Przejdź do zawartości

Emil Franciszek Mecnarowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Emil Franciszek Mecnarowski
Ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

10 maja 1879
Kraków

Data i miejsce śmierci

21 lipca 1968
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

19141938

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

Legiony Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaka „Za wierną służbę”
Grób gen. Emila Franciszka Mecnarowskiego na Starych Powązkach w Warszawie

Emil Franciszek Mecnarowski (ur. 10 maja 1879 w Krakowie, zm. 21 lipca 1968 w Warszawie) – doktor praw, generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Emil Franciszek Mecnarowski urodził się 10 maja 1879 roku w Krakowie, w rodzinie Aleksandra, inżyniera kolejowego, i Józefy z Węgierkiewiczów (zm. 1939). W 1898 roku ukończył gimnazjum w rodzinnym Krakowie, a w 1903 roku studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. W czasie studiów działał w Związku Strzeleckim.

W latach 1914–1917 służył w 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Od 5 lutego do 31 marca 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień wachmistrza[1]. 24 kwietnia 1917 został przydzielony do Sądu Polowego Legionów Polskich i awansowany na chorążego w korpusie oficerów kancelaryjnych[2]. Potem w sądownictwie Tymczasowej Rady Stanu i w konspiracyjnej Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 roku kierował akcją rozbrajania Niemców w Sosnowcu. Wyznaczony na komendanta miasta Sosnowiec.

Od lutego 1919 roku pełnił służbę w sądownictwie Wojska Polskiego. Był podprokuratorem Naczelnego Sądu Wojskowego. W lipcu 1919 roku został wyznaczony na stanowisko szefa Sekcji 2 Ustawodawczej w Oddziale VI Prawnym Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych. Na tym stanowisku 29 maja 1920 roku został zatwierdzony w stopniu pułkownika Korpusu Sądowego ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich. Następnie pełnił służbę na stanowisku szefa wydziału w Departamencie IX Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 9. lokatą w korpusie oficerów sądowych[3]. Później został zastępcą szefa Departamentu Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie.

16 marca 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 20. lokatą w korpusie generałów[4]. 27 stycznia 1930 roku Prezydent RP mianował go sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie[5]. Z dniem 15 października 1930 roku Prezydent RP mianował go prezydentem Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie[6]. W 1938 roku został przeniesiony w stan spoczynku.

Na emeryturze osiadł w Warszawie. Po wojnie żył z korepetycji. Był naukowcem amatorem w dziedzinie muzykologii.

Od 24 czerwca 1934 jego żoną była Zofia Milsten (1899–1979)[7], urzędniczka Najwyższego Sądu Wojskowego. Dzieci nie mieli.

Zmarł w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 44-6-29)[8].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 11.
  2. Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 73.
  3. Rocznik oficerski 1923 s. 25, 1089.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 19 marca 1927 roku, s. 91.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1930 roku, s. 31.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 1.
  7. Emil Franciszek Mecnarowski [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2022-06-12].
  8. Cmentarz Stare Powązki: REDULSCY, TUSZEWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-14].
  9. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 630 „za zasługi na polu ustawodawstwa i organizacji sądownictwa wojskowego”.
  10. M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  11. M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 438 „za zasługi na polu sądownictwa wojskowego”.
  12. Na podstawie zdjęcia [1].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]