Oblężenie Orleanu: Różnice pomiędzy wersjami

|czas = [[12 października]] [[1428]] -– [[8 maja]] [[1429]]

|siły1 = 5 0005000 zbrojnych

|siły2 = 6 4006400 zbrojnych<br />4 000 uzbrojonych cywili

|straty1 = 4 0004000

|straty2 = co najmniej 2 0002000

Od czasu normańskiego podboju z [[1066]] r. Anglia poświęcała coraz więcej uwagi sprawom kontynentu, zwłaszcza francuskim. Sprawy te stały się niejako priorytetowe w [[1154]] r., kiedy tron objął [[Henryk II Plantagenet]], posiadacz licznych włości na kontynencie -– [[Andegawenia|Andegawenii]], [[Normandia (kraina historyczna)|Normandii]] czy też [[Akwitania|Akwitanii]]. Swoje wpływy roztaczał również na [[Tuluza|Tuluzę]] i [[Bretania|Bretanię]]. Potężne imperium Plantagenetów stanowiło śmiertelne zagrożenie dla francuskiej monarchii Kapetyngów, którzy wytrwale dążyli do usunięcia Plantagenetów z Francji. Udało się to na początku XIII w., kiedy w wyniku działań [[Filip II August|Filipa II Augusta]] posiadłości angielskie na kontynencie zostały ograniczone do [[Gujenna|Gujenny]]. 100 lat później do tej rywalizacji doszła kwestia sukcesji francuskiego tronu po wymarciu głównej linii Kapetyngów. Pretensje zgłosił Kapetyng po kądzieli, król [[Edward III]] (pradziadek Henryka). Francuscy parowie odrzucili jednak jego kandydaturę i wybrali królem [[Filip VI Walezjusz|Filipa de Valois]], z bocznej linii Kapetyngów. Edward nie pogodził się z tym i w [[1337]] r. ogłosił się królem Francji rozpoczynając tzw. [[wojna stuletnia|wojnę stuletnią]]. Po początkowych sukcesach Anglików (zwycięstwa pod [[Bitwa pod Crécy|Crécy]] i [[Bitwa pod Poitiers (1356)|Poitiers]]) przyszedł czas na sukcesy Francuzów, którzy ponownie ograniczyli angielskie posiadłości na kontynencie.

W chwili objęcia tronu przez Henryka od kilkudziesięciu lat utrzymywał się chwiejny rozejm między Anglią a Francją. Henryk był jednak zdecydowany wznowić działania wojenne. Sprzyjały temu wewnętrzne zawirowania we Francji. Król [[Karol VI Szalony|Karol VI]] był chory umysłowo, a jego najbliższe otoczenie rywalizowało w walce o władzę. W toku tej walki wykształciły się dwa stronnictwa, na czele których stali królewski brat [[Ludwik Orleański|książę Orleanu]] i królewski stryj [[Filip II Śmiały|Filip Burgundzki]] (po jego śmierci w [[1404]] r. jego syn [[Jan bez Trwogi]]). Sytuację zaogniło zamordowanie księcia Orleanu w [[1407]] r. na polecenie Burgundczyka. Nowy [[Charles d'Orléansd’Orléans|książę Orleanu]] sprzymierzył się z potężnym hrabią d'Armagnacd’Armagnac, od którego pochodzi nazwa stronnictwa -– [[Armaniacy]] (ich konkurenci to Burgundczycy). Działania Armaniaków i Burgundczyków pogrążały Francję w wojnie domowej i stwarzały Henrykowi wymarzoną okazję do realizacji swoich planów.

W 1415 roku Henryk wylądował we Francji i [[Bitwa pod Azincourt|pobił pod Azincourt]] feudalne rycerstwo konetabla. Zwycięstwo to sprawiło, że Henryk V otworzył sobie drogę na [[Paryż]]. Wkrótce Francuzi podpisali układ w [[Troyes]], na mocy którego król Anglii poślubić miał córkę króla Francji i zostać dziedzicem korony. Niespodziewanie jednak Henryk V zmarł w 1422 roku na [[dyzenteria|dyzenterię]]. Dziedzicem tronu Anglii został jego syn -– Henryk VI, Który jednak był dzieckiem. Wykorzystując tę sytuację władzę przejął, za namową Armianiaków<ref>Ich ostoją był Orlean</ref>, [[Delfin Francji|Delfin]] (późniejszy [[Karol VII Walezjusz|Karol VII]]), syn ostatniego króla Francji.

Jako siedziba książąt Orleanu, miasto -– w początkach XV wieku – miało ogromne znaczenie polityczne, jako że książęta stali na czele [[Partia polityczna|partii politycznej]] Armaniaków, którzy odrzucali postanowienia traktatu z Troyes i wspierali Karola VII. Partia działała od dwóch pokoleń, a książę Orleanu – jako jeden z jeńców wziętych pod Azincourt – pozostawał angielskim więźniem przez 14 lat po bitwie.

Kiedy siły angielskie, dowodzone przez [[Thomas Montacute|Thomasa Montacute]], hrabiego [[Salisbury]], rozpoczęły 12 października [[1428]] oblężenie miasta, wojska angielskie okupowały już kilka miejscowości w Dolinie Loary. Orlean był ostatnim punktem oporu Armaniaków.

Wkrótce po zajęciu ''Tourelles'', pod koniec października, hrabia Salisbury został trafiony w twarz odłamkami kamiennej kuli armatniej i -– po tygodniu -– zmarł. W miesiąc później dowodzenie objął [[William Glasdale]], który pozostał na stanowisku do samego końca oblężenia i który nakazał budowę łańcucha umocnień naprzeciw murów. Anglicy, którzy nie mieli wystarczających sił, by zamknąć miasto pełnym oblężeniem<ref>Co pozwalało obrońcom na sprowadzanie żywności i uzupełnień, tak w ludziach, jak i w sprzęcie</ref>, zdecydowali się na wzniesienie kilku fortów, obsadzonych zresztą najczęściej niewielkimi siłami.

Największa akcja zbrojna, jaka miała miejsce pomiędzy rozpoczęciem oblężenia Orleanu a przybyciem do miasta z końcem kwietnia [[1429]] Joanny d’Arc, to starcie w pobliżu miasteczka [[Rouvray-Sainte-Croix]]. Tu właśnie, 12 lutego, kilka tysięcy francuskich i [[Szkocja|szkockich]] żołnierzy próbowało bezskutecznie przechwycić angielski konwój, które to starcie przeszło do historii jako ''[[Bitwa o Śledzie|Bitwabitwa o śledzie]]'', ze względu na ładunek ryb, jakie konwój ów przewoził.

Właśnie z Blois Joanna wysłała pierwszy z dwóch listów adresowanych do dowódców wojsk angielskich oblegających Orlean. W liście tym wzywała Anglików do odstąpienia od oblężenia, opuszczenia wszystkich miast i krain we Francji, które okupują, i powrotu do Anglii. Jeśli tego nie uczynią -– obiecywała w liście -– ogłosi przeciw nim wojnę, która „będzie trwała do zwycięskiego końca”.

"Dziennik oblężenia” (franc. ''Journal du siege d'Orléansd’Orléans'') informuje o kilku zażartych dyskusjach dotyczących następnych ruchów taktycznych pomiędzy Joanną i [[Jean de Dunois|Jeanem de Dunois]], który dowodził obroną miasta. Dunois wyjechał z Orleanu do Blois pierwszego maja i wrócił czwartego.

W tym czasie Joanna wyprawiła się poza mury miasta, obejrzała sobie angielskie umocnienia, a nawet wymieniła parę zdań z Glasdale'emGlasdale’em.

4 maja Joanna wyjechała ponownie z miasta, by wesprzeć francuski atak na angielski fort St. Loup. Fort został zdobyty, Anglicy ponieśli znaczne straty (ponad stu zabitych i 40 wziętych do niewoli). Zdobycie tego fortu ułatwiło -– i tak niezbyt trudny -– kontakt oblężonych z wojskami francuskimi, które przed tygodniem przybyły z Blois. Po przeprowadzeniu tej akcji Joanna wysłała swój drugi list, domagając się od Anglików wycofania.

* {{Cytuj|autor = Kelly DeVries |tytuł = Joan of Arc, a Military Leader |data = 1999 |isbn = 0-7509-1805-5 |miejsce = Stroud |wydawca = Sutton Publishing |oclc = 42957383 }}

[[Kategoria{{SORTUJ:Bitwy w 1429|Orlean]]}}

[[Kategoria:Bitwy w historii Anglii|Orlean1429]]

[[Kategoria:Bitwy wojnyw stuletniej|Orleanhistorii Anglii]]

[[Kategoria:OblężeniaBitwy wwojny historii Francji|Orleanstuletniej]]

[[Kategoria:Średniowieczne bitwyOblężenia w historii Francji|Orlean]]

[[Kategoria:WydarzeniaŚredniowieczne 1428bitwy w historii Francji]]