Millet

System milletów – porządek prawny w państwie osmańskim określający prawa i obowiązki ludności niemuzułmańskiej. Zasadniczo każdej z podbitych nacji pozostawiano dość znaczną swobodę co do wyznania i kultury, jednakże nakładany był na nie większy (niż od ludności muzułmańskiej) podatek. Co do zasady zamykane były możliwości awansu społecznego w tureckiej armii i administracji.

Każdy millet posiadał suwerena o dość szerokich kompetencjach, etnarchę (gr. ethnarchos - władca narodu), najczęściej był nim przywódca religijny (np. prawosławny Patriarcha Konstantynopola), który podlegał bezpośrednio sułtanowi. Millety miały sporo władzy – ustanawiały własne prawa, zbierały i rozdzielały własne podatki. Wszystko czego od nich wymagano to lojalność wobec Imperium.

Gdy członek jednego milletu popełnił przestępstwo przeciwko członkowi innego, stosowano prawo strony poszkodowanej, lecz nadrzędny status islamskiej – panującej – większości zapewniał w każdym sporze z udziałem muzułmanina zastosowanie praw szariatu.

Do XIX w. głównymi milletami były: grecki (Rum millet), żydowski i ormiański. Licznie reprezentowane były też mniejszości: katolicka, karaimska i samarytańska.