Przejdź do zawartości

Chromit

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chromit
Ilustracja
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

tlenek żelaza i chromu (FeCr2O4)

Twardość w skali Mohsa

5,5

Przełam

nierówny lub muszlowy

Łupliwość

brak

Układ krystalograficzny

regularny

Gęstość minerału

4,5–4,8 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

czarna, brunatnoczarna

Rysa

brunatna, brunatnoczarna

Połysk

metaliczny, tłusty

Chromit – minerał z grupy tlenków, zaliczany do grupy spineli chromowych.

Nazwa pochodzi od składu chemicznego minerału, którego głównym składnikiem jest chrom; gr. khroma (chroma) = kolor, barwa (W Haidinger – 1845 r.). Minerał pospolity, szeroko rozpowszechniony. Jeden z pierwszych minerałów, które wyodrębniają się w procesie różnicowania magmy.

Właściwości

[edytuj | edytuj kod]

Rzadko tworzy prawidłowo wykształcone, niewielkie kryształy, przyjmujące prawie wyłącznie postać ośmiościanu. Występuje w skupieniach ziarnistych i zbitych, niekiedy występuje w formie brył lub gniazd. Jest twardy, stosunkowo ciężki, kruchy, nieprzezroczysty. Czasami wykazuje słabe właściwości magnetyczne. Często zawiera domieszki: żelaza, glinu, magnezu, manganu, cynku. Tworzy kryształy mieszane z magnesiochromitem oraz spinelem.

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Występuje w zasadowych skałach magmowych (perydotytach, gabrach) oraz w serpentynitach. Zwykle towarzyszy mu oliwin, bądź minerały z grupy serpentynitu. Bardzo często współwystępuje z magnesiochromitem, magnetytem, uwarowitem – (granat chromowy). Na wtórnym złożu bywa spotykany w piaskach i żwirach.

Miejsca występowania: Zimbabwe, RPA, Rosja, Turcja, USA, Rumunia, Norwegia.

W Polsce – w okolicach Góry Ślęży i Ząbkowic Śląskich (najczęściej występuje w serpentynitach).

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

Najważniejsze źródło otrzymywania chromu (przemysł metalurgiczny: stal chromowa, stopy z żelazem i niklem). Używany w przemyśle farbiarskim, garbarskim, włókienniczym, szklarskim i materiałów ogniotrwałych. Używany jako środek antykorozyjny (chromowanie). Ma znaczenie naukowe (jako wskaźnik genezy skał) i kolekcjonerskie (najpiękniejsze okazy pochodzą z Namibii).

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • G.G. Gormaz, J.J. Casanovas: Atlas mineralogii. Wiedza i życie, 1992.
  • W. Heflik, L. Natkaniec-Nowak: Minerały Polski. Antykwa, 1998.
  • J. Żaba: Ilustrowany słownik skał i minerałów. Videograf II, 2003.
  • W. Schumann: Minerały świata. Oficyna Wydawnicza „Alma-Press”, 2003.
  • J. Bauer: Przewodnik Skały i minerały. Multico, 1997.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]