Прејди на содржината

Елара (месечина)

Од Википедија — слободната енциклопедија
Елара
Елара
Откривање
ОткривачЧарлс Дилон Перајн
Откриено5 јануари 1905[1][2]
Орбитални особености
Главна орбита полупречник
11.740.000 км (0,07810 ае)[3]
Занесеност0,22[3]
259,64 д (0,708 г)[3]
3,27 км/с[3]
Наклон26,63° (кон еклиптиката)
30,66° (кон Јупитеровиот екватор)[3]
Месечина наЈупитер
Физички особености
Среден полупречник
43 км[4]
~23.200 км2
Зафатнина~333.000 км3
Маса8,7×1017 кг
Средна густина
2,6 г/цм3 (претп.)[4]
~0,031 м/с2 (0,003 г)
~0,052 km/s
~0,5 д (12 ч)
Албедо0,04 (претп.)[4]
Температура~124 K
16,3[4]

Елара (грчки: Ελάρα или Јупитер VII) — напредна неправилна месечна на Јупитер. Била откриена од Чарлс Дилон Перајн од опсерваторијата Лик во 1905 година.[1][2] Претставува осма најголема месечина на Јупитер и е именувана по Елара, една од љубовниците на Зевс и мајка на џинот Титиј.[5]

Елара не го добила името до 1975 година; претходно била едноставно позната како Јупитер VII. Понекогаш била нарекувана „Хера[6] во периодот од 1955 до 1975. Има пречник од само 43 километри, односно само 2% од големината на Европа. Меѓутоа е половина од големината на Хималија, односно втора најголема месечина во Хималиината група.

Средба со „Нови хоризонти“

[уреди | уреди извор]

Во февруари и март 2007 година, леталото „Нови хоризонти“, кое летало до Плутон, направило неколку фотографии од далечина од пет милиони милји.[7]

  1. 1,0 1,1 Perrine, C. D. (1905-02-27). „Satellites of Jupiter“. Harvard College Observatory Bulletin. 178.
  2. 2,0 2,1 Perrine, C. D. (1905). „The Seventh Satellite of Jupiter“. Publications of the Astronomical Society of the Pacific. 17 (101): 62–63. Bibcode:1905PASP...17...56.. doi:10.1086/121624. JSTOR 40691209.
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Jacobson, R. A. (2000). „The orbits of outer Jovian satellites“. Astronomical Journal. 120 (5): 2679–2686. Bibcode:2000AJ....120.2679J. doi:10.1086/316817.
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 „Planetary Satellite Physical Parameters“. JPL (Solar System Dynamics). Посетено на 2009-08-10.
  5. Marsden, Brian G. (7 октомври 1975). „Satellites of Jupiter“. Меѓународен астрономски сојуз. Архивирано од изворникот на 22 февруари 2014.
  6. Payne-Gaposchkin, Cecilia; Katherine Haramundanis (1970). Introduction to Astronomy. Englewood Cliffs, N.J.: Prentice-Hall. ISBN 0-13-478107-4.
  7. Hamilton, Thomas Wm. (2013). Moons of the solar system. Strategic Book Publishing. стр. 21. ISBN 1625161751. Посетено на 8 February 2015.

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]