Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Duitsland 1989

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Duitsland Grand Prix-wegrace van Duitsland 1989
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1989
Officiële naam Großer Preis von Deutschland
Land Vlag van Duitsland Duitsland
Datum 28 mei 1989
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz
Eerste Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Australië Mick Doohan
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Helmut Bradl
Snelste ronde Vlag van Spanje Sito Pons
Eerste Vlag van Spanje Sito Pons
Tweede Vlag van Duitsland Reinhold Roth
Derde Vlag van Japan Masahiro Shimizu
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Ezio Gianola
Snelste ronde Vlag van Spanje Julián Miralles
Eerste Vlag van Spanje Àlex Crivillé
Tweede Vlag van Italië Ezio Gianola
Derde Vlag van Spanje Julián Miralles
80 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Duitsland Peter Öttl
Eerste Vlag van Duitsland Peter Öttl
Tweede Vlag van Spanje Manuel Herreros
Derde Vlag van Spanje Herri Torrontegui
Zijspan
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt
Snelste ronde Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Geral de Haas
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt
Tweede Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Geral de Haas
Derde Vlag van Japan Masato Kumano/Vlag van Zwitserland Markus Fährni

De Grand Prix-wegrace van Duitsland 1989 was de zesde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1989. De races werd verreden op 28 mei 1989 op de Hockenheimring nabij Hockenheim (Baden-Württemberg). In deze Grand Prix kwamen alle klassen aan de start.

De Grand Prix van Duitsland werd geopend door het afscheidsrondje van Toni Mang, die met de net geïntroduceerde BMW K 1 een rondje reed met Bondskanselier Helmut Kohl als duopassagier. Voor aanvang van de eerste race (80 cc) was er een kleine demonstratie met spandoeken van 80cc-rijders die hun klasse voor de toekomst wilden behouden. De FIM was voornemens deze klasse met ingang van het seizoen 1990 te laten vervallen. De Grand Prix werd overschaduwd door de dood van de Venezolaanse coureur Iván Palazzese.

In Hockenheim werd duidelijk dat de 500cc-machines sinds 1987 veel sneller waren geworden. Het oude ronderecord (2"05'50) van Wayne Gardner werd door de top elf in de trainingen gebroken. Kevin Schwantz was zelfs drie volle seconden sneller. Men verwachtte door het warme weer wel problemen met de banden en de brandstofconsumptie[1]. Cagiva kwam echter duidelijk tekort. Randy Mamola moest genoegen nemen met een topsnelheid die 25 km/uur lager lag dan die van zijn concurrenten en reed slechts de veertiende tijd.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 2"02'52
2. Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 2"02'82
3. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda 2"02'91
4. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 2"03'46
5. Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 2"03'72
6. Vlag van Australië Mick Doohan Rothmans-HRC-Honda 2"03'86
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Agostini-Marlboro-Yamaha 2"04'11
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Pepsi-Suzuki 2"04'65
9. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Agostini-Marlboro-Yamaha 2"04'84
10. Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 2"04'95

Op het hogesnelheidscircuit van Hockenheim bleek hoezeer de verschillende merken qua snelheid naar elkaar toe gegroeid waren. Een enorme kopgroep brak langzaam uiteen met drie man op kop: Eddie Lawson (Honda), Wayne Rainey (Yamaha) en Kevin Schwantz (Suzuki). De achtervolgende groep bestond uit Christian Sarron (Yamaha), Mick Doohan en Pierfrancesco Chili (beiden Honda). Schwantz bleef bijna de hele race achter Lawson en Rainey, maar leek toch wat over te hebben: een gat, ontstaan doordat hij gehinderd werd door een aantal achterblijvers, reed hij binnen een halve ronde weer dicht. In de elfde ronde gaf zijn Suzuki echter de geest. In de laatste ronde werd Lawson door Rainey uitgeremd in de Agip-Kurve. Mick Doohan scoorde zijn eerste podiumplaats. Hij was in gevecht geweest met Sarron, die echter brandstofproblemen kreeg, waar Chili weer van kon profiteren.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 39"14'75 2 20
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda +0'27 3 17
3 Vlag van Australië Mick Doohan Rothmans-HRC-Honda +20'71 6 15
4 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda +25'72 5 13
5 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha +37'00 4 11
6 Vlag van Japan Norihiko Fujiwara Tech 21-Yamaha +42'98 11 10
7 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha +43'54 10 9
8 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron ELF-ROC-HRC-Honda +44'98 13 8
9 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Agostini-Marlboro-Yamaha +53'02 9 7
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Cabin-HRC-Honda +1"08'53 12 6
11 Vlag van Duitsland Ernst Gschwender Suzuki Deutschland +1 ronde 15 5
12 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva Corse +1 ronde 14 4
13 Vlag van Italië Alessandro Valesi Iberna-Yamaha +1 ronde 16 3
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Team Katayama-Honda +1 ronde 18 2
15 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Römer-Honda +1 ronde 19 1
16 Vlag van Duitsland Hansjoerg Butz Honda +1 ronde 22
17 Vlag van Frankrijk Rachel Nicotte Ville de Plaisir-Jacadi-Chevallier-Honda +1 ronde 20
18 Vlag van Italië Vittorio Scatola AVIA-Honda +1 ronde 23
19 Vlag van Spanje Juan López Mella Xunta-Honda +1 ronde 32
20 Vlag van Duitsland Petr Schleef Honda +1 ronde 24
21 Vlag van Duitsland Michael Rudroff Rallye Sport-Honda +1 ronde 17
22 Vlag van Oostenrijk Josef Doppler Honda +1 ronde 25
23 Vlag van Zweden Peter Lindén Flygvapnet-Eurovan Germany-Honda +1 ronde 28
24 Vlag van Duitsland Stefan Klabacher Honda +1 ronde 30
25 Vlag van Duitsland Helmut Schütz Honda +1 ronde 31
26 Vlag van Duitsland Hans Klingebiel Suzuki +1 ronde 33

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Ronden Oorzaak Grid
Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 15 Krukas 1
Vlag van Duitsland Georg Robert Jung Honda 15 21
Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Agostini-Marlboro-Yamaha 12 Val[2] 7
Vlag van Duitsland Martin Trösch Honda 11 36
Vlag van Zwitserland Marco Gentile Fior-Marlboro-Yamaha 7 27
Vlag van Duitsland Alois Meyer Rallye Sport-Honda 5 29
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Pepsi-Suzuki 3 Gebroken kettingwiel 8
Vlag van Duitsland Roland Busch Honda 2 35
Vlag van Zwitserland Niggi Schmassmann Technotron-Honda 2 26
Vlag van Oostenrijk Karl Dauer Honda 1 34

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Spanje Fernando Gonzalez de Nicolás Club Cross Pozuelo-Honda
Vlag van Duitsland Walther Maier Honda
Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe Librenti-Suzuki
Vlag van Italië Marco Papa Greco-Paton
Vlag van Chili Vincenzo Cascino Nolan-Suzuki

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Frankrijk Adrien Morillas ELF-ROC-HRC-Honda [3]
Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda Blessure[4]
Vlag van Japan Shinichi Ito Seed-HRC-Honda [5]
Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha Gezin[6]
Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Pentax-HRC-Honda [5]
Vlag van Japan Kunio Machii Nescafé-Yamaha [5]
Vlag van Spanje Jose Morillas Honda
Vlag van Verenigde Staten Bubba Shobert Cabin-HRC-Honda USA Gewond[7]
Vlag van Italië Romolo Balbi Honda
Vlag van Italië Massimo Broccoli Cagiva Corse
Vlag van Australië Michael Dowson Yamaha
Vlag van Italië Fabio Biliotti Team Katayama-Honda
Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Yamaha Blessure[8]
Vlag van Frankrijk Thierry Crine Konica Minolta-Suzuki [9]
Vlag van Nederland Cees Doorakkers Honda
Vlag van Ierland Eddie Laycock Millar-Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda [10]

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 91
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda 78
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 58
4 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 52
5 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 46
6 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 37
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Agostini-Marlboro-Yamaha 36
8 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 33
9 Vlag van Australië Mick Doohan Rothmans-HRC-Honda 31
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Team Katayama-Honda 29

Op een circuit als Hockenheim, waar het vooral op topsnelheid aankwam, bleken de Yamaha's 6 tot 8 km/uur snelheid tekort te komen. Luca Cadalora kon dat nog een beetje verhullen door twee ronden in de slipstream van Sito Pons te bljiven hangen en hij reed de zesde tijd. Jean-Philippe Ruggia (12e) en Juan Garriga (18e) konden niet meekomen en waren zelfs langzamer dan de goed getunede Yamaha TZ 250 van Hans Becker, die tiende werd.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Duitsland Helmut Bradl HB-Römer-HRC-Honda 2"11'04
2. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 2"11'17
3. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Hein Gericke-Aprilia-Rotax 2"11'27
4. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda 2"11'47
5. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Shoei-HRC-Honda 2"11'53
6. Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 2"11'82
7. Vlag van België Didier de Radiguès Aprilia-Rotax 2"12'13
8. Vlag van Japan Masahiro Shimizu Ajinomoto-HRC-Honda 2"12'38
9. Vlag van Spanje Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España 2"12'44
10. Vlag van Duitsland Hans Becker Yamaha 2"12'89
Toedracht van het ongeval

Het ongeval gebeurde aan het einde van de tweede ronde tussen de Agip-Kurve (bocht 12) en de Sachs-Kurve (bocht 13) in het zogenaamde "Motodrom", het stadiongedeelte van de Hockenheimring. De toedracht werd opgemaakt uit getuigenverklaringen, want de camera's volgden op het moment van het gebeurde de kopgroep. Zeker is dat de Aprilia van Andy Preining vastliep. Preining stak zijn hand op ten teken dat hij langzaam reed, waarop Iván Palazzese van zijn lijn afweek om Preining te ontwijken. Daarbij raakte hij Bruno Bonhuil en beiden kwamen met hoge snelheid ten val. Coureurs en motorfietsen lagen op de baan en Fabio Barchitta kon de ravage niet meer ontwijken en is mogelijk ook op Palazzese ingereden. De baancommissarissen adviseerden de wedstrijdleiding telefonisch om de wedstrijd te staken, maar kregen geen antwoord. Virginio Ferrari, alleen gewaarschuwd door gele vlaggen, stopte op de plaats van het ongeval en hij was de eerste die probeerde hulp te verlenen aan Palazzese. Dat mocht echter niet baten, net zomin als de later door hulpverleners toegepaste hartmassage. Palazzese, die dit jaar naast Didier de Radiguès fabrieksrijder voor Aprilia was, overleed in het ziekenhuis.

Al in de tweede ronde van de 250cc-race gebeurde er een ernstig ongeval (zie kader), waarbij Iván Palazzese het leven verloor en Fabio Barchitta en Bruno Bonhuil ernstig gewond raakten. De race werd afgebroken, maar het lot van Palazzese, die in het universiteitsziekenhuis van Heidelberg overleed, was op het circuit nog niet bekend. Daarom ging het veld vrijwel volledig opnieuw van start, inclusief Palazzese's teamgenoot Didier de Radiguès. Er ontstond een gevecht tussen zes man: Reinhold Roth, Helmut Bradl, Sito Pons, Carlos Cardús, Masahiro Shimizu en Jacques Cornu. Allemaal Honda-coureurs, want de Yamaha YZR 250's waren te traag voor dit circuit. Er werd voortdurend van positie gewisseld, maar Sito Pons trok aan het langste eind. Zijn achtervolgers passeerden de streep binnen anderhalve seconde. De snelste Aprilia's (Martin Wimmer en Didier de Radiguès) vielen allebei uit door gebroken krukassen.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 35"29'34 2 20
2 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Shoei-HRC-Honda +0'36 5 17
3 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Ajinomoto-HRC-Honda +0'48 8 15
4 Vlag van Duitsland Helmut Bradl HB-Römer-HRC-Honda +0'83 1 13
5 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda +1'17 4 11
6 Vlag van Spanje Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España +1'27 9 10
7 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha +14'42 12 9
8 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Repsol-Yamaha +14'86 18 8
9 Vlag van Italië Loris Reggiani HB-HRC-Honda +26'32 15 7
10 Vlag van Duitsland Jochen Schmid Honda +26'86 14 6
11 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha +27'21 6 5
12 Vlag van Frankrijk Alain Bronec Aprilia-Rotax +27'32 33 4
13 Vlag van Duitsland Harald Eckl Römer-Aprilia-Rotax +27'70 11 3
14 Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg Samson-Sharp-Honda +28'11 27 2
15 Vlag van Duitsland Hans Becker Yamaha +28'23 10 1
16 Vlag van Italië Renzo Colleoni Aprilia-Rotax +28'58 21
17 Vlag van Ierland Gary Cowan Docshop-Yamaha +1"08'11 17
18 Vlag van Duitsland Bernard Schick Yamaha +1"08'33 23
19 Vlag van Oostenrijk August Auinger Project Consult-Yamaha +1"15'56 24
20 Vlag van Duitsland Bernd Kassner Yamaha +1"15'88 28
21 Vlag van Frankrijk Adrien Morillas Yamaha +1"15'96 19
22 Vlag van Oostenrijk Engelbert Neumair Aprilia-Rotax +1"16'38 37
23 Vlag van Spanje Alberto Puig Nieto-Ducados-Yamaha +1"16'66 34
24 Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda +1"16'95 22
25 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha +1 ronde 26

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Hein Gericke-Aprilia-Rotax Krukas[11] 3
Vlag van België Didier de Radiguès Aprilia-Rotax Krukas[12] 7
Vlag van Oostenrijk Andreas Preining Aprilia-Rotax 13
Vlag van Italië Alberto Rota FMI-Aprilia-Rotax 16
Vlag van Italië Fabio Barchitta Rudy Project-Aprilia-Rotax Val[13] 20
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Aprilia-Rotax Val (†) 25
Vlag van Verenigde Staten Andrew Leisner Honda 40
Vlag van Italië Virginio Ferrari Gazzaniga-Rotax 29
Vlag van Italië Maurizio Vitali Honda 30
Vlag van Spanje Daniel Amatriaín Team Katayama-Ducados-HRC-Honda 31
Vlag van Verenigd Koninkrijk Nigel Bosworth Aprilia-Rotax 32
Vlag van Zwitserland Bernard Haenggeli Yamaha 35
Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Yamaha Val[13] 36
Vlag van Frankrijk Jean Foray Yamaha 38
Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha 39

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Duitsland Manfred Herweh Yamaha
Vlag van Brazilië Alex Barros McDonald's-Venemotos-Yamaha
Vlag van Frankrijk Frédéric Protat Aprilia-Rotax
Vlag van Nederland Patrick van den Goorbergh Docshop-Yamaha
Vlag van Italië Fausto Ricci FMI-Aprilia-Rotax

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Yamaha [14]
Vlag van Japan Toshihiko Honma Yamaha [15]
Vlag van Verenigde Staten Jim Filice HRC-Honda [16]
Vlag van Venezuela Carlos Lavado Geen machine [17]
Vlag van Italië Marcellino Lucchi Aprilia-Rotax
Vlag van Japan Tadayuki Okada Cabin-HRC-Honda [5]
Vlag van Japan Toshinobu Shiomori Yamaha [5]
Vlag van Australië Daryl Beattie Honda
Vlag van Japan Junya Arai Honda [5]

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 107
2 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 78
3 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 70
4 Vlag van Spanje Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España 62
5 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda/
HB-Shoei-HRC-Honda
57
6 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda 53
7 Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Yamaha 40
Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Repsol-Yamaha
Vlag van Japan Masahiro Shimizu Ajinomoto-HRC-Honda
10 Vlag van Duitsland Helmut Bradl HB-Römer-HRC-Honda 31

Honda had Ezio Gianola en Hans Spaan van wat snelle onderdelen voorzien, maar Taru Rinne kreeg ook speciale onderdelen, zij het uit 1988. Daarmee werd ze de verrassing in de trainingen met de tweede tijd, voor fabrieksrijders als Jorge Martínez, Àlex Crivillé, Fausto Gresini, Stefan Dörflinger en Julián Miralles. Spaan kon zich met de nieuwe onderdelen niet kwalificeren, want na een valpartij waarbij het gas bleef openstaan waardoor het blok zand aanzoog, moest hij terugvallen op zijn reservemachine, die er niet mee was uitgerust.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Ezio Gianola Pileri-AGV-Honda 2"23'64
2. Vlag van Finland Taru Rinne Servisco-Honda 2"24'39
3. Vlag van Spanje Jorge Martínez Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 2"24'48
4. Vlag van Spanje Àlex Crivillé Marlboro-JJ Cobas-Rotax 2"25'14
5. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Marlboro-Aprilia-Rotax 2"25'21
6. Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 2"25'54
7. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-Aprilia-Rotax 2"25'98
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton Honda 2"26'00
9. Vlag van Italië Corrado Catalano Gazzaniga-Rotax 2"26'41
10. Vlag van Spanje Julián Miralles Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 2"26'43

De 125cc-race begon slecht voor Jorge Martínez, die in de opwarmronde werd aangereden door Esa Kytölä, waarbij zijn uitlaat werd dichtgedrukt. De starter wenste niet op de reparatie te wachten en Martínez vertrok pas een minuut na de start. Ezio Gianola nam de leiding voor Fausto Gresini, Taru Rinne, Àlex Crivillé en Adi Stadler. Gresini viel door motorpech terug, maar daar stond tegenover dat Julián Miralles aansluiting kreeg en het gevecht om de leiding aanging. In de laatste bocht voor de finish passeerde Crivillé de beide koplopers en hij won de race met minimale voorsprong. Taru Rinne had de kopgroep aanvankelijk goed kunnen volgen, maar verklaarde na de race dat ze ten opzichte van de heren toch wat conditie tekort kwam. Ze werd toch nog zevende, 0,03 seconde voor Adi Stadler.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Àlex Crivillé Marlboro-JJ Cobas-Rotax 33"57'50 4 20
2 Vlag van Italië Ezio Gianola Pileri-AGV-Honda 33"57'85 1 17
3 Vlag van Spanje Julián Miralles Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 33"57'96 10 15
4 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 34"06'34 6 13
5 Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda 34"07'02 22 11
6 Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda 34"07'50 12 10
7 Vlag van Finland Taru Rinne Servisco-Honda 34"07'81 2 9
8 Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda 34"07'92 14 8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton Honda 34"21'73 8 7
10 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Honda 34"40'02 20 6
11 Vlag van Duitsland Alfred Waibel Honda 34"40'46 23 5
12 Vlag van Duitsland Dirk Raudies Honda 34"41'07 25 4
13 Vlag van Spanje Luis-Miguel Reyes Marlboro-Honda 34"42'06 17 3
14 Vlag van Finland Johnny Wickström Honda 34"42'43 11 2
15 Vlag van Italië Doriano Romboni Honda 34"42'54 13 1
16 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-Aprilia-Rotax 34"42'90 7
17 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Garelli 34"43'35 27
18 Vlag van Duitsland Klaus-Dieter Kindle Honda 34"43'46 19
19 Vlag van België Serge Julin Honda 34"49'90 32
20 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini Honda 34"49'72 29
21 Vlag van Denemarken Flemming Kistrup Honda 34"49'96 33
22 Vlag van Verenigde Staten Allan Scott Honda 34"50'43 18
23 Vlag van Spanje Rafael Roses Metrakit-JJ Cobas-Rotax 35"11'23 36
24 Vlag van België Lucio Pietroniro Honda 35"11'63 26
25 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz Honda 35"14'74 24
26 Vlag van Spanje Jorge Martínez Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 35"20'26 3
27 Vlag van Duitsland Ernst Himmelsbach Honda 36"11'62 34

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Seel 21
Vlag van Japan Koji Takada Fukuda-Honda Koppeling 16
Vlag van Spanje Herri Torrontegui Honda 28
Vlag van Finland Esa Kytölä Honda 15
Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Marlboro-Aprilia-Rotax 5
Vlag van Oostenrijk Manfred Fischer Honda 30
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard Honda 35
Vlag van Italië Corrado Catalano Gazzaniga-Rotax 9
Vlag van Algerije Bady Hassaine Honda 31

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Zwitserland Josef Amstutz Honda
Vlag van Oostenrijk Mike Leitner Honda
Vlag van Italië Gastone Grassetti Honda
Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel
Vlag van Duitsland Reinhard Strack Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford 7Up-EMC-Rotax
Vlag van Nederland Jos van Dongen Honda
Vlag van Zwitserland Othmar Schuler Honda
Vlag van Duitsland Wolfgang Fritz Honda
Vlag van Duitsland Hubert Abold Rotax
Vlag van Italië Emilio Cuppini Garelli
Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Aprilia-Rotax
Vlag van Duitsland Ralf Waldmann Seel
Vlag van Frankrijk Hervé Duffard Honda
Vlag van Frankrijk Gérard Rolland-Piègue Honda
Vlag van Nederland Bert Smit Honda
Vlag van Frankrijk Paul Bordes Honda
Vlag van Frankrijk Oliver Kohlinger Honda
Vlag van Zweden Håkan Olsson ESW-Rotax
Vlag van Spanje D. Latorre
Vlag van Zwitserland Heinz Lüthi Honda
Vlag van Duitsland Manfred Thurmayer Honda
Vlag van Australië Trevor Manley Rotax
Vlag van Nederland Adrie Nijenhuis Honda
Vlag van Italië Valerio Vivarelli Rotax
Vlag van Duitsland Heinz Litz Honda
Vlag van Italië Roberto Dova Rotax
Vlag van Duitsland Reiner Kunz Siku
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Edwards Honda

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Japan Kenishi Yoshida Honda [5]
Vlag van Japan Masayuki Hirose Honda [5]
Vlag van Japan Masato Shima Honda [5]
Vlag van Japan Yukata Fujiwara Honda [5]
Vlag van Japan Kazuaki Yamashita Honda [5]
Vlag van Japan Shin'ichi Fujiyama Honda [5]
Vlag van Japan Kasuya Yamada Honda [18]
Vlag van Australië Ian Saunders Honda
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Jeandat Honda
Vlag van Italië Gabriele Debbia Aprilia-Rotax
Vlag van Oostenrijk Josef Fischer Honda

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Ezio Gianola Pileri-AGV-Honda 81
2 Vlag van Spanje Àlex Crivillé Marlboro-JJ Cobas-Rotax 60
3 Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda 46
4 Vlag van Spanje Julián Miralles Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 45
5 Vlag van Japan Koji Takada Fukuda-Honda 43
6 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Marlboro-Aprilia-Rotax 40
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton Honda
8 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 38
9 Vlag van Verenigde Staten Allan Scott Honda 28
Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda

In de kwalificatietrainingen reed thuisrijder Peter Öttl zich naar de tweede plaats met zijn fabriek-Krauser. Stefan Dörflinger was de snelste, maar de Derbi's van Jorge Martínez stond er dichtbij. Manuel Herreros en Herri Torrontegui moesten enkele seconden toegeven, maar zouden dat in de race door te slipstreamen grotendeels goed kunnen maken.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 2"32'55
2. Vlag van Duitsland Peter Öttl Atomic-Krauser 2"32'94
3. Vlag van Spanje Jorge Martínez Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 2"32'96
4. Vlag van Spanje Manuel Herreros Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 2"34'43
5. Vlag van Spanje Herri Torrontegui Servitrans-Repsol-Krauser 2"35'92
6. Vlag van Bulgarije Bogdan Nikolov Krauser 2"35'96
7. Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 2"37'27
8. Vlag van Hongarije János Szabó Krauser 2"37'75
9. Vlag van Spanje Antonio Sánchez JJ Cobas-Rotax 2"38'01
10. Vlag van Nederland Hans Koopman Viplex-Ziegler 2"38'16

Na de eerste ronde leidde Peter Öttl voor Manuel Herreros, Herri Torrontegui, Stefan Dörflinger en op enige afstand Antonio Sánchez en Jorge Martínez. In de derde ronde begon de Derbi van Martínez al vreemde geluiden te maken en na de vijfde ronde reed hij het rennerskwartier in. De Derbi van Herreros liep veel beter en hij nam de leiding in de race. Dörflinger viel terug door problemen met zijn bougie en moest de vierde plaats overlaten aan Sánchez. Öttl wist uiteindelijk de eerste plaats te grijpen voor Herreros en Torrontegui, die niet te veel risico's wilde nemen omdat hij als derde zijn kampioenschapskansen ook zag stijgen.

Uitslag 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Peter Öttl Atomic-Krauser 28"18.84 2 20
2 Vlag van Spanje Manuel Herreros Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 28"18.97 4 17
3 Vlag van Spanje Herri Torrontegui Servitrans-Repsol-Krauser 28"19.52 5 15
4 Vlag van Spanje Antonio Sánchez JJ Cobas-Rotax 28"59.23 8 13
5 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 29"00.69 1 11
6 Vlag van Spanje Jaime Mariano Banca March-Timspeed-Casal 29"05.72 10 10
7 Vlag van Duitsland Ralf Waldmann Seel 29"05.92 11 9
8 Vlag van Duitsland Stefan Kurfiss Krauser 29"06.02 12 8
9 Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 29"06.39 6 7
10 Vlag van Italië Gabriele Gnani Gnani 29"06.50 20 6
11 Vlag van Italië Paolo Priori Krauser 29"06.76 14 5
12 Vlag van Hongarije János Szabó Krauser 29"15.32 7 4
13 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser 29"25.65 22 3
14 Vlag van Nederland Hans Koopman Viplex-Ziegler 29"30.48 9 2
15 Vlag van Zwitserland Stefan Brägger Casal 29"33.98 17 1
16 Vlag van Duitsland Heinz Paschen Casal 29"35.24 16
17 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Janez Pintar Eberhardt 29"35.35 23
18 Vlag van Nederland Bert Smit Krauser 29"35.69 25
19 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Alojz Pavlič Seel 29"47.74 18
20 Vlag van Duitsland Maik Stief Casal 29"54.39 32
21 Vlag van Duitsland Bernd Völkel Seel 29"54.61 34
22 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Zdravko Matulja Casal 29"55.05 28
23 Vlag van Duitsland Reiner Scheidhauer Seel 29"55.33 27
24 Vlag van Duitsland Hagen Klein Ziegler 30"00.63 33
25 Vlag van Spanje José Saez Krauser 30"01.42 21
26 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Brane Rokavec Seel 30"10.57 31
27 Vlag van Frankrijk Paul Bordes RB 30"11.14 35

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Bulgarije Bogdan Nikolov Krauser 6
Vlag van Zwitserland Reiner Koster Kroko 19
Vlag van Spanje Luis Alvaro Krauser 13
Vlag van Spanje Joaquin Gali Krauser 29
Vlag van België Jacques Bernard Fantic 24
Vlag van Nederland Jos van Dongen Casal 15
Vlag van Zwitserland René Dünki LCR-Krauser 36
Vlag van Spanje Jorge Martínez Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 3
Vlag van Duitsland Thomas Engl Krauser 30
Vlag van België Chris Baert Bultaco 26
Vlag van Nederland Kees Besseling CJB 37

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Spanje Julián Miralles Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi
Vlag van Duitsland Bernd Völkel Seel
Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi BBFT
Vlag van Italië Roberto Sassone Unimoto
Vlag van Duitsland Mathias Ehinger Krauser
Vlag van Spanje Javier Arumi Krauser

Top tien tussenstand 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Herri Torrontegui Servitrans-Repsol-Krauser 50
2 Vlag van Spanje Manuel Herreros Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 41
3 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 39
4 Vlag van Duitsland Peter Öttl Atomic-Krauser 35
5 Vlag van Spanje Antonio Sánchez JJ Cobas-Rotax 30
6 Vlag van Italië Gabriele Gnani Gnani 29
7 Vlag van Spanje José Saez Krauser 20
Vlag van Spanje Jorge Martínez Ángel Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi
9 Vlag van Duitsland Ralf Waldmann Seel 19
10 Vlag van Spanje Jaime Mariano Banca March-Timspeed-Casal 17

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel Steve Webster de snelste in de training was en Egbert Streuers eerste motor in de training stuk ging, was Streuer toch hoopvol voor de race. Zijn combinatie had immers weer veel snelheid en de samenwerking met zijn nieuwe bakkenist Geral de Haas verliep goed. Rolf Biland had in de Amerikaanse Grand Prix al geen toptijd gezet, maar nu was het nog erger. Hij moest bijna drie seconden toegeven op Webster en vertrekken van de zevende startplaats.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Brown-Silkolene-LCR-Krauser 2"12'90
2. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Geral de Haas Lucky Strike-LCR-Yamaha 2"13'73
3. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 2"14'66
4. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-SMS-Yamaha 2"15'15
5. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 2"15'18
6. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Gardner Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Strevens LCR-Krauser 2"15'68
7. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Dow Chemical-LCR-Krauser 2"15'88
8. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 2"15'93
9. Vlag van Japan Yoshisada Kumagaya Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Barlow Windle-Yamaha 2"17'29
10. Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Thomas Schröder BSR-Krauser 2"17'40

Na de bliksemstart van Egbert Streuer kwam hij in een slipstreamgevecht met Steve Webster en Rolf Biland, maar die laatste stak al snel zijn arm in de lucht omdat zijn ontsteking het begaf. Het was het begin van een slechte dag voor Zwitserland, want ook de gebroeders Markus- en Urs Egloff en de gebroeders Alfred- en Martin Zurbrügg zouden de finish niet halen. De strijd om de eerste plaats ging tot aan de finish tussen Webster en Streuer, die zijn laatste aanval niet kon inzetten door een (naar hij dacht) versleten achterband. Terug in het rennerskwartier bleek die zelfs lek te zijn.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Brown-Silkolene-LCR-Krauser 31'23"93 20
2 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Geral de Haas Lucky Strike-LCR-Yamaha +0"73 17
3 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha +49"40 15
4 Vlag van Duitsland Fritz Stölzle Vlag van Duitsland Hubert Stölzle LCR-Krauser +57"05 13
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Brown LCR-Yamaha +57"86 11
6 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ADM +1'05"24 10
7 Vlag van Zwitserland Tony Wyssen Vlag van Zwitserland Kilian Wyssen LCR-Krauser 9
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk David Smith Windle-ADM 8
9 Vlag van Japan Yoshisada Kumagaya Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Barlow Windle-Yamaha 7
10 Vlag van Zweden Billy Gällros Vlag van Zweden Håkan Olsson Yamaha 6
11 Vlag van Zwitserland René Progin Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker LCR-Krauser 5
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Stirrat Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Prior LCR-Krauser 4
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk George Hardwick Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parker LCR-Yamaha 3
14 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Campbell LCR-Krauser 2
15 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall Beijeman-LCR-Krauser 1
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Judd Drew Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Houghton LCR-JPX
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Thomas Vlag van Duitsland Eckart Rösinger LCR-Krauser +1 ronde
18 Vlag van Nederland Jos van Stekelenburg Vlag van Nederland Rini Betgens LCR-Yamaha +1 ronde
19 Vlag van Duitsland Ralp Bohnhorst Vlag van Duitsland Thomas Böttcher LCR-Schuberth +1 ronde
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Baker Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Hopkinson LCR-Krauser +1 ronde

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Dow Chemical-LCR-Krauser Ontsteking 7
Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-SMS-Yamaha Ongeval 4
Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 8
Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 3
Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Thomas Schröder BSR-Krauser 10
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Gardner Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Strevens LCR-Krauser

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Howles Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Pointer LCR-Krauser TT van Man

Top tien tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Brown-Silkolene-LCR-Krauser 40
2 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 28
3 Vlag van Duitsland Fritz Stölzle Vlag van Duitsland Hubert Stölzle LCR-Krauser 22
4 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 17
Vlag van Japan Yoshisada Kumagaya Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Barlow Windle-Yamaha
Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders en
Vlag van Nederland Geral de Haas
Lucky Strike-LCR-Yamaha
7 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-LCR-Yamaha /
BP-SMS-Yamaha[19]
15
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Brown LCR-Yamaha 12
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose Fowler-Yamaha 11
Vlag van Zwitserland René Progin Vlag van Zwitserland Laurent Magnenat en
Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker
LCR-Krauser

Straf Theo van Kempen

[bewerken | brontekst bewerken]

Theo van Kempen en Simon Birchall kregen na protest van Wolfgang Stropek een straf van een minuut opgelegd. Bij het inrijden van het Motodrom waren ze in het gras terechtgekomen en hadden ze de bocht afgesneden om als 24e weer terug op de baan te komen. Ze hadden er dus geen voordeel van gehad en waren Stropek twee keer voorbijgereden.

De organisatie van de Duitse Grand Prix had de teams gevraagd om al op woensdag met de vrije trainingen te beginnen, omdat de donderdag in Duitsland een feestdag was. De IRTA wilde die woensdagtrainingen boycotten, maar dat veroorzaakte een scheuring in de eigen organisatie omdat Honda Racing Corporation die boycot wilde breken. Uiteindelijk kwam de boycot er, maar de HRC-coureurs Mick Doohan en Masahiro Shimizu trainden inderdaad wel op zondag. Eddie Lawson miste zijn vliegtuig, maar verklaarde dat hij - mits op tijd - ook op woensdag gereden zou hebben.

"Organisatie" bij het ongeval

[bewerken | brontekst bewerken]

Nadat het fatale ongeval van Iván Palazzese was gebeurd, verliet een aantal baancommissarissen hun post om hulp te verlenen, maar erg snel ging het niet. Wedstrijdleider Wilhelm Herz werd telefonisch gewaarschuwd en geadviseerd om de wedstrijd stil te leggen, maar hij greep halfslachtig in. Hij liet bij start/finish de rode vlag zwaaien, maar de leiders in de race waren daar allang voorbij. De baanposten kregen geen opdracht en alleen zij die zicht hadden (in de Agip-Kurve) zwaaiden gele vlaggen. Dat waarschuwde de coureurs wel voor enig gevaar, maar niet voor een volledig geblokkeerde baan. Koploper Sito Pons werd er als eerste mee geconfronteerd en hij stak al remmend zijn arm omhoog om de rest te waarschuwen. Zo brak hij de race af en niet de baancommissarissen, die dat middels twee vlaggen hadden moeten doen: de gele vlag en de geel/rode (olievlag) kruisen.

Ernst Gschwender

[bewerken | brontekst bewerken]

Via Suzuki Deutschland had Ernst Gschwender voor zijn thuis-Grand Prix de beschikking gekregen over een fabrieks-Suzuki RGV, waarmee hij elfde werd. Daarmee was hij ook de enige Suzuki-fabriekscoureur die de finish haalde, want Kevin Schwantz en Ron Haslam vielen allebei uit.

Randy Mamola werd niet minder vrolijk omdat hij op de kansloze Cagiva zat. Gedurende de hele race was hij in gevecht met Ernst Gschwender, maar hij liet niet na het publiek in het Motodrom te vermaken met grote wheelies en hij zwaaide zelfs naar de toeschouwers.

Egbert Streuer en "Ballie" de Haas

[bewerken | brontekst bewerken]

Na het stoppen van zijn vaste bakkenist Bernard Schnieders deed Egbert Streuer een beroep op Geral "Ballie" de Haas. Deze voormalige passagier van Theo van Kempen had daar afscheid genomen omdat Van Kempen de (gewichts)balans van hen beiden niet goed vond. Streuer had daar kennelijk geen moeite mee. Hij profiteerde meer van het feit dat De Haas 25 kg lichter was dan Bernard Schnieders. Bovendien was Geral de Haas zeer ervaren. Na zijn jaren met Theo van Kempen had hij ook nog als vervangend bakkenist gewerkt met Wolfgang Stropek, Gary Thomas en zelfs bij Van Kempen zelf toen diens nieuwe bakkenist Simon Birchall geblesseerd was geraakt.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1989
FIM wereldkampioenschap wegrace
41e seizoen (1989)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1989

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1988
Grand Prix-wegrace van Duitsland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1990