Przejdź do zawartości

Achalkalaki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Achalkalaki
ახალქალაქი
Ilustracja
Ormiański kościół Świętego Krzyża w Achalkalaki
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Gruzja

Region

Samcche-Dżawachetia

Wysokość

1707 m n.p.m.

Populacja (2023)
• liczba ludności


7700

Tablice rejestracyjne

261

Położenie na mapie Samcche-Dżawachetii
Mapa konturowa Samcche-Dżawachetii, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Achalkalaki”
Położenie na mapie Gruzji
Mapa konturowa Gruzji, na dole znajduje się punkt z opisem „Achalkalaki”
Ziemia41°24′20″N 43°29′10″E/41,405556 43,486111
Strona internetowa

Achalkalaki (gruz. ახალქალაქი, orm. Ախալքալաք, ros. Ахалкалаки, tur. Ahalkalaki, w czasach osmańskich Ahılkelek) – miasto w Gruzji liczące około 7700 mieszkańców (2023), w tym w 90% Ormian[potrzebny przypis]. Znajduje się ok. 30 km od granicy z Turcją, w prowincji Samcche-Dżawachetia.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1066 roku[1] zdobyte przez Seldżuków za panowania Alp Arslana[2]. Miasto to po wojnie rosyjsko-tureckiej przeszło w 1829 z rąk tureckich pod władanie cara Rosji.

Od czasów wojny z Turcją mieście stacjonowały wojska rosyjskie; za czasów ZSRR rozlokowana tu była 147 Dywizja Zmechanizowana (do 1955 - 402 Dywizja Strzelecka, JW 42776)[3], stanowiąca część 9 Armii Ogólnowojskowej Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego, a po rozformowaniu 9 Armii weszła w skład 31 Korpusu Armijnego Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego[4]. Dywizja była wyposażona w najlepszy sprzęt bojowy w całym Zakaukaskim Okręgu Wojskowym. Po upadku ZSRR dywizja została przekształcona w rosyjską 62 Bazę Wojskową. Na podstawie porozumienia zawartego w Soczi z władzami niepodległej Gruzji w roku 2006 ostatni Rosjanie opuścili tę bazę 27 czerwca 2007.

Demografia

[edytuj | edytuj kod]

Achalkalaki jest miastem wyludniającym się. W 2023 roku liczyło 7,7 tys. mieszkańców, przy 8,3 tys. w spisie powszechnym z 2014 roku i 9,8 tys. w spisie powszechnym z 2002 roku[5].

Gospodarka

[edytuj | edytuj kod]

Przez Achalkalaki przebiega rurociąg naftowy z Baku do Turcji, z której dalej tankowcami przez Morze Czarne ropa naftowa transportowana jest do Europy.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona: Wielka Historia Świata Tom 4 Kształtowanie średniowiecza. T. 4. Oficyna Wydawnicza FOGRA, 2005, s. 540. ISBN 83-85719-85-7.
  2. Bohdan Baranowski, Krzysztof Baranowski, Historia Gruzji, Wrocław: Zakład Narodow imienia Ossolińskich, 1987, s. 43, ISBN 978-83-04-02345-1.
  3. Informator na rosyjskiej stronie internetowej
  4. A. Lenskij, M. Cybin "Radzieckie wojska lądowe w ostatnim roku ZSRR", Sankt-Petersburg, 2001, s. 202
  5. Statistical Yearbook of Georgia 2023 [online], GeoStat, 28 grudnia 2023, s. 35 [dostęp 2024-05-07] (ang. • gruz.).