powstało Performing Arts Center (SPAC).
5778. Olinek Okrąglinek * Olinek Okrąglinek – główna postać serialu. 7-letni robot pochodzący z miasteczka Polieville, gdzie wszystko jest okrągłe. Jest wielkim zagorzałym fanem serialu "Gwiezdny Chłopiec" oglądanego w telewizji. Uwielbia się bawić w "Gwiezdnego Chłopca" tak samo co on jak i jego pies, mając najwierniejszego przyjaciela do zabawy – Psota. Jego najlepszy przyjaciel to Billy, sąsiad który często przychodzi do niego w odwiedziny.
5779. Olingen Olingen (luks. Ouljen) – małe miasteczko we wschodnim Luksemburgu, w gminie Betzdorf. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 380 osób.
5780. Olive Kitteridge (serial telewizyjny) Tytułowa Olive Kitteridge (Frances McDormand) jest nauczycielką matematyki w szkole średniej. Charakteryzuje ją cięty humor, surowe usposobienie i twarde zasady moralne, za którymi Olive skrywa dobre serce. Jej mąż Henry (Richard Jenkins) prowadzi lokalną aptekę. Serial koncentruje się na głównej bohaterce i jej relacjach z otoczeniem - przedstawia wydarzenia na przestrzeni 25 lat życia miasteczka. Pokazana jest codzienność Olive i jej zwyczajne, pełne mniejszych i większych problemów życie. Odsłaniane są tajemnice i skrywane związki, przestępstwa i dramaty małej społeczności.
5781. Oliver Cromwell W czasie swego protektoratu Oliver Cromwell wprowadził wiele reform, m.in. rewizję parlamentu, cenzus majątkowy do zasiadania w nim, zlikwidował i uporządkował w dużej części tzw. „zgniłe miasteczka”, zawarł pokój z Portugalią i Holandią (po wygranej I wojnie angielsko-holenderskiej, która wybuchła z powodu Aktów Nawigacyjnych) oraz sojusz ze Szwecją. Zaprowadził tolerancję wyznaniową (pozwolił wrócić do Anglii Żydom, których wygnał król Edward I w XIII w.), zapewnił ład wewnętrzny dzięki powołaniu policji. W 1656 zwołał ostatni parlament protektoratu, w którym sam nie mógł jednak odnaleźć właściwego sobie stronnictwa, a przedstawiciele stanów angielskich – zaprzestać sporów między sobą i w pełni zaufać lordowi protektorowi. Mimo to w 1657 parlament zaoferował Cromwellowi tytuł królewski w zamian za ograniczenie własnej władzy na rzecz parlamentu. Oznaczałoby to jednak zdegradowanie również roli oficerów, którzy w żaden sposób nie chcieli się na to zgodzić. Ostatecznie poprzestano na nieznacznym powiększeniu kompetencji urzędu protektoratu, zamieniając go w stanowisko dziedziczne. Miało to na celu w przyszłości złamanie zbyt silnej pozycji armii. Na to nie starczyło mu już jednak czasu.
5782. Oliver Twist (powieść) Akcja powieści toczy się w Anglii: początkowo w prowincjonalnym miasteczku, później w Londynie, a także innych miejscach kraju. Czas akcji nie jest bliżej określony, ponieważ narrator uznaje to za rzecz zbędną.
5783. Olivia (serial animowany) Olivia i wesołe miasteczko
5784. Oliwa (Gdańsk) Po utworzeniu Uniwersytetu Gdańskiego (skr.: UG) na jego potrzeby, na początku lat siedemdziesiątych w Oliwie powstały dwa nowe budynki – dla Wydziału Humanistycznego i Wydziału Matematyki i Fizyki; wkrótce zbudowano też rektorat, domy studenckie, hotel asystencki i stołówkę, będące zalążkiem uniwersyteckiego miasteczka.
5785. Olkieniki Olkieniki (lit. Valkininkai) – miasteczko w południowo-wschodniej Litwie w rejonie orańskim nad Mereczanką, 238 mieszkańców (2001).
5786. Olkusz Po powstaniu powoli z upadku podźwignął się przemysł. Niebagatelne znaczenie miała budowa w latach 1883-1885 linii Dąbrowsko-Iwangrodzkiej, która znacznie przyczyniła się do integracji gospodarczej całego regionu i wyjątkowo ożywiła niespełna dwutysięczne miasteczko. Właśnie dzięki korzystnemu położeniu na szlakach komunikacyjnych w 1907 roku austriacki przemysłowiec Peter Westen założył Fabrykę Naczyń Blaszanych (dziś Emalia SA). Po I wojnie światowej miasto zaczęło szybko się rozwijać – powstały szkoły, znacznie poprawił się stan miejskiej infrastruktury. Olkusz liczył wówczas około 12 tysięcy mieszkańców, z czego niemalże 1/3 stanowili Żydzi. Istniała również znaczna mniejszość niemiecka. W latach 1918-1939 powiat olkuski znajdował się w ówczesnym województwie kieleckim. 10 lutego 1929 roku w Olkuszu zanotowano jedną z rekordowych niskich temperatur w Polsce: –40,4 °C.
5787. Olsa (rzeka) * agromiasteczko: Bacewicze,
5788. Olsiady Olsiady (lit. Alsėdžiai) – miasteczko na Litwie, położone w okręgu telszańskim, w rejonie płungiańskim, 16 km na północny wschód od Telszy. Miasteczko liczy 956 mieszkańców (2001). Siedziba starostwa Olsiady, litewski pomnik urbanistyki.
5789. Olsztyn Kolejny wiek to rozkwit miasta, korzystnie położonego na ruchliwym szlaku Królewiec – Warszawa. Mieszkańcy utrzymywali się z handlu i rzemiosła. Pośredniczyli też w wymianie handlowej między Polską a portami Bałtyku. Rozwój został powstrzymany przez wojny północne w XVII i XVIII wieku, a wielka zaraza lat 1709–1712 wyludniła miasteczko niemal całkowicie. Dzięki wsparciu kapituły Olsztyn w ciągu XVIII wieku zdołał poprawić swe położenie. W okresie rozbiorów Warmię wcielono do Królestwa Prus. Miasto i zamek stały się własnością króla pruskiego.
5790. Olsztyński Okręg Przemysłowy W pozostałych miasteczkach i dużych wsiach gminnych pracuje kolejne 5 tys osób (Jeziorany, Dywity, Łęgajny, Kieźliny, Klewki, Stawiguda, Biesal, Gryźliny, Jonkowo, Spręcowo, Łukta, Unieszewo).
5791. Olsztyńskie Dni Nauki Do najważniejszych imprez zorganizowanych w 2007 r. należały wykłady i pokazy naukowe w miasteczku akademickim Kortowie i piknik naukowy na olsztyńskiej Starówce, Regionalna Wystawa Innowacyjności na UWM, pokaz zatytułowany „Królowie Nocy" w planetarium przedstawiający m.in. niekonwencjonalny wykład o "ekologii smoków", wystawa meteorytów "kamienie z nieba" oraz wystawa "poczet chorób królów i książąt polskich", zaprezentowana w szpitalu wojewódzkim. Wystawa ta w styczniu 2009 pokazywane będzie w Muzeum Na Woli w Warszawie. Olsztyńskie Dni Nauki w 2007 r. wypełniały także imprezy nietypowe, takiej jak rajd rowerowy po okolicach Olsztyna połączony z wykładem w plenerze, tematycznie związanym z antropogenicznymi zmianami w krajobrazie i w przyrodzie na przestrzeni wieków.
5792. Omar Bradley Urodził się niedaleko miasteczka Clark[potrzebny przypis] w stanie Missouri, w rodzinie wiejskiego nauczyciela, który osierocił, gdy Omar miał 14 lat[290]. Od tego czasu rodzinę utrzymywała matka, pracując jako szwaczka[290]. W 1910 r. ukończył szkołę średnią w Moberly i zatrudnił się na kolei jako robotnik w warsztatach, by zarobić na studia[290]. Namówiono go jednak, aby spróbował dostać się na West Point (gdzie edukacja była darmowa, co było faktem nie bez znaczenia dla biednej rodziny Bradleya), dokąd udanie zdał egzamin w 1911 r[291]. Ukończył West Point w 1915[292], jako jeden z wielu przyszłych generałów z tego rocznika.
5793. Omar Jarun Omar Jarun wyjechał z Kuwejtu wraz z rodziną w wieku 8 lat, podczas wojny. Dorastał mieszkając w amerykańskim miasteczku Peachtree City w stanie Georgia. Jako piłkarz występował w drużynach uczelni z Memphis i Dayton.
5794. Omec (moszaw) Leży w Dolinie Hefer, na granicy równiny Szaron z zachodnią częścią Samarii, w otoczeniu miasteczka Zemer, kibuców Bachan, Ha-Mapil, Lehawot Chawiwa i Maggal, oraz moszawów Gan Joszijja, Bet ha-Lewi i Achituw.
5795. Omega (zegarki) W styczniu 1880 firma przeniosła się na drugie piętro małej fabryki w Bienne, miasteczku oferującym lepsze zaplecze robotnicze, lepsze połączenia transportowe i regularne dostawy energii. W grudniu tego samego roku firma wykupiła cały budynek. Dwa lata później firma przeniosła się do budynku w Gurzelen w dystrykcie Bienne, gdzie ma swoją siedzibę do dziś.
5796. Omiš Omiš jest popularnym kurortem wakacyjnym. W centrum miasteczka, kilka minut od starego miasta, znajduje się duża plaża żwirowa z pełną infrastrukturą. Mniejsze plaże są usytuowane są na obrzeżach miasta[293].
5797. Omišalj Omišalj (wł.: Castelmuschio) – miasteczko położone na północnym wybrzeżu wyspy Krk, w komitacie Primorsko-goranska županija na północnym zachodzie Chorwacji; 39 km² powierzchni, 1790 mieszkańców (2001).
5798. Omlenice Omlenice – miasteczko i gmina w Czechach, w powiecie Český Krumlov, w kraju południowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 509 mieszkańców[77].
5799. Omoa Według Narodowego Instytutu Statystycznego Hondurasu na terenie gminy położone były następujące miasteczka i wsie[255]:
5800. Omonogawa Omonogawa (jap. 雄物川町 Omonogawa-machi) – dawne miasteczko w północnej Japonii, na wyspie Honsiu, nad rzeką Omono-gawa. Włączone zostało w skład miasta Yokote w prefekturze Akita.
5801. Omyłka (nowela) Akcja toczy się w małym miasteczku w przededniu oraz w trakcie powstania styczniowego.
5802. On Your Mark Animacja zaczyna się sceną ukazującą sielski krajobraz niewielkiego miasteczka. Nad zabudowaniami góruje największa niepokojąca i tajemnicza, cementowa budowla. Przez kadr przewija się znak ostrzegający przed wysoką radioaktywnością. Wraz z pierwszymi dźwiękami piosenki, scena zmienia się ukazując oddział policji lecący w pojazdach latających przez futurystyczne miasto. Szturmują oni wielopiętrowy budynek należący do sekty, strzelając do każdego napotkanego człowieka. Oddział antyterrorystów bez problemu przedziera się przez cały budynek opanowując go. Podczas przeszukiwania ciał dwóch policjantów natyka się na mała nieprzytomną dziewczynkę trzymaną tu w niewoli, leżącą wśród stosu odpadków. Z jej pleców wyrastają skrzydła.
5803. Onch'ŏn Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej, tereny należące do powiatu wchodziły w skład powiatów Ryonggang i Kangsŏ. W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości (kor. myŏn) Taedae, Sinnyŏng, Kŭmgok, Kwisŏng, Sŏhwa, Ryongwŏl i Haeun (10 wsi – wszystkie miejscowości uprzednio w powiecie Ryonggang). Powiat Onch'ŏn składał się wówczas z jednego miasteczka (Onch'ŏn-ŭp) i 21 wsi (kor. ri). W czerwcu 1958 roku powiat powiększył się o wsie Ansŏk i Chang'an, przesunięte z powiatu Jŭngsan. W marcu 1963 roku wsie Taedae i Hwado trafiły w aministracyjne granice miasta Namp'o, zaś w styczniu 1965 wsie Porim, Jŭng'ak i Wŏn'ŭp stały się dzielnicami robotniczymi. W maju 1974 roku powiat zmniejszył się na rzecz Namp'o po raz kolejny, oddając miastu wsie Sogang, Ryŏngnam i Sinnyŏng (do dziś mają one status wsi w obrębie Namp'o).
5804. Ongjin Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej powiat składał się z 11 miejscowości (kor. myŏn) oraz 115 wsi (kor. ri). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Ongjin, Tongnam, Puk, Sŏ, Ryongch'ŏn, Kyojŏng, Kach'ŏn (3 wsie) i Hŭngmi (12 wsi). Powiat Ongjin składał się wówczas z jednego miasteczka (Ongjin-ŭp) i 27 wsi.
5805. Onikszty Niedaleko miasteczka toczono walki podczas powstania listopadowego i styczniowego, a w samej miejscowości działała wytwórnia powstańczej broni. W 1902 powstała elektrownia wodna. W 1908 przebudowano miejscowy kościół (wybudowany w XVIII w.) pw. św. Mateusza na styl neogotycki. Świątynia ta jest najwyższym kościołem na Litwie - sięga 79 m. W trakcie II wojny światowej Niemcy zabili w Oniksztach ok. 1,5 tys. mieszkańców, głównie Żydów.
5806. Onisim Bobrowski Onisim Iwanowicz Bobrowski (ros. Онисим Иванович Бобровский, ur. 15 lutego 1894 w miasteczku Romanowo w guberni mohylewskiej, zm. 1958 w Moskwie) – radziecki polityk i działacz instytucji gospodarczych.
5807. Online Computer Library Center Powstała w 1967 jako Ohio College Library Center. Obecnie ponad 60 000 bibliotek w 112 krajach i terytoriach z całego świata korzysta z usług OCLC w celach znalezienia, pozyskania, katalogowania, wypożyczania i konserwacji zasobów umieszczanych w bibliotekach[294]. Organizacja ta była tworem Freda Kilgoura, a jej siedziba znajduje się w miasteczku Dublin, opodal stolicy stanu Ohio, Columbus.
5808. Onomichi * 1898 - miasteczko Onomichi z powiatu Mitsugi drugim miastem w prefekturze Hiroshima;
5809. Onoszki (rejon nieświeski) Onoszki (biał. Аношкі, ros. Оношки, hist. również Anoszki[283]) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie nieświeskim obwodu mińskiego, około 14 km na zachód od Nieświeża.
5810. Onsŏng miasteczko
5811. Oosterbeek Oosterbeek – miasteczko w Holandii w prowincji Gelderland, w gminie Renkum około 5 km od Arnhem.
5812. Opactwo Cystersów w Lądzie W 1500 r. opactwo posiadało 52 wsie i 3 miasteczka, w tym Zagórów, ponadto były doń inkorporowane parafie w Zagórowie i Lądku.
5813. Opactwo Cystersów w Sulejowie W roku 1655 w sulejowskim opactwie w drodze z Warszawy na Śląsk przebywał król Jan Kazimierz. W czasie potopu szwedzkiego, w roku 1656 wojska brandenburskie spaliły przyklasztorną osadę, w tym czasie mająca wielkość małego miasteczka. Choć w XVIII wieku klasztor i jego dobra podniesiono z upadku spowodowanego wojną ze Szwedami, następne zniszczenia spowodował pożar z roku 1731.
5814. Opactwo św. Michała Archanioła na Mont-Saint-Michel Bogactwo i siła nowego opactwa, jak też i prestiż sanktuarium, przyciągały tłumy pielgrzymów, co trwało aż do okresu reformacji. U stóp sanktuarium powstało miasteczko oferujące pielgrzymom gościnę. Opactwo nieprzerwanie cieszyło się względami książąt normandzkich, a następnie królów Francji.
5815. Opatówek Wąskotorowy Opatówek Wąskotorowy – wąskotorowa stacja kolejowa w Opatówku, w województwie wielkopolskim, w Polsce. Została zbudowana w latach 1914–1917 razem z linią do Turku. Od czerwca 2002 roku jest używana w ruchu towarowym[295]. Należy do Kaliskiej Kolei Dojazdowej. Obecnym jej operatorem jest Stowarzyszenie Kolejowych Przewozów Lokalnych[296]
5816. Opatówek Początek XIX wieku to okres rozwoju Opatówka. W 1810 Zajączek przebudował dawny pałac prymasowski na styl renesansowy oraz odnowił otaczający go park. Miasto zyskało nowe grunty przy trakcie Kalisz–Łowicz. Skuszeni przywilejami osiedlali się w Opatówku mieszczanie, kupcy i przemysłowcy. Położono bruk i zbudowano nowe kamienice. W 1824 powstała w Opatówku fabryka sukna. Rozwój Opatówka opisał w swych pamiętnikach polski pisarz i dramaturg, Julian Ursyn Niemcewicz: „z miejsca, położonego w piaszczystej i nieprzyjemnej krainie, uczynili dzisiejsi właściciele okolicę najprzyjemniejszą. (...) nie wieś, jak przedtem, lecz porządne miasteczko, z rzemieślniczych domów złożone, wskazują wszędy ruch czynny i życie, miłym Opatówek czynią pobytem.”
5817. Operacja Archery Operacja Archery – brytyjski rajd podczas II wojny światowej przeciwko niemieckim pozycjom na norweskiej wyspie Vågsøy. Został przeprowadzony 27 grudnia 1941 siłami brytyjskich komandosów oraz norweskich członków SOE. Jego głównym celem było zniszczenie niemieckich fabryk konserw i tranu oraz baterii artylerii nadbrzeżnej w miasteczku Måløy, a także wzięcie jeńców. Operacja zakończyła się alianckim sukcesem[297].
5818. Operacja Chastise Jeśli chodzi o straty ludzkie: według najnowszych badań[298] zginęło co najmniej 1650 osób: około 70 w dolinie rzeki Eder, a w dolinach rzek Möhne i Ruhra znaleziono 1579 ciał, przy czym setki osób uznano za zaginione. 1026 ciał znalezionych poniżej zapory Möhne to jeńcy wojenni i robotnicy przymusowi z kilku obozów, pochodzący w większości ze Związku Sowieckiego. Najcięższe uderzenie przyjęło na siebie miasteczko Neheim (dziś część Arnsbergu) u zbiegu rzek Möhne i Ruhra, gdzie zginęło ponad 800 osób, wśród nich co najmniej 493 to kobiety-więźniarki ze Związku Radzieckiego[299].
5819. Operacja Filistia Chociaż Izraelczycy ponieśli klęskę nie realizując głównych założeń taktycznych operacji Filistia, to jednak osiągnięto strategiczne zwycięstwo zmuszając Egipcjan do rezygnacji z działań ofensywnych i zajęcie pozycji obronnych. Spowolniło to egipskie natarcie, które nie było już realizowane w kierunku północnym na Tel Awiw. Mieszkańcy pobliskiego arabskiego miasteczka Jawne byli bardzo rozczarowani zmianą kierunku natarcia. Zaraz po zakończeniu się walk, większość mieszkańców opuściła swoje domy i uciekła na południe, za egipską linię frontu. Wynikiem bitwy było ustalenie linii frontu na wioskach Isdud i ad Halom.
5820. Operacja Grona Gniewu Zawarte porozumienie o zawieszeniu broni było największym sukcesem dla Hezbollahu. Nie było w nim mowy o „demontażu” Hezbollahu, co mogło oznaczać milczące przyzwolenie państw podpisujących porozumienie na kontynuowanie działań tej szyickiej organizacji wewnątrz Libanu. Hezbollah wykorzystał operację „Grona Gniewu” w intensywnej kampanii marketingowej, podkreślając swoją niezłomną postawę walki z Izraelem. W wyborach parlamentarnych w Libanie w 1996 roku Hezbollah zdobył dziewięć mandatów[300]. W kolejnych latach organizacja stworzyła się usług społecznych w południowym Libanie, zdobywając opinię „obrońców szyitów”. Ogłosili odbudowę i przebudowę 5 tys. domów w 82 miasteczkach i wsiach, oraz odbudowę zniszczonej podczas wojny infrastruktury. Kolejnym krokiem było ogłoszenie Dżihadu przeciwko Izraelowi. W kolejnych wyborach w 2010 roku, Hezbollah razem z Amalem zdobyły już 23 mandaty, coraz mocniej angażując się w życie polityczne Libanu[301].
5821. Operacja Litani Izraelska operacja przyniosła poważne zniszczenia w licznych libańskich miasteczkach i wsiach położonych na południe od rzeki Litani. Działania wojenne przyniosły falę uciekinierów, których liczbę szacuje się w zakresie od co najmniej 100 tys. do 250 tys.[302][303] Ostrzał artyleryjski, bombardowania lotnicze i przemieszczenie dużej liczby uciekinierów spowodowały rozległe zniszczenia mienia i infrastruktury[304]. Liczbę ofiar śmiertelnych szacuje się w zakresie od 1100 do 2000, z czego co najmniej 300-550 było palestyńskimi bojownikami[305][306][302][303].
5822. Operacja Lüttich Operacja Lüttich – kryptonim niemieckiej kontrofensywy, przeprowadzonej w trakcie alianckiej inwazji w Normandii, na pozycje wojsk amerykańskich w pobliżu niewielkiego miasteczka Mortain w dniach 7-13 sierpnia 1944 r. (Lüttich to niemiecka nazwa belgijskiego miasta Liège, gdzie Niemcy odnieśli zwycięstwo nad wojskami Ententy w pierwszej bitwie I wojny światowej). W amerykańskiej i brytyjskiej historiografii ofensywa ta jest także znana jako kontrofensywa pod Mortain.
5823. Operacja Opera Reaktory miały być wysłane z wojskowej bazy w miasteczku Seyne sur Mer. Jednak podróż na Bliski Wschód nie odbyła się – na trzy dni przed terminem wysyłki, 6 kwietnia 1979 roku, ładunek wyleciał w bazie w powietrze. Do zamachu przyznał się nikomu nieznany Francuski Ruch Ekologiczny[307]. Przystąpiono do naprawy uszkodzonych rdzeni, a technicy kontynuowali prace nad budową reaktorów. W połowie 1980 roku, Paryż przygotował się do wysyłki 12 kilogramów wzbogaconego uranu dla irackich reaktorów[307].
5824. Operacja Rah-e-Nijat 8 listopada w miasteczku Adazai pod Peszawarem w północno-zachodnim Pakistanie doszło do zamach w wyniku którego zginęło 12 osób zginęło, a 36 zostało rannych. Celem kolejnego odwetowego ataku terrorystycznego był burmistrz miasta Abdul Malik, który nie przeżył zamachu[308]. Dzień później w Peszawarze doszło do kolejnego ataku terrorystycznego w wyniku którego życie straciły trzy osoby[309].
5825. Operacja Serwal W dniach 12-17 marca 2013, 460 francuskich żołnierzy prowadziło operację pod pod kryptonimem Doro 3 pod miasteczkiem Djebock, nieopodal Gao. W rajdach na wioski In Zekouan, Teurteli i Temuy przejęto i zniszczono sprzęt osiem pick-upów należących do islamistów, zajęto ich tereny oraz zabito 15 rebeliantów. W nocy z 17-18 marca 2013 w Gao nastąpiło kilka eksplozji, po których Francuzi zniszczyli cztery wyrzutnie rakietoweBłąd w przypisach: Brak znacznika zamykającego </ref> po otwartym znaczniku <ref>.
5827. Operacja Tractable Operacja Tractable – kryptonim ofensywy wojsk kanadyjskich i polskich przeprowadzonej w czasie alianckiej inwazji na Normandię. Celem operacji było zajęcie strategicznego francuskiego miasteczka Falaise, a następnie mniejszych okolicznych miejscowości Trun i Chambois. Zadanie to wzięły na siebie polska 1 Dywizja Pancerna oraz 1 Armia Kanadyjska, którym naprzeciw stanęły siły Grupy Armii B niemieckiego Wehrmachtu. Operacja była częścią szerszych działań zbrojnych wojsk alianckich mających na celu okrążenie armii niemieckiej na froncie zachodnim II wojny światowej. Pomimo początkowych trudności i niewielkich sukcesów odniesionych na północ od Falaise, nowatorska taktyka zastosowana przez 1 Dywizję Pancerną pod dowództwem generała brygady Stanisława Maczka w czasie ataku na miejscowość Chambois umożliwiła 14 sierpnia 1944 roku częściowe „domknięcie” tzw. kotła Falaise, w którym uwięzionych zostało ok. 150 000 żołnierzy niemieckich.
5828. Operacja dukielsko-preszowska W ataku na dwa małe miasteczka Duklę i Jasło, Koniew utracił około 130 tys. żołnierzy, zdobył tylko jedno z nich i praktycznie nie uzyskał zamierzonych celów. Dla porównania, w całej kampanii wrześniowej w armii polskiej poległo około 70 tys. żołnierzy, a w operacji „Barbarossa” armie niemieckie, podczas zdobywania: Mińska, Kijowa, Smoleńska i Moskwy utraciły około 118 tys. żołnierzy.
5829. Operacja perekopsko-czongarska 1920 Forsowanie Siwaszu rozpoczęło się w nocy z 7 na 8 listopada 1920 roku siłami 6 Armii. Oddziały szturmowe, piechota i kawaleria przeszły zamarznięte rozlewiska[310] (było -15 °C) i wyszły na Półwysep Litowski, co zagroziło umocnieniom Perekopu atakiem od tyłu. Jednocześnie od czoła uderzyła 51 Dywizja Piechoty Blüchera zajmując, po ciężkich walkach (w których miasteczko zostało zrównane z ziemią) tzw. "Wał Turecki", kluczową pozycję obronną Perekopu. Między 8 a 9 listopada czerwonoarmiści zdobyli umocnienia na Przesmyku Czongarskim i Mierzei Arabackiej.
5830. Operation Flashpoint: Cold War Crisis * Everon – wyspa, którą zaatakowały wojska Generała Guby.Powierzchnia Everonu wynosi ok. 100 km². Klimat jest umiarkowany, jest duża różnorodność drzew ale lasy są głównie iglaste. Teren na północy wyspy jest płaski, a na południu górzysty i rozciąga się tam długa dolina. Na Everonie jest dużo wiosek i dwa większe miasteczka - Lamentin i Montignac. Na wyspie znajduje się zamek, który był kryjówką ruchu oporu (FIA). Realnym odpowiednikiem Everonu w realnym świecie jest wyspa Krk w Chorwacji.
5831. Opoczka (obwód pskowski) W 1772 roku powstała gubernia pskowska, centralnym miastem guberni została Opoczka, gubernia zawarła dwie prowincje z guberni nowogrodzkiej: pskowską i welkołudzką, a po I rozbiorze Polski do guberni zostały przyłączone nowe prowincje: Dźwinska (Polskie Inflanty) i Połocka z terenów byłego województwa witebskiego zostawały nazwane drugą białorsią, Opoczka do 1776 roku pozostała miastem gubernialnym. W 1777 roku Opoczka została miasteczkiem ujezdnym w nowo powstałym pskowskim namiestnictwie. W 1927 roku opoczecki ujezd został podzielony na trzy rejony podlegające pod obwód leningradzki, a miasto stało się centrum rejonu Opoczka, który w sierpniu 1944 roku został włączony do nowo powstałego obwodu pskowskiego.
5832. Opol Opol (błr. Опаль; ros. Ополь) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie janowskim obwodu brzeskiego, około 21 km na północ od Janowa[311].
5833. Opole Lubelskie Pierwotnie Opole było słowiańską wspólnotą sąsiedzką, która dała początek miastu. Na przełomie wieków miasteczko było zamieszkiwane przez ludzi różnych wyznań i narodowości. Szkockich i niemieckich rzemieślników sprowadzili do Opola właściciele miasta w XVII i XVIII wieku. W XVII wieku wzniesiono tu synagogę, która służyła coraz liczniej przybywającej do miasta ludności wyznania mojżeszowego. W czasach zaborów Opole dosyć licznie zamieszkiwali Rosjanie. W XIX i na początku XX wieku połowę ludności miasta stanowili Żydzi.
5834. Opowiadania o nadziei Jakub był pasterzem. Cała okolica miała mu za złe, że nie chodzi w niedzielę do kościoła, zawsze wymawiając się, iż nie ma co na siebie włożyć. Pewnego dnia do miasteczka przyjechał cyrk. Jakub długo pozostał z pracownikami cyrku. W następną niedzielę przyszedł na mszę ubrany w żołnierski mundur. Był najlepiej ubranym uczestnikiem nabożeństwa. Z pompą się maszeruje do nieba, trzeba wiedzieć, jak się dobrze przygotować.
5835. Opowiadanie świata Satti jest początkującym mobilem Ekumeny. Za sobą zostawiła mroczne lata w historii ojczystej planety Ziemi i tragicznie zakończoną miłość. Trafia na planetę Aka, która, po pierwszym kontakcie z cywilizacjami Ekumeny, została pozostawiona sama sobie. Niemniej ziarno, posiane przez gości, zakiełkowało, i to jak potężnie: Akanie postanowili za wszelką cenę dogonić przybyszów z kosmosu. Wymyślono ideę Marszu Do Gwiazd, który zakładał porzucenie starej, kontemplacyjnej cywilizacji i budowę nowej – zaawansowanej technologicznie. Proces się powiódł, ale ceną była utrata tożsamości. Satti przybywa na Akę by poszukać resztek starej, zakazanej kultury. Mimo nieprzychylności władz i permanentnej inwigilacji (podczas pobytu stale towarzyszy jej przydzielony funkcjonariusz partyjny), znajduje ją w małym miasteczku u podnóża niebosiężnych gór. Tu w dalszym ciągu praktykuje się zakazane przez nową władzę medytacje, ćwiczenia fizyczne, nawyki żywieniowe, uczy czytania i pisania. W końcu tubylcy zabierają ją w sekrecie do ostatniego zachowanego klasztoru-biblioteki, gdzie w dalszym ciągu przechowuje się stare księgi i kultywuje dawne zwyczaje. Niestety, fanatyczny szpicel znajduje ją i tu.
5836. Opowieści Mamy Gęsi Jarmark w miasteczku
5837. Opowieści z Klonowego Miasteczka *Opowieści z Klonowego Miasteczka w bazie tanuki.pl
5838. Opowieść panny młodej Akcja dzieje się pod koniec XIX wieku, w odległym miasteczku położonym na Jedwabnym Szlaku. Historia mangi skupia się wokół młodej, dwudziestoletniej kobiety, Amiry, która przybywa z odległej osady, by zamieszkać wraz z mężem Karlukiem, chłopcem młodszym od niej o 8 lat. Amira przyzwyczaja się do nowego środowiska i codziennego życia we wspólnocie. Jednak spokojna atmosfera zostaje zakłócona, kiedy w mieście pojawia się starszy brat Amiry chcąc zabrać ją z powrotem do ich rodzinnej wioski.
5839. Oppenheim (Niemcy) Stojące wśród winnic nad Renem ruiny zamku Landskron pochodzą z XVI wieku. Stoją one na miejscu dawnego XII-wiecznego zamku palatynów mogunckich. Spośród małomiasteczkowej zabudowy Starego Miasta wyróżniają się domy o konstrukcji ryglowej, gł. z XVIII w., oraz XV-wieczny ratusz.
5840. Oppidum (ujednoznacznienie) * łacińska nazwa miasteczka – przejściowa, prawna jednostka osadnicza między miastem a wsią, ten typ osiedla popularny był na Węgrzech od XIV wieku do roku 1871, w Polsce porozbiorowej ten typ osiedla funkcjonował do roku 1918
5841. Oprtalj Opartlj (wł. Portole) Chorwackie miasteczko (378 m n.p.m. położone na półwyspie Istria (Istarska županija), blisko granicy ze Słowenią.Pierwszymi mieszkańcami osady byli Ilirowie, następnie osadę podbili Rzymianie, jednak najwięcej zabytków pochodzi ze średniowiecza i renesansu, kiedy to miastem rządzili od 1290 do 1420 patriarchowie Akwilei , a później od 1420 Wenecjanie.Do dzisiaj zachowały się mury miejskie i stare uliczki z renesansu.
5842. Opsa Opsa (biał. Опса) – dawne miasteczko, obecnie wieś na Białorusi, w rejonie brasławskim obwodu witebskiego, 20 km od Brasławia nad jeziorem Opsa.
5843. Opętanie W przeciwieństwie do cywilizacji zachodniej, na świecie stosunkowo niewiele społeczeństw identyfikuje opętanie z obłędem, czy inną chorobą psychiczną. Jest to zarazem zjawisko, którego powszechność podlega znaczącej zmienności geograficznej. Badania przeprowadzone na zurbanizowanych terenach Sri Lanki wskazują, że ilość zachorowań oscyluje tam wokół 0,5% i stanowi zjawisko społecznie marginalne. W miasteczku Hofiyat w Północnym Sudanie opętanie stwierdzono aż u 47% zamężnych kobiet, które ukończyły 15. rok życia. Mężatki pomiędzy 35. a 55. rokiem życia doświadczyły zniewolenia przez ducha, czy demona aż w 66 przypadkach na 100[312].
5844. Opłakiwanie Chrystusa (obraz Albrechta Dürera) W górnej części obrazu, w tle widoczne jest wyobrażenie Golgoty z trzema krzyżami, na dwóch wciąż wiszą ciała złoczyńców, bliżej centrum obrazu znajduje się oddzielone od Golgoty postacią Marii Magdaleny przedstawienie miasteczka z widoczną rzeką i mostem przerzuconym ponad jej wodami; rzeka przepływa przez dolinę, której najdalsza część widoczna na obrazie zamyka perspektywę z widokiem gór we mgle rozświetlonych promieniami słońca; tę część obrazu oddziela od Golgoty drzewo; niebo nad Kalwarią jest w przeciwieństwie do sielankowo ujętej weduty ciemne i zachmurzone.
5845. Or Akiwa Wzdłuż zachodniej granicy miasta przebiega autostrada nr 2, brak jednak możliwości wjazdu na nią. Natomiast wzdłuż wschodniej granicy miasta przebiega droga ekspresowa nr 4. Lokalną drogą w kierunku zachodnim można dojechać do wioski Cezarea, w kierunku południowo-wschodnim można dojechać do parku przemysłowego Cezarei, natomiast w kierunku wschodnim drogą nr 653 dojeżdża się do miasteczka Binjamina-Giwat Ada.
5846. Or Jehuda Wzdłuż północnej granicy miasta przebiega droga nr 461 , którą jadąc na zachód dojeżdża się do autostrady nr 4 (Erez–Kefar Rosz ha-Nikra), a jadąc na wschód dojeżdża się do miasta Jehud-Monosson. Prowadząca na północ droga nr 4622 prowadzi do miasta Kirjat Ono i miasteczka Savyon. Wzdłuż południowej granicy miasta przebiega droga nr 412 , którą jadąc na południowy zachód dojedzie się do moszawu Chemed i węzła drogowego z autostradą nr 1 (Tel Awiw–Jerozolima).
5847. Oradour-sur-Glane 10 czerwca 1944 r. oddział niemieckich wojsk Waffen-SS wchodzący w skład 2 Dywizji Pancernej SS Das Reich wymordował niemal całą ludność miasteczka, w odwecie za zabicie przez Resistance (francuski ruch oporu) oficera SS. Zamordowano 642 osoby – mężczyzn, kobiety i dzieci.
5848. Orange Polska siedziba = Aleje Jerozolimskie 160[313],
Warszawa
5849. Orange Warsaw Festival Szósta edycja Orange Warsaw Festival po raz pierwszy odbyła się w maju – w dniach 25 i 26 maja 2013. W tym roku festiwal również przeniósł się na Stadion Narodowy. Pierwszą ogłoszoną była Beyoncé. W pierwszym dniu festiwalu wystąpili OCM, Tinie Tempah, Basement Jaxx, Beyonce. W drugim dniu festiwalu zaplanowane były koncerty Lipali,Cypress Hill, The Offspring, Fatboy Slim[314]. Orange Warsaw Festival po raz pierwszy miało swoje miasteczko festiwalowe, które było otwarte już 24 maja[315].
5850. Oranienburg (KL) Obóz został założony przez SA już w marcu 1933 roku w centrum miasteczka Oranienburg, w nieużywanych browarach. W ciągu kilku miesięcy obóz ten został uznany za państwowy i finansowany z budżetu państwa. Po przejęciu pełni władzy przez nazistów stał się głównym miejscem przetrzymywania opozycji antynazistowskiej z Berlina, stolicy III Rzeszy.
5851. Oranit Leży w zachodniej części Samarii, w otoczeniu miasta Kafr Kasim, miasteczka Kafr Bara, kibucu Horeshim, osiedla Sza’are Tikwa, wioski Nirit oraz arabskiej wioski Azzun Atma. Na północny wschód od miasta przebiega mur bezpieczeństwa oddzielający Izrael od Autonomii Palestyńskiej. Po stronie palestyńskiej znajdują się arabskie wioski Salman, al-Mudawwar, al-Ashqar i Beit Amin.
5852. Orchowo (obwód brzeski) Orchowo (biał. Орхава, ros. Орхово) – wieś na Białorusi, w sielsowiecie Tomaszówka, w rejonie brzeskim obwodu brzeskiego, położona nad Bugiem na nieco powyżej polskiej miejscowości Orchówek. W pobliżu znajduje się agromiasteczko Tomaszówka oraz duży staw.
5853. Order Vittorio Veneto Odznaczenie zostało ustanowione 18 marca 1968 przez prezydenta Giuseppe Saragata i jest właściwie medalem, posiadając tylko jedną klasę - kawalera (Cavaliere) - ale otrzymało status i nazwę orderu. Przeznaczone było dla weteranów I wojny światowej, którzy walczyli co najmniej 6 miesięcy w czasie tej wojny. Nazwa pochodzi od miasteczka Vittorio Veneto, pod którym odbyła się w r. 1918 parodniowa bitwa. Zwycięstwo armii włoskiej w tej bitwie doprowadziło do ostatecznej klęski monarchii habsburskiej.
5854. Order św. księcia Daniela Moskiewskiego Daniel (1261-1303), pierwszy książę wówczas nieznanej i malutkiej Moskwy, był młodszym synem św. Aleksandra Newskiego i w podziale ojcowizny otrzymał to nieznaczące miasteczko. Wsławił się dobrymi rządami i utrzymaniem przez cały czas panowania pokoju z sąsiadami, położył podwaliny późniejszej potęgi wielkich książąt i carów moskiewskich, którzy aż do Iwana Groźnego wywodzili się od niego. Daniel wzniósł pierwszy moskiewski klasztor, Monastyr św. Daniela, gdzie dziś spoczywają jego zwłoki.
5855. Orebić Orebić – gmina i miasteczko portowe w Chorwacji, w żupanii dubrownicko-neretwiańskiej, położone na południowodalmatyńskim półwyspie Pelješac ok. 100 km na zachód od Dubrownika, u stóp góry Św. Eliasza (hr. Sv. Ilija – 961 m n.p.m.).
5856. Oressa Płynie z północy na południe przez Równinę Środkowoberezyńską. Powyżej miasteczka Lubań sztuczny zbiornik wodny. Spływa na Polesie Prypeckie, skręca na wschód i uchodzi do Ptycza w jego dolnym biegu. Koryto szerokości 5-10 m, niemal na całej długości skanalizowane. Dolina niewyraźna, szerokości 0,1-1 km.
5857. Organizacja aparatu policji i bezpieczeństwa w Generalnym Gubernatorstwie Ordnungspolizei, czyli Policja Porządkowa – w jej skład wchodziły kolejno: Schutzpolizei (Schupo), we wsiach i miasteczkach żandarmeria (niem. Gendarmerie), policja drogowa (niem. Verkehrspolizei), policja kolejowa (niem. Bahnspolizei, zwana także „czarnymi”), policja leśna (niem. Forstschutz), fabryczna (niem. Werkschutz), oraz policja pocztowa (niem. Postschutz).
5858. Orikum Orikum - miejscowość w południowo-zachodniej części Albanii, w okręgu Wlora i obwodzie o tej samej nazwie. Miasto zamieszkuje 6358 mieszkańców[316]
5859. Orla (obwód grodzieński) Orla (biał. Орля) – wieś (dawniej miasteczko) na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie szczuczyńskim.
5860. Orla * Orla – wieś (dawniej miasteczko) w obwodzie grodzieńskim, w rejonie szczuczyńskim, w sielsowiecie Orla
5861. Orlean Podczas II wojny światowej, w czerwcu 1940, około 17 ha zabudowy miasta zostało zniszczone wskutek bombardowania przez wojska niemieckie. W latach 1950-1970 trwała odbudowa miasta. Wówczas też (1959) założono na południowych przedmieściach dzielnicę Orléans-la-Source, na której terenie ulokowano uniwersytet wraz z miasteczkiem uniwersyteckim i Parc Floral (Park Kwiatowy).
5862. Ortler Ortler stanowi najwyższy wierzchołek rozległego Masywu Ortleru (niem. Ortler Gruppe), wchodzącego w skład Alp Retyckich. Ortler wypiętrza się z górą 2000 m ponad otaczającymi go dolinami: leżącą od wschodu Suldental i położoną na zachodzie - Val di Zebrú. U podnóża szczytu, po jego wschodniej stronie znajduje się niewielka miejscowość Innersulden, rozbudowująca się obecnie w ważny ośrodek turystyki i sportów zimowych. Do miejscowości tej dojechać można prowadzącą serpentynami szosą stanowiącą odgałęzienie szosy wysokogórskiej biegnącej z Południowego Tyrolu przez przełęcz Stelvio do włoskiego miasteczka Bormio.
5863. Orville Gibson Urodził się na farmie niedaleko miasteczka Chateaugay, na obszarze zwanym "Earlville". Był synem angielskiego imigranta Johna W. oraz Amy Nichols Gibson pochodzącej z Peru w stanie Nowy Jork. Był najmłodszym spośród piątki rodzeństwa. Miał dwie siostry (Pluma i Emma) oraz dwóch braci (Orzo i Lovell)[317].
5864. Orzeł z gór Małe górskie miasteczko w Kentucky. Edward Pettigrew, jeden z mieszkańców, kocha się bez wzajemności w nauczycielce, Beatrice. Kiedy kobieta go odrzuca, on oskarża ją o molestowanie jego umysłowo chorego syna Edwarda. Aby oddalić od siebie podejrzenia, kobieta wychodzi za pustelnika, Fear O'God Fultona, którego z czasem naprawdę pokochuje. Wkróce przychodzi na świat ich dziecko. Ale Pettigrew postanawia przeszkodzić w ich szczęściu i knuje nową intrygę...
5865. Orłowa W 1850 roku na terenie dzisiejszej Orłowej funkcjonowało już 16 szybów kopalnianych, natomiast jeszcze szybszy rozwój zapewniło wsi znalezienie się na trasie Kolei Koszycko-Bogumińskiej w 1869 roku. Rozwój przemysłowy przeniósł się także na rozwój kulturalno-oświatowy. Na początku XX wieku istniały tu polskie (Polskie Gimnazjum imienia Juliusza Słowackiego) i czeskie szkoły oraz szereg towarzystw kulturalnych i sportowych. W 1908 otrzymuje ograniczone prawa miejskie.
5866. Osaczony Jeff Talley to ceniony policyjny negocjator. Jednak pewnego dnia jego akcja kończy się fiaskiem. Jego znajomy zabija żonę i syna, następnie popełnia samobójstwo, a on nie jest w stanie temu zapobiec. Po tych wydarzeniach Talley wyjeżdża z żoną i córką z Los Angeles i przyjmuje posadę szefa policji w miasteczku Bristo Camino w hrabstwie Ventura. Żyje tam wraz z dwójką dzieci księgowy mafii – wdowiec. Pewnego dnia do jego posiadłości włamuje się trójka młodzieńców – bracia Kevin i Dennis – i ich kolega, Marsh. Chcą oni ukraść samochód, ale gdy okazuje się, że warta wiele milionów posiadłość jest prawdziwą twierdzą, wpadają w panikę i biorą Waltera Smitha i jego dzieci za zakładników. Wkrótce do rezydencji przyjeżdża policjantka, która chce sprawdzić, co się dzieje. Postawiony pod ścianą Marsh zabija ją. Dennis z kolei rani Waltera. Do akcji wkracza cała policja w miasteczku. Talley ma negocjować z nastolatkami. Gdy nadchodzi noc, zostaje porwany przez szefów mafii, którzy mówią mu, że jeżeli nie ocali księgowego i jego rodziny, jego żona i córka zginą. Talleyowi i dwóm jego kolegom udaje się wywieźć z rezydencji rannego Waltera Smitha, wciąż pozostają w niej jednak jego nastoletnia córka i 9-letni syn. Ten zaś wydostaje się ze swojego pokoju, w którym był więziony, i zaczyna szukać wyjścia. Jednocześnie nawiązuje kontakt z Talleyem, który obiecuje pomóc mu i jego siostrze. Tymczasem Marsh zaczyna się kłócić z Kevinem i Dennisem oraz gwałcić córkę księgowego – Jennifer. W końcu po większej kłótni Marsh zabija obydwu braci, spychając Kevina z werandy, a do Dennisa strzelając. Małemu Tommy'emu udaje się przedostać do pokoju siostry i uwolnić ją. W tym momencie pojawia się Marsh, który ściga ich po całym domu. Gdy w końcu ich gubi, postanawia spalić cały dom. Dzieci odnajduje Talley. Marsh podpala cały dom, który staje w płomieniach. W rezydencji pojawia się jeden z szefów mafii, który próbuje zabić Talleya, ale zostaje przez niego zastrzelony. Chwilę później pojawia się słabnący Marsh, który upuszcza butelkę pełną paliwa na ziemię i po chwili ginie w płomieniach. Talley wyprowadza z domu Jennifer i Tommy'ego, którzy są już bezpieczni. Wraz z Walterem Smithem i szefami mafii jedzie do chaty na odludziu, gdzie mafia przetrzymuje jego żonę i córkę. Mafiozi odmawiają uwolnienia rodziny Talleya. Walter Smith zabija jednego z nich, a Talley pozostałych, po czym odjeżdża wraz z żoną i córką.
5867. Osadnictwo w Australii Charakter osadnictwa australijskiego jest ściśle zdeterminowany przez środowisko naturalne. Jałowe i suche wnętrze o niesprzyjających warunkach do życia odstraszało europejskich osadników. Do dziś istnieją tutaj tylko odosobnione osady górnicze, niewielkie miasteczka obsługujące tereny rolnicze, osiedla powstałe przy skrzyżowaniu szlaków komunikacyjnych i farmy oddzielone ogromnymi przestrzeniami (nierzadko osiągające nawet 1 mln hektarów powierzchni). Osadnictwo związane z rolnictwem rozwinęło się przede wszystkim we wschodniej części kontynentu, w dorzeczu rzek Murray i Darling. Znaczną część australijskiego interioru (buszu) stanowi jednak niezamieszkane i puste terytorium, gdzie sąsiedzi oddaleni są o kilkaset kilometrów, a odległość do najbliższego miasteczka może przekraczać nawet 1000 km.
5868. Osadnictwo żydowskie w Palestynie W lutym 1949 do Izraela przybyło 10 000 żydowskich imigrantów, których Brytyjczycy zwolnili ze swoich obozów dla internowanych na wyspie Cypr. Marzec był kulminacyjnym miesiącem alija. W ciągu tego miesiąca do Izraela przyjechało 30 000 nowych imigrantów. Wystąpiły poważne trudności z powodu braku mieszkań, braku miejsc pracy i środków pierwszej potrzeby. Tysiące imigrantów lokowano we wszystkich możliwych miejscach. Zasiedlano także opuszczone arabskie miasteczka i wioski.
5869. Osady w Królestwie Polskim Osady w Królestwie Polskim – kategoria osiedli o charakterze miejskim, do której najczęściej zaliczano miasta pozbawione praw miejskich (przed 1869 r. – oddolnie, z inicjatywy mieszkańców lub dziedziców, a od 1869 r. – odgórnie, przez zaborcze władze rosyjskie), rzadziej zurbanizowane osiedla wiejskie. Osady, mimo że nie posiadały praw miejskich, podobnie jak miasteczka galicyjskie i kresowe pełniły funkcje lokalnych ośrodków handlowych i drobnego rzemiosła dla otaczających ich wsi. Osady miejskie były od 1864 poddane mocy obowiązującej ukazu z dnia 19 lutego 1864 r. „o urządzeniu gmin wiejskich”. Miano osady, mimo że nie dawało żadnych dodatkowych praw, pozwalało lokalnej społeczności na wyróżnianie się spośród wsi o tradycyjnie wiejskiej przeszłości, o czym nadal świadczą przydawki stanowiące integralne części nazw niektórych dawnych miast/osad (np. Gorzków-Osada, Komarów-Osada czy Kuczbork-Osada)[318].
5870. Oshika (półwysep) Półwysep jest bramą do często odwiedzanej przez turystów świętej wyspy Kinkasan, na którą można dostać się promem z portu Ayukawa w Ishinomaki lub z miasteczka Onagawa.
5871. Osho (Bhagwan Shree Rajneesh) Narastająca ilość zaostrzonych konfliktów z okolicznymi mieszkańcami (którzy grozili nawet zabiciem Osho) oraz władzami stanu Oregon[319], jak też kryminalne działania zarządu komuny, z Sheelą na czele (włącznie ze spiskiem mającym na celu otrucie przedstawicieli władz lokalnych, zakładanie podsłuchów wewnątrz komuny, próba otrucia osobistego lekarza Osho oraz próba zmiany wyników wyborów lokalnych przez zatrucie salmonellą mieszkańców sąsiedniego miasteczka The Dalles na czas wyborów)[320], doprowadziły do stanu, w którym dalsze istnienie komuny stanęło pod znakiem zapytania. Na skutek reżimu Sheeli, cały czas Rajneeshpuram opuszczało wielu uczniów. Gdy prowadzący kryminalne działania zarząd komuny, we wrześniu 1985 uciekł do Europy (wcześniej przelewając na swoje szwajcarskie konta znaczne kwoty pieniędzy), Osho na konferencji prasowej wezwał władze do podjęcia śledztwa, które w dalszej konsekwencji doprowadziło do aresztowania i skazania Sheeli i jej pomocników. Pomimo iż sam Osho nie był zamieszany w te przestępstwa, jego reputacja bardzo ucierpiała, zwłaszcza w krajach Zachodu.
5872. Osiedle B (Tychy) Osiedle B o powierzchni 64 ha zaprojektowano dla około 14 500 mieszkańców. Położone jest po południowej stronie potoku Tyskiego, naprzeciw Starych Tychów. W odróżnieniu od osiedla A, plan w znacznym stopniu uwzględniał stan istniejący (układ drogowy, rozproszone zespoły starej zabudowy). Efektem tego podejścia jest odrzucenie sztywnej geometrii na rzecz „miękkiego” przebiegu niektórych ulic, co nadało całemu założeniu kameralny charakter małego miasteczka. Centralnym punktem osiedla był plac Bolesława Bieruta (obecnie plac Krzysztofa Kamila Baczyńskiego) z charakterystycznymi świetlikami wieńczącymi dachy kamienic w jego południowej pierzei. W parterach budynków wokół placu skoncentrowano bogaty program usługowy, m.in. kino Andromeda. Zgodnie z zamysłem projektantów, plac Baczyńskiego wraz z położonym niedaleko rynkiem starego miasta, miał pełnić funkcję zastępczego śródmieścia dla mieszkańców zrealizowanych do tego czasu osiedli[321].
5873. Osiedle Chabrów (Opole) Łącznie na osiedlu Chabrów mieszka ok. 8,6 tys. ludzi; działają 2 przedszkola, szkoła podstawowa, klub osiedlowy i biblioteka; w budowie jest kościół pw. św. Karola Boromeusza. Przy skrzyżowaniu z ulicą Oleską znajduje się Komisariat Policji. Osiedle graniczy od północy z dużym, wciąż aktywnym kamieniołomem margla oraz polami uprawnymi. Nazwa dzielnicy wzięła się od rosnących niegdyś na owych polach chwastów - chabrów. Niegdyś funkcjonowało miasteczko indiańskie z drewniano-linowymi konstrukcjami oraz miasteczko rowerowe, które w czasach swej świetności było miniaturą dróg wraz z działającą sygnalizacją świetlną.
5874. Osiedle Króla Stefana Batorego Poza funkcją mieszkaniową Osiedle Batorego to również miejsce funkcjonowania przemysłu, handlu i usług a także licznych instytucji. Największym zakładem przemysłowym jest Scania Production Słupsk. Działają tu również m.in. hurtownia stali, skład materiałów budowlanych oraz przedsiębiorstwa budowlane, sklepy różnych branż a także supermarket dyskontowy Lidl. Z licznych instytucji należy wymienićKomendę Miejską Policji, Prokuraturę Rejonową i Okręgową, Powiatowy Urząd Pracy, Szkołę Podstawową nr 4, Przedszkola Miejskie nr 8, 15 i 24 oraz Młodzieżowe Centrum Kultury wraz z kinem Rejs. Na terenie osiedla swoje oddziały posiadają Kredyt Bank i Alior Bank. Do połowy lat '90 na terenie osiedla funkcjonowała giełda samochodowa. Dziś na jej terenie znajduje się miasteczko ruchu drogowego.
5875. Osiedle Moniuszki (Żary) Pomiędzy ulicami Szymanowskiego i Chopina, znajduje się park rekreacji i wypoczynku z wyodrębnionym placem zabaw dla dzieci, skateparkiem, mini miasteczkiem ruchu drogowego, minisiłownią oraz stołami do gry w szachy i tenisa.
5876. Osiedle Piątkowa Na terenie osiedla Piątkowa znajduje się Klub Sportowy "Jedność Nowy Sącz" oraz Miasteczko Galicyjskie będące nowym sektorem Sądeckiego Parku Etnograficznego . Jest to rekonstrukcja galicyjskiej, małomiasteczkowej zabudowy z przełomu XIX i XX wieku.
5877. Osiedle Rusa Osiedle Rusa – osiedle mieszkaniowe na Chartowie, leżące na terenie jednostki pomocniczej Osiedle Chartowo, w Poznaniu. Cechą charakterystyczną tego osiedla są trzy bloki, jedne z najwyższych budynków w Poznaniu oraz dwa podłużne bloki 11 kondygnacyjne, w tym pod numerem 121-138 najdłuższy budynek w Poznaniu i Wielkopolsce (437 metrów, 828 mieszkań, 1652 mieszkańców[322]) znajdujący się naprzeciw centrum handlowego M1, poznańskiego browaru i szpitala przy ulicy Szwajcarskiej. Położone jest blisko Jeziora Maltańskiego. Liczbę mieszkańców szacuje się[kto?] na około 10 000.
5878. Osiedle Różany Potok Historycznie jednak jest to część Moraska. Jest ono odcięte od Piątkowa torami obwodnicy kolejowej Poznania (linia kolejowa Zieliniec - Kiekrz) i lasem. W przeciwieństwie do innych poznańskich osiedli Różany Potok posiada tylko kilka bloków mieszkalnych, a większość osiedla stanowią domy szeregowe i jednorodzinne. Założenie zaprojektował Marian Fikus, a realizacja głównej części projektu nastąpiła w latach 1989-1998 (pierwsze projekty wykonano już w końcu lat 80. XX wieku). Koncepcja była z gruntu postmodernistyczna w historyzującym nurcie tego prądu - zakładała rzut małego miasteczka, ze spokojnymi uliczkami i centralnym niewielkim rynkiem. Nawiązywała w ten sposób do zasad nowego urbanizmu, kreując w miejsce rozlanego przedmieścia, spójny zespół małomiasteczkowy o silnej funkcji integrującej społeczność lokalną.
5879. Osiedle Warszawskie (Koło) Początkowo tylko tereny położone bezpośrednio nad rzeką Wartą należały administracyjnie do miasta Koła. Pozostałą część gruntów dzisiejszego osiedla należały do wsi Blizna, Nagórna, Ruchenna i ościennych. W XV wieku założone zostało Przedmieście Zduny zlokalizowane w dzisiejszych okolicach ulicy Garncarskiej. 9 czerwca 1505 r. garncarze z miasteczka Zduny uzyskali przywilej na zorganizowanie własnego cechu. W 1579 r. w Kole było już 86 rzemieślników, z czego duża część zamieszkiwała na prawym brzegu Warty. 17 sierpnia 1655 r. król szwedzki Karol X Gustaw stanął z 34-tysięcznym wojskiem pod Kołem. Zniszczono wówczas niemal całkowicie Przedmieście Zduny.
5880. Osiedle typu miejskiego Miesto tipo gyvenvietės - jednostka osadnicza zlikwidowana w 1989 roku. W ich miejsce powstały m.in. miasta i miasteczka. Osiedli typu miejskiego było na Litwie 22, z czego 13 obecnie jest miastami, 3 straciły status miasta w latach 2001-2003, 6 uzyskało status miasteczka w latach 90. XX wieku.
5881. Osiek (województwo świętokrzyskie)

OSIEK, osada miejska, przedtem miasteczko, powiat sandomierski, gmina i parafia Osiek, odległość 30 wiorst od Sandomierza a 14 wiorst od Staszowa, leży na krawędzi wyżyny panującej nad doliną Wisły, od której koryta dzieli je cała szerokość doliny (około 2 wiorst). Żadna droga bita nie prowadzi do tej odosobnionej od świata osady. Jest tu kościół parafialny murowany, szkoła początkowa ogólna, dom schronienia dla ubogich, urząd gminny, 121 domów, 1068 mieszkańców, 744 morgi ziemi do mieszczan należącej. W 1827 roku było (tu) 142 domy, 850 mieszkańców; w 1860 roku 133 domy drewniane, 919 mieszkańców (174 żydów). Jestto starożytna osada. Tędy szedł trakt dawny z Krakowa do Sandomierza. Ztąd często zatrzymywali się tu książęta krakowscy i królowie i odprawiali tu nawet rady (colloquia). Musiał widocznie znajdować się tu gród czy zamek książęcy. Skupiona koło niego osada wzrastała w ludność. Przywilej Bolesława Wstydliwego wydany klasztorowi pokrzywnickiemu w 1262 roku datowany jest z Osieka. Na potwierdzeniu przywilejów tegoż klasztoru przez Leszka Czarnego w 1283 roku, czytamy w końcu: „in colloqia celebrato in Osiek die XI februarii”. Z następnego (1284) roku mamy potwierdzenie przywilejów kollegiaty sandomierskiej, datowane: „Curie nostre, in Osiek, kalendis Aprilis”. Że jednak wtedy Osiek nie był jeszcze miastem a tylko wsią królewską, świadczy nadanie wsi Kębłów, Stanisławowi z Chrobrza, przez Leszka Czarnego w 1285 roku, gdzie oświadcza, że nadana mu wieś będzie miała też same swobody co „Osek vel Chorem” (porównaj Kodex Małopolski, 77, 124, 126, 130). Kazimierz Wielki przebudował tutejszy zamek i często w nim gościł. W 1370 roku, wracając z nieszczęśliwych łowów pod Przedborzem, tu się zatrzymał i ze znacznem pogorszeniem zdrowia wyjechał ztąd do Krakowa na Korczyn. Roku 1430 nadając Jagiełło miastu prawo niemieckie, ustanawia targ we środę, jako też jarmarki na ś. Piotra w okowach i na ś. Gala, po 3 dni trwać mające. Władysław Jagiełło w przywileju 1440 roku wyraża: ponieważ okazało się z zeznań, iż obywatele Osszieka nigdy nie opłacali targowego w Opatowie, ani mostowego w Połańcu, stanowimy przeto, aby tamże niewymagano od nich takowych opłat. A nadto: pragnąc podźwignąć zubożałych mieszkańców, pozwalamy im kupować sól w Bochni i sprzedawać ją u siebie. Jan Olbracht pozwala 1497 roku wystawić łaźnią, przeznacza z niej dochód na użytek miasta, pod obowiązkiem opłacania do skarbu królewskiego po 3 wiardunki rocznie. Zygmunt I mając wzgląd na świeżo spalone miasto, uwalnia je 1518 roku od wszelkich danin i poborów na lat 8, wyjąwszy od nowego cła i czopowego. Miasteczko to, do stołowych dóbr królewskich należące, w najpomyślniejszych czasach pozbawione było przemysłu; lustracya z 1564 roku wzmiankując tylko o 8 rzeźnikach, zamilcza o rzemieślnikach. Między dochodami policza: „staw, w nym karpye, sczuky, kliescze, liny, okunye. Spusth trzeciego roku cziny mar. 90. Jezior 4 nad Wiszlą lyezą, s ktorich szie sthawy rybią y na potrzebe kuchniey P. Starosthi y do szadzawek obraczayą, a ostatek przedawayą, czego cziny na rok plus minus mar. 10. Zaczętho barczie budowacz nad Wiszlą w dembinye. Dawayą od bydła kiedy stada zoną, w boru Bukowskym, albo w lieszie Jeziownyczkym od paszy, od stada citra aut ultra per gr. 5 aut 6”. Według regestru poborowego z 1578 roku płacił Osiek szosu „in duplo” 12 fl. 24 gr. Rzemieślników 56 dawało po 15 gr. Komorników było 30 po 6 gr., warzących wódkę 3, łanów miejskich 4, hultajów 2, żebraczki 2 (Pawiński, Małopolska, 205). Podług lustracyi z 1602 roku znajdowało się 2 rzeźników, opłacających po 1 zł., wójt pobierał 6ty denar z czynszu miejskiego, dochód zaś z łaźni i od pędzących gorzałkę, których jest czterech, należy do miasta, pod obowiązkiem naprawiania dróg pobliskich. „Z iezior prowenth zagynął, bo niektóre zaliazły, drugie graniczamy odeszły, iedno telko ieszce iest, ale nieuzythe prze zaroszl. Barczi dworskich na then czas niemasz, częsc opustoszało, częsc graniczami odeszło. Wkupuią szie z postronnych wszi do borow na szusz, ktorego wkupu dostawa sie fl. 40. Od bydła które pędzą na iarmarki biorą passnego od stada per gr. 5, dostawa szie na rok fl. 6”. Zygmunt III wzbrania żydom 1605 roku pod surowemi karami, ażeby nie ważyli się osiadać; mieszczanom zaś zakazuje sprzedawać im domy, ogrody, łąki i wynajmywać mieszkanie. Podczas pamiętnego rokoszu, stanął Zygmunt obozem w Osieku przy końcu września 1606 roku; zmiarkowawszy, iż związkowi łudzą go tylko nadzieją ugody, ruszył ztąd dla śledzenia ich dalszych kroków. Tenże król mając wzgląd na miasto, przez różne przygody do zupełnego zniszczenia przywiedzione (per varios casus ad summam plane vastitatem redactum), przyczynia 1623 roku dwa nowe jarmarki. Lustracya 1663 roku podaje: „miasto zasiadło na 3 łanach, domow iest 53, rzeznikow 2, piekarzow 10, slosarz, kowalow 2, kusnierz, szewcow 6, garncarzow 2, tkaczow 2, krawcow 2, cyrulik, stolarzow 2. Ci rzemiesnicy czynszu zadnego nie płacą nescitur quo jure. Bań gorzałczanych 5, prowent roczny od kazdey baniey po fl. 2, nalezy do miasta za przywiley 1603 roku ita tamen ut hoc censum in publicos civitatis usus convertant. Powinni sie składać miesczanie na wuz woienny z Połanczany, opatrzony z ziwnoscią, z woznicą y dwiema haydukamy. Maią quit Postagenta pieniędzy podwodnych exactora, z zapłacenia takowych fl. 57 gr. 18 za lat trzy”. Z zabytków przeszłości godzien uwagi mały kościołek na cmentarzu, modrzewiowy, dawniejszy od parafialnego, zniszczonego wraz z miastem przez pożar. W kościołku tym jest piękny wielki ołtarz z XVI wieku ze starożytną rzeźbą przedstawiającą Świętą Rodzinę. Są tu resztki dawnego składanego ołtarza, z czterema obrazami godnymi uwagi przez starożytność i samą robotę. Kościół parafialny, tutejszy erygował przed 1440 rokiem proboszcz Paweł Szmytowski herbu Ostoja; obecny wystawili w 1852 roku parafianie. Do Osieka odnosi się też owa przysłowiowa przypowiastka o powieszeniu kowala zamiast ślusarza, winowajcy, ale jedynego w mieście. Dobra rządowe rozdzielone zostały na kilka części i główną z nich, majorat, nadano w roku 1832 senatorowi Pogodinowi. W 1866 roku był w posiadaniu Aleksandry z Pogodinów Pietrowej. W skład majoratu wchodziły: folwark z wójtostwem Osiek, folwark Bukowo, Wiązownica i następujące wsie: Osieczko osad 48, z gruntem mórg 791; Buków osad 49, z gruntem mórg 648; Pliskowola osad 163, z gruntem mórg 2455; Suchowola osad 114, z gruntem 2377; Zdzieci osad 41, z gruntem mórg 363; Strzegomsk osad 8, z gruntem mórg 89; Mikołajew osad 11, z gruntem mórg 342. Przy dobrach Osiek rządowy podług wiadomości z roku 1854 pozostały wsie: Długołęka, Wiązownica, Strzegom; sołectwa: w Długołęce, Wiązownicy, Strzegomiu. Oprócz powyższych wsi, wydzielono na donacye: klucz Strzegom i Połaniec. Osiek parafia, dekanat sandomierski, 3895 dusz. Osiek gmina, z urzędem we wsi Osieczko, ma 6070 mieszkańców, rozległości 17 916 mórg, w tem ziemi dworskiej 6525 mórg. Sąd gminny okręg III w Łoniowie, stacya pocztowa Staszów. Na obszarze gminy są 4 jeziora, mające do 100 mórg obszaru. Koło Osieka znajduje się piaskowiec opoczysty. Z zakładów przemysłowych znajduje się: gorzelnia, dystylarnia, olejarnia, piece wapienne, cegielnia i młyn. Są też dwie szkoły. W skład gminy wchodzą: Bukowa, Długołęka, Dzięki, Lipnik, Łęg, Mikołajew, Osieczko, Osiek, Pliskowola, Strzegom i Suchowola[323].

Bronisław Chlebowski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VII.
5882. Osipowicze Od 1922 miejscowość stałą się siedzibą powiatu, w 1924 została miasteczkiem i centrum administracyjnym rejonu w okręgu bobrujskim. W latach 1935-1965 miejscowość zmieniała kilkukrotnie swój przydział administracyjny i raz podlegała pod obwód bobrujski, raz pod mohylewski.
5883. Osięciny Zachował się układ urbanistyczny miasteczka z dużym rynkiem oraz rozplanowaniem zabudowy charakterystycznym dla okresu powstania miejscowości. Do obiektów zabytkowych znajdujących się w Rejestrze Zabytków zaliczany jest neogotycki kościół z lat 1845-1855, projektu Henryka Marconiego, wraz z cmentarzem i ogrodzeniem, oraz zespół dworski (klasycystyczny dwór zwany pałacem Skarbków, park oraz folwark) z przełomu XVIII i XIX wieku[324]. Ponadto zachowała się dawna bożnica (obecnie obiekt handlowy) oraz kilka domów z przełomu XVIII i XIX wieku.
5884. Oskarżenia o mord rytualny wobec Żydów w Polsce W 1759, we Lwowie, podczas dysputy religijnej pomiędzy Żydami a frankistami, ci ostatni w punkcie ostatnim oskarżyli wyznawców judaizmu o używanie krwi chrześcijańskiej w celach rytualnych (co miał być rzekomo zapisane w Talmudzie). Zwolennicy Jakuba Franka twierdzili m.in. , że Talmud uczy krwi chrześcijańskiej potrzebować i który wierzy w Talmud powinien jej żądać[325][c].
5885. Ospan Batyr W 1940 r. uczestniczył w powstaniu Kazachów w prowincji Sinciang przeciwko władzy gubernatora Sheng Shicaia. Latem 1943 r. stanął na czele kolejnego powstania kazachskiego z powodu decyzji władz chińskich o przesiedleniu Kazachów na południe prowincji, a na ich miejsce uchodźców chińskich. Spotkał się z mongolskim marszałkiem Chorloogijnem Czojbalsanem, otrzymując 1 tys. karabinów ręcznych, 20 karabinów maszynowych i wyposażenie wojskowe. Po upadku rebelii wyprowadził wiosną 1944 r. na terytorium Mongolskiej Republiki Ludowej kilka tysięcy Kazachów. Po ataku Armii Czerwonej na wojska japońskie okupujące Chiny na pocz. sierpnia 1945 r., jego armia powstańcza w poł. września tego roku oswobodziła okręg ałtajski od władzy Kuomintangu. Władze nowo powołanej Wschodnio-Turkiestańskiej Republiki Rewolucyjnej wyznaczyły go gubernatorem ałtajskim. Podejmował działania zmierzające do usamodzielnienia się ziem zamieszkanych przez Kazachów, licząc na pomoc mongolską. Wobec zdecydowanego sprzeciwu Sowietów opuścił stanowisko gubernatora, po czym reaktywował armię powstańczą. Pod koniec 1946 r. przeszedł na stronę Kuomintangu, uzyskując funkcję „tymczasowego pełnomocnika rządu sincianskiego w okręgu ałtajskim”. W 1947 r. brał udział w ataku swojej armii powstańczej na Mongolską Republikę Ludową, zwanym bajtak-bogdoskim incydentem granicznym w górach Baytik Shan. Po porażce ponownie przystąpił do wojsk Kuomintangu. W 1949 r. zorganizował powstanie Kazachów przeciwko chińskim komunistom. 19 lutego 1951 r. w miasteczku Makai dostał się do niewoli. 29 kwietnia tego roku publicznie rozstrzelano go w Urumczi.
5886. Ospern Ospern (luks. Osper) - małe miasteczko w zachodnim Luksemburgu, w gminie Redange. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 261 osób.
5887. Ossala

Rozdział VI. Kościoły wyznania helweckiego w Małéj Polsce porządkiem alfabetycznym.
(...) CXLI. Osale.
Jest jakieś miejsce zwane Osale w dawnej Małéjpolsce, w którém się zbór kalwiński znajdował, albowiem pomiędzy uchwałami synodu chmielnickiego, złożonego dnia 30 Sierpnia 1641. czytam i tę: „W niebytności IMCi Pana Marcina Dębickiego namowa, z strony opatrzenia zboru osalkiego ministrem, seniorów utriusque ordinis dystryktu sandomirskiego odłożona jest pod synod blisko da Pan Bóg przyszły prowincyalny do Bełżyc. Interim IMPan Mikołaj Dębicki przestrzedz ma sine omni longiore mora IM. Rodzonego swego IMPana Marcina, żeby in hac materia niemieszkanie pisał do pomienionych starszych, explikując lucide żądość swoję.” Z tych wyrazów uchwały synodowéj domyślać się można, że Osale (albo Osala, wieś czy téż miasteczko), należała do familii kalwińskiéj Dębickich i leży w Sandomirskiém. Jak zaś długo zbór osalski istnął, kiedy upadł i kto go założył, nie mógłem się znikąd dowiedzieć[326].

Józef Łukaszewicz, Dzieje kościołów wyznania helweckiego w dawnéj Małéj Polsce.
5888. Ossolin (województwo świętokrzyskie) W rejestrze poborowym z 1662 r. Ossolin figuruje jako wieś o 66 mieszkańcach. W 1755 r. Józef Ossoliński otrzymał od Augusta III nowy przywilej dla miasteczka. Zezwalał on na targi oraz 6 jarmarków.
5889. Ossów Rozwój wsi został zakłócony w czasie potopu szwedzkiego (1655–1660). Szwedzka załoga Warszawy wyprawiała się wtedy na okoliczne wsie i miasteczka, plądrując je i paląc.
5890. Ostap Wysznia W 1919 r. w kamienieckiej gazecie „Narodna wola” („Народна воля”) ukazał się jego pierwszy artykuł pod nazwą Demokratyczne reformy Denikina (Демократичні реформи Денікіна) podpisany jako P. Hruńskyj (od nazwy miasteczka [[{{{1}}}|Hruń]][[:d:{{{Q}}}#sitelinks-wikipedia|(inne języki)]], w pobliżu którego się urodził). Od 1921 r. rozpoczął pracę w redakcji gazety „Wisti WUCWK” („Вiсті ВУЦВК”). W tym samym czasie zaczyna używać pseudonimu, pod którym przeszedł do historii ukraińskiej literatury – po raz pierwszy podpisał się jako Wysznia na łamach „Selanśkiej prawdy” („Селянськa правдa”) pod felietonem Czudaka, jij-bohu! (Чудака, їй-богу!). Brał udział w działaniach literackich ugrupowań Płuh (Плуг) i Hart (Гарт), był współredaktorem czasopisma „Червоний перець” (1922) i aktywnym działaczem Związku Pisarzy Ukrainy.
5891. Ostatni kowboj Pewnego dnia przybywa do niewielkiego, sennego miasteczka w Nowym Meksyku, żeby odwiedzić Jerri, żonę swojego starego przyjaciela Paula Bondiego, którego aresztowano za przemyt nielegalnych imigrantów. Spędza z nią trochę czasu, po czym udaje się do baru, gdzie wdaje się w bójkę z jednorękim mężczyzną za co zostaje zatrzymany przez policję. Kiedy stróże prawa decydują się go wypuścić Burns uderza jednego z nich. Zostaje aresztowany i skazany na rok więzienia, dzięki czemu spotyka się z Bondim, któremu proponuje pomoc w ucieczce.
5892. Ostatni pasażer Akcja filmu rozgrywa się w Londynie. Doktor Lewis Shaler (Dougray Scott) po ciężkim dniu pracy wsiada z synem do podmiejskiego pociągu, który jedzie w kierunku ich miasteczka. Wewnątrz panuje senna atmosfera, gdyż to ostatnie połączenie tego dnia. Niespodziewanie okazuje się, że maszynista kierujący pociągiem to szaleniec. Zamierza on zabić wszystkich pasażerów.
5893. Ostatni sprawiedliwy (powieść) Głównym bohaterem powieści jest Willie Traynor, 23-letni niedoszły absolwent college'u. Mężczyzna za pożyczone pieniądze kupuje lokalną gazetę wychodzącą w fikcyjnym miasteczku Clanton w Missisipi, znanym już z powieści "Czas zabijania" (w rzeczywistości w stanie tym istnieją miejscowości Canton i Clinton). Na jej łamach relacjonuje proces o gwałt i zabójstwo. Skazany na dożywotnie pozbawienie wolności Danny Padgitt obiecuje ławnikom śmierć. Kiedy opuszcza więzienie po niespełna 10 latach, zaczynają ginąć ludzie.
5894. Ostatni sprawiedliwy Czasy wielkiego kryzysu w Stanach Zjednoczonych. Do teksaskiego miasteczka Jerycho, w którym rządzą dwa gangi, przybywa John Smith. Gdy przestępcy demolują mu samochód, postanawia zostać dłużej. Zatrudnia się jako rewolwerowiec i pracuje raz dla jednej, raz dla drugiej bandy. Chce doprowadzić do tego, by grupy zniszczyły się nawzajem.
5895. Ostatni świadek Koniec II wojny światowej. Dwaj oficerowie SS – Dunger i Goltz – przy pomocy więźniów z niedużego obozu koncentracyjnego ukrywają w górach skrzynie z kosztownościami zagrabionymi podczas wojny. Następnie rozkazują zabić więźniów i uciekają. Jednak z masakry cudem wychodzi cało jeden więzień – Polak dr Olszak, tytułowy ostatni świadek. Mijają lata. Pod koniec lat 60. Olszak jest lekarzem w ośrodku zdrowia w miasteczku położonym niedaleko miejsca, gdzie kiedyś znajdował się obóz. Od lat bezskutecznie poszukuje ukrytego przez hitlerowców skarbu. Po wielu nieudanych próbach odkrycia dobrze zamaskowanego schowka, wszyscy mieszkańcy miasteczka zaczynają go traktować jako lekko stukniętego człowieka po przejściach wojennych. Pewnego dnia w miasteczku zjawia się jednak czwórka austriackich obywateli, podających się za entomologów. W rzeczywistości przyjechali oni jednak po ukryty skarb. Dwóch z nich to Dunger i Goltz. Przypadkiem, podczas zakupów w sklepie, Olszak rozpoznaje Goltza. Milicja zmuszona jest jednak wypuścić byłego SS-mana, ponieważ ten wszystkie dokumenty ma w porządku. Olszak nie daje za wygraną, na własną rękę zaczyna śledzić fałszywych naukowców i w końcu dociera ich śladem do starego bunkra, gdzie ukryty jest skarb. W finałowej scenie dochodzi do walki pomiędzy samotnym Olszakiem a SS-manami. W krytycznym momencie do akcji wkracza grupa „tajniaków” z MO, (podających się wcześniej za geologów), którzy od samego początku obserwowali przybyszów, wiedząc kim są i czego szukają.
5896. Ostatnia zima wojny Akcja filmu rozgrywa się w roku 1945. 13-letni Michiel (Martjin Lakemeier) mieszka wraz z rodziną na okupowanej przez nazistów holenderskiej wsi. Znajduje w lesie rannego angielskiego pilota. Chłopak postanawia przetransportować go do pobliskiego miasteczka. Do udziału w akcji namawia swoją siostrę i wuja.
5897. Ostior Źródła w południowo-zachodniej części Wyżyny Smoleńskiej koło miasta Rosław. Płynie na zachód przez Równinę Orszańsko-Mohylewską i uchodzi do Soży przed białoruskim miasteczkiem Krzyczew. Przez kilka km przed ujściem rzeka graniczna między Rosją a Białorusią. Koryto szerokości do 30 m, brzegi strome, niekiedy urwiste. Dolina niewyraźna, szerokości 1,5-2 km.
5898. Ostrawa W 1290 roku prawobrzeżna Ostrawa leżąca na terenie Śląska (w odróżnieniu od części morawskiej) stała się własnością książąt cieszyńskich, w związku z podziałem księstwa opolskiego. Z 1380 roku pochodzi pierwsza wzmianka o dwóch oddzielnych Ostrawach. Obecna Śląska Ostrawa nazywała się wówczas Wendyjską (Słowiańską), naprzeciw niej Morawską Ostrawę oznaczono jako Niemiecką pod koniec XV wieku, pomimo iż właśnie wówczas w mieście zaczęła wyraźniej zaznaczać swoją obecność społeczność czeska. W końcu XIV zamek w Polskiej Ostrawie przeszedł w ręce szlacheckie, stając się ośrodkiem dóbr, zwanych „państwem polskoostrawskim”, natomiast Morawska Ostrawa w skład dóbr hukwaldzkich. W średniowieczu Morawska Ostrawa zasiedlona została przez osadników z Niemiec. Przez całe wieki była małym miasteczkiem, którego ludność trudniła się rzemiosłem. Od 1714 Polska Ostrawa była własnością rodu Wilczków. W 1763 w okolicach miasta odkryto znaczne złoża węgla kamiennego. Od tego czasu, aż do 1994 kiedy zaniechano wydobycia, datuje się intensywny rozwój miasta jako ośrodka górniczego i przemysłowego.
5899. Ostromeczewo Ostromeczewo (błr. Астрамечава; ros. Остромечево, hist. Ostromecz, Ostromeczew, Ostromieczewo) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie brzeskim obwodu brzeskiego, nad rzeką Lutą[327], około 20 km na północ od Brześcia[311], należące do sielsowietu Łyszczyce.
5900. Ostroróg Jedną z przyczyn upadku zboru w Ostrorogu była również śmierć Sędziwoja Ostroroga w 1624, bowiem jedyna spadkobierczyni jego majątku Barbara Modliszewska zdecydowała się sprzedać Ostroróg. Do jego nabycia próbowano przekonać wojewodę poznańskiego, hetmana litewskiego a zarazem bardzo zamożnego człowieka Krzysztofa Radziwiła, jednak był niechętny mieszkaniu w małym miasteczku. Ostatecznie Ostroróg kupił Andrzej Rej z Nagłowic wnuk słynnego poety - Mikołaja Reja. Andrzej Rej był dyplomatą i politykiem, nie przebywał na zamku w Ostrorogu, a miasto wydzierżawił Stanisławowi Bronikowskiemu. W tym samym czasie kanonik Andrzej Świniarski został powołany przez poznańskiego biskupa na stanowisko proboszcza parafii katolickiej w Ostrorogu, która od wielu lat pozbawiona była przecież kościoła. Ksiądz Świniarski wytoczył proces o zwrot kościoła w Ostrorogu, który wygrał (również wszystkie podobne procesy kończyły się wygraną strony katolickiej). Andrzej Rej nie zgadzał się w ogóle z samym pozwem, twierdził raz, że kościół w Ostrorogu spłonął, a odbudowali go bracia czescy, dwa, podważał sam wybór kanonika Świniarskiego na proboszcza. Brat Andrzeja - Krzysztof uzbrojony w straż pilnował kościoła. 26 lipca 1636 roku ksiądz Świniarski również w asyście straży włamał się do kościoła i odśpiewał modlitwę na znak przejęcia kościoła, dopadli go ludzie Reja oraz żona dzierżawcy - Helena Bronikowaska, jednak nie doszło do rozlewu krwi. Ksiądz wycofał się ze świątyni i założył kłódki, które z kolei Rej zerwał. W grudniu tego samego roku sąd ostatecznie przyznał kościół wraz z całym uposażeniem i majątkiem (w tym majątkiem przekazanym braciom czeskim) stronie katolickiej. Dzierżawca Bronikowski, który przekazał braciom czeskim dzwon próbował go schować, jednakże również to się nie powiodło. Ksiądz Świniarski po odzyskaniu kościoła w Ostrorogu nakazał parafianom zapłatę mesznego za dziesięć lat do tyłu. Ostatni senior w Ostrorogu - Jan Rybiński przeprowadził się wraz z biblioteką i archiwum do pobliskiego Obrzycka. W Ostrorogu natomiast planowano wybudować kościółek z przeznaczeniem dla zboru, ostatecznie zakupiono dom na potrzeby nabożeństw i teren pod nowy cmentarz, a ministrem zboru obrano Sereniusa Chodowieckiego, którego swego czasu oskarżono o to, że jest ojcem dziecka kobiety lekkich obyczajów, ostatecznie został uznany za niewinnego, a w jego obronie stanął nawet ksiądz Świniarski[2][328][51][329].
5901. Ostrowiec (powiat myśliborski) * 2.06.1486 – margrabia Jan Cicero nadaje Clausowi von der Kuhmeise (Claus von der Kumeisen, Kuemaisen) w lenno miasteczko Barnówko (Bernowichen) wraz ze wsiami Dyszno (Ringenwolde) i Ostrowiec (Wusterwicz)[330][331]
5902. Ostrowsko (województwo łódzkie) Ostrowsko położone jest w odległości około dwóch kilometrów od miasteczka Uniejów. Leży pomiędzy Uniejowem a Kuczkami. Wieś ma długość około półtora kilometra.
5903. Ostrożec (obwód wołyński) * Ostrożec (miasteczko), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 731.
5904. Ostróda Mimo lokacji miejskiej do czasu otwarcia w 1852 Kanału Elbląskiego i doprowadzenia linii kolejowej w 1872 roku Ostróda pozostawała miasteczkiem o znaczeniu wyłącznie lokalnym. W 1890 roku powiat ostródzki zamieszkiwały 43 000 Polaków[332], co stanowiło 62% populacji. W latach 1900-1910 wybudowano kanalizację i wodociąg oraz przeprowadzono gazyfikację[333]. Po plebiscycie w 1920 Ostróda pozostała w granicach Niemiec. W 1945 roku miasto zostało zajęte przez oddziały 5 armii pancernej gwardii II Frontu Białoruskiego[334]. W czasie II wojny światowej zniszczone zostało 60% zabudowy, w tym 30% budynków mieszkalnych, 11% przemysłowych i 20% obiektów użyteczności publicznej[335]. Obecna nazwa została administracyjnie zatwierdzona 7 maja 1946[336].
5905. Ostrówek (Poznań) Do czasów obecnych nie przetrwały żadne ślady ówczesnego założenia urbanistycznego, a jedyną pamiątką po miasteczku jest ulica Ostrówek, prowadząca z Mostu Jordana na Rynek Śródecki.
5906. Osvaldo Soriano Bohaterami debiutanckiej powieści Triste, solitario y final uczynił Stana Laurela (popularnego filmowego Flipa) i Philipa Marlowe'a. W Polsce opublikowano ją pod tytułem Smutne, samotne i ostateczne, wydano także (w jednym tomie) dwa następne utwory Argentyńczyka. Pisarz opisuje w nich fikcyjne miasteczko Kolonia Vela, rozdzierane politycznymi konfliktami do czasu gdy pełną kontrolę nad nim przejmie wojsko. Skonstruowane na wzór farsy i pełne goryczy powieści ukazują dramat Argentyny w połowie lat 70. XX wieku.
5907. Osvětimany Osvětimany – miasteczko w Czechach, w powiecie Uherské Hradiště, w kraju zlińskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2012 liczyło 831 mieszkańców[77].
5908. Osweiler (Luksemburg) Osweiler (luks. Uesweller) - małe miasteczko we wschodnim Luksemburgu, w gminie Rosport. W 2005 roku miasteczko zamieszkiwało 369 osób.
5909. Ota Pavel Urodził się jako trzeci, najmłodszy syn żydowskiego komiwojażera Leo Poppera. Wczesne dzieciństwo spędził w Pradze, potem jego rodzina przeprowadziła się do rodziców ojca do Buštěhradu (w miasteczku tym obecnie znajduje się jego muzeum).
5910. Otchłań namiętności Augusto Castañón i Estefanía Bouvier de Castañón są rodzicami Elisy. Mieszkają pod jednym dachem z Carminą, siostrą Estefanii, która zamierza uciec z miasteczka razem z Rosendo Arango. Alfonsina, żona Rosenda, dowiaduje się o planach pary (myśli, że Rosendo zdradza ją z Estefaníą) i zawiadamia Augusta. Gdy Estefanía spotyka się z Rosendem, aby przekonać go, by nie opuszczał rodziny, ulegają wypadkowi. Carmina wykorzystuje to i wmawia Augustowi, że żona go zdradziła.
5911. Otfried Preussler Po wyjściu z niewoli w 1949 roku zamieszkał w miasteczku Rosenheim w Górnej Bawarii, gdzie odnalazł swoich wypędzonych z Liberca krewnych oraz ukochaną Anneliese Kind. W tym samym roku ożenił się z nią i doczekał trójki dziewczynek.
5912. Oto czym kończą się pańskie pomysły Plakat przedstawia moment wkroczenia do polskiego miasteczka oddziału rosyjskiej kawalerii witanej przez wiwatujących chłopów i robotników – niektórzy trzymają w dłoniach kwiaty i chleb. Po lewej jeden z robotników trzyma czerwony sztandar z napisem „Niech żyje sowiecka Polska!”. Na pierwszym planie widać „polskich panów” (symbole ucisku proletariatu) wypędzanych z miasteczka przez bolszewickiego kawalerzystę i polskiego chłopa.
5913. Otolin Otolin (biał. Атоліна, ros. Атолино) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie mińskim, w sielsowiecie Siennica.
5914. Ottenstein (Dolna Saksonia) Ottenstein – miasto (niem. Flecken) w Niemczech, w kraju związkowym Dolna Saksonia, w powiecie Holzminden, wchodzi w skład gminy zbiorowej Bodenwerder-Polle.
5915. Ottersberg Ottersberg – miasto (niem. Flecken) w Niemczech, w kraju związkowym Dolna Saksonia, w powiecie Verden.
5916. Otto Baum Po walkach na Węgrzech wycofał się do południowej Austrii, gdzie poddał się wojskom brytyjskim. Po wojnie żył w rodzinnym miasteczku.
5917. Otto Tief W 1956 na krótko wrócił do Estonii by dwa lata później zostać wywiezionym na Ukrainę. W 1965 zamieszkał na Łotwie, na parę lat przed śmiercią znów osiadł w Estonii, jednak z zakazem zbliżania się do Tallinna. Do końca życia przebywał w małym miasteczku Akji koło Tartu, gdzie w 1976 zmarł.
5918. Oughterard Oughterard (irl. Uachtar Ard) - małe miasteczko w Irlandii, w hrabstwie Galway (prowincja Connacht), położone nad Jeziorem Corrib w odległości 26 km od Galway. Oughterard nazywane jest "Bramą do Connemara".
5919. Owanta Owanta (lit. Alunta, także Alanta) – miasteczko położone na Litwie, okręg uciański, Rejon malacki, 464 mieszkańców (2001).
5920. Owariasahi * 5 sierpnia 1948: Wioska zdobyła status miasteczka Asahi (jap. 旭町 Asahi-chō)[337].
5921. Owase * 20 czerwca 1954 - utworzono miasto z miasteczka Owase oraz wsi: Sugari, Kyuki, Kitawanai, Minamiwanai.
5922. Oxford Town 30 września zabrał głos sam prezydent John F. Kennedy, nakazując uniwersytetowi zarejestrowanie Mereditha. Rząd wysłał na miejsce 120 zastępców szeryfów, ponad 300 strażników granicznych i około stu strażników z więzień federalnych. Wszyscy oni zostali zgromadzeni na głównym kampusie znajdującym się w miasteczku Oxford.
5923. Oyri Oyri znajduje się w zachodniej części Eysturoy. Od zachodniej i południowej strony przylegają do tego miasteczka wody cieśniny Sundini, dzielącej wyspy Eysturoy i Streymoy,która ciągnie się od przedłużenia fiordu Kollafjørður na południu, do linii Eiði-Tjørnuvík na północy. Od strony wschodniej znajduje się pasmo górskie, ciągnące się od miejscowości Strendur na południu do Gjógv na północy. Najbliższymi szczytami od Oyri są Knúkur (701 m n.p.m.) oraz Sandfelli (572 m n.p.m.). Miejscowość częściowo znajduje się na ich graniach.
5924. Oziaty Oziaty (błr. Азяты; ros. Озяты, hist. Wereszczaki) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie żabineckim obwodu brzeskiego, około 14 km na południowy wschód od Żabinki[311], siedziba sielsowietu.
5925. Ozierce Ozierce (błr. Азярцы, Aziarcy; ros. Озерцы, Oziercy) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie głębockim. Jest siedzibą sielsowietu Ozierce.
5926. Ozierco (obwód miński) Ozierco, Ozierce (biał. Азярцо, ros. Озерцо) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie mińskim, w sielsowiecie Szczomyślica.
5927. Oziory Początkowo na miejscu miasta była wieś o nazwie Ozierok lub Ozierki, która została tak nazwana od dużej liczby jezior znajdujących się w między wioską a Oką. W 1851 roku wieś stała się miasteczkiem Oziory, a na początku XX wieku centrum przemysłu tekstylnego. 17 stycznia 1925 roku Oziory dostały prawa miejskie i od tego czasu jest to oficjalne święto miasta.
5928. Ołeksandr Ołeś Ołeksandr Ołeś (ukr. Олександр Олесь), właściwie Ołeksandr Kandyba (ur. 4 grudnia 1878 w miasteczku Białopole, zm. 22 lipca 1944 w Pradze) – poeta ukraiński.
5929. Ołeksandr Sztelin W latach 1986-1991 pracował w kompleksowej grupie naukowej Dynama Kijów, którą kierował Anatolij Załencow. W 1992 wyjechał do Tunezji, gdzie zmienił na stanowisku głównego trenera klubu Étoile Sportive du Sahel Jewhena Kuczerewskiego. Potem trenował US Monastir. W 1993 wyjechał do Belgii, gdzie najpierw do 1995 trenował prowincjalne amatorskie zespoły, a następnie juniorską drużynę Standard Liège oraz wyszukiwał młode talenty dla tego klubu. Po pracy w mołdawskim Tiligule Tyraspol latem 1997 został zaproszony konsultować CSKA Kijów, a w grudniu 1997 został mianowany na stanowisko głównego trenera wojskowego klubu[338]. Ale już 2 tygodnie przez rozpoczęciem rundy wiosennej podał się do dymisji przez problemy rodzinne[339]. Na początku 1998 objął stanowisko głównego trenera pierwszoligowego klubu Metałurh Zaporoże[340]. Latem 2002 został szkoleniowcem Torpedo Kutaisi[341]. W 2004 na stałe przeniósł się do Belgii, gdzie mieszka wraz z rodziną w miasteczku Spa i pracował z młodzieżowymi zespołami[342]. Potem trenował kluby R.R.F.C. Montegnée, RJS Bas-Oha, R.FC.Sérésien i R.U.Wallonne Ciney.
5930. Ołpiny Od końca XVIII wieku centrum wsi, z powodu zwartego osadnictwa żydowskiego przybrało pozór miasteczka, tak też funkcjonowało w austriackim nazewnictwie jako Markt Ołpiny. Jednakże praw miejskich nigdy nie posiadały.
5931. Ołtusz Ołtusz[288] (biał., ros. Олтуш) – wieś (agromiasteczko) na Białorusi w rejonie małoryckim obwodu brzeskiego, centrum administracyjne sielsowietu.
5932. Ośrodek narciarski W języku polskim pojęcie ośrodek narciarski ma podwójne znaczenie: jest używane na określenie miejscowości w górach (kurortu), w której istnieje infrastruktura umożliwiająca uprawianie narciarstwa, snowboardingu i innych sportów zimowych: trasy i wyciągi narciarskie, hotele, restauracje. Ośrodkiem narciarskim nazywana jest również konkretna stacja narciarska: często odosobniony, specjalnie wybudowany kompleks tras i wyciągów narciarskich, którym towarzyszą wypożyczalnie sprzętu, szkoły nauki jazdy na nartach lub snowboardzie, a często również hotele i inna infrastruktura. W Europie przez ośrodek narciarski najczęściej rozumie się wieś lub miasteczko, w pobliżu którego znajduje się jedna lub wiele stacji narciarskich. W Stanach Zjednoczonych, gdzie często tereny narciarskie są oddalone od miejsc zamieszkania, ośrodek narciarski (ski resort) i stacja narciarska (ski station) są synonimami.
5933. Oździutycze Oździutycze (ukr. Озютичі, lub Ozdziutycze) – wieś (dawniej miasteczko) na Ukrainie na terenie rejonu łokaczyńskiego w obwodzie wołyńskim. Wieś liczy 428 mieszkańców.
5934. Ożarów W 1972 rozpoczęła się w Ożarowie budowa cementowni. Powstanie dużego zakładu przemysłowego dało miasteczku impuls do szybkiego rozwoju. Pozwoliło to odzyskać prawa miejskie w 1988. Ożarów stał się na powrót miastem, na podstawie uchwały Rady Państwa z 18 grudnia 1987[343]. W latach dziewięćdziesiątych XX wieku ożarowska cementownia została kupiona przez irlandzki koncern CRH.
5935. Ożohowce Ożohowce były w XVI wieku miasteczkiem należącym do Zbaraskich, którzy zbudowali w zachodniej jego części (na przeciwległym brzegu Zbrucza) zamek w Tokach.
5936. P'an'gyo Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej, tereny należące do powiatu wchodziły w skład powiatu Ich'ŏn. W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Rag'yang, Pangjang, P'angyo, Sannae (4 wsie), Ryongp'o (5 wsi – wszystkie powiat Ich'ŏn), Tongch'on (2 wsie – powiat Koksan). Powiat P'angyo składał się wówczas z jednego miasteczka (P'angyo-ŭp) i 19 wsi (kor. ri).
5937. P'ihyŏn Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej, tereny należące do powiatu wchodziły w skład powiatu Ŭiju. W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości P'ihyŏn, Wŏlhwa, Wiwŏn (wszystkie uprzednio w powiecie Ŭiju), Tongsan, Kogwan (11 wsi – obie w powiecie Ryongch'ŏn), 7 wsi miasta Sinŭiju, 15 wsi miejscowości Yanggwang, a także jedna wieś miejscowości Sŏrim (powiat Ch'ŏlsan). Powiat P'ihyŏn składał się wówczas z jednego miasteczka (P'ihyŏn-ŭp) i 28 wsi. W czerwcu 1958 roku wieś Ryŏnsang podzielono na wsie Hadan, Tanghu i Paengma.
5938. P'ungsŏ Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej, tereny należące do powiatu wchodziły w skład powiatu P'ungsan. W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Ung'i i P'ungsan (8 wsi) w powiecie o tej samej nazwie, a także 8 wsi miejscowości Sannam (powiat Kapsan). Początkowo składał się z jednego miasteczka (P'ungsŏ-ŭp) i 20 wsi (kor. ri).
5939. P'yŏnggang Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej powiat składał się z 7 miejscowości (kor. myŏn) oraz 49 wsi (kor. ri). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości P'yŏnggang, Hyŏnnae, Sŏ (12 wsi), Mokjŏn (8 wsi), Nam (12 wsi – wszystkie powiat P'yŏnggang), a także Hoeyang (powiat Rangok – 6 wsi). Powiat P'yŏnggang składał się wówczas z jednego miasteczka (P'yŏnggang-ŭp) i 34 wsi.
5940. P'yŏngsan Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej powiat składał się z 14 miejscowości (kor. myŏn) oraz 161 wsi (kor. ri). W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Ansŏng, Namch'ŏn, Kŭm'am, Sŏbong, P'yŏngsan (5 wsi), Munmu (3 wsie – wszystkie miejscowości uprzednio w powiecie P'yŏngsan), Tonghwa (5 wsi – powiat Kŭmch'ŏn). Powiat P'yŏngsan składał się z jednego miasteczka (P'yŏngsan-ŭp) i 22 wsi.
5941. P'yŏngwŏn Przed wyzwoleniem Korei spod okupacji japońskiej, tereny należące do powiatu wchodziły w skład dawnego powiatu Sukch'ŏn, a także w skład powiatów Yŏngyu i innych miejscowości będących wówczas częścią stolicy kraju, Pjongjangu. W obecnej formie powstał w wyniku gruntownej reformy podziału administracyjnego w grudniu 1952 roku. W jego skład weszły wówczas tereny należące wcześniej do miejscowości Kongdŏk, Hanch'ŏn, Ch'ŏngsan, Roji, Tŏksan (7 wsi) i Ryongho (4 wsie – wszystkie miejscowości uprzednio w powiecie P'yŏngwŏn). Powiat P'yŏngwŏn składał się wówczas z jednego miasteczka (P'yŏngwŏn-ŭp) i 25 wsi (kor. ri). W kwietniu 1972 roku powiat powiększył się o wsie Ryong'i, San'ŭm, Sŏk'am i Sangsong, wcześniej znajdujące się w granicach powiatu Sun'an, obecnie stanowiącego dzielnicę Pjongjangu.
5942. PDK Mšeno Tor żużlowy powstał w miasteczku w drugiej połowie lat pięćdziesiątych. Pierwsze zawody odbyły się w 1957 roku. W kolejnych latach na torze były organizowane mecze z udziałem praskiej Rudej Hvězdy, czy zespołu KAMK Praha-Venkov. Tradycyjnie były także organizowane zawody z okazji 1 maja. W 1964 i 1968 Mšeno było gospodarzem eliminacji IMŚ, jednak organizacja tych drugich zawodów pozostawiła wiele do życzenia, na skutek czego motocykle zamilkły, aż do roku 1976, kiedy na skutek remontu praskiej Markety, Ruda Hvězda musiała znaleźć odpowiedni tor do rozgrywania zawodów żużlowych i treningów. Na zrekonstruowanym torze odbywały się mecze Extraligi i indywidualnych mistrzostw Czechosłowacji. Klub z Pragi wraz z miejscowym klubem TJ Sokol Mšeno, organizował zawody do początku lat dziewięćdziesiątych. Wtedy to Jiří Opočenský zmodernizował stadion, utworzył klub Oliba Mšeno i zorganizował półfinał IMŚJ w 1996 oraz finał rok później. Niestety problemy finansowe Opočenskiego zmusiły go do wycofania się ze sponsorowania klubu. Po roku przerwy, w 1999 grupa miejscowych miłośników czarnego sportu założyła sekcję żużlową przy SK Mšeno, jej staraniem na stadionie pojawiło się sztuczne oświetlenie i własna drużyna ligowa.
5943. Pabianice Pabianice pozostały własnością kościelną kapituły krakowskiej. Do końca XVI w. kompleks ten obejmował dwa miasteczka (także Rzgów) oraz 51 wsi. W celu pomnożenia dochodów kapituła często decydowała się oddawać w zamian za opłaty swoje posiadłości w dzierżawę. Tenutariuszami (dzierżawcami) byli najczęściej duchowni, wywodzący się zresztą na ogół z kapituły krakowskiej, choć ze względu na ich liczne obowiązki zatrzymujące ich w stolicy, ich rolę przejmowali czasami świeccy starostowie. Własność kościelna utrzymała się na ziemi pabianickiej aż do końca istnienia I Rzeczypospolitej. Po 1793 r. zostały sekularyzowane przez Prusaków, stając się ekonomią rządową.
5944. Pacanów W 1944 armia radziecka w czasie operacji Bagration dotarła do Pacanowa. W czasie tworzenia przyczółka baranowsko-sandomierskiego w okolicy miejscowości doszło do walk. Po niemieckim ostrzale artyleryjskim, 17 sierpnia spalił się kościół w Pacanowie. Decyzją radzieckich władz wojskowych 10 września mieszkańcy zostali ewakuowani ponieważ rejon Pacanowa stał się terenem przyfrontowym. Ludność wróciła do miasteczka po 12 stycznia 1945, po radzieckiej ofensywie prowadzonej w ramach operacji operacji wiślańsko-odrzańskiej w której wyzwolono spod okupacji niemieckiej tereny aż po Odrę[344].
5945. Paceville Paceville - część St. Julian’s, główne miasteczko imprezowe i ośrodek życia nocnego Malty[345][346][347][348]. Znajduje się pomiędzy zatokami Spinola Bay i St Julian’s Bay na południu, Morzem Śródziemnym na wschodzie i zatoką St. George's Bay na północy[349]. Jest nieformalną jednostką administracyjną kierowaną przez Komitet Administracyjny Paceville (malt. Kumitat Amministrattiv Paceville)[350][351].
5946. Pacunele Pacunele (lit. Pociūnėliai) – miasteczko na Litwie w okręgu szawelskim, nad rzeką Laudą, przy linii kolejowej Wilno – Szawle. Do końca XIX w. Pacunele zaliczano do miasteczek i zamieszkane było przez ludność polską (potomków laudańskiej szlachty zaściankowej). Miasteczko wchodziło w skład Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
5947. Paczków Jak pisze Henryk Borek „Paczków założono w pobliżu już istniejącej, starszej osady, od której nowe miasto i dawna warownia na granicy państwa biskupiego wzięły nazwy”. Uważa się, że wzmiankowana osada w pobliżu której założono Paczków to obecna wieś Stary Paczków. Pierwsza źródłowa wzmianka o mieście pochodzi z 1254 roku, kiedy to biskup Tomasz I przekazał kasztelanom (wójtom) nyskim Henrykowi i Wilhelmowi wieś Bogunów (Paczkówek) wraz z częścią gruntów wsi Paczkowa (tzw. Stary Paczków). Miasto założono w 1254 r., na surowym korzeniu a jego lokacji dokonano na prawie magdeburskim. Dokument lokacyjny spisał w Nysie 8 marca 1254[352] roku biskup wrocławski Tomasz I Koźlowarogi. Osada tworzyła miasteczko i otrzymała prawa do[353]:
5948. Paech'ŏn miasteczko
5949. Paek'am miasteczko
5950. Pafos Sytuacja Pafos jako mało ważnego miasteczka nie zmieniła się pod rządami Brytyjczyków, ani po odzyskaniu niepodległości przez Cypr w latach sześćdziesiątych XX wieku. Dopiero interwencja Turcji w 1974 roku, a w konsekwencji utrata portów Kirenii i Famagusty przez południową część wyspy na rzecz Cypru Północnego skłoniła rząd południowocypryjski do inwestycji w Pafos, dzięki czemu miasto jest dziś ważnym ośrodkiem portowym i turystycznym południowej części wyspy.
5951. Pag (wyspa) Wyspa jest ośrodkiem turystyki letniej, chętnie odwiedzanym dla cichych, urokliwych plaż w zatokach pomiędzy skałami. W miasteczkach Pag, Novalja, Stara Novalja jest dobrze rozwinięta baza noclegowa, znajdują się tam ośrodki dla płetwonurków, można zwiedzać stare słowiańskie kościoły i pozostałości po kolonizacji wyspy przez Rzymian i Wenecjan. Na wyspę od strony południowej można się dostać mostem (przejazd bezpłatny), zbudowanym w 1968, a od strony północnej promem linii: Žigljen-Prizna[354].
5952. Paga Paga – małe miasteczko w północnej Ghanie, leży w miejscu gdzie główna droga krajowa północ-południe dochodzi do granicy z Burkina Faso, 40km na północ od Bolgatanga i 12km od Navrongo. Znane ze swoich świętych stawów krokodyli.
5953. Pagoda Daqin Pagoda Daqin (大秦塔) – znajduje się w wiosce Tayu (塔峪村) opodal miasteczka Louguan (楼观镇) w prowincji Shaanxi, dwa kilometry od świątyni Louguantai (楼观台), ważnego sanktuarium taoizmu. Uważa się ją za najstarszą zachowaną budowlę chrześcijańską w Chinach. Została wzniesiona w 640 r. przez wyznawców Asyryjskiego Kościoła Wschodu czyli nestorian. Nazwa Daqin pochodzi od chińskiego określenia terenów Cesarstwa rzymskiego lub Persji, pojawiającego się w chińskich dokumentach z I i II wieku[355]. Mianem Daqin określano również misje chrześcijańskie przybywające do Chin.
5954. Pahranicznaja (obwód brzeski) }}Pahranicznaja (biał. Пагранічная, ros. Пограничная, Pogranicznaja) – wieś (agromiasteczko) na Białorusi, w rejonie kamienieckim obwodu brzeskiego, w sielsowiecie Raśna.
5955. Paimpont Wszystkie ulice w miasteczku nawiązują do legendy o królu Arturze i Rycerzach Okrągłego Stołu. Znajdują się tu zatem m. in. ulice Kawalera Lancelota du Lac, Wróżki Viviane i Czarodzieja Merlina.
5956. Pakch'ŏn data dostępu = 2012-10-10 | język = en}}</ref>. Graniczy z powiatami: Nyŏngbyŏn od wschodu, Unjŏn od zachodu, T'aech'ŏn od północy, a także z należącym do prowincji P'yŏngan Południowy miastem Anju. Powiat znajduje się nad Morzem Żółtym, określanym w Korei Północnej jako Morze Zachodniokoreańskie. 30% terytorium stanowią lasy, stosunkowo duży odsetek powierzchni powiatu w porównaniu z resztą kraju stanowią tereny uprawne – ok. 50%. Przez powiat przebiega linia kolejowa P'yŏngŭi, łącząca stolicę Korei Północnej, Pjongjang, ze znajdującym się w północno-zachodniej części kraju miasta Sinŭiju, a dalej z siecią kolejową Chin, a także bardzo krótka, 9-kilometrowa linia Pakch'ŏn, łącząca miasteczko Pakch'ŏn z dzielnicą robotniczą Maengjung (Maengjung-rodongjagu).
5957. Pakosław Kazimierz Lanckoroński W 1658 był dworzaninem królewskim, w latach 1658–1659 i 1661 deputatem do sądów podatkowych, posłem sejmikowym do wojska w latach 1662 i 1666. Wziął udział w rokoszu Lubomirskiego. Był rotmistrzem pospolitego ruszenia powiatu księskiego w latach 1666, 1668 i 1670, posłem województwa krakowskiego na sejmy w 1667, 1672, 1673 i 1676, sędzią kapturowym w 1668, elektorem Michała Korybuta Wiśniowieckiego i Jana III Sobieskiego, marszałkiem sejmiku krakowskiego w 1676, deputatem na Trybunał Koronny w 1673 i 1678. W 1672 został podstolim krakowskim. W r. 1665 sejmik ten zwolnił miasteczko Lanckorońskiego Włodzisław od podatków na 6 lat, w 1671 na kolejne 2 lata, a w 1676 na następne 12 lat. Żonaty od 1655 z Anną Dembińską (zm. 1681) podkomorzanka krakowską ojciec dwóch synów Franciszka i Samuela, po śmierci żony został księdzem. W r. 1682 był proboszczem oświęcimskim, w 1690 kanonikiem krakowskim i deputatem kapituły do Trybunału Koronnego W latach 1691–1699 był kustoszem skarbu koronnego. i długo wzbraniał się przed wydaniem klejnotów do koronacji Augusta II. Jako kanonik krakowski dzierżawił klucz sławkowski, którego zrzekł się przed śmiercią w 1702.
5958. Pakoštane Pakoštane, Pakosztane – miasteczko w Dalmacji (Chorwacja) nad Adriatykiem w pobliżu Biogradu na Moru pomiędzy Zadarem, a Szybenikiem. Zamieszkał tam po uwolnieniu z Hagi generał Ante Gotovina
5959. Paksos Paksos albo Paxos, Paxi, leży obok mniejszej Andipaksos lub Atipaxos, Antipaxi, toteż często w liczbie mnogiej: Paxi albo Paxoi (starogr. Παξούς, gr. Παξοί lub Παξί) – wyspa na Morzu Jońskim u zachodnich wybrzeży Grecji. Wchodzi w skład archipelagu Wysp Jońskich. Powierzchnia ok. 19 km², górzysta (wysokość do 248 m n.p.m.). Na wschód od wyspy (na lądzie stałym) znajduje się miasteczko portowe Pargas nad zatoką o tej samej nazwie. W odległości niecałych trzech kilometrów na południe od Paksos leży mała wyspa Andipaksos zamieszkana przez 40 stałych mieszkańców.
5960. Palamós Palamós – miasto i gmina w Hiszpanii, w comarce Baix Empordà, w prowincji Girona, w Katalonii, o powierzchni 13,98[356] km². W 2014 roku gmina liczyła 17 805[356] mieszkańców. Palamós usytuowane na Costa Brava to miasteczko portowe, żyjące przede wszystkim z turystyki. Słynie z pięknych krajobrazów, licznych plaż, portów handlowego, rybackiego i jachtowego oraz połowu krewetek.
5961. Palavela Palavela – hala widowiskowa, wybudowana w latach 1959-1961, zlokalizowana w Turynie we Włoszech. Obiekt został zaprojektowany przez Franco Leviego Annibale i Giorgio Rigottiego w związku z wystawą Italia '61. Budynek znajduje się na południowych obrzeżach miasta, na lewym brzegu Padu, na terenach miasteczka wystawowego.
5962. Palazzolo Acreide Stanowisko archeologiczne Akrai (lub rzymskie Acrae) leży po zachodniej stronie współczesnego miasteczka Palazzolo Acreide na wypłaszczonym wzgórzu Monte Iblei, zwanym Acremonte.
5963. Paleoindianie Na początku lat 30. XX wieku w miasteczku Clovis w Nowym Meksyku natrafiono na ślady nieznanej wówczas prehistorycznej kultury. Później podobne znaleziska odkryto na terenie całej Ameryki Północnej i Środkowej. Po dokładnych badaniach uznano, że ludzie, którzy się z niej wywodzili, są najstarszymi mieszkańcami kontynentu amerykańskiego, a co za tym idzie także przodkami wszystkich indiańskich społeczności. W 1964 roku w magazynie Science ukazał się artykuł archeologa C. Vance’a Haynesa, w którym zwracał on uwagę na korelacje między powstaniem przed kilkunastoma tysiącami lat wolnego od lodu korytarza, a pojawieniem się kilkaset lat później kultury Clovis[357]. Jednakże odkryte już w 1975 roku stanowisko archeologiczne Monte Verde w południowym Chile podważyło teorię, że kultura Clovis jest najstarszą w Ameryce. Wiek odnalezionych tam ruin niewielkiej osady, w której znajdowały się kamienne narzędzia oraz resztki pożywienia, oszacowano na 15 000 lat. Oznaczało to, że jest ona starsza od kultury Clovis o około 2000 lat. Kolejnym dowodem było odnalezienie w 2011 roku w Teksasie kamiennych narzędzi, których wiek oszacowano na 15 500 lat. Na ich starszy wiek wskazywał też prymitywniejszy sposób wykonania oraz to, że odkryto je w warstwie osadów znajdujących się bezpośrednio pod warstwą Clovis. Wysnuto więc teorię, że kultura Clovis rozwinęła się już w Ameryce, a lądowy pomost z Azją przekroczyli jej przodkowie. Wyjaśniałoby to również dlaczego w różnych częściach obu kontynentów odnajdowano charakterystyczne narzędzia i ostrza kultury Clovis wykonane z kamienia i zwierzęcych kości. Ponieważ sama kultura istniała prawdopodobnie tylko kilkaset lat, to nie mogła w tak krótkim czasie rozprzestrzenić się na obszarze obu Ameryk. Wyniki badań amerykańskich archeologów Michaela Watersa i Thomasa Stafforda dowodzą, że jeszcze przed jej powstaniem musiały żyć ludy, które przejęły od niej technikę wyrobu narzędzi[358][359].
5964. Palinuro Palinuro to małe miasteczko położone we Włoszech, w prowincji Salerno, w regionie Kampanii. Nazwa miasta pochodzi od Palinurusa, bohatera mitologii rzymskiej, sternika statku bohatera trojańskiego Eneasza.
5965. Palmetto (film) Harry Barber, bezrobotny dziennikarz, niesłusznie skazany na dwa lata więzienia, wychodzi na wolność. Wraca do rodzinnego miasteczka Palmetto na Florydzie, gdzie poznaje piękną i tajemniczą panią Rheę Marloux, która jest żoną bogatego biznesmena. Namawia ona Harry'ego do wzięcia udziału w jej przedsięwzięciu. Harry będzie miał za zadanie upozorowanie porwania pasierbicy Rhei. Dziennikarz, oczarowany kobietą i zachęcony gotówką, zgadza się na podjęcie misji. Wkrótce okaże się, że nie była to najlepsza decyzja...
5966. Palomares Nad miasteczkiem w dniu 17 stycznia 1966 roku doszło do zderzenia amerykańskich samolotów podczas wykonywania manewru tankowania w powietrzu.
5967. Pamela Anderson Urodziła się w miejscowości Ladysmith w kanadyjskiej prowincji Kolumbia Brytyjska[360] jako córka fachowca od naprawy pieców Barry’ego i kelnerki Carol (z domu Grosco) Andersonów[361]. Jej pradziadek ze strony ojca, rodowity Fin – Juho Hyytiäinen, opuścił rodzinne miasto Saarijärvi i swoją ojczyznę w 1908[362]. Pamela zyskała tytuł „Dziecka Stulecia” po mylnym uznaniu jej za pierwsze dziecko urodzone w dniu obchodów stulecia Kanady. Tuż po urodzeniu rodzina Andersonów przeprowadziła się do miasteczka Comox[362].
5968. Pamiętniki wampirów (seria 1) opis = W małym miasteczku Mystic Falls w stanie Virginia mieszkają nastoletnia Elena Gilbert i jej młodszy brat Jeremy, którzy stracili rodziców w wypadku. Od tamtej pory obojgiem nastolatków zajmuje się ich ciotka Jenna. Elena przeżywa odejście rodziców, ale musi opiekować się zbuntowanym bratem, który od jakiegoś czasu bierze narkotyki oraz unika mówienia tego, co tak naprawdę czuje. Zaczyna się pierwszy dzień szkoły. Nowy, bardzo tajemniczy uczeń Stefan Salvatore, zwraca na siebie uwagę Eleny z wzajemnością. Przyjaciółka Eleny, Bonnie wyczuwa coś niepokojącego u Stefana. Siostra Matta, Vicki zostaje pogryziona przez (jak im się wydawało) zwierzę. Stefan jest wampirem, który nie karmi się krwią ludzi, a jedynie zwierząt, szybko jednak zdaje sobie sprawę z tego iż nie jest jedynym wampirem w mieście. Brat Damon, którego Stefan nie widział od 15 lat pojawia się w miasteczku by na nowo uprzykrzać życie bratu.
5969. Pamiętniki wampirów (seria 2) W drugim sezonie akcja skupia się na Katherine Pierce, która wraca do miasteczka aby znaleźć kamień księżycowy i oddać go Klausowi wraz z Eleną w zamian za swoją wolność. W trakcie sezonu Tyler dowiaduje się o rodzinnej klątwie, którą aktywuje przez co staje się wilkołakiem. W końcówce sezonu poznajemy Klausa który chce zabić Elenę aby stać się Hybrydą. Akcja kończy się gdy Klaus przemienia się przez co ginie Jenna, lecz Elena zostaje uratowana.
5970. Pamiętniki wampirów Cztery miesiące po tragicznym wypadku samochodowym, w którym giną rodzice 17-letniej Eleny Gilbert (Nina Dobrev) i jej 15-letniego brata Jeremy’ego (Steven R. McQueen) ciągle próbują poradzić sobie ze smutkiem i iść naprzód. Z początkiem nowego roku szkolnego, Elena i jej przyjaciele są zafascynowani nowym przystojnym i tajemniczym uczniem Stefanem Salvatore (Paul Wesley). Stefan i Elena natychmiast zwracają na siebie uwagę, Elena nie ma pojęcia, że Stefan jest wampirem, starającym się żyć spokojnie wśród ludzi. Jego brat Damon (Ian Somerhalder) jest uosobieniem przemocy i brutalności. Dwaj bracia toczą wojnę o duszę Eleny i jej przyjaciół, rodziny i mieszkańców małego miasteczka Mystic Falls w stanie Virginia.
5971. Pamięć o zbrodniach OUN i UPA * Było sobie miasteczko (2009), reż. Tadeusz Arciuch i Maciej Wojciechowski
5972. Pan Kwacki Serial opisuje perypetie nieustraszonego, ale pechowego pomarańczowego młodego kaczorka – Pana Kwackiego Kaczorka, który mieszka w miasteczku Hilly Hole. Razem ze swoimi przyjaciółmi – Chrumpelem i Wombasiem przeżywają niesamowite przygody i podróżują po całym świecie, zwiedzając m. in. Paryż lub Chiny.
5973. Panama (miasto) Panama dostarcza 55% PKB kraju. Gospodarka miasta jest silnie uzależniona od żeglugi Kanałem Panamskim oraz usług związanych z jego obsługą. Znajduje się tam największy port kraju oraz związane z nim stocznie remontowe. Urządzenia portowe ulokowane są w pobliskim miasteczku Balboa. W Panamie rozwinęło się wiele innych gałęzi przemysłu, m.in. browarniczy, tytoniowy, rafineryjny, stalowy, odzieżowy, obuwniczy, drzewny, cukierniczy, cementowy, meblarski, walcownie żelaza, rzemiosło. W budowę swoich fabryk zainwestowały m.in. koncerny Coca-Cola i Nestle. Ze względu na niskie podatki importowe oraz ogromne ilości sprowadzanych towarów ceny artykułów są bardzo niskie. Rozwinięte są także usługi finansowe. Ma tu siedzibę 87 banków, z czego 24 zagraniczne. W mieście odbywają się liczne kongresy. Największe centrum kongresowe – Atlapa – może jednorazowo pomieścić 5 tys. osób.
5974. Pancho Villa Villa rozgoryczony mieszaniem się Stanów Zjednoczonych Ameryki w wewnętrzne sprawy Meksyku, w 1916 przekroczył granice USA i uderzył na miasteczko Columbus w stanie Nowy Meksyk. W czasie walk zginęło 17 Amerykanów: ośmiu żołnierzy i dziewięciu cywilów. Villa uzasadniał swój atak wsparciem materialnym (głównie uzbrojenie) i politycznym, udzielanym Carranzie przez USA. W odpowiedzi na to prezydent Woodrow Wilson wysłał przeciw niemu korpus liczący 6 tysięcy żołnierzy, pod dowództwem gen. Johna Pershinga. Villa sprowokował Pershinga do 500 kilometrowego pościgu po górach w których to on miał przewagę. W czasie pościgu amerykanie przekroczyli granicę Meksyku. Obecność armii amerykańskiej na ziemi meksykańskiej spotkała się z potępieniem ze strony Carranzy pomimo że ten był wrogiem Pancho Villi. W lutym 1917 rząd USA nakazał powrót karnej ekspedycji Pershinga. Operacja kosztowała 130 milionów dolarów i zakończyła się fiaskiem narażając prestiż amerykanów na szwank a przyczyniając się do budowy legendy Villi[363].
5975. Pandora (piosenkarka) Mieszkała razem z rodzicami i czworgiem rodzeństwa w małym miasteczku Björkbacken. W wieku 16 lat zaczęła studiować w Collage Of Music w Västerås niedaleko Sztokholmu. Jesienią 1993 podpisała kontrakt ze szwedzką wytwórnią płytową i wydała debiutancki singel "Trust Me", który został skomponowany i wyprodukowany przez Sir Martin & The Dr. Maxx Family. Dostał się prosto na szwedzkie listy przebojów, został najlepiej sprzedającym się singlem roku i zdobył miano złotej płyty. Album "One Of A Kind" wydany w październiku 1993 przyniósł piosenkarce wielką sławę i zyskał miano złotej płyty w Szwecji i Finlandii.
5976. Panna Fifi (film) Akcja toczy w 1870 roku, się podczas wojny francusko-pruskiej. W małym miasteczku na terenie okupowanej Francji zatrzymuje się na postój dyliżans, którym podróżuje Elizabeth Bousset. Niemiecki porucznik zaprasza ją na kolację, jednak kobieta, jako patriotka zdecydowanie odmawia. Porucznik jednak nie daje za wygraną i postanawia zatrzymać dyliżans.
5977. Panna Minoes - kocia agentka Film opowiada o kotce Minoes (Carice van Houten), która przez przypadek stała się człowiekiem. Mieszka w pudełku razem z dziennikarzem Tibbe (Theo Maassen) w fikcyjnym miasteczku Killendoorn. Kotka stara się zachowywać jak inni ludzie, jednak ma w sobie jeszcze wiele kocich manier. Lubi jeść ryby i miauczeć na dachu wraz z innymi kotami.
5978. Panna Piggy Twórca Panny Piggy, Frank Oz w 1979 ujawnił w wywiadzie dla magazynu People kilka szczegółów jej dzieciństwa i młodości. Piggy przyszła na świat w małym miasteczku, na zapleczu sklepu mięsnego Beckera. W czasie gdy była mała, ojciec uganiał się za innymi lochami, a matka miała tak dużo prosiąt, że nikt nie miał czasu należycie zadbać o rozwój intelektualny Piggy. W dorastającej śwince zrodził się bunt przeciwko takiej egzystencji, która, zakrzyknąwszy "prędzej umrę, niż będę żyła w taki sposób", uciekła do miasta. Tam początkowo nie powodziło się jej – wszystkie miejsca pracy były zajęte przez ludzi, a dla świnek zostały resztki. Aby przeżyć, wystąpiła w reklamie smażonych potraw, po czym, przyjąwszy pseudonim sceniczny Laverne, wzięła udział w konkursie piękności. Ten udany występ był przełomem w jej życiu i otworzył jej drogę do reklamy boczku. Występ w reklamie również przyniósł sukces w postaci podpisania rocznego kontraktu na występ w emitowanej przez TV imprezie sportowej Pigskin Parade, co z kolei poskutkowało przyjęciem Piggy do Muppet Show[364].
5979. Panorama (Kanada) Panorama Mountain Village – kanadyjski ośrodek narciarski i golfowy położony w Kolumbii Brytyjskiej, w Górach Purcell. Został założony w 1962 r. Najbliższą miejscowością jest położone około 18 km na południowy wschód miasteczko Invermere.
5980. Panowie, dbajcie o żony Guillaume Daubray-Lacaze (Louis de Funes) jest merem niewielkiego miasteczka na francuskiej prowincji. Jest też właścicielem małego przedsiębiorstwa produkującego urządzenia do walki z zanieczyszczeniami środowiska. Problem w tym, że fabryka sama w sobie potężnie zatruwa okolicę, a dodatkowo znajduje się na skraju bankructwa. Na szczęście model odświeżacza powietrza CX-22 spotyka się z ogromnym zainteresowaniem japońskiej delegacji, która podpisuje z producentem kontrakt na 3000 egzemplarzy maszyny. Daubray-Lacaze ma tylko 90 dni na zrealizowanie zamówienia. Sytuację pogarsza fakt, ze jego niewielka fabryka nie może fizycznie podołać tak ogromnemu zamówieniu. Ratunkiem przed blamażem może być tylko rozbudowa przedsiębiorstwa lecz gdy prefekt nie wydaje zezwolenia na rozbudowę fabryki na pobliskim terenie, Guillaume przenosi produkcję do domu. Pierwszą ofiarą rozbudowy staje się warzywniak jego żony-ogrodniczki Bernadette (Annie Girardot). Guillaume chcąc udobruchać małżonkę organizuje uroczystą rocznicę ich ślubu i obiecuje zakończyć ekspansję fabryki na teren domu. Niestety, gdy kolejnymi ofiarami Guillaume'a padają szklarnia i tropikalna ryba należąca do Bernadette, ta, wściekła na męża, wyprowadza się do hotelu. Dla pogrążonego w smutku po rozstaniu z żoną przedsiębiorcy jedynym pocieszeniem staje się nadzieja na pewną wygraną w nadchodzących wyborach. W końcu jest jedynym kandydatem. Dlatego zupełnym zaskoczeniem dla Guillaume'a jest wysunięcie przez ruch Obrona Przyrody kontrkandydatury w osobie Bernadette w wyborach na mera miasteczka.
5981. Paolo Bacigalupi Pisarz urodził się na początku lat 70. XX wieku; wychowywał się w hippisowskiej rodzinie w małym miasteczku Paonia w stanie Kolorado. W college w Oberlin w stanie Ohio uczył się języka chińskiego. Następnie wyjechał kontynuować studia do Chin, najpierw w mieście Kunming w południowo-zachodnich Chinach, a następnie w Pekinie. Tam przez jakiś czas pracował, a potem podróżował po krajach Południowo-Wschodniej Azji. Po powrocie do USA mieszkał w Bostonie, gdzie pracował w firmie, tworzącej strony internetowe, wtedy też zaczął pisać fantastykę. Na jakiś czas powrócił do Chin, zbierając materiały do książki, w końcu osiadł w rodzinnym stanie Kolorado.
5982. Papiernia w Radomyślu Rola papierni w Radomyślu wzrosła w czasach metropolity Kijowskiego i Halickiego Piotra Mohyły (1597-1647), który zainicjował reformy szkolnictwa prawosławnego w Rzeczypospolitej. Reforma wymagała wydania wielu nowych podręczników, książek filozoficznych, polemicznych, przyrodoznawczych – a tym samym większej ilości papieru. Metropolita Piotr Mohyła zaprosił do Radomyśla niemieckich specjalistów. Oni założyli w miasteczku niemiecką osadę, która istniała do początku lat 30. XX wieku.
5983. Papieska toaleta Akcja filmu toczy się w 1988 roku. Papieska toaleta opowiada o ciężkim życiu pogodnych ludzi z przygranicznego miasteczka w Urugwaju. Bohaterowie utrzymują się głównie z przemytu. Pewnego dnia dostrzegają możliwość poprawy swojego życia poprzez udział w pielgrzymce Jana Pawła II w ich miejscowości. Mieszkańcy zaciągają kredyty i rozpoczynają produkcję wszystkiego, co mogliby kupić pielgrzymi. Mimo wiary, nadziei i planów, sytuacja się komplikuje.
5984. Papirologia Największa ilość znalezisk papirusowych pochodzi z Egiptu. Zawdzięczamy im znajomość uważanych dotąd za zaginione tekstów dzieł antycznych pisarzy greckich. Wśród papirusów ponadto znajdują się dokumenty historyczne, prawne, świadectwa o życiu społecznym i rodzinnym Greków egipskich z okresu hellenistycznego i późniejszego. Najbogatszym źródłem papirusów są śmietniska w okolicy dawnych osiedli. Sporo znajdowało się również w ruinach starożytnych domów, zwłaszcza tam, gdzie cała wieś lub miasteczko zostało opuszczone przez ludność. Niekiedy wkładano do trumny zmarłemu zwój papirusowy o treści literackiej, częściej magicznej.
5985. ParaNorman Głównym bohaterem jest 11-letni mieszkaniec miasteczka Blithe Hollow w Massachusetts, Norman Babcock, posiadający dar widzenia duchów zmarłych i rozmawiania z nimi. Jeden z duchów uprzedza go o mającym nastąpić ataku zombie na miasteczko. Dodatkowym zagrożeniem jest duch czarownicy straconej przed trzystu laty za uprawianie czarów. Ponieważ prawie nikt mu nie wierzy, Norman przez swój dar jest niezrozumiany przez otoczenie, zarówno rówieśników, jak i dorosłych, i uważany za dziwaka lub szaleńca. Musi zmierzyć się zarówno z siłami paranormalnymi, jak i z kierującymi się uprzedzeniami i postępującymi irracjonalnie ludźmi.
5986. Parafia Bożego Ciała w Ikaźni W 1501 roku kościół św. Ducha ufundował Jan Sapieha z indultu papieża Aleksandra VI. Parafia leżała w diecezji wileńskiej. W 1593 roku drewniany kościół ufundował Lew Sapieha, który żądał by przy kościele utrzymywał się szpital i szkoła. Kościół przekazano Jezuitom. W XVII wieku kościół spłonął i został odbudowany. W 1669 roku parafia leżała w dekanacie brasławskim (wg synodu Sapiehy). W 1781 roku parafia liczyła 4915 wiernych. W latach 1795-1798 leżała w diecezji inflanckiej, następnie w dekanacie dziśnieńskim w diecezji mińskiej. Około 1800 roku kościół spłonął. W 1812 roku został spalony wraz z miasteczkiem przez armię francuską. Następną, również drewnianą świątynię zbudowano ze składek wiernych w 1815 roku. W 1843 roku parafia posiadała filię w Nawłoku. Od 1849 parafia leżała w diecezji wileńskiej. W 1856 roku na terenie parafii znajdowały się kaplice w Borodzieniczach, Podziawach i Bohinie, parafia liczyła 3739 wiernych. W 1860 roku parafia leżała w dekanacie dziśnieńskim. W 1867 roku parafia liczyła 8447 wiernych, w 1897 roku 12213. W 1881 roku przebudowano drewniany kościół. W latach 1905-1912 wzniesiono nową, murowaną świątynię. W 1938 parafia liczyła 3464 wiernych. W 1948 roku zamknięto kościół i przeznaczono na skład zbożowy i materiałów budowlanych. W 1989 zarejestrowano parafię, która w latach 1989-1991 leżała w diecezji mińskiej. 7 października 1990 roku świątynię oddano wiernym w bardzo złym stanie. Bogate wnętrze kościoła zostało całkowicie utracone. Kościół został odrestaurowany. W latach 1991-1999 parafia leżała w archidiecezji mińsko-mohylewskiej. W 1995 roku kościół obsługiwał ks. Edward Achramowicz, proboszcz ze Słobódki.
5987. Parafia Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Starachowicach W kronice parafialnej Świętej Trójcy czytamy: W okresie panowania króla Zygmunta III Wazy na terenach należących do Klasztoru Świętokrzyskiego diecezji krakowskiej w roku 1626 zostało założone miasteczko Wierzbnik. Jego założycielem był opat Benedyktynów ze Świętego Krzyża ks. Bogusław Radoszewski, który w tym samym roku zbudował mały, jednonawowy Kościółek pod wezwaniem Świętej Trójcy. Sześćdziesiąt łat później ks. Michał Hieronim Jaksa Komornicki postawił w miejsce drewnianego nowy – murowany, również niewielki. Od chwili zbudowania pierwszego Kościoła proboszczowie byli zmuszeni do stałej rozbudowy Świątyni z powodu szybko rosnącej liczby mieszkańców. To było powodem powstania drugiego Kościółka pod wezwaniem Wszystkich Świętych (12 stycznia 1937 r.) Jednak nie odciążyło dostatecznie, szczupłej Świątyni Wierzbickiej, toteż ks. Stefan Świetlicki podjął kroki w celu jej dalszego powiększenia. Jego dzieło kontynuował ks. Jan Lipińskj, pracujący w łatach 1937-51. Kościół stał się trójnawowym. Wiele w parafii zmienił ks. Roman Ścisłowskj (od 1956). Ubogacił wewnętrzny wystrój Kościoła nowym wyposażeniem. Ks. Wiesław Gintowt, zbudował, wyposażył i oddał do użytku parafian dwie kaplice filialne w 1981 roku, jedną w Michałowie, a drugą w Lipni. Zamiarem ks. proboszcza Gintowta było utworzenie nowych ośrodków duszpasterstwa w Starachowicach.
5988. Parafia Najświętszego Serca Jezusa w Bukowie Morskim Parafia polskokatolicka w Bukowie Morskim została erygowana 19 kwietnia 1964 przez bpa Juliana Pękalę, ówczesnego zwierzchnika Kościoła Polskokatolickiego. Kościół Narodowy znany był mieszkańcom miasteczka za sprawą działającej jeszcze kilka lat wcześniej w sąsiednim Darłowie parafii, którą kierował ks. Józef Nowak. Od 1969 proboszczem parafii był tutaj bardzo energiczny ks. Stefan Mościpan, z jego inicjatywy postawiono przy kościele pomnik ku Czci Bohaterów Wału Pomorskiego. W następnych latach, na skutek częstych zmian duszpasterzy parafia podupadła, dopiero przybycie ks. Dominika Gzieło postawiło wspólnotę na nogi. Staraniem proboszcza w ostatnich latach dokonano wielu gruntownych remontów min. dachu kościelnego, który w dniu 11 listopada 2006 został uroczyście poświęcony przez ks. inf. Stanisława Bosego – administratora diecezji wrocławskiej.
5989. Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Aktau 30 czerwca 2006 roku do posługi w Aktau został skierowany ks. Aleksander Kalinouski (z pochodzenia Białorusin). 10 stycznia 2007 roku ks. biskup Janusz Kaleta, Administrator Apostolski Atyrau, erygował w mieście Aktau katolicką parafię pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. 26 marca 2007 roku parafia została oficjalnie zarejestrowana przez władze Kazachstanu. Parafia nie posiada jeszcze własnego kościoła, więc liturgia sprawowana jest w prywatnym mieszkaniu. Ks. Kalinouski sprawuje również duszpasterstwo wśród pracowników odwiertów naftowych w miasteczku Bautino i innych miejscach Obwodu Mangistauskiego.
5990. Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Mysłowicach W połowie XIX w. dotychczasowy kościół parafialny Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Mysłowicach był zbyt mały dla rozwijającego się liczebnie miasteczka. Mógł pomieścić jedynie 800 ludzi, a parafia mysłowicka w 1858 r. liczyła już 9 000 wiernych. Planowany w tym roku remont kościoła Narodzenia MMP, proboszcz i zarząd kościelny wykorzystali do poruszenia w rozmowach z patronem, protestantem, członkiem rodziny Thiele-Winkler sprawy budowy nowego kościoła. Patron oświadczył gotowość dotowania budowy nowego kościoła pod warunkiem, że stary kościół zostanie odstąpiony protestantom. Ks. proboszcz Leopold Markiefka zgodził się na ten warunek. Pojawił się jednak problem, gdyż parafianie nie mieli zamiaru oddać kościoła protestantom. Patron wycofał się więc z obietnicy dotowania budowy nowego kościoła. Proboszcz L. Markiefka zmarł 29 marca 1859 r., a jego następca ks. Troska nie posunął sprawy budowy kościoła, w swoim testamencie pozostawił 400 talarów, jako wsparcie dla niej. Następca ks. Troski, ks. Eduard Kleemann, zaczął zbierać fundusze i dokładał wszelkich starań, aby nowy kościół został jednak wybudowany. Między innymi to było powodem, że nie dopuścił w 1872 r. do oddzielenia Brzezinki od Mysłowic i przeszkodził w budowie nowego kościoła w Brzezince. Liczył na to, że ofiary i podatki z Brzezinki zostaną przeznaczone na budowę kościoła w Mysłowicach. Sprawa budowy została odłożona z powodu wybuchu kulturkampfu.
5991. Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Podświlu W 1924 r. rozpoczęto budowę koszar i miasteczka wojskowego dla jednostki KOP-u[365]. Przez pewien czas nabożeństwa w koszarach odprawiał kapelan wojskowy. Pierwszy drewniany kościół w Podświlu został zbudowany w 1930 roku. Około 1934 r. nabożeństwa odprawiał ks. Michał Bobryk, przyjeżdżający z Bobrowszczyzny. Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa została utworzona w 1937 roku. Duszpasterzem był wówczas ks. Bronisław Słodziński, a od 1940 r. ks. Jan Mokrzecki. W 1946 r. kościół został zamknięty. Na początku utworzono w nim klub, potem spichlerz kołchozowy, a następnie magazyn fabryki lnu. Wierni podlegali pod parafię w Zadrożu. W 1984 r. budynek zburzono, a drewno przekazano na opał.
5992. Parafia Narodzenia Matki Bożej w Rogowie Do I wojny światowej liczba prawosławnych w miasteczku jeszcze wzrosła i w 1915, w przededniu bieżeństwa, była szacowana na 243 osoby. W wymienionym roku jednak z Rogowa wyjechał zarówno proboszcz parafii, jak i większość jej członków. Kolejne nabożeństwo w porzuconej do tej pory cerkwi miało miejsce w 1921. Spadek liczby prawosławnych doprowadził do czasowej likwidacji parafii – cerkiew w Rogowie na początku lat 20. była świątynią pomocniczą cerkwi w Poniewieżu. W 1927, gdy ponownie działała osobna parafia w Rogowie, należało do niej już tylko 85 osób. W 1942 liczba ta spadła do 63. W 1947 parafia została zarejestrowana przez władze radzieckie, które jednak nakazały jej likwidację w 1963.
5993. Parafia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Brasławiu Pierwszy kościół katolicki w Brasławiu wybudował w 1423 roku wojewoda wileński Monwid. Była to drewniana świątynia pod wezwaniem Matki Bożej, znajdująca się na górze zamkowej. Po pożarze około 1490 roku, nowy kościół wybudował w 1504 roku król Aleksander. W 1500 roku potwierdził przywileje nadane kościołowi parafialnemu Najświętszej Mary Panny. W 1661 roku kościół i całe miasteczko zostało spalone przez wojska moskiewskie. W 1669 roku parafia znajdowała się w dekanacie brasławskim diecezji wileńskiej. W 1676 roku podczas wizytacji bp Mikołaja Słupskiego kościół nie był w pełni odbudowany. W 1744 roku parafia posiadała filie w Belmontach i Opsie. W 1777 roku przy kościele istniała szkoła parafialna.
5994. Parafia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Widzach Pierwszy kościół rzymskokatolicki w Widzach został wzniesiony w 1481 roku przez synów jednego z założycieli miasteczka – Cwietka i Hanusza Dowgirdowiczów. Ufundowano drewniany kościół Narodzenia NMP i klasztor dla bernardynów z Wilna. W 1498 roku parafię uposażył bp. Wojciech Tabor. W 1517 roku parafia stanowiła część uposażenia biskupów wileńskich, tzw. „dobra stołowe”. W 1524 roku miasteczko wraz z dobrami kościelnymi zostało sprzedane Gasztołdowi. Podczas wojen moskiewskich w 1656 roku zniszczenia nie ominęły kościoła. W 1744 roku parafia leżała w dekanacie brasławskim diecezji wileńskiej. Posiadała filialne kościoły w miejscowościach: Mejkszty, Przydrujsk, Hryszkowszczyzna, oraz kaplice w miejscowościach: Widze, Macelewicze, Stołpowszczyzna, Jursze, Buczany, Podruksze, Podzisna, Janow, Nowydwor. W latach 1754-63 przy kościele parafialnym pracowało trzech misjonarzy jezuickich. Od XVIII w. parafia leżała w diecezji żmudzkiej. Podczas pogrzebu generała majora Tomasza Wawrzeckiego w 1816 roku miała miejsce manifestacja patriotyczna. W 1860 roku w Widzach mieszkało 3498 katolików. Podczas powstania styczniowego proboszcz ks. Antoni Juzumowicz od 28 lipca 1863 roku był pod ścisłą obserwacją policji, następnie został aresztowany i zesłany.
5995. Parafia Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny i św. Antoniego z Padwy w Postawach W 1516 roku właściciel miejscowych dóbr Jan Zenowicz herbu Deszpot ufundował przy rynku drewniany kościół parafialny Opieki Najświętszej Maryi Panny, wzniesiony w 1522. Od fundatora zostało nadane: 6 domów z plebanią i szpitalem, folwark Pierzkowszczyny i Sutoki, wioski: Hutory, Kudłaki, Markowo i inne. Ogółem parafia posiadała 23 włóki i 18 morgów ziemi. Kościół spłonął podczas pożaru miasteczka ok. 1660 roku. W 1744 roku parafia znajdowała się w dekanacie świrskim diecezji wileńskiej[366]. Po pożarze Postaw w 1760 roku kościół został odbudowany przez potomków fundatora, a 20 lat później odnowiony za pieniądze Konstantego hr Tyzenhauza. Był p.w. Opieki Maryi Panny, św. Mikołaja i św. Jerzego. Przy nim istniał szpital zbudowany przez proboszcza ks. Andrzeja Szczęsnego. W 1842 roku parafia leżała w dekanacie nadwilejskim diecezji mińskiej, liczyła 2588 wiernych. Kościół został rozebrany przez władze carskie w ramach represji po powstaniu styczniowym[367]. W jego miejscu wybudowano cerkiew prawosławną. W 1871 roku parafia leżała w diecezji wileńskiej, posiadała kaplice w miejscowościach: Kubarki, Mankowicze. W 1886 parafia liczyła 2814 wiernych[368].
5996. Parafia Opieki Matki Bożej w Choroszczy Obecną świątynię parafialną, wzniesioną w 1878 na miejscu wiekowej drewnianej cerkwi, wybudowano staraniami ówczesnego proboszcza ks. Teodora Jaszyna. Duchowny ten przybył do Choroszczy z dalekiej Rosji w latach 70-ych XIX w., zaś wybór parafii w Choroszczy nie był dla niego przypadkowy – miasteczko miało charakter wielokulturowy, a pracę w środowisku wielowyznaniowym ks. Teodor traktował jako życiową misję. Proboszcz był także aktywnym działaczem oświatowym, założycielem szkółek cerkiewno-parafialnych tzw. gramoty przeznaczonych dla ludności chłopskiej w takich wsiach jak: Zaczerlany, Ruszczany, Żółtki, Rogowo oraz Izbiszcze. Zorganizował on także biblioteką parafialną, chór dziecięcy, a w 1901 szkołę dla dziewcząt. W XIX w. w skład parafii, oprócz wcześniej wymienionych wsi, wchodzili jeszcze wierni zarówno z samej Choroszczy, jak i także z: Barszczewa, Jeronik, Kościuków, Sienkiewicz, Oliszek, Dzikich, Śliwna i folwarku Rogowo – co w sumie stanowiło około 500 osób.
5997. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Miasteczku Krajeńskim www = http://parafiamiasteczko.net
5998. Parafia Przenajświętszego Sakramentu w Pabianicach Początek mariawityzmu w Pabianicach związany jest z powstaniem społeczności mariawickiej w Łodzi, gdzie od 1906 działał ks. Edward Marks. Pierwszą mszę mariawicką w Łodzi odprawiono 5 maja 1906 w kaplicy przy ul. Widzewskiej 7 (obecnie ul. Jana Kilińskiego). Na terenie Łodzi mariawityzm zyskał duże uznanie, wieść o nowym wyznaniu rozprzestrzeniła się w okolicznych miasteczkach, w tym w sąsiednich Pabianicach. Założycielem pabianickiej parafii dla 500 mariawitów oraz pierwszym proboszczem parafii mariawickiej był w latach 1911–1957 kapł. Henryk Maria Fabian Jarzymowski. Parafialny kościół Przenajświętszego Sakramentu został wybudowany w 1911. Parafia po śmierci kapł. Jarzymowskiego zamierała i od końca lat 50. obsługiwana jest przez proboszczów z Łodzi.
5999. Parafia Trójcy Świętej w Berezie Pallotyni objęli opieką duszpasterską parafię, kiedy przybyli do klasztoru w Berezie Kartuskiej w 1937 r. W 1939 roku pracowało tutaj ośmiu członków SAC, w tym 3 księży i 5 braci, zajmujących się pracą duszpasterską, remontem klasztoru oraz prowadzeniem gospodarstwa, uprawą ziemi. W remoncie klasztoru brało też udział kilkudziesięciu więźniów politycznych z pobliskiego więzienia. 21 grudnia 1938 r. odbyło się uroczyste oddanie klasztoru i kaplicy do użytku. Duszpasterzowanie pallotynów na terenie Berezy oficjalnie zakończyło się wraz z wybuchem wojny w 1939 roku (klasztor zajęło wojsko), jednak jeszcze przez kilka lat po zakończeniu wojny na terenie miasteczka było prowadzone duszpasterstwo. W 1964 roku w Berezie zburzono kościół, a w jego miejscu postawiono dom handlowy. Przez prawie trzydzieści lat w mieście nie było kościoła ani duszpasterza.
6000. Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Miasteczku Śląskim www = http://miasteczko-fara.org/

Przetworzono 1258640 stron.

  1. ↑ Delivering municipal services in rural areas. National Treasury. s. 193. [dostęp 2013-05-02]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g Cabo Verde ganha mais 18 cidades Błąd w przypisach: Nieprawidłowy znacznik <ref>; nazwę „:0” zdefiniowano więcej niż raz z różną zawartością
  3. ↑ UNESCO Cidade Velha, Historic Centre of Ribeira Grande
  4. ↑ Lietuvos Respublikos teritorijos administracinių vienetų ir jų ribų įstatymas (Prawo o jednostkach administracyjnych i ich granicach w Republice Litewskiej), Seimas baza aktów prawnych, 19 czerwca 1994, nr. I-558. (lit.)
  5. ↑ Miesto tipo gyvenvietė. Tarybų Lietuvos enciklopedija, T. 3 (Masaitis-Simno). – Vilnius: Vyriausioji enciklopedijų redakcija, 1987.
  6. ↑ Gu Hua: A Small Town Called Hibiscus. 2001. ISBN 0-8351-1074-5.
  7. ↑ Miasteczko Hibiskus. shvoong.com.
  8. ↑ Jan Jędrzejewski, George Eliot, s. 69 (po angielsku w Google Books)
  9. ↑ http://ksiazki.wp.pl/bid,22110,tytul,Miasteczko-Middlemarch,ksiazka.html?ticaid=116b58 George Eliot, Miasteczko Middlemarch, WP Książki
  10. ↑ Fox anuluje „Miasteczko Wayward Pines” po 2 sezonach. [w:] spoilertv.pl [on-line]. [dostęp 2017-11-03]. (pol.).
  11. ↑ Michał Wojtaczuk: Miasteczko Wilanów w finale „Nagrody za doskonałość”. Gazeta.pl, 2010-05-18. [dostęp 2013-07-25]. (pol.).
  12. ↑ Historia Miasteczka Wilanów. Miasteczko Wilanów. [dostęp 2013-07-25]. (pol.).
  13. ↑ Sherwood Anderson, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2017-04-05] (ang.).
  14. ↑ a b Winesburg, Ohio Study Guide. gradesaver.com. [dostęp 2017-04-05]. (ang.).
  15. ↑ Krystyna Jakowska: Międzywojenna powieść nowelowa. bazhum.muzhp.pl. [dostęp 2017-04-05]. (pol.).
  16. ↑ Winesburg, Ohio by Sherwood Anderson. etc.usf.edu. [dostęp 2017-04-05]. (ang.).
  17. ↑ Český statistický úřad: Historický lexikon obcí ČR 1869 - 2005 - 1. díl. 20 sierpnia 2008. s. 718-719. [dostęp 2010-10-03]. (cz.).
  18. ↑ Ludwig Patryn (ed): Die Ergebnisse der Volkszählung vom 31. Dezember 1910 in Schlesien, Troppau 1912.
  19. ↑ W szacunkach liczby ludności przyjmuje się zwykle 6 osób na dym, czyli ok. 1800 osób.
  20. ↑ Michael Bergin. Listal. [dostęp 2015-12-30]. (ang.).
  21. ↑ Goal.com Profile: Michael Essien. goal.com. [dostęp 10 maja 2009]. (ang.).
  22. ↑ Olya Rayan: Essien the breadwinner for his family. rediff.com, 7 czerwca 2006. [dostęp 23 maja 2009]. (ang.).
  23. ↑ A phenomeon called Michael Essien. The Ghanian Journal. [dostęp 23 maja 2009]. (ang.).
  24. ↑ Fabregas v Essien. BBC Sport, 17 kwietnia 2009. [dostęp 9 maja 2009]. (ang.).
  25. ↑ Filmweb.pl
  26. ↑ Doris Vartan - Historical records and family trees. MyHeritage. [dostęp 2017-07-02]. (ang.).
  27. ↑ Eddie Vartan w bazie Discogs.com (ang.)
  28. ↑ Eddie Vartan w bazie Filmweb
  29. ↑ Eddie Vartan w bazie IMDb (ang.)
  30. ↑ Michael Vartan. TV.com. [dostęp 2017-07-01]. (ang.).
  31. ↑ Michael Vartan Biography (1968-). Film Reference. [dostęp 2017-07-01]. (ang.).
  32. ↑ Michael Vartan (27 de Novembro de 1968). Filmow. [dostęp 2017-07-01]. (port.).
  33. ↑ Julitta Tryk, Uczcić ks. Sopoćkę, który ratował Żydów, „Kurier Wileński” 28.09.2012
  34. ↑ Legion Małych Rycerzy, 15 lutego: Bł. Michała Sopoćki – patrona Legionu MRMSJ
  35. ↑ W Czarnym Borze o błogosławionym księdzu Michale Sopoćce. wspolonotapolska.home.pl, 2012-10-01. [dostęp 2017-06-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-16)].
  36. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie B
  37. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie K
  38. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie :1
  39. ↑ a b Arkadiusz Jastrzębski (oprac.), Były prezydent Gruzji zatrzymany w Kijowie. "Wyważyli drzwi, uciekł na dach", „wiadomosci.wp.pl”, 5 grudnia 2017 [dostęp 2017-12-06] (pol.).
  40. ↑ a b Magdalena Nałęcz (oprac.), Były prezydent Gruzji przeszedł pod parlament. Chce obalenia Poroszenki, „wiadomosci.wp.pl”, 5 grudnia 2017 [dostęp 2017-12-06] (pol.).
  41. ↑ Szturm policji na miasteczko namiotowe Saakaszwilego, „Onet Wiadomości”, 6 grudnia 2017 [dostęp 2017-12-06] (pol.).
  42. ↑ James Hayden (1953-1983). Find A Grave Memorial. [dostęp 2017-05-09]. (ang.).
  43. ↑ Lietuvos statistikos departamentas. http://web.stat.gov.lt/uploads/docs/Gyventojai_gyvenamosiose_vietovese.xls
  44. ↑ a b c d e 区政概要 平成２７年版. city.nagoya.jp. [dostęp 2017-05-11]. (jap.). Błąd w przypisach: Nieprawidłowy znacznik <ref>; nazwę „p1” zdefiniowano więcej niż raz z różną zawartością
  45. ↑ a b Ks. Mieczysław Maliński. Nota biograficzna. Cz. 1. Malinski.pl. [dostęp 2015-10-11]. (pol.).
  46. ↑ Jan Paweł II: Dar i Tajemnica. Kraków 1996, Wydawnictwo WAM, s. 47.
  47. ↑ Przewodnik liczył 33 tomy, wydane w jęz. niemieckim; Galicję obejmowały tomy nr 28–32, wydane również w języku polskim.
  48. ↑ Zbigniew Pakuła: Z Lwowa do Beer Szewy. Mieczysław Rolnicki. [dostęp 2016-10-20].
  49. ↑ Dz.U. z 1973 r. nr 39, poz. 230 – Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 września 1973 r. w sprawie zmiany granic miasta Stalowa Wola oraz zmiany siedziby i nazwy powiatu niżańskiego w województwie rzeszowskim.
  50. ↑ Tadeusz Bystrzycki (oprac.): Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych. Przemyśl – Warszawa: Wydawnictwo Książnicy Naukowej, 1933?, s. 1834.
  51. ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie :4
  52. ↑ J. Karpiniec: Ilość osad miejskich byłej Galicji i podział ich na miasta i miasteczka, w: Roczniki dziejów społeczno-gospodarczych Tom II (1932, ss. 1-37), s. 29; 33)
  53. ↑ a b c d e Tygodnik WARTA nr 775, Poznań 26 V 1889, str. 8 Błąd w przypisach: Nieprawidłowy znacznik <ref>; nazwę „autonazwa1” zdefiniowano więcej niż raz z różną zawartością
  54. ↑ Przewodnik po wystawie przemysłowej w Pleszewie, Od 15 sierpnia do 8 września 1912 , wyd.K. Świerkowski, Pleszew 1912
  55. ↑ Jan Jajor, Ks. Jan Donat [oprac. w:]Słownik delegatów na Polski Sejm Dzielnicowy http://www.wtk.poznan.pl/sd/hasla.aspx?ctIdHasla=375
  56. ↑ Bogusław R. Zagórski, Krzysztof Głownia: Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej. Celestynów: Echnateon, 1990. ISBN 83-900076-0-6. OCLC 174827254.
  57. ↑ MastiBot/miasteczko 5, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 365. [dostęp 13 grudnia 2010]
  58. ↑ a b Opis na podstawie map Google.
  59. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Planet Ware
  60. ↑ – Jag är rörd och omtumlad. aftonbladet.se, 2000-12-05. [dostęp 2015-12-29]. (szw.).
  61. ↑ Populärmusik från Vittula. augustpriset.se. [dostęp 2015-12-29]. (szw.).
  62. ↑ "Emeis oi Ellines – Historia Wojen Współczesnej Grecji", uniwersytecka praca zbiorowa, wyd. Skai Biblio 2008
  63. ↑ Codex epistolaris saeculi decimi quinti. T. 2, 1382-1445, Kraków 1891, s. 42.
  64. ↑ „A ten to Mikołaj Odnowski był mu bratem bliskim i dał mu był swe prawo jeszcze za żywota swego, a był kasztelanem przemyskim i starostą lwowskim. Potym tu, w krakowskiej ziemi, nad Nidą, założył był miasto przy Nagłowicach, przezwiskiem herbu swego Okszą, i niemało był imienia tam potym przykupił.” [w:] Andrzej Trzecieski. Żywota...
  65. ↑ „Która gdy mu umarła, pojął był drugą żonę tamże w Rusi, z imieniem niemałym, Barbarę Herburtównę, z domu z dawna sławnego Fulsztyńskiego, siostrę rodzoną Herburta Odnowskiego, kasztelana bieckiego i starosty sądeckiego, herbu trzech mieczów w jabłku, która była została wdową po zacnym człowieku, po Żórawińskim, którego byli pojmali Turcy na Bukowinie za Aleksandra króla, który potym tamże w tym więzieniu w kilka lat umarł. Tamże w Rusi potym mieszkał. Tamże się mu z tej Herburtówny urodził syn, ten to Mikołaj, w miasteczku w Żórawnie, które dzierżał nad Niestrem, niedaleko Żydaczowa, w mięsopustny wtorek roku bożego 1505”. [w:] Andrzej Trzecieski. Żywota i spraw poczciwego szlachcica polskiego
  66. ↑ T. Naruszewicz: Bakałarzewo. Dzieje miasteczka i ziemi. 2006, s. 29-38.
  67. ↑ J. Wiśniewski: Dobra dowspudzkie Raczkowiczów.... s. 455.
  68. ↑ Kosman 1989 ↓, s. 58-59.
  69. ↑ Kosman 1989 ↓, s. 59.
  70. ↑ Kosman 1989 ↓, s. 59-60.
  71. ↑ a b Andrzej Rachuba, Rejestry popisowe pospolitego ruszenia szlachty Wielkiego Księstwa Litewskiego z 1621 r., 2015. Błąd w przypisach: Nieprawidłowy znacznik <ref>; nazwę „ReferenceA” zdefiniowano więcej niż raz z różną zawartością
  72. ↑ T. Naruszewicz, Bakałarzewo. Dzieje miasteczka i ziemi, 2006.
  73. ↑ Data urodzin Kuzańczyka jest potwierdzona przez napis na jego nagrobku oraz inne źródła (E. Meuthen, Nicholas of Cusa. A Sktetch for a Biography, Washington 2010, s. 5).
  74. ↑ Anrich 1917 ↓, s. 261.
  75. ↑ Anrich 1917 ↓, s. 261-262.
  76. ↑ Stanisław Józef Duńczewski, O familii Lubiczów Strzemeskich [w:] Herbarz Wielu Domow Korony Polskiey y W. X. Litewskiego, T. 2. 1757, s. 18
  77. ↑ a b c d e f g Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie urz
  78. ↑ Israel Science and Technology Homepage: Map of Israel. [dostęp 21 maja 2008]. (ang.).
  79. ↑ Erickson M.H., Rossi E.L. (1977). Autohypnotic Experiences of Milton H. Erickson , The American Journal of Clinical Hypnosis, July, 20, 36-54, reprinted in Collected Papers Volume 1.
  80. ↑ ok. 37 km od centrum Berlina, 35 km od granicy z Polską.
  81. ↑ Dr F. Lorentz "Polskie i kaszubskie nazwy miejscowości na Pomorzu Kaszubskiem" (ISBN 83-60437-22-X) (ISBN 978-83-60437-22-3)
  82. ↑ Source: http://www.townofminocqua.org/.
  83. ↑ Hermaszewski.com [online], www.hermaszewski.com [dostęp 2017-12-23].
  84. ↑ Wywiad Aleksandra Szychta z Mirosławem Hermaszewskim dla Volhynia Galicia. [dostęp 24 sierpnia 2010]. W tym wywiadzie Hermaszewski wspomina, że szukali go ojciec i starszy brat, który pierwszy zobaczył krew na śniegu.
  85. ↑ W wywiadzie Włodzimierza Kalickiego dla DF gazeta REPORTERÓW nr 24/783 z 23 kwietnia 2008 Hermaszewski podaje więcej szczegółów tego ocalenia. Wymienia jednak tylko ojca, jako tego, który go uratował. Wyziębionego półtorarocznego syna wykąpał w ciepłym mleku zbłąkanej w polu krowy, którą wydoił, ratując życie dziecku. Wersja elektroniczna artykułu [dostęp: 24 sierpnia 2010].
  86. ↑ Władysław Hermaszewski. Echa Wołynia. Dom Wydawniczy Bellona, Warszawa 1998, ISBN 83-11-08757-1
  87. ↑ INTERIA.PL, Dzieje rodziny Mirosława Hermaszewskiego [online] [dostęp 2017-12-11].
  88. ↑ Lekkoatletyczne ME: W Helsinkach dekoracje medalistów w parku. sportowefakty.pl. [dostęp 1 lipca 2012]. (pol.).
  89. ↑ I’m a mess chose as competition song for the European Athletics Championships. letsrun.com. [dostęp 1 lipca 2012]. (ang.).
  90. ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie nazewnictwo
  91. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie cp
  92. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie pwn
  93. ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie aladdin
  94. ↑ みよし市（し）ってどんなところ?. city.aichi-miyoshi.lg.jp. [dostęp 2017-05-01]. (jap.).
  95. ↑ 平成21年第2回三好町議会定例会. city.aichi-miyoshi.lg.jp. [dostęp 2017-05-01]. (jap.).
  96. ↑ Między brzegami, s.108
  97. ↑ Миловиды [online], globus.tut.by [dostęp 2016-07-25].
  98. ↑ Pierieczeń nasielennych punktow, paspołożennych w pogranicznoj zonie. Nowosti Biełarusi, 2009-03-19. [dostęp 2010-11-28]. (ros.).
  99. ↑ Po stopách naší minulosti. Strona gminy (cz.)
  100. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie blic
  101. ↑ a b Mironowicz A.: Diecezja białoruska w XVII i XVIII wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2008, s. 255-257. ISBN 978-83-7431-150-2.
  102. ↑ a b c D. Koczetow, M. Fiedosienko, Bujniczskij w czest' soszestwija Swiatogo Ducha na Apostołow Żenskij Monastyr' [w:] Prawosławnaja Encikłopiedija, t. VI, Moskwa 2004, s.330-331
  103. ↑ County History. [dostęp 2016-01-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-09)]. (ang.).
  104. ↑ Montgomery, Alabama - History. [dostęp 2016-01-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-26)].
  105. ↑ Por. Oficjalna strona prowincji Adana.. [dostęp 2010-08-29]. (tur.).
  106. ↑ Veřejná databáze ČSÚ
  107. ↑ Studium środowiska kulturowego gminy Stronie Śląskie woj. wałbrzyskie opracowanie dla Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków pod red. Iwony Cegleckiej-Rybka, Regionalny Ośrodek Studiów i Ochrony Środowiska Kulturowego we Wrocławiu, Wrocław 1996 r.
  108. ↑ Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 1923 r. w przedmiocie uznania niektórych uzdrowisk za posiadające charakter użyteczności publicznej (Dz.U. z 1924 r. nr 14, poz. 131).
  109. ↑ University of Botswana History Department - Prof. Christian John Makgala (biografia). [dostęp 2010-11-6]. (ang.).
  110. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Moryń
  111. ↑ a b c d Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Rosenberg212
  112. ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Rosenberg371–375
  113. ↑ Pulteney Bridge [online], www.buildinghistory.org [dostęp 2017-11-25] (ang.).
  114. ↑ Решение Брестского районного Совета депутатов от 28.12.2009 N 188 "О преобразовании некоторых населенных пунктов Брестского района в агрогородки"
  115. ↑ Agnieszka Weseli recenzja książki Dziewczyny, wyjdźcie z szafy Anny Laszczuk, „Replika” nr 9/2007 r., s. 22
  116. ↑ Dz.U. z 1926 r. nr 7, poz. 43
  117. ↑ Mapa województwa nowogródzkiego z widoczną Mołczadzią
  118. ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej - Tom VII - Część I - Województwo Nowogródzkie, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1923
  119. ↑ Główny Urząd Statystyczny w Warszawie: Województwa centralne i wschodnie Rzeczypospolitej Polskiej - podział na gminy według stanu z dnia 1.IV 1933 roku, Książnica-Atlas, Lwów 1933
  120. ↑ Как возникло название Молодечно, Легенды и история Белоруссии.
  121. ↑ Историко-архитектурное наследие – Молодечненский замок, Молодечненский районный исполнительный комитет.
  122. ↑ Czesław Gartych patronem skweru. Polskie Radio Białystok, 20.12.2012. [dostęp 2013-07-15].
  123. ↑ Na tablicy z planem Mrzeżyna widnieje lista zaznaczonych 40 ośrodków wypoczynkowych
  124. ↑ Camping Portowy. Zakład Gminny „Mrzeżyno” Sp. z o.o.. [dostęp 2011-07-03].
  125. ↑ Camping Rega. Zakład Gminny „Mrzeżyno” Sp. z o.o.. [dostęp 2011-07-03].
  126. ↑ Camping nr 193 Rega. Goldman Press Sebastian Klauz → Polski Caravaning (magazyn aktywnego wypoczynku). [dostęp 2017-09-30].
  127. ↑ "Nie ustawały napady tatarskie jako odpowiedź na wyprawy kozackie. W latach 1623 i 1624 Tatarzy dotarli niemal po Wisłę, rabując kraj i uprowadzając jasyr." [w:] Gierowski, J.A. Historia Polski, 1505-1764, 1988.
  128. ↑ The Separation Barrier Map. [w:] B´Tselem [on-line]. 2008. [dostęp 2012-05-29]. (ang.).
  129. ↑ Hough i Randles 1993 ↓, s. 42.
  130. ↑ Clendening 2005 ↓, s. 325.
  131. ↑ The 1929 Arthur’s Pass and Murchison earthquakes. teara.govt.nz. [dostęp 4 grudnia 2017]. (ang.).
  132. ↑ Red de museos de arte | Museu Nacional d'Art de Catalunya [online], www.mnac.cat [dostęp 2017-11-18] (hiszp.).
  133. ↑ Mango, Atatürk, s. 362
  134. ↑ Mango, Atatürk, s.394
  135. ↑ Mango, Atatürk, s. 367
  136. ↑ Gerd Nonneman, Analyzing Middle East foreign policies and the relationship with Europe, Published 2005 Routledge, s. 204 ISBN 0-7146-8427-9
  137. ↑ M. Şükrü Hanioğlu (9 maja 2011). Ataturk: An Intellectual Biography. Princeton University Press. s. 55. ISBN 978-1-4008-3817-2.
  138. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie saint
  139. ↑ Musee de l'Annonciade - Art Museum, Saint Tropez. seesainttropez.com. [dostęp 2017-04-11]. (ang.).
  140. ↑ a b c Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Turski112
  141. ↑ Replika dachu synagogi zainstalowana w Muzeum Historii Żydów Polskich. culture.pl, 13 marca 2013. [dostęp 2014-11-09].
  142. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie KKiŚP2013
  143. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie MKiDN2014
  144. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Muzeum odważnych pytań6
  145. ↑ Akwarelowy śpiew z bożnicy. Wystawa w Łęcznej.. MMLublin.pl. [dostęp 2015-04-23]. (pol.).
  146. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Naruszewicz
  147. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie fr
  148. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie plein
  149. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie box
  150. ↑ MySims (DS) | GRYOnline.pl [online], www.gry-online.pl [dostęp 2017-11-25] (pol.).
  151. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie map
  152. ↑ Koleje. Kalisz najstarsze miasto. [dostęp 2013-06-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-18)]. (pol.).
  153. ↑ Kaliska Kolej Dojazdowa. Koleje wąskotorowe w Polsce. [dostęp 2013-06-16]. (pol.).
  154. ↑ Młyn Leśnica, Lissa Leśnica, czwartek, 3 września 2009 (dostęp 2010-01-28)
  155. ↑ Historia Leśnicy, NIEOFICJALNA STRONA WROCŁAWSKIEGO OSIEDLA LEŚNICA (dostęp 2010-01-28)
  156. ↑ Historia Leśnicy, Zapomniane miasta Wrocławia 2007-03-21 (dostęp 2010-01-28)
  157. ↑ a b c Nebi Samwil - Site of a Biblical Town and a Crusader Fortress. [w:] Israel Ministry of Foreign Affairs [on-line]. [dostęp 2011-12-10]. (ang.).
  158. ↑ Al-Muqaddasi 1994 ↓, s. 171.
  159. ↑ Sharon 2004 ↓, s. 122-123.
  160. ↑ Adler 1907 ↓, s. 26.
  161. ↑ Sharon 2004 ↓, s. 118.
  162. ↑ Le Strange 1890 ↓, s. 433.
  163. ↑ Yazbak 2009 ↓, s. 231-246.
  164. ↑ Sharon 2004 ↓, s. 119-120.
  165. ↑ Hütteroth 1977 ↓, s. 113.
  166. ↑ Conder 1883 ↓, s. 12.
  167. ↑ Borysław (do 1933), Czarny Dunajec (1925-34), Knihinin (do 1924), Krynica-Zdrój (do 1933), Krzeszowice (1925-33), Nisko (do 1933), Szczakowa (do 1933), Tustanowice (do 1930), Winniki (1924-33) i Zakopane (do 1933)
  168. ↑ Na terenie Galicji istniało 16 miejscowości stanowiących wiejskie gminy jednostkowe, które do końca lipca 1934 roku faktycznie posiadały prawa miejskie: Bircza, Bukowsko, Dubiecko, Dynów, Jaćmierz, Jaśliska, Jezierzany, Lanckorona (do 1926), Mielnica (do marca 1934), Mrzygłód, Nowe Miasto, Nowotaniec, Osiek Jasielski, Rybotycze, Sołotwina i Zarszyn
  169. ↑ M. Dworaczyk: Gryfice - stare czy nowe miasto nad Regą? Głos archeologa w dyskusji [w]: A. Majewska (pod red.), Pomorze wczoraj - dziś – jutro: miasta i miasteczka pomorskie. , przyp. 5, s. 51.
  170. ↑ S. Rzeszowski: Z dziejów Gryfic [w]: T. Białecki (pod red.), Ziemia Gryficka 1969. , przyp. 16, s. 61.
  171. ↑ ながくてハッケン伝　その１　「初代村長は歴史上の人物？」. city.nagakute.lg.jp. [dostęp 2017-05-02]. (jap.).
  172. ↑ Siemiński, J. (2000) Byłe (zdegradowane) miasteczka w Polsce. Przestrzeń. Informator Planowania Przestrzennego 11(2) 14–22.
  173. ↑ Pismo w sprawie o przywrócenie Turobinowi praw miejskich
  174. ↑ Stowarzyszenie Tak-Bnin (Dlaczego walczymy o prawa miejskie dla Bnina?)
  175. ↑ Np. > Opatówek znów będzie miastem
  176. ↑ Uchwała Nr XX/115/2016 Rady Gminy Radoszyce z dnia 27 września 2016 roku w sprawie wystąpienia z wnioskiem o nadanie statusu miasta miejscowości Radoszyce
  177. ↑ Prawa miejskie dla Szczercowa
  178. ↑ Egzonim zalecany przez Komisję Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Nazewnictwo geograficzne świata. Zeszyt 6. Białoruś, Rosja, Ukraina, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, Warszawa 2005, s. 23, ISBN 83-239-9020-4.
  179. ↑ Решение Столбцовского районного Совета депутатов от 30.12.2009 N 149 "О преобразовании сельских населенных пунктов Столбцовского района в агрогородки". pravo.levonevsky.org. [dostęp 2013-08-21]. (ros.).
  180. ↑ Mapa Operacyjna Wojskowego Instytutu Geograficznego, 1929, karta 48 Mińsk.
  181. ↑ Hugo Bader J.: A rewolucja to miała być przyjemność, „Magazyn Gazety Wyborczej”, 15 listopada 1996.
  182. ↑ Martin Gilbert: Druga wojna światowa. Poznań: Zysk i S-ka, 2000, s. 768. ISBN 83-7150-713-5.
  183. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Apology
  184. ↑ Field 2006 ↓, s. 325.
  185. ↑ La città. Comune di Narni. [dostęp 2012-05-25]. (wł.).
  186. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Piotr Gontarczyk Polska Partia
  187. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie gr2
  188. ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie nm
  189. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie gr1
  190. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Register
  191. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Register4
  192. ↑ Český statistický úřad: Počet obyvatel v obcích k 1.1.2017.. [w:] Počet obyvatel v obcích k 1.1.2017 [on-line]. 28.04.2017. [dostęp 2017-06-03].
  193. ↑ Miesięcznik „Ameryka”, artykuł „Załoga Apollo 11”, listopad 1969, nr 130, str. 32, Wydawnictwo Rządu Stanów Zjednoczonych.
  194. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie bio
  195. ↑ Český statistický úřad: Počet obyvatel v obcích k 1.1.2017.. [w:] Počet obyvatel v obcích k 1.1.2017 [on-line]. 28.04.2017. [dostęp 2017-06-03].
  196. ↑ a b c Soccer star Neven Subotic must choose his native land or adopted U.S. – The Bonus. sportsillustrated.cnn.com. [dostęp 2010-08-11]. (ang.).
  197. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie ESPN
  198. ↑ a b Newton, Georgia Censu. [dostęp 1 stycznia 2011]. (ang.).
  199. ↑ Nicholas Aylward Vigors M.P. (1786-1840) by Brother P.J., Kavanagh, M.A., Carlow County - Ireland Genealogical Projects
  200. ↑ Nickelback – Biografia. [dostęp 2007].
  201. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie allmusic.com
  202. ↑ Nickelback – Biografia na stronie MiastoMuzyki.pl. [dostęp 2007].
  203. ↑ Rozdział VIsty. Kościoły wyznania helweckiego w Małéj Polsce porządkiem alfabetycznym. W: Józef Łukaszewicz: Dzieje kościołów wyznania helweckiego w dawnéj Małéj Polsce. Tros, Rutulusve fuat, Nullo discrimine habebo. Virgil Aen. Poznań: Nakładem księgarni Jana Konstantego Żupańskiego, 1853, s. 309, 385-386.
  204. ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie deutsch-luxemburgischer-naturpark.info
  205. ↑ Intangible Heritage Home - intangible heritage - Culture Sector - UNESCO [online], www.unesco.org [dostęp 2017-11-19] (ang.).
  206. ↑ Bogusław R. Zagórski, Krzysztof Głownia: Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej. Celestynów: Echnateon, 1990. ISBN 83-900076-0-6. OCLC 174827254.
  207. ↑ MastiBot/miasteczko 5, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 98. [dostęp 12 września 2011]
  208. ↑ Nierymdajcie w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego [dostęp 17 września 2011]
  209. ↑ Elmore [online], Gumball Wiki [dostęp 2016-02-28].
  210. ↑ MastiBot/miasteczko 5, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 138. [dostęp 16 września 2011]
  211. ↑ Bogusław R. Zagórski, Krzysztof Głownia: Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej. Celestynów: Echnateon, 1990. ISBN 83-900076-0-6. OCLC 174827254.
  212. ↑ MastiBot/miasteczko 5, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 133. [dostęp 16 września 2011]
  213. ↑ Taubman 2003 ↓, s. 205.
  214. ↑ Tompson 1995 ↓, s. 95.
  215. ↑ Tompson 1995 ↓, s. 96.
  216. ↑ a b Tompson 1995 ↓, s. 96–97.
  217. ↑ Simon Sebag Montefiore „Stalin. Dwór czerwonego cara” Wydawnictwo Magnum Warszawa 2014 str. 643
  218. ↑ Khrushchev 2006 ↓, s. 16–17.
  219. ↑ a b Lilja 1957 ↓, s. 405.
  220. ↑ a b Lilja 1957 ↓, s. 406.
  221. ↑ a b Gertrud Serner: Nils E Kreuger. sok.riksarkivet.se. [dostęp 2014-10-24]. (szw.).
  222. ↑ Rausing 2001 ↓, s. 261.
  223. ↑ Rausing 2001 ↓, s. 262.
  224. ↑ 歴史. city.nisshin.lg.jp. [dostęp 2017-05-13]. (jap.).
  225. ↑ 学校法人中西学園　学園報 napre Vol.72 Jul.2012 ～わが町日進 名古屋学芸大学学長・井形昭弘～. nakanishi.ac.jp. [dostęp 2017-05-13]. (jap.).
  226. ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Rocznik Sosnowiecki
  227. ↑ Henrikson 1998 ↓, s. 53–57.
  228. ↑ Langridge ↓.
  229. ↑ Van Dissen_1996 ↓.
  230. ↑ Ponderosa Pine Forests of the Colorado Plateau.
  231. ↑ Enrollment Highlights.
  232. ↑ Nosówka, miasteczko nad rzeką tej nazwy, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 186.
  233. ↑ INE Censo 2010
  234. ↑ Strona poświęcona E. Tavaresowi i muzeum
  235. ↑ Województwo krakowskie w drugiej połowie XVI wieku ; Cz. 2, Komentarz, indeksy, Warszawa 2008, s. 109.
  236. ↑ MastiBot/miasteczko 5, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 837.
  237. ↑ a b c Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie GNWW
  238. ↑ Zbrodnia ponarska w świetle dokumentów.
  239. ↑ Bogusław R. Zagórski, Krzysztof Głownia: Lietuvos Republikos žemėlapis. Mapa Republiki Litewskiej. Celestynów: Echnateon, 1990. ISBN 83-900076-0-6. OCLC 174827254.
  240. ↑ Tu na razie jest ściernisko, ale będzie Hollywood. PAP, 2007-06-13. [dostęp 2010-08-14].
  241. ↑ Pollywood, czyli fabryka snów nad Pilicą. film.onet.pl. [dostęp 2010-08-14].
  242. ↑ Calineczka, Merlin.pl
  243. ↑ Najgrakowski, M. (2009). Miasta Polski do początku XXI wieku. Podstawowe informacje o datach założenia i likwidacji. Warszawa: PAN IGiPZ
  244. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie post
  245. ↑ Rodecki, F.B., 1830. Obraz jeograficzno-statystyczny Królestwa Polskiego. Drukarnia Antoniego Gałęzowskiego i Kompanii. Warszawa
  246. ↑ Bronisław Chlebowski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1895, t. 14, s. 65.
  247. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie W
  248. ↑ Daty z okresu Imperium Rosyjskiego podane w Starym Stylu.
  249. ↑ a b c Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie ns04
  250. ↑ a b c d e Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie ns03
  251. ↑ Według Encyklopedii Orgelbranda (tom VIII z roku 1900) pierwotnie planowano, że kolej przebiegać będzie przez Koływań i Tomsk, ale po rozpoznaniu warunków geologicznych okazało się, że najdogodniejszym miejscem w okolicy do wybudowania mostu przez rzekę Ob będzie miejscowość Kriwoszczekowo. Obydwa brzegi rzeki tylko tam są skaliste i dostatecznie mocne, by móc wesprzeć na nich most kolejowy bez ponoszenia nadmiernych kosztów. W rezultacie kolej ominęła Koływań i Tomsk, most powstał koło wioski Kriwoszczekowo, a nieopodal zbudowano osadę Nowo-Nikołajewsk, później przemianowaną na Nowosybirsk.
  252. ↑ Novo-sibirsk.ru: Новосибирск: История. [dostęp 2012-05-04]. (ros.).
  253. ↑ С.Н. Баландин: Новосибирск: история градостроительства 1893 - 1945 гг: Глава II. ОТ ПОСЕЛКА К ГОРОДУ. [dostęp 2012-05-04]. (ros.).
  254. ↑ Burchard podaje, że zostały przeniesione do muzeum w Kolnie
  255. ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie jednostki
  256. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Geneza i rozwój miast
  257. ↑ a b Kociszewski A., Mazowsze w epoce napoleońskiej, Ciechanów 1983, s. 211.
  258. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Nur zarys dziejów
  259. ↑ Encyklopedia powszechna, tom XIX, Warszawa 1865, s. 627.
  260. ↑ Tabella Miast i Wsi......, tom II, s. 53.
  261. ↑ Nazewnictwo geograficzne świata, Z. 2, Bliski Wschód. Warszawa: KSNG, 2004, s. 32.
  262. ↑ Wiadomości - Wiadomości w Onet - Najnowsze i Najważniejsze Wiadomości z Kraju i Świata [online], tygodnik.onet.pl [dostęp 2017-11-25] (pol.).
  263. ↑ Polskie przekłady używają włoskiej formy Benvenuto
  264. ↑ UNESCO World Heritage Centre, Historic Centre of the Town of Goiás [online], whc.unesco.org [dostęp 2017-07-11] (ang.).
  265. ↑ Myatt s. 104.
  266. ↑ Eicher 2001 ↓, s. 250-251.
  267. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie WS
  268. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie AKF
  269. ↑ Şişman İbrahim Paşa, zięć sułtana Mehmeda IV, w niektórych źródłach wspominany jako Sofu İbrahim Paşa
  270. ↑ Kazimierz Piwarski, Anna Dorota Chrzanowska, w: Polski Słownik Biograficzny, Kraków 1937, t. III, s. 458
  271. ↑ a b c Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Y
  272. ↑ Henryk Cybulski, Czerwone noce, Warszawa 1966, s. 97.
  273. ↑ Józef Sobiesiak, Przebraże, Warszawa 1969.
  274. ↑ Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945, Warszawa 2000, s. 651–652.
  275. ↑ Władysław Filar, Przebraże – bastion polskiej samoobrony na Wołyniu, Warszawa 2007, s. 66.
  276. ↑ Forty nr I, II i III.
  277. ↑ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Гродзенская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2004. — 469 с. ISBN 985-458-098-9
  278. ↑ Polacy na Białorusi-Liczebność i rozmieszczenie ludności polskiej według ostatnich spisów powszechnych (1999)
  279. ↑ Archiwum Żydowskiego Instytutu Historycznego, Relacje, sygn. 301/1260, relacja Abrama Lipcera
  280. ↑ ECCC12: Seeley & Norton Go Rural Noir With „Revival”, „CBR”, 31 marca 2012 [dostęp 2017-08-13] (ang.).
  281. ↑ Somalia: Calm Returns to Central Town After Fighting That Killed Seven People. allafrica.com. [dostęp 2009-05-13]. (ang.).
  282. ↑ The Art Institute of Chicago: Analysis: Van Gogh's The Poet's Garden. [dostęp 2012-11-01]. (ang.).
  283. ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie S7
  284. ↑ Recenzja singla. www.sharedreviews.com. [dostęp 2010]. (pol.).
  285. ↑ Old Sarum: A Layer-Cake of History
  286. ↑ Český statistický úřad: Počet obyvatel v obcích k 1.1.2017.. [w:] Počet obyvatel v obcích k 1.1.2017 [on-line]. 28.04.2017. [dostęp 2017-06-03].
  287. ↑ Husiatyn, w dokumentach ''Hosiathin'', ''Usiatin'', miasteczko, powiat kamieniecki, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 602.
  288. ↑ a b c Białoruś. W: Główny Geodeta Kraju: Nazewnictwo geograficzne świata. T. 11: Europa. Część I. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2009, s. 34. ISBN 978-83-254-0463-5. [dostęp 2010-08-25].
  289. ↑ Lekkere Recepten Oudjaarsgebak. eten-en-drinken.infonu.nl. [dostęp 2014-05-12]. (niderl.).
  290. ↑ a b c Bradley s. 58
  291. ↑ Bradley s. 58-59
  292. ↑ Bradley s. 44
  293. ↑ Ł. Ropczyński, Omis [online], Kierunek Chorwacja, 28 września 2016.
  294. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie OCLC renames European division
  295. ↑ Koleje. Kalisz najstarsze miasto. [dostęp 2013-06-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-18)]. (pol.).
  296. ↑ Kaliska Kolej Dojazdowa. Koleje wąskotorowe w Polsce. [dostęp 2013-06-16]. (pol.).
  297. ↑ OPERATION ARCHERY – VAAGSO and MAALOY – 27TH DEC 1941. [dostęp 2009-05-12]. (ang.).
  298. ↑ Ralf Blank: Die Nacht vom 16. auf den 17. Mai 1943 – Die Zerstörung der Möhne-Talsperre.
  299. ↑ „1943: RAF raid smashes German dams” Dostęp: 17 maja 2007.
  300. ↑ The Electoral Program of Hizbullah, 1996. [w:] Hezbollah via Al-Manar TV and al-Mashriq [on-line]. 1996. [dostęp 2014-03-22]. (ang.).
  301. ↑ Zeina Karam: Hezbollah Defines Its Political Role. [w:] The Washington Post [on-line]. 2000-09-06. [dostęp 2014-03-22]. (ang.).
  302. ↑ a b Spencer C. Tucker: The Encyclopedia of Middle East Wars. 2010, s. 728. ISBN 978-1-85109-947-4.
  303. ↑ a b Noam Chomsky: The Fatefull Triangle. South End Press, 1983, s. 192. ISBN 0-89608-187-7.
  304. ↑ Yaacov Vertzberger: Risk taking and decisionmaking: foreign military intervention decisions. Stanford University Press, 1998, s. 328. ISBN 978-0-8047-2747-1.
  305. ↑ Augustus Richard Norton; Jillian Schwedler. (In)security Zones in South Lebanon. „Journal of Palestine Studies”. 23, s. 61-79, 1993. University of California Press. 
  306. ↑ Yehezkel Lein: Israeli Violations of Human Rights of Lebanese Civilians. Jerusalem: B'Tselem, 2000, s. 12-13. ISBN 0793-520X. [dostęp 2014-03-31]. (ang.).
  307. ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie babilon
  308. ↑ Market attack in NW Pakistan kills at least 12. Reuters. [dostęp 8 listopada 2009]. (ang.).
  309. ↑ Suicide bomber kills three in Pakistan. Reuters. [dostęp 9 listopada 2009]. (ang.).
  310. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie voskres
  311. ↑ a b c Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie R
  312. ↑ Spanos N., „Multiple Identities and False Memories: A Sociocognitive Perspective”, D.C. American Psychological Association, Washington, 1996.
  313. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie miasteczko
  314. ↑ Startuje Orange Warsaw Festival 2013. interia.pl, 2013-05-25. [dostęp 2013-05-25]. (pol.).
  315. ↑ OWF 2013 już tuż-tuż. orangewarsawfestival.pl. [dostęp 2013-05-25]. (pol.).
  316. ↑ Orikum, Wlora, Wlora, Albania - Miasto i miasteczko na świecie [online], pl.db-city.com [dostęp 2017-02-17] (pol.).
  317. ↑ Roger Siminoff: Orville H. Gibson, 1856-1918. 2007. [dostęp 2010-01-13]. (ang.).
  318. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie koncepcja
  319. ↑ artykuł w magazynie Ashé
  320. ↑ Artykuł w magazynie The New Yorker 29.10.1986: Frances FitzGerald: A reporter at large – Rajneeshpuram (part 2)
  321. ↑ praca zbiorowa pod red. Marka S. Szczepańskiego,: Tychy 1939-1993 monografia miasta. Tychy: Zarząd oraz Rada Gminy Tychy, 1996, s. 149-150. ISBN 83-903316-0-8.
  322. ↑ Monika Kaczyńska, Blok jak miasteczko, w: Poznań naj naj, dodatek do Głosu Wielkopolskiego, Poznań, 24.4.2015, s.4
  323. ↑ Por. Filip Sulimierski (red. naczelny), Bronisław Chlebowski (red.), Władysław Walewski (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Nakładem Władysława Walewskiego. T. VII. Warszawa: Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 61, 1886, s. 626-628.
  324. ↑ Rejestr zabytków - woj. kujawsko-pomorskie
  325. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Wijaczka
  326. ↑ Rozdział VIsty. Kościoły wyznania helweckiego w Małéj Polsce porządkiem alfabetycznym. W: Józef Łukaszewicz: Dzieje kościołów wyznania helweckiego w dawnéj Małéj Polsce. Tros, Rutulusve fuat, Nullo discrimine habebo. Virgil Aen. Poznań: Nakładem księgarni Jana Konstantego Żupańskiego, 1853, s. 309, 390-391.
  327. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie S152
  328. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie :2
  329. ↑ Andrzej Swinarski sekretarz JKMci w sprawie oszczerstwa na Jana Chodowieckiego., 1640 [dostęp 2016-11-29].
  330. ↑ Adolph Friedrich Riedel: Codex diplomaticus Brandenburgensis: Sammlung der Urkunden, Chroniken und sonstigen Quellenschriften für die Geschichte der Mark Brandenburg und ihrer Regenten. T. 24. F. H. Morin, 1863, s. 205.
  331. ↑ Adolph Friedrich Riedel: Codex diplomaticus Brandenburgensis: Sammlung der Urkunden, Chroniken und sonstigen Quellenschriften für die Geschichte der Mark Brandenburg und ihrer Regenten. Chronologisches Register zu sämmtlichen Bänden: 1415 – 1751. T. 7. F. H. Morin, 1869, s. 364.
  332. ↑ [1]
  333. ↑ Słownik geograficzno-krajoznawczy Polski, PWN, Warszawa 1998, ISBN 83-01-12677-9 s. 531
  334. ↑ Rada Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa ”Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa lata wojny 1939- 1945” , Sport i Turystyka 1988, ISBN 83-217-2709-3, str. 481
  335. ↑ Miasta polskie w Tysiącleciu, Zakład Narodowy imienia Ossolińskich Wrocław–Warszawa–Kraków 1967, t. II, s. 138-139
  336. ↑ Zarządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 7 maja 1946 r. (M.P. z 1946 r. nr 44, poz. 85).
  337. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie hist
  338. ↑ Александр ШТЕЛИН - НОВЫЙ ГЛАВНЫЙ ТРЕНЕР ЦСКА
  339. ↑ ПОТЕРЯВШАЯСЯ ПОДПИСЬ ПРЕЗИДЕНТА «ВОЛЫНИ» - Спорт блог
  340. ↑ "Металлург" Запорожье. Часть 2
  341. ↑ Manager S
  342. ↑ Наших тренеров перестали ценить?
  343. ↑ Uchwała Rady Państwa z dnia 18 grudnia 1987 r. w sprawie utworzenia miasta Ożarów w województwie tarnobrzeskim. (M.P. z 1987 r. nr 38, poz. 329)
  344. ↑ Hanna Lawera, Artur Bata, Jarosław Banasik, Powiat buski. Panorama powiatów - województwo świętokrzyskie. Krosno 2000, s. 61.
  345. ↑ Paceville, St. Julian’s, Malta - malta-info.co.uk
  346. ↑ Paceville - holiday-malta.com
  347. ↑ Party town Paceville - timesofmalta.com
  348. ↑ Opis Paceville - holidaycheck.pl
  349. ↑ Paceville - maltapagina.nl
  350. ↑ Kapitolu 363 - justiceservices.gov.mt
  351. ↑ Kumitat Amministrattiv Paceville - lc.gov.mt
  352. ↑ Historia miasta – Paczków – oficjalna strona internetowa [online], www.archiwum.paczkow.pl [dostęp 2017-02-15] (pol.).
  353. ↑ Kalendarium – Paczków – oficjalna strona internetowa [online], www.archiwum.paczkow.pl [dostęp 2017-02-15] (pol.).
  354. ↑ Ł. Ropczyński, Pag - wyspa i miasto [online], Kierunek Chorwacja, 10 lipca 2016.
  355. ↑ Vesta Sarkhosh Curtis, Sarah Stewart: The age of the Parthians. London: I.B.Tauris & Co. Ltd., 2007, s. 98-99. ISBN 978-1-84511-406-0.
  356. ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie pub
  357. ↑ Mann 2007 ↓, s. 207.
  358. ↑ Michael Waters. Redefining the Age of Clovis: Implications for the Peopling of the Americas. „Science”. 315, s. 1122-1126, 2007. DOI: 10.1126. 
  359. ↑ Hranicky 2010 ↓, s. 135.
  360. ↑ Pamela Anderson - Actor. CineMagia.ro. [dostęp 2017-06-17]. (rum.).
  361. ↑ Pamela Anderson Biography (1967-). Film Reference. [dostęp 2017-06-17]. (ang.).
  362. ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie biography
  363. ↑ Carl Sifakis,Encyklopedia zamachów, Warszawa 1994, s. 208,209.
  364. ↑ Miss Piggy. [dostęp 10 września 2017].
  365. ↑ K. Shastouski, Podświle | Kościół - Komentarze [online], radzima.org [dostęp 2017-10-27].
  366. ↑ Spis parafii diecezji wileńskiej z 1744 roku. 2011-02-20. [dostęp 2015-09-17].
  367. ↑ Postawy, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 848.
  368. ↑ K. Shastouski, Postawy | Kościół Św. Antoniego z Padwy - Komentarze [online], www.radzima.org [dostęp 2016-06-01].


Błąd w przypisach: Istnieje znacznik <ref> dla grupy o nazwie „uwaga”, ale nie odnaleziono odpowiedniego znacznika <references group="uwaga"/>

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikipedysta:MastiBot/miasteczko_5&oldid=74031143”