Przejdź do zawartości

Massimo Giacomini

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Massimo Giacomini
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

14 sierpnia 1939
Udine

Pozycja

pomocnik

Kariera juniorska
Lata Klub
Serenissima Pradamano
Olimpia Paderno
1956–1957 Udinese Calcio
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1957–1961 Udinese Calcio 97 (2)
1961–1963 CFC Genoa 62 (5)
1963–1964 Lazio Rzym 16 (0)
1964–1965 CFC Genoa 18 (0)
1965–1966 Brescia Calcio 12 (0)
1966–1968 A.C. Milan 1 (0)
1968–1970 Triestina Calcio 66 (13)
1970–1973 Udinese Calcio 99 (6)
W sumie: 371 (26)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1973–1974 Udinese Calcio
1974–1975 FBC Treviso
1975 US Salernitana
1977–1979 Udinese Calcio
1979–1981 A.C. Milan
1981–1982 FC Torino
1982 SSC Napoli
1984–1985 Triestina Calcio
1985–1986 Perugia Calcio
1987 FC Venezia
1987 Udinese Calcio
1989 Brescia Calcio
1989–1990 Triestina Calcio
1991 Cagliari Calcio
1996 Pro Gorizia
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Massimo Giacomini (ur. 14 sierpnia 1939 w Udine) – włoski piłkarz grający na pozycji pomocnika, trener.

Kariera piłkarska

[edytuj | edytuj kod]

Massimo Giacomini karierę piłkarską rozpoczął w juniorach Serenissima Pradamano[1]. Następnie reprezentował barwy Olimpii Paderno oraz Udinese Calcio w latach 1956–1957[1], po czym rozpoczął w klubie profesjonalną karierę oraz grał w klubie do 1961 roku.

Następnie w latach 1961–1963 reprezentował barwy CFC Genoa, w której zadebiutował 3 września 1961 roku w wygranym 2:1 meczu domowym z Hellas Verona. Z klubem w sezonie 1961/1962 awansował do Serie A oraz zdobył Coppa delle Alpi 1962 po wygranej z francuskim Grenoble Foot 38 1:0 w finale rozegranym 29 czerwca 1962 roku w Genui oraz Puchar Przyjaźni 1963 po wygranej z A.C. Milan 2:1 w finale rozegranym 17 czerwca 1963 roku na San Siro w Mediolanie[2].

Następnie reprezentował barwy Lazio Rzym (1963–1964), ponownie CFC Genoa (1964–1965) oraz Brescii Calcio (1965–1966). W 1966 roku został zawodnikiem A.C. Milanu, w którym w latach 1966–1968 rozegrał zaledwie 9 meczów we wszystkich rozgrywkach[3], jednak zdobył z klubem mistrzostwo Włoch w sezonie 1967/1968, Puchar Włoch 1966/1967 po wygranej z Padovą Calcio 1:0 w finale rozegranym 14 czerwca 1967 roku na Stadio Olimpico w Rzymie oraz Puchar Zdobywców Pucharów 1967/1968 po wygranej 2:0 z niemieckim Hamburgerem SV w finale rozegranym 23 maja 1968 roku na Stadionie De Kuip w Rotterdamie.

Następnie reprezentował barwy Triestiny Calcio (1968–1970) oraz ponownie Udinese Calcio, w którym w 1973 roku zakończył karierę piłkarską.

Kariera trenerska

[edytuj | edytuj kod]

Massimo Giacomini po zakończeniu kariery piłkarskiej rozpoczął karierę trenerską. W sezonie 1973/1974 wraz z Sergio Manente prowadził występującego w Serie C Udinese Calcio, z którym rozgrywki ligowe zakończył na 2. miejscu. W sezonie 1974/1975 prowadził występującego w Serie D FBC Treviso, z którym awansował do Serie C. Następnie na początku sezonu 1975/1976 prowadził występującą w Serie C US Salernitanę, jednak po 10 meczach został zwolniony.

W 1977 roku po uzyskaniu licencji trenerskiej ponownie został trenerem występującego w Serie C Udinese Calcio, którego prezesem był wówczas Teofilo Sanson. W latach 1977–1979 z drużyną Friulani, najpierw w sezonie 1977/1978 awansował do Serie B, następnie w sezonie 1978/1979 awansował do Serie A. Zdobył także z klubem Puchar Serie C 1977/1978 po wygranej z AS Regginą 2:0 w finale rozegranym 17 czerwca 1978 roku na Stadio Comunale w Reggio di Calabria oraz Puchar Anglo-Włoski 1978 po wygranej z angielskim Bath City 5:0 w finale rozegranym 28 czerwca 1978 roku na Stadio Friuli w Udine.

W latach 1979–1981 był trenerem A.C. Milanu, z którym w sezonie 1979/1980 zajął 3. miejsce w Serie A, jednak klub w wyniku afery korupcyjnej tzw. Totonero 80 została zdegradowany do Serie B, w której w sezonie 1980/1981 zdecydowanie wygrywa rozgrywki ligowe, tym samym wracając do Serie A, jednak na przed ostatnią rundą rozgrywek Giacomini z powodu nieporozumień w menedżerami drużyny Rossonerich odchodzi z klubu.

Następnymi klubami w karierze trenerskiej Giacominiego były: FC Torino (1981–1982), SSC Napoli (1982), Triestina Calcio (1984–1985), Perugia Calcio (1985–1986) oraz FC Venezia (1987).

1 lipca 1987 roku po spadku Udinese Calcio z Serie A prezes klubu, Giampaolo Pozzo mianował Giacominiego na głównego trenera klubu, jednak 12 października 1987 roku został zwolniony z powodu słabych wyników[4]. Następnie trenował Brescię Calcio (1989), Triestinę Calcio (1989–1990) oraz Cagliari Calcio (1991).

W styczniu 1996 roku po kilku latach przerwy wrócił na ławkę trenerską, przejmując występującą w Serie D Pro Gorizię. Zrezygnował z prowadzenia klubu z powodu słabego początku sezonu 1996/1997 w rozgrywkach ligowych i Pucharze Włoch.

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]

Zawodnicze

[edytuj | edytuj kod]
CFC Genoa
AC Milan

Trenerskie

[edytuj | edytuj kod]
FBC Treviso
Udinese Calcio
AC Milan

Indywidualne

[edytuj | edytuj kod]

Pozostała działalność

[edytuj | edytuj kod]

Massimo Giacomini komentował mecze mistrzostw świata 1986 w Meksyku dla stacji TMC oraz niektóre mecze Udinese Calcio dla stacji Telefriuli[5]. Opublikował także książkę, w której opisał swoje doświadczenia podczas pracy trenerskiej w Udinese Calcio.

28 sierpnia 2007 roku, po dymisji Luigiego Agnolina został zatrudniony w FIGC (Włoski Związek Piłki Nożnej), gdzie odpowiadał za rozwój młodzieży. Funkcję tę pełnił do 2010 roku, kiedy zastąpił go Gianni Rivera.

Jest członkiem Galerii Sławy CFC Genoa.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Massimo Giacomini w bazie Udinese Calcio (wł.).
  2. Cup of French-Italian Friendship (ang.).
  3. Massimo Giacomini w bazie A.C. Milanu (wł.).
  4. Massimo Giacomini, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy) [dostęp 2023-11-20].
  5. Con la Rai per Matrigna [data dostępu: 1986-06-14] (wł.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]