Przejdź do zawartości

Jérôme Carcopino

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jérôme Carcopino
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 czerwca 1881
Verneuil-sur-Avre

Data i miejsce śmierci

17 marca 1970
Paryż

Zawód, zajęcie

historyk

Jérôme Carcopino (ur. 27 czerwca 1881 w Verneuil-sur-Avre, zm. 17 marca 1970 w Paryżu) – francuski historyk starożytności[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Uczęszczał do École normale supérieure, odbywając tam studia historyczne. W latach 1904–1907 był członkiem École française de Rome. W latach 1907–1911 był wykładowcą historii w renomowanym liceum w Hawrze, później na Uniwersytecie Algierskim, a także inspektorem zabytków starożytnych w Algierii (do 1920). Podczas I wojny światowej uczestniczył w kampanii dardanelskiej.

Działalność naukową podjął ponownie jako profesor Sorbony w 1920, będąc tam wykładowcą historii starożytnej do 1937, kiedy powołano go na dyrektora École française de Rome[1]. 25 lutego 1941 został mianowany sekretarzem stanu do spraw oświaty i młodzieży w rządzie Vichy. Był członkiem wielu europejskich instytucji archeologicznych i historycznych, a od 1955 także członkiem Akademii Francuskiej.

Znany jako autor wielu nowatorskich prac naukowych z historii starożytnej Grecji i Rzymu, w których jego hipotezy badawcze spotykały się nierzadko ze sceptycznym przyjęciem. Najpopularniejszą jego publikację o życiu codziennym starożytnego Rzymu w epoce rozkwitu cesarstwa (La Vie quotidienne à Rome à l'apogée de l'Empire (1939, przekład polski 1960) przetłumaczono na wiele języków. W Polsce wcześniej wydano też jego biografię Cezara (Caesar a godność królewska, Lwów 1935).

Jego rozległym dokonaniom naukowym poświęcono publikację Jérôme Carcopino, un historien au service de l’humanisme (wyd. Les Belles Lettres, Paris 1981), do której współautorów należy Pierre Grimal.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Carcopino Jerôme, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2018-11-18].