Przejdź do zawartości

Jeremy Corbyn

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jeremy Corbyn
Ilustracja
(2020)
Data i miejsce urodzenia

26 maja 1949
Chippenham, Wiltshire

Lider opozycji
Okres

od 12 września 2015
do 4 kwietnia 2020

Przynależność polityczna

Partia Pracy

Poprzednik

Harriet Harman (p.o.)

Następca

Keir Starmer

Lider Partii Pracy
Okres

od 12 września 2015
do 4 kwietnia 2020

Poprzednik

Harriet Harman (p.o.)

Następca

Keir Starmer

Poseł do Izby Gmin z okręgu wyborczego Islington North(inne języki)
Okres

od 9 czerwca 1983

Przynależność polityczna

Partia Pracy (do 2024) niezależny (od 2024)

Poprzednik

Michael O'Halloran(inne języki)

podpis
Strona internetowa

Jeremy Bernard Corbyn (ur. 26 maja 1949 w Chippenham) – brytyjski polityk, w latach 2015–2020 przewodniczący Partii Pracy. Od 1983 deputowany do Izby Gmin jako reprezentant okręgu wyborczego Islington North.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jego rodzice poznali się podczas protestów przeciw hiszpańskiej wojnie domowej[1]. Urodził się 26 maja 1949 roku[2].

Ukończył Adams’ Grammar School w Shropshire, po czym przeniósł się do Londynu[3]. Od młodości identyfikował się jako radykalny lewicowiec. Protestował przeciw apartheidowi w Południowej Afryce, polityce Izraela w Strefie Gazy, wojnie w Iraku, wzywał do osądzenia Augusto Pinocheta i walczył o prawa zwierząt. Jest wegetarianinem, nie pije alkoholu. Działa w Amnesty International, ruchu solidarności z Palestyną[1], wiele lat należał do Kampanii na rzecz Nuklearnego Rozbrojenia[2].

Kariera polityczna

[edytuj | edytuj kod]

W 1983 roku został wybrany posłem do Izby Gmin jako reprezentant okręgu wyborczego Islington North(inne języki)[2]. W głosowaniach parlamentarnych często zajmował stanowisko niezgodne ze stanowiskiem własnej partii (ponad 500 razy od 1997 roku)[4], np. głosując przeciwko interwencji w Iraku. Jest zwolennikiem podniesienia podatków dla najbogatszych i korporacji, bezpłatnych studiów i nacjonalizacji kolei, opowiada się także za likwidacją brytyjskiego arsenału nuklearnego i skrytykował przyjęcie Polski do NATO jako naruszenie interesów Rosji[5].

W 2015 roku został jednym z kandydatów na stanowisko przewodniczącego Partii Pracy. Początkowo kandydował, by nagłośnić bliskie sobie wartości, z czasem stał się jednym z faworytów do tego stanowiska, uzyskując w sondażach wysokie poparcie szeregowych członków Partii Pracy (53% w połowie sierpnia 2015 r.), przede wszystkim młodych. Przez swoich zwolenników jest porównywany do greckiego premiera Aleksisa Tsiprasa[1] czy Clementa Attleego[6][7]. W swoim programie jednym z głównych postulatów uczynił politykę dodrukowywania przez Bank Anglii pieniędzy dla celów socjalnych i stworzenie publicznego banku inwestycyjnego[5].

Jego kandydaturę poparły związki zawodowe Unite the Union, UNISON, Communication Workers Union i inne[1]. Do głosowania na Corbyna wezwał też prawicowy „The Daily Telegraph”, który uznał, że Partia Pracy pod jego przywództwem będzie łatwiejszym przeciwnikiem dla konserwatystów[1], ponieważ może stać się zbyt lewicowa dla brytyjskiego elektoratu. Do głosowania przeciw Corbynowi wezwał były lider partii, Tony Blair[5]. Te przewidywania nie sprawdziły się, bowiem od chwili, gdy Corbyn został przewodniczącym, laburzyści odnotowali największy wzrost członków partii od ok. 20 lat (do 380 tys.), a także wygrali wybory na burmistrza w Salford, Liverpoolu, Bristolu i Londynie (w tym ostatnim mieście Sadiq Khan jako pojedynczy polityk uzyskał największe poparcie w historii brytyjskiej polityki)[8].

12 września zostały ogłoszone wyniki[9] – Corbyn uzyskał 59,5% głosów (najwyższy mandat partyjny w historii) i został nowym przewodniczącym Partii Pracy. W ciągu swojego kilkumiesięcznego urzędowania Corbyn otworzył partię na środowiska lewicowe, co wyraziło się w gwałtownym wzroście liczby członków partii (z 300 tys. do 640 tys.). Polityka Corbyna spowodowała równocześnie narastanie konfliktu z klubem parlamentarnym, w którym znajdowali się działacze o wiele bardziej bliscy centrum. Parlamentarzyści Partii Pracy zarzucali liderowi brak zdolności do zdobywania szerokiego elektoratu i nieskuteczne działania w kampanii przed referendum nt. opuszczenia Unii Europejskiej oraz niejasne stanowisko samego Corbyna względem UE. Po przegranym referendum grupa posłów zrezygnowała z zasiadania w gabinecie cieni i zaczęła domagać się wymiany lidera[10], a blisko 80% członków klubu parlamentarnego w niewiążącym głosowaniu opowiedziało się za zmianą lidera partii. tym samym uruchamiając procedurę przedterminowych wyborów w partii. Corbyn wystartował w przyspieszonych wyborach, ubiegając się o reelekcję[11]. Jego kontrkandydatem był Owen Smith[12]. Corbyn wygrał te wybory i utrzymał przewodnictwo w partii, zaś w przyspieszonych wyborach parlamentarnych w 2017 doprowadził do zwiększenia liczby głosów na Partię Pracy na skalę niespotykaną od 1945[13].

W związku z niezadowalającymi wynikami Partii Pracy w przyśpieszonych wyborach w 2019, które dały Partii Konserwatywnej samodzielną większość, Corbyn został zmuszony do złożenia deklaracji o rezygnacji ze stanowiska przed kolejnymi wyborami parlamentarnymi[14]. W kampanii wyborczej na nowego przewodniczącego na czoło wysunął się centrysta Keir Starmer[15], który zdobył to stanowisko w partyjnych wyborach 4 kwietnia 2020[16].

W październiku 2020 r. został zawieszony w członkostwie Partii Pracy po publikacji raportu EHRC (Equality and Human Rights Commission) dotyczącego antysemityzmu wewnątrz partii[17].

W wyborach w 2024 był kandydatem niezależnym[18] i ponownie uzyskał mandat[19].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Maciej Czarnecki: Czy Partia Pracy stanie się brytyjską SYRIZ-ą?. [w:] Gazeta Wyborcza [on-line]. Agora SA, 2015-07-28. [dostęp 2015-07-28]. (pol.).
  2. a b c Jeremy Corbyn. Politics.co.uk. [dostęp 2015-07-28]. (ang.).
  3. Dan Bloom: Who is Jeremy Corbyn? Everything you need to know about Labour’s most left-wing leadership hopeful. [w:] Mirror [on-line]. 2015-06-03. [dostęp 2015-07-28]. (pol.).
  4. The Public Whip — Voting Record - Jeremy Corbyn MP, Islington North (10133) [online], www.publicwhip.org.uk [dostęp 2020-10-09].
  5. a b c Wielka Brytania: Wystartowały wybory lidera Partii Pracy. Wśród kandydatów człowiek, który nie chce Polski w NATO [online], Wyborcza.pl, 14 sierpnia 2015 [dostęp 2015-09-05] [zarchiwizowane z adresu 2015-08-14].
  6. WMN Letters: Why Corbyn’s policies appeal [online], Western Morning News, 26 sierpnia 2015 [zarchiwizowane z adresu 2015-08-27].
  7. Mike Gapes, What would a Jeremy Corbyn foreign policy mean for Labour? [online], leftfootforward.org, 13 sierpnia 2015 (ang.).
  8. 7 reasons why Jeremy Corbyn’s leadership is a success story. redpepper.org.uk, 28 czerwca 2016. [dostęp 2016-06-29].
  9. Maciej Czarnecki, Rewolucja w Westminsterze, „Gazeta Wyborcza”, 2015-09-14, nr 214/2015 (8547), s. 8.
  10. Wielka Brytania: rozpoczęły się wybory nowego lidera Partii Pracy [online] [dostęp 2016-08-27].
  11. Wlk. Brytania: Owen Smith będzie kandydował na szefa Partii Pracy [online] [dostęp 2016-08-27].
  12. Rowena Mason: Owen Smith to challenge Corbyn for Labour leadership. The Guardian, 13 lipca 2016. [dostęp 2016-08-28]. (ang.).
  13. Jeremy Corbyn increased Labour's vote share more than any leader since 1945 [online], The Independent, 9 czerwca 2017 [dostęp 2020-10-09] (ang.).
  14. Wielki sukces Johnsona, ale na horyzoncie czają się problemy [online] [dostęp 2019-12-13].
  15. Sondaż: Keir Starmer faworytem wyborów w Partii Pracy. 11-punktowa przewaga w sondażu [online], www.rp.pl, 2 stycznia 2020 [dostęp 2020-04-05] (pol.).
  16. Partia Pracy wybrała nowego lidera. Został nim Keir Starmer [online], TVN24, 4 kwietnia 2020 [dostęp 2020-04-05] (pol.).
  17. Labour suspends Jeremy Corbyn over anti-Semitism report, „BBC News”, 29 października 2020 [dostęp 2020-10-29] (ang.).
  18. Jeremy Corbyn hits back after Labour attacks [online], Sky News [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  19. Islington North - General election results 2024, „BBC News” [dostęp 2024-07-05] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]