Liliana Cavani
(2009)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 12 de xaneiro de 1933 (91 anos) Carpi (pt)  |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Italia |
| Educación | Universidade de Boloña Centro Sperimentale di Cinematografia (pt) |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Dirección de cine e film screenwriting (en) |
| Ocupación | directora de cinema , guionista , realizadora |
| Período de actividade | 1961 - |
| Interesada en | Francisco de Asís |
| Lingua | Lingua inglesa e lingua italiana |
| Participou en | |
| 1989 | 1989 Cannes Film Festival (en) |
| 1981 | 1981 Cannes Film Festival (en) |
| 1974 | 1974 Cannes Film Festival (en) |
| 1970 | Festival Internacional de Cinema de Cannes de 1970 |
Premios | |
| Páxina web | lilianacavani.it |
     | |
Liliana Cavani, nada en Carpi o 12 de xaneiro de 1933,[1] é unha directora e guionista italiana. Pertence a unha xeración de cineastas italianos da Emilia-Romagna que acadou o éxito na década de 1970, como Bernardo Bertolucci, Pier Paolo Pasolini e Marco Bellocchio. Os seus filmes adoitan ser intelectuais e ter preocupacións históricas.[2] Ademais de filmes e documentais tamén dirixiu óperas.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Cavani naceu en Carpi, preto de Módena na provincia de Emilia-Romaña.[3] O pai de Cavani, arquitecto de Mantua, pertencía a unha familia conservadora burguesa de terratenentes. "O meu pai era un arquitecto interesado no desenvolvemento urbano. Levábame a museos. Traballou no planeamento urbano de Bagdad en 1956, cando Iraq estaba aínda baixo o control británico. A miña nai era moi forte, moi capaz e moi doce", explicou Cavani nunha entrevista. A súa nai sentía paixón polos filmes e levábaa ao cinema todos os domingos dende moi nova. Pola parte da súa nai proviña dunha familia de clase obreira de militantes antifascistas. O seu avó materno, sindicalista, introduciuna nas obras de Engels, Marx e Bakunin.[4]
Graduouse en literatura e filoloxía na universidade de Boloña en 1960, escribindo unha disertación sobre o nobre e poeta do século XV Marsilio Pio.[3] Intentou converterse en arqueóloga, profesión que axiña abandonou para perseguir a súa paixón polo cinema.[4] Asistiu ao recoñecido "Centro Sperimentale di Cinematografia" de Roma, inaugurado por Benito Mussolini antes da segunda guerra mundial. Estudou realización de documentais e obtivo o seu diploma coa curtametraxe Incontro notturno (1961).
Cavani foi recoñecida internacionalmente polo éxito do seu filme de 1974 O porteiro de noite.
Cavani vive en Roma.[5] A súa localidade natal, Carpi, estableceu a Associazione Fondo Liliana Cavani, onde os seus filmes se conservan e están dispoñibles para consulta.[5]
Filmografía
[editar | editar a fonte]- Directora
- Francesco d'Assisi (1966) (telefilme)
- Galileo (1968)
- I cannibali (1970)
- L'ospite (1972)
- Milarepa (1973)
- O porteiro de noite (1974)
- Máis aló do ben e do mal (1977)
- A pel (1981)
- Oltre la porta (1982)
- The Berlin Affair (1985)
- Francesco (1989)
- La traviata (1990) (telefilme)
- Dove siete? Io sono qui (1993)
- Cavalleria rusticana (1996) (telefilme)
- Manon Lescaut (1998) (telefilme)
- Ripley's Game (2002)
- De Gasperi, l'uomo della speranza (2005) (telefilme)
- Einstein (2008) (telefilme)
- Mai per amore - Troppo amore (2012) (telefilme)
- Francesco (2014) (telefilme)
- Curtametraxes e cocumentais
- 1961 - Incontro di notte
- 1961 - La vita militare (documental)
- 1961 - Gente di teatro (documental)
- 1962 - L'uomo della burocrazia (documental)
- 1962 - Assalto al consumatore (documental)
- 1962 - La battaglia
- 1963/4 - Storia del Terzo Reich (documental)
- 1964 - Età di Stalin (documental)
- 1964/65 - La casa in Italia (documental)
- 1965 - Gesù mio fratello (documental)
- 1965 - Il giorno della pace (documental)
- 1965 - La donna nella Resistenza (documental)
- 1965 - Philippe Pètain. Processo a Vichy (documental)
- 2012 - Clarisse (documental)
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "Liliana Cavani". Les Gens du Cinéma (en francés). 20 de febreiro de 2012. Consultado o 19 de febreiro de 2014. Esta páxina emprega o certificado de nacemento de Cavani como fonte de información.
- ↑ Brunetta, The History of Italian Cinema, páx. 227
- ↑ 3,0 3,1 Marrone, The Gaze and the Labyrinth, p. 3
- ↑ 4,0 4,1 Marrone, The Gaze and the Labyrinth, páx. 4
- ↑ 5,0 5,1 O'Healy, Encyclopedia of Italian Literary Studies, páx. 427
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Armstrong, Richard; Charity, Tom; Hughes, Lloyd; Winter, Jessica. The Rough Guide to Film, Rough Guides, 2007; ISBN 978-1-84353-408-2
- Bruneta, Gian Piero. The History of Italian Cinema: A Guide to Italian films from its origins to the twenty first century. Princeton University Press, 2011; ISBN 0-691-11989-9
- Bonadella, Peter. Italian Cinema: from the Neorealism to the present. Continuum New York, 1988; ISBN 0-8044-6061-2
- Marrone, Gaetana. The Gaze and the Labyrinth: the Cinema of Liliana Cavani. Princenton Paperbacks, 2000; ISBN 0-691-00873-6
| Control de autoridades |
|
|---|
