Przejdź do zawartości

Isolde Kostner

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Isolde Kostner
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 marca 1975
Bolzano

Klub

G.S. Fiamme Gialle

Wzrost

171 cm

Debiut w PŚ

28.02 1993, Veysonnaz
(43. miejsce – super G)

Pierwsze punkty w PŚ

4.12 1993, Tignes (11. miejsce – zjazd)

Pierwsze podium w PŚ

29.01 1994, Ga-Pa
(1. miejsce – zjazd)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Włochy
Igrzyska olimpijskie
srebro Salt Lake City 2002 Zjazd
brąz Lillehammer 1994 Zjazd
brąz Lillehammer 1994 Supergigant
Mistrzostwa świata
złoto Sierra Nevada 1996 Supergigant
złoto Sestriere 1997 Supergigant
srebro St. Anton 2001 Supergigant
Mistrzostwa świata juniorów
złoto Montecampione 1993 Supergigant
Puchar Świata (Zjazd)
Mała Kryształowa Kula
2000/2001
Mała Kryształowa Kula
2001/2002
3. miejsce
1995/1996
3. miejsce
1997/1998
3. miejsce
1999/2000
Odznaczenia
Kawaler Orderu Zasługi Republiki Włoskiej

Isolde Kostner (ur. 20 marca 1975 w Bolzano) – włoska narciarka alpejska, trzykrotna medalistka igrzysk olimpijskich i mistrzostw świata oraz dwukrotna zdobywczyni Małej Kryształowej Kuli w klasyfikacji Pucharu Świata w zjeździe.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Isolde Kostner pojawiła się w 1992 roku, kiedy wystartowała na mistrzostwach świata juniorów w Mariborze. Zajęła tam trzynaste miejsce w zjeździe, siódme w supergigancie oraz dziewiąte w slalomie gigancie. Podczas rozgrywanych rok później mistrzostw świata juniorów w Montecampione zwyciężyła w supergigancie, wyprzedzając Madlen Summermatter ze Szwajcarii oraz swą rodaczkę, Alessandrę Merlin. W międzyczasie zadebiutowała w zawodach Pucharu Świata, 28 lutego 1993 roku w Veysonnaz zajmując 43. miejsce w supergigancie.

Pierwsze pucharowe punkty wywalczyła 4 grudnia 1993 roku w Tignes, zajmując jedenaste miejsce w zjeździe. W sezonie 1993/1994 punktowała jeszcze wielokrotnie, w tym 29 stycznia 1994 roku w Garmisch-Partenkirchen po raz pierwszy stanęła na podium zawodów tego cyklu, zwyciężając w biegu zjazdowym. Następnie na podium stanęła także 2 i 6 lutego 1994 roku w Sierra Nevada, gdzie była kolejno trzecia w zjeździe i druga w supergigancie. W klasyfikacji generalnej zajęła dziewiętnaste miejsce, a w klasyfikacji zjazdu była czwarta. W lutym 1994 roku brała udział w igrzyskach olimpijskich w Lillehammer, zdobywając dwa medale. Najpierw zajęła trzecie miejsce w supergigancie, ulegając tylko Diann Roffe z USA oraz Rosjance Swietłanie Gładyszewej. Cztery dni później brązowy medal zdobyła także w zjeździe, przegrywając o 0,92 sekundy z Niemką Katją Seizinger i o 0,26 sekundy z Picabo Street z USA. Na tych samych igrzyskach startowała także w kombinacji, w której po zjeździe zajmowała trzecie miejsce, tracąc do prowadzącej Seizinger 1,24 sekundy. Slalomu jednak nie ukończyła i ostatecznie nie była klasyfikowana. W sezonie 1994/1995 trzy razy stawała na podium zjazdu: 2 grudnia w Vail była druga, 17 lutego w Åre była trzecia, a 5 marca 1995 roku w Saalbach-Hinterglemm ponownie zajęła drugie miejsce. Sezon ukończyła na dwudziestym miejscu w klasyfikacji generalnej i piątym w zjeździe.

Najlepsze wyniki osiągnęła w sezonie 1995/1996, zdobywając 905 punktów i zajmując czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej. Na podium stawała ośmiokrotnie, jednak odniosła przy tym tylko jedno zwycięstwo, wygrywając bieg zjazdowy 20 stycznia 1996 roku w Cortinie d’Ampezzo. Była też czwarta w klasyfikacji supergiganta i trzecia w klasyfikacji zjazdu, plasując się za Street i Seizinger. W lutym 1996 roku wystąpiła na mistrzostwach świata w Sierra Nevada, gdzie zwyciężyła w supergigancie. W zawodach tych wyprzedziła Heidi Zurbriggen ze Szwajcarii i Picabo Street, zostając tym samym pierwszą Włoszką, która zdobyła tytuł mistrzyni świata w tej konkurencji. Tytuł ten obroniła podczas rozgrywanych rok później mistrzostw świata w Sestriere, tym razem wyprzedzając Katję Seizinger i jej rodaczkę, Hilde Gerg. Na tych samych mistrzostwach była też między innymi czwarta w zjeździe, przegrywając walkę o podium ze Szwedką Pernillą Wiberg o 0,15 sekundy. W zawodach pucharowych na podium znalazła się pięć razy, odnosząc dwa zwycięstwa: 23 i 25 stycznia 1997 roku w Cortinie d’Ampezzo wygrywając kolejno zjazd i supergiganta. Sezon 1996/1997 zakończyła na piątej pozycji, zajmując także czwarte miejsce w supergigancie i szóste w zjeździe.

Najważniejszym punktem sezonu 1997/1998 były igrzyska olimpijskie w Nagano. Włoszka zajęła tam jedenaste miejsce w supergigancie, a rywalizacji w zjeździe nie ukończyła. W Pucharze Świata pięciokrotnie stawała na podium, w tym 22 stycznia 1998 roku po raz kolejny wygrała zjazd w Cortinie d’Ampezzo. W klasyfikacji generalnej tym razem była ósma, a w klasyfikacjach zjazdu i supergiganta plasowała się na trzeciej pozycji. Sezon 1998/1999 zaczęła od zajęcia dwukrotnie drugiego miejsca w zjeździe w dniach 27-28 listopada w Lake Louise. W drugiej części sezonu na podium stanęła jeszcze 21 stycznia w Cortinie d’Ampezzo, gdzie ponownie była druga oraz 5 marca 1999 roku w Sankt Moritz, gdzie zajęła trzecie miejsce w zjeździe. Wyniki ten dały jej jednak czternaste miejsce w klasyfikacji generalnej. Bez medalu wróciła także z mistrzostw świata w Vail, gdzie jej najlepszym wynikiem było szóste miejsce w supergigancie.

Przez trzy kolejne sezony plasowała się w czołowej szóstce klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. W tym czasie osiemnaście razy stawała na podium, z czego dziewięć razy zwyciężała: 27 listopada 1999 roku w Lake Louise, 17 grudnia 1999 roku w Sankt Moritz, 10 lutego w Santa Caterina, 1 grudnia 2000 roku w Lake Louise, 19 stycznia 2001 roku w Cortinie d’Ampezzo oraz 29 i 30 30 listopada 2001 roku w Lake Louise była najlepsza w zjeździe, a 8 grudnia 1999 roku w Val d’Isère i 25 lutego 2001 roku w Lenzerheide zwyciężała w supergigantach. W sezonie 1999/2000 była czwarta w klasyfikacji generalnej, a w sezonach 2000/2001 i 2001/2002 była szósta. Równocześnie zajęła trzecie miejsce w klasyfikacji zjazdu w sezonie 1999/2000, a w dwóch kolejnych latach zdobywała w tej klasyfikacji Małą Kryształową Kulę. Na początku 2001 roku startowała na mistrzostwach świata w St. Anton, zdobywając srebrny medal w supergigancie. Rozdzieliła tam na podium Francuzkę Régine Cavagnoud oraz Niemkę Hilde Gerg. Swój ostatni medal zdobyła podczas rozgrywanych rok później igrzysk olimpijskich w Salt Lake City, gdzie była druga w zjeździe. W zawodach tych straciła 0,45 sekundy do Francuzki Carole Montillet, a o 0,38 sekundy wyprzedziła Austriaczkę Renate Götschl.

Startowała do połowy sezonu 2005/2006, swoje ostatnie zwycięstwo odnosząc 31 stycznia 2004 roku w Haus, gdzie była najlepsza w zjeździe. Ostatnie podium w zawodach pucharowych wywalczyła 25 lutego 2005 roku w San Sicario, zajmując drugie miejsce w supergigancie. W klasyfikacji generalnej plasowała się jednak poza czołową dziesiątką. W 2003 roku wystąpiła na mistrzostwach świata w Sankt Moritz, zajmując dziewiąte miejsce w zjeździe i osiemnaste w supergigancie. Brała także udział w rozgrywanych dwa lata później mistrzostwach świata w Bormio, gdzie jej najlepszym wynikiem było piąte miejsce w supergigancie. Na miesiąc przed rozpoczęciem igrzysk olimpijskich w Turynie Włoszka ogłosiła zakończenie kariery.

Wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw Włoch, w tym dwanaście złotych: w gigancie w 1996 roku, w zjeździe w latach 1995, 1996, 1998 i 1999 oraz supergigancie w latach 1992, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999 i 2000. Podczas ceremonii otwarcia igrzysk w 2002 roku była chorążym reprezentacji Włoch. W 2002 roku została odznaczona Orderem Zasługi Republiki Włoskiej.

Jest kuzynką łyżwiarki figurowej Caroliny Kostner oraz żoną włoskiego alpejczyka Wernera Perathonera.

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
3. 15 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Supergigant 1:22,15 +0,30 Stany Zjednoczone Diann Roffe
3. 19 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Zjazd 1:35,93 +0,92 Niemcy Katja Seizinger
DNF 21 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Kombinacja 3:05,16 - Szwecja Pernilla Wiberg
11. 11 lutego 1998 Japonia Nagano Supergigant 1:18,02 +0,60 Stany Zjednoczone Picabo Street
DNF 16 lutego 1998 Japonia Nagano Zjazd 1:29,89 - Niemcy Katja Seizinger
13. 17 lutego 2002 Stany Zjednoczone Salt Lake City Supergigant 1:13,59 +1,40 Włochy Daniela Ceccarelli
2. 12 lutego 2002 Stany Zjednoczone Salt Lake City Zjazd 1:39,56 +0,45 Francja Carole Montillet
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
1. 12 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Supergigant 1:21,00 - -
6. 18 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Zjazd 1:54,06 +0,98 Stany Zjednoczone Picabo Street
6. 22 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Gigant 2:10,74 +1,43 Włochy Deborah Compagnoni
DNF 19 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Kombinacja 3:19,68 - Szwecja Pernilla Wiberg
7. 9 lutego 1997 Włochy Sestriere Gigant 2:39,19 +2,42 Stany Zjednoczone Hilary Lindh
1. 11 lutego 1997 Włochy Sestriere Supergigant 1:23,50 - -
4. 15 lutego 1997 Włochy Sestriere Zjazd 1:41,18 +0,41 Stany Zjednoczone Hilary Lindh
6. 3 lutego 1999 Stany Zjednoczone Vail Supergigant 1:20,53 +0,68 Austria Alexandra Meissnitzer
DNF 5 lutego 1999 Stany Zjednoczone Vail Kombinacja 3:08,52 - Szwecja Pernilla Wiberg
9. 7 lutego 1999 Stany Zjednoczone Vail Zjazd 1:48,20 +1,29 Austria Renate Götschl
2. 29 stycznia 2001 Austria St. Anton Supergigant 1:23,44 +0,05 Francja Régine Cavagnoud
5. 6 lutego 2001 Austria St. Anton Zjazd 1:36,20 +0,80 Austria Michaela Dorfmeister
18. 3 lutego 2003 Szwajcaria Sankt Moritz Supergigant 1:27,48 +1,75 Austria Michaela Dorfmeister
9. 9 lutego 2003 Szwajcaria Sankt Moritz Zjazd 1:34,30 +0,68 Kanada Mélanie Turgeon
5. 30 stycznia 2005 Włochy Bormio Supergigant 1:17,64 +0,90 Szwecja Anja Pärson
DNS 4 lutego 2005 Włochy Bormio Kombinacja 2:53,70 - Chorwacja Janica Kostelić
10. 6 lutego 2005 Włochy Bormio Zjazd 1:39,90 +1,68 Chorwacja Janica Kostelić
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
13. 25 lutego 1992 Słowenia Maribor Zjazd 1:21,68 +1,29 Szwajcaria Céline Dätwyler
7. 26 lutego 1992 Słowenia Maribor Supergigant 1:20,66 +1,33 Niemcy Regina Häusl
9. 27 lutego 1992 Słowenia Maribor Gigant 1:56,37 +1,49 Niemcy Regina Häusl
25. 4 marca 1993 Włochy Montecampione Slalom 1:16,22 +6,56 Włochy Morena Gallizio
1. 5 marca 1993 Włochy Montecampione Supergigant 1:39,23 - -
8. 7 marca 1993 Włochy Montecampione Gigant 2:06,03 +2,42 Szwajcaria Karin Roten
6. 7 marca 1993 Włochy Montecampione Kombinacja ? ? Włochy Morena Gallizio

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]

Zwycięstwa w zawodach

[edytuj | edytuj kod]
  1. Niemcy Garmisch-Partenkirchen29 stycznia 1994 (zjazd)
  2. Włochy Cortina d’Ampezzo20 stycznia 1996 (zjazd)
  3. Włochy Cortina d’Ampezzo23 stycznia 1997 (zjazd)
  4. Włochy Cortina d’Ampezzo25 stycznia 1997 (supergigant)
  5. Włochy Cortina d’Ampezzo22 stycznia 1998 (zjazd)
  6. Kanada Lake Louise27 listopada 1999 (zjazd)
  7. Francja Val d’Isère8 grudnia 1999 (supergigant)
  8. Szwajcaria Sankt Moritz17 grudnia 1999 (zjazd)
  9. Włochy Santa Caterina10 lutego 2000 (zjazd)
  10. Kanada Lake Louise1 grudnia 2000 (zjazd)
  11. Włochy Cortina d’Ampezzo19 stycznia 2001 (zjazd)
  12. Szwajcaria Lenzerheide25 lutego 2001 (supergigant)
  13. Kanada Lake Louise29 listopada 2001 (zjazd)
  14. Kanada Lake Louise30 listopada 2001 (zjazd)
  15. Austria Haus31 stycznia 2004 (zjazd)
  • 15 zwycięstw (12 zjazdów i 3 supergiganty)

Pozostałe miejsca na podium

[edytuj | edytuj kod]
  1. Hiszpania Sierra Nevada3 lutego 1994 (zjazd) – 3. miejsce
  2. Hiszpania Sierra Nevada6 lutego 1994 (supergigant) – 2. miejsce
  3. Stany Zjednoczone Vail2 grudnia 1994 (zjazd) – 2. miejsce
  4. Szwecja Åre17 lutego 1995 (zjazd) – 3. miejsce
  5. Austria Saalbach-Hinterglemm5 marca 1995 (zjazd) – 2. miejsce
  6. Stany Zjednoczone Vail16 listopada 1995 (supergigant) – 3. miejsce
  7. Włochy Cortina d’Ampezzo19 stycznia 1996 (zjazd) – 3. miejsce
  8. Francja Val d’Isère3 lutego 1996 (zjazd) – 3. miejsce
  9. Francja Val d’Isère4 lutego 1996 (supergigant) – 2. miejsce
  10. Norwegia Narwik2 marca 1996 (gigant) – 3. miejsce
  11. Norwegia Kvitfjell6 marca 1996 (zjazd) – 2. miejsce
  12. Norwegia Kvitfjell7 marca 1996 (supergigant) – 3. miejsce
  13. Stany Zjednoczone Vail7 grudnia 1996 (zjazd) – 3. miejsce
  14. Francja Val d’Isère12 grudnia 1996 (supergigant) – 3. miejsce
  15. Austria Bad Kleinkirchheim12 stycznia 1997 (supergigant) – 2. miejsce
  16. Stany Zjednoczone Mammoth Mountain29 listopada 1997 (supergigant) – 2. miejsce
  17. Kanada Lake Louise5 grudnia 1997 (zjazd) – 3. miejsce
  18. Kanada Lake Louise6 grudnia 1997 (supergigant) – 3. miejsce
  19. Włochy Cortina d’Ampezzo24 stycznia 1998 (supergigant) – 3. miejsce
  20. Kanada Lake Louise27 listopada 1998 (zjazd) – 2. miejsce
  21. Kanada Lake Louise28 listopada 1998 (zjazd) – 2. miejsce
  22. Włochy Cortina d’Ampezzo21 stycznia 1999 (zjazd) – 2. miejsce
  23. Szwajcaria Sankt Moritz5 marca 1999 (zjazd) – 3. miejsce
  24. Kanada Lake Louise28 listopada 1999 (supergigant) – 3. miejsce
  25. Kanada Lake Louise30 listopada 2000 (zjazd) – 2. miejsce
  26. Szwajcaria Sankt Moritz17 grudnia 2000 (zjazd) – 2. miejsce
  27. Austria Haus13 stycznia 2001 (zjazd) – 2. miejsce
  28. Szwecja Åre8 marca 2001 (zjazd) – 2. miejsce
  29. Szwajcaria Sankt Moritz21 grudnia 2001 (zjazd) – 2. miejsce
  30. Austria Saalbach-Hinterglemm11 stycznia 2002 (zjazd) – 3. miejsce
  31. Włochy Cortina d’Ampezzo26 stycznia 2002 (zjazd) – 2. miejsce
  32. Szwecja Åre2 lutego 2002 (zjazd) – 3. miejsce
  33. Stany Zjednoczone Aspen29 listopada 2002 (supergigant) – 3. miejsce
  34. Austria Haus30 stycznia 2004 (zjazd) – 2. miejsce
  35. Włochy Sestriere10 marca 2004 (zjazd) – 3. miejsce
  36. Włochy San Sicario25 lutego 2005 (supergigant) – 2. miejsce

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]