Przejdź do zawartości

Afrobeat

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Afrobeat
Pochodzenie

Nigeria

Czas i miejsce powstania

Lata 60. XX wieku

Instrumenty

gitara basowa, kongi, perkusja, gitara, instrumenty klawiszowe, saksofon, shekere, śpiew

Gatunki pokrewne

funk, jazz, muzyka akańska

Afrobeatgatunek muzyczny, powstały w Afryce w połowie lat 60. XX wieku, łączący afrykańskie rytmy i techniki wokalne oraz tradycyjną muzykę nigeryjskiego plemienia Joruba z funkiem i jazzem. Afrobeat pojawił się w latach 60. Jego korzenie sięgają muzyki Yoruba – pochodzącej z Nigerii, opartej na bębnach i mocno zakorzenionej w lokalnej tradycji. Motywy z Nigerii zostały szybko zaadaptowane przez artystów z Ameryki Łacińskiej – przede wszystkim z Karaibów. Stamtąd droga do czarnych dzielnic południa USA była już krótka. Epoka funku w latach siedemdziesiątych zakończyła ewolucję – narodził się afrobeat. Fela Kuti, na którego pomysłach opierają się współczesne zespoły, był najważniejszą postacią tego muzycznego zjawiska[1].

Od początku gatunek ten kojarzy się z licznymi, nawet dwudziestoosobowymi grupami – trochę na wzór amerykańskich big bandów z pierwszej połowy XX wieku. Improwizacja jest główną zasadą – przed koncertem niczego się nie planuje. Muzycy mieszają na scenie różne style – całość jest bardzo dynamiczna i energetyczna. Dominuje perkusja i sekcja dęta, która wprowadza słuchaczy w jazzujące klimaty.

Cechą charakterystyczną afrobeatu jest jego silne, polityczne przesłanie. Artyści krytykują dyskryminację Czarnych, wojny, elity polityczne i gospodarcze. Zwracają uwagę na problemy Trzeciego Świata: głód, nędzę czy kryzys zadłużenia.

Do najważniejszych kontynuatorów i spadkobierców tradycji afrobeat należą obecnie Femi Kuti (syn Feli), Seun Kuti (syn Feli), Inemo, Lagbaja, Wale Oyejide, Franck Biyong & Massak, a także grupy takie jak Antibalas Afrobeat Orchestra, Afrodizz, Belgian Afrobeat Association, Albino!, Kokolo Afrobeat Orchestra, The Budos Band, Akoya Afrobeat Ensemble, Bukky Leo & Black Egypt ’80 i Ayetoro.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Steve Taylor: A to X of Alternative Music. Continuum International Publishing Group, 2006, s. 137. ISBN 978-0-8264-8217-4.