marrán

Galego

• Etimoloxía: do árabe hispánico muḥarrám, a este do árabe clásico muḥarram 'declarado anatema'.

• Pronuncia: /ma.'raŋ/ (AFI)

Substantivo

marrán
(ms: marrán; mpl: marráns; fs: marrá; fpl: marrás) }

1. Porco.
2. (Coloquial) Persona sucia, pouco aseada.
3. (Coloquial) Persona groseira, sen educación.
4. (Historia) Alcume que se daba, despectivamente, nos reinos cristiáns da península Ibérica aos xudeus e musulmáns convertidos ao catolicismo, especialmente se seguían practicando as súas relixións en segredo.

Substantivo masculino

marrán
(sg: marrán; pl: marráns) }

1. Carne de porco.

Adxectivo

marrán
(ms: marrán; mpl: marráns; fs: marrá; fpl: marrás) }

1. Que non se limpa, ou que non limpa o seu hábitat, ou que ensucia máis do normal e necesario.
2. (Figurado) Que actúa ou se comporta sen escrúpulos, sen nobreza, incluso prexudicando aos outros.