Przejdź do zawartości

Książeczka żeglarska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Okładka polskiej książeczki żeglarskiej
Przykład wpisów w książeczce żeglarskiej

Książeczka żeglarska (książka żeglarska) – podstawowy dokument marynarzy zatrudnionych na statkach handlowych, stwierdzający tożsamość, dokumentujący przebieg pracy oraz umożliwiający przekraczanie granicy morskiej i pobyt we wszystkich portach świata. Książeczkę żeglarską wydaje organ administracji rządowej niezespolonej – Dyrektor Urzędu Morskiego, a za granicą placówki konsularne. Książeczka żeglarska ma status paszportu służbowego przy przekraczaniu innych granic niż morska – np. przy wymianach załogi dokonywanych za granicą lub też po utracie paszportu książeczka żeglarska umożliwia powrót do Polski[1].

W odróżnieniu od procedur przyznawania paszportów nie we wszystkich państwach trzeba być obywatelem danego państwa, aby otrzymać jego książeczkę żeglarską. Można też posiadać książeczki żeglarskie wielu państw.

W Polsce

[edytuj | edytuj kod]

W Rzeczypospolitej Polskiej sprawy związane z książeczkami żeglarskimi regulują następujące akty prawne:

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Art. 7 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu:
    1. Książeczka żeglarska jest dokumentem osobistym marynarza, poświadczającym jego tożsamość, dokumentującym przebieg zatrudnienia na statkach oraz uprawniającym do przekraczania granicy Rzeczypospolitej Polskiej.
    2. Marynarz, będący obywatelem polskim, może wrócić na podstawie książeczki żeglarskiej do kraju w okresie 12 miesięcy od dnia utraty jej ważności.