Przejdź do zawartości

Carlos de Borbón

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Carlos María de los Dolores Juan Isidro José Francisco Quirin Antonio Miguel Gabriel Rafael de Borbón y Austria-Este
Don Carlos
Ilustracja
ilustracja herbu
podpis
Karlistowski pretendent do tronu Hiszpanii (Karol VII)
Okres

od 3 października 1868
do 18 lipca 1909

Poprzednik

Juan Carlos de Borbón (Jan III)

Następca

Jaime de Borbón (Jakub III)

Legitymistyczny pretendent do tronu Francji (Karol XI)
Okres

od 21 listopada 1887
do 18 lipca 1909

Poprzednik

Juan Carlos de Borbón (Jan III)

Następca

Jaime de Borbón (Jakub I)

Dane biograficzne
Dynastia

Burbonowie hiszpańscy

Data i miejsce urodzenia

30 marca 1848
Lublana, Austria

Data i miejsce śmierci

18 lipca 1909
Varese, Włochy

Ojciec

Juan Carlos de Borbón

Matka

Maria Beatrycze Habsburg-Este

Żona

Margarita de Parma
Bertha de Rohan

Dzieci

Blanca, Jaime, Elvira, Maria Beatriz, Maria Alicia

Carlos María de los Dolores Juan Isidro José Francisco Quirin Antonio Miguel Gabriel Rafael de Borbón y Austria-Este powszechnie nazywany Don Carlosem (ur. 30 marca 1848, zm. 18 lipca 1909) – karlistowski pretendent do tronu Hiszpanii jako Karol VII i legitymistyczny pretendent do tronu Francji jako Karol XI, syn Juana Carlosa de Borbón, hrabiego Montizón, i Marii Beatrycze, córki Franciszka IV, księcia Modeny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Karol urodził się w Lublanie, stolicy Krainy, w obecnej Słowenii. Za jego edukację odpowiadał brat matki Franciszek V, książę Modeny. Karol w dorosłym życiu stał się konserwatystą, co odróżniało go od ojca. 3 października 1868 roku w Paryżu Juan Carlos de Borbón podpisał akt abdykacji, a Don Carlos został pretendentem do tronu Hiszpanii jako Karol VII. Kiedy ojciec zmarł w 1887 roku, Don Carlos został też pretendentem do tronu Francji.

Carlos de Borbón wywołał trzecią wojnę karlistowską, stając na czele 20-tysięcznej armii i wydając rozkaz do walki 21 kwietnia 1872 roku w Nawarze. Pierwsze wystąpienie zakończyło się porażką, ale walka była kontynuowana na innych frontach, między innymi przez brata Don Carlosa Alsonso Carlosa do Borbóna i innych karlistowskich dowódców, wśród których zasłynął szczególnie ksiądz Manuel Ignacio Santa Cruz Loidi. Don Carlos kontrolował niewielką część półwyspu ze swej stolicy w Estelli. Po przywróceniu monarchii w Hiszpanii i objęciu tronu przez Alfonsa XII w 1875 roku, karta zaczęła się odwracać i Don Carlos utracił Estellę na początku 1876 roku i musiał uciekać do Francji 28 lutego 1876 roku[1].

Karol zmarł w Varese, w Lombardii, w 1909 roku. Został pochowany w bazylice di San Giusto w Trieście. Jego jedyny syn odziedziczył po nim pretensje do tronów Hiszpanii i Francji jako Jakub III.

Małżeństwa i potomstwo

[edytuj | edytuj kod]

4 lutego 1867, we Frohsdorf w Austrii Karol ożenił się z księżniczką Margartią de Parma, córką Karola III, księcia Parmy i jego żony – Louise d’Artois. Ich dziećmi byli:

  • Blanca de Castilla Maria de la Concepción Teresa (7 września 1868-25 października 1949), żonę Leopolda Salwatora Habsburga (1868-1931), syna Karola Salwatora,
  • Jaime Pio Juan Carlos Benvenudo Samsón (27 czerwca 1870-2 października 1931),
  • Elvira Maria Teresa (28 lipca 1871-9 grudnia 1929), matkę trojga dzieci ze związku z malarzem Filippo Folchi (nosiły nazwisko Burbon),
  • Maria Beatriz Teresa Carlota (21 marca 1874-1 listopada 1961), żonę Fabrizio Massimo (1868-1944), księcia Roviano. Po śmierci brata Jakuba w 1931 Beatrycze odziedziczyła zamek Frohsdorf,
  • Maria Alicia Ildefonsa Margarita (29 czerwca 1876-20 stycznia 1975), żonę księcia Fryderyka de Schönburg-Waldenburg (1872-1910), potem generała Lino del Prete (1877-1956).

W styczniu 1893 Margarita zmarła, a ten rok później Don Carlos postanowił ożenić się ponownie. Razem ze swoją matka wybrał dwie kandydatki: księżniczkę Teresę z Liechtensteinu (córkę księcia Alfreda z Liechtensteinu) i księżniczkę Marię Berthę de Rohan (jedyną córkę księcia Alana de Rohan-Guémené i jego żony hrabiny Gabrielle de Waldstein). Karol osobiście poznał obie panie i wybrał drugą z nich.

28 kwietnia 1894 w prywatnej kaplicy w Pradze ożenił się z Berthą de Rohan (1860-1945). Ślubu udzielił im kardynał Franz von Schönborn. Bertha chciała zdominować męża, co uczyniło ich małżeństwo niepopularnym wśród karlistów.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Manuel Tuñón de Lara, Julio Valdeón Baruque, Antonio Domínguez Ortiz: Historia Hiszpanii. Kraków: 2012.