Przejdź do zawartości

David Bedford

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
David Bedford
Imię i nazwisko

David Vickerman Bedford

Data i miejsce urodzenia

4 sierpnia 1937
Londyn

Pochodzenie

angielskie

Data śmierci

1 października 2011

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna

Zawód

kompozytor

Strona internetowa

David Vickerman Bedford[1][2] (ur. 4 sierpnia 1937 w Hendon w obszarze metropolitarnym Londynu[3], zm. 1 października 2011[3]) – angielski kompozytor.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny muzycznej: jego babka Liza Lehmann była kompozytorką, matka Lesley Duff śpiewaczką, zaś brat Steuart Bedford dyrygentem[4]. Od 1951 do 1955 roku był uczniem Lancing College[1]. W latach 1956–1960 studiował w Królewskiej Akademii Muzycznej w Londynie u Lennoxa Berkeleya[1], następnie w 1960 roku kontynuował edukację w Luigiego Nono w Wenecji[1]. Podczas pobytu we Włoszech współpracował ze Studio di fonologia musicale RAI w Mediolanie[5]. Od 1963[1] do 1980 roku[2] uczył w szkołach średnich, od 1968 roku pracował jako nauczyciel w londyńskim Queen’s College[1]. W 1972 roku wydał pierwszy album ze swoimi kompozycjami pt. Nurses Song with Elephants[3].

Zmarł w wyniku raka płuc[3].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Tworzył przeważnie muzykę niezdeterminowaną i improwizowaną, posługując się notacją graficzną[1]. Sięgał po nietypowe techniki i instrumentarium, jak np. w utworze 100 Kazoos (1973)[1]. Często pracował z dziećmi i osobami bez formalnego wykształcenia muzycznego[1].

Współpracował jako orkiestrator i pianista z Kevinem Ayersem przy nagrywaniu albumu Joy of a Toy (1969)[3], później został członkiem zespołu The Whole World[2][6]. Przez wiele lat współpracował z Mikiem Oldfieldem, dla którego wykonał orkiestrację albumów The Orchestral Tubular Bells i Hergest Ridge, a później nagrał wspólnie płyty Star’s End (1974), The Rime of the Ancient Mariner (1975), The Odyssey (1976) i Introduction for Angels (1977)[3]. Okazjonalnie pracował także z takimi artystami jak Elvis Costello, Frankie Goes to Hollywood, A-ha, Andy Summers i Robert Wyatt[3]. Wspólnie z Arthurem C. Clarkiem stworzył kompozycję chóralną na motywach powieści Miasto i gwiazdy (1999)[3].

Był autorem muzyki do kilku odcinków telewizyjnego serialu Hammer House of Mystery and Suspense: Mark of the Evil (1984), The Corvini Inheritance (1985) i Child’s Play (1986)[3]. Pracował także jako orkiestrator i aranżer przy tworzeniu ścieżek dźwiękowych do filmów Pola śmierci (1984), The Supergrass (1985), Absolutni debiutanci (1986), Misja (1986), Schadzka z Wenus (1991) i Orlando (1992)[3][4].

Ważniejsze kompozycje

[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych)[1][5][6][7]

  • opery szkolne
    • The Rime of the Ancient Mariner (1976)
    • The Death of Baldur (1980)
    • The Ragnarok (1983)
    • The Camlann Game (1987)
    • The Return of Odysseus (1988)
    • Anna (1993)
  • Koncert na 24 instrumenty (1960)
  • Piece for Mo na perkusję, wibrafon, akordeon, 3 skrzypiec, wiolonczelę i kontrabas (1963)
  • Music for Albion Moonlight na sopran i zespół instrumentalny do tekstu K. Patchena (1963–1964)
  • A Dream of the Seven Lost Stars na chór mieszany i zespół kameralny (1964)
  • This One for You na orkiestrę (1965)
  • That White and Radiant Legend na recytatora, sopran, flet, obój, klarnet, fagot, skrzypce, altówkę, wiolonczelę i kontrabas do tekstu K. Patchena (1966)
  • Piano Pieces (1966–1968)
  • Gastrula na orkiestrę (1968)
  • The Sword of Orion na flet, klarnet, skrzypce, wiolonczelę, 4 metronomy i 32 instrumenty perkusyjne (1970)
  • Star Clusters, Nebulae and Places in Devon na chór i instrumenty dęte (1971)
  • Sad and Lonely Faces na głos i 6 fortepianów (1972)
  • Pancakes with Butter Maple Syrup and Bacon, and the TV Weatherman na kwintet dęty (1973)
  • Star’s End na instrumenty rockowe i orkiestrę (1974)
  • Twelve Hours of Sunset na chór i orkiestrę (1974)
  • The Odyssey na sopran, głosy dziewczęce, instrumenty i elektronikę (1976)
  • Requiem na sopran, chór i orkiestrę (1980)
  • Alleluia timpanis na orkiestrę (1981)
  • Symphony for 12 Musicians (1982)
  • Sun Paints Rainbows on the Vast Waves na orkiestrę (1982)
  • Symphony no. 2 na orkiestrę symfoniczną (1985)
  • Seascapes na orkiestrę (1986)
  • Into Thy Wondrous House na chór i orkiestrę (1987)
  • The Transfiguration na orkiestrę (1988)
  • Frameworks na orkiestrę (1990)
  • Plymouth Town na orkiestrę (1992)
  • Allison’s Concerto na trąbkę i smyczki (1993)
  • I am going home with thee na sześć głosów żeńskich i smyczki (1993)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 56–57. ISBN 0-674-37299-9.
  2. a b c The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 68–69. ISBN 978-0-19-957854-2.
  3. a b c d e f g h i j Harris M. Lentz III: Obituaries in the Performing Arts, 2011. Jefferson: McFarland & Company, 2012, s. 26–27. ISBN 978-0-7864-6994-9.
  4. a b Howard Maxford: Hammer Complete: The Films, the Personnel, the Company. Jefferson: McFarland & Company, 2019, s. 44. ISBN 978-1-4766-7007-2.
  5. a b Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 222. ISBN 83-224-0113-2.
  6. a b The Hutchinson Concise Dictionary of Music. London: Routledge, 2014, s. 58. ISBN 1-57958-178-1.
  7. Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 87. ISBN 978-83-01-13410-5.