Paul Kagame
Paul Kagame (nado o 23 de outubro de 1957). Presidente de Ruanda dende 2000. Foi o fundador da Fronte Patriótica Ruandesa e o seu comandante militar durante a Guerra Civil Ruandesa e o xenocidio ruandés.
Mocidade
Kagame naceu en Gitarama (Ruanda) o 23 de outubro de 1957. En novembro de 1959, a poboación hutu, animada polos militares belgas e a Igrexa Católica, iniciou unha revolta que concluíu coa saída do poder de Mwami Kigeri V Ndahindurwa, o último monarca.
Durante a revolta de 1959 e despois, máis de 160.000 tutsis fuxiron aos países veciños. En total, uns 20.000 tutsis resultaron mortos. A familia de Kagame faxíu cando el tiña 4 anos e trasladouse a Uganda.
Servizo militar en Uganda
A súa carreira militar comezou en 1979, ano no que se uníu ao Exército de Resistencia Nacional (ERN) de Yoweri Museveni e pasou cinco anos loitando na guerrilla ugandesa.
O 27 de xullo de 1985, o Exército de Resistencia Nacional conseguíu derrocar a Milton Obote e o seu líder, Yoweri Museveni converteuse en presidente de Uganda.
O mesmo ano, Kagame participou, xunto co seu mellor amigo Fred Rwigema, na fundación da Fronte Patriótica Ruandesa (FPR), que estaba composta na súa maioría por expatriados tutsis ruandeses que loitaran no ERN; a FPR tivo como primeira base Uganda.
En 1986, Kagame converteuse en xefe da intelixencia militar do ERN, e era considerado un dos principais aliados de Museveni.
Invasións e xenocidio en Ruanda
En outubro de 1990, mentres Kagame participaba nun programa de adestramento militar en Fort Leavenworth (Kansas), a FPR invadíu Ruanda. Só dous días despois da invasión, Rwigema morre, convertendo a Kagame en comandante da FPR. A pesares dos seus éxitos iniciais, unha forza composta por militares belgas e franceses, hutus e soldados de Zaire forzaron á retirada da FPR. Tentaron unha nova invasión a finais de 1991, tamén con éxito limitado.
A invasión incrementou a tensión étnica na rexión, incluso no veciño Burundi onde era de carácter semellante. As conversas de paz entre a FPR e o goberno de Ruanda concluíron cos acordos de Arusha, que incluían a participación política da FPR en Ruanda. A pesares do acordo, as tensións étnicas permañeceron.
O 6 de abril de 1994 o avión que transportaba ao presidente de Ruanda, Juvénal Habyarimana, e ao presidente de Burundi, Cyprien Ntaryamira, foi derrubado por un mísil terra-aire cando se aproximaba ao aeroporto de Kigali. Todos os que ían a bordo morreron. Aínda non se coñece a identidade dos responsables. Hai quen acusou a Kagame de ordenar o ataque, aínda que outros din que os responsables foron extremistas hutus próximos ao gobierno do propio Habyarimana.
As mortes foron o detonante do xenocidio de Ruanda. Aproximadamente 800.000 ruandeses, sobre todo da etnia tutsi, foron asasinados sistematicamente polo goberno hutu e miles de mulleres foron infectadas co virus do VIH mediante violacións. En resposta, o FPR de Paul Kagame deu un paso adiante nos seus esforzos para derrocar ao goberno xenocida. En xullo de 1994 conseguírono, expulsando aos xenocidas do poder e acabando cos asasinatos de tutsis. Crese que tamén eles atacaron a civís desarmados. Os cálculos sobre el número civís hutus mortos en masacres de represalia por parte da FPR en Ruanda, van dende os 25.000 a máis de 100.000.
Presidente Kagame
Paul Kagame converteuse en presidente de Ruanda en marzo do 2000, despois de que Bizimungu fose deposto. Tres anos e medio despois, o 25 de agosto de 2003, gañou por abrumadora maioría nas primeiras eleccións nacionais dende que o seu goberno tomou o poder en 1994, entre informes dos observadores da Unión Europea que falaban de irregularidades e acoso aos partidos da oposición.
Kagame tende a quitar importancia ao elemento da súa orixe étnica (el é tutsi), definíndose sinxelamente como ruandés. Os escépticos apuntan ao feito de que a maior parte dos membros do actual goberno de Ruanda son, como Kagame, tutsis que medraron en Uganda.
Kagame é moi crítico coas Nacións Unidas e o seu papel no xenocidio de 1994. En marzo de 2004, as críticas que fixo a Francia polo seu papel no xenocidio ao non tomar medidas preventivas causou unha crise diplomática.