Przejdź do zawartości

Oficerska Szkoła Radiotechniczna

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Rynio55 (dyskusja | edycje) o 15:04, 1 sty 2014. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 1 sty 2014, była oparta na tej wersji.
{{{nazwa}}}
{{{nazwa oryginalna}}}
{{{jednostka macierzysta}}}
Data założenia

1952

Data likwidacji

1969

Typ

{{{typ}}}

Patron

{{{patron}}}

Państwo

 Polska

Adres

ul. Podchorążych 1
58-500 Jelenia Góra

{{{stanowisko zarządzającego}}}

{{{zarządzający}}}

Położenie na mapie Jeleniej Góry
Mapa konturowa Jeleniej Góry
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|}

Oficerska Szkoła Radiotechniczna im. kpt. Sylwestra Bartosika (OSR) – szkoła Sił Zbrojnych PRL kształcąca kandydatów na oficerów wojsk radiotechnicznych.

Historia

Oficerska Szkoła Radiotechniczna została utworzona w 1952 na podstawie[1] w Beniaminowie k. Warszawy. Etat nr 20/262 przewidywał 330 stanowisk wojskowych i 86 kontraktowych oraz stan zmienny:90 oficerów słuchaczy z jednostek i 330 podchorążych [2]. Dowódcą jednostki (JW 5863) został ppłk Borys Ładocznikow. Choć był on pierwszym organizatorem szkoły, to nie powierzono mu funkcji komendanta. Szkoła została bezpośrednio podporządkowana dowódcy Wojsk Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju ge. bryg. Sergiuszowi Sazanowowi[2]. W sierpniu 1952 roku do szkoły przybyła grupa wykładowców - specjalistów z dziedziny radiolokacji i radiotechniki. Byli w śród nich por. Leon Domaszewicz, por. Zbigniew Kawczyński i por. Leon Glapka. Na miejsce ppłk. Borysa Ładocznikowa wyznaczono ppłk. Konstantego Izdebskiego, zaś ppłk Borys Ładocznikow awansował i objął stanowisko komendanta szkoły[2]. Na podstawie rozkazu komendanta szkoły nr 88/52 z 1 października 1952 roku sformowano cztery kompanie, w tym jedną kompanię radiolokacji i trzy kompanie szkolne. Były one w składzie jednego batalionu szkolnego, którego dowódcą został por. Tadeusz Pawlak[2].

W ostatnim dniu sierpnia 1955 roku na podstawie zarządzenia szefa Sztabu Generalnego WP, rozkazem organizacyjnym komendanta szkoły, szkoła ze względu na trudne warunki szkoleniowe w Beniaminowie zmieniła miejsce dyslokacji z Beniaminowa na Jelenią Górę. Zajęła kompleks koszarowy po rozwiązanej Oficerskiej Szkole Piechoty nr 2. Istotną zmianą tego okresu było anulowanie rozkazu w sprawie występowania szkoły pod nazwą jednostki wojskowej. Zarządzeniem szefa Sztabu Generalnego WP i dowódcy WL i OPL OK, od 1 września 1955r. szkoła mogła prowadzić wszelką korespondencję pod nazwą – Oficerska Szkoła Radiotechniczna Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju[3]. Po przeniesieniu szkoły rozbudowano cykl lotniczy oraz utworzono nowy cykl służby bojowej sprzętu radiotechnicznego.

W grudniu 1952 roku nastąpiła zmiana na stanowisku komendanta szkoły - ppłk. Borysa Ładocznikowa zastąpił płk Siergiej Ganrykow. Wraz ze zmianą komendanta nastąpiły zmiany na stanowiskach w poszczególnych cyklach. 6 października 1953 roku sformowano drugi batalion, któremu nadano numer 13. Na początku 1954 roku komendantem szkoły został po raz pierwszy oficer polski - mjr Wacław Kazimierski, dotychczasowy zastępca komendanta i szef szkolenia[4].

W październiku 1956 szkoła otrzymała sztandar ufundowany przez ministra Obrony Narodowej. W 1958 cykle elektrotechniki i radiotechniki połączono w jeden cykl elektro-radiotechniki, zlikwidowano cykl lotniczy, utworzono nowy cykl podstaw radiolokacji oraz przemianowano cykl służby bojowej sprzętu radiotechnicznego na cykl pracy bojowej. W miejsce cyklu wyszkolenia politycznego i ogólnokształcącego powstał cykl przedmiotów społeczno-politycznych. 22 sierpniu 1964 roku, w dniu Święta Ludowego Lotnictwa Polskiego, szkoła otrzymała im. kpt. Sylwestra Bartosika. W 1967 w związku z utworzeniem Szkoły Chorążych Wojsk Radiotechnicznych w OSR powstały dwa nowe cykle. Były to ogólnokształcący i cykl szkolenia elewów. Oprócz tego dla potrzeb całej szkoły utworzono cykl zautomatyzowanych systemów dowodzenia.

W 1969 szkołę przekształcono w Wyższą Oficerską Szkołę Radiotechniczną.

Kierunki kształcenia

W latach 1952-1957 szkoła kształciła specjalistów wojsk radiotechnicznych w trzech profilach:

  • profil radiolokacji naziemnej – dowódcy stacji radiolokacyjnych dalekiego zakresu wykrywania i powiadamiania
  • profil artyleryjski –technicy i dowódcy artyleryjskich stacji radiolokacyjnych, kierujący bateriami armat przeciwlotniczych
  • profil lotniczy – specjaliści obsługi reflektorów i urządzeń ubezpieczenia lotów

Struktura OSR (1955)

  • komenda
  • wydział ogólny
  • wydział szkolenia
  • wydział techniczny
  • wydział polityczny
  • sekcja finansowa
  • jednostki dydaktyczne
    • cykl wyszkolenia politycznego i ogólnokształcącego
    • cykl taktyki ogólnej
    • cykl taktyki OPL
    • cykl elektrotechniki
    • cykl radiotechniki
    • cykl sprzętu radiolokacji
    • cykl lotniczy
  • trzy bataliony podchorążych
  • kompania techniczna
  • kompania obsługi
  • pluton samochodowy

Komendanci

  • ppłk inż. Borys Ładocznikow (1952-1952)
  • ppłk inż. Borys Gendrykow (1952-1954)
  • płk inż. Wacław Kazimierski (1954-1967)

Absolwenci

  1. ↑ Rozkaz organizacyjny MON nr 044/org. z 14 maja 1952 roku
  2. ↑ a b c d Józef Zieliński, Marian Mikołajczuk: Historia polskiego lotnictwa wojskowego 1945 -1962. Warszawa: ZP Grupa Sp. z o.o.; Wojskowe Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne „SWAT”, s. 226-227, 2010. ISBN 978-83-61529-78-1.
  3. ↑ Jan Ginowicz, Zbigniew Kuśmierek, Bronisław Peikert, Adolf Stachula, Kazimierz Walkowiak: 60 lat Wojsk Radiotechnicznych. Zarys historii. Warszawa: Szefostwo Wojsk Radiotechnicznych Sił Powietrznych, s. 229, 2011. ISBN 978-83-930536-7-4.
  4. ↑ Józef Zieliński, Marian Mikołajczuk: Historia polskiego lotnictwa wojskowego 1945 -1962. Warszawa: ZP Grupa Sp. z o.o.; Wojskowe Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne „SWAT”, s. 227, 2010. ISBN 978-83-61529-78-1.

Bibliografia

  1. Stachula Adolf, Smoliński Tadeusz, Wyższa Oficerska Szkoła Radiotechniczna. Zarys dziejów 1952-1982, Wyd WOSR, Jelenia Góra 1982
  2. Józef Zieliński, Marian Mikołajczuk: Historia polskiego lotnictwa wojskowego 1945 -1962. Warszawa: ZP Grupa Sp. z o.o.; Wojskowe Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne „SWAT”, s. 226-227, 2010. ISBN 978-83-61529-78-1.
  3. Jan Ginowicz, Zbigniew Kuśmierek, Bronisław Peikert, Adolf Stachula, Kazimierz Walkowiak: 60 lat Wojsk Radiotechnicznych. Zarys historii. Warszawa: Szefostwo Wojsk Radiotechnicznych Sił Powietrznych, 2011. ISBN 978-83-930536-7-4.
Szkolnictwo ludowego Wojska Polskiego
Akademie wojskowe
Szkoły oficerskie
Wyższe szkoły oficerskie
Szkoły chorążych
Ośrodki szkolenia

Polskie wojska radiotechniczne
Brygady
Pułki
Bataliony
Szkoły

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Oficerska_Szkoła_Radiotechniczna&oldid=38285019”