Przejdź do zawartości

Romuald Gadomski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Romuald Gadomski
Podpułkownik Podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

26 grudnia 1905
Ciechocinek

Data i miejsce śmierci

10 września 1974
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne w ZSRR

Jednostki

Szkoła Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie
71 pułk piechoty
86 pułk piechoty

Stanowiska

wicedyrektor Departamentu V MBP
zastępca naczelnika Wydziału II Samodzielnego MBP
zastępca dyrektora Departamentu VII MBP

Główne wojny i bitwy

wojny polsko-radzieckiej
II wojna światowa

Późniejsza praca

korespondent PAP w Belgradzie
zastępca redaktora naczelnego tygodnika „Życie Gospodarcze”.

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Grób Romualda Gadomskiego na cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Romuald Gadomski (ur. 26 grudnia 1905 w Ciechocinku, zm. 10 września 1974 w Warszawie) – podpułkownik, uczestnik wojny polsko-sowieckiej i II wojny światowej, funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa PRL.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn górnika Stanisława, sympatyka Polskiej Partii Socjalistycznej. W 1920 podczas wojny polsko-bolszewiskiej zgłosił się ochotniczo do Wojska Polskiego, zawyżając swój wiek o dwa lata. Podczas walk został ranny. Po wyleczeniu kształcił się w gimnazjum najpierw w Mińsku Mazowieckim, następnie w Bydgoszczy. Jesienią 1922 wstąpił do Komunistycznej Partii Polski. Po zdaniu w 1925 matury studiował na Politechnice Warszawskiej, potem w Wyższej Szkole Handlowej. Działał w Komunistycznej Partii Polski „Życie”, przyjaźnił się blisko z Wincentym Rutkiewiczem. W 1926 na polecenie władz KPP wstąpił do PPS-Lewicy, w której był członkiem egzekutywy Komitetu Warszawskiego. Wraz z Rutkiewiczem i innymi organizował jej komórki w Warszawie i na Mazowszu. Od lutego 1927 działał w Krakowie. Od 1929 członek trzyosobowego Komitetu Generalnego PPS-Lewicy, z ramienia którego był odpowiedzialny za kontakty z KPP. 1930–1931 odbywał służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie. Wówczas na polecenie Wydziału Wojskowego KC KPP obsługiwał komórkę partyjną w 71 pułku piechoty, za co został karnie przeniesiony do 86 pułku piechoty w Mołodecznie. Po dezercji, ścigany listami gończymi, przeszedł do nielegalnej pracy i 1931–1932 działał jako funkcjonariusz KPP w Obwodzie Poznańsko-Pomorskim. 1932–1935 więziony za dezercję i działalność komunistyczną. 1935–1936 był „okręgowcem” Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy we Lwowie. Po kapitulacji Warszawy 28 września 1939 wraz z rodziną udał się do zajętego przez Armię Czerwoną Białegostoku, gdzie był księgowym w fabryce włókienniczej, a następnie w Mińsku pracował w redakcji wydawanego w języku polskim pisma „Sztandar Wolności”. Po ataku Niemiec na ZSRR w czerwcu 1941 ewakuowany w rejon Kujbyszewa. W październiku 1941 na polecenie Kominternu wstąpił do armii gen. Władysława Andersa. We wrześniu 1943 został aresztowany w Jerozolimie za prowadzenie agitacji komunistycznej wśród oficerów i podoficerów. Zwolniony w grudniu 1944.

W czerwcu 1945 roku delegat Rządu Jedności Narodowej w Palestynie i Jordanii. Od 11 września 1946 r. wicedyrektor Departamentu V Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego i zastępca ówczesnego dyrektora tego departamentu, Julii Brystygierowej. Następnie od 1 lipca 1947 r. zastępca naczelnika Wydziału II Samodzielnego MBP, w tym samym miesiącu (17 lipca 1947) mianowany wicedyrektorem Departamentu VII (wywiad) MBP oraz zastępcą ówczesnego dyrektora Departamentu VII, generała Wacława Komara. Zwolniony z MBP 15 września 1949 roku. W grudniu 1948 był delegatem na Zjazd Zjednoczeniowy PPR i PPS, a w 1959 delegatem na III Zjazd Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1959–1965 był korespondentem PAP w Belgradzie, a w 1965–1967 zastępcą redaktora naczelnego tygodnika „Życie Gospodarcze”.

Zmarł w Warszawie. Pochowany na wojskowych Powązkach (kwatera C33-6-14)[1].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wyszukiwarka cmentarna – warszawskie cmentarze.
  2. M.P. z 1946 r. nr 28, poz. 45 „za zasługi w dziedzinie życia społeczno-politycznego na terenie Palestyny”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 2, Warszawa 1987.
  • Leszek Pawlikowicz, Tajny front zimnej wojny. Uciekinierzy z polskich służb specjalnych 1956–1964, Oficyna Wydawnicza Rytm, Warszawa 2004, ISBN 83-7399-074-7.