Feliks Motyka
podpułkownik piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
19 listopada 1898 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
15 kwietnia 1958 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1918–1947 |
Siły zbrojne |
Wojsko Polskie |
Jednostki |
5 Dywizja Piechoty (II RP) |
Główne wojny i bitwy |
obrona Lwowa, |
Odznaczenia | |
Feliks Józef Motyka (ur. 19 listopada 1898 we Lwowie, zm. 15 kwietnia 1958) – podpułkownik broni pancernej Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Feliks Józef Motyka urodził się 19 listopada 1898 roku we Lwowie, w rodzinie Józefa i Marii. W 1918 roku uczestniczył w obronie Lwowa. W czasie wojny z bolszewikami 1920 walczył w szeregach 5 Dywizji Piechoty. W latach 1923–1925 był słuchaczem Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów w Bydgoszczy. 15 lipca 1925 roku Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 lipca 1925 roku i 21. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do 55 Poznańskiego pułku piechoty w Krotoszynie[1]. W 1927 roku awansowany na porucznika. 27 czerwca 1935 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 186. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2].
W kampanii wrześniowej 1939 walczył w stopniu kapitana w 39 Dywizji Piechoty. Po kapitulacji oddziału, w cywilnym ubraniu, przedostał się do Lwowa. Aresztowany przez Sowietów przy próbie nielegalnego przekraczania granicy. Zesłany do łagru w Tomsku.
Od 1941 w Armii Polskiej w ZSRR, w 6 Lwowskiej Dywizja Piechoty. Od kwietnia 1942 zastępca dowódcy 6 dywizjonu rozpoznawczego „Dzieci Lwowskich”. Od października 1942 dowódca kompanii dowodzenia 6 baonu czołgów „Dzieci Lwowskich”, przemianowanego w dniu 1 lipca 1943 r. na 6 pułk pancerny „Dzieci Lwowskich”. W marcu 1944 awansowany do stopnia majora. 19 maja 1944 roku przeniesiony do 4 pułku pancernego „Skorpion” na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Od 24 maja pełnił obowiązki dowódcy 6 pułku pancernego „Dzieci Lwowskich” aż do jego rozformowania w marcu 1947 roku. 1 sierpnia 1944 roku mianowany podpułkownikiem. Po powrocie do Polski zamieszkał w Lesznie.
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari nr 96[3]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 10183
- Krzyż Walecznych – trzykrotnie (po raz pierwszy w 1922)[4]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 79 z 30 lipca 1925 roku, s. 431. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 93 z 16 września 1925 roku, s. 506.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 71.
- ↑ Łukomski G. , Polak B. , Suchcitz A. , Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 371 .
- ↑ Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 12, s. 373
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Waldemar Handke, Semper Fidelis. Dzieje Pułku 6 Pancernego „Dzieci Lwowskich”
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari
- Odznaczeni Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych
- Kapitanowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Podpułkownicy piechoty Polskich Sił Zbrojnych
- Polacy – uczestnicy kampanii włoskiej 1943–1945
- Polacy i obywatele polscy – więźniowie radzieckich łagrów 1939–1941
- Uczestnicy bitwy o Lwów 1918–1919 (strona polska)
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1898
- Zmarli w 1958
- Ludzie urodzeni we Lwowie
- Dowódcy pułków pancernych Polskich Sił Zbrojnych
- Oficerowie 6 Pułku Pancernego „Dzieci Lwowskich”
- Oficerowie 4 Pułku Pancernego „Skorpion”