Dyskusja:Szkło

Nie rozumiem o oznacza wytrzymałość na zginanie, w przypadku materiału, zwykle jest to stosowane w odniesieniu, do jakiegoś elementu. Zastanawiam się czy nie chodzi to o wytrzymałość na rozciąganie, co się pokrywa z moją orientacją w wartościach. I do tego szkło nie wykazuje różnych własności w różnych kierunkach, ale zachowuje się inaczej przy obciążeni ściskającym i rozciągającym, co z punktu widzenia mechaniki materiałów jest anizotropią.

Ilustracja

Na pierwszej fotce jest tektyt a nie obsydian. Czy to jest to samo? Grzegorz Wysocki ^(NAPISZ) 00:18, 26 gru 2006 (CET)

ciecz?!

Od kiedy szkło jest cieczą? Nic mi nie wiadomo o jakimkolwiek eksperymencie, który to potwierdził.

Ja tam się nie znam, ale zdaje się, że słyszałem kiedyś, iż witraże w bardzo starych kościołach są znacznie cieńsze na górze niż na dole, a to ze względu na powolne "spływanie" szkła, które zachowuje ciekły stan skupienia, mimo że znajduje się w temperaturze znacznie niższej niż jego temperatura topnienia. Barry Kent 18:07, 4 maja 2007 (CEST)

A czasem zupełnie odwrotnie - na górze grubsze niż na dole. Taka była wówczas technologia wyrobu szkła i takie płyty uzyskiwano od razu w procesie produkcji. Zwykle grubszy koniec był na dole, bo tak się łatwiej wstawiało, ale czasem wstawiło im się odwrotnie i tak zostało. Nic nie spłynęło--zu. Mpfiz (dyskusja) 20:59, 7 mar 2009 (CET)

Grubość kawałków w witrażu nie ma nic wspólnego ze "spływaniem" szkła. Stare witraże były robione ze szkła tzw. "antycznego" tj. ze szkła ręcznie robionego; dmuchanego . Technologia jego wytwarzania powoduje, że już w procesie produkcyjnym otrzymuje się tafle o niejednolitej grubości - czasem różnice na tafli o długości pół metra mogą sięgać nawet 0,5 cm. Różnica grubości tafli wpływa na odcień danego koloru - dawniej przy mniej precyzyjnych recepturach barwienia szkła pozwalało to pracowni witrażowej uzyskać szereg odcieni z teoretycznie jednego katalogowego koloru. Warto też zauważyć, że od XIX w kiedy witraże wróciły do łask większość zachowanych średniowiecznych zespołów witrażowych przechodziło wielokrotne zabiegi konserwatorskie, przede wszystkim przeoławianie. XIX wieczne praktyki konserwatorskie pozwalały na wtórne użycie kawałka szkła, zastąpienie nim brakującego fragmentu w innej kwaterze lub też wręcz użycie całej kwatery jako źródła szkła dla innych mniej zniszczonych części. Również ze względu na to trudno dzisiaj mówić gdzie dany element witraża miał pierwotnie dół

Chronologia

"Archeolodzy ustalili, że zaczęto je produkować najpierw w Mezopotamii, a najstarsze ślady jego użytkowania pochodzą sprzed 3,5 tys. lat. Według klasycznej historii mineralogii rzymskiego historyka Pliniusza Starszego, to feniccy kupcy przypadkowo wytopili szkło w ognisku przy transporcie kamienia około 5000 p.n.e" czy ta ostania data jest pewna? Pilot Pirx (dyskusja) 17:54, 8 wrz 2012 (CEST)

Chronologia.

A jak z chronologią? Bardzo ona w artykule szwankuje. Co da się zauważyć na obrazach:inaczej wyglądają oszklone okna na przełomie XVI i XVII w., inaczej - na przełomie XVII i XVIII w. Szkło gomółkowe ustępuje miejsca kaflowemu, takiemu, przez które można wyjrzeć na zewnątrz pomieszczenia z oknem. Szkło gomółkowe, grube i ciężkie, oprawiano w ołów, kaflowe - w drewno.