Bronisław Bończak
Bronisław Bończak (ur. 10 lutego 1898 w Bierzwiennej, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitana marynarki, działacz niepodległościowy, ofiara zbrodni katyńskiej.
 kapitan marynarki
| |
| Data i miejsce urodzenia |
10 lutego 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1920–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys
edytujUrodził się 10 lutego 1898 w Bierzwiennej, w ówczesnym powiecie kolskim guberni kaliskiej, w rodzinie Stanisława i Felicji ze Śniecikowskich. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1920 roku kształcił się w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach Flotylli Wiślanej. W sierpniu 1920 roku na krótki czas wyznaczono go oficerem mundurowym I batalionu pułku morskiego, następnie jako podchorąży służył w I eskadrze lotnictwa morskiego w Pucku. Po awansie na podporucznika marynarki, 1 listopada 1921 roku został skierowany na II Tymczasowy Kurs Instruktorski dla Oficerów w Toruniu, który ukończył 1 października 1923 roku w stopniu porucznika marynarki. W okresie od 1923 do 1929 roku zajmował różne stanowiska we Flocie w Gdyni, m.in. oficera ordynansowego komendanta Portu Wojennego. W 1929 roku przeniesiono go do Flotylli Pińskiej, a w 1930 roku powrócił do Gdyni na oficera wachtowego ORP „Wilia”.
Od 1932 roku służył we Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej w Pińsku. W 1933 roku został dowódcą na monitorze rzecznym ORP „Warszawa”, natomiast w latach 1935–1936 był dowódcą kompanii rekruckiej w Kadrze Flotylli Rzecznej. W maju 1939 roku wyznaczono go pełniącym obowiązki dowódcą III dywizjonu bojowego, z którym brał udział w kampanii wrześniowej. 17 września wykonał rozkaz samozatopienia jednostek pływających w związku z wkroczeniem Armii Czerwonej i objął dowództwo nad oddziałami wycofującymi się z Płotnicy. 25 września dostał się do niewoli sowieckiej, był przetrzymywany w Starobielsku, został zamordowany w Charkowie w kwietniu lub maju 1940 roku.
Upamiętnienie
edytuj- 5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[1]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[2].
Odznaczenia
edytuj- Krzyż Walecznych
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Medal Niepodległości – 16 września 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[3]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-05-05].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296.
Bibliografia
edytuj- Jan Sawicki [red:] Kadry Morskie Rzeczypospolitej, Tom II: Polska Marynarka Wojenna, Część I, Korpus oficerów 1918-1947, Szkoła Morska, Gdynia 1996, ISBN 83-86703-50-4-4.
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 39. [dostęp 2015-11-13].