Przejdź do zawartości

Edward Kubisiowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edward Kubisiowski
Data i miejsce urodzenia

3 lutego 1944
Kraków

Data i miejsce śmierci

10 listopada 2011
Kraków

Przyczyna śmierci

czerniak

Miejsce spoczynku

Cmentarz Podgórski w Krakowie

Zawód, zajęcie

robotnik, działacz związkowy

Rodzice

Edward, Maria

Dzieci

Katarzyna, Piotr

Odznaczenia
Krzyż Wolności i Solidarności

Edward Antoni Kubisiowski (ur. 3 lutego 1944 w Krakowie, zm. 10 listopada 2011 tamże) – polski robotnik, działacz związkowy, działacz opozycji demokratycznej i więzień polityczny w PRL, członek Zarządu Regionu Małopolska NSZZ „Solidarność”.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Edwarda i Marii Kubisiowskich[1]. W 1962 ukończył Zespół Szkół Zawodowych w Krakowie[2]. W latach 1963–1967 był brygadzistą w Zarządzie Budynków Komunalnych Kraków, a w latach 1967–1971 w KPBIMB Kraków. W latach 1971–1983 pracował jako malarz-dekarz w Przedsiębiorstwie Gospodarki Mieszkaniowej „Śródmieście” w Krakowie[2]. W tymże zakładzie rozpoczął w 1980 działalność związkową jako członek NSZZ „Solidarność” i został tam przewodniczącym Komitetu Zakładowego „Solidarności” (1980–1981)[2].

W lipcu 1981 był delegatem na I Walnym Zebraniu Delegatów Regionu Małopolska „Solidarności” w Tarnowie[2]. Od lipca 1981 był członkiem Zarządu Regionu Małopolska „Solidarności” (w Sekcji Warunków Życia)[2]. W sierpniu 1981 wszedł w skład zespołu prowadzącego rozmowy z ministrem handlu wewnętrznego i usług Zygmuntem Łakomcem w sprawie braków żywności na rynku. Był członkiem Komisji ds. Wyżywienia i Zaopatrzenia mieszkańców Krakowa przy Zarządzie Regionu Małopolska „Solidarności”[2].

Po ogłoszeniu w grudniu 1981 stanu wojennego był zaangażowany w tworzenie Regionalnej Komisji Wykonawczej Małopolska podziemnej „Solidarności”. Kolportował wydawnictwa drugiego obiegu[3]. Współtworzył i kolportował podziemne pismo Biuletyn Małopolski. Na potrzeby działalności konspiracyjnego przyjął pseudonim „Antek”[2]. Był rozpracowywany przez Wydział III (zwalczania opozycji) Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w Krakowie w ramach sprawy operacyjnej „Niespokojni”[1]. 25 stycznia 1982 podczas odbioru numeru Biuletynu Małopolskiego został zatrzymany przez Służbę Bezpieczeństwa w lokalu konspiracyjnym przy ul. Długiej (wraz z nim zatrzymani zostali: Adam Kramarczyk, Tadeusz Świdziński i Grzegorz Jakubowski)[4]. 27 stycznia 1982 został aresztowany. Był osadzony w areszcie śledczym przy ulicy Montelupich w Krakowie.

Został oskarżony o „przynależność do zdelegalizowanej organizacji NSZZ „Solidarność” i kontynuowanie działalności związkowej, rozpowszechnianie treści antypaństwowych oraz o chęć rozpowszechnienia nielegalnego pisma Biuletyn Małopolski[1][3][5]. 14 kwietnia 1982 Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego skazał go na karę trzech lat pozbawienia wolności oraz karę dwóch lat pozbawienia praw publicznych[3]. Ze względu na zły stan zdrowia udzielono mu przerwy w odbyciu kary, został zwolniony z więzienia 28 czerwca 1982[3].

Również w 1982 został zwolniony z pracy. Po wyjściu z więzienia pozostawał bez pracy. W latach 1982–1983 utrzymywał się z prac dorywczych, m.in. kosił trawę w miejskich parkach[6]. 15 sierpnia 1983 został zwolniony z odbywania kary na mocy amnestii[3]. Od 1983 z uwagi na zły stan zdrowia przeszedł na rentę. Nadal uczestniczył w demonstracjach na terenie Krakowa[3] i kontynuował nielegalną działalność opozycyjną[6]. Był zaangażowany społecznie w pomoc dla rodzin osób internowanych i aresztowanych za działalność opozycyjną, współorganizował kolonie dla dzieci[2].

W latach 1989–1992 był ponownie przewodniczącym Komitetu Zakładowego zalegalizowanej „Solidarności” w Przedsiębiorstwie Gospodarki Mieszkaniowej „Śródmieście” w Krakowie[2]. W latach 1990–1992 był członkiem Zarządu Regionu Małopolska „Solidarności”[2]. W latach 1990–1996 pracował jako kierownik administracji Zarządu Regionu Małopolska „Solidarności” i kierownik budynku[2]. W latach 1995–1998 był członkiem Komitetu Zakładowego Pracowników Zarządu Regionu Małopolska „Solidarności”[2].

Według jego córki Katarzyny Kubisiowskiej, Edward Kubisiowski wycofał się z działalności związkowej w latach 90., bo krytycznie oceniał przemiany zachodzące w „Solidarności” w obliczu transformacji ustrojowej[5]. W ocenie Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego „nie sprzeniewierzył się nigdy etosowi Solidarności”[6].

Od 2009 był na emeryturze. Utrzymywał się ze skromnej emerytury w wysokości 1150 złotych[7]. W 2011 zdiagnozowano u niego czerniaka[7]. Jego rodzina wnioskowała do Narodowego Funduszu Zdrowia o sfinansowanie terapii kosztującej 400 tys. złotych[7][8]. NFZ nie udzielił mu wnioskowanego wsparcia[7][9]. Sprawa jego ciężkiej sytuacji materialnej oraz odmowy finansowania leczenia przez Narodowy Fundusz Zdrowia dała impuls do powstania w Krakowie Stowarzyszenia Sieć Solidarności, skupiającego byłych opozycjonistów i opozycjonistki, zorganizowanego przez Edwarda Nowaka[7].

Grób Edwarda Kubisiowskiego na Nowym Cmentarzu Podgórskim

Zmarł 10 listopada 2011[10]. Został pochowany 16 listopada 2011 na Cmentarzu Podgórskim w Krakowie (kw. XXXIV; rz. 2; m. 8)[10].

Był żonaty, miał dwoje dzieci: córkę Katarzynę i syna Piotra[6][10].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Dane osoby z katalogu osób "rozpracowywanych". ipn.gov.pl. [dostęp 2021-01-02].
  2. a b c d e f g h i j k l Celina Kuta: Kubisiowski Edward Antoni. encysol.pl. [dostęp 2023-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  3. a b c d e f Edward Antoni Kubisiowski. ipn.gov.pl. [dostęp 2021-02-01]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  4. Adam Gliksman (oprac.): Krakowski Szlak Solidarności. solidarnosc.krakow.pl. [dostęp 2021-02-01]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  5. a b Katarzyna Kubisiowska: Znaczek. Pamięci Edwarda Kubisiowskiego. wyborcza.pl, 26 sierpnia 2017. [dostęp 2021-02-01].
  6. a b c d Tadeusz Isakowicz-Zaleski: Zmarł Edward Kubisiowski. isakowicz.pl, 12 listopada 2011. [dostęp 2021-02-01]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  7. a b c d e Iwona Hajnosz: Sieć Solidarności na biedę. wyborcza.pl, 22 sierpnia 2012. [dostęp 2021-02-01].
  8. a b Sieć Solidarności. solidarnosc.krakow.pl, 3 września 2012. [dostęp 2021-02-01]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  9. Jurek i Edek. W: Katarzyna Kubisiowska: Vetulani. Piękny umysł, dzikie serce. Kraków: Znak, 2022, s. 331–334. ISBN 978-83-240-7938-4.
  10. a b c Nekrolog Edwarda Kubisiowskiego. wyborcza.pl, 15 listopada 2011. [dostęp 2021-02-01]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  11. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 21 listopada 2011 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2012 r. poz. 366).
  12. Lista wyróżnionych medalem „Dziękujemy za wolność”. „Biuletyn Informacyjny Stowarzyszenia Sieć Solidarności”, s. 2, sierpień–wrzesień 2014. [dostęp 2021-02-01]. [zarchiwizowane z adresu]. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]