Mehmed IV
Mehmed IV (ur. 2 stycznia 1642, zm. 6 stycznia 1693) – sułtan turecki o przydomku Łowczy (tur. Mehmet IV Avcı).
Mehmed był synem sułtana Ibrahima i nałożnicy Turhan Hadice, mającej ruskie pochodzenie. Mehmed IV panował w latach 1648-1687. Został osadzony na tronie w wieku 6 lat, w okresie destabilizacji władzy centralnej i osłabienia państwa. Faktyczne rządy sprawował w tym czasie wielki wezyr Mehmed Köprülü Pasza, który ustabilizował sytuację wewnętrzną państwa. Dzięki jego polityce imperium odniosło wiele sukcesów, nie tylko militarnych. W 1661 r. podpisano pokój z Wenecją, co umożliwiło podjęcie walk w innych częściach imperium. Turcy zwyciężali m.in. w 1664 w Siedmiogrodzie, w 1669 r. ostatecznie zajęli Kretę, sukcesem był także podpisany z Polską w 1672 r. traktat w Buczaczu, na mocy którego pod zwierzchnictwo tureckie przechodziły obszerne terytoria na Ukrainie oraz na Podolu. Turcja prowadziła także wojnę z Austrią, zdobywając m.in. Ujvar na Węgrzech. Kolejna kampania przeciwko Polsce zakończyła się podpisaniem Pokoju Żurawińskiego w 1676 r.
Po Köprülü Mehmedzie Paszy wielkim wezyrem został Kara Mustafa. Turcja rozpoczęła wówczas nową wojnę z Austrią, w trakcie której wojska tureckie obległy Wiedeń w 1683 r. Klęska zadana Turcji przez wojska polskie, austriackie i niemieckie pod wodzą polskiego króla Jana III Sobieskiego doprowadziła do utraty przez Turcję niemal całych Węgier. W tym samym czasie na Morei i wyspach greckich miały miejsce starcia z wojskami weneckimi.
Niepowodzenia i klęski wojskowe doprowadziły do rewolty wojskowej, obalenia sułtana w 1687 r. i uwięzienia go w Edirne.
