Przejdź do zawartości

Długonóg papuaski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Długonóg papuaski
Lorentzimys nouhuysi[1]
Jentink, 1911
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

Supramyomorpha

Infrarząd

myszokształtne

Nadrodzina

myszowe

Rodzina

myszowate

Podrodzina

myszy

Plemię

Hydromyini

Rodzaj

Lorentzimys
Jentink, 1911

Gatunek

długonóg papuaski

Synonimy

Gatunku:

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Długonóg papuaski[4] (Lorentzimys nouhuysi) – gatunek ssaka z podrodziny myszy (Murinae) w obrębie rodziny myszowatych (Muridae), występujący endemicznie na Nowej Gwinei[3][5].

Taksonomia

[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj i gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1911 roku holenderski zoolog Fredericus Anna Jentink nadając im odpowiednio nazwę Lorentzimys i Lorentzimys nouhuysi[6]. Holotyp pochodził z obozowiska Bivak II, na wysokości około 400 m n.p.m., nad rzeką Lorentz, w prowincji Papua, w Indonezji[5]. Jedyny przedstawiciel rodzaju długonóg[4] (Lorentzimys).

Lorentzimys jest obecnie sklasyfikowany w plemieniu Hydromyini, gdzie może należeć do kladu (Pogonomys + Lorentzimys) bliskiemu rodzajom Macruromys, Anisomys, Chiruromys i Hyomys[7]. Konieczny jest przegląd taksonomiczny tego rodzaju i L. nouhuysii[7]. Tate i Archbold w 1941 wyróżnili górski podgatunek L. n. alticola, który wykazuje szereg różnic w stosunku do typowych przedstawicieli gatunku[5][2], jednak jego pozycja systematyczna nie jest pewna; część autorów uznawała go za osobny gatunek[5]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten gatunek za tymczasowo monotypowy[7].

Etymologia

[edytuj | edytuj kod]
  • Lorentzimys: Hendrikus Albertus Lorentz (1871–1944), holenderski dyplomata, podróżnik, kolekcjoner z Nowej Gwinei z lat 1903–1910; gr. μυς mus, μυος muos „mysz”[8].
  • nouhuysi: kpt. Jan Willem van Nouhuys (1859–1963), Koninklijke Marine, podróżnik po Nowej Gwinei[9].

Zasięg występowania

[edytuj | edytuj kod]

Długonóg papuaski występuje w Nowej Gwinei, w tym Górach Centralnych, górach Torricelli, Adelbert oraz na półwyspie Huon (góry Finisterre)[7][10].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała (bez ogona) 55–90 mm, długość ogona 110–125 mm, długość ucha 19–22 mm, długość tylnej stopy 14–19 mm; masa ciała 10–23 g[10]. Typowe osobniki gatunku mają krótkie, cynamonowobrązowe futro z włosami o długości nie przekraczającej 6 mm; te zaliczone do podgatunku alticola mają dłuższą i ciemniejszą sierść. Spód ciała jest szarobiały, policzki białawe (szare u formy alticola). Rzadkie włosy na łuskowatym ogonie są czarne u typowych długonogów, a białe u przedstawicieli alticola. Samica ma trzy pary sutków[2].

Tryb życia

[edytuj | edytuj kod]

Żyje na wysokościach od 80 do 2700 m n.p.m. Zamieszkuje lasy tropikalne[3]. To leśne zwierzę buduje gniazda w koronach paproci drzewiastych lub w mchu pośród skał. Samica prawdopodobnie rodzi od dwóch do czterech młodych[3].

Populacja

[edytuj | edytuj kod]

Długonóg papuaski zajmuje duży obszar i bywa częsty w niektórych częściach zasięgu. Nie są znane większe zagrożenia dla tego gatunku, a populacja jest uznawana za stabilną. Długonóg papuaski jest przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody uznawany za gatunek najmniejszej troski[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Lorentzimys nouhuysi, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c G.H.H. Tate & R. Archbold. Twelve apparently new forms of Muridae (other than Rattus) from the Indo-Australian Region. „American Museum novitates”. 1101, s. 4-5, 1941. (ang.). 
  3. a b c d e T. Leary i inni, Lorentzimys nouhuysi, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2021-3 [dostęp 2022-02-25] (ang.).
  4. a b Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 283. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  5. a b c d D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Lorentzimys nouhuysi. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-02-25].
  6. F.A. Jentink: Mammals, collected by the Dutch New Guinea expedition 1909/10. W: H.A. Lorentz (red.): Nova Guinea: résultats de l’expédition scientifique néerlandaise à la Nouvelle-Guinée en 1907 et 1909. Cz. 9: Zoologie. Leiden: E.J. Brill, 1914, s. 166. (ang.).
  7. a b c d C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 490. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  8. Beolens, Watkins i Grayson 2009 ↓, s. 246.
  9. Beolens, Watkins i Grayson 2009 ↓, s. 295.
  10. a b Ch. Denys, P. Taylor & K. Aplin. Opisy gatunków Muridae: Ch. Denys, P. Taylor, C. Burgin, K. Aplin, P.-H. Fabre, R. Haslauer, J. Woinarski, B. Breed & J. Menzies: Family Muridae (True Mice and Rats, Gerbils and relatives). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier & T.E. Lacher (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 7: Rodents II. Barcelona: Lynx Edicions, 2017, s. 691. ISBN 978-84-16728-04-6. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • B. Beolens, M. Watkins & M. Grayson: The Eponym Dictionary of Mammals. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 2009, s. 1–567. ISBN 978-0-8018-9304-9. (ang.).