costuma

Occitan Etimologia

D'un latin vulgar derivat del classic cōnsuētūdinem, acusatiu de cōnsuētūdō.

Prononciacion

/kusˈtymo/, /kusˈtymo/

França (Bearn) : escotar « costuma »

Nom comun

Declinason
Dialècte : lengadocian
Singular	Plural
costuma	costumas
[kusˈtymo]	[kusˈtymos]

costuma femenin

1. Biais de faire establit per un long usatge.

Derivats

• acostumar

Sinonims

• abitud

Locucion adverbiala

• de costuma

Traduccions

alemand: Brauch (de) masculin, Sitte (de) femenin anglés: abit (en) catalan: costum (ca) masculin

francés: habitude (fr) femenin, coutume (fr) femenin naut sorab: wašnje (hsb) neutre zolo: inkambo (zu)

Forma de vèrb

costuma

1. Tresena persona del singular del present de l'indicatiu de costumar.
2. Sefonda persona del singular de l'imperariu afirmatiu costumar.