Przejdź do zawartości

Legia Warszawa (piłka nożna)

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez 85.222.86.54 (dyskusja) o 15:18, 19 sie 2009. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.

Szablon:Klub piłkarski infobox KP Legia Warszawa (oficjalna nazwa Klub Piłkarski Legia Warszawa Sportowa Spółka Akcyjna) – polski klub piłkarski z siedzibą w Warszawie, od 9 kwietnia 2004 stanowiący część holdingu Grupa ITI, kontynuator tradycji – powołanej w marcu 1916 w Kościuchnówce pod Maniewiczami – piłkarskiej drużyny Legjonowej, reaktywowanej 14 marca 1920 w Warszawie. Od lat 90. XX wieku zajmuje 1. miejsce w tabeli wszech czasów polskiej ekstraklasy, będąc zarazem jednym z najbardziej utytułowanych polskich klubów piłkarskich na arenie międzynarodowej (m.in. półfinalista Pucharu Europy Mistrzów Krajowych 1969/70 i Pucharu Europy Zdobywców Pucharów 1990/91, a także ćwierćfinalista Ligi Mistrzów 1995/96).

Początkowo klub działał jako jedna z sekcji wielosekcyjnego CWKS Legia, a w niezależny podmiot (Autonomiczną Sekcję Piłki Nożnej) przekształcił się 25 kwietnia 1989. Od 12 lutego 1997 ma status Sportowej Spółki Akcyjnej (SSA), natomiast od 13 czerwca 2003 występuje pod nazwą KP Legia Warszawa. Międzynarodowa Federacja Historyków i Statystyków Futbolu sklasyfikowała Legię w 2008 na 236. miejscu spośród 350 klubów będących w rankingu[1].

Historia

Założenie klubu

Do utworzenia klubu przyczynił się w znacznym stopniu wybuch I wojny światowej, bowiem w skład ówczesnych Legionów Polskich wchodziło wielu żołnierzy, którzy przed wojną uprawiali futbol[2].

Plik:Mielech.jpg
Stanisław Mielech, jeden z założycieli Legii

Pierwsze treningi drużyna rozpoczęła jeszcze wiosną 1915 w Piotrkowie Trybunalskim, zaś między 5 a 15 marca 1916 na wniosek chorążego Zygmunta Wasseraba w kancelarii kompanii sztabowej Komendy Legionów Polskich w Kościuchnówce (znajdującej się niedaleko Maniewicz na Wołyniu) doszło do założenia klubu piłkarskiego. Na jej prezesa mianowano chorążego Władysława Groele, a plutonowy Stanisław Mielech zaproponował nazwę "drużyna Legjonowa"[3], biało-czarne barwy i herb ukazujący białą literę "L" (symbol Legionów) na czarnej tarczy. Innymi propozycjami nazwy były: "Drużyna Komendy Legionów" oraz "Stryr"[4][5]. Piłkarze grali w białych strojach z ukośnymi czarnymi pasami (nawiązanie do Czarnych Lwów)[6] .

Drużyna Legii w 1916

Jeszcze wiosną tego samego roku zespół rozegrał szereg meczów z innymi drużynami żołnierskimi, które w większości kończyły się zwycięstwami "drużyny Legjonowej". Najstarsze zachowane wyniki to: 7:0 z Dywizyjnym Zakładem Sanitarnym, 3:3 z 6. Pułkiem Piechoty Legionów oraz dwa zwycięstwa (6:4 i 3:1) z 4. Pułkiem Piechoty Legionów[6]. W lipcu 1916 – w związku z ofensywą Brusiłowa – Legiony zaczęły wycofywać się na zachód, a klub przeniósł się do Warszawy. Pierwszy mecz w nowym mieście rozegrano 29 kwietnia 1917 (remis 1:1 na Agrykoli przeciwko Polonii Warszawa). W sumie z dziewięciu rozegranych w stolicy spotkań Legia trzy zremisowała, a sześć wygrała. W pierwszym wyjazdowym spotkaniu Legia odniosła zwycięstwo 2:1 nad ówczesnym mistrzem Polski Cracovią w Krakowie, dzięki czemu została obwołana nieoficjalnym mistrzem kraju[6]. W 1918 wojna się zakończyła i drużynę rozwiązano.

Lata 20. i 30. XX wieku

Klub reaktywowano 14 marca 1920. W salach kasyna oficerskiego na Zamku Królewskim grupa byłych oficerów utworzyła Wojskowy Klub Sportowy (WKS) Warszawa, ustalając dla niego biało-czerwone barwy statutowe. Pośród nich był Zygmunt Wasserab, jeden z założycieli klubu[7].

Niektórzy historycy nie uznają 1916 za datę powstania Legii. Twierdzą, że nie można wykazać związku między "drużyną Legionową" a WKS Warszawa. Sam Mielech twierdził, że jest to kontynuacja zakładanego przez niego klubu[5][8].

Z powodu wojny bolszewickiej i udziału w niej wielu warszawskich piłkarzy, WKS nie został zgłoszony do premierowych rozgrywek o mistrzostwo Polski w 1920. W sezonach 1921–1926 drużyna nigdy nie wyszła poza klasę A okręgu warszawskiego, lecz był to okres bardzo ważny dla klubu. W 1922 uchwalono statut umożliwiający grę w zespole osobom cywilnym i zmieniono nazwę na Wojskowy Klub Sportowy "Legia" Warszawa. W tym czasie ogłoszono także fuzję z Koroną Warszawa, która spowodowała przejęcie nowych, biało-zielonych barw klubowych.

W pierwszym międzynarodowym meczu (18 maja 1922) Legioniści ulegli na własnym stadionie 2:9 czechosłowackiej Viktorii Żiżkow Praga[2].

Po pierwszym w historii wyjściu poza klasę A w 1927, Legia zakwalifikowała się do nowo powstałej Polskiej Ligi Piłki Nożnej i zajęła w niej piąte miejsce, mimo pięciu porażek na początku rozgrywek. Napastnik Legionistów Marian Łańko zajął w tym sezonie drugie miejsce w klasyfikacji strzelców, z 31 trafieniami. Warszawski klub zadebiutował także w pucharze Polski, wygrywając mecz z Pogonią Warszawa 7:0. Przez dwa kolejne sezony Legia zajmowała wyższe miejsca w lidze niż inne stołeczne kluby: Polonia i Warszawianka.

W 1930, po trzech latach budowy, otwarto przy ulicy Łazienkowskiej Stadion Wojska Polskiego. W pierwszym meczu na nowym obiekcie Legia zremisowała z nieistniejącą już Europą Barcelona 1:1. W tym samym roku Legioniści pokonali Ruch Hajduki Wielkie 7:1 w swoim setnym występie w ekstraklasie. Legia odnosiła również największe przedwojenne sukcesy i do mistrzostwa Polski w latach 1930 i 1931 brakowało jej odpowiednio trzech i jednego punktu.

W sezonie 1935 Legia utrzymała się w lidze dzięki jednemu punktowi przewagi nad zdegradowaną Cracovią, a następnie w 1936, w jubileusz 20-lecia klubu, przegrała siedem kolejnych meczów z rzędu i zanotowała jedyny w okresie swego istnienia spadek z pierwszej ligi. W 1937 władze klubu zdecydowały o jego powrocie do wojskowego statutu. W efekcie z pierwszego zespołu odeszły prawie wszystkie osoby cywilne, głównie do innych warszawskich drużyn. W 1937 w klasie A okręgu warszawskiego Legia zajęła czwarte miejsce, a rok później pierwsze, premiowane grą w barażach o I ligę. Wojskowi zajęli w nich trzecią lokatę i nie zdołali awansować. Zarząd zareagował wycofaniem klubu ze wszystkich rozgrywek i postanowił rozgrywać tylko mecze towarzyskie. W 1938 większość sekcji drużyny rozwiązano, pozostawiając jedynie trzy: tenisową, pływacką i motorową.

Reaktywacja

Po zakończeniu II wojny światowej, w kwietniu 1945 klub reaktywowano pod nazwą I Wojskowego Klubu Sportowego Warszawa, a w czerwcu tego roku dodano historyczny człon Legia. Drużyna początkowo rozgrywała spotkania towarzyskie ze stołecznymi zespołami, a także z klubami z innych krajów, m.in. ze szwedzkim IFK Norrköping oraz jugosłowiańskim Partizanem Belgrad. W pierwszych powojennych mistrzostwach polski (1946) Zieloni zajęli drugie miejsce w swojej grupie eliminacyjnej, odpadając z dalszej rywalizacji. Legionistów wyprzedziła wtedy warszawska Polonia, która zdobyła potem mistrzostwo. Do startującej w 1948, po dziewięcioletniej przerwie, ekstraklasy Wojskowi zakwalifikowali się po zwycięstwie w eliminacjach międzyokręgowych makroregionu północno-wschodniego oraz po zdobyciu drugiego miejsca w kwalifikacjach ogólnopolskich. Klub zajął w nich ostatecznie czwarte miejsce, remisując (3:3 z Ruchem Chorzów) przy okazji swój 250. mecz ligowy[6]. Przez dwa kolejne ligowe sezony Legia utrzymywała się w ekstraklasie dzięki lepszemu bilansowi bramek od zdegradowanych zespołów. W listopadzie 1949, po reformach wprowadzanych przez ówczesne władze, kolejny raz zmieniono nazwę, na Centralny Wojskowy Klub Sportowy Warszawa oraz nadano nowy herb (Duża litera C, a w niej mniejsze: W, K, S). Oficjalnym patronem drużyny zostało Ludowe Wojsko Polskie.

W 1951, gdy na wzór radziecki mistrzem Polski zostawał zdobywca pucharu, warszawska drużyna zajęła trzecie miejsce. Rok później Legia odniosła pierwszy sukces w swej historii. W pucharze Polski Wojskowi dotarli do finału, w którym ulegli warszawskiej Polonii 0:1. Do tej fazy rozgrywek dotarły jednak wzmocnione o graczy z pierwszego składu rezerwy Legionistów, pierwsza drużyna odpadła w 1/8 finału.

Lata pierwszych sukcesów

Plik:L.Brychczy.jpg
Lucjan Brychczy, piłkarz a potem trener warszawskiej Legii

29 września 1955 Legia zdobyła po raz pierwszy Puchar Polski (5:0 w Warszawie z Lechią Gdańsk), a miesiąc później, 20 listopada, mistrzostwo Polski (1:1 w Sosnowcu z Zagłębiem). Był to pierwszy dublet w historii polskiej piłki, ale trenera Steinera, który odniósł ten sukces, zastąpił Ryszard Koncewicz. Powtórzył on wyczyn poprzednika i na 40-lecie istnienia klubu, po remisie 2:2 z ŁKS-em Łódź i zwycięstwie 3:0 nad Górnikiem Zabrze, doprowadził drużynę do mistrzostwa i zdobycia Pucharu Polski. Wielu piłkarzy z tamtego składu znalazło się w drużynie przy okazji poboru do wojska[9]. Byli to wcześniej zawodnicy takich klubów jak: Polonia Bytom, Ruch Chorzów czy Wawel Kraków. Ten ostatni, jak większość OWKSów, został rozwiązany. Oficjalnie z powodu "reorganizacji pionu wojskowego", jednak oznaczało to tylko wzmocnienie CWKS-u[10]. Dodatkowo w tym sezonie Legia odniosła swoje najwyższe zwycięstwo w historii, pokonując krakowską Wisłę 12:0. Trzy pierwsze miejsca w klasyfikacji strzelców zajęli gracze warszawskiego zespołu. Przez kolejne cztery sezony Wojskowi utrzymywali się w górnej części tabeli.

Debiut klubu w europejskich pucharach zakończył się na 1/16 finału Pucharu Europy Mistrzów Krajowych, po przegranym dwumeczu z bratysławskim Slovanem (0:4 w Bratysławie i 2:0 w Warszawie).

2 lipca 1957 powrócono do historycznej nazwy Legia (Centralny Wojskowy Klub Sportowy "Legia" Warszawa), przybrano nowe, obowiązujące do dzisiaj, barwy – czerwono-biało-zielono-czarne i przyjęto obowiązujący do 30 czerwca 2005 herb. 24 września Legioniści, grający jako reprezentacja Warszawy, zostali zaproszeni do Hiszpanii, na pierwszy mecz na nowym stadionie FC Barcelona, Camp Nou.

Sukcesy w Europie

W latach 60. XX wieku Legia regularnie zajmowała czołowe miejsca w ligowej tabeli. W 1960 na Stadionie Wojska Polskiego zamontowano sztuczne oświetlenie. Stadion Wojska Polskiego stał się drugiem obiektem w Polsce, na którym można było rozgrywać mecze po zmroku. Pierwsze spotkanie bez naturalnego światła rozegrane zostało z duńskim AGF Århus[11]. W tym sezonie Tadeusz Błażejewski strzelił tysięczną ligową bramkę dla Wojskowych. W sezonie 1966/67 w Legii zadebiutował Kazimierz Deyna.

W latach 1964 i 1966 Wojskowi zdobyli dwa Puchary Polski. Drugi puchar na 50-lecie powstania klubu wywalczyli 15 sierpnia na stadionie poznańskiej Warty, pokonując Górnika Zabrze 2:1, gdy Berbart Blaut strzelił gola w ostatnich sekundach dogrywki. Po zdobyciu tego trofeum Legia awansowała do Pucharu Zdobywców Pucharów, gdzie odpadła w 1/16 finału z BSG Chemie Lipsk (0:3, 2:2).

W sezonie 1964/65 Legia jako pierwsza polska drużyna doszła do 1/4 Pucharu Zdobywców Pucharów. Legioniści przegrali z TSV 1860 Monachium u siebie 0:4, a w Niemczech zremisowali 0:0. W 1967 Legia wygrała w swojej grupie w Pucharze Karla Rappana (dziś Puchar Intertoto), ale rozgrywek tych nie prowadziła UEFA i nie było to premiowane awansem do Pucharu UEFA. Rok później warszawiacy zadebiutowali w Pucharze Miast Targowych 1968/69, pokonując 6:0 TSV 1860 Monachium. Stołeczny zespół w 1969 zdobył tytuł mistrzowski na dwa lata, a rok później doszedł do półfinału Pucharu Europy Mistrzów Krajowych 1969/1970 (0:0 i 0:2 z holenderskim Feyenoordem Rotterdam). Pod koniec lat 60. XX wieku stołeczni juniorzy starsi zdobyli pierwszy w historii klubu tytuł mistrzowski dla Legii.

Lata 70.

W 1971 Legia kończyła sezon na drugim miejscu, rok później na trzecim, w kolejnych latach nadal utrzymywała się w górnej połowie tabeli, ale bez większych sukcesów. Był to również czas, gdy w Polsce powstawały pierwsze kluby kibica i ten działający na Legii zdecydował się zasiadać na trybunie otwartej, nazywanej żyletą od reklamy sponsora (żyletek marki Polsilver), którego baner reklamowy znajdował się nad tą trybuną. Od grudnia 1971 do lutego 1972 Legioniści odbyli tournée po Hiszpanii oraz państwach Ameryki Południowej: Ekwadorze, Kostaryce i Kolumbii (pierwsza wizyta Legii w tej części świata). W tym okresie warszawski klub pokonał w Pucharze Zdobywców Pucharów 9:0 Víkingur Reykjavík[12], co jest najwyższa wygraną polskiego zespołu w europejskich pucharach. W kolejnej rundzie Legia trafiła na włoski A.C. Milan. Pierwsze spotkanie rozegrane na Stadionie Dziesięciolecia zakończyło się remisem 1:1[13]. W dogrywce na San Siro również padł taki wynik w regulaminowym czasie gry, zwycięską bramkę na 2:1 Milan zdobył na dwie minuty przed końcem dogrywki[14][15]. Wojskowi zdobyli w tym sezonie swój piąty Puchar Polski. Po wyeliminowaniu w półfinale Szombierek (3:1 i 1:1)[16][17] odbył się mecz finałowy z drugim bytomskim klubem: Polonią. 17 czerwca 1973 w Poznaniu wynik bezbramkowy utrzymywał się przez 90 minut podstawowego czasu gry, a także przez cała dogrywkę. Legioniści wygrali ostatecznie w rzutach karnych wynikiem 4:2[18].

Kolejna podróż zagraniczna odbyła się w 1975, stołeczna drużyna poleciała do Australii i została pierwszą polską drużyną, która była na wszystkich kontynentach (oprócz Antarktydy)[2]. W tym roku odbył się także pierwszy transfer polskiego zawodnika na Zachód, na co pozwolił PZPN i Ministerstwo Sportu. Robert Gadocha został kupiony przez FC Nantes, późniejszego mistrza Francji.

W 1976 obchodzono 70-lecie powstania klubu. Rozegrane zostały dwa mecze: z warszawską Polonią (zwycięstwo 2:0) oraz ze słowacką Duklą(wygrana 4:2). Legioniści odbyli również podróż do Indonezji. Rozegrano wtedy sześć meczów (cztery zwycięstwa, dwa remisy) oraz strzelono łącznie 15 bramek. Na wyjeździe zabrakło Deyny, który przebywał na zgrupowaniu kadry w Jugosławii i Grecji[19].

Przez drugą połowę lat 70. Legioniści utrzymywali się poza podium w mistrzostwach Polski, a w sezonie 1979/80 zdobyli brązowy medal. W 1977 po raz drugi warszawski zespół wystąpił w Pucharze Karla Rappana (później Puchar Intertoto UEFA). Przeciwnikami warszawiaków były takie kluby jak: Landskrona BoIS (1:0 i 2:1), SK Slavia Praga (1:1 i 2:2) oraz BSC Young Boys (4:1 i 1:1)[20]. Legia zajęła drugie miejsce w grupie i po raz drugi nie było to premiowane awansem do Pucharu UEFA. Pod koniec dekady miał miejsce towarzyski mecz Legii z Manchesterem City. Całe spotkanie rozegrał wtedy Kazimierz Deyna. Strzelił w tym meczu dwie bramki, jedną dla Wojskowych(gdzie grał w pierwszej połowie), a drugą dla swojego nowego klubu(w drugiej części spotkania), do którego przeszedł za 100 tys. funtów szterlingów. Spotkanie cieszyło się bardzo dużym zainteresowaniem i wielu musiało oglądach mecz zza bram stadionu[2].

Kazimierz Deyna, jedyny gracz Legii z zastrzeżonym numerem

Pod koniec lat 70. Legia zdobyła Puchar Polski. 9 maja pokonała 5:0 z poznańskim Lechem. W lidze Wojskowi zajęli trzecie miejsce.

Lata 80.

Na początku lat 80. Legia obroniła Puchar Polski, wygrywając 24 czerwca 1:0 z Pogonią Szczecin, w lidze zaś zajęła 5. miejsce. W Pucharze Zdobywców Pucharów Wojskowi rozegrali w 1982 mecz z gruzińskim Dinamem Tbilisi. Podczas pierwszego meczu w Warszawie kibice, ze względu na bardzo dużą liczbę milicjantów na stadionie, zaczęli skandować hasła: "Precz z komuną" oraz "MO - Gestapo". Po przegranym 0:1 spotkaniu, fani zorganizowali pochód antykomunistyczny (sytuacja taka powtarzała się w latach 80. kilkakrotnie). Rezultatem 0:1 zakończył się również mecz rewanżowy, który w Tbilisi oglądało 90 tysięcy fanów[21][22][23].

Sezon 1982/83 rozpoczął się od zmiany części kadry zespołu. Legia zyskała w połowie rozgrywek także nowego trenera, Kazimierza Górskiego zastąpił Jerzy Kopa. Wojskowi zajęli ostatecznie ósme miejsce w tabeli ligowej, zaś z Pucharu Polski odpali w ćwierćfinale, po przegranej 0:1 z poznańskim Lechem w Warszawie.

W 1984 po rundzie jesiennej Legia zajmowała pierwsze miejsce, a na koniec rozgrywek została wicemistrzem. Uprawniało to do udziału w Pucharze UEFA. Rok później powtórzono tez sukces. W obydwu przypadkach tytuł mistrzowski zdobywał Górnik Zabrze. W tych latach, w Pucharze UEFA, Legioniści dochodzili kolejno do 1/8 i 1/16 finału, odpadając dwukrotnie z mediolańskim Interem. W pierwszym przypadku mediolańczycy zremisowali u siebie 0:0, co zostało uznane za wielki sukces Legionistów[2]. Rewanż przy Łazienkowskiej zakończył się wynikiem 0:1 i to włoska drużyna awansował do kolejnej rundy[24][25]. Dwumecz w 1985 zakończył się zwycięstwem Legii 3:2 na Łazienkowskiej, ale we Włoszech porażka 0:1 wyeliminowała warszawiaków z Pucharu UEFA[26][27]. Na początku sezonu 1986/87 warszawska drużyna odbyła podróż do Chin i pokonując Reprezentację Chin 2:0, wywalczyła Puchar Wielkiego Muru, grając w Pekinie i innych miastach przez tydzień na przełomie lipca i sierpnia[28]. Pod koniec 1987 na stadionie Legii zlikwidowany został żużlowy tor i boisko na stadionie zostało poszerzone. Kolejny rok zmagań w lidze Legia zakończyła na trzecim miejscu, a także doszła do finału Pucharu Polski. W Łodzi Wojskowi zremisowali z Lechem 1:1 i o zwycięstwie zadecydowały rzuty karne, a te wygrał poznański zespół 3:2. Rok później Legioniści zdobyli Puchar Polski na stadionie w Olsztynie, zwyciężając Jagiellonię Białystok 5:2. Dwa tygodnie później Legia zdobyła również Superpuchar Polski, ogrywając w Zamościu Ruch Chorzów 3:0.

Pod koniec dekady, 13 września 1989, Legia grała z Barceloną w pierwszej rundzie Pucharu Zdobywców Pucharów. Mecz w Barcelonie zakończył się remisem 1:1, po nieuznanej bramce dla Wojskowych i karnym dla przeciwników w 85. minucie meczu. W rewanżu przy Łazienkowskiej Legia przegrała 0:1, przy 25 tysiącach ludzi na trybunach. Jedyną bramkę strzelił wtedy Michael Laudrup.

Pod koniec tego okresu - 25 kwietnia 1989 władze klubu zadecydowały o odłączenie się sekcji piłkarskiej od wielosekcyjnego CWKS i utworzenie Autonomicznej Sekcji Piłki Nożnej (ASPN CWKS "Legia" Warszawa). Pierwszym sukcesem po tym wydarzeniu było zdobycie Superpucharu Polski (3:0 z Ruchem Chorzów w Zamościu).

1 września tego samego roku w wypadku zginął Kazimierz Deyna, były piłkarz klubu.

Dzięki zdobyciu dziewiątego Pucharu Polski w 1990 Legia mogła zagrać w Europie. W rywalizacji z europejskimi drużynami warszawski klub dotarł do półfinału pucharu zdobywców pucharów i odpadł po pojedynku z Manchesterem United(1:1 w Manchesterze i 1:3 w Warszawie)[29].

Lata 90.

Na samym początku tego okresu stołecznej ekipie groził spadek do drugiej ligi[29]. Sezon 1990/91 Legia ukończyła na 9. miejscu[29], zaś następny na 10. pozycji[29].

Rok 1993

Jesienią 1993 roku w Legię zainwestował pierwszy prywatny inwestor Janusz Romanowski. Podpisano umowy sponsorskie min. z FSO (2,4 mld starych złotych za dwa lata) oraz Adidasem. Po czwartej kolejce sezonu 1993/94 trenerem Legii został Janusz Wójcik. Wysoki budżet pozwolił na sprowadzenie klasowych piłkarzy (Maciej Śliwowski, Radosław Michalski) i włączenie się do walki o mistrzostwo[30]. 20 czerwca 1993 drużyna wywalczyła mistrzostwo Polski (6:0 z Wisłą w Krakowie). Dzień później tytuł ten został jednak odebrany przez prezydium zarządu PZPN, stosunkiem głosów 5:4, z powodu zarzutu przekupstwa (nieudowodnionego) w ostatnim ligowym meczu. Klub musiał także zapłacić 500 mln złotych kary, a władze UEFA wykluczyły Legię z europejskich pucharów[31].

Wszystkie dotychczasowe wnioski dotyczące uchylenia owej decyzji (ostatnie z grudnia 2004 i stycznia 2007) zostały rozpatrzone negatywnie[32], a mistrzostwo ostatecznie przypadło Lechowi Poznań, który po unieważnieniu ostatnich meczów Legii i ŁKS-u, zajął w tabeli pierwsze miejsce.

W tym samym sezonie komisja do spraw przeciwdziałania dopingowi w sporcie uznała, że Roman Zub, piłkarz Legii, grał po zażyciu środków dopingujących w meczu z Widzewem Łódź. Próbkę moczu gracza zbadano także w laboratorium w Moskwie, gdzie uznano, że podwyższony poziom testosteronu nie był wynikiem stosowania dopingu. Mecz początkowo zweryfikowano jako walkower dla łódzkiej drużyny, ale decyzja wydziału gier PZPN została cofnięta przez prezydium związku[31].

Potrójna korona i kolejne sukcesy

W kolejnym sezonie Legia zdobyła pierwszą w Polsce "potrójną koronę". Dzięki remisowi 1:1 15 czerwca z Górnikiem Zabrze w Warszawie, Wojskowi utrzymali jeden punkt przewagi nad drugim GKSem Katowice i zdobyli piąty tytuł mistrza Polski[33]. 18 czerwca, w finale Pucharu Polski Wojskowi pokonali 2:0 ŁKS i wywalczyli dziesiąty Puchar w swojej historii. W meczu o Superpuchar 24 lipca Legia grała również z ŁKSem i zwyciężyła 6:4 na stadionie w Płocku. Mimo udanego sezonu Legii UEFA podtrzymała karę wykluczenia z europejskich pucharów. Pierwsze podejście do Ligi Mistrzów zakończyło się klęską już w eliminacjach (0:1 i 0:4 z chorwackim Hajdukiem Split).

Plik:Pawel janas.jpg
Paweł Janas, trener Legii w latach 1994-96

Kolejny sezon zaczął się od podpisania umowy na transmisje meczów w Canal+ (jako pierwszy klub w Polsce). 31 maja 1995 klub wywalczył szóste mistrzostwo Polski (3:0 z Rakowem Częstochowa w Warszawie)[34], zdobył też Puchar Polski. W drugim sezonie w lidze mistrzów Legioniści dotarli najdalej ze wszystkich polskich zespołów. Legia zagrała w 1/4 finału, odpadając z Panathinaikosem (0:0 i 0:3). W kolejnym sezonie Legii nie udało się obronić mistrzostwa i zajęła drugie miejsce w lidze. W Pucharze UEFA Legia odpadła w III rundzie, po remisie 1:1 w Warszawie i porażce 2:1 w Stambule z Besiktasem[35][36].

W 1997 klub przekształcono w Sportową Spółkę Akcyjną (SSA) "Legia" Warszawa oraz pozyskano nowego sponsora, koreańską firmę Daewoo. W tym roku Wojskowi zajęli drugą lokatę po przegranej 2:3 z Widzewem Łódź (Wojskowi do 85. minuty prowadzili 2:0), a także do nazwy dodano człon "Daewoo" (CWKS "Legia-Daewoo" Warszawa), co z powodu nazwy sponsora zostało chłodno przyjęte przez fanów Legii[6]. Niepowodzenie w lidze powetowano kolejnym Pucharem i Superpucharem Polski. W ostatnim w historii sezonie Pucharu Zdobywców Pucharów Legia odpadła jednak bardzo szybko. W dwumeczu drugiej rundy z Besiktasem Stambuł Legia najpierw zremisowała w Warszawie 1:1[37], a następnie uległa tureckiemu zespołowi 1:2 w Stambule[38].

Początek XXI wieku

W sezonach 1998–2001 Legia plasowała się w pierwszej piątce. W tym okresie rozegrano setny mecz w europejskich pucharach (zwycięstwo 5:0 w Skopje z macedońskim Vardarem w 1/64 finału pucharu UEFA 12 sierpnia 1999). 1 lipca 2001 usunięto z nazwy klubu markę byłego sponsora i powrócono do nazwy ASPN CWKS "Legia" Warszawa SSA.

W sezonie 2001/02 piłkarze Legii pod opieką Serba Dragomira Okuki zdobyli siódmy tytuł mistrzowski, dzięki remisowi 0:0 z Odrą Wodzisław w Warszawie[39], a także Puchar Ligi Polskiej (3:0 i 1:2 z Wisłą Kraków). W Lidze Mistrzów Legia przegrała jednak w eliminacjach z FC Barceloną, a w pucharze UEFA odpadła w drugiej rundzie. W pierwszej rundzie Legia pokonała FC Utrecht 4:1 i 3:1.

Legioniści skończyli rozgrywki w 2003 tuż za podium. Niedługo po tym nastąpiła zmiana nazwy na KP "Legia" Warszawa SSA i jeszcze tego samego dnia trenerem stołecznego klubu został Dariusz Kubicki[29].

Wykupienie klubu przez Grupę ITI Holdings SA zostało entuzjastycznie przyjęte przez kibiców, a Legia zajęła drugie miejsce w lidze[40][41]. Następny rok także nie należał do udanych, stołeczny zespół zajął trzecie miejsce w lidze.

Sezon 2005/06 był wyjątkowy w historii klubu. Legia odpadła z Pucharu UEFA w II rundzie eliminacji (0:1 w Warszawie i 2:4 w Zurychu z miejscowym FC Zürich)[42][43] i zaliczyła słaby początek ligi. Mimo to w 90-lecie istnienia drużyny Legioniści zdobyli ósme mistrzostwo Polski po wygranym 1:0 meczu z Górnikiem w Zabrzu[44][45]. Po przyjściu nowego trenera Dariusza Wdowczyka, Legioniści odrobili siedem punktów straty do Wisły Kraków i wyszli na prowadzenie w lidze. Po tych sukcesach Rada Miasta Stołecznego Warszawy podjęła decyzję o sfinansowaniu modernizacji stadionu Legii poprzez budowę trzech nowych trybun i rozbudowę trybuny krytej.

W kolejnym sezonie Wojskowi odpadli z rozgrywek o Puchar Polski w 1/16 finału, po meczach ze Stalą Sanok[46], a w lidze uzyskali trzecią lokatę. Rok 2007 przyniósł zmianę herbu. Klub nie doszedł do porozumienia z CWKS-em, który miał prawa do poprzedniego logo. Władze klubu zarejestrowały swój znak, zbojkotowany przez kibiców, ponieważ nie przypominał on w niczym dawnego znaku(mimo podobnych kolorów oraz literę "L" miał inny kształt i ułożenie barw)[47]. Ostatecznie nie został on wprowadzony w życie i ustalono, że herbem zostanie pierwszy, historyczny, z białą literą "L" na czarnej tarczy.

Na początku sezonu 2007/08 miały miejsce burdy, wywołane przez warszawskich chuliganów na stadionie wileńskiej Vėtry w przerwie meczu II rundy Pucharu Intertoto. Spotkanie zostało przerwane po zakończeniu pierwszej połowy przy stanie 2:0 dla gospodarzy[48]. Kilka dni później Komisja Dyscyplinarna UEFA zweryfikowała wynik spotkania z Vėtrą na walkower 3:0 dla gospodarzy i wykluczyła Legię z obecnej edycji europejskich pucharów oraz z następnej, do której się zakwalifikuje (liga mistrzów UEFA, puchar UEFA, puchar Intertoto) w ciągu najbliższych pięciu lat. UEFA zobowiązała także warszawski klub do pokrycia wszelkich strat wyrządzonych przez uczestników zamieszek na stadionie gospodarza. Po złożeniu odwołania, karę czasowo zawieszono, po uwzględnieniu tego co zostało poprawione, by zwiększyć bezpieczeństwo na meczach Legii[49].

Na półmetku rozgrywek ligowych Legia zajęła drugą lokatę, mimo że zdobyła więcej punktów niż w mistrzowskim sezonie 2005/06[50]. Legioniści tracili dziesięć punktów do pierwszej Wisły. Nowy trener, Jan Urban, obiecał walkę o wicemistrzostwo i pozyskanie nowego napastnika, gdyż w rundzie jesiennej Legia była nieskuteczna w ataku[51].

Ostatecznie Legia zdobyła Puchar Polski[52] i Superpuchar po dwukrotnym zwycięstwie z Wisłą Kraków (0:0, 4:3 k. oraz 2:1), a także wicemistrzostwo kraju. Legioniści zapewnili sobie również występ w pucharze UEFA od I rundy eliminacji.

Sezon 2008/09 Legia zaczęła od pokonania białoruskiego FK Homel (0:0 oraz 4:1) w I rundzie eliminacji pucharu UEFA. W drugiej Wojskowi trafili na rosyjski FK Moskwa. Oba mecze Legioniści przegrali, w Moskwie 2:1, a w Warszawie 0:2. Jedyną bramkę dla Legii strzelił Roger Guerreiro.

W lidze po rundzie jesiennej warszawski zespół zajmował trzecią lokatę, za Polonią (1 punkt przewagi) i Lechem (w bezpośrednim spotkaniu remis, ale lepszy bilans bramkowy). W pucharze ekstraklasy wyszli z grupy, a w pucharze Polski wylosowali przeciwnika w 1/4 finału – Stal Sanok, po wygranych w 1/16 z Wisłą Płock oraz w 1/8 z Jagiellonią Białystok.

Sezon Legia zakończyła zaledwie z wicemistrzostwem. W PP Legia odpadła w 1/2 finału z Ruchem Chorzów, a w Pucharze Ekstraklasy została pokonana przez GKS Bełchatów w ćwierćfinale.

W 2009 roku Juniorzy Młodsi Legii Warszawa (Młode Wilki '92) zdobyły wicemistrzostwo Polski w swojej kategorii wiekowej. W turnieju finałowym rozgrywanym w Dębicy i Ropczycach musieli uznać wyższość jedynie swoich równieśników z Lecha Poznań. Jest to pierwszy taki sukces klubu z Łazienkowskiej w kategorii juniorów U-17.

Na górę strony | Początek wątku

Sukcesy

Krajowe

Międzynarodowe

Indywidualne

Plebiscyt Piłki Nożnej:

Artur Boruc – Odkrycie Roku 2004 w polskiej Ekstraklasie

Plebiscyt katowickiego dziennika Sport

Na górę strony | Początek wątku

Poszczególne sezony

Wyniki ze wszystkich sezonów Legii Warszawa[54]
  • 5-15 marca 1916: Powstanie klubu
  • 1921: 3. miejsce w warszawskiej klasie A
  • 1922: 4. miejsce w warszawskiej klasie A
  • 1923: 3. miejsce w warszawskiej klasie A
  • 1925: 3. miejsce w warszawskiej klasie A
  • 1926: 3. miejsce w warszawskiej klasie A
  • 1927: 5. miejsce w I lidze
  • 1928: 3. miejsce w I lidze
  • 1929: 4. miejsce w I lidze
  • 1930: 3. miejsce w I lidze
  • 1931: 3. miejsce w I lidze
  • 1932: 5. miejsce w I lidze
  • 1933: 6. miejsce w I lidze[55]
  • 1934: 3. miejsce w I lidze
  • 1935: 9. miejsce w I lidze
  • 1936: 10. miejsce w I lidze. Spadek do warszawskiej klasy A
  • 1937: 9. miejsce w warszawskiej klasie A
  • 1938: 1. miejsce w warszawskiej klasie A[56]
  • 1939: rozwiązanie sekcji piłkie nożnej
  • 1940-45: Rozgrywki zawieszone z powodu II wojny światowej
  • 1946: 2. miejsce w warszawskiej grupie eliminacyjnej mistrzostw Polski
  • 1947: 2. miejsce w eliminacjach krajowych mistrzostw Polski
  • 1948: 4. miejsce w I lidze
  • 1949: 9. miejsce w I lidze
  • 1950: 10. miejsce w I lidze
  • 1951: 3. miejsce w I lidze
  • 1952: 3. miejsce w I lidze[57]. Finał Pucharu Polski
  • 1953: 5. miejsce w I lidze
  • 1954: 7. miejsce w I lidze
  • 1955: Mistrzostwo Polski. Puchar Polski
  • 1956: Mistrzostwo Polski. Puchar Polski
  • 1957: 4. miejsce w I lidze
  • 1958: 6. miejsce w I lidze
  • 1959: 4. miejsce w I lidze
  • 1960: 2. miejsce w I lidze
  • 1961: 3. miejsce w I lidze
  • 1962: 5. miejsce w I lidze
  • 1962/1963: 7. miejsce w I lidze
  • 1963/1964: 4. miejsce w I lidze. Puchar Polski
  • 1964/1965: 4. miejsce w I lidze. Ćwierćfinał Pucharu Zdobywców Pucharów
  • 1965/1966: 6. miejsce w I lidze. Puchar Polski
  • 1966/1967: 4. miejsce w I lidze. Zwycięzca grupy w Pucharze Intertoto

Na górę strony | Początek wątku

Legia w lidze

 Osobny artykuł: Legia Warszawa w rozgrywkach ligowych
UWAGA: sugestia rozszerzonej treści w nieistniejącym artykule - trzeba poprawić link.
Mecz Legia Warszawa - Pogoń Szczecin

Działacze Legii byli głównymi inicjatorami utworzenia nowoczesnych ogólnokrajowych rozgrywek ligowych w Polsce. Na fali zmian sanacyjnych, zapoczątkowanych wiosną 1926 przez przewrót majowy, do władzy w rodzimym sporcie doszli ludzie wywodzący się ze środowisk wojskowych, toteż obowiązujący system rozgrywkowy poddano historycznej reformie. Jesienią 1926, w porozumieniu z czołówką polskich klubów, przedstawiciele Legii rozpoczęli wzmożone działania mające na celu założenie ligi. Udało się to już na przełomie 1926 i 1927, więc jedną z drużyn pierwszoligowych premierowego sezonu 1927 stanowili Legioniści. Z ekstraklasy spadli tylko raz – w edycji 1936, spędzając w niej łącznie 71 sezonów (1927–1936 i od 1948 do dziś). W II lidze oraz niższych klasach rozgrywkowych nie wystąpili ani razu, bowiem ich jedynie trzy sezony poza krajową elitą (1937–1939) spędzili w warszawskiej klasie A (1937) i lidze okręgowej (1937/1938), nieskutecznie walcząc o powrót do ekstraklasy (przegrane baraże).

Do ekstraklasy Legioniści wrócili w sezonie 1948, czyli pierwszej edycji rozgrywek ligowych po II wojnie światowej i od tego momentu występują w niej nieprzerwanie do obecnego sezonu. Od lat 90. XX wieku zajmują natomiast 1. miejsce w tabeli wszech czasów I ligi.

W swej dotychczasowej historii Legia wygrała ligę osiem razy, dziewięciokrotnie była druga i jedenastokrotnie trzecia. Dzięki tym sukcesom zajmuje czwartą pozycję pod względem liczby zdobytych krajowych trofeów.

Bilans Legii w I lidze[59]
Mecze Zwycięstwa Remisy Porażki
1894 900 490 503

Tabela owzględnia sezony 1927-1936 oraz 1948-2007/08.

Na górę strony | Początek wątku

Legia w Pucharze Polski

 Osobny artykuł: Legia Warszawa w Pucharze Polski.

Legia we wszystkich swoich występach zdobyła trzynaście Pucharów Polski, najwięcej ze wszystkich polskich klubów. W tabeli wszech czasów jest na pierwszym miejscu, przed Górnikiem Zabrze, który sześć razy zdobył trofeum. Wojskowi przegrali w finale sześć razy, w tym jeden raz rezerwy klubu, wspomagane o graczy pierwszej ekipy, która odpadła wcześniej.

Finały Pucharu Polski z udziałem Legii[60]
Data Przeciwnik Wynik
21.12.1952[61] Polonia Warszawa
0:1
29.09.1955 Lechia Gdańsk
5:0
24.06.1956 Górnik Zabrze
3:0
01.05.1964 Polonia Bytom
2:1
15.08.1966 Górnik Zabrze
2:1
12.05.1969 Górnik Zabrze
0:2
04.06.1972 Górnik Zabrze
2:5
17.06.1973 Polonia Bytom 0:0, k. 4:2
09.05.1980 Lech Poznań
5:0
24.06.1981 Pogoń Szczecin
1:0
23.06.1988 Lech Poznań 1:1, k. 2:3
24.06.1989 Jagiellonia Białystok
5:2
17.06.1990 GKS Katowice
2:0
23.06.1991 GKS Katowice
0:1
18.06.1994 ŁKS Łódź
2:0
18.06.1995 GKS Katowice
2:0
29.06.1997 GKS Katowice
2:0
18.05.2004

01.06.2004

Lech Poznań
0:2, 1:0
13.05.2008 Wisła Kraków 0:0, k. 4:3

Na górę strony | Początek wątku

Legia w Pucharze Ligi

 Osobny artykuł: Legia Warszawa w Pucharze Ligi.

Legia we wszystkich swoich występach zdobyła raz Puchar Ligi, w edycji 2001/02. W pierwszym finałowym meczu pokonała Wisłę Kraków 3:0 w Warszawie, a w rewanżu przegrała 1:2 w Krakowie. Z lepszym bilansem bramek Wojskowi zdobyli trofeum. Legioniści przegrali w finale dwa razy, w edycji 1999/00 z Polonią Warszawa 1:2 i z Dyskobolią Grodzisk Wielkopolski 1:4 w sezonie 2007/08.

Legia w Superpucharze Polski

Legia Warszawa czterokrotnie zdobyła Superpuchar Polski, a trzykrotnie przegrała w finale. W pierwszym finałowym meczu w 1989 roku pokonała Ruch Chorzów 3:0 w Zamościu. Rok później przegrała w Bydgoszczy z Lechem Poznań 3:1. W trzecim finale rozgrywanym w Płocku w 1994 wygrała z ŁKS Łódź 6:4. W 1995 w Rzeszowie triumfował GKS Katowice, wygrywając 1:0. Dwa lata później w stolicy Legioniści zwyciężyli Widzew Łódź 2:1. W swoim szóstym finale w 2006 roku Wojskowi przegrali na własnym stadionie z Wisłą Płock 2:1. W 2008 roku w Ostrowcu Świętokrzyskim Legia zdobyła po raz czwarty to trofeum pokonując Wisłę Kraków 2:1. Legia mogła grać jeszcze w trzech finałach, jednak edycji z lat 1980, 1993, 2002 nie rozegrano.

Finały Superpucharu Polski z udziałem Legii
Data Przeciwnik Wynik
08.07.1989
Ruch Chorzów
3:0
09.09.1990
Lech Poznań
1:3
24.07.1994
ŁKS Łódź
6:4
02.09.1995
GKS Katowice
0:1
03.08.1997
Widzew Łódź
2:1
22.07.2006
Wisła Płock
1:2
20.07.2008
Wisła Kraków
2:1

Na górę strony | Początek wątku

Legia w europejskich pucharach

 Osobny artykuł: Legia Warszawa w europejskich pucharach.

Dotychczas Legia rozegrała 156 meczów w europejskich pucharach. Bilans spotkań – z 68 zwycięstwami i 39 porażkami – jest korzystny. Największym sukcesem było dojście do 1/2 i 1/4 Pucharu Europy Mistrzów Krajowych 1969/70 i 1970/71, 1/4 Ligi Mistrzów UEFA 1995/96 oraz 1/2 Pucharu Zdobywców Pucharów 1990/91. Legioniści wygrali również grupę pucharu Intertoto w 1967[62].

Najskuteczniejszym zawodnikiem w Europie był Kazimierz Deyna (17 trafień). Rozegrał również, wraz z Bernardem Blautem, najwięcej meczów (40).

Bilans Legii w europejskich pucharach[63]
Mecze Zwycięstwa Remisy Porażki
160 69 40 41

Na górę strony | Początek wątku

Derby Warszawy

 Osobny artykuł: Derby Warszawy w piłce nożnej.

Derby stolicy – obok krakowskich, łódzkich i górnośląskich – należą do najważniejszych w Polsce. Najsłynniejszymi derbami Warszawy stały się na przestrzeni lat pojedynki Legii z Polonią (lata międzywojenne oraz od lat 90.) oraz Legii przeciwko Gwardii (od lat 50. do lat 80.)

Do pierwszego meczu pomiędzy Legią i Polonią doszło tuż po przenosinach Wojskowych do stolicy – 29 kwietnia 1917 na Agrykoli – a owa towarzyska potyczka zakończyła się remisem 1:1. 10 kwietnia 1927 na stadionie Legii rozegrano natomiast premierowe derby, które również nie przyniosły rozstrzygnięcia (2:2).

W ostatecznym bilansie z 26 zwycięstwami lepiej wypadają Legioniści. Jednak godny uwagi jest fakt że Czarne Koszule (przydomek zawodników Polonii) prowadzą w bilansie meczów rozgrywanych w Pucharze Ligi (jedno zwycięstwo).

Stan na 21 maja 2009

Wszystkie mecze[64]
Mecze Zwycięstwa Legii Remisy Zwycięstwa Polonii
70 28 18 24

Inni lokalni rywale

Oprócz Polonii, Legia rozgrywała również mecze z innymi warszawskimi zespołami. Z Okęciem, Marymontem i Lotnikiem Warszawa Wojskowi grali po jednym razie. Wszystkie mecze odbyły się w ramach Pucharu Polski i zakończyły zwycięstwami Legionistów.

Z Gwardią Legia grała jeden mecz mniej niż z Czarnymi Koszulami. Bilans wszystkich spotkań wypada na korzyść Wojskowych, ale Harpagony (przydomek zawodników Gwardii) prowadzą w statystykach meczów u siebie. Ostatni mecz pomiędzy drużynami odbył się 7 maja 1983 w lidze i zakończył wygraną Legionistów 2:1[65].

Z Warszawianką wszystkie dwadzieścia meczów Legia grała w lidze, przed II wojną światową. Wygrała dziesięć, dwa zremisowała i osiem przegrała[66].

Wszystkie mecze[67][68]
Mecze Zwycięstwa Legii Remisy Zwycięstwa Gwardii
50 19 16 15
Mecze Zwycięstwa Legii Remisy Zwycięstwa Warszawianki
20 10 2 8

Na górę strony | Początek wątku

Stadion Wojska Polskiego

 Osobny artykuł: Stadion Wojska Polskiego w Warszawie.
Plik:Zyleta.jpg
Żyleta

Po I wojnie światowej Legia nie miała stałego miejsca, w którym mogłaby rozgrywać mecze. Swój własny stadion, jako pierwsza drużyna w Warszawie, otrzymała w 1922. Było to boisko Dowództwa Okręgu Korpusu, którego używano do zakończenia budowy nowego obiektu. W pierwszym meczu legioniści przegrali z Wisłą Kraków 3:0[6].

Od lat 30. XX wieku Legioniści swoje mecze rozgrywają na Stadionie Wojska Polskiego im. Marszałka Józefa Piłsudskiego. Inauguracyjny mecz na tym obiekcie odbył się 9 sierpnia 1930 z nieistniejącym już hiszpańskim klubem piłkarskim CF Europa Barcelona (1:1 po rzucie karnym w 22 minucie wykorzystanym przez Henryka Martyna).

Pierwsze mecze ligowe rozegrano tutaj 24 sierpnia 1930 (Warszawianka Warszawa grała z ŁKS-em Łódź, a zaraz potem Legia Warszawa z Czarnymi Lwów).

W pierwszym międzynarodowym meczu na tym obiekcie 26 października 1930 narodowa reprezentacja Polski pokonała Łotwę 6:0.

Rekord frekwencji padł 19 września 1956 podczas meczu Pucharu Europy Mistrzów Krajowych ze Slovanem Bratysława oraz 8 czerwca 1958 podczas ligowego meczu z ŁKS-em Łódź. Na trybunach zasiadło wtedy po 40 000 widzów.

Do chwili przebudowy Stadion był w stanie pomieścić 13 628 kibiców (w tym sektor gości – 1378 miejsc)[69].

Żyleta

 Osobny artykuł: Żyleta (Legia Warszawa).

Żyleta to potoczna nazwa trybuny otwartej (nigdy nie została zadaszona), na której zasiadają najzagorzalsi kibice klubu. Historia nazwy związana jest z tablicą reklamową żyletek marki Polsilver, zamontowanej nad środkowym sektorem tej trybuny.

Na środku trybuny zamontowane jest "gniazdo", czyli podwyższone miejsce, z którego prowadzony jest doping.

Na górę strony | Początek wątku

Piłkarze

 Osobna strona: [[::Kategoria:Piłkarze Legii Warszawa|:Kategoria:Piłkarze Legii Warszawa]].

Kadra zawodnicza na sezon 2009/10

Stan na 13 lipca 2009

Nr Poz. Piłkarz
1 BR Polska Maciej Gostomski
2 OB Polska Artur Jędrzejczyk
3 OB Polska Wojciech Szala (kapitan)
4 OB Zimbabwe Dickson Choto (vice-kapitan)
6 PO Polska Roger Guerreiro
7 PO Polska Piotr Giza
8 PO Polska Maciej Iwański
9 NA Polska Bartłomiej Grzelak
11 OB Polska Tomasz Kiełbowicz
12 BR Ukraina Kostiantyn Machnowski
14 NA Polska Adrian Paluchowski
15 OB Hiszpania Iñaki Astiz
16 PO Polska Ariel Borysiuk
17 OB Polska Marcin Komorowski
19 NA Zimbabwe Takesure Chinyama
Nr Poz. Piłkarz
20 PO Polska Sebastian Szałachowski
21 NA Polska Marcin Mięciel
24 PO Polska Patryk Koziara
25 OB Polska Jakub Rzeźniczak
26 OB Macedonia Północna Pancze Ḱumbew
28 PO Polska Marcin Smoliński
30 PO Nigeria Martins Ekwueme
31 PO Polska Maciej Rybus
32 PO Serbia Miroslav Radović
46 PO Polska Krzysztof Ostrowski
78 PO Polska Tomasz Jarzębowski
82 BR Słowacja Ján Mucha

Piłkarze na wypożyczeniu

Nr Poz. Piłkarz
— OB Polska Przemysław Wysocki (wypożyczony do Piasta Gliwice)
— NA Polska Maciej Korzym (wypożyczony do PGE GKS Bełchatów)

Numery zastrzeżone

Nr Poz. Piłkarz
10 NA Polska Kazimierz Deyna [70]

Na górę strony | Początek wątku

Sztab szkoleniowy w sezonie 2008/09

Na górę strony | Początek wątku

Wszystkie nazwy klubu

  1. marzec 1916: drużyna Legjonowa
  2. 14 marca 1920: Wojskowy Klub Sportowy (WKS) Warszawa
  3. 31 lipca 1922: WKS "Legia" Warszawa
  4. kwiecień 1945: I Wojskowego Klubu Sportowego (WKS) Warszawa
  5. czerwiec 1945: I WKS "Legia" Warszawa
  6. listopad 1949: Centralny Wojskowy Klub Sportowy (CWKS) Warszawa
  7. 2 lipca 1957: CWKS "Legia" Warszawa
  8. 25 kwietnia 1989: Autonomiczna Sekcja Piłki Nożnej (ASPN) CWKS "Legia" Warszawa
  9. 4 lutego 1997: ASPN "Legia-Daewoo" Warszawa
  10. 12 lutego 1997: Sportową Spółkę Akcyjną (SSA) ASPN "Legia" Warszawa
  11. 13 czerwca 2003: Klub Piłkarski "Legia" Warszawa SSA[6]

Na górę strony | Początek wątku

Barwy i herb

Legia ma barwy czerwono-biało-zielono-czarne. Każda z nich ma swoje znaczenie; chociaż w różnych okresach często brakowało jednego lub dwóch kolorów, za to nie było nigdy innych niż te cztery. Biel i czerwień to odwołanie do Polski i patriotyzmu założycieli klubu. Zieleń symbolizuje wojenne korzenie CWKS-u, a czerń jest odwołaniem do Czarnych Lwów, którzy uznawani byli za pierwszy polski klub sportowy – Legia miała być pierwszym klubem wojskowym. Od początku XXI wieku Legioniści zazwyczaj noszą białe lub czerwone koszulki, a dodatkowy komplet strojów jest zielony. Nigdy nie było strojów czarnych, ale pierwsze trykoty Wojskowych miały czarny pas na białym tle.

Herby Legii na przestrzeni lat

Na koszulkach piłkarzy Legii, w przeciwieństwie do innych drużyn, nie zawsze widniał herb. Najdłużej Legioniści grali z samą "elką" na piersi. Z tym symbolem, który znajdował się prawie w każdym herbie Legii w ciągu 90 lat jej istnienia, piłkarze rozgrywali swoje mecze. Lata gry z "elką" na piersi to: 1960–1996 i 2002–2007. 22 czerwca 2009 roku klub poinformował, że na koszulki wraca "elka".

  • 1916–1918 oraz 2007-?: Pierwszy herb oraz aktualny, to biała litera L (znak Legionów Polskich) na prostej, czarnej tarczy herbowej. Używany przez dwa lata został wprowadzony na nowo w 2007, po nieudanych negocjacjach KP z CWKS-em dotyczących używania herbu.
  • 1922–1926: Drugi herb Legii powstał po fuzji z Koroną Warszawa. Ma uproszczoną polską tarczę herbową w kolorze białym i zielonym, w prawym górnym rogu po raz pierwszy pojawiła się "elka" (czarna litera L w kole). Podział między kolorami przebiegał od lewego górnego rogu do prawego dolnego.
  • 1926–1949: Trzeci herb Wojskowych był modyfikacją poprzedniego. Na tarczy pojawił się kolor czarny w postaci pasa rozdzielającego zieleń i biel.
  • 1949–1957: Po II wojnie światowej reaktywowano Legię i do nazwy dodano człon – Centralny Wojskowy Klub Sportowy. Herb był dużą zieloną literą C z mniejszymi W (czarne) oraz K i S (zielone) na prostej tarczy.
  • 1957–2007: Kolejny herb Legii jest podobny do drugiego i trzeciego. Tarczę na dwie części dzieli tym razem biały i czerwony pas. Pozostałe elementy zostały niezmienne w stosunku do drugiego herbu[72].

Na górę strony | Początek wątku

Kibice i rywale

Legia jest klubem, który ma kibiców w całej Polsce. Największa ich liczba znajduje się w Warszawie oraz pobliskich miejscowościach, takich jak: Sochaczew,Otwock, Józefów, Błonie, Siedlce, Pruszków, Sulejówek, Piaseczno, Łuków, Marki. Fani z różnych stron kraju zrzeszeni są w fan-clubach: East Front '03 (województwo lubelskie), Squadron (województwo śląskie), Soldiers '04 (województwo dolnośląskie) czy Paka z grodu kraka (kibice z Krakowa)[73].

Kibice Legii podczas wygranych 1:0 derbów z Polonią Warszawa w 2005

Na Łazienkowskiej działały i działają również zorganizowane grupy, jak Nieznani Sprawcy. Są oni spadkobiercami Cyberf@nów, poprzedniej grupy zajmującej się oprawami meczowymi.

Zgody[74]

Główni rywale Legii zmieniali się na przestrzeni lat. Lokalnym przeciwnikiem jest KSP Polonia Warszawa, jednak większe znaczenie od derbów stolicy mają dla kibiców mecze z innymi klubami, np: Widzewem, Wisłą, Ruchem czy Górnikiem. To z nimi Wojskowi walczyli w swych mistrzowskich sezonach, często nazywając te mecze derbami Polski. W XXI wieku Lech Poznań został głównym rywalem warszawskiego zespołu, ze względu na walkę o miano najlepszych kibiców w Polsce, najlepszą oprawę czy w końcu rywalizację sportową. Dodatkowo niewyjaśniona zostaje kwestia mistrzostwa z 1993 r., które z powodu podejrzeń o korupcję, odebrano Legii i przyznano poznańskiemu zespołowi. Wielu kibiców innych drużyn zarzuca Legii, że w okresie PRLu wykorzystywała możliwość poborów do wojska w celu pozyskania w swe szeregi graczy innych zespołów[75][76].

Stowarzyszenie kibiców

Oficjalnym stowarzyszeniem kibiców Legii jest Stowarzyszenie Kibiców Legii Warszawa "Sekcja Sympatyków"(w skrócie SKLW) założone w 2002. Prezesem jest Rafał Pawłowski. Stowarzyszenie organizuje wiele akcji, np. Pełny Stadion, a także składa wizyty w domach dziecka, odwiedza groby zmarłych graczy Wojskowych[77].

Na górę strony | Początek wątku

Zestawienie dotychczasowych trenerów

 Osobna strona: [[::Kategoria:Trenerzy piłkarscy Legii Warszawa|:Kategoria:Trenerzy piłkarscy Legii Warszawa]]
UWAGA: sugestia rozszerzonej treści w nieistniejącym artykule - trzeba poprawić link.

W warszawskim zespole funkcję trenera sprawowało 40 osób. Najwięcej razy robił to Lucjan Brychczy - czterokrotnie. Najdłużej trenował Legię Wacław Kuchar(były gracz Pogoni Lwów), ponad cztery lata. W pierwszych latach działalności klubu rolę trenera spełniał jeden z zawodników, wyznaczany przez kierownictwo sekcji piłki nożnej[78].

Kazimierz Górski najlepszy polski trener XX wieku, prowadził Legię w latach 1959, 1960-1962 i 1981-1982
Plik:Pawel janas.jpg
Paweł Janas trener Wojskowych w latach 1994-1996
Plik:Jan urban.jpg
Obecny trener legionistów Jan Urban
 
Imię i nazwisko Od Do
Jozef Ferenczi 01.12.22 31.05.23
Karl Fischer 17.05.27 10.10.27
Elemér Kovács 15.03.28 15.11.29
Józef Kałuża 01.05.30 31.07.30
Stanisław Mielech 01.07.33 30.09.33
Gustav Wieser 01.10.33 14.10.34
Karol Hanke 01.03.36 01.11.36
Stanisław Grządziel 1945 1946
František Dembický 15.03.47 15.11.47
Edward Drabiński 15.02.48 15.09.48
Marian Schaller 01.03.49 30.06.49
Wacław Kuchar 01.07.49 31.12.53
János Steiner 01.02.54 31.12.55
Ryszard Koncewicz 02.01.56 31.12.58
Kazimierz Górski 15.01.59 15.04.59
Stjepan Bobek 15.04.59 31.12.59
Kazimierz Górski 01.01.60 03.12.62
Longin Janeczek 03.12.62 31.12.63
Virgil Popescu 02.01.64 30.06.65
Longin Janeczek 01.07.65 30.06.66
Jaroslav Vejvoda 01.07.66 30.06.69
Edmund Zientara 01.07.69 04.07.71
Tadeusz Chruściński 04.07.71 05.05.72
Lucjan Brychczy 05.05.72 30.06.73
Jaroslav Vejvoda 01.07.73 30.07.75
Andrzej Strejlau 01.07.75 30.06.79
 
Imię i nazwisko Od Do
Lucjan Brychczy 01.07.79 15.10.80
Ignacy Ordon 15.10.80 30.06.81
Kazimierz Górski 01.07.81 01.12.82
Jerzy Kopa 01.12.82 30.06.85
Jerzy Engel 01.07.85 27.08.87
Lucjan Brychczy 27.08.87 30.11.87
Andrzej Strejlau 01.12.87 30.06.89
Rudolf Kapera 01.07.89 15.04.90
Lucjan Brychczy 15.04.90 30.06.90
Władysław Stachurski 01.07.90 20.08.91
Krzysztof Etmanowicz 20.08.91 25.08.92
Janusz Wójcik 25.08.92 07.01.94
Paweł Janas 08.01.94 30.06.96
Władysław Stachurski 01.07.96 30.06.97
Mirosław Jabłoński 01.07.97 30.06.98
Jerzy Kopa 01.07.98 30.06.99
Dariusz Kubicki 01.06.99 24.09.99
Franciszek Smuda 24.09.99 08.03.01
Krzysztof Gawara 08.03.01 17.03.01
Dragomir Okuka 17.03.01 17.06.03
Dariusz Kubicki 17.06.03 30.09.04
Jacek Zieliński 30.11.04 30.06.05
Dariusz Wdowczyk 01.07.05 13.03.07
Jacek Zieliński 13.03.07 18.06.07
Jan Urban 04.06.07 nadal

Na górę strony | Początek wątku

Zestawienie dotychczasowych prezesów

 Osobna strona: [[::Kategoria:Prezesi Legii Warszawa|:Kategoria:Prezesi Legii Warszawa]].

Funkcję prezesa warszawskiej Legii pełniło 31 osób, w tym 3 z nich dwukrotnie(Leszek Miklas, Norbert Okołowicz oraz Janusz Lach). Większość z nich była żołnierzami w stopniu generał, pułkownika lub podpułkownika. Od czasu utworzenia ASPN Legia funkcę tą sprawowały osoby cywilne, raz był to lekarz - dr. Bronisław Nakoniecznikow-Klukowski, będący jednocześnie pułkownikiem[79].

gen. Roman Górecki piąty w historii prezes Legii, który sprawował tę funkcję w latach 1926-1927
 
Imię i nazwisko Od Do
chor. Władysław Groele ?.04.16 ?.07.17
por. Norbert Okołowicz ?.07.17 ?.10.17
płk Aleksander Litwinowicz 14.03.20 08.02.25
płk Norbert Okołowicz 08.02.25 05.12.26
gen. Roman Górecki 05.12.26 27.05.27
gen. Stanisław Rouppert 27.05.27 ?.02.32
dr Bronisław Nakoniecznikow-Klukowski ?.02.32 ?.05.33
płk Grabowski 27.01.34 06.06.36
płk Alojzy Gluth-Nowowiejski 06.06.36 15.01.37
płk Eugeniusz Wyrwiński 01.03.37 03.04.38
płk Jan Kaliszek 03.04.38 brak danych
płk Karol Rudolf ?.06.45 16.02.46
płk Ignacy Robb-Narbutt 16.02.46 04.10.47
gen. Jerzy Bordziłowski 04.10.47 ?.11.49
gen. Eugeniusz Luśniak ?.11.49 ?.07.50
ppłk Henryk Czarnik ?.08.50 09.11.51
ppłk Janusz Iwaszkiewicz 09.11.51 15.01.54
 
Imię i nazwisko Od Do
mjr Mieczysław Muszyński 15.01.54 21.09.54
ppłk Kazimierz Malczewski 21.09.54 02.07.57
gen. Zygmunt Duszyński 02.07.57 19.11.65
gen. Zygmunt Huszcza 19.11.65 02.05.72
gen. Zbigniew Zieleniewski 02.05.72 10.04.81
gen. Józef Kamiński 10.04.81 15.06.85
gen. Wojciech Barański 15.06.85 25.04.89
gen. Włodzimierz Oliwa 25.04.89 05.06.89
gen. Stanisław Fryń 06.06.89 23.10.93
gen. Zygmunt Skuza 23.10.93 02.03.97
Janusz Lach 02.03.97 ?.08.97
Marek Pietruszka ?.08.97 12.07.00
Janusz Lach 12.07.00 22.12.00
Leszek Miklas 22.12.00 08.07.02
Edward Trylnik 08.07.02 04.05.04
Piotr Zygo 04.05.04 24.04.07
Leszek Miklas 24.04.07 nadal

Na górę strony | Początek wątku

Statystyki

Rekordy klubowe

 
Najwięcej występów w Legii[91]
Lp. Zawodnik Mecze
1. Lucjan Brychczy
452
2. Jacek Zieliński
404
3. Kazimierz Deyna
390
4. Marek Jóźwiak
348
5. Horst Mahseli
347
6. Bernard Blaut
311
7. Janusz Żmijewski
300
8. Antoni Trzaskowski
295
9. Tomasz Sokołowski
291
10. Adam Topolski
288
 
Najwięcej goli w Legii[92]
Lp. Zawodnik Bramki
1. Lucjan Brychczy
227
2. Kazimierz Deyna
141
3. Józef Nawrot
107
4. Robert Gadocha
88
5. Janusz Żmijewski
80
6. Cezary Kucharski
79
7. Marian Łańko
75
8. Marcin Mięciel
69
9. Jan Pieszko
68
10. Leszek Pisz
62

Królowie strzelców ligi polskiej w barwach klubu

Sezon Zawodnik Bramki
1954
Polska Ernest Pol
13
1956
Polska Henryk Kempny
21
1957
Polska Lucjan Brychczy
19
1963/1964 Polska Lucjan Brychczy
18
1964/1965 Polska Lucjan Brychczy
20
1980/1981 Polska Krzysztof Adamczyk
18
1987/1988 Polska Dariusz Dziekanowski
20
1997/1998 Polska Sylwester Czereszewski
14
2002/2003 Serbia i Czarnogóra Stanko Svitlica
24
2008/2009 Zimbabwe Takesure Chinyama
19

Na górę strony | Początek wątku

  1. ↑ Top 350(1st January 2008 - 31st December 2008). www.iffhs.de. [dostęp 13 stycznia 2009]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e Historia Legii Warszawa. www.legialive.pl. [dostęp 22 grudnia 2008]. (pol.).
  3. ↑ Istnieje spór, czy drużyna nosiła nazwę "drużyna Legionowa" czy "Drużyna Sportowa Legia"
  4. ↑ Rzeka leżąca niedaleko komendy Legionów
  5. ↑ a b Bełkot wieków. www.legialive.pl. [dostęp 9 stycznia 2009]. (pol.).
  6. ↑ a b c d e f g Historia Legii Warszawa. www.legia.net. [dostęp 31 października 2007]. (pol.).
  7. ↑ Błoński R. Legia Warszawa. Wydawnictwo Atena, 2008. ISBN 978-83-7552-360-7
  8. ↑ Kiedy powstała warszawska Legia. www.mowiawieki.pl. [dostęp 14 maja 2009]. (pol.).
  9. ↑ Legia Warszawa. www.pzpn.pl. [dostęp 21 maja 2009]. (pol.).
  10. ↑ BigWing.pl: Wydarzenia. [dostęp 2009-05-21].
  11. ↑ Historia stadionu Legii: 1960 cz.I. www.legialive.pl. [dostęp 19 maja 2009]. (pol.).
  12. ↑ Sezon 1972/1973 Legia Warszawa -Vikingur Reykjavik 9:0(3:0). www.legia.net. [dostęp 25 kwietnia 2009]. (pol.).
  13. ↑ Sezon 1972/1973 Legia Warszawa -AC Milan 1:1(0:0). www.legia.net. [dostęp 25 kwietnia 2009]. (pol.).
  14. ↑ Historia Legii Warszawa. legia.com.pl. [dostęp 25 kwietnia 2009]. (pol.).
  15. ↑ Sezon 1972/1973 AC Milan -Legia Warszawa 2:1(1:1). www.legia.net. [dostęp 25 kwietnia 2009]. (pol.).
  16. ↑ Sezon 1972/1973 Legia Warszawa -Szombierki Bytom 3:1(0:1). www.legia.net. [dostęp 25 kwietnia 2009]. (pol.).
  17. ↑ Sezon 1972/1973 Szombierki Bytom -Legia Warszawa 1:1(0:1). www.legia.net. [dostęp 25 kwietnia 2009]. (pol.).
  18. ↑ Sezon 1972/1973 Legia Warszawa -Polonia Bytom 0:0(0:0). www.legia.net. [dostęp 25 kwietnia 2009]. (pol.).
  19. ↑ CWKS Legia 1967-1996 Kronika. Warszawa: Vipart, 1996, s. 120. ISBN 83-87124-01-X.
  20. ↑ Klub - Historia Legii - 1976-1985. www.legia.com. [dostęp 25 kwietnia 2009]. (pol.).
  21. ↑ Legia to potęga. Katowice: GiA, 2004, s. 132. ISBN 83-88232-12-6.
  22. ↑ Sezon 1981/1982 Dinamo Tbilisi -Legia Warszawa 1:0(1:0). www.. [dostęp 4 maja 2009]. (pol.).
  23. ↑ Sezon 1981/1982 Legia Warszawa -Dinamo Tbilisi 0:1(0:1). www.legia.net. [dostęp 4 maja 2009]. (pol.).
  24. ↑ Inter Mediolan -Legia Warszawa 0:0(0:0). www.legia.net. [dostęp 4 maja 2009]. (pol.).
  25. ↑ Legia Warszawa -Inter Mediolan 0:1(0:0). www.legia.net. [dostęp 4 maja 2009]. (pol.).
  26. ↑ Legia Warszawa -Inter Mediolan 3:2(1:1). www.legia.net. [dostęp 4 maja 2009]. (pol.).
  27. ↑ Inter Mediolan -Legia Warszawa 1:0(1:0). www.legia.net. [dostęp 4 maja 2009]. (pol.).
  28. ↑ CWKS Legia 1967-1996 Kronika. Warszawa: Vipart, 1996, s. 134. ISBN 83-87124-01-X.
  29. ↑ a b c d e Legia Warszawa. Historia.. www.legia.net. [dostęp 1 listopada 2007]. (pol.). Błąd w przypisach: Nieprawidłowy znacznik <ref>; nazwę „małahistoria” zdefiniowano więcej niż raz z różną zawartością
    BŁĄD PRZYPISÓW
  30. ↑ Błoński R. Legia Warszawa. Wydawnictwo Biblioteka Gazety Wyborczej, 2008. ISBN 978-83-7552-360-7
  31. ↑ a b Gowarzewski A., Szczepłek S., Legia. Wydawnictwo GiA, 1995. ISBN 83-902751-6-3
  32. ↑ Legia mistrzem Polski 1993!. www.legia.com.pl. [dostęp 1 listopada 2007]. (pol.).
  33. ↑ I liga 1993/1994. www.90minut.pl. [dostęp 7 marca 2009]. (pol.).
  34. ↑ I liga 1994/1995. www.90minut.pl. [dostęp 7 marca 2009]. (pol.).
  35. ↑ Sezon 1996/1997 Legia Warszawa -Besiktas Stambuł 1:1(1:0). www.legia.net. [dostęp 23 maja 2009]. (pol.).
  36. ↑ Sezon 1996/1997 Besiktas Stambuł -Legia Warszawa 2:1(1:1). www.legia.net. [dostęp 23 maja 2009]. (pol.).
  37. ↑ ISezon 1996/1997 Legia Warszawa -Besiktas Stambuł 1:1(1:0). www.legia.net. [dostęp 19 maja 2009]. (pol.).
  38. ↑ Sezon 1996/1997 Besiktas Stambuł -Legia Warszawa 2:1(1:1). www.legia.net. [dostęp 19 maja 2009]. (pol.).
  39. ↑ I liga 2001/2002. www.90minut.pl. [dostęp 7 marca 2009]. (pol.).
  40. ↑ ITI kupuje Legię. www.gazeta.pl. [dostęp 31 maja 2009]. (pol.).
  41. ↑ Relacja z trybun Warszawa 100% Legia. www.legialive.net. [dostęp 31 maja 2009]. (pol.).
  42. ↑ Sezon 2005/2006 Legia Warszawa -FC Zurich 0:1(0:0). www.legia.net. [dostęp 19 maja 2009]. (pol.).
  43. ↑ Sezon 2005/2006 FC Zurich -Legia Warszawa 4:1(2:1). www.legia.net. [dostęp 19 maja 2009]. (pol.).
  44. ↑ Legia mistrzem Polski!. www.sport.pl. [dostęp 3 listopada 2007]. (pol.).
  45. ↑ Ekstraklasa 2005/2006. www.90minut.pl. [dostęp 7 marca 2009]. (pol.).
  46. ↑ Żenująca kompromitacja. www.legia.net. [dostęp 3 listopada 2007]. (pol.).
  47. ↑ Nowe logo dla nikogo. www.legialive.pl. [dostęp 3 listopada 2007]. (pol.).
  48. ↑ Hańba i skandal w Wilnie. www.legia.net. [dostęp 3 listopada 2007]. (pol.).
  49. ↑ Listkiewicz pomógł Legii. www.zw.com.pl. [dostęp 3 listopada 2007]. (pol.).
  50. ↑ Czy drużyna Legii da radę liderowi?. www.wp.pl. [dostęp 30 grudnia 2007]. (pol.).
  51. ↑ Legia w liczbach. www.legialive.pl. [dostęp 30 grudnia 2007]. (pol.).
  52. ↑ Puchar Polski 2007/2008. www.90minut.pl. [dostęp 7 marca 2009]. (pol.).
  53. ↑ Największe osiągnięcia. legia.net. [dostęp 31 października 2007]. (pol.).
  54. ↑ Sezon po sezonie. www.legia.net. [dostęp 25 maja 2009]. (pol.).
  55. ↑ Legia wyszła z grupy wschodniej na drugim miejscu i walczyła w grupie mistrzowskiej
  56. ↑ W barażach Legia uzyskała 3 lokatę i nie zakwalifikowała się do I ligi
  57. ↑ W swojej grupie eliminacyjnej
  58. ↑ Legia zajęła 1. miejsce w lidze, ale PZPN odebrał je i przyznał Lechowi Poznań. Powodem miała być korupcja, jednak nigdy jej nie udowodniono.
  59. ↑ Tabela wszech czasów I ligi (1927-2008). www.90minut.pl. [dostęp 15 maja 2009]. (ang.).
  60. ↑ Poland – Full Cup History. www.rsssf.com. [dostęp 29 grudnia 2007]. (ang.).
  61. ↑ Do finału dotarły rezerwy klubu
  62. ↑ Rozgrywano wtedy jedynie fazę grupową.
  63. ↑ Legia w europejskich pucharach. www.legia.net. [dostęp 10 listopada 2007]. (pol.).
  64. ↑ Legia Warsaw Polonia Warsaw. www.footballderbies.com. [dostęp 20 maja 2009]. (ang.).
  65. ↑ Rywale Legii – Gwardia Warszawa. www.legia.net. [dostęp 25 listopada 2007]. (pol.).
  66. ↑ Rywale Legii – Warszawianka. www.legia.net. [dostęp 25 listopada 2007]. (pol.).
  67. ↑ Rywale Legii. www.legia.net. [dostęp 25 listopada 2007]. (pol.).
  68. ↑ Derby w stylu retro (cz.2). www.legialive.pl. [dostęp 7 marca 2009]. (pol.).
  69. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie stadion
    BŁĄD PRZYPISÓW
  70. ↑ Mecz przyjaźni dla Legii. www.legialive.pl. [dostęp 15 maja 2009]. (pol.).
  71. ↑ Legia - Sztab szkoleniowy. legia.com. [dostęp 15 maja 2009]. (pol.).
  72. ↑ Historia barw i godła. www.legia.net. [dostęp 23 grudnia 2009]. (pol.).
  73. ↑ Fan Kluby. www.legialive.pl. [dostęp 27 listopada 2008]. (pol.).
  74. ↑ Przyjaciele. www.legialive.pl. [dostęp 27 listopada 2008]. (pol.).
  75. ↑ PZPN: Legia Warszawa. [dostęp 2009-05-21].
  76. ↑ POLSKA Dziennik Łódzki: Dziś na cmentarzu na starym Zarzewie pogrzeb Ludwika Sobolewskiego. lodz.naszemiasto.pl, 14.11.2008. [dostęp 2009-05-21].
  77. ↑ Strona główna. www.sklw.pl. [dostęp 16 grudnia 2008]. (pol.).
  78. ↑ Klub - Trenerzy Legii. www.legia.com. [dostęp 15 maja 2009]. (pol.).
  79. ↑ Klub - Prezesi Legii. www.legia.com. [dostęp 15 maja 2009]. (pol.).
  80. ↑ Tabela wszech czasów ekstraklasy. www.futbol.pl. [dostęp 15 maja 2009]. (pol.).
  81. ↑ Sezon 1927. www.legia.net. [dostęp 15 maja 2009]. (pol.).
  82. ↑ Sezon 1927 Klub Turystów Łódź -Legia Warszawa 1:6(0:5). www.legia.net. [dostęp 15 maja 2009]. (pol.).
  83. ↑ Najwyższe wygrane. www.legia.net. [dostęp 15 maja 2009]. (pol.).
  84. ↑ Największe porażki. www.legia.net. [dostęp 15 maja 2009]. (pol.).
  85. ↑ a b Legia. Katowice: GiA, 1995, s. 98. ISBN 83-88232-12-6.
  86. ↑ Sezon 2005/2006. www.legia.net. [dostęp 15 maja 2009]. (pol.).
  87. ↑ Ruch Chorzów. www.legia.net. [dostęp 15 maja 2009]. (pol.).
  88. ↑ Wisła Kraków. www.legia.net. [dostęp 15 maja 2009]. (pol.).
  89. ↑ Najstarsi strzelcy bramek. www.legia.net. [dostęp 15 maja 2009]. (pol.).
  90. ↑ Najmłodsi strzelcy bramek. www.legia.net. [dostęp 15 maja 2009]. (pol.).
  91. ↑ Grali dla Legii. www.legia.net. [dostęp 23 grudnia 2008]. (pol.).
  92. ↑ Strzelcy bramek. www.legia.net. [dostęp 23 grudnia 2008]. (pol.).

Na górę strony | Początek wątku

Bibliografia

Linki zewnętrzne

CWKS Legia Warszawa
Sekcje
Obiekty
Kategorie
Inne
Legia Warszawa – skład w sezonie 2024/2025
  • Aktualny na 15 czerwca 2024

Szablon:Ekstraklasa

Mistrzowie Polski w piłce nożnej
Zdobywcy Pucharu Polski w piłce nożnej
Zdobywcy Superpucharu Polski w piłce nożnej
Grupa ITI
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Legia_Warszawa_(piłka_nożna)&oldid=18180783”