Przejdź do zawartości

Bronisława Ludwichowska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bronisława Ludwichowska
Data i miejsce urodzenia

18 września 1951
Urzursowchoz, Kraj Krasnojarski

Wzrost

165 cm

Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata w biegach przełajowych
srebro Rabat 1975 bieg przełajowy indywidualnie
brąz Rabat 1975 bieg przełajowy drużynowo

Bronisława Ludwichowska, z d. Doborzyńska (ur. 18 września 1951 w Urzursowchozie w ZSRR, Kraj Krasnojarski[1][2]) – polska lekkoatletka, specjalizująca się w biegach średnio- i długodystansowych, wicemistrzyni świata w biegu przełajowym (1975), wielokrotna mistrzyni i rekordzistka Polski.

Kariera sportowa

[edytuj | edytuj kod]

Była zawodniczką Zjednoczonych Olsztyn i Gwardii Olsztyn.

Jej największym sukcesem na arenie międzynarodowej było wicemistrzostwo świata w biegu przełajowym w 1975. Na tych samych zawodach zdobyła także brązowy medal drużynowo (w zespole razem z Renatą Petlinowską, Celiną Magalą, Zofią Kołakowską, Danutą Siemieniuk i Urszulą Prasek)[3]. Ponadto startowała mistrzostwach świata w przełajach w 1974 (6 m. indywidualnie i 6 m. drużynowo), 1977 (22 m. indywidualnie i 4 m. drużynowo) oraz 1980 (24 m. indywidualnie i 11 miejsce drużynowo)[4].

Reprezentowała Polskę na mistrzostwach Europy w 1971 (odpadła w eliminacjach biegu na 1500 m) oraz w mistrzostwach Europy w 1974 (6. miejsce w biegu na 3000 m, z wynikiem 9:05,14 – był to nowy rekord Polski)[5], a także zawodach Pucharu Europy w 1975 (na 1500 m – 4. miejsce w półfinale, z wynikiem 4:13,3, 6. miejsce w finale, z wynikiem 4:12,9 – oba te wyniki były rekordami Polski) oraz w 1977 (na 3000 m – 1. miejsce w półfinale, z wynikiem 9:07,3, 7. miejsce w finale, z wynikiem 9:14,40)[6].

Na mistrzostwach Polski seniorek na otwartym stadionie zdobyła 22 medale, w tym 12 złotych, 5 srebrnych i 5 brązowych: w biegu na 1500 m – złoto w 1973, 1975 i 1976, srebro w 1971 i 1977, brąz w 1972 i 1974; w biegu na 3000 m – złoto w 1973 i 1975, srebro w 1974, 1976 i 1977, w biegu przełajowym – złoto w 1972 (3 km), 1973 (4 km), 1974 (4 km), 1975 (4 km), 1977 (3 km), 1979 (5 km) i 1980 (5 km), brąz w 1970 (2 km) i 1971 (2,5 km); w sztafecie 4 × 400 m – brąz w 1975[7]. Dwukrotnie była halową mistrzynią Polski seniorek w biegu na 1500 m (1976, 1980[8].

Trzykrotnie poprawiała rekord Polski w biegu na 1500 m (4:13,3 – 12 lipca 1975 w półfinale Pucharu Europy, 4:12,9 – 17 sierpnia 1975 w finale Pucharu Europy, 4:12,2 – 8 czerwca 1976). 1 maja 1973 została pierwszą oficjalną rekordzistką Polski w biegu na 3000 m (wynikiem 9:29,2), rekord ten poprawiała następnie cztery razy (9:19,6 – 12 sierpnia 1973, 9:09,4 – 5 lipca 1974, 9:05,14 – 2 września 1974 (w finale mistrzostw Europy) i 8:58,8 – 27 czerwca 1975 – jako pierwsza Polka poniżej 9 minut)[9]. Wyniki 4:12,2 na 1500 m i 8:58,8 pozostają jej rekordami życiowymi.

Po zakończeniu kariery pracowała jako trener w Gwardii Olsztyn, a po likwidacji sekcji w 2004 – w AZS UWM Olsztyn.

Jej mężem był trener Zbigniew Ludwichowski (zm. w 2021).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Encyklopedia (statystyczna) polskiej lekkiej atletyki 1919-1994, wyd. Warszawa 1994, s. 250
  2. Alicja Kulik, Długi dystans, Borussia, 59, 2017, s. 5-9
  3. Daniel Grinberg i inni (oprac.) 90 lat polskiej lekkoatletyki 1919-2009, wyd. Warszawa 2009, s. 116
  4. Wyniki Bronisławy Ludwichowskiej w bazie ARRS
  5. Francisco Ascorbe i inni History of the European Athletics Championship. Statistics Handbook, wyd. Barcelona 2010, s. 929
  6. Francisco Ascorbe, Félix Capilla, José Luis Hernández History of the European Cup. Statistics handbook, wyd. Malaga 2006, s. 107, 108, 125 i 127
  7. Henryk Kurzyński, Leszek Luftman, Janusz Rozum, Maciej Rychwalski, Andrzej Socha Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1922-2011. Konkurencje kobiece, wyd. Bydgoszcz 2011, s. 332-336 i406
  8. Daniel Grinberg i inni Historia polskiej lekkoatletyki halowej 1924-2014, wyd. Warszawa-Sopot 2014, s. 437
  9. Encyklopedia (statystyczna) polskiej lekkiej atletyki 1919-1994, wyd. Warszawa 1994, s. 230-231