Pałukowie

ród szlachecki

Pałukowie (Pałuki, Pałucy[1]) – średniowieczny ród szlachecki wywodzący się z terenów północno-wschodniej części Wielkopolski o nazwie Pałuki. Swoją świetność ród osiągnął w XIV wieku. Dzięki konsekwentnemu wzajemnemu wspieraniu krewnych utrzymywali urzędy powiązane z biskupstwem kujawskim, kolegiatą kruszwicką i województwem kaliskim. Stronnicy Andegawenów i Jagiellonów.

Pałuki – pierwotny herb Pałuków
Topór – herb Pałuków

Główne siedziby to zamek w Gołańczy, zamek w Szubinie, wieża w Danaborzu, Łekno[2].

Zobacz też

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Bieniak J., Krąg rodzinny biskupa kujawskiego Macieja Pałuki (korekta do Rodu Pałuków Władysława Semkowicza), Zapiski Historyczne, t. 50, z. 3, 1985, s. 85–117

Przypisy

edytuj
  1. Tadeusz Laik: Społeczeństwo i państwo w drugiej połowie XI i pierwszej połowie XII wieku. W: Państwo pierwszych Piastów. Państwo, społeczeństwo, kultura.. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1970, s. 220.
  2. Artur Różański, Castrum et curia. Studia nad rozwojem prywatnych siedzib obronnych oraz ich zapleczy od średniowiecza do nowożytności na przykładzie włości rodu Pałuków i ich następców (Castrum et curia. Studies on the development of private defensive seats and their base from the Middle Ages...), „Archaeologica Historica Polona, t. 26” [dostęp 2019-10-29] (ang.).