Szczękonóża

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 1 sty 2023, była oparta na tej wersji.

Szczękonóża (łac. maxillipedes) – zmodyfikowane, parzyste odnóża tułowiowe skorupiaków i pareczników służące do aktywnego chwytania pokarmu. Występują w liczbie 1–3 par na przednich segmentach tułowia. U pancerzowców pojawiają się już w stadium żywika.

U pareczników szczękonóża znajdują się na pierwszym segmencie zagłowowym. Ich biodra zlane są ze sternitami, tworząc coxosterna, które często mają ząbki lub kolce na przedniej krawędzi. We wnętrzu szczękonóży znajdują się gruczoły jadowe. Narządy te służą chwytaniu, paraliżowaniu, a u niektórych grup też rozrywaniu ofiary^[1].

Zobacz też

szczękonóżki (nogogłaszczki)
szczękoczułki

Przypisy

↑ Jolanta Wytwer: nadgromada: wije – Myriapoda. W: Zoologia t. 2 Stawonogi cz. 2 Tchawkodyszne. Czesław Błaszak (red.). Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 10.

Bibliografia

Biologia. Multimedialna encyklopedia PWN Edycja 2.0. pwn.pl Sp. z o.o., 2008. ISBN 978-83-61492-24-5.
Adam Urbanek: Jedno istnieje tylko zwierzę...: myśli przewodnie biologii porównawczej. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2007. ISBN 978-83-88147-08-1.

[1] Jolanta Wytwer: nadgromada: wije – Myriapoda. W: Zoologia t. 2 Stawonogi cz. 2 Tchawkodyszne. Czesław Błaszak (red.). Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 10.

[1]