Morrison Hotel
| Morrison Hotel Studioalbum av The Doors | ||
| Språk | engelsk | |
| Utgjeve | Februar 1970 | |
| Innspelt | November 1969 «Indian Summer» seint august 1966 «Waiting for the Sun», starta i mars 1968 | |
| Sjanger | Bluesrock, psykedelisk rock | |
| Lengd | 37:05 | |
| Selskap | Elektra | |
| Produsent | Paul A. Rothchild | |
| Kritikk | ||
|---|---|---|
|
||
| The Doors-kronologi | ||
| The Soft Parade (1969) |
Morrison Hotel | L.A. Woman (1971)
|
Morrison Hotel (stundom kalla Hard Rock Cafe frå tittel på den første sida av LPen, der den andre vert kalla Morrison Hotel) er det femte albumet til The Doors. Det kom ut i 1970. Etter at det eksperimentelle The Soft Parade ikkje vart like godt motteke som venta, gjekk gruppa tilbake til den opphavlege stilen sin og tilbake til røtene. På dette albumet styrte dei meir mot blues, som vart ytterlegare utforska på det neste albumet deira, L.A. Woman. Strategien fungerte, sjølv om det ikkje kom nokre store hitsinglar frå albumet, og Morrison Hotel gjenoppretta The Doors som ein kritikarfavoritt og nådde fjerdeplassen i USA. Med L.A. Woman året etter oppnådde dei i tillegg to hittar i USA. Albumet vart òg albumet deira som nådde høgast i Storbritannia med ein 12. plass.
Andre musikarar som speler på albumet er G. Puglese (òg kjend som John Sebastian) på munnspel og bluesmeisteren Lonnie Mack på bass.
Biletet på plateomslaget vart teken på det faktiske Morrison Hotel i 1246 South Hope Street i Los Angeles. Bandet spurte eigarane om dei kunne ta bilete av hotellet, men dei nekta. Bandet gjekk derfor inn når ingen såg og tok biletet. Biletet på baksida er Hard Rock Cafe på 300 East 5th Street i Los Angeles.[5] Grunnleggjarane av den seinare Hard Rock Cafe-kjeda, som ikkje hadde noko samanheng til denne kafeen, nytta dette namnet etter å ha sett det på dette Doors-albumet. Den originale kafeen finst ikkje lenger.
Innhald
| Nr. | Tittel | Låtskrivar(ar) | Lengd |
|---|---|---|---|
| 1. | «Roadhouse Blues» | Jim Morrison, The Doors | 4:03 |
| 2. | «Waiting for the Sun» | Morrison | 3:58 |
| 3. | «You Make Me Real» | Morrison | 2:53 |
| 4. | «Peace Frog» | Morrison, Robby Krieger | 2:51 |
| 5. | «Blue Sunday» | Morrison | 2:13 |
| 6. | «Ship of Fools» | Morrison, Krieger | 3:08 |
| Nr. | Tittel | Låtskrivar(ar) | Lengd |
|---|---|---|---|
| 7. | «Land Ho!» | Morrison, Krieger | 4:10 |
| 8. | «The Spy» | Morrison | 4:17 |
| 9. | «Queen of the Highway» | Morrison, Krieger | 2:47 |
| 10. | «Indian Summer» | Morrison, Krieger | 2:36 |
| 11. | «Maggie M'Gill» | Morrison, The Doors | 4:23 |
| Nr. | Tittel | Lengd |
|---|---|---|
| 12. | «Talking Blues» | 0:59 |
| 13. | «Roadhouse Blues» (opptak 1-3, 4. november 1969) | 8:47 |
| 14. | «Roadhouse Blues» (opptak 6, 4. november 1969) | 9:26 |
| 15. | «Carol» | 0:56 |
| 16. | «Roadhouse Blues» (opptak 1, 5. november 1969) | 4:32 |
| 17. | «Money Beats Soul» | 1:04 |
| 18. | «Roadhouse Blues (Takes 13» (opptak 13-15, 5. november 1969) | 6:21 |
| 19. | «Peace Frog» (falsk start og dialog) | 2:00 |
| 20. | «The Spy» (versjon 2) | 3:48 |
| 21. | «Queen of the Highway» (jazzversjon) | 3:36 |
40-årsjubileumsutgåva vart miksa heilt på nytt i tillegg til at songane var mastra på nytt. Dette innebar mellom anna å nytte vokal og instrument som ikkje finst på det originale albumet. Som Ray Manzarek sa, «Det er korvokal av Jim Morrison, pianodelar som er mine, som me ikkje nytta, og gitarparti og soloar av Robby Krieger som aldri kom med på den originale innspelinga, som no kan høyrast for første gong.»
Mottaking
Morrison Hotel var då det kom ut rekna som eit comeback for the Doors etter at kritikarane hadde vore lunkne til The Soft Parade i tillegg til Miamihendinga i 1969. Dave Marsh, redaktøren i magasinet Creem sa om albumet at det var: «den mest gruoppvekkande rock and rolla eg nokon gong har høyrt. Når dei er gode er dei rett og slett uslåelege. Eg veit det er det beste albumet eg har høyrt...så langt»,[6] medan Rock Magazine kalla det «utan tvil det tøffaste (og beste) albumet så langt.»[6] Circus Magazine hylla albumet som «kanskje det beste albumet til no av the Doors» og «God, hard, vond rock og eit av dei beste albuma dette tiåret».[6]
Medverkande
- The Doors
- Jim Morrison – solovokal
- Ray Manzarek – spikerpiano på spor 1, 3, 8,Gibson G-101 orgel på spor 2, 5, Vox Continental orgel på spor 4, 6, 7, 10, piano på spor 8, Wurlitzer elektrisk piano på spor 9, Fender Rhodes PianoBass på spor 10, Hammond C-3 orgel på spor 11
- Robby Krieger – gitar
- John Densmore – trommer
- Andre musikarar
- Lonnie Mack – bassgitar på spor 1, 11
- Ray Neapolitan - bassgitar på spor 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9
- John Sebastian (som «G. Puglese») – munnspel på spor 1
Kjelder
- Denne artikkelen bygger på «Morrison Hotel» frå Wikipedia på engelsk, den 20. mars 2011.
- Wikipedia på engelsk oppgav desse kjeldene:
- Wikipedia på engelsk oppgav desse kjeldene:
- ↑ Robert Christgau Review
- ↑ Allmusic Review
- ↑ «Album Review». Rolling Stone Magazine, Lester Bangs. Henta 14 July 2010.
- ↑ Slant Magazine Review
- ↑ Feelnumb.com: The Doors Original “Hard Rock Cafe”, November 17th, 2009
- ↑ 6,0 6,1 6,2 J. Hopkins and D. Sugerman: No One Here Gets Out Alive, s. 284