Frank (album)
| ||||
| Wykonawca albumu studyjnego | ||||
| Amy Winehouse | ||||
| Wydany |
20 października 2003 | |||
|---|---|---|---|---|
| Nagrywany |
2002–2003 | |||
| Gatunek | ||||
| Długość |
58:48 | |||
| Wydawnictwo |
Island Records, Island Records Group[2] | |||
| Producent |
Commissioner Gordon, Salaam Remi, Amy Winehouse[2] | |||
| Oceny | ||||
| ||||
| Album po albumie | ||||
| ||||
| Single z albumu Frank | ||||
| ||||
Frank – debiutancki album studyjny brytyjskiej piosenkarki Amy Winehouse, wydany 20 października 2003 przez wytwórnię płytową Island Records.
Nagrania uzyskały status platynowej płyty w Wielkiej Brytanii[11] i złotej płyty w Polsce[12].
Powstawanie albumu
[edytuj | edytuj kod]Amy Winehouse zaczęła pracować nad materiał na swój debiutancki album wiosną i latem 2002, tj. jeszcze przed podpisaniem kontraktu z Island Records[13]. Piosenki pisała ze Stefanem Skarbkiem i Mattem Rowe w Mayfair Studios w Londynie[13]. W trakcie sesji powstały m.in. utwory: „I’m a Monkey Not a Boy”, „Ease Up to Me”, „The Ambulance Man”, „Amy Amy Amy” i „October Song”, przy czym tylko dwie ostatnie znalazły się na albumie, a reszta została odrzucona ze względu na słabą jakość produkcji[14]. Głównym tematem większości piosenek z albumu jest związek i rozstanie Winehouse z życiowym partnerem, Chrisem Tylerem[15], przy czym o rozpadzie ich relacji napisała piosenkę „Take the Box”[16]. Artystka w niektórych utworach z płyty używa słowa powszechnie uznawane za wulgarne[17].
Winehouse po podpisaniu kontraktu z Island Records nawiązała współpracę produkcyjną z Salaamem Remim, z którym pracowała nad materiałem w jego studiu Creative Space w Miami[18]. Część materiału dograła w studiu The Headquarters w New Jersey u Gordona „Commissioner Gordona” Williamsa, który został drugim producentem płyty i odpowiadał za miks nagrań[19]. Partie perkusji do kilku utworów z płyty nagrał Troy Genius, a chórki wokalne dograła Jeni Fujita, przy czym oboje nigdy nie spotkali się z Winehouse, które swoje partie (głosowe i gitarowe) nagrała wcześniej i pozostawiła je Remiemu[20]. Na albumie zagrali także muzycy sesyjni zatrudnieni przez Remiego, m.in. gitarzysta Earl Chinna Smith[21]. Materiał nagrany w studiu Remiego zmiksowali Gary „Mon” Noble i Steve „ESP” Nowa w studiu Circle House w Miami[22].
Zdjęcie okładkowe do płyty zrobił Charles Moriarty[17]. Fotografia ukazuje uśmiechniętą Winehouse w fioletowym topie, która spaceruje z małym czarnym psem[17]. Zdjęcia z książeczki dołączonej do albumu wykonała Valerie Phillips, która uwieczniła Winehouse m.in. podczas robienia makijażu, gry w bilard czy palenia jointa, a także na tle pokaźnej kolekcji płyt muzycznych[23].
Lista utworów
[edytuj | edytuj kod]1. „Intro” / „Stronger Than Me” 3:54 2. „You Sent Me Flying” / „Cherry” 6:50 3. „Fuck Me Pumps” 3:20 4. „I Heard Love Is Blind” / „Teo Licks” 2:10 5. „(There Is) No Greater Love” 2:47 6. „In My Bed” 5:17 7. „Take the Box” 3:20 8. „October Song” 3:24 9. „What Is It About Men” 3:29 10. „Help Yourself” 5:00 11. „Amy Amy Amy” / „Outro” / „Moody's Mood for Love” / „Know You Now” 13:16 52:47
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Johnstone 2008 ↓, s. 70.
- ↑ a b Amy Winehouse – Frank. Discogs. [dostęp 2022-12-30]. (ang.).
- ↑ John Bush: Frank – Amy Winehouse. AllMusic. [dostęp 2022-12-30]. (ang.).
- ↑ Nathan Rabin: Amy Winehouse: Frank. The A.V. Club. [dostęp 2022-12-30]. (ang.).
- ↑ Chris Willman: Frank. Entertainment Weekly. [dostęp 2022-12-30]. (ang.).
- ↑ CD: Amy Winehouse, Frank | Music | The Guardian
- ↑ John Murphy: Amy Winehouse – Frank. musicOMH. [dostęp 2022-12-30]. (ang.).
- ↑ Douglas Wolk: Frank: Amy Winehouse. Pitchfork. [dostęp 2022-12-30]. (ang.).
- ↑ Mike Joseph: Amy Winehouse: Frank. PopMatters. [dostęp 2022-12-30]. (ang.).
- ↑ Amy Winehouse – Frank. Sputnikmusic. [dostęp 2022-12-30]. (ang.).
- ↑ Daphne Barak: Ratując Amy. Historia bez happy endu. Hanna Turczyn-Zalewska (tłum.). Wydawnictwo G+J Gruner+Jahr Polska Sp. z o.o & Co. Sp. Komandytowa, 2011, s. 40. ISBN 978-83-7778-094-7.
- ↑ Złote płyty CD przyznane w 2008 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-08-03].
- ↑ a b Johnstone 2008 ↓, s. 42–43.
- ↑ Johnstone 2008 ↓, s. 45–47.
- ↑ Daphne Barak: Ratując Amy. Historia bez happy endu. Hanna Turczyn-Zalewska (tłum.). Wydawnictwo G+J Gruner+Jahr Polska Sp. z o.o & Co. Sp. Komandytowa, 2011, s. 41. ISBN 978-83-7778-094-7.
- ↑ Johnstone 2008 ↓, s. 51–52.
- ↑ a b c Johnstone 208 ↓, s. 65.
- ↑ Johnstone 2008 ↓, s. 51–53.
- ↑ Johnstone 2008 ↓, s. 55, 61.
- ↑ Johnstone 2008 ↓, s. 56–59.
- ↑ Johnstone 208 ↓, s. 59–60.
- ↑ Johnstone 208 ↓, s. 61–62.
- ↑ Johnstone 208 ↓, s. 66.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Nick Johnstone: Amy, Amy, Amy. Historia o Amy Winehouse. Anita Zadziorny (tłum.). Wydawnictwo In Rock, 2008. ISBN 978-83-60157-37-4.