Przejdź do zawartości

Krystyna Budnicka: Różnice pomiędzy wersjami

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
drobne redakcyjne
uzupełnienie, drobne merytoryczne, drobne redakcyjne
Linia 22: Linia 22:


== Życiorys ==
== Życiorys ==
Urodziła się w Warszawie, w religijnej rodzinie żydowskiej<ref name="MPW" />. Była ósmym, najmłodszym, dzieckiem z rodzeństwa (do wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] sześcioro z jej rodzeństwa osiągnęło pełnoletniość). Jej ojciec Józef-Lejzor Kuczer prowadził [[Stolarstwo|warsztat stolarski]]<ref name="MPW" />. Do wybuchu wojny ukończyła pierwszą klasę szkoły powszechnej przy [[Ulica Barokowa w Warszawie|ul. Barokowej]] 7<ref name="MPW" />.
Urodziła się w Warszawie, w religijnej rodzinie żydowskiej<ref name="MPW" />. Jej ojciec prowadził [[Stolarstwo|warsztat stolarski]]<ref name="MPW" />. Była najmłodszym, ósmym dzieckiem Józefa Lejzora i Cyrli Kuczerów<ref name="Tymowski5"/>. Do wybuchu wojny ukończyła pierwszą klasę szkoły powszechnej przy [[Ulica Barokowa w Warszawie|ul. Barokowej]] 7<ref name="MPW" />.


Do utworzenia [[Getto warszawskie|getta warszawskiego]] (1940) mieszkała przy [[Plac Muranowski w Warszawie|placu Muranowskim]] (pod adresem ul. Muranowska 10)<ref>{{Cytuj książkę |nazwisko = Zieliński |imię = Jarosław |tytuł = Spacerownik po żydowskiej Warszawie |wydawca = Agora SA i Muzeum Historii Żydów Polskich |miejsce = Warszawa |data = 2014 |strony = 358 |isbn = 978-83-268-1283-5 |nazwisko2 = Majewski |imię2 = Jerzy S.}}</ref>, a po wyłączeniu z getta północnej pierzei placu w marcu 1942 zamieszkała wraz z rodziną przy [[Ulica Miła w Warszawie|ul. Miłej]]<ref name="MPW" />.
W 1940 kamienica przy [[Plac Muranowski w Warszawie|placu Muranowskim]] (pod adresem ul. Muranowska 10), w której mieszkali Kuczerowie, znalazła się w granicach [[Getto warszawskie|getta warszawskiego]]<ref>{{Cytuj książkę |nazwisko = Zieliński |imię = Jarosław |tytuł = Spacerownik po żydowskiej Warszawie |wydawca = Agora SA i Muzeum Historii Żydów Polskich |miejsce = Warszawa |data = 2014 |strony = 358 |isbn = 978-83-268-1283-5 |nazwisko2 = Majewski |imię2 = Jerzy S.}}</ref><ref name="Tymowski4">{{Cytuj pismo | nazwisko = Tymowski | imię = Wojciech | tytuł = Nie opłakałem swojej rodziny, bo ja nie miałam łez | czasopismo = Gazeta Stołeczna | strony = 4 | data = 14 kwietnia 2023}}</ref>. Po wyłączeniu z getta północnej pierzei placu w marcu 1942 zamieszkała wraz z rodziną przy [[Ulica Miła w Warszawie|ul. Miłej]]<ref name="MPW" />.


W czasie [[Wielka akcja deportacyjna w getcie warszawskim|wielkiej akcji deportacyjnej]] latem 1942 do [[Obóz zagłady w Treblince|obozu zagłady w Treblince]] zostało wywiezionych dwóch jej braci wraz z rodzinami<ref name="MPW" />. W czasie [[Powstanie w getcie warszawskim|powstania w getcie]] i po jego upadku ukrywała się wraz z rodzicami i innymi krewnymi w bunkrze wybudowanym pod kierownictwem jej brata Rafała w podziemiach narożnej kamienicy pod podwójnym adresem [[Ulica Ludwika Zamenhofa w Warszawie|ul. Zamenhofa]] 56 i ul. Muranowska 44<ref name="TP8"/>. W bunkrze był dostęp do wody pitnej i [[Elektryczność|elektryczności]]<ref name="TP8"/>. Najstarsi bracia byli członkami [[Żydowska Organizacja Bojowa|Żydowskiej Organizacji Bojowej]] i wzięli udział w powstaniu<ref name="MPW" />.
W czasie [[Wielka akcja deportacyjna w getcie warszawskim|wielkiej akcji deportacyjnej]] latem 1942 do [[Obóz zagłady w Treblince|obozu zagłady w Treblince]] zostało wywiezionych dwóch jej braci wraz z rodzinami<ref name="MPW" />. W czasie [[Powstanie w getcie warszawskim|powstania w getcie]] i po jego upadku ukrywała się wraz z rodzicami i innymi krewnymi w bunkrze wybudowanym pod kierownictwem jej brata Rafała w podziemiach narożnej kamienicy pod podwójnym adresem [[Ulica Ludwika Zamenhofa w Warszawie|ul. Zamenhofa]] 56 i ul. Muranowska 44<ref name="TP8"/>. W bunkrze był dostęp do wody pitnej i [[Elektryczność|elektryczności]]<ref name="TP8"/>. Znajdowało się tam także [[Radioodbiornik|radio]]<ref name="Tymowski4"/>. Najstarsi bracia byli członkami [[Żydowska Organizacja Bojowa|Żydowskiej Organizacji Bojowej]] i wzięli udział w powstaniu<ref name="MPW" />.


Bunkier został wykryty przez przeszukujących ruiny getta Polaków<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Hena, czyli łaska | czasopismo = Tygodnik Powszechny (wydanie specjalne „Żydowska Polska Walcząca”) | strony = 8 | data = 29 marca 2023}}</ref> we wrześniu 1943<ref name="bio"/>. Zamordowali oni wtedy jej braci, Chaima i Izraela<ref name="TP8"/>. Po wykryciu bunkra kanałami ewakuowała się na stronę aryjską<ref name="bio">{{Cytuj stronę |url = http://dzieciholocaustu.org.pl/szab3.php?s=myionas_10.php |tytuł = ''Krystyna Budnicka'' |opublikowany = dzieciholocaustu.org.pl |data dostępu = 2018-03-01}}</ref>, gdzie ukrywała się dzięki pomocy [[Rada Pomocy Żydom|Rady Pomocy Żydom „Żegota”]]<ref name="biobio" /> (w kanałach zostali jej rodzice i siostra)<ref name="MPW" />. Ukrywała się przy [[Ulica Mokotowska w Warszawie|ul. Mokotowskiej]] 1<ref name="MPW" />. Tam w lutym 1944<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Hena, czyli łaska | czasopismo = Tygodnik Powszechny (wydanie specjalne „Żydowska Polska Walcząca”) | strony = 12 | data = 29 marca 2023}}</ref> straciła brata Rafała, wydanego Niemcom przez syna dozorcy, który opiekował się zbiegami z getta<ref name="MPW" />.
Bunkier został wykryty przez przeszukujących ruiny getta Polaków<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Hena, czyli łaska | czasopismo = Tygodnik Powszechny (wydanie specjalne „Żydowska Polska Walcząca”) | strony = 8 | data = 29 marca 2023}}</ref> we wrześniu 1943<ref name="bio"/>. Zamordowali oni wtedy jej braci, Chaima i Izaaka<ref name="TP8"/>. Po wykryciu bunkra wraz z pozostałymi przy życiu jego mieszkańcami kanałami ewakuowała się na stronę aryjską<ref name="bio">{{Cytuj stronę |url = http://dzieciholocaustu.org.pl/szab3.php?s=myionas_10.php |tytuł = ''Krystyna Budnicka'' |opublikowany = dzieciholocaustu.org.pl |data dostępu = 2018-03-01}}</ref>, gdzie znalazła schronienie dzięki pomocy [[Rada Pomocy Żydom|Rady Pomocy Żydom „Żegota”]]<ref name="biobio" /> (w kanałach zostali jej rodzice i siostra)<ref name="MPW" />. Ukrywała się przy [[Ulica Mokotowska w Warszawie|ul. Mokotowskiej]] 1<ref name="MPW" />. Tam zmarł na [[Sepsa|sepsę]] jej brat Jehuda<ref name="Tymowski5">{{Cytuj pismo | nazwisko = Tymowski | imię = Wojciech | tytuł = Nie opłakałem swojej rodziny, bo ja nie miałam łez | czasopismo = Gazeta Stołeczna | strony = 5 | data = 14 kwietnia 2023}}</ref>, a w lutym 1944<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Hena, czyli łaska | czasopismo = Tygodnik Powszechny (wydanie specjalne „Żydowska Polska Walcząca”) | strony = 12 | data = 29 marca 2023}}</ref> straciła brata Rafała, wydanego Niemcom przez syna dozorcy, który opiekował się zbiegami z getta<ref name="MPW" />.


Do wybuchu [[Powstanie warszawskie|powstania warszawskiego]] wraz ze swoją bratową Anną zmieniała miejsce ukrycia. Wybuch powstania zastał je przy [[Ulica Dobra w Warszawie|ul. Dobrej]] pod opieką państwa Budnickich (ich nazwisko przyjęła po wojnie)<ref name="MPW" />. Po upadku [[Powiśle (Warszawa)|Powiśla]] [[Kalendarium powstania warszawskiego – 6 września|6 września 1944]] została wyprowadzona do obozu przejściowego w [[Kościół św. Stanisława Biskupa w Warszawie|kościele św. Stanisława]] na [[Wola (Warszawa)|Woli]], a stamtąd do [[Dulag 121 Pruszków|Dulagu 121 Pruszków]]<ref name="MPW" />. W drodze do [[Pruszków|Pruszkowa]] dołączyła do grupy sierot z jednego z [[Dom dziecka|sierocińców]] prowadzonego przez [[szarytki|siostry szarytki]]<ref name="MPW" />.
Do wybuchu [[Powstanie warszawskie|powstania warszawskiego]] wraz ze swoją bratową Anną zmieniała miejsce ukrycia. Wybuch powstania zastał je przy [[Ulica Dobra w Warszawie|ul. Dobrej]] pod opieką państwa Budnickich (ich nazwisko przyjęła po wojnie)<ref name="MPW" />. Po upadku [[Powiśle (Warszawa)|Powiśla]] [[Kalendarium powstania warszawskiego – 6 września|6 września 1944]] została wyprowadzona do obozu przejściowego w [[Kościół św. Stanisława Biskupa w Warszawie|kościele św. Stanisława]] na [[Wola (Warszawa)|Woli]], a stamtąd do [[Dulag 121 Pruszków|Dulagu 121 Pruszków]]<ref name="MPW" />. W drodze do [[Pruszków|Pruszkowa]] na prośbę Budnickiego, który spodziewał się wywiezienia na roboty do [[III Rzesza|III Rzeszy]], jako Krystyna Budnicka dołączyła do grupy sierot z jednego z [[Dom dziecka|sierocińców]] prowadzonego przez [[szarytki|siostry szarytki]]<ref name="MPW" /><ref name="Tymowski5"/>. W Pruszkowie szarytki razem z dziećmi zostały przez Niemców wypuszczone, i w kolejnych miesiącach przebywały w różnych miejscowościach w pobliżu Warszawy<ref name="Tymowski5"/>.


Po powrocie do Warszawy (1946) podjęła naukę w Gimnazjum Sióstr Nazaretanek, a następnie ukończyła studia pedagogiczne na [[Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II|Katolickim Uniwersytecie Lubelskim]] i stołecznym [[Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie|Instytucie Pedagogiki Specjalnej]]<ref>{{Cytuj stronę |url = https://radawarszawy.um.warszawa.pl/SiteCollectionDocuments/Microsoft%20Word%20-%20Informacja%20na%20stron%C4%99%20internetow%C4%85.pdf |tytuł = Uroczysta sesja Rady miasta stołecznego Warszawy 19 kwietnia 2018 r. |praca = Rada m.st. Warszawy |strony = 4 |data dostępu = 2019-11-18}}</ref>. Pracowała w Warszawie jako [[nauczyciel]]ka<ref name="TP8">{{Cytuj pismo | tytuł = Hena, czyli łaska | czasopismo = Tygodnik Powszechny (wydanie specjalne „Żydowska Polska Walcząca”) | strony = 8 | data = 29 marca 2023}}</ref>. Przez wiele lat po wojnie nie mówiła nikomu o swoich przeżyciach podczas [[Okupacja niemiecka ziem polskich (1939–1945)|okupacji]]<ref name="TP13">{{Cytuj pismo | tytuł = Hena, czyli łaska | czasopismo = Tygodnik Powszechny (wydanie specjalne „Żydowska Polska Walcząca”) | strony = 13 | data = 29 marca 2023}}</ref>. Podjęła również decyzję o konwersji na [[chrześcijaństwo]]<ref name="TP13"/>. W 1991 została członkinią nowo powstałego Stowarzyszenia Dzieci Holokaustu i napisała dla niego relację<ref name="TP8"/>.
Po powrocie do Warszawy (1946) podjęła naukę w Gimnazjum Sióstr Nazaretanek, a następnie ukończyła studia pedagogiczne na [[Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II|Katolickim Uniwersytecie Lubelskim]] i stołecznym [[Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie|Instytucie Pedagogiki Specjalnej]]<ref>{{Cytuj stronę |url = https://radawarszawy.um.warszawa.pl/SiteCollectionDocuments/Microsoft%20Word%20-%20Informacja%20na%20stron%C4%99%20internetow%C4%85.pdf |tytuł = Uroczysta sesja Rady miasta stołecznego Warszawy 19 kwietnia 2018 r. |praca = Rada m.st. Warszawy |strony = 4 |data dostępu = 2019-11-18}}</ref>. Znalazła pracę w [[Otwock]]u jako wychowawczyni w sanatorium dla dzieci chorych na gruźlicę kostno-stawową<ref name="Tymowski5"/>. Później pracowała w Warszawie jako [[nauczyciel]]ka<ref name="TP8">{{Cytuj pismo | tytuł = Hena, czyli łaska | czasopismo = Tygodnik Powszechny (wydanie specjalne „Żydowska Polska Walcząca”) | strony = 8 | data = 29 marca 2023}}</ref>. Przez wiele lat po wojnie nie mówiła nikomu o swoich przeżyciach podczas [[Okupacja niemiecka ziem polskich (1939–1945)|okupacji]]<ref name="TP13">{{Cytuj pismo | tytuł = Hena, czyli łaska | czasopismo = Tygodnik Powszechny (wydanie specjalne „Żydowska Polska Walcząca”) | strony = 13 | data = 29 marca 2023}}</ref>. Podjęła również decyzję o konwersji na [[chrześcijaństwo]]<ref name="TP13"/>. W 1991 została jednak członkinią nowo powstałego Stowarzyszenia Dzieci Holokaustu i napisała dla niego relację<ref name="TP8"/>.


Z całej wielkiej rodziny wojnę przeżyła tylko ona i bratowa<ref name="MPW" />.
Z całej wielkiej rodziny wojnę przeżyła tylko ona i bratowa<ref name="MPW" />.


1 marca 2018 [[Rada miasta stołecznego Warszawy|Rada Warszawy]] podjęła uchwałę o nadaniu jej tytułu [[Honorowi obywatele miasta stołecznego Warszawy|honorowej obywatelki miasta stołecznego Warszawy]]. Tytuł wręczono w trakcie uroczystej sesji [[Rada miasta stołecznego Warszawy|Rady m.st. Warszawy]] z okazji 75. rocznicy wybuchu [[Powstanie w getcie warszawskim|powstania w getcie warszawskim]] na [[Zamek Królewski w Warszawie|Zamku Królewskim]]<ref name="biobio" /><ref>{{Cytuj stronę |url = https://bip.warszawa.pl/NR/rdonlyres/FDA65D35-BBA3-4053-A94E-626ADB2F42F2/1334189/1663_uch.docx |tytuł = Uchwała nr LXII/1663/2018 z 01-03-2018 w sprawie nadania Honorowego Obywatelstwa Miasta Stołecznego Warszawy |data = 2018-03-01 |opublikowany = Biuletyn Informacji Publicznej m.st. Warszawy |data dostępu = 2018-03-20}}</ref><ref>{{Cytuj stronę|url = https://tvnwarszawa.tvn24.pl/informacje,news,ocaleni-z-holokaustu-warszawa-brma-nowych-honorowych-obywateli,258029.html |tytuł = Ocaleni z Holokaustu. Warszawa ma nowych honorowych obywateli |opublikowany = tvnwarszawa.tvn24.pl |data dostępu = 2018-04-19}}</ref>.
1 marca 2018 [[Rada miasta stołecznego Warszawy|Rada Warszawy]] podjęła uchwałę o nadaniu jej tytułu [[Honorowi obywatele miasta stołecznego Warszawy|honorowej obywatelki miasta stołecznego Warszawy]]. Tytuł wręczono w trakcie uroczystej sesji [[Rada miasta stołecznego Warszawy|Rady m.st. Warszawy]] z okazji 75. rocznicy wybuchu [[Powstanie w getcie warszawskim|powstania w getcie warszawskim]] na [[Zamek Królewski w Warszawie|Zamku Królewskim]]<ref name="biobio" /><ref>{{Cytuj stronę |url = https://bip.warszawa.pl/NR/rdonlyres/FDA65D35-BBA3-4053-A94E-626ADB2F42F2/1334189/1663_uch.docx |tytuł = Uchwała nr LXII/1663/2018 z 01-03-2018 w sprawie nadania Honorowego Obywatelstwa Miasta Stołecznego Warszawy |data = 2018-03-01 |opublikowany = Biuletyn Informacji Publicznej m.st. Warszawy |data dostępu = 2018-03-20}}</ref><ref>{{Cytuj stronę|url = https://tvnwarszawa.tvn24.pl/informacje,news,ocaleni-z-holokaustu-warszawa-brma-nowych-honorowych-obywateli,258029.html |tytuł = Ocaleni z Holokaustu. Warszawa ma nowych honorowych obywateli |opublikowany = tvnwarszawa.tvn24.pl |data dostępu = 2018-04-19}}</ref>.

== Życie prywatne ==
Miała sześciu starszych braci (Izaaka, Borucha, Szaję, Chaima, Rafała i Jehudę) i starszą siostrę Perlę<ref name="Tymowski5"/>.


== Przypisy ==
== Przypisy ==

Wersja z 20:37, 24 cze 2023

Krystyna Budnicka
{{{alt grafiki}}}
Krystyna Budnicka (2019)
Data i miejsce urodzenia

8 maja 1932
Warszawa

Alma Mater

Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II

Multimedia w Wikimedia Commons
95. rocznica urodzin Ireny Sendlerowej (siedzi po lewej).
Od prawej z przodu: Joanna Sobolewska-Pyz i Krystyna Budnicka, stoją Małgorzata Indraszyk, Janina Zgrzembska, Elżbieta Ficowska i Julian Pyz (2005)
Krystyna Budnicka z wolontariuszkami akcji „Żonkile” podczas 70. rocznicy powstania w getcie warszawskim (2013)

Krystyna Budnicka (ur. jako Hena Kuczer[1] 8 maja 1932 w Warszawie[2]) – polska działaczka społeczna pochodzenia żydowskiego, członkini Stowarzyszenia Dzieci Holocaustu, honorowa obywatelka miasta stołecznego Warszawy

Życiorys

Urodziła się w Warszawie, w religijnej rodzinie żydowskiej[2]. Jej ojciec prowadził warsztat stolarski[2]. Była najmłodszym, ósmym dzieckiem Józefa Lejzora i Cyrli Kuczerów[3]. Do wybuchu wojny ukończyła pierwszą klasę szkoły powszechnej przy ul. Barokowej 7[2].

W 1940 kamienica przy placu Muranowskim (pod adresem ul. Muranowska 10), w której mieszkali Kuczerowie, znalazła się w granicach getta warszawskiego[4][5]. Po wyłączeniu z getta północnej pierzei placu w marcu 1942 zamieszkała wraz z rodziną przy ul. Miłej[2].

W czasie wielkiej akcji deportacyjnej latem 1942 do obozu zagłady w Treblince zostało wywiezionych dwóch jej braci wraz z rodzinami[2]. W czasie powstania w getcie i po jego upadku ukrywała się wraz z rodzicami i innymi krewnymi w bunkrze wybudowanym pod kierownictwem jej brata Rafała w podziemiach narożnej kamienicy pod podwójnym adresem ul. Zamenhofa 56 i ul. Muranowska 44[6]. W bunkrze był dostęp do wody pitnej i elektryczności[6]. Znajdowało się tam także radio[5]. Najstarsi bracia byli członkami Żydowskiej Organizacji Bojowej i wzięli udział w powstaniu[2].

Bunkier został wykryty przez przeszukujących ruiny getta Polaków[7] we wrześniu 1943[8]. Zamordowali oni wtedy jej braci, Chaima i Izaaka[6]. Po wykryciu bunkra wraz z pozostałymi przy życiu jego mieszkańcami kanałami ewakuowała się na stronę aryjską[8], gdzie znalazła schronienie dzięki pomocy Rady Pomocy Żydom „Żegota”[1] (w kanałach zostali jej rodzice i siostra)[2]. Ukrywała się przy ul. Mokotowskiej 1[2]. Tam zmarł na sepsę jej brat Jehuda[3], a w lutym 1944[9] straciła brata Rafała, wydanego Niemcom przez syna dozorcy, który opiekował się zbiegami z getta[2].

Do wybuchu powstania warszawskiego wraz ze swoją bratową Anną zmieniała miejsce ukrycia. Wybuch powstania zastał je przy ul. Dobrej pod opieką państwa Budnickich (ich nazwisko przyjęła po wojnie)[2]. Po upadku Powiśla 6 września 1944 została wyprowadzona do obozu przejściowego w kościele św. Stanisława na Woli, a stamtąd do Dulagu 121 Pruszków[2]. W drodze do Pruszkowa na prośbę Budnickiego, który spodziewał się wywiezienia na roboty do III Rzeszy, jako Krystyna Budnicka dołączyła do grupy sierot z jednego z sierocińców prowadzonego przez siostry szarytki[2][3]. W Pruszkowie szarytki razem z dziećmi zostały przez Niemców wypuszczone, i w kolejnych miesiącach przebywały w różnych miejscowościach w pobliżu Warszawy[3].

Po powrocie do Warszawy (1946) podjęła naukę w Gimnazjum Sióstr Nazaretanek, a następnie ukończyła studia pedagogiczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i stołecznym Instytucie Pedagogiki Specjalnej[10]. Znalazła pracę w Otwocku jako wychowawczyni w sanatorium dla dzieci chorych na gruźlicę kostno-stawową[3]. Później pracowała w Warszawie jako nauczycielka[6]. Przez wiele lat po wojnie nie mówiła nikomu o swoich przeżyciach podczas okupacji[11]. Podjęła również decyzję o konwersji na chrześcijaństwo[11]. W 1991 została jednak członkinią nowo powstałego Stowarzyszenia Dzieci Holokaustu i napisała dla niego relację[6].

Z całej wielkiej rodziny wojnę przeżyła tylko ona i bratowa[2].

1 marca 2018 Rada Warszawy podjęła uchwałę o nadaniu jej tytułu honorowej obywatelki miasta stołecznego Warszawy. Tytuł wręczono w trakcie uroczystej sesji Rady m.st. Warszawy z okazji 75. rocznicy wybuchu powstania w getcie warszawskim na Zamku Królewskim[1][12][13].

Życie prywatne

Miała sześciu starszych braci (Izaaka, Borucha, Szaję, Chaima, Rafała i Jehudę) i starszą siostrę Perlę[3].

Przypisy

  1. ↑ a b c Ocaleni z Holokaustu zostali honorowymi obywatelami Warszawy. tvnwarszawa.tvn24.pl. [dostęp 2018-03-01].
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Krystyna Budnicka. [w:] Archiwum Historii Mówionej [on-line]. 1944.pl. [dostęp 2018-03-01].
  3. ↑ a b c d e f Wojciech Tymowski. Nie opłakałem swojej rodziny, bo ja nie miałam łez. „Gazeta Stołeczna”, s. 5, 14 kwietnia 2023. 
  4. ↑ Jarosław Zieliński, Jerzy S. Majewski: Spacerownik po żydowskiej Warszawie. Warszawa: Agora SA i Muzeum Historii Żydów Polskich, 2014, s. 358. ISBN 978-83-268-1283-5.
  5. ↑ a b Wojciech Tymowski. Nie opłakałem swojej rodziny, bo ja nie miałam łez. „Gazeta Stołeczna”, s. 4, 14 kwietnia 2023. 
  6. ↑ a b c d e Hena, czyli łaska. „Tygodnik Powszechny (wydanie specjalne „Żydowska Polska Walcząca”)”, s. 8, 29 marca 2023. 
  7. ↑ Hena, czyli łaska. „Tygodnik Powszechny (wydanie specjalne „Żydowska Polska Walcząca”)”, s. 8, 29 marca 2023. 
  8. ↑ a b Krystyna Budnicka. dzieciholocaustu.org.pl. [dostęp 2018-03-01].
  9. ↑ Hena, czyli łaska. „Tygodnik Powszechny (wydanie specjalne „Żydowska Polska Walcząca”)”, s. 12, 29 marca 2023. 
  10. ↑ Uroczysta sesja Rady miasta stołecznego Warszawy 19 kwietnia 2018 r.. [w:] Rada m.st. Warszawy [on-line]. s. 4. [dostęp 2019-11-18].
  11. ↑ a b Hena, czyli łaska. „Tygodnik Powszechny (wydanie specjalne „Żydowska Polska Walcząca”)”, s. 13, 29 marca 2023. 
  12. ↑ Uchwała nr LXII/1663/2018 z 01-03-2018 w sprawie nadania Honorowego Obywatelstwa Miasta Stołecznego Warszawy. Biuletyn Informacji Publicznej m.st. Warszawy, 2018-03-01. [dostęp 2018-03-20].
  13. ↑ Ocaleni z Holokaustu. Warszawa ma nowych honorowych obywateli. tvnwarszawa.tvn24.pl. [dostęp 2018-04-19].

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krystyna_Budnicka&oldid=70723975”