Feliks Stramik

Feliks Stramik (ur. 20 listopada 1924 w Sanoku – zm. 4 kwietnia 2007) – polski wojskowy, generał dywizji, w latach 1983-1990 ostatni dowódca Wojsk Ochrony Pogranicza.

W czasie wojny obronnej 1939r., uczestniczył jako harcerz w obronie Lwowa. Od sierpnia 1944 r., współorganizator posterunku milicji w Sanoku, we wrześniu wstąpił do WP. 31 stycznia 1945 r., promowany na stopień podporucznika, objął dowództwo plutonu moździerzy w 9. Pułku Zapasowym II Armii WP stacjonującym w Rzeszowie. Uczestnik walk z Ukraińską Powstańczą Armią na rzeszowszczyźnie.

W maju tego samego roku objął dowództwo pododdziałów szkolnych w 12. Szkolnym Pułku Piechoty, a następnie 62. Pułku Piechoty. W marcu 1947 r., odbył kurs oficerów sztabów wielkich jednostek w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, który ukończył z wyróżnieniem w listopadzie, otrzymał również w tym okresie awans na stopień kapitański.

Od początku lat 60 - XX wieku, związany z WOP, początkowo jako pracownik Wydziału Operacyjnego - Departamentu Wojsk Ochrony Pogranicza, następnie po awansowaniu na pułkownika został zastępcą Szefa Wojsk Ochrony Pograniczna, od 1972 r., sprawował funkcję szefa sztabu Dowództwa WOP, a od 1983 r., Dowódcy WOP. Uczestnik reorganizacji WOP w Straż Graniczną. Od 1991 r., w stanie spoczynku.