Naar inhoud springen

Anaïs Chevalier-Bouchet

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Anaïs Chevalier-Bouchet
Anaïs Chevalier-Bouchet
Persoonlijke informatie
Volledige naam Anaïs Chevalier-Bouchet
Geboortedatum 12 februari 1993
Geboorteplaats Saint-Martin-d'Hères
Nationaliteit Vlag van Frankrijk Frankrijk
Lengte 1,63 m
Gewicht 55 kg
Sportieve informatie
Discipline Biatlon
Club CO 7 Laux
Olympische Spelen 2014, 2018, 2022
Debuut 2013
Carrière-einde 2023
Medailleoverzicht
Medailles
Portaal  Portaalicoon   Sport

Anaïs Chevalier-Bouchet (Saint-Martin-d'Hères, 12 februari 1993) is een Franse biatlete. Ze vertegenwoordigde haar vaderland op de Olympische Winterspelen 2014 in Sotsji, de Olympische Winterspelen 2018 in Pyeongchang en op de Olympische Winterspelen 2022 in Peking. Ze heeft een jongere zus, Chloé Chevalier, die eveneens biatlete is.

Weg naar de top
[bewerken | brontekst bewerken]

In februari 2013 werd Chevalier Europees kampioen in Bansko op de 12,5 km individueel en op de gemengde estafette met het Franse team. Bij haar wereldbekerdebuut, op 6 december 2013 in Hochfilzen, scoorde Chevalier direct wereldbekerpunten met een 27ste plaats in de 7,5 km sprint. Tijdens de Olympische Winterspelen van 2014 in Sotsji eindigde de Française als 47e op de 7,5 kilometer sprint en als 44e op de 10 kilometer achtervolging. Op de 4x6 kilometer estafette maakte ze samen met Marie-Laure Brunet, Marie Dorin Habert en Anaïs Bescond deel uit van de Franse ploeg, na een val van Brunet wist het kwartet echter niet te finishen. In maart 2014 behaalde ze in Kontiolahti haar eerste top-10 klassering in een wereldbekerwedstrijd.

Op de wereldkampioenschappen biatlon 2016 in Oslo eindigde Chevalier als vijftiende op de 10 kilometer achtervolging, als 26e op de 7,5 kilometer sprint, als 28e op de 15 kilometer individueel en als dertigste op de 12,5 kilometer massastart. Samen met Justine Braisaz, Anaïs Bescond en Marie Dorin Habert veroverde ze de zilveren medaille op de 4×6 km estafette. Op 16 december 2016 stond de Française in Nové Město voor de eerste maal in haar carrière op het podium van een wereldbekerwedstrijd door 2de te worden in de 7,5 km sprint, een dag later boekte ze aldaar haar eerste wereldbekerzege in de aansluitende 10 km achtervolging.

Eerste Olympische medaille
[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens de wereldkampioenschappen biatlon 2017 in Hochfilzen won Chevalier-Bouchet haar eerste individuele WK-medaille met een bronzen plak op de 7,5 km sprint. Daarnaast won ze samen met Celia Aymonier, Justine Braisaz en Marie Dorin Habert brons op de 4×6 km estafette en met Marie Dorin Habert, Quentin Fillon Maillet en Martin Fourcade zilver op de gemengde estafette. Op het einde van het seizoen 2017/2018 behaalde Chevalier-Bouchet een 7de plaats in de wereldbeker. Chevalier-Bouchet nam deel aan de Olympische winterspelen 2018 in Peking, waar ze samen met Marie Dorin Habert, Justine Braisaz en Anaïs Bescond een bronzen medaille in de 4×6 km estafette.

Het seizoen 2019/2020 nam Chevalier-Bouchet geen deel aan biatlon competities wegens zwangerschap.

Het seizoen 2020/2021 keerde Chevalier-Bouchet terug op het hoogste niveau na haar bevalling. Op de wereldkampioenschappen biatlon 2021 in Pokljuka veroverde ze een zilveren medaille in de 7,5 km sprint, en een bronzen medaille in de aansluitende achtervolging. Ze eindigde dat seizoen als 9de in de eindklassering van de wereldbeker.

Chevalier-Bouchet nam in 2022 deel aan de Olympische winterspelen in Peking. Daar behaalde ze een tweede plaats in de 15 km individueel na Denise Herrmann en samen met het Franse team, bestaande uit Julia Simon, Émilien Jacquelin en Quentin Fillon Maillet zilver in de gemengde estafette. Ze sloot het seizoen 2021/2022 af op een 5de plaats in het wereldbekerklassement, haar beste klassering ooit. Ze haalde dat seizoen de top-10 in de helft van de races waar ze aan deel nam.

Op de wereldkampioenschappen biatlon 2023 in Oberhof won ze samen met Julia Simon, Émilien Jacquelin en Quentin Fillon Maillet brons op de gemengde estafette. In de week voor de laatste manche van de wereldbeker van het seizoen 2022/2023 in Oslo-Holmenkollen kondigde Chevalier-Bouchet aan de ze stopte als professioneel biatleet.[1] Ze sloot het seizoen af op een 8ste plaat in de wereldbeker met onder andere vijf derde plaatsen, daarnaast werd ze ook tweede de massastart disciplinecup. Een opvallende statistiek over de carrière van Chevalier-Bouchet is dat ze 22 podiumplaatsen in de wereldbeker verzamelde waarvan er maar één een eerste plaats is.

Olympische Winterspelen

[bewerken | brontekst bewerken]
Jaar Plaats Onderdeel
Individueel Sprint Achtervolging Massastart Estafette Gemengde
estafette
2014 Vlag van Rusland Sotsji 47e 44e DNF
2018 Vlag van Zuid-Korea Pyeongchang 28e 16e 24e 29e Brons
2022 Vlag van China Peking Zilver 68e 19e 6e Zilver

Wereldkampioenschappen

[bewerken | brontekst bewerken]
Jaar Plaats Onderdeel
Individueel Sprint Achtervolging Massastart Estafette Gemengde
estafette
Single-Mixed-
Relay
2015 Vlag van Finland Kontiolahti
2016 Vlag van Noorwegen Oslo Holmenkollen 28e 26e 15e 30e Zilver
2017 Vlag van Oostenrijk Hochfilzen 38e Brons 11e 13e Brons Zilver
2019 Vlag van Zweden Östersund 49e 32e DNS 8e 8e
2020 Vlag van Italië Antholz Afwezig vanwege zwangerschap
2021 Vlag van Slovenië Pokljuka 27e Zilver Brons 27e 8e 5e
2023 Vlag van Duitsland Oberhof 12e 24e 23e 4e 4e Brons

Wereldkampioenschappen junioren

[bewerken | brontekst bewerken]
Jaar Plaats Onderdeel
Individueel Sprint Achtervolging Estafette
2012 Vlag van Finland Kontiolahti 42e Zilver 12e 5e
2013 Vlag van Oostenrijk Obertilliach 31e 4e 9e 7e
Eindklasseringen
Seizoen Algemeen Individueel Sprint Achtervolging Massastart
2013/2014 48e 56e 47e 43e
2015/2016 39e 47e 46e 30e 53e
2016/2017 7e 7e 8e 14e 13e
2017/2018 19e 36e 25e 26e 5e
2018/2019 20e 26e 9e 22e 28e
2019/2020 Afwezig vanwege zwangerschap
2020/2021 9e 7e 5e 11e 27e
2021/2022 5e 5e 4e 9e
2022/2023 8e 16e 11e 8e Zilver
Wereldbekerzeges
Nr. Datum Plaats Onderdeel
Individueel
1. 17 december 2016 Vlag van Tsjechië Nové Město 10 km achtervolging
Estafettes
1. 30 november 2014 Vlag van Zweden Östersund Gemengde estafette
2. 24 januari 2016 Vlag van Italië Antholz 4×6 km estafette
3. 7 januari 2018 Vlag van Duitsland Oberhof 4×6 km estafette
4. 10 maart 2018 Vlag van Finland Kontiolahti Single gemengde estafette
5. 17 maart 2018 Vlag van Noorwegen Oslo 4×6 km estafette
6. 19 januari 2019 Vlag van Duitsland Oberhof 4×6 km estafette
7. 17 februari 2019 Vlag van Verenigde Staten Soldier Hollow Gemengde estafette
8. 5 december 2021 Vlag van Duitsland Ruhpolding 4×6 km estafette
9. 11 december 2022 Vlag van Oostenrijk Hochfilzen 4×6 km estafette
10. 8 januari 2023 Vlag van Slovenië Pokljuka Gemengde estafette
11. 22 januari 2023 Vlag van Italië Antholz 4×6 km estafette

Anaïs Chevalier-Bouchet is in 2017 getrouwd met Martin Bouchet, in 2019 kregen ze samen een dochter Emie.[2][3]