7 Gwardyjski Korpus Pancerny
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
1943 |
Rozformowanie |
1946 |
Działania zbrojne | |
II wojna światowa Operacja lwowsko-sandomierska Operacja wiślańsko-odrzańska Operacja berlińska Operacja praska | |
Organizacja | |
Rodzaj sił zbrojnych |
wojska lądowe |
Rodzaj wojsk |
wojska pancerne |
Podległość | |
Skład |
54 Gwardyjska Brygada Pancerna |
7 Gwardyjski Korpus Pancerny (ros. 7-й гвардейский танковый корпус) – jednostka pancerna Armii Czerwonej z okresu II wojny światowej.
Historia
7 Gwardyjski Korpus Pancerny został utworzony w 1943. Uczestnicząc w walkach na froncie wschodnim wchodził w skład 3 Gwardyjskiej Armii Pancernej. Dowodzony był przez gen. mjra Siergieja Iwanowa[1]. W 1944 uczestniczył w operacji lwowsko-sandomierskiej Armii Czerwonej uczestnicząc w walkach o Przemyśl. Następnie brał udział w walkach na przyczółku baranowsko-sandomierskim.
W czasie operacji wiślańsko-odrzańskiej 7 Korpus prowadząc natarcie razem z jednostkami 52 Armii opanował Jędrzejów. W nocy z 15 na 16 stycznia 1945 sforsował rzekę Pilicę. Następnie zgodnie z rozkazem, prowadził natarcie w kierunku Częstochowy, w czasie którego był atakowany przez niemieckie lotnictwo. Ataki lotnicze ustały kiedy wojska z 54 Gwardyjskiej Brygady Pancernej opanowały lotnisko we wsi Rudniki[2]. W walkach o Częstochowę polegli m.in: starszy lejtnant Adam Kowalczuk i kpt. Michaił Kuźmin[3].
Po walkach o Częstochowę 7 Korpus prowadził działania pościgowe w kierunku Wrocławia. Kontynuując ofensywę uczestniczył w walkach o Wieluń, Bolesławiec[4] i Chojnów[5]. Najcięższe walki toczył o Lubań. Miasteczko zostało ostatecznie zdobyte 9 maja 1945 przez wojska 31 Armii w ramach operacji praskiej.
Struktura organizacyjna
- 54 Gwardyjska Brygada Pancerna (ros. 54-я гвардейская танковая бригада) - dowódca generał major Iwan Czugunkow[6].
- 55 Gwardyjska Brygada Pancerna (ros. 55-я гвардейская танковая бригада) - dowódca generał major Dawid Draguński[7].
- 56 Gwardyjska Brygada Pancerna (ros. 56-я гвардейская танковая бригада) - dowódca generał major Zachar Slusarenko[8].
- 23 Gwardyjska Brygada Zmotoryzowana (ros. 23-я гвардейская мотострелковая бригада) - dowódca płk Aleksandr Gołowaczow[9].
Dowódcy korpusu
- gen. mjr Siergiej Iwanow (w okresie walk na ziemiach polskich)[1].
Przypisy
- ↑ a b Bolesław Dolata, Wyzwolenie Polski 1944-1945. Warszawa 1971, s. 596.
- ↑ Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga, Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939–1945. Wybrane miejsca bitew, walk i akcji bojowych. Warszawa 1971, s.91.
- ↑ Płowecki 1973 ↓, s. 101.
- ↑ Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga, Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939–1945. Wybrane miejsca bitew, walk i akcji bojowych. Warszawa 1971, s.41.
- ↑ Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga, Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939–1945. Wybrane miejsca bitew, walk i akcji bojowych. Warszawa 1971, s.68.
- ↑ Ryszard Majewski, Wrocław godzina zero. Krajowa Agencja Wydawnicza 1985, s.28
- ↑ Robert Zwierzyniecki, Walki na przyczółku sandomierskim w latach 1944–1945. Kraków 2018, s. 111.
- ↑ Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga, Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939–1945. Wybrane miejsca bitew, walk i akcji bojowych. Warszawa 1971, s.448
- ↑ Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga, Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939–1945. Wybrane miejsca bitew, walk i akcji bojowych. Warszawa 1971, s.53
Bibliografia
- Janusz Płowecki: Wyzwolenie Częstochowy 1945. Warszawa: 1973.