Przejdź do zawartości

Arseniusz (Stadnicki)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Arseniusz
Арсений
Awksientij Stadnicki
Авксентий Георгиевич Стадницкий
Metropolita taszkencki
Ilustracja
Kraj działania

Imperium Rosyjskie

Data i miejsce urodzenia

22 stycznia 1862
Komarowo

Data i miejsce śmierci

28 stycznia 1936
Taszkent

Miejsce pochówku ?
Metropolita taszkencki
Okres sprawowania

1933–1936

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Śluby zakonne

30 grudnia 1895

Diakonat

31 grudnia 1895

Prezbiterat

1 stycznia 1896

Chirotonia biskupia

28 lutego 1899

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

28 lutego 1899

Miejscowość

Moskwa

Miejsce

Sobór Chrystusa Zbawiciela

Konsekrator

Włodzimierz (Bogojawleński)

Arseniusz, imię świeckie Awksientij Stadnicki (ur. 10 stycznia?/22 stycznia 1862 w Komarowie, zm. 28 stycznia 1936 w Taszkencie) – metropolita Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Z pochodzenia był Mołdawianinem, był synem duchownego prawosławnego. W 1880 ukończył seminarium duchowne w Kiszyniowie, zaś pięć lat później Kijowską Akademię Duchowną. Po uzyskaniu tytułu kandydata nauk teologicznych został skierowany do pracy wykładowcy w seminarium, którego był absolwentem. W 1895 obronił pracę, dzięki której uzyskał tytuł magistra teologii. W tym samym roku, 30 grudnia, złożył wieczyste śluby zakonne, zaś następnego dnia został hierodiakonem. Został również inspektorem seminarium duchownego w Nowogrodzie Wielkim. 1 stycznia 1896 przyjął święcenia kapłańskie, zaś w tym samym roku został archimandrytą i przełożonym monasteru św. Antoniego Rzymianina w Nowogrodzie Wielkim. 10 stycznia 1897 został przeniesiony do Moskiewskiej Akademii Duchownej w charakterze inspektora i wykładowcy historii biblijnej. W roku następnym został rektorem tejże akademii.

28 lutego 1899 w soborze Chrystusa Zbawiciela w Moskwie miała miejsce jego chirotonia na wikariusza eparchii moskiewskiej z tytułem biskupa wołokołamskiego. Po czterech latach został biskupem pskowskim. W 1904 uzyskał tytuł doktora nauk teologicznych za dwutomową pracę poświęconą historii prawosławia na ziemiach mołdawskich. Ze względu na swoje zaangażowanie w organizację szkół prowadzonych przez Cerkiew zasiadł w zajmującym się tą problematyką komitecie przy Świątobliwym Synodzie Rządzącym. W 1907 otrzymał godność arcybiskupa. Trzy lata później przeniesiony na katedrę nowogrodzką i staroruską. Zasiadał w Radzie Państwa jako jeden z przedstawicieli mnichów Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. W 1912 przewodniczył zjazdowi stowarzyszeń antyalkoholowych w Moskwie, zaś w grudniu został wyróżniony prawem noszenia brylantowego krzyża na kłobuku.

Uczestniczył w Soborze Lokalnym Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego rozpoczętym w 1917, w czasie którego był jednym z kandydatów do objęcia urzędu patriarchy Moskwy i całej Rusi (obok Antoniego (Chrapowickiego) i wybranego w losowaniu Tichona (Bieławina). 29 listopada 1917 otrzymał godność metropolity. W listopadzie 1919 został aresztowany i osadzony w Nowogrodzie Wielkim w areszcie domowym. W 1922 skazany na rok więzienia; po uwolnieniu 10 stycznia 1924, po pięciu dniach ponownie znalazł się w więzieniu na Butyrkach i skazany na zsyłkę do Krasnowodska, a następnie do Taszkentu. W związku z tym 11 sierpnia 1933 został metropolitą Taszkentu, gdzie żył do swojej śmierci w 1936. Został pochowany w sąsiedztwie miejscowej cerkwi św. Aleksandra Newskiego[1].

Przez współczesnych ceniony jako teolog i autor rozpraw i artykułów na tematy religijne, zajmował się również liturgiką i śpiewem cerkiewnym. Miał opinię znakomitego mówcy i kaznodziei, a również jednego z najsurowszych, pod względem przestrzegania prawa i obyczajów Cerkwi, biskupów rosyjskich. Był uczniem duchowym metropolity Serafina (Cziczagowa); z kolei za swojego ojca duchowego uważał go arcybiskup Łukasz (Wojno-Jasieniecki) i Aleksy (Simanski), przyszły patriarcha moskiewski i całej Rusi[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]