Carlos V, Sacro Emperador Romano-Xermánico
Carlos I de España e V de Alemaña (* 1500, † 1558) foi fillo de Felipe O Fermoso de Absburgo e de Xoana de Castela. Reinou en España a moi tenra idade, ós 16 anos, de 1516 a 1556, e posuíu a coroa imperial alemá de 1519 a 1558. Normalmente coñécese a este monarca como Carlos V, máis que como Carlos I.
A xuventude
A súa infancia transcurreu na corte flamenca baixo a ensinanzas de Adriano de Utrecht. En 1515 fíxose cargo dos Países Baixos, e un ano despois, de España.
A política matrimonial dos seus avós, os reis católicos, a muerte do seu pai e a incapacidade da súa nai concedéronlle a herdanza de catro dinastías.
Do seu avó Maximiliano de Austria recibeu os territorios centroeuropeos de Austria e os dereitos ó Imperio, da súa avoa María de Borgoña herdou os Países Baixos, de Fernando o Católico recibeu os reinos da Corona de Aragón, contando tamén tódalas posesións no mediterráneo deste reino, e da súa avoa Isabel a Católica, o Reino de Castela, Canarias, diversas plazas no norte de África e toda a América xa conquistada.
En 1516 logrou, polo tanto o reino de España e dous anos despois, en 1519, logrou a coroarse emperador do Sacro Imperio Alémán.
Foi mal acollido en Castela pola súa xuventude, pero sobre todo por ser estranxeiro (recordemos que recibira unha educación flamenca) e ter conselleiros tamén estranxeiros. Este malestar conduxo ó levantamento Comunero (1520-1521), insurrección das principais cidades castelás, que foron derrotadas en Villalar e sometéronse ó novo monarca.
Tamén houbo revoltas en Valencia: os alzamentos das Xermanías, que protestaron contra o poder da nobleza e dos moriscos, e que foron tamén aplastados. Dita insurrección durou dende 1521 a 1524.
As guerras de Carlos V
O conflicto que xa había desde tempos dos reis Católicos entre franceses e españois endureceuse ó sentirse este país cercado polas posesións do emperador Carlos. En 1521 España retirou as aspiracións francesas de facerse con Navarra. O rei de Francia Francisco I ocupou o Milanesado, pero foi derrotado e feito prisioneiro en Pavía. Prometeu entón retirarse de Milán e entregar Borgoña ó emperador, mais incumpliu as súas promesas e reanudou o conflicto.
Na paz de Crépy (1544), Francisco I recoñeceu a soberanía do emperador Carlos sobre Artois e Flandres, retirando tamén as súas aspiracións sobre Milán e Nápoles; namentres que Carlos V abandonaba Borgoña.
Nese período loitou tamén contra os turcos, conténdoos en Austria e atacándoos polo Mediterráneo oriental. No norte de África conquistou Túnez (1535), pero fracasou na toma de Arxel (1541), o cal afianzou as posicións berberiscas.
A Reforma protestante
A Reforma de Martín Lutero fixo desaparecer a unidade relixiosa de Europa occidental e central, o que fixo perder poder a Carlos V ó ser dividido o Sacro Imperio entre católicos e reformados.
Carlos V intentou reunir a representantes da Reforma e da Igrexa Católica, mais o papa, que temía que Carlos V se volvese demasiado poderoso se lograba centralizar de novo o Imperio Alemán, impediuno ó se mostrar indiferente.
Entón, Carlos V decidiu actuar militarmente. Algúns príncipes alemáns reformados formaron a Liga de Esmalcalda para loitar contra o poder imperial, pero foron derrotados en Mülberg (1547) polo propio monarca. Non obstante, Carlos V non logrou con esta victoria a unidade política nin relixiosa no Sacro Imperio.
Abdicación
Consciente do seu fracaso ó non lograr impedir a división relixiosa de Europa, o monarca decidiu abdicar. Concedeu ó seu fillo Felipe os Países Baixos (1555) e España (1556), o cal se nomeou Felipe II, aínda que conservou o título imperial ata septembro de 1556.
O antigo emperador Carlos retirouse ó mosteiro de Yuste en 1556, no que morreu dous anos despois.